Sygn. akt II K 800/18
PR Ds. 234.2018
Dnia 25.09.2019 r.
Sąd Rejonowy w Zakopanem II Wydział Karny w składzie :
Przewodniczący : Sędzia Janusz Kukla
Protokolant sąd. U. G.
po rozpoznaniu w dniu 25.09.2019r. sprawy
W. B.
s. J. i A. z d. K.
ur.(...) w J.
oskarżonego o to, że :
I. w dniu 31 stycznia 2018 roku w Z., kierował groźby pozbawienia życia J. L., przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę ich spełnienia
to jest o przestępstwo z art. 190 § 1 kk
II. w dniu 21 marca 2018 roku w Z., kierował groźby pozbawienia życia J. L., przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę ich spełnienia
to jest o przestępstwo z art. 190 § 1 kk
I. uznaje oskarżonego W. B. za winnego popełnienia opisanego wyżej w pkt I i II czynów z tym tylko, że przyjmuje, iż popełnił je w warunkach ciągu przestępstw tj. w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności co stanowi występek z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i za to na mocy art. 190 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,
II. na mocy art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o Adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. M. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100)złotych w tym 23 % podatku VAT tytułem wynagrodzenia za wykonywana obronę z urzędu,
III. na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego W. B. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.
Sygn. akt II K 800/18
wyroku Sądu Rejonowego w Zakopanem
z dnia 25 września 2019 r.
w zakresie dotyczącej orzeczonej kary
Oceniając całokształt zgromadzonego materiału dowodowego zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, sąd uznał, że oskarżony W. B.:
1. w dniu 31 stycznia 2018 roku w Z., kierował groźby pozbawienia życia J. L., przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę ich spełnienia,
2. w dniu 21 marca 2018 roku w Z., kierował groźby pozbawienia życia J. L., przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę ich spełnienia.
Zauważyć należy, iż dla bytu przestępstwa z art. 190 § 1 kk wymienione w nim przesłanki, a zatem groźba popełnienia przestępstwa i obawa, iż ta groźba zostanie spełniona, muszą wystąpić łącznie (orzeczenie SN, V KKN 19/97; Prok. i Pr. 1998/7-8/4). Zdaniem Sądu w niniejszym przypadku spełniona została zarówno pierwsza przesłanka (kierowanie gróźb), jak i druga (obawa ich spełnienia). Za takim przyjęciem przemawia zdaniem Sądu to, iż oskarżony dwukrotnie w krótkim odstępie czasu wypowiadał takie groźby, ponadto znajdując się pod wpływem alkoholu był bardzo wulgarny i agresywny.
Mając na uwadze powyższe uznać należy, iż oskarżony swoim zachowaniem wskazanym powyżej zrealizował znamiona występku w warunkach ciągu przestępstw, tj. w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności co stanowi występek z art. z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk, a jego wina nie budzi wątpliwości.
Co do wymiaru kary:
Za okoliczności obciążające sąd uznał fakt, iż oskarżony swoim działaniem godził w tak istotne dobro osobiste jakim jest wolność od strachu i wolne od nacisków funkcjonowanie w zgodzie z własną wolą. Sąd miał na uwadze, iż W. B. działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, praktycznie bez obiektywnego powodu. Nadto, Sąd wziął pod uwagę, że kierowane pod adresem pokrzywdzonej groźby karalne wywołały u niej obawę o znacznym nasileniu. Ponadto obciążającą była uprzednia karalność oskarżonego. Za okoliczność łagodzącą sąd uznał przyznanie się przez oskarżonego do winy, jednakże okoliczności tej nie sposób przeceniać, bowiem wynika ona z całokształtu pozostałego materiału dowodowego.
Oceniając stopień winy oskarżonego należy zauważyć, że jest on osobą dojrzałą, od której można oczekiwać odpowiedniego poziomu rozwoju intelektualnego i która winna zdawać sobie sprawę z tego, że stosowanie gróźb karalnych pozbawienia życia stanowi przestępstwo.
Rozważając kwestię stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, sąd miał na uwadze wskazania ustawodawcy zawarte w przepisie art. 115 §2 kk.
Sąd uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych wyżej stanowiących występek z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.
Zdaniem Sądu, wymierzona oskarżonemu kara adekwatna jest do stopnia społecznej szkodliwości czynu i zgodna z wymogami, o jakich stanowi art. 53 kk. Wymierzając ją wzięto pod uwagę, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć wobec oskarżonego, oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
Zatem, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, mając na uwadze podniesione powyżej okoliczności obciążające i łagodzące, zwłaszcza w postaci wysokiego stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu, ale także, z drugiej strony przyznania się do winy. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu i zgodna wymogami, o jakich stanowi art. 53 kk. Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara nie przekracza stopnia jego winy i zapobiegnie jego powrotowi do ponownej kolizji z normami prawa oraz spełni potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, uświadomi konieczność przestrzegania norm prawnych i nieopłacalność ich naruszania. Zdaniem Sądu nie zachodziły w niniejszej sprawie wyjątkowe okoliczności, które mogłyby skutkować zastosowaniem wobec W. B. dobrodziejstwa w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Przeciwko takiemu postąpieniu przemawia postawa oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia.
W przekonaniu Sądu, przedstawione argumenty nakazywały orzeczenie wobec oskarżonego kary kryminalnej w takim wymiarze. Ponadto zważyć należy, iż aktualnie obowiązująca treść art. 69§1 kk, nie dopuszcza w sytuacji oskarżonego, możliwości skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, z uwagi na karalność oskarżonego w czasie popełnienia czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania.
Nie można stracić z pola widzenia, o czym powyżej wspomniano, że oskarżony był już uprzednio karany, co prawda za innego rodzaju przestępstwa, niemniej pozwala to na wniosek, iż jest człowiekiem niepoprawnym, skłonnym do podejmowania działań wbrew prawu, a przy tym z pokrzywdzeniem innych osób. Powyższe przekonuje, że czyn, którego dopuścił się oskarżony, poddany osądowi w niniejszej sprawie nie był ani incydentalny, ani odosobniony, natomiast sam oskarżony nie wykazuje żadnego poszanowania dla obowiązujących norm prawnych.
Sąd na mocy art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o Adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. M. kwotę 516,60 złotych, w tym 23% podatku VAT tytułem wynagrodzenia za wykonywana obronę z urzędu
Natomiast na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego W. B. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.
Oskarżony utrzymuje się bowiem z renty inwalidzkiej, poniesienie zatem przez niego kosztów postepowania wiązałoby się dla niego z nadmierna uciążliwością.