UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 9 stycznia 2019 roku powód (...) S.A. w W. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanych M. G. oraz K. G. solidarnie kwoty 14.144,46 zł tytułem należności wynikającej z umowy kredytu w rachunku bieżącym zawartej pomiędzy stronami w dniu 21 lutego 2007 roku, wskazując iż R. G. którego spadkobiercami są pozwani nie dokonał spłaty zadłużenia z tytułu w/w umowy. Ponadto powód domagał się zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty od pełnomocnictwa według norm przepisanych oraz wydania w niniejszej sprawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym. W uzasadnieniu wyjaśnił, że na podstawie Aktu Poświadczenia Dziedziczenia sporządzonego przez notariusza K. S. w dniu 10 sierpnia 2015 roku, spadek po R. G. nabyli pozwani w związku z czym zobowiązani są solidarnie do zapłaty na rzecz powoda zadłużenia zmarłego w związku z zawartą przez niego umową z dnia 21 lutego 2007 roku w kwocie 14.144,46 zł na którą to kwotę składało się 13.907,01 zł tytułem należności głównej z datą wymagalności określoną na dzień 28 grudnia 2017 roku oraz kwota 237,45 zł tytułem odsetek umownych naliczonych za okres od 22 lutego 2007 roku do dnia 17 lipca 2015 roku z datą wymagalności jak w przypadku należności głównej. (k.3-4)

Zarządzeniem z dnia 26 lutego 2019 roku Referendarz sądowy I. G. stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty ubocznie wskazując na przedawnienie roszczenia. (k.35).

W dniu 23 maja 2019 roku pozwany K. G. złożył odpowiedz na pozew w której wniósł o oddalenie powództwa w całości wskazując, iż jego ojciec, R. G. zmarł 17 lipca 2015 roku, jednak zarówno on jak i M. G. nie wiedzieli o zawartej przez zmarłego umowie kredytu w rachunku bieżącym. Sam powód nie mieszkał ze zmarłym, zaś po śmierci ojca pozwani nie znaleźli jakiejkolwiek informacji o zobowiązaniu wobec powoda.

Nadto pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia wskazując, iż długi wynikające z zaciągniętych kredytów przedawniają się z upływem trzech lat, natomiast długi wynikające z niespłaconego debety z upływem lat dwóch, przy czym R. G. zmarł w dniu 17 lipca 2015 roku i w tym dniu roszczenie stało się wymagalne. Ubocznie wskazał na okoliczność, iż postępowanie powoda było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego a to z uwagi na fakt, iż nigdy nie kontaktował się z pozwanymi oraz nie informował ich o istnieniu jakiejkolwiek wierzytelności zaś Akt Poświadczenia Dziedziczenia dotyczący zmarłego i pozwanych został sporządzony już w dniu 10 sierpnia 2015 roku zaś powód zwlekał z wyegzekwowaniem rzekomo należnego mu świadczenia aż 3 lata, co doprowadziło do narastania długu.

Ostatecznie powód wniósł o ewentualne rozłożenie roszczenia na trzydzieści rat z uwagi na sytuację finansową stron. Strona podtrzymała swoje stanowisko na rozprawie w dniu 5 września 2019 roku. (k.44-48).

Pismem z dnia 24 września 2019 roku strona powodowa ustosunkowała się do stanowiska pozwanych podtrzymując swoje dotychczasowe twierdzenia oraz wskazując, iż zadłużenie zostało postawione w stan wymagalności stosownie do postanowień § 2 ust 2 lit. b) umowy kredytu w rachunku bieżącym nr (...) zawartej w dniu 21 lutego 2007 roku. Wskazał, iż umowa podlegała automatycznemu przedłużeniu na kolejne 12 miesięcy, chyba że kredytobiorca nienależycie wykonywałby obowiązki wynikające z umowy np. nie dokonywał wpłat. Lecz jak wynika z zestawienia operacji, ostatnim okresem przedłużenia umowy był okres do 21 lutego 2016 roku. Zatem przy wniesieniu pozwu w dniu 28 grudnia 2018 roku przedawnienie nie nastąpiło. Ubocznie wskazał, iż rozłożenie na raty nie może dążyć do pokrzywdzenia podmiotu dochodzącego swoich praw. Powód złożył analogiczne do w/w pisma, pismo z dnia 25 listopada 2019 roku. (k.72-75, 131-134).

Strona pozwana pismem z dnia 12 grudnia 2019 roku podtrzymała swoje zarzuty oraz wnioski wskazując, iż spór w niniejszej sprawie ogranicza się ustalenia terminu przedawnienia roszczenia objętego pozwem oraz ustalenia daty rozpoczęcia tegoż. Podniosła, iż roszczenie będące przedmiotem żądania objęte było dwuletnim terminem przedawnienia z art. 726 k.c.. Pozwani wskazali, iż podstawowym stosunkiem prawnym łączącym powoda z R. G. była umowa rachunku bankowego, zaś samo uruchomienie limitu kredytowego było jedynie dodatkowym zastrzeżeniem umownym które przybrało formę umowy o kredyt w rachunku, jednak to wedle reżimu umowy rachunku bankowego winien być oceniany stosunek prawny między stronami, dlatego też roszczenie między nimi uległo przedawnieniu w dniu 17 lipca 2017 roku. Jednakże przy założeniu iż roszczenie którego dotyczy powództwo objęte było przedawnieniem po upływie lat trzech, jako roszczenie wynikające z działalności gospodarczej ulegało przedawnieniu w dniu 17 lipca 2018 roku. Przy czym w zakresie zmiany dotyczącej art. 118 k.c. dokonanej ustawa z 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy Kodeks Cywilny oraz niektórych innych ustaw (wejście w życie 9 lipca 2018 roku)a wedle której koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego strona podkreśliła, iż zgodnie z art. 3 k.c., ustawa nie ma mocy wstecznej a zatem w związku z zawarciem przez powoda oraz zmarłego spadkodawcę umowy w dniu 21 lutego 2007 roku, to wedle ówczesnego stanu prawnego winno rozpatrywane być roszczenie dochodzone powództwem, kiedy to roszczenia przedawniały się z upływem terminu przedawnienia. Na powyższe wskazywać ma także art. 5 ust 2 zd. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw. (k.117).

Ostatecznie strony podtrzymały swoje stanowiska aż do zakończenia postępowania w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 lutego 2007 roku R. G. zawarł z (...) S.A. w W. umowę kredytu w rachunku bieżącym nr (...), dotyczącego rachunku nr (...), przy czym wpływy na konto zmarłego ustały od 28 lipca 2015 roku..

Dowód: umowa kredytu w rachunku bieżącym nr (...) k. 22-26, elektroniczne zestawienie operacji dot. rachunku nr (...) (k. 76-115, 135-155).

R. G. zmarł w dniu 17 lipca 2015 roku w K., przy czym w dniu 10 sierpnia 2015 roku notariusz K. S. sporządziła Akt Poświadczenia Dziedziczenia, Repertorium A nr 3642/2015 na mocy którego spadek po zmarłym dziedziczyli M. G. oraz K. G. w częściach równych.

Jak wynika z wyciągu z ksiąg bankowych nr (...), zadłużenie pozwanych względem powoda wynosiło według stanu na dzień 19 grudnia 2018 roku 14.144,46 zł na którą to kwotę składało się 13.907,01 zł tytułem należności głównej, kwota 178,27 zł tytułem odsetek umownych naliczonych za okres od 22 lutego 2007 roku do dnia 17 lipca 2015 roku oraz kwota 59,18 zł tytułem opłat i kosztów.

Dowód: wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) k. 21, kopia aktu poświadczenia dziedziczenia k. 30-31, informacja o zarejestrowanym akcie poświadczenia dziedziczenia k.32, elektroniczne zestawienie operacji dot. rachunku nr (...) (k. 76-115, 135-155).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie pozwani nie kwestionowali istnienia zadłużenia z tytułu zawartej przez R. G. umowy kredytu w rachunku bieżącym. Jednakże strona pozwana podniosła kluczowy dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zarzut przedawnienia roszczenia, będący ostatecznie jedyną kwestią wokół której toczył się między stronami spór i który to ostatecznie doprowadził do oddalenia powództwa.

