UZASADNIENIE

Powódka A. C. (1) pozwem z dnia 02 lutego 2016 roku wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. 6.467,06 złotych wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami postępowania. Na kwotę tą składały się: 6.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 10 października 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwota 467,06 złotych z tytułu zwrotu poniesionych przez powódkę kosztów leczenia wraz ustawowymi odsetkami liczony od dnia 28 października 2015 roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu żądania pozwu powódka wskazała, że w dniu 04 września 2014 roku w L. miał miejsce wypadek komunikacyjny. Sprawca zdarzenia szkodowego, kierujący samochodem osobowym marki V. (...) o nr. rej. (...) nie zachował należytej ostrożności podczas cofania samochodu, w wyniku czego doprowadził do potrącenia powódki A. C. (1). W dacie zdarzenia sprawca kolizji był ubezpieczony u strony pozwanej. W następstwie wypadku powódka doznała rozstroju zdrowia w postaci stłuczenia kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego oraz stłuczenia miednicy oraz barku lewego. Urazy te spowodowały dolegliwości bólowe, wymagały leczenia, a także wywołały szereg negatywnych konsekwencji dla codziennego funkcjonowania poszkodowanej. Powódka zgłosiła zaistnienie zdarzenia szkodowego stronie pozwanej pismem z dnia 10 czerwca 2015 roku. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego strona pozwana przyznała i wypłaciła powódce 2.000,00 złotych z tytułu zadośćuczynienia oraz kwotę 102,30 złotych z tytułu odszkodowania za koszty leczenia. W ocenie powódki wypłacona kwota zadośćuczynienia nie rekompensuje krzywdy doznanej przez nią na skutek wypadku. Powódka ponadto domagała się wypłaty 467,06 złotych z tytułu zwrotu poniesionych przez nią wydatków na leki oraz wizyty lekarskie, których rekompensaty odmówiła strona pozwana.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w S. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie strona pozwana przyznała, że w dniu 04 września 2014 roku doszło do zdarzenia komunikacyjnego, za skutki którego ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą. Pozwany ubezpieczyciel zaprzeczył, aby był zobligowany do wypłaty zadośćuczynienia ponad kwotę wypłaconą dotychczas w postępowaniu likwidacyjnym albowiem w jego ocenie kwota ustalonego i wypłaconego zadośćuczynienia oraz odszkodowania za koszty leczenia została ustalone na odpowiednim poziomie, który odpowiada skutkom zdarzenia szkodowego, a w szczególności jest adekwatny do poziomu krzywdy doznanej przez powódką z powodu uczestniczenia w wypadku drogowym. Strona pozwana argumentowała, że obecne dolegliwości bólowe, na które uskarża się powódka wynikają ze stanu chorobowego kręgosłupa, a nie ze skutków zdarzenia szkodowego. Niezależnie od powyższego strona pozwana zakwestionowała zasadność żądania w zakresie odszkodowania za koszty leczenia oraz odsetek ustawowych od kwot żądanych świadczeń.

W piśmie procesowym z dnia 25 lutego 2019 roku powódka rozszerzyła żądanie pozwu w zakresie zadośćuczynienia, domagając się zasądzenia kwoty 25.000.00 złotych zamiast dotychczasowej kwoty 6.000,00 złotych. Jednocześnie powódka podtrzymała swoje dotychczasowe żądanie w zakresie zwrotu kosztów leczenia.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 04 września 2014 roku w L. miało miejsce zdarzenie drogowe, kierujący samochodem osobowym marki V. (...) o nr. rej. (...) nie zachował należytej ostrożności podczas cofania samochodu, w wyniku czego doprowadził do potrącenia powódki A. C. (1). Sprawca wypadku w dacie zdarzenie posiadał polisę ubezpieczeniową u strony pozwanej - (...) S.A. z siedzibą w S..

okoliczności bezsporne

Powódka A. C. (1) bezpośrednio po wypadku została zaprowadzona przez świadka zdarzenia do poradni ortopedycznej, gdzie wykonano badania diagnostyczne. U powódki rozpoznano uraz kręgosłupa lędźwiowego oraz stłuczenia miednicy oraz barku lewego. Powódce zostały przepisane środki przeciwbólowe oraz zalecono jej prowadzenie oszczędnego trybu życia oraz robienie okładów, a także kontynuowanie leczenia w poradni ortopedycznej, które powódka podjęła.

Uraz kręgosłupa lędźwiowego powstały w wyniku wypadku przyczynił się do pogorszenia stanu klinicznego powódki, nasilenia dolegliwości bólowych i ograniczenia sprawności kręgosłupa lędźwiowego, co przy uwzględnieniu uprzedniej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa, na którą cierpiała powódka skutkuje 7,5% uszczerbkiem na zdrowiu poszkodowanej. Ponadto powódka z powodu lęku przed poruszaniem się samodzielnie po ulicy oraz problemów ze snem podjęła leczenie w poradni psychiatrycznej, które kontynuuje do chwili obecnej. Poszkodowana w wyniku wypadku doznała 1% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu z przyczyn psychiatrycznych z powodu zaburzeń adaptacyjnych o typie reakcji lękowo – depresyjnej, w związku z którymi przyjmuje leki antydepresyjne o niewielkiej sile działaniu. Powódka pomimo podjętego leczenia miewa wciąż niewielkie lęki związane z poruszaniem się po ulicy, nie jest to jednak objaw rzutujący obecnie na jej aktywność życiową oraz ogólną sprawność organizmu, na które wpływ ma upośledzenie sprawności fizycznej.

Wypadek drogowy z dnia 04 września 2014 roku nie spowodował dolegliwości bólowych i chorobowych kolan powódki.

Dowód:

- dokumentacja medyczna k. 11-30, 149-152;

- akta szkody, k. 71;

- opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii A. K., k. 98-99v;

- opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii A. S., k. 123-136v

- przesłuchanie powódki A. C., k. 154v-155, protokół rozprawy z dnia 06.03.2019r., 00:06-00:29.

Powódka A. C. (1) (81 lat) prowadzi wraz z mężem wspólne gospodarstwo domowe. Przed wypadkiem była osobą poruszając się samodzielnie pomimo endoprotez bioder oraz stanu pooperacyjnego kręgosłupa (spondylodeza –stabilizacja kręgosłupa, czyli skręcenie kręgów za pomocą pręta i śrub celem wytworzenia bloku kostnego). Powódka samodzielnie wykonywała obowiązki codzienne takie jak pranie sprzątani czy robienie zakupów, a także uprawiała działkę. Po wypadku natomiast poszkodowana porusza się przy pomocy kul, a w obowiązkach codziennych pomaga jej mąż. Mąż powódki przejął obowiązki związane z uprawianiem działki. Po wypadku powódka ograniczyła wychodzenie z domu oraz liczbę odwiedzin u swojej bliskiej znajomej M. M. (1), gdyż obawia się ponownego wypadku, towarzyszą jej lęki.

Dowód:

- zeznania świadka T. J., k. 79v-80, protokół rozprawy z dnia 24.05.2017r., 00:07-00:15;

- zeznania świadka M. M., k. 80, protokół rozprawy z dnia 24.05.2017r., 00:15-00:26;

- zeznania świadka E. T., k. 80v, protokół rozprawy z dnia 24.05.2017r., 00:31-00:45;

- przesłuchanie powódki A. C., k. 154v-155, protokół rozprawy z dnia 06.03.2019r., 00:06-00:29.

Poszkodowana A. C. (1) zgłosiła stronie pozwanej zaistnienie zdarzenia szkodowego pismem z dnia 10 czerwca 2015 roku, domagając się wypłaty 10.000,00 złotych z tytułu zadośćuczynienia oraz 619,48 złotych z tytułu kosztów leczenia. Decyzją z dnia 27 października 2015 roku strona pozwana przyznała powódce 2.000,00 złotych z tytułu zadośćuczynienia oraz 102,30 złotych z tytułu kosztów leczenia stwierdzonych fakturami VAT nr (...). Za niezasadny został uznany zakup leków: V. B., G., MAglek, E., C., G., T., L., O., D., N. C..

Dowód:

- zgłoszenie szkody z dnia 10.06.2015r., k. 31-33;

- decyzja z dnia 27.10.2015r., k.34-34v;

- faktury i rachunku, k. 35-40;

- akta szkody, k. 71.

Powódka w procesie leczenia wydatkowała na leki (G.,E., C., L., D.) i wizyty lekarskie (ortopeda 150,00 zł i 200,00 zł) łącznie 467,06 złotych.

Dowód:

- faktury i rachunku, k. 35-40.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Strona pozwana nie kwestionowała co do zasady swojej odpowiedzialności za skutki wypadku drogowego z dnia 04 września 2014 roku, który wynikał z umowy ubezpieczenia, na podstawie której strona pozwana udzieliła ochrony ubezpieczeniowej sprawcy powyższego zdarzenia komunikacyjnego. Natomiast kwestią sporną w niniejszej sprawie była wysokość należnego powódce zadośćuczynienia oraz odszkodowania za koszty leczenia, gdyż w ocenie strony pozwanej wypłacona dotychczas poszkodowanej kwoty z tytułu w/w świadczeń rekompensują w całości krzywdę doznaną przez powódkę na skutek wypadku.

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast stosownie do treści art. 445 § 1 k.c. w powyższym przypadku sąd może przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie jest szczególną formą naprawienia szkody niemajątkowej na osobie (krzywdy) stanowiącej rodzaj rekompensaty pieniężnej za doznane przez osobę pokrzywdzoną czynem niedozwolonym cierpienie fizyczne lub psychiczne i powinno ułatwić przezwyciężenie przez nią ujemnych przeżyć związanych z uszkodzeniem ciała lub wywołaniem rozstroju zdrowia. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 sierpnia 2013 roku w sprawie o sygn. akt I CSK 667/12 wyjaśnił, że: „Określając wysokość zadośćuczynienia sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, zwłaszcza okres trwania cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie, liczbę i czasookres pobytów w szpitalach, liczbę i stopień inwazyjności ewentualnych zabiegów medycznych, nasilenie i czas trwania ewentualnych dolegliwości bólowych, a nadto trwałość skutków czynu niedozwolonego, wpływ na dotychczasowe życie poszkodowanego, ogólną sprawność fizyczną i psychiczną poszkodowanego oraz prognozy poszkodowanego na przyszłość. Zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, stąd jego wysokość musi przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalną wartość.” Ponadto zgodnie z wyrokiem Sadu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt I CSK 2/12 decydującym kryterium przy ustalaniu należnego zadośćuczynienia jest rozmiar krzywdy i ekonomicznie odczuwalna wartość świadczenia z tytułu zadośćuczynienia adekwatna do warunków gospodarki rynkowej.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci przedłożonej dokumentacji lekarskiej powódki, zeznań świadków T. J., M. M., E. T. oraz przesłuchania powódki, a także z treści opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii A. S. oraz opinii biegłej sądowej z zakresu psychiatrii A. K. wynika, że powódka wskutek kolizji drogowej z dnia 04 września 2014 roku doznała urazu kręgosłupa lędźwiowego oraz stłuczenia miednicy, a także barku lewego. Niewątpliwie dolegliwości bólowe i znaczne ograniczenie sprawność organizmu powódki z tym związane stanowiły dla poszkodowanej istotny dyskomfort. Jak wynika z przesłuchania samej powódki, jak również z wiarygodnych i wzajemnie spójnych zeznań trzech świadków powódka po wypadku nie była w stanie samodzielnie funkcjonować oraz wykonywać czynności codziennych takich jak poruszanie się bez pomocy kuli, ubieranie się, przygotowywanie posiłków, czy robienie zakupów. Dopiero z upływem czasu oraz w wyniku podjętego leczenia ortopedycznego sprawność powódki ulegała częściowej poprawie. Wprawdzie jak wynika z zeznań trzech świadków, jak również z opinii biegłych sądowych powódka wciąż nie jest w stanie samodzielnie poruszać się bez kul jednak nie wynika to wyłącznie z urazów, których doznała w wyniku zdarzenia drogowego, a z zaawansowanego stanu chorobowego kręgosłupa, Sąd zgadza się z twierdzeniami biegłego sądowego z zakresu ortopedii, że uraz kręgosłupa lędźwiowego powstały w wyniku wypadku przyczynił się do pogorszenia stanu klinicznego powódki, nasilenia dolegliwości bólowych i ograniczenia sprawności kręgosłupa lędźwiowego jednak upośledzenie sprawności fizycznej poszkodowanej wynika w połowie ze stanu chorobowego kręgosłupa. Z tego powodu biegły sądowy prawidłowo określił wysokość uszczerbku na zdrowiu powódki z powyższej przyczyny na 7,5%. Wprawdzie strony wniosły zastrzeżenia do tej opinii w zakresie wysokości ustalonego przez biegłego sądowego uszczerbku na zdrowiu, jak również w przedmiocie wykluczenia, że uraz stawu kolanowego pozostawał w związku z wypadkiem jednak z tymi zarzutami nie sposób się zgodzić. Biegły sądowy A. S. w opinii głównej jasno podkreślił, że dokonana przez biegłego ocena procentowa uszczerbku na zdrowiu powódki opiera się na wynikach badania powódki, jego wiedzy, doświadczeniu, a także wskazał że dotyczy jedynie czynnika urazowego, a jego wysokość została odpowiednio pomniejszona o ujawnione u powódki zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa. Biegły sądowy przy tym jasno podkreślił, że rokowania co do stanu zdrowia poszkodowanej wprawdzie są niepewne, ale wynika to z ujawnionego stanu chorobowego kręgosłupa. Powyższe oznacza, że biegły sądowy dokonał gruntownej analizy stanu zdrowia powódki i zgromadzonej dokumentacji lekarskiej. Ponadto biegły sadowy w sposób wyczerpujący wyjaśnił, dlaczego uraz kolana nie pozostaje w związku ze szkodą. Sąd podziela argumentację biegłego, że w dokumentacji powypadkowej nie stwierdzono obluzowania endoprotezy na tle urazowym. Z tych powodów Sąd uznał opinię główną biegłego sądowego z zakresu ortopedii za logiczną i spójna, a nadto w pełni przydatne do rozstrzygnięcia tej sprawy, gdyż biegły sądowy w sposób niebudzący wątpliwości wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy, wymagające wiadomości specjalnych, którymi Sąd nie dysponował. Okoliczność, że strony nie są zadowolone z ustaleń biegłego nie uzasadnia przeprowadzenia dowodu z konkurencyjnych opinii biegłych sądowych, gdy tak jak w niniejszej sprawie wszystkie okoliczności sporne zostały wyjaśnione.

Sąd ustalając wartość należnego poszkodowanej zadośćuczynienia wziął również pod uwagę, że pomimo upływu niemal 5 lat od wypadku powódka wciąż miewa problemy ze snem, gdyż śnią się jej okoliczności wypadku, a nadto odczuwał dyskomfort psychiczny podczas poruszania się samodzielnie po ulicy. Z tego powodu powódka ograniczyła spotkania z koleżanką. Z powodu lęków adaptacyjnych o typie reakcji lękowo – depresyjnej powódka korzystała ponadto z pomocy lekarza psychiatry, a jej dolegliwości natury psychicznej skutkują 1% długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu z przyczyn psychiatrycznych. Wprawdzie powódka zakwestionowała ustalenia biegłej w zakresie wysokości w/w uszczerbku na zdrowiu jednak Sąd nie podzielił tych twierdzeń, gdyż orzeczony uszczerbek na zdrowiu został określony po przeprowadzeniu bezpośredniego badania powódki przez biegłą, a nadto uzasadniła ona w sposób wyczerpujący, że na obecny stan zdrowia psychicznego powódki oddziałuje upośledzenie sprawności organizmu, które częściowo zostało wywołane przez stan chorobowy kręgosłupa, a nie przez skutki wypadku drogowego.

Sąd dał wiarę twierdzeniom poszkodowanej, że szczególnie uciążliwe dla niej było to, że z osoby która właśnie powróciła do samodzielnego poruszania się bez kul znów stała się od nich uzależniona, co wywoływało jej frustrację i zmianę nastroju, tym bardziej że wychodzenie z domu również wiązało się dla niej z lękiem, czy znów nie ulegnie wypadkowi. W ocenie Sądu nie bez znaczenia pozostają także okoliczności, że powyższy urazy wiązały się z dokuczliwymi dolegliwościami bólowymi w okolicy kręgosłupa, miednicy oraz barku, wymagającymi stosowania środków przeciwbólowych, konsultacji lekarskich specjalistów z zakresu ortopedii.

Uwzględniając całokształt okoliczności sprawy, w tym wysokość i rodzaj oszacowanego uszczerbku na zdrowiu, rodzaj obrażeń ciała powódki po wypadku, charakter doznanych przez nią urazów, czas trwania leczenia, stopień natężenia dolegliwości bólowych, wpływ skutków urazu na jej aktywność zawodową, fakt że przed zdarzeniem szkodowym powódka była osobą samodzielną poruszającą się bez kul, ale która w przeszłości przeszła endoprotezę dwóch bioder oraz operację kręgosłupa z uwagi na zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe tej części ciała Sąd uznał, że rozmiar doznanej przez nią krzywd uzasadnia przyznanie na rzecz poszkodowanej, na podstawie art. 445 § 1 k.c., jednorazowego, dodatkowego świadczenia pieniężnego z tytułu zadośćuczynienia w wysokości 16.000,00 złotych. Powyższa kwota nie jest nadmierna i odpowiada przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, a nadto uwzględnia okoliczność, że poszkodowana otrzymała na etapie postępowania likwidacyjnego dotychczas 2.000,00 złotych z tytułu zadośćuczynienia. W ocenie Sądu żądanie przyznania powódce wyższej kwoty należało uznać za nieudowodnione i wygórowane. Zważyć należy, że wypadek powódki nie miał charakteru drastycznego, wydarzył się podczas cofania pojazdu, czyli w zasadzie przy stosunkowo niedużej prędkości, jak na wypadek drogowy. Ponadto Sąd miał uwadze wiek powódki oraz jej stan zdrowia, które to okoliczności niewątpliwie również miały wpływ na zdolność regeneracyjną organizmu oraz obecny stan zdrowia powódki. Ustalając wysokość należnego poszkodowanej zadośćuczynienia Sąd miał nadto na uwadze, wysokość zadośćuczynienia zasądzanego w sprawach tego rodzaju, o zbliżonym stanie faktycznym, czuwając nad poczuciem sprawiedliwości. Nierzadko bowiem subiektywne odczucia poszkodowanego nie znajdują odzwierciedlenia w ocenianych obiektywnie okolicznościach sprawy.

Ponadto na podstawie art. 444 k.c. Sąd uwzględnił żądanie o zasądzenie kosztów zakupu leków i wizyt lekarskich w wysokości 467,06 złotych, gdyż wydatki te pozostawały w związku przyczynowo skutkowym ze zdarzeniem szkodowym. Powódka udokumentowała za pomocą stosownych faktur i rachunków, że w procesie leczenia wydatkował 350,00 złotych na wizyty ortopedyczne, które niewątpliwie były niezbędne wobec dolegliwości kręgosłupa, których powódka doznała w wypadku, jak również kwotę 117,06 złotych na zakup leków G., E., C., L., D., które zostały powódce przepisane przez lekarzy w procesie leczenia, a które mają działania przeciwbólowe, przeciwzapalne, uspokajające lub są stosowane przy zaburzeniach snu. W ocenie Sądu zważywszy na długi czas oczekiwania na leczenie w ramach NFZ powódka była uprawniona do korzystania z prywatnej opieki medycznej, tym bardziej że doznała urazu kręgosłupa, w obrębie którego uprzednio przeprowadzono jej zabieg operacyjny, a zatem ta część ciała wymagała szybkiej diagnostyki i podjęcia niezwłocznego leczenia. W ocenie Sądu, gdyby poszkodowana czekała na możliwość leczenia w ramach NFZ mogłaby przyczynić się do pogorszenia swojego stanu zdrowia. Skoro strona pozwana nie zaspokoiła dotychczas roszczeń składających się na kwotę w/w odszkodowania, gdyż wypłacone dotychczas powódce odszkodowanie zaspokoiło inne wydatki związane z kosztami leczenia, to Sąd orzekł jak w pkt. I wyroku.

Odsetki ustawowe za opóźnienie zostały zasądzone na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., mając na uwadze nowelizację przepisów w tym zakresie. Strona pozwana pozostała w opóźnieniu z zapłatą należnej kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania dopiero po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody. Wobec tego, że powódka wystosował wezwanie do zapłaty zadośćuczynienia w wysokości 10.000,00 złotych oraz odszkodowania w wysokości 619,48 złotych pismem z dnia 10 czerwca 2015 roku, to uwzględniając czas na jego doręczenie (7 dni) oraz upływ 30 dni na likwidację szkody, to Sąd uznał, że ubezpieczyciel pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem w/w wymagalnych świadczeń od dnia 18 lipca 2015 roku. W tym dniu strona pozwana dysponowała niezbędną dokumentację w zakresie okoliczności zdarzenia szkodowego, które pozwalały na rzetelne przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego i wypłacenie słusznego zadośćuczynienia i odszkodowania. Zważywszy, że powódka domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 467,06 złotych z tytułu kosztów leczenia dopiero od dnia 28 października 2015 roku, to Sąd uwzględnił to żądanie, orzekając w pkt. I wyroku. Od kwoty 6.000,00 złotych, o którą powódka rozszerzyła powództwo z tytułu zadośćuczynienia Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty, mając na uwadze datę doręczenia pisma rozszerzającego powództwo oraz upływ niezbędnego terminu, co zajęcia stanowiska przez pozwanego ubezpieczyciela.

O kosztach procesu w pkt. III orzeczono na podstawie art. 100 k.c. Powódka wygrała sprawę w 64%, a strona pozwana w 36%. Na koszty niniejszego postępowania powódka i strona pozwana wydatkowały po 3.600,00 złotych z tytułu wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika oraz opłaty od udzielonego pełnomocnictwa. Po wzajemnej kompensacji kosztów strona pozwana powinna zwrócić powódce kwotę 1.012,76 złotych.

Rozstrzygnięcie z pkt. IV i V wyroku znajduje uzasadnienie w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, mając na uwadze stopień przegrania sprawy przez każdą ze stron. W toku postępowania wydatkowano tymczasowo ze środków budżetowych Sądu kwotę 2.208,36 złotych na wynagrodzenie biegłych opiniujących w sprawie. Biorąc pod uwagę stopień przegrania sprawy przez każdą ze stron Sąd nakazał stronie pozwanej, aby zwróciła na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 1.413,53 złotych tytułem brakującego wynagrodzenia biegłego, które pokryte zostało tymczasowo ze środków budżetowych Sądu. Sąd nie obciążył powódki pozostałymi nieuiszczonymi kosztami w sprawie.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE