Sygn. akt VIII U 2699/18
Dnia 13 grudnia 2018 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
|
Przewodniczący: |
SSO Teresa Kalinka |
|
Protokolant: |
Ewa Grychtoł |
po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2018 r. w Gliwicach
sprawy E. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.
o wysokość emerytury
na skutek odwołania E. M.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.
z dnia 27 kwietnia 2017r. nr (...)
z dnia 13 sierpnia 2018r. nr (...)
1. odrzuca odwołanie od decyzji z dnia 27 kwietnia 2017 roku;
2. oddala odwołanie od decyzji z dnia 13 sierpnia 2018 roku.
(-) SSO Teresa Kalinka
Sygn. akt VIII U 2699/18
Decyzją z dnia 27 kwietnia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w Z. dokonał przeliczenia emerytury E. M. na podstawie art. 110 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS w ten sposób, że do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z dwudziestu lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia , a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 292,29% i został ograniczony do 250 % Tak obliczona emerytura wyniosła 7483 zł 40 gr. Decyzjami z dni 25 lipca 2017 roku, 6 października 2017 roku ,2 stycznia 2018, 23 lipca 2018 roku dokonywano doliczenia dalszych okresów składkowych.
Decyzją z dnia 13 sierpnia 2018 organ rentowy odmówił prawa do ponownego przeliczenia świadczenia na podstawie art. 110 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ponieważ wwpw z wybranych wynagrodzeń z lat 1989-1194, 1997 - 2009 i 2014 roku wynosi 250,38 % ,zatem jest niższy od poprzednio obliczonego w wysokości 292,39 % .
Od decyzji tej ubezpieczony złożył odwołanie zarzucając, że organ rentowy w decyzji z dnia 27 kwietnia 2017 roku przyjął niekorzystny dla niego wariant obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru, ponieważ obliczył wskaźnik w najwyższej wysokości, kiedy powinien był obliczyć ten wskaźnik wynagrodzeń od 1989 do 1994, od 1997 do 2009 i , 2014 rok, bowiem wówczas wynosiłby on 250, 38 % i uprawniałoby go do skorzystania z przeliczeń z artykułu 110 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Organ rentowy wniósł o odrzucenie odwołania od decyzji w z dnia 27 kwietnia 2017 roku i oddalenie odwołania z od decyzji dnia 13 sierpnia 2018 roku. Odwołanie od decyzji z dnia 27 kwietnia 2017 zostało złożone z uchybieniem jednomiesięcznego terminu i decyzja jest prawomocna. Organ rentowy podtrzymał stanowisko zawarte decyzji z dnia linia 13 sierpnia 2018.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
E. M. jest uprawniony do emerytury górniczej od 30 marca 2006 roku i wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalono wówczas na podstawie zarobków z lat od 1989 do 2006 w wysokości 374,32 %.
Prawo do kolejnej emerytury górniczej nabył od dnia 1 kwietnia 2011 roku i wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie uległ zmianie .
Od października 2015 roku dokonano przeliczenia emerytury na podstawie art. 110 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń społeczny. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony z dwudziestu lat wyniósł 250,17 % (karta 239 akt emerytalnych )
Od dnia 1 kwietnia 2017 roku dokonano przeliczenia emerytury na podstawie artykułu ust.1 10 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przyjmując wwpw w wysokości 292,49 %
Kolejny wniosek o przeliczenie emerytury na podstawie art. 110 ustawy emerytalnej wpłynął do ZUS w roku 2018 i zaskarżonej decyzji z dnia 13 sierpnia 2018 roku wwpw ustalono w wysokości 250,38 %.
Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie akt organu rentowego i zeznań ubezpieczonego który wskazał, że nie było żadnych przeszkód, aby wnieść odwołanie od decyzji z dnia 27 kwietnia 2017 roku w terminie Wówczas nie był świadomy tego że ustalenie wwpw w wysokości 292,49% praktycznie pozbawia go możliwości przeliczenia emerytury w oparciu o art. 110 ustawy emerytalnej. Powyższym dowodom sąd dał wiarę.
Sąd zważył co następuje:
Odwołanie od decyzji z dnia 27 kwietnia 2017 roku należało odrzucić na podstawie art. 477 9 § 3 k.p.c. zgodnie z którym sąd odrzuci odwołanie wniesione po upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. Zdaniem sądu przekroczenie terminu było nadmierne i nastąpiło wyłącznie z przyczyn leżących po stronie ubezpieczonego. Decyzja jest prawomocna i wiąże Sąd w zakresie ustalenia wwpw w wysokości 292,49%. Sąd nie dopatrzył się błędu organu rentowego przy dokonywaniu wyliczenia najkorzystniejszego wwpw, chociaż nie podziela stanowiska organu rentowego, ze istniały przesłanki do przeliczenia emerytury na podstawie art. 110 ustawy, o czym poniżej.
Przez najkorzystniejszy wwpw należy rozumieć wskaźnik w najwyższej wysokości, a nie, jak twierdzi ubezpieczony, taki, który umożliwiałby ponowne skorzystanie z przeliczenia z art. 110 ustawy emerytalnej w przyszłości.
Skoro w decyzji z dnia 27 kwietnia 2017 roku ustalono wwpw w wysokości 292,49 %, to aby skorzystać z dyspozycji artykułu 110 ustawy emerytalnej ubezpieczony musiałby w niniejszym postępowaniu wykazać wskaźnik nie tylko wyższy od wskazanego, ale zdaniem Sądu, wyższy od 374,32 %. Takie ustalenie nie jest możliwe
Art. 110 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Stanowi, że wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, w z uwzględnieniem ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części przyznania świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego. Zdaniem Sądu „ poprzednio obliczony wskaźnik” w rozumieniu art. 110 nie oznacza wyłącznie ostatnio ustalonego, ale ustalonego kiedykolwiek przy obliczaniu wysokości świadczenia . Takie stanowisko zawarte jest w komentarzu do tego przepisu „warunkiem uwzględnienia zarobków przypadających w całości lub w części w okresie po przyznaniu świadczenia jest wykazanie wyższego wwpww porównaniu do obliczonego poprzednio, to jest przy pierwotnym ustaleniu wysokości emerytury lub renty.” W niniejszej sprawie ubezpieczony musiałby więc wykazać że wwpw jest wyższy 374,32 %. W postępowaniu o przeliczenie podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110 a nie zachodzi potrzeba ustalania najwyższego ( najkorzystniejszego) wwpw, ale ustala się czy wskaźnik ten przekracza 250 %. Tym samym zastosowaniu przeliczenia z art. 110 a nie otwiera drogi do żądania ponownego przeliczenia emerytury na podstawie art. 110 ustawy emerytalnej, z pominięciem wcześniej przyjętych i ustalonych wartości wwpw. Celem ustawodawcy było stworzenie możliwości jednorazowego przeliczenia świadczenia tym osobom, które przed rokiem 1999 opłacały wysokie składki na ubezpieczenia społeczne, kontynuowały zatrudnienie, a nie mogły skorzystać z przeliczenia emerytury na podstawie artykułu 110 ustawy.
W związku z tym Sąd uznał żądanie za bezpodstawne i odwołanie od decyzji dnia 13 sierpnia 2018 roku oddalono na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c.
(-) SSO Teresa Kalinka