W ocenie Sądu, powyższy zarzut przedawnienia zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 117 § 1 i 2 zd. 1 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia.

Zauważyć należy, że na gruncie niniejszej sprawy roszczenie powoda wynikające z umowy o kredyt w rachunku bieżącym odnawialnym jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przedawnia się z upływem lat trzech.

W pierwszej kolejności wskazania wymaga, iż sąd zgodził się z twierdzeniem strony pozwanej, iż roszczenie nie stało się wymagalne z dniem 21 lutego 2016 roku tj. z dniem postawienia go w stan wymagalności jak wskazywał to powód, lecz z dniem śmierci R. G. tj. 17 lipca 2015 roku w związku z okolicznością, iż wraz ze śmiercią spadkodawcy, wierzytelność stała się wymagalna.

Należy podkreślić, iż jeśli umowa rachunku bankowego wygaśnie lub zostanie rozwiązana, to termin przedawnienia rozpoczyna swój bieg najpóźniej z chwilą wygaśnięcia umowy. W związku z okolicznością, iż zgodnie z tym co wskazywała strona pozwana, iż podstawowym stosunkiem prawnym łączącym powoda z R. G. była umowa rachunku bankowego, zaś samo uruchomienie limitu kredytowego było dodatkowym zastrzeżeniem umownym które przybrało formę umowy o kredyt w rachunku, jednak to wedle reżimu umowy rachunku bankowego winien być oceniany stosunek prawny między stronami, dlatego też roszczenie między stronami uległo przedawnieniu w dniu 17 lipca 2017 roku.

Ponadto sąd przychylił się wskazanego przez pełnomocnika pozwanych stanowiska w zakresie końca terminu przedawnienia. Ostatecznie, nawet przy założeniu iż roszczenie którego dotyczy powództwo objęte było przedawnieniem po upływie lat trzech, jako roszczenie wynikające z działalności gospodarczej ulegało przedawnieniu w dniu 17 lipca 2018 roku. W dacie wyrokowania przepis art. 118 różnił się w stosunku do tegoż przepisu przed wprowadzeniem ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U z 2018 roku, poz, (...)) Wedle znowelizowanego przepisu, koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, zgodnie z art. 3 k.c., ustawa nie ma mocy wstecznej a w związku z zawarciem przez powoda oraz zmarłego spadkodawcę umowy w dniu 21 lutego 2007 roku, to wedle ówczesnego stanu prawnego winno rozpatrywane być roszczenie dochodzone powództwem. Wówczas powyższy przepis statuował, iż roszczenia przedawniały się z upływem terminu przedawnienia.

Na powyższe wskazuje także przepis art. 5 ust 2 zd. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw który wskazuje wprost, iż jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Ostatecznie Sąd podzielając w całości w/w rozważania, oddalił powództwo jako przedawnione. Skoro bowiem roszczenie stało się wymagalne w 17 lipca 2015 roku, przedawniło się z dniem 17 lipca 2018 roku, przy uwzględnieniu trzyletniego terminu przedawnienia, a powód będący bankiem, wystąpił z pozwem 9 stycznia 2019 roku (data nadania), zatem jego roszczenie jest przedawnione.

Przy orzekaniu o kosztach postępowania Sąd miał na względzie okoliczność, że pozwany wygrała sprawę w całości, co uzasadnia zastosowanie dyspozycji art. 98 § 1 k.p.c. i obciążenie wszystkimi kosztami procesu strony powodowej.

Pozwany reprezentowany był w niniejszej sprawie przez fachowego pełnomocnika w osobie adwokata. Na koszty procesu poniesione przez pozwanych złożyło się: wynagrodzenie dla fachowego pełnomocnika w kwocie 3600 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 5) rozporządzenia z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U z 2015 r., poz.1800 ze zm. ) oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. W związku z oddaleniem powództwa, powyższe kwoty zasądzono od powoda na rzecz strony pozwanej.

Sędzia Beata Kupiec

Przewodniczący:	Sędzia Beata Kupiec
Protokolant:	sekretarz sądowy Anna Ślusarczyk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE