UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 marca 2019 roku w sprawie o sygn. akt III W 1021/18 Sąd Rejonowy dla Warszawy (...) w W. uznał M. S. za winnego tego, że w dniu 5 stycznia 2018 r. około godz. 15:50 w W. w ruchu lądowym na drodze publicznej na skrzyżowaniu o ruchu okrężnym ul. (...) z jezdnią pomocniczą ul. (...), nieumyślnie naruszył zasady określone w art. 22 ust. 1 i 4 oraz 25 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki P. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności na terenie skrzyżowania podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa kierującemu samochodem marki S. o nr rej. (...) jadącemu po pasie, na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Za powyższe wykroczenie Sąd I instancji wymierzył obwinionemu karę 200 zł grzywny oraz obciążył go kosztami postępowania w sprawie.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca obwinionego zarzucając w odwołaniu obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku w postaci art. 410 kpk w zw. z art. 8 kpw polegającą na pominięciu części zeznań świadków S. S. oraz M. M. oraz w postaci art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień obwinionego. W konsekwencji obrońca zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych i nieprawidłowe przyjęcie, że obwiniony dopuścił się popełnienia przypisanego mu wykroczenia. Obrońca z ostrożności procesowej zarzuciła również naruszenie prawa materialnego w postaci art. 22 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym poprzez jego niezastowanie i błędne przyjęcie, że Prawo o ruchu drogowym dopuszcza zawracanie na skrzyżowaniu z prawego pasa ruchu.

Obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zarzuty apelacji i przytoczone na ich poparcie argumenty nie znalazły uznania Sądu Okręgowego i nie miały wpływu na zmianę zaskarżonego wyroku. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego wskazanych w apelacji i właściwie ustalił stan faktyczny w oparciu o całokształt materiału dowodowego ocenionego swobodnie, zgodnie z zasadami logiki oraz wiedzy i doświadczenia życiowego. Stanowisko skarżącego sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd pierwszej instancji oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi, polemiki opartej na wybiórczym podejściu do ujawnionych okoliczności sprawy i rozpatrywaniu poszczególnych faktów w oderwaniu od pozostałych oraz niemającej oparcia w wykładni obowiązujących przepisów.

Jak wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk). Akcentuje to szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (por. wyrok SN z 3.09.1998 r. sygn. V KKN 104/98 – Prokuratura i Prawo rok 1999, nr 2, poz. 6; a także wyrok SA w Łodzi z 20.03.2002 r. sygn. II AKa 49/02 – Prokuratura i Prawo rok 2004, nr 6, poz. 29). Wszystkim tym wymogom, które należy odnieść również do spraw o wykroczenia, Sąd Rejonowy sprostał.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, skutkujący wpływem na treść rozstrzygnięcia jest trafny wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania oraz gdy błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut w zakresie błędu w ustaleniach faktycznych nie może się przy tym sprowadzać do samego tylko zakwestionowania stanowiska sądu czy też do samej tylko nieuzasadnionej właściwą oceną dowodów polemiki z ustaleniami sądu, lecz powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu odnośnie do oceny okoliczności sprawy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu, nie może natomiast prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 3 grudnia 2014 r. w sprawie II Ka 192/14).

Dokonanie zatem oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 kpk (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2014 r., II KK 17/14).

Mając na uwadze powyższe, zarzutów i zawartej w apelacjach argumentacji na ich poparcie nie sposób podzielić.

W niniejszej sprawie należy przede wszystkim stwierdzić, że skrzyżowanie o ruchu okrężnym nie jest zdefiniowane przez ustawę Prawo o ruchu drogowym jak i nie ma w ustawie ujętych szczególnych zasad poruszania się uczestników ruchu po tego typu skrzyżowaniu. W tej sytuacji do tego typu skrzyżowania należy stosować art. 2 pkt 10 wskazanej ustawy definiujący pojęcie skrzyżowania, zgodnie z którym skrzyżowanie to przecięcie się w jednym poziomie dróg mających jezdnię, ich połączenie lub rozwidlenie, łącznie z powierzchniami utworzonymi przez takie przecięcia, połączenia lub rozwidlenia; określenie to nie dotyczy przecięcia, połączenia lub rozwidlenia drogi twardej z drogą gruntową, z drogą stanowiącą dojazd do obiektu znajdującego się przy drodze lub z drogą wewnętrzną.

Nie można jednak zapominać, że rondo jest skrzyżowaniem o szczególnych cechach i nie można stosować do niego wprost art. 22 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym tak jak to wskazuje obrońca. Zgodnie bowiem z § 36 ust. 1 rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych znak C-12 "ruch okrężny" oznacza, że na skrzyżowaniu ruch odbywa się ruchem okrężnym dookoła wyspy lub placu w kierunku wskazanym na znaku. Zatem przy wjeździe na takie skrzyżowanie kierujący zachowuje swój dotychczasowy kierunek ruchu, a zmiana kierunku ruchu następuje dopiero przy opuszczaniu skrzyżowania o ruchu okrężnym – w prawo. Przy wjeździe na skrzyżowanie o ruchu okrężnym nie następuje zatem zmiana kierunku jazdy i brak jest podstaw by zamiar wykonania takiego manewru należało wcześniej zasygnalizować poprzez włączenie lewego kierunkowskazu (vide np. wyrok WSA w Lublinie z dnia 25 stycznia 2018 r. w sprawie o sygn. akt III SA/Lu 326/17, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 3 listopada 2016 r. w prawie o sygn. akt II SA/GL 888/16).

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że to obwiniony chcąc zjechać z ronda (na którym były dwa pasy ruchu, zaś on znajdował się na pasie lewym od środka wyspy, a kierujący samochodem marki S. znajdował się na pasie prawym zewnętrznym) zmieniał kierunek jazdy chcąc opuścić skrzyżowanie. Wykonując ten manewr i zmieniając swój dotychczasowy kierunek ruchu (okrężny) winien on zatem nie tylko wcześniej taki manewr zasygnalizować, ale zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym zmieniając zajmowany pas ruchu, był zobowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać czyli kierującemu samochodem marki S..

Nie można podzielić zatem stanowiska obwinionego oraz jego obrońcy, że kierujący pojazdem S. winien był zająć pas lewy na rondzie w sytuacji, gdy chciał je objechać, ponieważ taka interpretacja wynika tylko z przedstawionych do akt przez obwinionego dokumentów prywatnych, ale nie ma, w ocenie Sądu Okręgowego, oparcia w obowiązujących przepisach i ich prawidłowej wykładni. Na przedmiotowym rondzie zaś pasy ruchu nie były oznakowane znakami poziomymi czy znakiem pionowym F-10. Również nie można podzielić uwag co do tego, że kierujący samochodem S. zmienił kierunek jazdy na samym skrzyżowaniu z kierunku jazdy na wprost na kierunek jazdy w lewo (zawracanie).

Mając na uwadze powyższe jako nietrafne należy ocenić stanowisko skarżącego co do naruszenia przez Sąd I instancji art. 22 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Obwiniony bowiem poruszał się na skrzyżowaniu o ruchu okrężnym, gdzie jak wyżej wskazano ruch odbywa się ruchem okrężnym dookoła wyspy lub placu w kierunku wskazanym na znaku. Nie można więc przyjąć, że na takim skrzyżowaniu obwiniony jechał na wprost, a świadek S. S. w lewo.

W tej sytuacji bez znaczenia pozostają zeznania S. S. i M. M. odnośnie podjętej na rondzie chęci objechania ronda, bowiem pokrzywdzony poruszał się dozwolonym pasem ruchu i jadąc rondem ruchem okrężnym mógł zmienić kierunek jazdy tylko na jazdę w prawo czyli skierować auto w któryś z kolejnych zjazdów z ronda. Przy czym poruszając się pasem prawym i zjeżdżając z ronda nie musiał ustępować nikomu pierwszeństwa, w przeciwieństwie do obwinionego, który będąc na pasie lewym taki obowiązek wynikający z art. 22 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym miał chcąc zmienić kierunek w prawo i zjechać z ronda.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy stwierdzając ponadto, że nie jest on dotknięty innymi wadami, które powinny być brane pod uwagę przez sąd odwoławczy z urzędu.

Uwzględniając wynik postępowania odwoławczego, Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zryczałtowanych wydatków za postępowanie przed sądem II instancji oraz 30 zł tytułem opłaty (art. 121 § 1 kpw w zw. z art. 636 § 1 kpk w zw. z § 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia z dnia 22 grudnia 2017 r. oraz art. 8 i art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 8 sierpnia 1983 r. o opłatach w sprawach karnych).

SSR del. Justyna Dołhy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE