Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 235/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 października 2018 r. w sprawie VIII K 217/15

Na podstawie art.423§1 a k.p.k. uzasadnienie zostało sporządzone w zakresie dotyczącym oskarżonego P. M. (1) co do całości (z wyjątkiem punktu III wyroku – umorzenie wobec przedawnienia karalności czynu) – apelacji prokuratora i obrońców oskarżonego.

Wobec oskarżonych B. G. i S. G. (1) w zakresie wyznaczonym apelacją prokuratora i w zakresie kary.

R. O. w zakresie kary.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ prokurator

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonego P. M. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

1  Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego P. M. (1) adw. A. J. (1):

I. odnośnie do pkt. I wyroku:

1) obrazę prawa materialnego, tj. art. 77 pkt 3 ustawy o ochronie zdrowia zwierząt i zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt poprzez skazanie oskarżonego P. M. (1) na podstawie tego przepisu, podczas gdy Sąd nie ustalił, by oskarżony „dokonywał handlu lub umieszczał na rynku zwierzęta lub niejadalne produkty pochodzenia zwierzęcego" w rozumieniu ww. ustawy;

2) obrazę prawa materialnego, tj. art. 77 pkt 5 ustawy o ochronie zdrowia zwierząt i zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt poprzez skazanie oskarżonego P. M. (1) na podstawie tego przepisu, podczas gdy Sąd nie ustalił, jakich wymagań weterynaryjnych miał nie zachować oskarżony (ani tym bardziej - by ich nie zachował) przy umieszczaniu zwierząt w gospodarstwie lub ich transporcie;

a niezależnie od powyższych zarzutów obrazy prawa materialnego zaskarżanemu wyrokowi zarzucił również:

II. odnośnie do pkt. pkt. I, II, IV wyroku:

3) samoistny błąd w ustaleniach faktycznych polegający na dokonaniu dowolnego ustalenia, jakoby przekroczenie normy dobowej liczby ubijanych sztuk bydła lub przeprowadzenie uboju w godzinach innych niż wynikające ze stosownej decyzji administracyjnej prowadziło do powstania niewłaściwej jakości zdrowotnej produktów pochodzących z ubojni oskarżonego P. M. (1), podczas gdy dla takiego ustalenia brak jakiejkolwiek podstawy w zgromadzonym materiale;

4) samoistny błąd w ustaleniach faktycznych polegający na dokonaniu dowolnego usta-lenia, jakoby „dokonywanie uboju i rozbioru zwierząt poza obrotem, bez dokonywania stosownych zgłoszeń do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa" prowadziło do powstania niewłaściwej jakości zdrowotnej produktów pochodzących z ubojni oskarżonego P. M. (1), podczas gdy dla takiego ustalenia brak jakiejkolwiek podstawy w zgromadzonym materiale;

5) samoistny błąd w ustaleniach faktycznych polegający na dokonaniu dowolnego ustalenia, jakoby przyjmowanie przez oskarżonego na teren prowadzonej przez niego ubojni mięsa ze zwrotów bez uzyskania stosownej zgody Powiatowego Lekarza Weterynarii prowadziło do powstania niewłaściwej jakości zdrowotnej produktów po-chodzących z ubojni oskarżonego P. M. (1), podczas gdy dla takiego ustalenia brak jakiejkolwiek podstawy w zgromadzonym materiale, w szczególności Sąd nie ustalił żadnego przypadku, w którym oskarżony mięso pochodzące ze zwrotów ponownie wprowadziłby do obrotu;

6) obrazę przepisów postępowania, tj. przepisu art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przez Sąd przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego zeznań tych świadków, którzy deklarowali, że sprzedali do ubojni oskarżonego krowy zdrowe, z tego powodu, że „Sąd nie miał możliwości zweryfikowania czy świadkowie ci mówią prawdę, ponieważ osoby te nie przedstawiły żadnej dokumentacji dotyczącej transakcji", podczas gdy Sąd jednocześnie poddał ocenie i w całości dał wiarę zeznaniom tych świadków, który deklarowali, że sprzedali do ubojni oskarżonego krowy „chore", pomimo, że również i oni w większości nie przedstawili żadnej dokumentacji dotyczącej transakcji;

powyższe uchybienie doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych, jakoby działalność oskarżonego opierała się na skupowaniu i uboju krów „chorych"; 

7) samoistny błąd w ustaleniach faktycznych polegający na niedokonaniu żadnych ustaleń co do tego, jakie konkretnie schorzenia dotyczyły „chorych" sztuk bydła, jakie miały być ubijane w ubojni oskarżonego P. M. (1), podczas gdy nie każda „choroba" danej sztuki bydła powoduje, że mięso z niej pozyskane ma niewłaściwą jakość zdrowotną, co wynika z, uznanej przez Sąd za wiarygodną, opinii ustnej biegłego - prof. J. S. (1) wydanej na rozprawie 15 maja 2018 r.;

8) samoistny błąd w ustaleniach faktycznych polegający na niedokonaniu ustalenia, jak dużo beztlenowych bakterii przetrwalnikujących oraz bakterii redukujących siarczany znajdowało się w mięsie zatrzymanym u osk. P. M. (1) w miejscowości Ż. i R. oraz jakie drobnoustroje wchodziły w skład „ogólnej dużej liczby drobnoustrojów" stwierdzonej w wyniku badania tego mięsa, podczas gdy ustalenie tych okoliczności warunkuje ocenę mięsa jako posiadającego właściwą lub niewłaściwą jakość zdrowotną (opinia ustna prof. J. S. z 15 maja 2018 r., por. zarzut z pkt. 12 lit. a i c), a w konsekwencji jakiekolwiek ustalenia co do jakości zdrowotnej mięsa, w którym stwierdzono obecność bakterii przetrwalnikujących i redukujących siarczany, bez określenia ich liczby, są dowolne;

9) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 167 k.p.k., art. 171 § 1 pkt 5 k.p.k. oraz art. 6 k.p.k. poprzez oddalenie na rozprawie 4 września 2018 r. wniosku dowodowego obrońców oskarżonego z 31 sierpnia 2018 r. (data prezentaty, k. 12220-12222) o przesłuchanie w charakterze świadków osób pobierających do badań próby z mięsa pochodzącego (dot. mięsa ujawnionego w miejscowościach: R., Ż.) lub mającego pochodzić (dot. mięsa ujawnionego w chłodni (...) w Ł.) z ubojni oskarżonego, na okoliczność sposobu pobrania tych prób i warunków ich przechowywania przed wysłaniem do badań;

10) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 393 § 1 k.p.k., 394 § 2 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu i nieodczytanie, ani nieujawnienie w toku rozprawy głównej notatki funkcjonariusza Policji z 16 kwietnia 2013 r. (k. 581), z której wynika, że próby pobrane z mięsa pochodzącego lub mającego pochodzić z ubojni oskarżonego zostały przetransportowane do badań z R. do P. policyjnym f. (...) (bez wątpienia nieprzystosowanym do przewożenia prób mięsa - brak informacji o takim przystosowaniu w aktach), po ok. 2 tygodniach od ich pobrania, jak również art. 410 k.p.k. poprzez faktyczne pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych dowodu z dokumentacji fotograficznej znajdującej się w tomie „załącznik 1", z której wynika, że do mięsa, z którego pobierano próby do badań przykładane były niesterylne narzędzia takie jak skalówki i tabliczki z numerami śladów kryminalistycznych;

11) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 200 § 1 k.p.k., art. 201 k.p.k., art. 171 § 1 pkt 5 oraz art. 6 k.p.k. poprzez oddalenie na rozprawie 4 września 2018 r. wniosku dowodowego obrońcy osk. P. M. (1) złożonego na rozprawie 27 marca 2018 r. o wezwanie na rozprawę biegłych- autorów opinii pisemnych znajdujących się na k. 473 oraz 1519-1523 celem wyjaśnienia przez nich przede wszystkim, jaki jest błąd pomiarowy zastosowanej przez nich metody badań i wpływ ewentualnej kontaminacji materiału poddawanego badaniom na wiarygodność uzyskanych przez biegłych wyników badań (ustne uzasadnienie wniosku objęte protokołem rozprawy z 4 września 2018 r.); powyższe uchybienia z pkt. pkt. 9-11 doprowadziły Sąd do błędu w ustaleniach faktycznych, jakoby mięso poddane w niniejszej sprawie badaniom było niezdatne do spożycia przez ludzi, podczas gdy dla oceny mięsa z punktu widzenia jego jakości zdrowotnej kluczowe znaczenie ma prawidłowość sposobu pobrania i zabezpieczenia prób mięsa do badań oraz wyeliminowanie wpływu kontaminacji poddanych badaniu prób na wyniki badań - bez ustaleń w tym zakresie ustalenia co do jakości zdrowotnej mięsa są dowolne;

12) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 410 k.p.k. poprzez faktyczne pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych opinii ustnej biegłego - prof. J. S. (1) złożonej na rozprawie 15 maja 2018 r., z której wynika, że:

a) sama obecność w mięsie bakterii przetrwalnikujących oraz bakterii redukujących siarczany nie świadczy o złej jakości zdrowotnej tego mięsa, gdyż bakterie te występują naturalnie w środowisku zewnętrznym, a nawet w naturalnej florze bakteryjnej ludzi i zwierząt,

b) bakterie z gatunku salomella występują w środowisku zewnętrznym i „można dopuścić możliwość, że salmonella dostanie się do mięsa w czasie pobierania próbek"

c) duża liczba drobnoustrojów obecnych UJ mięsie nie musi wpływać na jego jakość zdrowotną; kluczowe znaczenie ma z tego punktu widzenia rodzaj tych drobnoustrojów;

powyższe uchybienie doprowadziło Sąd do niepełnych ustaleń faktycznych co do okoliczności przyjętych za podstawę wyroku;

13) samoistny błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, jakoby oskarżony P. M. (1) spowodował niewłaściwą jakość zdrowotną produktów wprowadzanych do obrotu, podczas gdy:

(i) przebadane w sprawie pochodzące niewątpliwie od oskarżonego mięso do obrotu wprowadzone (tj. mięso zabezpieczone w zakładach (...) service) - jak wynika z opinii biegłych z 10 lutego 2014 r. (k. 4618-4619) ocenionej przez Sąd jako wiarygodna - nie mogło zostać zaklasyfikowane jako niezdatne do spożycia przez ludzi, zaś

(ii) przebadane w sprawie mięso pochodzące niewątpliwie od oskarżonego i mające cechować się - jak wynika z opinii biegłych z 10 lutego 2014 r. (k. 4618- 4619) - niewłaściwą jakością zdrowotną (tj. zabezpieczone w miejscowości Ż. i R.) nie zostało wprowadzone do obrotu,

a jednocześnie w sprawie nie przeprowadzono żadnego dowodu, który potwierdzałby w sposób pewny, że osk. P. M. (1) kiedykolwiek umyślnie wprowadził do obrotu produkty o niewłaściwej jakości zdrowotnej;

14) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 167 k.p.k., art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. oraz art. 6 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego z 10 maja 2018 r. (k. 12148) o przesłuchanie w charakterze świadków lekarzy weterynarii: W. G. (1) i M. C. (1), pomimo, że wyjaśnienia tych osób złożone w niniejszej sprawie w charakterze podejrzanych (k. 19-24, tom osobowy 4 D i k. 22-26, tom osobowy 5 E), a następnie - oskarżonych (na rozprawach 16 marca i 6 kwietnia 2016 r.) pozostawały w sprzeczności z zeznaniami złożonymi przez te osoby uprzednio w charakterze świadków (k. 106-110, 137-141);

15) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 410 k.p.k. poprzez faktyczne pominięcie przy ocenie zgromadzonego materiału sprawozdania z analizy logowania się do stacji (...) telefonów używanych przez lekarzy weterynarii: M. C. i W. G. (k. 4768-4817 verte), z której wynika, że w większości dat, w których – zgodnie z dziennikami badań - lekarze ci mieli przeprowadzać badania w ubojni oskarżonego, ich telefony logowały się do znajdujących się w pobliżu ubojni stacji (...) (przy czym sporadyczne rozpisywanie przez lekarzy niektórych badań z jednego dnia na kilka dni, tj. fakt, że pojedyncze daty badań wpisane w dziennikach badań nie są rzeczywiste, jest okolicznością bezsporną, lecz nie świadczy to o dokonywaniu uboju bydła w ubojni oskarżonego bez nadzoru lekarzy weterynarii); powyższe uchybienia z pkt. pkt. 14-15 doprowadziły do błędu w ustaleniach faktycznych, jakoby osk. P. M. (1) dokonywał uboju bydła bez nadzoru lekarzy weterynarii,

(przy czym niezależnie od powyższych zarzutów z pkt. pkt. 14-15 formułuję również poniższy zarzut z pkt. 16):

16) samoistny błąd w ustaleniach faktycznych polegający na dokonaniu dowolnego ustalenia, jakoby oskarżony dokonywał uboju bez przeprowadzenia badania poubojowego, podczas gdy nawet z ocenionych przez Sąd jako wiarygodne najbardziej niekorzystnych dla oskarżonego wyjaśnień M. C. i W. G. wynika, że badanie poubojowe zawsze było przez tych lekarzy przeprowadzane i lekarze ci zostali skazani w odrębnym postępowaniu karnym za uchybienie swoim obowiązkom w zakresie zaniechania przeprowadzenia tylko badania przedubojowego;

17) samoistny błąd w ustaleniach faktycznych polegający na dokonaniu dowolnego ustalenia, jakoby osk. P. M. (1) umyślnie poddawał ubojowi sztuki bydła leczone środkami farmakologicznymi przed upływem okresu karencji przewidzianego dla danego środka, podczas gdy w zgromadzonym materiale dowodowym brak dla takiego ustalenia w zakresie strony podmiotowej oskarżonego jakiejkolwiek podstawy, w szczególności Sąd nie ustalił żadnego przypadku, w którym osk. P. M. (1) byłby informowany o leczeniu farmakologicznym danej sztuki bydła (a nie tylko ogólnie o „chorobie" danej sztuki), o okresie karencji, a następnie dokonał uboju danej sztuki przed upływem tego okresu i by tak pozyskane mięso wprowadził do obrotu;

18) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego ocenę zeznań świadków: K. F., Z. Z. (1), M. S., a także „świadków będących mieszkańcami sąsiadującymi z zakładem (...)", podczas gdy:

a) świadkowie: F., Z., S. na rozprawie głównej złożyli zeznania o treści odmiennej niż w postępowaniu przygotowawczym, co świadek F. skomentował na rozprawie 10 października 2016 r. stwierdzeniem „zeznałem, co miałem zeznać", przyznając jednocześnie, że wykonywał prywatne prace dla pro-kuratora prowadzącego pierwotnie niniejsze postępowanie, a nadto świadek Z. stwierdził na rozprawie 20 stycznia 2017 r., że podczas przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego była na niego wywierana presja, „że coś trzeba było zeznać na P. M. (1)" oraz świadek ten stwierdził, że w toku postępowania przygotowawczego składał fałszywe zeznania (co dostrzegł nawet Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku - s. 101-104, 106-107),

b) świadkowie-sąsiedzi ubojni oskarżonego byli z nim skonfliktowani i podejmowali działania w celu zamknięcia tej ubojni, przy czym świadek J. S. (2) wręcz pobił rodziców oskarżonego (za co został skazany; okoliczność przyznana przez świadka na rozprawie 24 sierpnia 2016 r.), a świadek Z. S. - kierował wobec oskarżonego groźby karalne (postępowanie zostało warunkowo umorzone; okoliczność przyznana przez świadka na rozprawie 24 sierpnia 2016 r.), a nadto zeznania Z. S. (k. 88), jakoby całe krowy nie mieściły się do pojemnika na odpady poubojowe, pozostają w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami świadka D. A. (złożonymi na rozprawie 13 września 2017 r.), który pojemniki te dostarczał;

powyższe uchybienie doprowadziło Sąd do błędu w ustaleniach faktycznych w za-kresie nieprawidłowości, jakich miało dochodzić w ubojni oskarżonego i skali tego zjawiska;

19) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 7 k.p.k. poprzez odmówienie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego P. M. (1) co do tego, że ubój trzody chlewnej był dokonywany w jego ubojni tylko na własne potrzeby, a nie celem wprowadzenia mięsa wieprzowego do obrotu z powodu rzekomej sprzeczności tych wyjaśnień z inną częścią wyjaśnień oskarżonego, z której wynika, że nie przyjmował on na teren ubojni zwierząt innego gatunku niż wynikało to z decyzji administracyjnej, podczas gdy pomiędzy tymi fragmentami wyjaśnień, z których jeden odnosi się do uboju na własne potrzeby, a drugi - do uboju w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, celem wprowadzenia mięsa do obrotu, w rzeczywistości nie zachodzi sprzeczność, a nadto wyjaśnienia oskarżonego, że ubój trzody chlewnej był dokonywany tylko na własne potrzeby (w tym na potrzeby zrobienia pracownikom prezentu na Ś.) potwierdzają zeznania m.in. świadka K. G. (1) (złożone na rozprawie 5 maja 2016 r.), którym w tym zakresie Sąd nie odmówił przymiotu wiarygodności;

Apelacja obrońcy oskarżonego P. M. (1) adw. A. J. (2):

W ZAKRESIE CZYNU Z PKT I WYROKU, biorąc za podstawę art. 427 S 1 i 2 k.p.k. w zw. art. 438 pkt 1 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

I. art. 1 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 1 k.k. w zw. z art. 77 pkt 1, 3 i 5 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych (Dz. U. z 2008 r. nr. 213 poz. 1342)

poprzez uznanie P. M. (2) za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie I sentencji zaskarżonego orzeczenia, w sytuacji, gdy art. 77 pkt 1,3 i 5 ww. Ustawy są przepisami blankietowymi, a zatem dla przypisania sprawstwa konieczne jest wskazanie w opisie czynu przypisanego normy sankcjonującej, czego Sąd zaniechał, a zatem czyn oskarżonego nie zawiera znamion czynu zabronionego z art. 77 pkt 1, 3 i 5 ww. Ustawy, co skutkuje tym, że oskarżony nie może podlegać odpowiedzialności karnej na podstawie wskazanych przepisów,

II. art. 12 k.k. poprzez zaniechanie w opisie czynu przypisanego oskarżonemu P. M. (1) wyszczególnienia wszystkich zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu z uwzględnieniem ich czasu, odstępu czasu pomiędzy tymi zachowaniami, a także miejsca i przedmiotu poszczególnych zachowań, z uwzględnieniem braku wskazania:

a) kiedy i w odniesieniu do których sztuk bydła /z precyzyjnym wyszczególnieniem w opisie czynu/ oskarżony miał dokonywać uboju większej ilości sztuk bydła niż wynikało to z decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dn. 18.09.2006 roku oraz decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii nr (...) z dn. 18.04.2007 roku ograniczających wielkość produkcji do 20 sztuk na dobę,

b) kiedy i w odniesieniu do których sztuk bydła /z precyzyjnym wyszczególnieniem w opisie czynu/ oskarżony miał dokonywać uboju bydła w godzinach nocnych niezgodnie z decyzją Burmistrza B. ustalającej środowiskowe warunki zgody na realizację przedsięwzięcia inwestycyjnego i określającej czas pracy na godziny 7.00-15.00, nie później niż do 22.00,

c) kiedy i w odniesieniu do których sztuk bydła /z precyzyjnym wyszczególnieniem w opisie czynu/ oskarżony miał dokonywać uboju bez nadzoru Urzędowych Lekarzy Weterynarii wyznaczonych decyzjami Powiatowego Lekarza Weterynarii do sprawowania nadzoru nad ubojem zwierząt rzeźnych, w tym badania przedubojowego i poubojowego, oceny mięsa i nadzoru nad przestrzeganiem przepisów o ochronie zwierząt w trakcie uboju i wyładunku.

d) kiedy i w odniesieniu do których sztuk bydła /z precyzyjnym wyszczególnieniem w opisie czynu/ przyjmował na teren ubojni mięso pochodzące ze zwrotów pochodzących od odbiorców bez uzyskania stosownej zgody Powiatowego Lekarza Weterynarii,

e) kiedy i z podaniem gatunku /z precyzyjnym wyszczególnieniem w opisie czynu/ oskarżony miał dokonywać uboju zwierząt innego gatunku niż wynikało to z decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii z dnia 29.10.2004 roku o dopuszczeniu zakładu do prowadzenia produkcji w zakresie uboju bydła,

f) kiedy i w odniesieniu do których sztuk bydła /z precyzyjnym wyszczególnieniem w opisie czynu/ oskarżony miał dokonywać uboju i rozbioru zwierząt poza obrotem, bez dokonywania stosownych zgłoszeń do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa,

g) kiedy, od kogo i w odniesieniu do których sztuk bydła /z precyzyjnym wyszczególnieniem w opisie czynu/ oskarżony miał skupować niezgodnie z obowiązującymi przepisami weterynaryjnymi, bydło pourazowe, chore, któremu podawano produkty lecznicze, a następnie po jego przewozie, uboju i rozbiórce dokonanej przed upływem okresu karencji określonego dla tych produktów leczniczych tak pozyskane mięso nie odpowiadające obowiązującym warunkom jakości, przechowywane niezgodnie z przepisami weterynaryjnymi w chłodniach nie spełniających wymagań weterynaryjnych miał wprowadzać do obrotu jako towar pełnowartościowy,

co jest warunkiem niezbędnym do uznania dwu lub więcej zachowań za jeden czyn zabroniony wykonany z góry powziętym zamiarem i błędne ograniczenie się w opisie czynu do wskazania jedynie okresu od 13 października 2006 roku do dnia 16 marca 2013 r., przy czym od 1 lutego 2009 roku działając wspólnie i w porozumieniu ze S. G. (1) i B. G., w szczególności gdy w okresie przyjętym jak w czynie przypisanym zdecydowaną większość stanowiły sztuki bydła, w stosunku do których oskarżony spełnił wszelkie wymagania weterynaryjne, a zatem oskarżonego pozbawiono możliwości obrony swych praw samodzielnie jak i przez obrońców, jak też uniemożliwiono Sądowi odwoławczemu kontrolę instancyjną orze-czenia;

Na mocy art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. wniósł o wyeliminowanie z podstawy prawnej skazania czynu z art. 77 pkt 1,3 i 5 ww. Ustawy -> przy czym zwracam uwagę, że w zakresie czynu z puntu I co do art. 25 pkt 2a Ustawy z 16.12.2005 roku o produktach pochodzenia zwierzęcego, poniżej zostały sformułowane zarzuty, które będą skutkowały również wnioskiem o uniewinnienie, albowiem w toku niniejszej sprawy nie udowodniono, aby oskarżony P. M. (1) popełnił zarzucany mu czyn w sposób tam opisany,

a zatem w zakresie czynu 1, biorąc za podstawę art. 427 § 1 i 2 k.p.k. w zw. art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi w dalszej kolejności zarzucam:

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

III. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. poprzez dokonanie jednoznacznie błędnej, dowolnej oraz wybiórczej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadków - byłych pracowników zakład uboju bydła rzeźnego P.P.H.U (...), a także wyjaśnień M. C. (3) oraz W. G. (1), co przy jednoczesnym zaniechaniu wszechstronnej oceny zeznań 484 hodowców bydła /wyłącznie wymienieni na s. 150-158 uzasadnienia/, skutkuje brakiem wszechstronności w ocenie materiału dowodowego, a tym samym wyłącznie domniemaniem, że ubój bydła w okresie od 13 października 2006 roku do dnia 16 marca 2013 r. w zakładzie uboju bydła rzeźnego P.P.H.U (...) przebiegał w sposób sprzeczny z art. 77 pkt 1, 3 i 5 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych (Dz. U. z 2008 r. nr. 213 poz. 1342) w zb. z art. 25 pkt 2a Ustawy z 16.12.2005 roku o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz.U. z 2006 roku nr. 17, poz 127), w sytuacji, gdy ani z treści opisu czynu, ani z uzasadnienia wyroku nie wynikają okoliczności wskazane w zarzucie dot. obrazy art. 12 k.k. /zarzut nr II - okoliczności pominięte/, a zatem zaskarżony wyrok nie poddaje się kontroli instancyjnej, co nakazuje orzeczenie zgodne z wnioskami apelacji;

IV. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. poprzez dokonanie jednoznacznie błędnej i dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadków Z. S., J. W., H. G. oraz I. G. /sąsiedzi zakładu uboju bydła rzeźnego P.P.H.U (...)/ i uznanie ww. dowodów za wiarygodne, w sytuacji, gdy pozostają w sprzeczności z również uznanymi przez Sąd Okręgowy za wiarygodne zeznaniami I. J. - Powiatowego Lekarza Weterynarii, wyjaśnieniami lekarzy weterynarii - M. C. (3) oraz W. G. (1) a także dowodami z dokumentów tj. wynikami z licznych kontroli inicjowanych przez ww. świadków, a zatem konieczna jest krytyczna ocena depozycji ww. świadków, co uniemożliwiało czynienie przez Sąd prawdziwych ustaleń faktycznych w oparciu o ww. niewiarygodny osobowy materiał dowodowy, co nakazuje orzeczenie zgodne z wnioskami apelacji;

V. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie jednoznacznie błędnej, dowolnej oraz wybiórczej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci opinii biegłych, tj. opinii Państwowego Instytutu (...) w P. z 10 kwietnia 2013 r. oraz opinii pisemnej prof. J. J. (3) z (...) (...)- (...) z 18 marca 2014 r., a także opinii ustnych biegłych - autorów ww. opinii pisemnych i uznanie treści płynących z ww. opinii za dowód winy oskarżonego, w sytuacji, gdy wszechstronna ocena ww. dowodów nakazuje uznanie przeciwne, albowiem w okresie od 13 października 2006 roku do dnia 16 marca 2013 r. zdecydowaną większość stanowiły sztuki bydła, w stosunku do których oskarżony spełnił wszelkie wymagania weterynaryjne, co nakazuje orzeczenie zgodne z wnioskami apelacji;

VI. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. i art. 201 k.p.k. poprzez dokonanie jednoznacznie błędnej, dowolnej oraz wybiórczej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego P. M. (2), który kwestionował prawidłowość pobierania próbek mięsa w dniu 19 marca 2013 roku / z samochodu i przyczepy/ oraz w dniach 28,29,30 marca i 2 kwietnia 2013 r. poprzez uznanie, że obalają je zeznania biegłych J. S. (1) i J. J. (3), w sytuacji, gdy ww. biegli wskazali, że do zanieczyszczenia próbek lub namnożenia się mikroorganizmów w mięsie mogło dojść w trakcie rozbioru, przechowywania, transportu mięsa, a zatem błędna ocena wyjaśnień oskarżonego P. M. (1) oraz ustnych opinii ww. biegłych skutkuje błędnym ustaleniem stanu faktycznego w powyższym zakresie, co nakazuje orzeczenie zgodne z wnioskami niniejszej apelacji;

VII. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. i art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez niedążenie przez Sąd I instancji do ustalenia stanu faktycznego w sposób procesowy, w tym poprzez dowodowe zweryfikowanie depozycji oskarżonych i świadków, na zeznaniach których Sąd Rejonowy oparł stan faktyczny, na rzecz wyłącznie dowolnej i błędnej oceny zgromadzonego w sposób zdawkowy niepełnego materiału dowodowego, w sytuacji gdy konieczne było całościowe zebranie materiału dowodowego w celu wszechstronnego wyjaśnienia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą prawdy materialnej poprzez dopuszczenie i przeprowadzenie z urzędu następujących dowodów:

1. z konfrontacji pomiędzy świadkami Z. S., J. W., H. G. oraz I. G., a M. C. (3) oraz W. G. (1), albowiem ww. świadkowie zeznali odmiennie co do okoliczności mającej istotne znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie, tj. co do obecności ww. lekarzy weterynarii w czasie uboju bydła w zakładzie uboju bydła rzeźnego P.P.H.U (...),

2. uzupełniających opinii Państwowego Instytutu (...), Instytutu (...) oraz (...) (...)- (...) w O., na okoliczność ustalenia które z prób mięsa z bydła rzeźnego, będące przedmiotem opiniowania przez ww. podmioty, zostały pobrane we właściwy sposób, z uwzględnieniem wytycznych normujących tę kwestię, a zawartych min. w poniższych dokumentach:

1. PN-EN ISO (...) Mikrobiologia żywności i pasz. Wymagania i ogólne zasady badań mikrobiologicznych,

2. PN-EN ISO 707: 2009 Mleko i przetwory mleczne. Wytyczne do pobierania próbek,

3. PN-ISO (...) Mikrobiologia żywności i pasz Pobieranie próbek do badań mikrobiologicznych z tusz zwierząt rzeźnych,

4. PN-ISO 18593: 2005 Mikrobiologia żywności i pasz. Horyzontalne metody pobierania próbek z powierzchni z użyciem płytek kontaktowych i wymazów,

5. ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 2073/2005 z dnia 15 listopada 2005 r. w sprawie kryteriów mikrobiologicznych dotyczących środków spożywczych,

a zatem mając na uwadze powyższe zaniechania natury dowodowej, konieczna jest uznanie przedwczesnej oceny wyjaśnień oskarżonych i świadków, co finalnie nakazuje orzeczenie zgodne z wnioskami niniejszej apelacji.

VIII. art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez zaniechanie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia - sprzecznie z procedurę karną - dokonania oceny niezwykle istotnych dowodów, tj. zeznań hodowców bydła oraz wszystkich pracowników zakładu uboju bydła rzeźnego P.P.H.U (...), a nadto dlaczego Sąd Okręgowy pominął przy ocenie osobowych źródeł dowodowych fakty związane z wpływaniem na zeznania świadków K. F. oraz Z. Z. (1), których depozycje następnie legły u podstaw ustalenia stanu faktycznego, a zatem przekonanie Sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów nie pozostaje pod ochroną prawa procesowego, albowiem nie jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.), nie stanowi wyniku rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.) i nie jest - z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.), a zatem konieczna jest orzeczenie zgodne z wnioskami niniejszej apelacji, albowiem zaskarżony wyrok z uwagi na brak uzasadnienia odpowiadającego powyższym wymogom procesowym, nie poddaje się kontroli instancyjnej;

IX. art. 5 § 2 k.p.k. na skutek przedstawionych zarzutów i zawartych w nich wszelkich wątpliwości natury faktycznej i prawnej, poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, gdy przeciwnie z treści tego przepisu wynika jasno, że nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonych - zaistniałe wątpliwości zostały wyszczególnione i wykazane przy zarzutach naruszenia prawa procesowego, a także podane oraz omówione przy zarzucie błędów w ustaleniach faktycznych, a powstałe na skutek wadliwych ustaleń Sądu;

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

X. błędne i oparte na domniemaniach ustalenie, że P. M. (1) w okresie od 13 października 2006 roku do dnia 16 marca 2013 r., przy czym od 1 lutego 2009 roku działając wspólnie i w porozumieniu ze S. G. (1) i B. G. popełnił czyn z art. 77 pkt 1, 3 i 5 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych (Dz. U. z 2008 r. nr. 213 poz. 1342) w zb. z art. 25 pkt 2a Ustawy z 16.12.2005 roku o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz.U. z 2006 roku nr. 17, poz 127) w zw. z 11 § 2 kk w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., w sytuacji, gdy nie ustalono w sposób procesowy, a Sąd Okręgowy przemilczał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności wskazane w zarzucie dot. obrazy art. 12 k.k. /zarzut nr II/, a zatem brak jest podstaw do ustalenia stanu faktycznego jak wyżej, co nakazuje orzeczenie zgodne z wnioskami apelacji.

Na mocy art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i § 2 k.p.k., w oparciu o zarzuty I.-X. w odniesieniu do czynu z punktu I, w brzmieniu obowiązującym przed 1.07.2015 r. wnosił o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie,

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I- instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. M. (1) adw. S. K.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z 438 pkt 2 i 3 w zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił w zakresie pkt 1 wyroku : 

A) -naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia tj.:

a) art. 4. 7, 167 w zw. z art. 193, 410. 424 k.p.k. - poprzez dokonanie dowolnej, a przez to wadliwej oceny materiału dowodowego w postaci:

- wyjaśnień P. M., który nie przyznał się do postawionych zarzutów, zeznań M. C. i W. G. w zakresie jakości bydła, dokumentów w postaci łańcuchów żywieniowych, z których nie wynika, aby kupowane bydło było leczone w sposób uniemożliwiający jego sprzedaż. I. J. w zakresie możliwości uboju większej ilości bydła niż 20 sztuk na dobę. D. S. w zakresie rodzaju ubijanego bydła, K. R. (1), K. G. (1), Z. R., K. H.. P. P., którzy nie widzieli martwego bydła na terenie zakładu, brak przeprowadzenia opinii przez biegłego na ile ewentualnie stwierdzone braki w zakresie spełnienia wymagań weterynaryjnych spowodowały niewłaściwą jakość zdrowotną produktów, które to dowody nie potwierdzają, aby ustalone w pkt 1 wyroku zachowania, przyjęte w opisie czynu miały miejsce, ale także, aby miały miejsce w okresie wskazanym w opisie czynu;

b) art. 170 § 1 pkt 2 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego w postaci przesłuchania M. C. i W. G. na okoliczność zasadności zarzutu wskazanego w pkt 1 wyroku, który to dowód pomimo zmiany opisu czynu był w ocenie obrony konieczny do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych i ewentualnej ilości nieprawidłowych zachowań na terenie ubojni i posiadanej w tym zakresie wiedzy przez oskarżonego P. M.;

c) art. 170 § 1 pkt 2 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego w postaci odtworzenia nagrania dotyczącego chłodni (...) na okoliczność stwierdzenia, czy mięso będące przedmiotem reklamacji było opatrzone etykietami i do kogo ono należało, co miało znaczenie dla oceny zasadności czynu opisanego w pkt 6 wyroku;

D) Ponadto, niezależnie od powyższego, kierując się zasadą ostrożności procesowej, na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z 438 pkt 4 kpk, skarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił rażącą niewspółmierność kary, z uwagi na nie nadanie dostatecznej wagi przez Sąd okolicznościom wpływających na wymiar kary takim jak dotychczasowa niekaralność oskarżonego, jego warunki i właściwości osobiste, w szczególności temu, że nie popełnił on od okresu stawianego w zarzucie żadnego przestępstwa, a także temu, że w zakresie poszczególnych czynów Sąd nie uwzględnił braku szkody, co w efekcie spowodowało wymierzenie oskarżonemu rażąco wygórowanej kary 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 400 zł każda oraz zakaz prowadzenia działalności gospodarczej oraz 10 lat zakazu wykonywania działalności gospodarczej wskazanej w wyroku.

Na podstawie art. 427 § 1 i 437 § 2 wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

Względnie o uchylenie skarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, względnie wnoszę o złagodzenie wymierzonej kary poprzez wymierzenie kary o charakterze nieizolacyjnym.

Pozostałe zarzuty tych trzech apelacji:

Apelacja obrońcy oskarżonego P. M. (1) adw. A. J. (1)

III. odnośnie do pkt. pkt. I, II wyroku zarzucił dodatkowo:

20) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 410 k.p.k. poprzez faktyczne pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych dowodu z decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej (...) z 5 czerwca 2013 r. (dokument nieobjęty paginacją, znajdujący się w kopercie na k. 1912), z której wynika, że partia nr (...) konserwy mięsnej wyprodukowanej przez (...) S.A. pod nazwą „wołowina w sosie własnym 300 g" była o 222 sztuki większa niż „ilość wykazana w dokumentach identyfikujących dostawy", tj. sprzedano 222 sztuki tej konserwy ponad jej udokumentowaną produkcję;

powyższe uchybienie doprowadziło Sąd do błędnego przyznania waloru wiarygodności dokumentacji złożonej przez spółkę (...) S.A. oraz twierdzeniom przedstawicieli tej spółki, a w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych co do okoliczności przyjętych za podstawę wyroku;

21) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 169 § 2 k.p.k. oraz art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k., art. 6 k.p.k. poprzez oddalenie na rozprawie 8 marca 2017 r. wniosku obrońcy oskarżonego, złożonego na tejże rozprawie, o zwrócenie się do Prokuratury Rejonowej w Zgierzu celem ustalenia, czy toczyło się postępowanie karne w sprawie lub przeciwko S. P., J. P. (1) lub M. W. na okoliczność wiarygodności zeznań S. P., a także wiarygodności badań przeprowadzonych z udziałem firm (...); powyższe uchybienie rzutowało na niedokonanie prawidłowej oceny zeznań świadka S. P., a także nie pozwoliło Sądowi na pełną, prawidłową ocenę wiarygodności wyników badań mięsa, próby do których zostały pobrane przez M. W. (przedstawiciela laboratorium (...)), a w którym miano stwierdzić obecność DNA końskiego;

22) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 7 k.p.k. poprzez przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka S. P., podczas gdy:

a) świadek ten był w przeszłości karany w związku z „wynikiem sprawdzania w opinii", co przyznał na rozprawie 6 marca 2017 r., jednocześnie zatajając przed Sądem prawdę poprzez bezzasadną odmowę odpowiedzi na pytania zmierzające do bliższego ustalenia, czego konkretnie dotyczyło postępowanie karne prawomocnie zakończone wobec świadka,

b) świadek ten na rozprawie 6 marca 2017 r. zataił przed Sądem prawdę, bezzasadnie odmawiając udzielenia odpowiedzi na pytanie o przedmiot postępowania karnego, jakie toczyło się przeciwko M. W. (rzeczoznawczy pobierającemu w (...) S.A. próby mięsa do badań),

c) świadek ten na rozprawie 6 marca 2017 r. zeznał, że nie wie, czy przeciwko jego żonie toczyło się postępowanie karne dotyczące fałszowania wyników badań przez prowadzone przez nią laboratorium, jak również, że nie wie czy jego żona ma wspólnika - brak wiedzy świadka w zakresie tych dwóch okoliczności w świetle zasad doświadczenia życiowego budzi zasadnicze wątpliwości,

d) zeznania tego świadka co do tego, jakoby „mięso drobne mrożone" zawsze kwalifikowane było przez (...) S.A. jako wieprzowina (k. 2696 verte) pozostają w oczywistej sprzeczności ze znajdującymi się w aktach dokumentami (kopiami dokumentów), z których wynika, że dostarczane przez osk. P. M. (1) mięso pod nazwą „mięso drobne mrożone" (np. k. 7082, 7081) bywało przez (...) S.A. kwalifikowane wyłącznie jako wołowina (odnośnie do k. 7082 - por. k. 7066) lub przynajmniej częściowo jako wołowina (odnośnie do k. 7081 - por. k. 7063 i 7064) - w tym zakresie zaskarżanemu wyrokowi zarzucam również (w zw. z powyższym zarzutem obrazy art. 7 k.p.k.) obrazę przepisu art. 410 k.p.k. poprzez faktyczne pominięcie tych dokumentów (k. 7059-7085) przy dokonywaniu ustaleń faktycznych;

powyższe uchybienie doprowadziło Sąd do błędu w ustaleniach faktycznych, jakoby oskarżony P. M. (1) sprzedawał do (...) S.A. mięso wieprzowe i końskie;

23) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych pisma z Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w B. z 2 kwietnia 2013 r. (k. 527 verte), z którego wynika, że mięso znajdujące się w magazynie spółki (...) S.A. nie było oznakowane etykietami, ani w żaden inny sposób, jak również załącznika nr 1 do protokołu pobrania próbek z 6 marca 2013 r. (k. 538), z którego wynika, że M. W., rzeczoznawca pobierający w (...) S.A. do badań próby z mięsa na okoliczność obecności w nim DNA końskiego, pobierał je z mięsa mającego pochodzić od trzech różnych dostawców;

24) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 167 k.p.k., art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k., art. 6 k.p.k. poprzez oddalenie na rozprawie 4 września 2018 r. wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego z 10 maja 2018 r. (k. 12148) o przesłuchanie M. W. na okoliczność gł. sposobu pobrania przez świadka próby mięsa, które miało być nabyte przez (...) S.A. u osk. P. M. (1), a w którym ujawniono ślady DNA końskiego, jak również na okoliczność czy mięso to w chwili pobierania próby zawierało cechy pozwalające na jego identyfikację;

powyższe uchybienia z pkt. pkt. 23-24 nie pozwoliły Sądowi na pełną, prawidłową ocenę wiarygodności wyników badań mięsa, próby do których zostały pobrane przez M. W. (przedstawiciela laboratorium (...)), a w którym miano stwierdzić obecność DNA końskiego;

25) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych zeznań świadka S. G. (2) (k. 12215-12216), byłego pracownika (...) S.A., z których wynika, że „jak mięso szło na produkcję, to nikt się nie przejmował od jakiego to jest dostawcy" i do wyprodukowania przez (...) S.A. danej partii produktu mogło być wykorzystywane mięso od wielu dostawców;

26) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez faktyczne pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych tej części zeznań świadka E. O. (k. 12217-12219), z której wynika, że w (...) S.A. „mogło być tak, że do wyprodukowania jednej partii produktu (...) mogło być wykorzystywane mięso pochodzące od różnych dostawców" i dowolne wyprowadzenie z tego dowodu wniosku, jakoby każdorazowo możliwe było ustalenie jednego dostawcy, mięso od którego zostało wykorzystane do produkcji danej partii produktu;

27) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 167 k.p.k., art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k., art. 6 k.p.k. poprzez oddalenie na rozprawie 4 września 2018 r. wniosku dowodowego obrońcy złożonego na tejże rozprawie o zwrócenie się do spółki (...) S.A. o udzielenie informacji o pełnym składzie (z lat 2012-2013) produktu pod nazwą „wołowina w sosie własnym 300 g"; 

28) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 410 k.p.k. poprzez faktyczne pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych powszechnie dostępnej informacji o składzie produktu „wołowina w sosie własnym 300 g", złożonej wraz z pismem obrońcy oskarżonego z 24 września 2018 r.;

powyższe uchybienia z pkt. pkt. 25-28 doprowadziły Sąd do dowolnego ustalenia faktycznego, jakoby elementy koniny ujawnione w mięsie znaj-dującym się w magazynie (...) S.A. oraz produkcie tej spółki pn. „wołowina w sosie własnym 300 g" pochodziły od oskarżonego P. M. (1);

IV. odnośnie do pkt. I, IV wyroku zarzucił dodatkowo:

29) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 410 k.p.k. poprzez faktyczne pominięcie przy ocenie dowodu z zeznań świadka K. S. (złożonych na rozprawie 27 lutego 2017 r.) tej części zeznań, z której wynika, że zrywanie przez pośrednika z mięsa etykiet ubojni i naklejanie przez niego etykiet własnych jest praktyką niedopuszczalną w obrocie mięsem, uniemożliwiającą wiarygodną identyfikację mięsa;

30) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 410 k.p.k. poprzez faktyczne pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych protokołu oględzin z 10 kwietnia 2013 r. (k. 569 i n.), z którego wynika, że mięso poddane w niniejszej sprawie badaniom, a zabezpieczone w chłodni (...) w Ł., mające pochodzić od osk. P. M. (1), pozbawione było etykiet ubojni oskarżonego i nie poddawało się przez to wiarygodnej identyfikacji;

31) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 167 k.p.k., 170 § 1 pkt 2 k.p.k., art. 6 k.p.k. poprzez oddalenie na rozprawie 4 września 2018 r. wniosków dowodowych obrońcy osk. P. M. (1) z 10 maja 2018 r. (k. 12148) o:

a) dokonanie oględzin nagrań znajdujących się na dysku twardym komputera za-trzymanego u osk. P. M. (1) oraz

b) przesłuchanie świadka R. T.,

tj. wniosków złożonych gł. na okoliczność pozbawienia mięsa mającego być przed-miotem objętej zarzutami jednej z dostaw dokonanej przez oskarżonego z okresu 21 maja-2 lipca 2012 r., cech pozwalających na identyfikację tego mięsa, tj. pozbawienia tego mięsa wszelkich etykiet;

powyższe uchybienia z pkt. pkt. 29-31 nie pozwoliły Sądowi na dokonanie pełnych, prawidłowych ustaleń faktycznych co do niemożności identyfikacji mięsa przypisywanego przez pokrzywdzoną D. M. osk. P. M. (1);

32) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 410 k.p.k. poprzez faktyczne pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych tych części zeznań świadków: K. G. (1) (k. 8253-8254) i K. R. (1) (k. 8256-8257), których Sąd nie uznał za niewiarygodne, a z których wynika, że świadek T. M. (1) podżegał pracowników osk. P. M. (1) do zaniżania masy sprzedawanego mu mięsa, tj. dopuszczał się oszustwa na szkodę oskarżonego,

a także tych części zeznań ww. świadków oraz zeznań świadka D. S. (k. 8247-8248), których Sąd nie uznał za niewiarygodne, a z których wynika, że mięso wydawane z ubojni oskarżonego przedstawicielowi przedsiębiorstwa (...) zawsze było opatrzone etykietami ubojni oskarżonego, a dopiero po ich wydaniu przedstawicielowi (...) etykiety były przez niego zrywane;

powyższe uchybienie wpłynęło na bezzasadne przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka T. M. (1), a także doprowadziło Sąd do błędu w usta-leniach faktycznych co do oznakowania mięsa wydawanego z ubojni oskarżonego przedstawicielom przedsiębiorstwa (...);

33) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 410 k.p.k. poprzez faktyczne pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych tej części zeznań świadka P. S. (1) (k. 4590- 4591), z której wynika, że jedyna waga u oskarżonego znajdowała się w tzw. ukrytej chłodni;

powyższe uchybienie doprowadziło Sąd do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na ustaleniu, jakoby mięso wydawane przez oskarżonego przedstawicielom przedsiębiorstwa (...) przechowywane było w tzw. ukrytej chłodni, podczas gdy w tym pomieszczeniu znajdowała się jedyna waga na terenie ubojni oskarżonego i tylko dlatego mięso było, bezpośrednio po zważeniu, wydawane nabywcy z tego pomieszczenia;

34) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę dowodów i dokonanie na podstawie zeznań świadka T. M. (1) ustalenia: 

a) jakoby osk. P. M. (1) sprzedawał D. M. mięso o niewłaściwej jakości, podczas gdy:

(i) nawet z zeznań tego świadka (a także innych świadków) wynika, że zrywał on etykiety ubojni oskarżonego bezpośrednio po odebraniu z niej mięsa, a w konsekwencji, po dalszej odsprzedaży tego mięsa, nie poddawało się ono wiarygodnej identyfikacji,

(ii) pomimo kilkukrotnego otrzymywania od osk. P. M. (1) rzekomo wadliwego mięsa, D. M. przez ok. 1,5 roku utrzymywała z oskarżonym współpracę handlową,

( (...)) T. M. (1) miał oczywisty interes ekonomiczny w przypisywaniu osk. P. M. (1) w niniejszym postępowaniu wadliwości mięsa,

(iv) świadek T. M. (1) nakłaniał K. R. (1) i K. G. (1) do składania w sprawie toczącej się przed Sądem Gospodarczym fałszywych zeznań na niekorzyść osk. P. M. (1), co wynika z zeznań K. R. (1) (k. 8256-8257) i K. G. (1) (k. 8253-8254), które w tej części nie zostały uznane przez Sąd za niewiarygodne, co w naturalny sposób podważa wiarygodność zeznań T. M. złożonych w niniejszej sprawie;

b) jakoby osk. P. M. (1) sprzedawał D. M. mięso przechowywane w tzw. ukrytej chłodni, podczas gdy:

(i) z zeznań świadka T. M. (1) wynika jedynie, że mięso było z tzw. ukrytej chłodni wynoszone, a nie, że było tam przechowywane,

(ii) z wyjaśnień oskarżonego P. M. (1) złożonych na rozprawie 5 października 2018 r. wynika, że w pomieszczeniu określanym jako „ukryta chłodnia" oskarżony trzymał on wagę elektroniczną i każda partia mięsa wydawanego odbiorcy była w nim tylko ważona, a nie przechowywana - odmowa przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie nie znajduje żadnego uzasadnienia, gdyż nie tylko nie pozostają one w sprzeczności z żadnym innym dowodem, ale wręcz znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka P. S. (k. 4590 verte);

Apelacja obrońcy oskarżonego P. M. (1) adw. A. J. (2):

obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

XI. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. poprzez dokonanie jednoznacznie błędnej, dowolnej oraz wybiórczej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadków - byłych pracowników zakład uboju bydła rzeźnego P.P.H.U (...) oraz byłych pracowników (...) S.A. E. O. i S. G. (2), a także wyjaśnień M. C. (3) oraz W. G. (1), a także zaniechanie wszechstronnej oceny zeznań 484 hodowców bydła /wyłącznie wymienieni na s. 150-158 uzasadnienia/, co uniemożliwiło ustalenie z których sztuk bydła miało pochodzić mięso dostarczone do (...) SA., od kogo miało zostać nabyte, jaki był stan ubitego bydła, oraz czy przy uboju byli obecni lekarze weterynarii, gdzie i jak było przechowywane, czy było transportowane i w jaki sposób, które to zaniechanie skutkuje wadliwym przyjęciem przez Sąd orzekający, że oskarżony P. M. (1) „wprowadził (...) S.A. w błąd" co do pochodzenia mięsa, warunków przechowywania mięsa, gatunku dostarczonego mięsa poprzez dostarczenie w dostawie mięsa wołowego z dnia 31.07.2012 r. i z dnia 11.01.2013 r. mięsa zafałszowanego poprzez dodanie do niego mięsa końskiego i tak zafałszowany środek spożywczy wprowadził do obrotu; posiadanych uprawnień do produkcji i obrotu danym mięsem wynikających z rodzaju prowadzonej działalności i rejestru zakładu prowadzonego przez Powiatowego Lekarza Weterynarii w R., a także decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii z dnia 29 października 2004 roku o dopuszczeniu zakładu do prowadzenia produkcji w zakresie uboju bydła, albowiem dla ustalenia powyższego, konieczna była analiza dostaw z:

- 24.11.2011 r. - 860 kg mięsa o wartości 5.869,50 zł z faktury nr. (...),

- 11.01.2012 r. - 8305 kg mięsa o wartości 56.681,63 zł z faktury nr. (...),

- 30.05.2012 - 5041 kg mięsa o wartości 31,758,30 zł z faktury nr. (...),

- 18.07.2012 r. - 7543 kg mięsa o wartości 51.480,98 zł z faktury nr. (...),

- 31.07.2012 - 1950 kg mięsa o wartości 13.308,75 z faktury nr. (...),

- 31.07.2012-3033 kg mięsa o wartości 31.209,57 zł z faktury nr. (...),

- 05.09.2012 r.- 1190 kg mięsa o wartości 8,121,75 zł z faktury nr. (...),

- 01.10.2012 - 8.754 kg mięsa o wartość 52.127.46 zł z faktury nr. (...),

- 03.10.2012 - 6.712 kg mięsa o wartość 57.716,40 zł. z faktury nr. (...),

- 07.11.2012 r.- (...).00 kg mięsa o wartości 9.200,10 zł z faktury nr. (...),

- 11.01,2013r - 1840,00 kg mięsa o wartości 12.558 zł z faktury nr (...) i

- 11.01,2013r - 6820,00 kg mięsa o wartości 70.177,80 zł z faktury nr (...),

a zatem powyższe zaniechania skutkują czynieniem ustaleń faktycznych i wydaniem orzeczenia w oparciu o niepełny materiał dowodowy, w sytuacji gdy konieczne było całościowe zebranie materiału dowodowego w celu wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych zgodnie z zasadą prawdy materialnej oraz zasadą obiektywizmu, a w konsekwencji skutkują także brakiem wszechstronności w ocenie materiału dowodowego oraz brakiem możliwości przeprowadzenia kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku, co nakazuje orzeczenie zgodne z wnioskami niniejszej apelacji;

XIII. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. poprzez dokonanie jednoznacznie błędnej, dowolnej oraz wybiórczej, a nie swobodnej oceny zeznań S. P., albowiem wszechstronna ocena zeznań tego świadka /w uzasadnieniu apelacji/, niewątpliwie mającego interes w obciążeniu swoimi depozycjami P. M. (1), nakazuje odmówienie im wiary co do tego. ze każda z dostaw mięsa z zakładu uboju bydła rzeźnego P.P.H.U. (...) zawierała wieprzowinę, a nadto w dostawie z 31 lipca 2012 r. koninę, a waloru wiarygodności nie sposób przypisać zeznaniom ww. świadka li tylko z tego powodu, że znajdują potwierdzenie w dostarczonych przez niego do akt kopiach dokumentów „przyjęcia zewnętrznego", kopiach „kart kontroli dostaw" oraz kopiach handlowych dokumentów identyfikacyjnych ( (...)) dotyczących dostaw, a także w budzącej wątpliwości co do jej rzetelności, prywatnej ekspertyzie identyfikacji gatunkowej komponentów pochodzenia zwierzęcego w oparciu o analizę mitochondrialnego DNA z dnia 21.03.2013 r. - przygotowana przez Instytut (...), a nadto autentyczność ww. dokumentów prywatnych, mogących ewentualnie stanowić początek dowodu, nie została przez Sąd Okręgowy zweryfikowana w sposób procesowy, m.in. poprzez ustalenie, z których sztuk bydła miało pochodzić mięso dostarczone do (...) S.A., od kogo miało zostać nabyte, jaki był stan ubitego bydła, oraz czy przy uboju byli obecni lekarze weterynarii, gdzie i jak było przechowywane, czy było transportowane i w jaki sposób, a także poprzez pominięcie w ocenie zeznań ww. świadka, treści płynących z wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego P. M. (1) adw. A. J. (1) - dot. składu produktu w postaci „wołowiny w sosie własnym 300 g" - /jedynie w 65% składa się z wołowiny/, a zatem powyższe zaniechania skutkują czynieniem ustaleń faktycznych i wydaniem orzeczenia w oparciu o niepełny materiał dowodowy, w sytuacji gdy konieczne było całościowe zebranie materiału dowodowego w celu wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych zgodnie z zasadą prawdy materialnej oraz zasadą obiektywizmu, a w konsekwencji skutkują także brakiem wszechstronności w ocenie materiału dowodowego oraz brakiem możliwości przeprowadzenia kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku, co nakazuje orzeczenie zgodne z wnioskami niniejszej apelacji;

XIV. art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez zaniechanie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia - sprzecznie z procedurę karną - dokonania oceny niezwykle istotnych dowodów, tj. zeznań hodowców bydła oraz wszystkich pracowników zakładu uboju bydła rzeźnego P.P.H.U (...), a nadto dlaczego Sąd Okręgowy pominął przy ocenie osobowych źródeł dowodowych fakty związane z wpływaniem na zeznania świadków K. F. oraz Z. Z. (1), których depozycje następnie legły u podstaw ustalenia stanu faktycznego, a zatem przekonanie Sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów nie pozostaje pod ochroną prawa procesowego, albowiem nie jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.), nie stanowi wyniku rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.) i nie jest - z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.), a zatem konieczna jest orzeczenie zgodne z wnioskami niniejszej apelacji, albowiem zaskarżony wyrok z uwagi na brak uzasadnienia odpowiadającego powyższym wymogom procesowym, nie poddaje się kontroli instancyjnej;

XV. art. 5 § 2 k.p.k. na skutek przedstawionych zarzutów i zawartych w nich wszelkich wątpliwości natury faktycznej i prawnej, poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, gdy przeciwnie z treści tego przepisu wynika jasno, że nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonych - zaistniałe wątpliwości zostały wyszczególnione i wykazane przy zarzutach naruszenia prawa procesowego oraz a także podane oraz omówione przy zarzucie błędów w ustaleniach faktycznych, a powstałe na skutek wadliwych ustaleń Sądu,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

XVI. błędne i oparte na domniemaniach ustalenie, że P. M. (1) prowadząc zakład uboju bydła rzeźnego P.P.H.U (...) wprowadził (...) S.A. w błąd co do dostaw z dni:

- 24.11.2011 r. - 860 kg mięsa o wartości 5.869,50 zł z faktury nr. (...),

- 11.01.2012 r. - 8305 kg mięsa o wartości 56.681,63 zł z faktury nr. (...),

- 30.05.2012 - 5041 kg mięsa o wartości 31,758,30 zł z faktury nr. (...),

- 18.07.2012 r. - 7543 kg mięsa o wartości 51.480,98 zł z faktury nr. (...),

- 31.07.2012 - 1950 kg mięsa o wartości 13.308,75 z faktury nr. (...),

- 31.07.2012-3033 kg mięsa o wartości 31.209,57 zł z faktury nr. (...),

- 05.09.2012 r.- 1190 kg mięsa o wartości 8,121,75 zł z faktury nr. (...),

- 01.10.2012 - 8.754 kg mięsa o wartość 52.127.46 zł z faktury nr. (...),

- 03.10.2012 - 6.712 kg mięsa o wartość 57.716,40 zł. z faktury nr. (...),

- 07.11.2012 r.- (...).00 kg mięsa o wartości 9.200,10 zł z faktury nr. (...),

- 11.01,2013r - 1840,00 kg mięsa o wartości 12.558 zł z faktury nr (...) i

- 11.01,2013r - 6820,00 kg mięsa o wartości 70.177,80 zł z faktury nr (...),

co do pochodzenia mięsa, warunków przechowywania mięsa, gatunku dostarczonego mięsa poprzez dostarczenie w dostawie mięsa wołowego z dnia 31.07.2012 r. i z dnia 11.01.2013 r. mięsa zafałszowanego poprzez dodanie do niego mięsa końskiego i tak zafałszowany środek spożywczy wprowadził do obrotu; posiadanych uprawnień do produkcji i obrotu danym mięsem wynikających z rodzaju prowadzonej działalności i rejestru zakładu prowadzonego przez Powiatowego Lekarza Weterynarii w R., a także decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii z dnia 29 października 2004 roku o dopuszczeniu zakładu do prowadzenia produkcji w zakresie uboju bydła, w sytuacji, gdy Sąd nie badał z których sztuk bydła miało pochodzić mięso dostarczone w powyższy sposób do (...) S.A., od kogo miało zostać nabyte, jaki był stan ubitego bydła, oraz czy przy uboju byli obecni lekarze weterynarii, na skutek czego doszło do błędnego ustalenia, że oskarżony doprowadził firmę (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o znacznej wartości o łącznej wartości 400.210,24 zł, a zatem do błędnego zakwalifikowania czynu przypisanego oskarżonemu P. M. (1) w zw. z art. 294 § 1 k.k., co nakazuje uznanie, że doszło do tzw. błędu dowolności, a zatem konieczne jest orzeczenie zgodne z wnioskami niniejszej apelacji;

Na mocy art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i § 2 k.p.k., w odniesieniu do czynu z punktu II, w brzmieniu obowiązującym przed 1.07.2015 r. wnosił o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W ZAKRESIE CZYNU Z PKT IV WYROKU, biorąc za podstawę art. 427 § 1 i 2 k.p.k. w zw. art. 438 pkt 1 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

XVII. art. 286 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię i błędne zastosowanie, polegające na pominięciu w opisie czynu przypisanego oskarżonym P. M. (1), S. G. (1) oraz B. G., tj. nie wskazanie w jego treści, którzy z imienia i nazwiska przedstawiciele firmy (...), mieli zostać wprowadzeni w błąd co do jakości, pochodzenia, warunków przechowywania oraz poprzez dostarczenie w jednej z dostaw mięsa wołowego z okresu 21 maj 2012 - 2 lipiec 2012 mięsa zafałszowanego poprzez dodanie do niego mięsa wieprzowego i czy były to osoby uprawnione do działania w imieniu i na rzecz firmy (...), jak i zaniechanie w jego treści wskazania osób fizycznych, które miały dokonać rozporządzenia mieniem i czy były to osoby uprawnione do rozporządzenia mieniem firmy (...), a także czy te osoby faktycznie rozporządziły mieniem podanych spółek, albowiem tylko konkretna osoba fizyczna może dokonać rozporządzenia mieniem przy tzw. wyłudzeniu, a nie może być to osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej, a także pominięcie w opisie z jakim zamiarem mieli działać oskarżeni, które to zaniechanie po stronie Sądu Okręgowego, skutkuje brakiem ustawowych znamion przestępstwa oszustwa w opisie czynu zabronionego przyjętym przez Sąd orzekający, przy czym w przypadku zaniechania wniesienia apelacji przez prokuratora na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej winy - wprost co do występku z art. 286 § 1 k.k.. z uwagi na zawarty w art. 434 § 1 k.p.k. bezpośredni zakaz reformationis in peius, zachodzi konieczność po stronie Sądu odwoławczego rozpoznającego apelację, wydanie wyroku uniewinniającego, z jednoczesnym wyłączeniem możliwości wydania wyroku o charakterze kasatoryjnym - uchylającym wyrok Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania:

Na mocy art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z punktu IV.

Gdyby Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska obrony, w przedmiocie wydania wyroku reformatoryjnego - uniewinniającego oskarżonego od zarzucanego mu czyn opisanego w punkcie IV zaskarżonego wyroku, konieczne jest podniesienie dalszych /równie istotnych/ zarzutów dot. gromadzenia i prawidłowej oceny dowodów, co finalnie skutkuje ustaleniem, że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu, albowiem w toku niniejszej sprawy nie udowodniono aby oskarżony P. M. (1) popełnił zarzucany mu czyn w sposób tam opisany,

a zatem w zakresie czynu z pkt IV., biorąc za podstawę art. 427 § 1 i 2 k.p.k. w zw. art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi w dalszej kolejności zarzucił:

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

XVIII. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. poprzez dokonanie jednoznacznie błędnej i dowolnej, a nie swobodnej oraz wybiórczej oceny wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadków - byłych pracowników zakład uboju bydła rzeźnego P.P.H.U (...) J. P. (2). K. G. (1) i D. S., a także wyjaśnień M. C. (3) oraz W. G. (1), a także zaniechanie wszechstronnej oceny zeznań 484 hodowców bydła /wyłącznie wymienieni na s. 150-158 uzasadnienia/, co uniemożliwiło ustalenie z których sztuk bydła miało pochodzić mięso dostarczone do firmy (...), od kogo miało zostać nabyte, jaki był stan ubitego bydła, oraz czy przy uboju byli obecni lekarze weterynarii, gdzie i jak było przechowywane, czy było transportowane i w jaki sposób, które to zaniechanie skutkuje wadliwym przyjęciem przez sąd orzekający, że oskarżony P. M. (1) wprowadził Kaskadę w błąd co do jakości, pochodzenia, warunków przechowywania oraz poprzez dostarczenie w jednej z dostaw mięsa wołowego z okresu 21 maj 2012 - 2 lipiec 2012 mięsa zafałszowanego poprzez dodanie do niego mięsa wieprzowego, albowiem dla ustalenia powyższego, konieczna była analiza dostaw:

- 9 lutego 2011 r. 4890 kg mięsa wołowego na kwotę 37 481,85 zł,

- 15 marca 2011 r„ 8569 kg mięsa wołowego na kwotę 71 979,60 zł,

- 13 kwietnia 2011 r. 4715 kg mięsa wołowego na kwotę 41 039,17 zł,

- 9 września 2011 r., 2613 kg mięsa wołowego na kwotę 26 613,41 zł,

- 14 września 2011 r., 2437 kg mięsa wołowego na kwotę 24 820,85 zł,

- 29 września 2011 r., 2563 kg mięsa wołowego na kwotę 26 104,16 zł,

- 30 września 2011 r., 2537 kg mięsa wołowego na kwotę 25 839,35 zł,

- 5 października 2011 r„ 2364 kg mięsa wołowego na kwotę 24 077,34 zł,

- 6 października 2011 r„ 2606 kg mięsa wołowego na kwotę 26 542,11 zł,

- 25 października 2011 r., 2565 kg mięsa wołowego na kwotę 28 279,13 zł,

- 21 listopada 2011 r., 8537 kg mięsa wołowego na kwotę 94 120,43 zł,

- 12 grudnia 2011 r., 8185 kg mięsa wołowego na kwotę 90 239,63 zł,

- 24 stycznia 2012 r., 8421 kg mięsa wołowego na kwotę 95 050,73 zł,

- 25 stycznia 2012 r., 7548 kg mięsa wołowego na kwotę 85 198,58 zł,

- 2 lutego 2012 r.,7078 kg mięsa wołowego na kwotę 80 880,66 zł,

- 18 kwietnia 2012 r., 7368 kg mięsa wołowego na kwotę 83 166,30 zł,

- 21 mają 2012 r., 9576 kg mięsa wołowego na kwotę 47 860,85 zł,

- 25 czerwca 2012 r., 10312 kg mięsa wołowego na kwotę 57 169,73 zł i

- 2 lipca 2012 r., 10637 kg mięsa wołowego na kwotę 101 836,35 zł,

a zatem powyższe zaniechania skutkują czynieniem ustaleń faktycznych i wydaniem orzeczenia w oparciu o niepełny materiał dowodowy, w sytuacji gdy konieczne było całościowe zebranie materiału dowodowego w celu wyjaśnienia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą prawdy materialnej oraz zasadą obiektywizmu, a w konsekwencji skutkują także brakiem wszechstronności w ocenie materiału dowodowego oraz brakiem możliwości przeprowadzenia kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku, co nakazuje orzeczenie zgodne z wnioskami niniejszej apelacji;

XIX. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. poprzez dokonanie jednoznacznie błędnej i dowolnej, a nie swobodnej oraz wybiórczej oceny zeznań T. M. (1) i D. M., albowiem wszechstronna ocena zeznań tych świadków /w uzasadnieniu apelacji/, niewątpliwie mających interes w obciążeniu swoimi depozycjami P. M. (1), nakazuje odmówienie im wiary co do zastrzeżeń dotyczących jakości, pochodzenia, warunków przechowywania oraz poprzez dostarczenie w jednej z dostaw mięsa wołowego z okresu 21 maj 2012 - 2 lipiec 2012 mięsa zafałszowanego poprzez dodanie do niego mięsa wieprzowego, w sytuacji, gdy Sąd Okręgowy nie dążył do procesowego zweryfikowania depozycji ww. świadków /oddalenie wniosku o dokonanie oględzin nagrań znajdujących się na płytach CD złożonych przez obrońcę P. M. (1) jeszcze w toku postępowania przygotowawczego, a także o przesłuchanie świadka R. T., który brał udział w reklamacji mięsa nabytego jakoby przez (...) od oskarżonego/, pominął m.in. fakt zrywania etykiet zakładu uboju bydła rzeźnego P.P.H.U (...), warunków składowania mięsa w chłodni (...) w Ł., warunków transportowania mięsa do kontrahenta niemieckiego, podżegania świadków K. G. (1) i K. R. (1) do popełnienia przestępstwa składania fałszywych zeznań, które to okoliczności mają istotne znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego, a które nie zostały przez Sąd Okręgowy zweryfikowane w sposób procesowy, min. poprzez ustalenie z których sztuk bydła miało pochodzić mięso dostarczone do firmy (...), od kogo miało zostać nabyte, jaki był stan ubitego bydła, oraz czy przy uboju byli obecni lekarze weterynarii, gdzie i jak było przechowywane, czy było transportowane i w jaki sposób, a zatem powyższe zaniechania skutkują czynieniem ustaleń faktycznych i wydaniem orzeczenia w oparciu o niepełny materiał dowodowy, w sytuacji gdy konieczne było całościowe zebranie materiału dowodowego w celu wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych zgodnie z zasadą prawdy materialnej oraz zasadą obiektywizmu, a w konsekwencji skutkują także brakiem wszechstronności w ocenie materiału dowodowego oraz brakiem możliwości przeprowadzenia kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku, co nakazuje orzeczenie zgodne z wnioskami niniejszej apelacji;

XX. art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez zaniechanie w uzasadnieniu za-skarżonego orzeczenia - sprzecznie z procedurę karną - dokonania oceny niezwykle istotnych dowodów, tj. zeznań hodowców bydła oraz wszystkich pracowników zakładu uboju bydła rzeźnego (...).U (...), a nadto dlaczego Sąd Okręgowy pominął przy ocenie osobowych źródeł dowodowych fakty związane z wpływaniem na zeznania świadków K. F. oraz Z. Z. (1), których depozycje następnie legły u podstaw ustalenia stanu faktycznego, a zatem przekonanie Sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów nie pozostaje pod ochroną prawa procesowego, albowiem nie jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.), nie stanowi wyniku rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.) i nie jest - z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.), a zatem konieczna jest orzeczenie zgodne z wnioskami niniejszej apelacji, albowiem zaskarżony wyrok z uwagi na brak uzasadnienia odpowiadającego powyższym wymogom procesowym, nie poddaje się kontroli instancyjnej;

XXI. art. 5 § 2 k.p.k. na skutek przedstawionych zarzutów i zawartych w nich wszelkich wątpliwości natury faktycznej i prawnej, poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść obu oskarżonych, gdy przeciwnie z treści tego przepisu wynika jasno, że nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonych - zaistniałe wątpliwości zostały wyszczególnione i wykazane przy zarzutach naruszenia prawa procesowego, a także podane oraz omówione przy zarzucie błędów w ustaleniach faktycznych, a powstałe na skutek wadliwych ustaleń Sądu;

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

XXII. błędne i oparte na domniemaniach ustalenie, że P. M. (1) prowadząc zakład uboju bydła rzeźnego P.P.H.U (...) wprowadził firmę (...) w błąd co do dostaw z dni:

- 91 lutego 2011 r. 4890 kg mięsa wołowego na kwotę 37 481,85 zł,

- 15 marca 2011 r„ 8569 kg mięsa wołowego na kwotę 71 979,60 zł,

- 13 kwietnia 2011 r. 4715 kg mięsa wołowego na kwotę 41 039,17 zł,

- 9 września 2011 r., 2613 kg mięsa wołowego na kwotę 26 613,41 zł,

- 14 września 2011 r., 2437 kg mięsa wołowego na kwotę 24 820,85 zł,

- 29 września 2011 r., 2563 kg mięsa wołowego na kwotę 26 104,16 zł,

- 30 września 2011 r., 2537 kg mięsa wołowego na kwotę 25 839,35 zł,

- 5 października 2011 r„ 2364 kg mięsa wołowego na kwotę 24 077,34 zł,

- 6 października 2011 r„ 2606 kg mięsa wołowego na kwotę 26 542,11 zł,

- 25 października 2011 r., 2565 kg mięsa wołowego na kwotę 28 279,13 zł,

- 21 listopada 2011 r„ 8537 kg mięsa wołowego na kwotę 94 120,43 zł,

- 12 grudnia 2011 r., 8185 kg mięsa wołowego na kwotę 90 239,63 zł,

- 24 stycznia 2012 r., 8421 kg mięsa wołowego na kwotę 95 050,73 zł,

- 25 stycznia 2012 r., 7548 kg mięsa wołowego na kwotę 85 198,58 zł,

- 2 lutego 2012r.,7078 kg mięsa wołowego na kwotę 80 880,66 zł,

- 18 kwietnia 2012 r., 7368 kg mięsa wołowego na kwotę 83 166,30 zł,

- 21 mają 2012 r„ 9576 kg mięsa wołowego na kwotę 47 860,85 zł,

- 25 czerwca 2012 r., 10312 kg mięsa wołowego na kwotę 57 169,73 zł i

- 2 lipca 2012 r„ 10637 kg mięsa wołowego na kwotę 101 836,35 zł,

co do jakości, pochodzenia, warunków przechowywania oraz poprzez dostarczenie w jednej z dostaw mięsa wołowego z okresu 21 maj 2012 - 2 lipiec 2012 mięsa zafałszowanego poprzez dodanie do niego mięsa wieprzowego, w sytuacji, gdy Sąd nie badał z których sztuk bydła miało pochodzić mięso dostarczone w powyższy sposób do firmy (...), od kogo miało zostać nabyte, jaki był stan ubitego bydła, oraz czy przy uboju byli obecni lekarze weterynarii, na skutek czego doszło do błędnego ustalenia, że oskarżony doprowadził firmę (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o znacznej wartości o łącznej wartości 1.068.300,23 zł, a zatem do błędnego zakwalifikowania czynu przypisanego oskarżonemu P. M. (1) w zw. z art. 294 § 1 k.k., co nakazuje uznanie, że doszło do tzw. błędu dowolności, a zatem konieczne jest orzeczenie zgodne z wnioskami niniejszej apelacji.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. M. (1) adw. S. K. :

B) Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k oraz art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił w zakresie pkt 2 i 4 wyroku:

-obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia tj. art. 4, 7. 410, 424 k.p.k., polegającej na dokonaniu dowolnej, a przez to wadliwej oceny dowodów w postaci:

a) wyjaśnień oskarżonego P. M. (1) (złożonych dnia 5 października 2018 roku na rozprawie głównej), poprzez pominięcie istotnych okoliczności wskazywanych przez oskarżonego i uznanie ich za niewiarygodne w zakresie w jakim oskarżony nie przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu czynów, a nadto wskazuje, że: 

- w toku wieloletniej współpracy z podmiotem (...) S.A. dostarczał kontrahentowi wyłącznie taki rodzaj mięsa, który był przedmiotem wzajemnych ustaleń handlowych, -nie miał wiedzy co do tego jak w przyjęciach wewnętrznych w firmie (...) S.A. ewidencjonowane jest mięso pochodzące z własnej ubojni, a tym bardziej nie mógł wiedzieć o tym. że mięso to było ewidencjonowane częściowo jako wieprzowina, częściowo jako wołowina.

- próby mięsa pobrane z (...) S.A. badane były przez laboratorium nieakredytowane, prowadzone przez osoby skazane za fałszowanie wyników badań laboratoryjnych,

b) zeznań świadka S. P., poprzez bezzasadne uznanie ich za dowód wiarygodny w zakresie w jakim świadek wskazywał, że: mięso nazwane ..mięsem drobnym mrożonym" i pod taką nazwą sprzedawane przez oskarżonego P. M., było wieprzowiną, tj. tak było kwalifikowane przy przyjęciu dostawy do (...) S.A., o czym oskarżony P. M. wiedział i pomimo braku odpowiednich zezwoleń na ubój wieprzowiny świadomie wprowadził spółkę (...) S.A. w błąd, pomimo że treść zeznań świadka jest sprzeczna z kopiami dokumentów wewnętrznych pochodzących z firmy (...) S.A. tj. "'dokumentu przyjęcia zewnętrznego", ,.karty kontroli dostaw", (...), w zakresie w jakim świadek postulował, że każda dostawa „mięsa drobnego mrożonego" zawierała wieprzowinę.

c) zeznań świadków E. O. i S. G. (2) (Protokoły przesłuchania świadków z dnia 23.08.2018 r. przed Sądem Rejonowym w Bełchatowie w ramach pomocy prawnej), poprzez pominięcie istotnych okoliczności przez nich wskazywanych, a dotyczących tego, że do jednej serii produktu wytwarzanego przez (...) S.A, mogło pochodzić mięso od różnych dostawców, a nadto że w zakresie okoliczności podnoszonych zwłaszcza przez świadka S. G. (2), że przy produkcji pracowali więźniowie ZK w S., którzy nie przykładali należytej wagi do wykonywanych w ramach produkcji czynności, a co jak należy tłumaczyć, mogło w domyśle rzutować na jakość i skład mięsa;

d) zeznań świadka T. M. (1), poprzez pominięcie istotnych okoliczności, z których wynika, że mięso nabywane przez przedsiębiorstwo (...) od oskarżonego M. pozbawiane było etykiet ubojni oskarżonego natychmiast po zakupie, jeszcze na ternie ubojni, po czym było opatrywane etykietami przedsiębiorstwa (...), a co za tym idzie przyjąć należy że praktyka ta uniemożliwiała wiarygodną identyfikację konkretnej partii mięsa i jego pochodzenia, a jednocześnie poprzez przydanie waloru wiarygodności niniejszym zeznaniom, w zakresie w jakim Sąd przyjął, że oskarżony dostarczył pokrzywdzonemu mięso niezgodne z umową; 

e) zeznań świadków K. G. (1)(k.8253-8254). D. S. (protokół rozprawy z dnia 24 sierpnia 2016 roku) w zakresie w jakim Sąd pominął istotne okoliczności wskazywane przez w.w. osoby, a dotyczące tego, że mięso zwrócone przez kontrahenta niemieckiego, który miał stwierdzić w nim obecność kawałków wieprzowiny, a pochodzące z chłodni (...), nie pochodziło od oskarżonego P. M., bowiem towar ten różnił się opakowaniem i zawartością, od tego który pochodzić miał z ubojni oskarżonego, a co za tym idzie podważa to w sposób istotny wagę dowodu z zeznań T. M.,

f) zeznań świadków K. G. (1) i K. R. (1), poprzez pominięcie istotnej okoliczności w postaci tego, że świadkowie ci byli przez T. M. nakłaniani do składania fałszywych zeznań na niekorzyść P. M. w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w Skierniewicach (dotyczącej tego sporu), a ponadto że jak wynika z zeznań K. R. dopuszczał się on wspólnie i w porozumieniu z T. M. oszustwa na szkodę P. M. polegającego na zaniżaniu masy mięsa rzeczywiście wydawanego z ubojni w R. do przedsiębiorstwa ..Kaskada", a co miało wpływ na zniżenie jego ceny, co niewątpliwie rzutuje na ocenę zeznań T. M. w zakresie ich wiarygodności;

która to niewłaściwa ocena materiału dowodowego doprowadziła do wystąpienia błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na niewłaściwym przyjęciu, że oskarżony w ramach wykonywanej przez siebie działalności dostarczał swoim kontrahentom produkt niezgodny z ustaleniami handlowymi, a w dodatku niespełniający wymagań weterynaryjnych, wprowadzając tym samym w błąd w.w. kontrahentów co do tego co jest przedmiotem sprzedaży, a w efekcie że doprowadził ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez uzyskanie zapłaty za tego rodzaju towar.

C) Niezależnie od powyższego, w razie gdyby Sąd nie uwzględnił powyższych zarzutów, na podstawie art. art. 427 § 1 i 2 k.p.k oraz art. 438 pkt 1 k.p.k zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 286 § 1 k.k., poprzez niewłaściwą jego wykładnię, polegającą na przyjęciu, że zachowania przypisane oskarżonemu wypełniają znamiona przestępstwa oszustwa, podczas gdy w realiach niniejszej sprawy, nawet gdyby przyjąć, że spółka (...) i spółka (...) nabywały od oskarżonego mięso wieprzowe i nie wiedziały, że oskarżony nie był uprawniony do wprowadzania go do obrotu, to mimo wszystko fakt. że spółki odniosły korzyść majątkową w wyniku dalszej sprzedaży mięsa, a co za tym idzie brak było niekorzystnego rozporządzenia mieniem, co stanowi w istocie dekompozycję znamion czynu zabronionego i czyni niemożliwym przypisanie oskarżonemu winy w zakresie dopuszczenia się przez niego przestępstwa oszustwa;

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k oraz art. 438 pkt 2 k.p.k zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił w pkt 5 wyroku:

-naruszenie prawa procesowego, tj. art. 4. 7. 410. 424 k.p.k., polegającej na dokonaniu dowolnej, a przez to wadliwej oceny dowodów w postaci:

a)dowodu z zeznań świadka W. L., poprzez pominięcie przy ustaleniu winy oskarżonego, istotnej okoliczności w postaci tego, że jak wskazywał świadek, inwentaryzacja była przeprowadzana przez nią. a także tego, że w zakładzie oskarżonego była prowadzona dokumentacja inwentaryzacyjna umożliwiająca wyliczenie w sztukach i kilogramach zapasów bydła i mięsa, przy tym dokumentacja ta była sporządzana przy każdym dziennym i miesięcznym zestawieniu kupna i pozyskania masy poubojowej bydła, a co za tym idzie, przy uwzględnieniu tego, że oskarżony nie posiadał wykształcenia z zakresu rachunkowości i przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych korzystający z pomocy profesjonalnej księgowej, to nie sposób przypisać oskarżonemu odpowiedzialności za zarzucany mu czyn związany z nieprzeprowadzeniem inwentaryzacji przez co miał dopuścić do prowadzenia ksiąg rachunkowych wbrew przepisom i podawania w nich nierzetelnych danych.

która to dowolna ocena materiału dowodowego, zaskutkowała wystąpieniem błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę skarżonego rozstrzygnięcia.

Apelacja prokuratora

I. Na podstawie art. 425 § 1 i 2 kpk, art. 444 kpk, art. 447 § 1 i 2 kpk zaskarżył powyższy wyrok:

a) w części dotyczącej czynu z punktu I wyroku na niekorzyść P. M. (1)

b) w części dotyczącej zarzutu z punktu 2 aktu oskarżenia na niekorzyść P. M. (1)

c) w części dotyczącej czynu z punktu I, II, IV, V i VI wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść P. M. (1)

d) w części dotyczącej czynu z punktu VIII wyroku na niekorzyść S. G. (1)

e) w części dotyczącej czynu z punktu VIII, IX i X wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść S. G. (1)

f) w części dotyczącej czynu z punktu XII wyroku na niekorzyść B. G.

g) w części dotyczącej czynu z punktu XII i XIII wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść B. G.

h) w części dotyczącej czynu z punktu XV wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść R. O.

Powołując się na przepisy art. 427 § 2 kpk oraz art. 438 pkt 2 i 4 kpk wyrokowi zarzucił:

a) w części dotyczącej czynu z punktu I wyroku na niekorzyść P. M. (1), w części dotyczącej czynu z punktu VIII wyroku na niekorzyść S. G. (1), w części dotyczącej czynu z punktu XII wyroku na niekorzyść B. G.: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegającej na niezgodnej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności na błędnym przyjęciu, że prowadzenie działalności nadzorowanej - zakładu uboju bydła rzeźnego, niespełnianie wymagań weterynaryjnych przewidzianych dla tego typu działalności, w szczególności:

- skupowanie niezgodnie z przepisami weterynaryjnymi bydła pourazowego, chorego, któremu podawano produkty lecznicze, a następnie dokonywanie uboju i rozbioru w/w zwierząt przed upływem okresu karencji dla produktów leczniczych

- dokonywania uboju bez nadzoru Powiatowego Lekarza Weterynarii

- przyjmowania mięsa pochodzącego ze zwrotów

- dokonywania uboju i rozbioru zwierząt innego gatunku

następnie wprowadzanie tak pozyskanych, szkodliwych dla zdrowia środków spożywczych, nie odpowiadających warunkom jakości, przechowywanych w chłodniach nie spełniających wymagań weterynaryjnych, zawierających antybiotyki oraz bakterie (np. Salmonella) do obrotu jako towar pełnowartościowy, nie sprowadziło niebezpieczeństwa dla zdrowia wielu osób, a także błędne przyjęcie, że w przedmiotowej sytuacji wystąpiło potencjalne i abstrakcyjne zagrożenie dla zdrowia wielu osób, podczas gdy zebrany materiał dowodowy, w tym opinie biegłych J. S. (1) i J. J. (3) wskazują na to, że mięso pochodzące z ubojni oskarżonego P. M., przerobione na produkty z bydła pourazowego lub/i padłego, zawierające bakterie, antybiotyki oraz widoczne ślady gnicia, wprowadzone do obrotu, stanowiło zagrożenie dla zdrowia ludzi, które mogło polegać między innymi na wystąpieniu u ludzi dolegliwości jelitowo - żołądkowych, a zagrożenie to było konkretne, tzn oskarżeni swoim działaniem wywołali taki stan rzeczy, że niebezpieczeństwo dla zdrowia mogło samoczynnie przekształcić się w skutek w postaci choroby człowieka, który spożył takie mięso, co świadczy o tym, że działanie oskarżonych na taką skalę doprowadziło do sprowadzenia niebezpieczeństwa dla zdrowia wielu osób, a w związku z tym, wypełniło znamiona przestępstwa z art 165 § 1 pkt 2 kk

b) w części dotyczącej zarzutu z punktu 2 aktu oskarżenia na niekorzyść P. M. (1), błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegającej na niezgodnej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności na błędnym przyjęciu, że wystawianie przez oskarżonego P. M. (1), dokumentów o nazwie H. (...), zawierających informację, że wprowadzane do obrotu mięso wieprzowe pozyskano z jego ubojni nie posiadającej uprawnień do uboju i rozbioru wieprzowiny nie wypełnia dyspozycji występku z art. 271 § 3 kk podczas gdy zebrany materiał dowodowy oraz doświadczenie życiowe jednoznacznie wskazuje, że osoba nabywająca mięso opatrzone takim dokumentem zostaje wprowadzona w błąd co do posiadanych przez ubojnie uprawnień do pozyskiwania i sprzedaży wieprzowiny, co jednoznacznie wskazuje, iż oskarżony wystawiając taki dokument poświadczał w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, co wypełnia znamiona występku określonego w art. 271 § 3 kk

c) rażącą niewspółmierność kary, poprzez wymierzenie kary rażąco łagodnej:

- w części dotyczącej czynu z punktu I, II, IV, V i VI wyroku na niekorzyść P. M. (1)

poprzez orzeczenie wobec oskarżonego:

za I czyn kary 1 roku pozbawienia wolności

za II czyn kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności

za IV czyn kary 1 roku pozbawienia wolności

za V czyn kary 8 miesięcy pozbawienia wolności

kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności

- w części dotyczącej czynu z punktu VIII, IX i X wyroku na niekorzyść S. G. (1)

za VIII czyn kary 8 miesięcy pozbawienia wolności za IX czyn kary 1 roku pozbawienia wolności kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności

- w części dotyczącej czynu z punktu XII i XIII wyroku na niekorzyść B. G.

za XII czyn kary 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby

- w części dotyczącej czynu z punktu XV wyroku na niekorzyść R. O.

za XV czyn 100 stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej stawki za równoważny kwocie 200 złotych

podczas gdy zarówno wymierzone przez Sąd kary jednostkowe wobec w/w oskarżonych, jak również kary łączne nie są zgodne z dyrektywami wymiaru kary stypizowanymi w art. 53 kk i adekwatne do popełnionych przez oskarżony czynów, w tym szczególności nie uwzględniają rodzaju oraz charakteru naruszonych przestępstwem dóbr chronionych prawem, ilości naruszeń, celu jakim oskarżeni kierowali się przy popełnianiu przestępstw, stopnia społecznej szkodliwości czynów, celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara winna osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje obrońców oskarżonego P. M. (1) okazały się niezasadne w zakresie zarzutów skierowanych przeciwko rozstrzygnięciu co do czynu przypisanego w punkcie I zaskarżonego wyroku.

W tym zakresie Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy zgromadził i przeprowadził dowody a następnie ocenił według reguł określonych w art.7 k.p.k. W następstwie tej oceny prawidłowo ustalił stan faktyczny i właściwie dokonał oceny prawnej czynu. Wszystkie oceny i ustalenia odzwierciedla uzasadnienie wyroku, sporządzone zgodnie z art.424 k.p.k.

Poszczególne, bardzo liczne zarzuty apelacji obrońców starają się podważyć prawidłowość przypisania oskarżonemu P. M. (1) czynu z punku I wyroku w ten sposób, że usiłują interpretować wyizolowane z pełnego kontekstu sytuacyjnego okoliczności. Tym samym prezentowana w zarzutach argumentacja jest wybiórcza i intencjonalnie pozbawiona waloru kompleksowości. Pomija ona całkowicie, że ustalone fakty, zostały uznane za udowodnione, w wyniku kompleksowej analizy dowodów uwzględniającej wzajemne odniesienia poszczególnych dowodów i wynikających z nich faktów.

Sąd Okręgowy w drodze tak dokonanej analizy dowodów ustalił, że oskarżony:

- W ramach prowadzonej firmy Handlowo Usługowej skupował po oferowanych niskich cenach (str.19, 135, 143 uzasadnienia) bydło w tym pourazowe, chore, także przyjmujące produkty lecznicze, którego uboju dokonywał w prowadzonej ubojni.

- Wbrew zezwoleniu dokonywał uboju w godzinach nocnych, z przekroczeniem dziennych limitów uboju bez obowiązkowych badań przedubojowych a czasami także poubojowych. Te okoliczności utrudniły czy uniemożliwiły odpowiednią reakcję lekarzy weterynarii (str. 137)

- Również dokonywał uboju poza obrotem oraz przyjmował mięso ze zwrotów, nigdy nie uzyskawszy zezwolenia Powiatowego Lekarza Weterynarii.

- Uchybienie tym wszystkim rygorom w zakresie wymagań weterynaryjnych skutkowało niewłaściwą jakością zdrowotną produktów, tym bardziej, że częściowo przechowywane były także w warunkach sprzecznych z obowiązującymi przepisami.

Okoliczności te potwierdziły fakty zastane w ubojni w dniach 18 i 28 marca 2016 r. w postaci zabezpieczonego w chłodni na terenie ubojni w R. i samochodzie z przyczepą na stacji diagnostycznej, należącej do oskarżonego, mięsa. Nosiło ono cechy stwierdzonego już organoleptycznie psucia. Nadto stwierdzono w nim wysoki poziom drobnoustrojów w tym bakterii a także środki lecznicze w tym antybiotyki, także w ilościach przekraczających dopuszczalne ich normy, wskazujące na przeprowadzenie uboju zwierząt w trakcie leczenia i karencji.

Nadto stwierdzono obecność mięsa wieprzowego, niezgodnie z rodzajem działalności określonej dla prowadzonego zakładu w rejestrze prowadzonym przez powiatowego Lekarza Weterynarii w R. (k.7-17 uzasadnienia wyroku).

Ujawnione na terenie ubojni mięso ukryte było w chłodni znalezionej dopiero w dniu 28 marca 2013 r., która nie była zgłoszona do Powiatowego Inspektoratu Weterynarii, ani uwzględniona w projekcie technologicznym zakładu. Niezależnie od tego lokalizacja chłodni w garażu była nielegalna, wbrew przepisom brak w niej było rejestracji temperatury, posadzka chłodni, ściany i całe wyposażenie wykonane były nieprawidłowo a produkty nie były zabezpieczone przed zanieczyszczeniami.

Mięso ujawnione na samochodzie z naczepą przechowywane było dodatkowo poza terenem ubojni – na stacji diagnostycznej.

Oskarżony oferował także sprzedaż mięsa wieprzowego firmie (...) a firmie (...) SA zbywał mięso wieprzowe.

Ponadto zatrzymany transport bydła do ubojni przez stale współpracującego z oskarżonym firmę (...), potwierdza dodatkowo, właśnie transport 24 sztuk bydła, spośród których 9 padło a wśród nich 8 było chorych. Słusznie więc uznał Sąd I instancji, że takie bydło nie byłoby transportowane z dużej przecież odległości, gdyby nie pewność, że zostanie przyjęte do ubojni.

Logika faktów tworzy ciąg przyczynowo – skutkowy wynikający z dowodów, które we wzajemnym powiązaniu, czynią nieskuteczne zarzuty odnoszące się do pojedynczych elementów dowodów.

Z szeroko przytoczonych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dowodów, w tym zeznań świadków wynika przede wszystkim, że dokonana przez sąd ich ocena zgodna jest z treścią dowodów.

Z uznanych za wiarygodne poszczególnych dowodów osobowych, wynikają ustalenia dotyczące sposobu skupu bydła po oferowanych niskich cenach, na co wskazywali hodowcy sprzedający bydło, co skutkowało tym, że skupowane było bydło słabszej jakości, lecz także chore, leczone, pourazowe, niechodzące (świadkowie - str. 131 uzasadnienia). W jednym przypadku Sąd wskazał na zakup sztuki padłej. (świadkowie wymienieni w uzasadnieniu na str.19, 20, główny specjalista Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa- str.21-22). Z opinii biegłej z zakresu księgowości z dnia 28. 02.2014 r. (str.143) wynika, że za 745 szt. bydła zapłacono 355 972,36 zł, czyli 477 zł za sztukę, gdy cena na rynku wynosiła ok. 3 500 zł., co potwierdził świadek P. W. główny specjalista (...) w R.. Na taki stan bydła wskazywali także świadkowie pracownicy ubojni, których zeznania Sąd uznał za wiarygodne. Potwierdzili zarówno stan przywożonego bydła, jak i fakt przekraczania norm dopuszczalnego uboju dziennego, a także fakt dokonywana ubojów także w porze nocnej, a przede wszystkim brak badań przedubojowych przez lekarzy weterynarii, co potwierdzili także sami lekarze, skazani za tak opisany czyn. W niektórych przypadkach nie dokonywano także badania poubojowego. Część ubojów i rozbioru mięsa odbywała się poza obrotem, co oznacza, że fakty te w ogóle nie były z zgłaszane do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. (str. 20).

Wobec powyższego niezasadny jest zarzut A b (adw. S. K.).

Nietrafnie usiłują skarżący podważać zeznania pojedynczych świadków wyabstrahowane z pozostałego materiału dowodowego. Nie może być bowiem skuteczne kwestionowanie zeznań świadków - osób zamieszkałych w sąsiedztwie ubojni – (zarzut 18 b, III, IV, VII pkt 1) tylko dlatego, że z powodu uciążliwości tego sąsiedztwa pozostawali w konflikcie z oskarżonym.

Nadto fakt zgłaszanych przez świadków naruszeń i dokonywanych kontroli, które nie wykazały uchybień, nie ma znaczenia dla niniejszych ustaleń, skoro kontrole te nie ujawniły ukrytej chłodni, co nastąpiło dopiero w toku niniejszego postępowania i innych uchybień.

Nie sposób też uznać, że ubojnia, jak sugeruje skarżący, funkcjonowała bez zarzutu, skoro decyzjami latach 2007 - 2013 nakładano kary, zakazy i ograniczenia (uzasadnienie str.18-19).

Ponadto sąsiedzi ubojni, nie są to jedyne źródła dowodowe, na podstawie których ustalono ciąg poszczególnych wydarzeń. Wynikające bowiem z ich zeznań okoliczności o przywożeniu do ubojni bydła w stanie leżącym wyciąganym z samochodów wózkami widłowymi lub wyciągarką, które nie ruszały się i nie dawały oznak życia, o których stanie wnioskowali, że było martwe, dokonywanie ubojów także nocą bez nadzoru lekarza weterynarii w ilościach przekraczających normę 20 sztuk na dobę, wydawanie mięsa nabywcom z ukrytej chłodni – potwierdziła część zeznań pracowników ubojni, hodowców bydła, którzy sprzedali bydło do ubojni (str.19-20), lekarzy weterynarii, oględziny ubojni, oględziny ujawnionego w niej mięsa noszącego organoleptycznie określone cechy psucia, w tym wieprzowego, wyniki jego badania, jak też zeznania odbiorców mięsa, którzy stwierdzili, że właśnie wydawane im było z owej ukrytej chłodni. Nie można też pominąć uznanych za wiarygodne przez Sąd zeznań P. W. głównego specjalisty Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, jak i dokumentacji, z której wynikało, że ubojnia (...) nie zgłosiła uboju części nabytych przez siebie sztuk bydła. Świadek wyjaśnił, że skutkiem takiego procederu jest pozyskiwanie mięsa, które powinno trafić do utylizacji, dlatego uboje nie były zgłaszane.

Brak jest zatem podstaw do podważenia zeznań świadków wymienionych w zarzucie VII pkt 1, jak i do przeprowadzenia konfrontacji z lekarzami weterynarii. Procesowej potrzeby konfrontacji nie wykazał także sam skarżący.

Nie może także oceny powyższych dowodów podważyć fakt częściowej niepamięci czy odmienności zeznań wskazanych w zarzutach (VIII i 18 a) pracowników ubojni (...), Z. Z. (1) i M. S.. Powstałe różnice w depozycjach świadków, po ich ujawnieniu, w zgodzie z normą art.391§1 k.p.k., skutkowały oceną, którą odzwierciedla uzasadnienie wyroku na str. 101-107.

W przypadku K. F. skarżący pomijają, że świadek ten który w toku śledztwa zeznał, że w czasie jego zatrudnienia zdarzały się sztuki bydła które „nie chodziły na własnych nogach” lub „padnięte”. Takie sztuki bydła były ściągane z samochodu wózkiem widłowym a następnie oprawiane ze skóry i rozbierane. Żadnego zwierzęcia nie przeznaczano do utylizacji. Stwierdził, że lekarz G. nie był obecny przed ubojem, lecz był obecny, gdy mięso było już na taśmociągu. Po odczytaniu tych zeznań, wobec sprzeczności ze złożonymi na rozprawie, świadek stwierdził, że „To, co zeznałem w papierach, uznaję za rację”. Uznał za prawdziwą, wersję wynikającą z ujawnionych zeznań. Potwierdził także na rozprawie przypadki przywozu bydła leżącego i padłego.

M. S. podał podobne okoliczności pojedynczych przypadków przywozu sztuk leżących i padłych, jak i dalszego postępowania z nimi poprzez dokonywanie transportu wózkiem widłowym, wytrzewienia, oskórowania i rozbioru mięsa. Wobec zaprzeczenia na rozprawie treści złożonych wcześniej zeznań, po ich ujawnieniu, potwierdził jednak odczytane zeznania. Nie umiał wyjaśnić dlaczego zeznał odmiennie. Stwierdził, że słyszał, że ubijano i skórowano także świnie, ale dodał, że „chyba dla siebie”. Wskazywał, że badania przedubojowe nie były przeprowadzane.

Z. Z. (1) także zeznał, że nie widział lekarzy przed ubojem, potwierdził nocne uboje, jak też wskazał na sytuacje uboju krów, które w jego ocenie były chore, mogły mieć motylicę i gdyby lekarz był obecny, nie dopuściłby do ich uboju. Potwierdził też przekraczanie dobowych limitów uboju. Różnice wyjaśniał alternatywnie presją, złością do M. i nerwami. Sąd więc trafnie uznał, że świadek nie był w stanie jednoznacznie a przez to wiarygodnie wskazać przyczyny zmiany zeznań.

Nie sposób także uznać za sprzeczną z normą art.7 k.p.k. dokonanej przez Sąd oceny postawy byłych pracowników ubojni, którzy zaprzeczali jakimkolwiek faktom, nawet udowodnionym twierdzeniami samych lekarzy weterynarii, hodowców - zbywców bydła a nawet częściowo samego P. M. (1), z obawy utraty czy trudności w znalezieniu pracy w społeczności, w której żyli. (str. 122 uzasadnienia).

Wskazać należy, że także z treści zeznań innych świadków wynikały podobne okoliczności, jak fakt rozbioru mięsa wieprzowego 2-3 razy w miesiącu, czy ubój chorych sztuk bydła. Świadek M. Z. wskazywał na przypadki transportu zwierząt chorych wózkiem widłowym, jak i stwierdzał, że gdyby lekarze byli przy uboju nie dopuściliby chorych sztuk. Podobnie zeznał M. G., wskazując, że w czasie gdy zdzierał skórę ze zwierzęcia, to „mięso śmierdziało”.

Niezasadny jest też zarzut kwestionujący odmowę uznania wiarygodności wyjaśnień P. M. (1), co do faktu uboju trzody chlewnej a jedynie na ograniczonego na własne potrzeby. Wbrew twierdzeniu skarżącego fakt ten nie wynika tylko z zeznań K. G. (2), ale także innych świadków- pracowników ubojni, jak K. H., M. S., czy pracownika spółki (...), który nabył od oskarżonego mięso wieprzowe, jak wreszcie fakt ujawnienia na terenie ubojni w miejscowości R. mięsa wieprzowego.

Niesłuszny jest też zarzut 17. W świetle ustaleń, co do procederu nabywania bydła chorego, także leżącego, które było ubijane bez badania przedubojowego, w godzinach nocnych, w świetle ujawnienia w mięsie składowanym u oskarżonego w wyniku przeprowadzonych badań środków farmakologicznych, w tym w ilościach wielokrotnie przekraczających normy, że nie sposób, bez obrazy normy art.7 k.p.k. przyjąć, że oskarżony nie miał świadomości pozyskania tego rodzaju mięsa. Jeśli się zważy dodatkowo, że to nie osoby sprzedające bydło, co w większości przyznały, miały wypełniać „zgłoszenie przemieszczenia”, to twierdzenie skarżącego, że oskarżony nie był informowany o „chorobie danej sztuki” nie może być uwzględnione jako wątpliwość, co do jego zamiaru, wiedzy i faktycznego wpływu na sposób jego działania.

W kontekście przytoczonych ustaleń nie są zasadne zarzuty wykazania, jaki wpływ na jakość produkowanego mięsa miało każde z uchybień z osobna w zakresie niespełnienia wymagań weterynaryjnych (zarzuty 3-5, ). Sąd meriti wykazał bowiem, w jaki sposób uchybianie poszczególnym wymogom prowadziło do skutku w postaci niewłaściwej jakości zdrowotnej produktów. Sąd Okręgowy wskazał, że bezpieczeństwo żywnościowe jest wyznaczone normami dotyczącymi m. in poziomów substancji zanieczyszczających, pozostałości środków farmakologicznych czy cech organoleptycznych, które muszą być spełnione, jak i działaniami, które muszą być podejmowane na wszystkich etapach produkcji lub obrotu żywnością w celu zapewnienia zdrowia i życia człowieka. P. M. (1) podejmował zaś działania sprzeczne z procedurą mającą na celu zapewnienie bezpieczeństwa żywności bądź pomimo istnienia stosownych obowiązków, które ciążyły na nim jako na przedsiębiorcy prowadzącym działalność nadzorowaną, od takich działań odstępował. (str.132) Tymczasem działanie oskarżonego, które rozpoczynał skup bydła po niskiej jakości, w tym chorego, pourazowego, leżącego, leczonego, które było ubijane bez badań lekarzy weterynarii. Przekraczanie limitów ubojów skutkowało tym, że po takim uboju nie pozostawały sztuki żywe, które później można było zbadać. Dokonywanie uboju w godzinach nocnych uniemożliwiało kontroli jakości mięsa.

W trakcie kontroli ubojni ujawniono mięso, którego ocena organoleptyczna wskazywała na jego zepsucie. Szczegółowe badania ujawniły wysoki poziom ogólnej liczby drobnoustrojów, w tym Salmonelli, bakterii przetrwalnikujących i bakterii przetrwalnikujących redukujących siarczyny. Nadto ujawniono substancje lecznicze w tym antybiotyki w tym przekroczone ich normy.

Z opinii Państwowego Instytutu (...) w P., z dnia 10.04.2013 r., wynika, że w próbkach mięsa pochodzącego z samochodu chłodni wykryto obecność różnych środków leczniczych w tym penicyliny G w dawkach przekraczającej normę wielokrotnie. (uzasadnienie str. 8-9). Stwierdzono, że mięso takie winno ulec utylizacji, jako zagrożenie dla zdrowia z powodu możliwości powstania lekooporności, reakcji alergicznych, uszkodzenia lub zaburzenia prawidłowego funkcjonowania narządów wewnętrznych. (str. 8-9)

Także niezasadny jest zarzut.16. Nie sposób uznać, że badanie poubojowe było przeprowadzane w każdym przypadku, jeśli się zważy, że część mięsa była już stemplowana, gdy było już w chłodniach, co stwierdzają świadkowie, lecz także gdy dokonywano ubojów poza obrotem, o czym zeznał świadek P. W. główny specjalista Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.

Zarzut 15. Fakt logowań telefonów lekarzy, nie oznacza, że dokonywali badań, tym bardziej, że sami wyjaśnili, że wzywani byli, gdy ubój już trwał i badań nie przeprowadzali. Nadto, wbrew twierdzeniom skarżącego z treści opinii biegłego analityka kryminalnego (k. 4768-4817) (zarzut 15), wynika, że dotyczy ona okresu od 14 listopada 2012 r., czyli okresu ostatnich czterech miesięcy, gdy zarzut obejmuje prawie 7 lat. Niezależnie od tego w czasie przeanalizowanych czterech miesięcy stwierdzono w każdym z miesięcy sytuacje, gdy w czasie wpisanych badań, telefony logowały się do (...) ów odległościach około 200 km odległych od ubojni (k.4817). Podobnie logowanie się do (...) u we W. (k.4816) oraz w sytuacjach wskazanych na k. 4804 – 4805 miejsca logowania także były znacznie oddalone od miejsc badań, w których w dziennikach uboju wpisano, że w tym czasie były dokonywane uboje.

Pozostałe sytuacje, nie wykluczają, że miejsce logowania mogło znajdować się w miejscowości R.. To jednak nie stanowi dowodu mogącego podważyć zeznania świadków, przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, z których wynikało, że uboje były prowadzone w porze nocnej, podczas gdy z przedmiotowego sprawozdania wynika, że pory badania nie wykraczały poza godziny 6:30-17.00.

Zarzut 14. Jakkolwiek zeznania złożone w charakterze świadka osoby później oskarżonej, objęte są zakazem dowodowym, to ujawnienie zeznań, złożonych w charakterze świadków osób uprzedzonych o treści art.183 §1 k.p.k., jak w tej sprawie, zgłoszonych w toku niniejszego postępowania w dniu 10 maja 2018 r. k. 12 148 lekarzy weterynarii W. G. (1) i M. C. (3) mogą stanowić dowód. To jednak nie oznacza zasadności złożonego wniosku ani nietrafności decyzji o jego nieuwzględnieniu. Skarżący poza kwestionowaniem decyzji o oddaleniu wniosku dowodowego o przesłuchanie tych osób w charakterze świadków a oparcie się na ich wyjaśnieniach złożonych w charakterze oskarżonych, nie wskazuje na istnienie uchybienia mającego wpływ na treść orzeczenia. Skarżący nie wyjaśnił wszak, aby ocena depozycji tych osób była wadliwa, co należało uczynić na gruncie art.7 k.p.k. Obrońca nie wykazał powodu złożenia przez obu lekarzy wyjaśnień, które obciążyły ich w stopniu skutkującym skazaniem, zresztą w wyniku dobrowolnego poddania się karze. Nadto nie wykazał powodu, dla którego Sąd winien odmówić wiarygodności ich wyjaśnieniom, zwłaszcza, że pozostawały w zgodzie z innymi uznanymi za wiarygodne dowodami w postaci zeznań przytoczonych w uzasadnieniu pracowników ubojni, czy jej sąsiadów.

Z tych względów niezasadny jest także zarzut b (adw. S. K.).

Co do wiedzy oskarżonego o sposobie działania firmy przez niego prowadzonej, skarżący nie przedstawił logicznych argumentów podważających ustalenia sądu. Z zeznań świadków wynikało, choćby, że był on obecny przy rozładunku zwierząt (np. świadek K. G. (1) (k. 77-78).

Zarzut.6. Kwestionując ocenę zeznań świadków, którzy deklarowali sprzedaż do ubojni chorych sztuk bydła, skarżący nie przedstawił żadnych argumentów, uznających tę ocenę za sprzeczną z normą art. 7 k.p.k., zgodnie z którą właśnie, ocena została przeprowadzona przez Sąd. Skarżący dywagując pomija całkowicie relacje tych świadków z innymi dowodami, jak zeznaniami pracowników ubojni, czy oględzinami zabezpieczonego mięsa należącego do oskarżonego i wyników jego badań przez biegłych.

Wyniki tych badań zostały w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego szczegółowo opisane na stronach 8-17 uzasadnienia wyroku.

Podsumowując dywagacje skarżącego, należy uznać, że bezpodstawnie zarzuca on Sądowi ustalenie, że „działalność oskarżonego opierała się na skupowaniu i uboju krów chorych”. Zarówno treść przypisanych czynów, jak i uzasadnienie wyroku dokładnie, szczegółowo opisują cały proceder. Natomiast zabieg retoryczny obrońcy jedynie nakazuje odesłanie do treści wyroku, z którego wynika, że celem oskarżonego było działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej a z uzasadnienia, że realizując ten cel skupował bydło po niskich cenach, skutkiem czego było skupowanie bydła o określonych cechach, jak pourazowego, chorego, czy w gorszej kondycji. Dwie pierwsze cechy w powiązaniu z kolejno wymienionymi w przypisanymi uchybieniami weterynaryjnymi sąd uznał, jako powodujące niewłaściwą jakość zdrowotną produktów.

Z przeprowadzonych w toku postępowania opinii biegłych odnoszących się do cech oraz zawartości biologicznej i farmakologicznej zabezpieczonych produktów – mięsa, ujawniono w nim szczegółowo opisane środki farmakologiczne w tym penicylinę, w dawkach przekraczających dopuszczalne limity uznając, że mięso to nie powinno być dopuszczone do spożycia przez ludzi i bezwzględnie poddane utylizacji. (str. 8-17 uzasadnienia).

Z opinii biegłego prof. dr J. J. (3) – opinii (...) (...)- (...), Wydziału (...) Weterynaryjnej, z 18.03.2014 r. wynika, że materiał dowodowy – pobrane próby - jasno wskazuje, że duża liczba zwierząt była leczona przed ubojem a w przypadku wielu z nich nie zachowano okresów karencji dla preparatów zawierających penicylinę G, oksytetracyklinę, enrofloksacynę i dihydrostreptomycynę.

Zarzut 7. Niezasadne jest oczekiwanie szczegółowego ustalenia chorób ubijanego bydła. Fakt chorób wynikał z zeznań osób, które owo bydło zbyły do ubojni oskarżonego, stanu ocenianego przez jego pracowników, sąsiadów ubojni a także potwierdzony wskazanymi wyżej badaniami zabezpieczonego mięsa, w którym stwierdzono środki farmakologiczne, także w ilościach przekraczających dopuszczalne normy. Jak już wskazano, nie tylko stan zdrowia zwierząt i nie zarażenie konkretnymi chorobami stanowił o przypisaniu oskarżonemu czynu, ale fakt, że nie były zachowywane wymienione wymagania weterynaryjne, których niedochowanie, jak stwierdził Sąd Okręgowy, uniemożliwiło podjęcie stosownej reakcji przez dokonywanie uboju części sztuk, bez obecności lekarzy weterynarii i bez badania przedubojowego. (str.137 uzasadnienia).

Powyższe czyni niezasadnym także zarzut V.

Nie może być uwzględniony zarzut niewskazania konkretnych sztuk, co do których nie zachowano wskazanych w czynie I wymogów weterynaryjnych. (zarzut II). Z prawidłowych ustaleń wynika, że podejmowane działania w postaci rozpisywania ubijanych partii bydła na dwa dni, jak też ubojów w porze nocnej, służyło ukryciu takich faktów. Nie sposób także wskazać tych sztuk, co do których dokonywano zwrotów, które skupowane sztuki były pourazowe, czy chore, poza wymienionymi w zeznaniach świadków, którzy takie sztuki zbyli.

Warunki niezbędne dla ustalenie bytu przestępstwa przypisanego w punkcie I, jako popełnionego w warunkach art.12 k.k. - czynu ciągłego, zostały spełnione. Sąd ustalił zarówno okres, jak i znamiona czynu. Wskazanie konkretnych sztuk bydła nie jest bowiem warunkiem przypisania czynu.

Zarzut 8, wadliwej oceny, nie tylko przez Sąd, ale też biegłych, właściwości zdrowotnych mięsa, wobec braku określenia liczby drobnoustrojów.

Z takim stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Opinie oparte na analizach mikrobiologicznych (z 10.02.2014 r., str.12, U.W-M w O., P.I.W.-P.I.B. z 29.04.2013 r. str. 10-12) wydane w sprawie określiły obecność w licznych próbkach mięsa ogólny poziom drobnoustrojów wyrażający się w określających je parametrach, tj. wartościach mnożonych 10 do określonej potęgi jtk/g, co pozwoliło ocenić ich jakość żywieniową - jako złą, także z uwagi na fakt stwierdzenia określonego typu bakterii, jak Salmonella, Desulfivibrio, Clostridium. Jednocześnie biegli wykluczyli na podstawie badań mikrobiologicznych możliwość ustalenia, czy powodem takiego poziomu ogólnej liczby drobnoustrojów, jak i obecność bakterii beztlenowych przetrwalnikowych oraz bakterii beztlenowych przetrwalnikowych redukujących siarczyny, była obecność mięsa pochodzącego ze zwierząt martwych, na co mógł wskazywać jego wygląd – barwa sugerująca brak skrwawienia, czy też wynikały one z niewłaściwych warunków przechowywania czy higieny uboju lub rozbioru.

Zarzut 12. Z powyższych względów również ten zarzut jest niezasadny. Biegli nie tylko określili ogólny poziom drobnoustrojów, jak i rodzaje występujących bakterii, lecz także wyciągnęli wnioski, co do wartości zdrowotnej mięsa, jak też wskazali na możliwość wystąpienia określonych skutków zdrowotnych w związku z wystąpieniem tych rodzajów drobnoustrojów. Skarżący nie zdołał podważyć twierdzeń biegłych specjalistów opartych na posiadanej wiedzy specjalnej, posługując się wyjętymi z kontekstu fragmentami ich wypowiedzi.

Zarzuty 9-11. Niezasadne są zarzuty skierowane faktycznie przeciwko wartości dowodów w postaci pobranych próbek mięsa a sformułowane, jako zarzut nieprzesłuchania osób, które dokonywały pobierania próbek i dokonywały transportu, jak też sterylności narzędzi.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w sumie pobrano około 200 próbek mięsa z różnych miejsc. Mięso przed pobraniem próbek, ocenione organoleptycznie (zapach, konsystencja, wygląd) wykazywało cechy psucia się, a badania mikrobiologiczne to potwierdziły.

Biegli J. S. (1) i J. J. (3) odnieśli się do sposobu pobierania próbek, uznając, że nie miał on wpływu na oznaczenie poziomu substancji przeciwbakteryjnych. Co do oznaczenia stanu mikrobiologicznego, biegły odnosząc się do hipotetycznej sytuacji stwierdził, że sposób pobrania próbki nie dyskwalifikuje badania, choć obarcza ryzykiem. Jednocześnie biegły wykluczył, aby analitycy pobierali próbki w sposób sugerowany przez obrońcę, czyli jedynie z powierzchni. Nie mogły też mieśćwpływu na kwestię pobierania próbek warunki pogodowe, bowiem marzec 2013 r. był wyjątkowo chłodnym miesiącem.

Z powyższych względów niezasadny jest zarzut VI i VII pkt 2.

Nie zasługuje na uwzględnienie także zarzut IX sformułowany, jako obraza ogólnej normy, którą statuuje art.5§2 k.p.k. Z treści uzasadnienia Sądu I instancji nie wynika, aby Sąd ten powziął wątpliwości i rozstrzygnął je wbrew normie wskazanego przepisu. Sąd Apelacyjny nie stwierdził natomiast, aby układ ustalonych okoliczności nakazywał powzięcie wątpliwości.

Nie zasługują także na uwzględnienie zarzuty obrazy prawa materialnego – art.77 pkt 1,3 i 5 ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (zarzuty 1 i 2 oraz I).

Wyjaśnienie podstawy prawnej czynu przypisanego oskarżonemu P. M. (1) w punkcie I zawiera uzasadnienie na str. 132-143. Wskazuje ono podstawy przyjęcia kwalifikacji prawnej czynu z art.77 pkt 1,3 i 5 ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt.

Sąd wykazał, że działalność oskarżonego była działalnością nadzorowaną w rozumieniu ustawy.

Skarżący tego ustalenia nie podważyli.

Sąd wykazał także normy w zakresie handlu, uboju, przechowywania żywności, których celem jest zagwarantowanie poprzez określenie wymagań i procedur, bezpieczeństwa żywności i żywienia zgodnie z wymienionymi regulacjami (str.132 uzasadnienia), mającymi na celu zapewnienie warunków dotyczących poziomów substancji zanieczyszczających, pozostałości substancji leczniczych, czy cech organoleptycznych, którym oskarżony uchybił.

Wykazano więc, w jaki sposób uchybienie każdej z norm osobno wpłynęło na poziom bezpieczeństwa wytwarzanego mięsa, a uchybienie jednym normom potęgowało uchybienie innym.

Przestępstwo określone w art. 77 ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt jest przestępstwem umyślnym, popełnione może być w obu formach zamiaru, także więc z zamiarem ewentualnym.

Nie sposób więc uznać, że ustalenie sprawstwa, obarczone zostało błędami zarzucanymi przez skarżących. To samo odnieść należało do czynu pozostającego w realnym zbiegu a kwalifikowanym z art. 25pkt 2a ustawy o produktach pochodzenia zwierzęcego.

Z powyższych względów za trafną uznano przyjętą kwalifikację prawną czynu, słusznie eliminując z opisu czynu znamiona przestępstwa z art.165§1 pkt 2 k.k.

Odnośnie czynów przypisanych oskarżonemu P. M. (1) w punkcie II i IV dotyczących czynów z art. 286§1 k.k. zarzuty obrońców okazały się częściowo zasadne, co doprowadziło do uchylenia zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie.

Dla przypisania oskarżonemu przestępstwa, przede wszystkim niezbędne jest poczynienie ustaleń świadczących o tym, że kontrahenci firmy (...) zostali doprowadzeni do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd.

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II, jako działanie na szkodę firmy (...). Działaniem, które stanowiło niekorzystne rozporządzenie mieniem, była zapłata za towar w postaci:

1. mięsa wieprzowego, wprowadzonego na rynek w sposób niezgodny z rodzajem działalności określonej dla prowadzonego zakładu w rejestrze prowadzonym przez Powiatowego Lekarza Weterynarii w R..

2. wprowadzone na rynek produkty pochodzenia zwierzęcego, co do

- pochodzenia mięsa,

- warunków przechowywania mięsa,

- gatunku dostarczonego mięsa zafałszowanego poprzez umieszczenie w jednej z dostaw mięsa wołowego z dnia 31.07.2012 r. i 11.01.2013 r .mięsa końskiego, poprzez uzyskanie zapłaty za towar nie spełniający wymagań weterynaryjnych.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii związanej z punktem 1 poprzez zarzuty podnoszące sprzeczności pomiędzy dokumentacją w postaci dokumentami przyjęcia zewnętrznego a (...) (Handlowy Dokument Identyfikacyjny) k.7059-7085. Analiza treści tych dokumentów wskazuje, że żaden z dokumentów (...) nie zawiera zapisu świadczącego o dostawie mięsa wieprzowego. O ile mięso wołowe było określane w sposób jednoznaczny („wołowe mrożone”), to drugi produkt na tym dokumencie określany był już jako „mięso drobne mrożone”. Dokumenty przyjęcia zewnętrznego sporządzane przez osoby zatrudnione w firmie (...), odnoszące się do tych samych partii mięsa (z uwagi na zgodność wagową i datę dostawy i inne) określone było w ten sposób jednoznacznie wskazujący na gatunek zwierząt, z których pochodziła każda z partii mięsa. Wskazywały dwa rodzaje mięsa: „wołowe II” i „wieprzowe gulaszowe”. Istniejące różnice, mimo, że występowały w dokumentach dotyczących dostaw wieprzowiny nie były przez nabywcę kwestionowane.

Zaznaczyć należy, że także faktury nie zawierały w opisie produktu wieprzowiny, wskazując produkt, jako „mięso b/k drobne mrożone” lub „mięso b/k drobne”.

Zasadne są więc zarzuty wskazujące na niewyjaśnione sprzeczności uznanych za wiarygodne dokumentów. Wskazać należy, że także dokumenty w postaci kart kontroli dostaw, zatwierdzane zarówno przez osobę przyjmującą dostawę, jak i lekarza weterynarii, na co wskazuje treść druków, nie zostały w żaden sposób zweryfikowane, jak i nie zostały przesłuchane osoby, które je sporządziły (apelacja adw. S. K. str.11).

Należało ustalić w jakim zakresie dokumentacja (...) miała wpływ na kwalifikację mięsa, z jakich względów na przestrzeni całego okresu nie podjęto działań w celu wyjaśnienia wpływu braku zapisu w (...), jak i dokumentach faktur, że część dostarczonego mięsa jest wieprzowiną. W konsekwencji nie wykazano, że w przeciwnym razie produkt ten nie zostałby nabyty.

Jedynie na marginesie należy zauważyć, że także ceny mięsa zakwalifikowanego, jako wieprzowina, są adekwatne do tej kwalifikacji – niższe, niż wołowina sprzedana w dniach 31.07. 2012 r. i 11.01.2013 r.

Sam fakt spełnienia w tym zakresie znamion czynu określonego w art.25 pkt 4 Ustawy o produktach pochodzenia zwierzęcego, nie jest tożsamy z dokonaniem oszustwa.

Nie mają w tym zakresie natomiast znaczenia twierdzenia obrońców o braku szkody, wobec dokonania przetworzenia mięsa i sprzedaży pochodzących z niego produktów. Szkoda bowiem nie stanowi znamienia oszustwa i nie jest synonimem niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Odnośnie tej części przypisanego, czynu, która odnosi się gatunku dostarczonego mięsa zafałszowanego poprzez umieszczenie w jednej z dostaw mięsa wołowego z dnia 31.07.2012 r. i 11.01.2013 r .mięsa końskiego, poprzez uzyskanie zapłaty za towar nie spełniający wymagań weterynaryjnych

na uwzględnienie zasługiwały te z zarzutów, które dotyczyły prawidłowości ustalenia partii mięsa użytej do wyprodukowania konserw „wołowina w sosie własnym”.

Słuszne w tym względzie okazały się zarzuty podważające kompletność i ocenę materiału dowodowego.

Kategoryczne ustalenie Sądu, co do pochodzenia koniny z partii wołowiny dostarczonej przez oskarżonego, oparte na zeznaniach świadka E. O., nie uwzględnia wypowiedzi tego świadka poddających w wątpliwość możliwości mieszania mięsa pochodzącego od różnych dostawców, choć wykluczające mieszanie mięsa zwierząt różnych gatunków.

Wprawdzie świadek E. O. zeznała, że „jest możliwa identyfikacja dostawcy mięsa wykorzystywanego do produkcji danej partii produktu. Stwierdziła, że za każdym produktem idzie karta produktu, w której jest podawane, jaka partia jakiego mięsa została użyta do jego produkcji.” Natomiast zeznała także, że nie potrafi powiedzieć, czy w danym pojemniku było mięso pochodzące od różnych dostawców. Zeznała też „Mogło być tak, że do wyprodukowania jednej partii produktu to znaczy serii mogło być wykorzystywane mięso pochodzące od różnych dostawców.” (zarzut 26 ). Częściowa zasadność zarzutu 25 wynika z tego, że sąd nie odniósł się do zeznań świadka S. G. (2), wskazując, że nic nie wniosły do sprawy (str.131 uzasadnienia).

Wyjaśnienia tej kwestii powoduje konieczność rozważenie ustalenia, czy istniały inne, niż w przypisanym czynie, możliwości umieszczenia w produkcie mięsa końskiego.

Odnosząc się do zarzutów kwestionujących wynik ekspertyzy Instytutu (...) z dnia 21 marca 2013 r. (k. 1889), to słuszne okazały się jedynie te z nich, które dotyczyły wyjaśnienia prawidłowości pobrania próbek mięsa podlegających badaniu (zarzuty 23, 24 ).

Słusznie więc wskazuje skarżący adw. A. J. (1), że wyjaśnienie kwestii możliwości identyfikacji mięsa, z którego pobierano próbki, wymagało przesłuchania osoby pobierającej owe próbki M. W., czego zaniechano. (zarzut 27, 28).

W toku ponownego rozpoznania sprawy w zakresie czynu przypisanego w punkcie II zaskarżonego wyroku sąd uzupełni materiał dowodowy i dopiero wówczas dokona oceny dowodów we wzajemnym powiązaniu ze sobą. W zakresie części czynu odnoszącego się do umieszczenia w partii mięsa wołowego koniny, dokona także analizy dokumentów na których oparto twierdzenia o pochodzeniu mięsa z którego wyprodukowano badaną partię wołowiny w sosie własnym, w której ujawniono mięso końskie, jak też dokumentów wskazujących na pochodzenie mięsa, z którego pobrano próbki przekazane do ekspertyzy.

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie IV stanowiącego działanie na szkodę spółki (...).

Na uwzględnienie zasługiwały te z zarzutów, w których skarżący podnosili fakty wynikające z zeznań świadków, także przytoczonych przez Sąd, o zaopatrywaniu palet z mięsem odbieranym z ubojni w etykiety firmy (...). Fakty te wynikały z zeznań świadka P. S. (3), który stwierdził, że palety nie zawierały etykiet i sam je naklejał, zaś otrzymywał dokumenty WZ i (...).(k. 4590-4591 i str. 31 uzasadnienia).

Na brak etykiet wskazywał pracownik ubojni technolog D. S.. Świadek ten jednak stwierdził, że palety były oznakowane etykietami ubojni, jednak etykiety już na placu ubojni były zdejmowane przez samego T. M. (1) i jego pracownika a towar został oznakowany etykietami z logo Kaskady.(k.8247 v-8248).

K. D. (...) Centrum (...) w nabytym od Kaskady mięsie nie widziała etykiet. Identyfikacja towaru nastąpiła na podstawie dokumentu (...).

Jakkolwiek zeznania te różnią się, co do powodu braku etykiet, to zeznanie T. M. (1) wyjaśnia tę kwestię. Wnika z niego, co także Sąd wskazał, że od czasu pierwszej reklamacji towaru z Macedonii, gdzie pośrednikiem była firma (...), z uwagi na to, że etykiety firmy (...) zawierały błędy .

Z zeznań świadka lek. weterynarii K. S. wynika, że produkt musi mieć oznaczenie producenta. Musi być ciąg dokumentacji a pośrednik nie może ingerować w treść etykiety (zarzut 29) - zeznanie z 23.02.2017 r.(k.910v-9191). Z zeznań powyższych świadków wynikało, że obie strony wiedziały o braku oznakowania mięsa etykietami ubojni, zaś pokrzywdzony ostatecznie o tym zadecydował, co Sąd ustalił. Zatem winien on wykazać w drodze prezentacji i analizy dokumentów, na których dokładnie się oparł ustalając, że wołowina pochodziła z ubojni oskarżonego. Tym bardziej jest to istotne, że Sąd oddalił wnioski dowodowe (które obrońca złożył po trzech latach procesu k.1248-12151) mające wykazać pochodzenie mięsa.

Ustalenie więc pochodzenia mięsa głównie w oparciu o dokumenty wymaga dokładnego wskazania owych dokumentów i ich analizy.

Biorąc pod uwagę treść zarzutów zawartych w apelacjach wszystkich trzech obrońców a podważających wartość mięsa z uwagi na np. późniejsze rozmrożenie, należało kwestie tę także przeanalizować, jeśli się zważy, że towar był odbierany z ubojni transportem pośrednika. Nadto przemieszczenie towaru miało swój dalszy bieg.

Odnosząc się do ustalenia dotyczącego dodania do jednej z dostaw mięsa wołowego z okresu od 21 maja 2012 r. do 2 lipca 2012 r. tłustego mięsa wieprzowego, należało zwrócić uwagę na ceny dwóch spośród 19 partii mięsa, z dnia 21 maja 2012 r. i 25 czerwca 2012 r., gdzie cena znacząco odbiegała od pozostałych partii mięsa, wynosząc 4,9 zł i 5,5 zł za kg, gdy już od września 2012 r. ceny wszystkich dostaw przekraczały 10 zł. a nawet 11 zł za 1kg.

Przyczyna ustalenia przez strony o połowę niższej ceny dostaw, z których jedna mogła zawierać dodatek tłustej wieprzowiny, nie została wyjaśniona.

Niezasadne są zarzuty obrońców oskarżonego P. M. (1) dotyczące czynu przypisanego w punkcie V zaskarżonego wyroku z art.77 pkt 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. nr 121 poz. 591 z późn zm.). (zarzuty 35, XXIII, D)

Odnosząc się do zarzutu D kwestionującego opinię biegłej z zakresu księgowości B. T. z dnia 28 lutego 2014 r., która stwierdziła brak dokumentacji prowadzonej inwentaryzacji za lata 2007 -2012, nie sposób podważyć ją w oparciu o zeznania W. L., prowadzącej księgowość PPHU (...). Od czasu postawienia zarzutu, ani świadek, ani właściciel Przedsiębiorstwa nie ujawnili tych dokumentów, mimo zapewnień, że były sporządzane. Żadne z nich nie kwestionowało także obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Skarżący obrońcy, także przez cały okres procesu nie kwestionowali tego obowiązku a i zarzuty apelacyjne (35 i XXIII) tego nie precyzują.

Niezasadne są zarzuty prokuratora, w których kwestionuje on wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu P. M. (1) w punkcie I wyroku, S. G. (1) w punkcie VIII wyroku a B. G. w punkcie XII wyroku – znamion czynu i kwalifikacji prawnej art. 165§1 pkt.2 k.p.k.

W tej mierze na akceptację zasługuje zarówno przyjęta przez Sąd meriti kwalifikacja prawna czynu, jak i argumentacja tego rozstrzygnięcia zawarta w uzasadnieniu na str. 135-138.

Uzasadniając brak możliwości przypisania w inkryminowanym przypadku występku z art. 165§1 pkt.2 k.p.k. wskazał, że czyn polegający na wyrabianiu lub wprowadzaniu do obrotu szkodliwych dla zdrowia substancji, „tylko wtedy wypełniłoby dyspozycję art. 165§1 pkt 2 k.k., gdy zostałoby wykazane, że szkodliwość substancji ma taki charakter i wagę, że czyni konkretnym i realnym zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego w poważnym stopniu i ma charakter niebezpieczeństwa powszechnego.”

Niesłusznie więc skarżący zarzuca brak ustalenia zagrożenia bezpośredniego, wszak Sąd meriti nie odnosił się do tego znamienia, jako nie przynależnego do tego przestępstwa (znamię czynu z art.164§1 k.k.)

Przestępstwo z art. 165 należy do grupy przestępstw zagrożenia konkretnym niebezpieczeństwem. Zachowanie sprawcy musi wywołać określone, konkretne i dające się udowodnić niebezpieczeństwo dla chronionego dobra prawnego (wyrok SN z 12 czerwca 1987 r., III KR 205/87, OSNPG 1988, nr 8-9, poz. 79). Skutkiem jest samo "niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia wielu osób. Skarżący nie wskazał w odniesieniu do realiów sprawy, jakie konkretnego niebezpieczeństwo dla zdrowia wielu osób mięsa, o stwierdzonych cechach.

Skarżący nie wskazał przy tym, jakie konkretne niebezpieczeństwo sprowadzono dla życia i zdrowia wielu osób, poza stwierdzoną i wykazaną przez Sąd I instancji niewłaściwą jakością zdrowotną produktów.

Zabezpieczone mięso było zanieczyszczone zarówno chemicznie jak i biologicznie, i jego wspólną cechą była ogólnie duża ilość bakterii, co odzwierciedlały określone organoleptycznie cechy psucia się mięsa, jak specyficzne barwa, zapach i konsystencja.

Ze szczegółowo przytoczonych w uzasadnieniu wyroku opinii biegłych dotyczących stwierdzonych w pobranych próbkach mięsa leków, także w stężeniach wielokrotnie przekraczających normy, jak i bakterii w tym Salmonelli i Desulfovibrio, czy Clostridium, wynika, że zawierały je poszczególne próbki. (opinie str. 8-18 uzasadnienia). Z opinii tych wynikają także określone skutki dla życia i zdrowia ludzi w wyniku spożycia mięsa zanieczyszczonego określonymi substancjami farmakologicznymi i mikrobiologicznymi. Nie wynika z nich natomiast rozmiar w ten sposób zanieczyszczonego mięsa a zatem nie zostało wykazane, że szkodliwość substancji ma taki charakter i wagę, że czyni konkretnym i realnym zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego w poważnym stopniu i ma charakter niebezpieczeństwa powszechnego.

Apelacja prokuratora, co do kar wymierzonych oskarżonym nie jest zasadna.

Niezasadne są te zarzuty apelacji obrońców oskarżonego P. M. (1), które dotyczą wymiaru kar orzeczonych za czyny przypisane oskarżonemu w punkcie I i V, jak i oparte na tej podstawie zarzuty prokuratora skierowane przeciwko karom orzeczonym wobec pozostałych oskarżonych, jak i zarzuty obrońców tych oskarżonych.

Skuteczność zarzutów opartych na kwestionowaniu kary, w oparciu o treść art. 438 pkt 4 k.p.k., wymaga wskazania okoliczności, których uwzględnienie pozwoliłoby orzeczonej karze przydać przymiot rażąco niewspółmiernie surowej czy łagodnej.

Obszerne w tym zakresie uzasadnienie Sądu, o zawartości przeważnie przytoczenia walorów, jaki kara winna spełniać, zawiera także i merytoryczne odniesienia do realiów sprawy. Zwrócić należy jedynie uwagę, że zarówno Sąd orzekający, jak i skarżący prokurator nadmiernie eksponują brak skruchy oskarżonych, tym bardziej, że wbrew ich przekonaniu, nie może ona stanowić okoliczności obciążającej.

Trafnie jednak, jako okoliczności wpływające na wymiar kar wykazano społeczną szkodliwość czynów przypisanych oskarżonym.

W stosunku do oskarżonych P. M. (1), S. G. (1) i B. G., odpowiednio odzwierciedlono ją w kontekście okres czynu, dłuższego w stosunku do P. M. (1) i krótszego w stosunku do S. i B. G., jak też zakresu przypisanych poszczególnym oskarżonym czynności sprawczych.

W przypadku wszystkich trojga oskarżonych przy wymiarze kary słusznie sąd uwzględnił także, że uczynili oni sobie z tej działalności stałe źródło dochodu, jak też fakt wypełnienia znamion dwóch przepisów ustawy w ramach kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu.

Jakkolwiek trafnie wskazuje prokurator okoliczności wpływające na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonym, to o braku waloru rażącej łagodności kar nie może być mowy, jeśli się zważy na stopień wyczerpania sankcji przepisów, na podstawie których je wymierzono.

Biorąc pod uwagę, że rozstrzygnięcie o karze dotyczy wszystkich kar i środków karnych, nie sposób wymiaru kar pozbawienia wolności oceniać w oderwaniu od faktu orzeczenia obok nich grzywny, zwłaszcza zważywszy na jej wysokość – w stosunku do wobec P. M. (1) – 120 000 zł, wobec S. G. (1) 100 000 zł i wobec i B. G. 60 000 zł.

Rozstrzygnięcia te uzupełnia słusznie i zasadnie orzeczony wobec oskarżonych w punktach VII, XI i XIV dziesięcioletni zakaz wykonywania działalności gospodarczej związanej z przetwórstwem, handlem i obrotem mięsa i jego wyrobami, środkami spożywczymi i zwierzętami.

Sąd uznał zatem, że kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonych P. M. (1), S. G. (1) i wobec i B. G. w wymiarze odpowiednio roku, 1 roku, 8 miesięcy i 8 miesięcy, zostały orzeczone w sposób uwzględniający dyrektywy wymiaru kary.

Także kara orzeczona wobec P. M. (1) za czyn przypisany w punkcie V odzwierciedla prawidłowo stopień społecznej szkodliwości czynu, także w kontekście długości okresu tego czynu.

Podobnie kara orzeczona za czyn przypisany oskarżonemu S. G. (1) w punkcie IX nie budzi zastrzeżeń w kontekście dyrektyw art.53 k.k., jak i orzeczona wobec niego kara łączna roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W stosunku do S. G. (1), przy uwzględnieniu charakteru jego działalności, uwarunkowanej decyzjami podmiotów, którym bydło było dostarczane, czyli jego usytuowaniem w ramach inkryminowanego procederu, przy uwzględnieniu wymiaru orzeczonej grzywny i zakazu prowadzenia działalności, wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności zawieszono na okres 5 lat próby.

Inne określenie usytuowania oskarżonego P. M. (1) w ramach analizowanego inkryminowanego procederu, co odzwierciedla także treść przypisanego mu czynu, okresu i wskazanych czynności sprawczych, nakazują uznać, że instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary nie spełniła by jej celów.

Także nie jest karą rażąco niewspółmiernie łagodną kara grzywny. orzeczona wobec oskarżonego R. O., biorąc pod uwagę jego rolę w strukturze osób odpowiedzialnych za prowadzony proceder a przede wszystkim fakt, że przedmiotem czynu jest jedno zdarzenie na tle dotychczasowej niekaralności oskarżonego. Wniosek o wymierzenie kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym nie jest więc zasadny.

Wniosek

Wnioski wynikały z treści zarzutów, skarżący składali także wnioski alternatywne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyżej przedstawione uwzględnienie, bądź nieuwzględnienie zarzutów zostało omówione łącznie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Odnośnie oskarżonego P. M. (1) rozstrzygnięcie z punktu I, (III nie zaskarżone), V, VII wyroku.

Odnośnie S. G. (1) VIII, IX, X, XI wyroku

Odnośnie B. G., XII, XIII, XIV wyroku.

Odnośnie R. O. w punkcie XV wyrok zmieniony jedynie w zakresie kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W zaskarżonym zakresie rozstrzygnięcie o utrzymaniu w mocy było konsekwencją nieuwzględnienia postawionych zarzutów obrońców oskarżonych i prokuratora, oraz wobec braku bezwzględnych przesłanek odwoławczych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

W zakresie dotyczącym apelacji oskarżonego S. G. (1).

Sąd Apelacyjny orzeczoną wobec oskarżonego w punkcie X łączną karę pozbawienia wolności zmienił w ten sposób, że jej wykonanie warunkowo zawiesił na okres 5 lat próby.

W zakresie dotyczącym R. O. Sąd Apelacyjny w wyniku uwzględnienia zarzutu III 5. Apelacji obrońcy, obniżył wymiar kary grzywny poprzez obniżenie wartości jednej stawki dziennej na 150 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana zaskarżonego wyrok wobec S. G. (1).

Zasadny okazał się zarzut III apelacji w zakresie wymiaru orzeczonej kary.

Nie ingerując w wysokość orzeczonych kar za poszczególne przestępstwa, należało uznać, że odzwierciedlają je okoliczności wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia oraz uzupełniają podane w apelacji prokuratora, jak i wskazane w apelacji obrońcy. Należą do nich zakres działalności oskarżonego, okres działania i pełniona rola w przestępczym procederze i jego aktualna niekaralność.

Tym samym kary za czyn przypisany w punkcie VIII w wymiarze 8 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 250 stawek po 400 zł a za czyn przypisany w punkcie IX kary roku pozbawienia wolności należało uznać za słuszne i adekwatne. Także kara łączna orzeczona zgodnie z zasadą asperacji w wymiarze roku i 6 miesięcy, jest odpowiednia do okoliczności kształtujących karę łączną.

Biorąc jednak pod uwagę ustalony w zarzucie zakres odpowiedzialności oskarżonego S. G. (1) w stosunku do pełnej skali działalności oskarżonego na tle całego inkryminowanego procederu, jak też jego warunki osobiste, należało dokonać odzwierciedlenia w wymiarze kary poprzez orzeczenie jej z warunkowym zawieszeniem wykonania.

Orzekając w tym zakresie, gdy warunki aktualnie obowiązującego przepisu art. 69§1k.k. nie dawał możliwości zastosowania wobec oskarżonego przedmiotowej instytucji, należało zgodnie z art.4§1 k.k. zastosować ustawę obowiązującą do dnia 30 czerwca 2015 r. Na podstawie obowiązujących wówczas przepisów art.69§1 i 2 k.k. w zw. z art.70§1 pkt.1k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie X kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres 5 lat próby;

W stosunku do R. O., w wyniku uwzględnienia zarzutu III 5. Sąd Apelacyjny, zmienił wymiar kary grzywny poprzez obniżenie wartości jednej stawki dziennej na 150 zł. Powodem takiego rozstrzygnięcia była wynikająca z treści art.33§3 k.k., konieczność dostosowania wartości stawki dziennej grzywny do dochodów oskarżonego, jego warunków zarobkowych i rodzinnych. Należało więc uwzględnić jego możliwości zarobkowe, jako kierowcy, sytuację majątkową i rodzinną.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zakres uchylenia wyroku przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Łodzi wynikał z faktu, że Sąd ten był rzeczowo właściwy do rozpoznania sprawy i jedynie w związku z zakresem czynności dowodowych, zwłaszcza dotyczących zarzutów, w zakresie Sąd Okręgowy w Warszawie orzekł w punktach I, VIII, XII i XV. Te rozstrzygnięcia ostały się, żadne z nich nie zostało uchylone i sprawa, co do żadnego z nich nie podlega ponownemu rozpoznaniu. Przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w uchylonym zakresie musiało nastąpić na zasadach ogólnych, zgodnie z pierwotnie określoną właściwością rzeczową.

Uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia co do czynów przypisanych oskarżonemu P. M. (1) w punkcie II i IV zaskarżonego wyroku, wobec uwzględnienia zarzutów skutkujących koniecznością przeprowadzenia zarówno dodatkowych dowodów, uzupełnieniem dotychczas przeprowadzonych i analizą całości materiału dowodowego we wzajemnym powiązaniu dowodów, stanowi okoliczność wskazaną treścią art.437§2 k.p.k.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

W toku ponownego rozpoznania sprawy w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu P. M. (1) w punkcie II I IV zaskarżonego wyroku niezbędne będzie uzupełnienie postępowania dowodowego w sposób wskazany w części odnoszącej się do poszczególnych zarzutów a następnie dokonanie pełnej analizy dowodów w celu ustalenia wszystkich podniesionych wyżej kwestii, w ich zaś następstwie ustalenie stanu faktycznego.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 85§1 k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzone wobec oskarżonego P. M. (1) w punkcie I i V zaskarżonego wyroku kary pozbawienia wolności połączono wymierzając łączną karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzona z zastosowaniem zasady asperacji kara uwzględnia związek między tymi czynami wynikający z popełnienia ich w związku z prowadzeniem jednej działalności gospodarczej, lecz także fakt, że skierowane były przeciwko innym dobrom prawnie chronionym, lecz w pokrywających się okresach.

Na poczet kary łącznej, podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego P. M. (1) kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18 marca 2013 r. do dnia 21 marca 2013 r.;

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Orzekając o kosztach procesu Sąd zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych:

- P. M. (1) - kwotę 24.300 zł

- R. O. kwotę 1500 zł

- z tytułu opłaty sądowej za obie instancje i koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w częściach na nich przypadających;

Natomiast od S. G. (1) - kwotę 20.300 zł, B. G. kwotę 12.180 zł – z tytułu opłaty za drugą instancję oraz pozostałe koszty za postępowanie odwoławcze w częściach na nich przypadających.

Podstawą takich rozstrzygnięć było ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

W stosunku do:

- P. M. (1) - art.2 ust 1 pkt 4 i art.3 ust.1.,

- B. G. - art.2 ust 1 pkt 3 i art.3 ust.1.,

- S. G. (1) - art.2 ust 1 pkt 4 i art.3 ust.1.,

- R. O. - art.3 ust.1.

Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia oskarżonych kosztów sądowych.

7.  PODPIS

Anna Zdziarska Ewa Jethon Zbigniew Kapiński

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

3 apelacje obrońców oskarżonego P. M. (1):

- adw. A. J. (1),

- adw. A. J. (2),

- adw. S. K..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W zakresie skazania:

w punkcie I wyroku za czyny z pkt 1 aktu oskarżenia,

w punkcie II wyroku za czyny zarzucane w punkcie 2,3,5 i 8 aktu oskarżenia,

w punkcie IV wyroku z czyny z punktu 6 aktu oskarżenia

w punkcie V wyroku z punktu 7 aktu oskarżenia

o karze łącznej w punkcie VI wyroku

o orzeczeniu środka karnego w punkcie VII wyroku

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Prokuratora

odnośnie oskarżonego P. M. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu P. M. (1) w punkcie I i II

Rozstrzygnięcia o wymiarze kar orzeczonych wobec oskarżonego w punkcie I, II, IV, V i VI

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 3

Podmiot wnoszący apelację

Prokuratora

odnośnie oskarżonych B. G. i S. G. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych:

- oskarżonemu S. G. (1) w punkcie VIII wyroku i - oskarżonej B. G. w punkcie XII wyroku

Rozstrzygnięcia o wymiarze kary:

- oskarżonemu S. G. (1) w punkcie VIII, IX i X wyroku

- oskarżonej B. G. w punkcie XII wyroku

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 4

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Odnośnie R. O.

Co do wymiaru kary orzeczonej w punkcie XV

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana