WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Trzebnicy V Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Miliczu

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Grażyna Wójcik

Protokolant: Justyna Kądzioła

po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2014 r. w Miliczu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) W.

przeciwko E. S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  kosztami postępowania obciąża stronę powodową w zakresie przez nią poniesionym.

Sygn. akt V C upr 410/13

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) W., działając przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, w dniu 23 kwietnia 2013 r. skierowała do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym i wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty, by pozwana E. S.zapłaciła stronie powodowej kwotę 1.155,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 23 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów sądowych w kwocie 30,00 zł, kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 180,00 zł oraz innych kosztów w wysokości 0,54 zł.

W uzasadnieniu wskazała, że pozwana (...) Bank S.A. (poprzednio (...) Bank S.A.) zawarli umowę bankową o numerze (...), na podstawie której pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną i zobowiązała się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w tejże umowie. Pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. W następstwie powyższego pierwotny wierzyciel wezwał pozwaną do zapłaty zadłużenia. Następnie – wobec bierności pozwanej – w dniu 19 grudnia 2012 r. zawarł ze strona powodową umowę przelewu wierzytelności, cedując na jej rzecz całość praw i obowiązków wynikających umowy zawartej przez pozwaną z wierzycielem pierwotnym. Nadto strona powodowa wskazała, że zadłużenie pozwanej wynosi 1.155,25 zł, w tym należność główna 498,86 zł oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 656,39 zł. Podniosła, że wezwała pozwaną do zapłaty, jednakże zadłużenie nie zostało uregulowane.

Postanowieniem z dnia 21 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazała rozpoznanie sprawy tutejszemu Sądowi.

Strona powodowa w dniu 6 września 2013 r. uzupełniła braki formalne pozwu, składając go na urzędowym formularzu.

Pozwana – prawidłowo wezwana - nie stawiła się na rozprawę, nie złożyła odpowiedzi na pozew ani nie żądała rozpoznania sprawy pod jej nieobecność.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 grudnia 2012 r. (...) Bank S.A.w W.zawarł ze strona powodową (...) W.umowę przelewu wierzytelności.

(dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z 19.12.2012 r. k. 23-25)

Pismem z dnia 2 kwietnia 2013 r. strona powodowa zawiadomiła pozwaną o rozpoczęciu sądowego etapu dochodzenia należności i nabyciu wierzytelności od (...) Bank S.A. w W. na podstawie umowy z 19 grudnia 2012 r.

(dowód: pismo z 02.04.2013 r. k. 21)

W wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego wystawionym w dniu 23 kwietnia 2013 r. strona powodowa oświadczyła, że w dniu 19 grudnia 2012 r. nabyła od (...) Bank S.A. w W. wierzytelność wobec pozwanej, wynikającą z umowy kredytu numer (...) zawartej w dniu 24 grudnia 1999 r. w wysokości: 1.155,25 zł, w tym należność główna 498,86 zł i odsetki w kwocie 656,39 zł.

(dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego

i ewidencji analitycznej nr (...) z 28.23.04.2013 t. k. 22)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W obecnym kształcie procesu cywilnego ustawowo podkreślono jego kontradyktoryjny charakter, czego potwierdzeniem są regulacje zawarte w art. 232 k.p.c. oraz w art. 6 k.c. Ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania. To one są dysponentem toczącego się procesu i od nich zależy jego wynik. Mają bowiem obowiązek przejawiać aktywność, w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne. Strona powodowa reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika, będącego radcą prawnym i dlatego Sąd przyjął odpowiednio wysoki miernik staranności po stronie powodowej co do konieczności podejmowania czynności procesowych, uwzględniający zawodowe kwalifikacje pełnomocnika.

Strona powodowa swoje roszczenie wywodziła z treści przepisu art. 509 k.c., dotyczącego umowy przelewu wierzytelności. Pamiętać należy, że warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. Powodowy Fundusz formułując żądanie w niniejszej sprawie miał zatem obowiązek udowodnienia, że przysługuje mu uprawnienie do dochodzenia należności od pozwanego z tytułu związania umową z poprzednikiem prawnym strony powodowej, z tytułu której miał uiścić dochodzona pozwem kwotę. Strona powodowa zaoferowała jako materiał dowodowy jedynie umowę cesji, wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu oraz pismo informujące pozwaną o przelewie wierzytelności i rozpoczęciu sądowego etapu dochodzenia należności.

W ocenie Sądu przedłożone przez powoda dokumenty są niewystarczające dla uwzględnienia żądania. Strona powodowa, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie wykazała bowiem w żaden sposób – wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi – istnienia i wysokości zobowiązania, zasad obciążenia pozwanej dochodzoną kwotą przez pierwotnego wierzyciela i daty wymagalności świadczenia. Powołała się w zakresie istnienia i wysokości zobowiązania jedynie na wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, co nie może zostać uznane za wystarczające, zwłaszcza w świetle orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 11 lipca 2011 r. w sprawie P 1/10, na mocy którego zostało wykluczone uprzywilejowanie dowodowe jakie posiadały fundusze sekurytyzacyjne. Wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu złożony w niniejsze sprawie stanowi wyłącznie dokument prywatny i nie wiąże się z nim domniemanie prawne, że stwierdzona w nim wierzytelność istnieje. W tej sytuacji brak jakiegokolwiek sposobu kontroli prawidłowości podstaw dokonania przedmiotowego wpisu w księgach rachunkowych powodowego funduszu. Strona powodowa nie przedłożyła umowy kredytu, na którą powołuje się w uzasadnieniu pozwu, nie zaoferowała innych dowodów potwierdzających wysokość dochodzonej kwoty. Uniemożliwia to dokonanie weryfikacji żądania przez Sąd.

Zgodnie z art. 339 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny, przy czym w takim wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W niniejszej sprawie - w świetle powyższych rozważań - takie wątpliwości zachodziły, co obligowało Sąd do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które jednak nie pozwoliło uznać dochodzonego żądania za wykazane.

Z tych względów orzeczono w pkt I sentencji wyroku zaocznego o oddaleniu powództwa w całości.

Konsekwencją powyższego jest rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zawarte w pkt II sentencji wyroku, które znajduje oparcie w treści przepisu art. 98 § 1 k.p.c.