UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 grudnia 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. powołując ogólnie ustawę z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. nr 153 poz. 1227 ze zmianami) odmówił wnioskodawcy A. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy powołał się na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 2 grudnia 2011 r. która ustaliła, iż odwołujący jest zdolny do pracy.

Powyższą decyzję odwołaniem do Sądu Okręgowego Sądu Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie zaskarżył A. M. podnosząc, iż nie zgadza się z jej treścią, wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych i przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację leżącą u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Krośnie wyrokiem z dnia 9 lipca 2012 r. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy A. M. prawo do renty z tytułu nadal trwającej częściowej niezdolności do pracy do 31 marca 2013 r.

Sąd wskazał w pierwszej kolejności, że wnioskodawca od maja 2006 r. pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy z powodu przepukliny jądra miażdżystego L4-L5 z rwą kulszową prawostronną porażeniową. Sąd wskazał na kolejne orzeczenia lekarzy orzeczników Zakładu uznające A. M. za częściowo niezdolnego do pracy na kolejne okresy, aż do 30 listopada 2011 r. oraz opisał przebieg postępowania przed organem rentowym zakończonego zaskarżoną w przedmiotowym postępowaniu decyzją.

Celem weryfikacji oceny stanu zdrowia wnioskodawcy z postępowania administracyjnego Sąd Okręgowy przeprowadził dowód z opinii biegłego lekarza specjalisty z zakresu neurologii.

W opinii z dnia 27 marca 2012 r. biegły sądowy rozpoznał u badanego: zespół korzeniowy szyjny, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego z przepukliną jądra miażdżystego krążka międzykręgowego C4 – C5 i wypuklinę krążka C7 – Th1, przepuklinę jądra miażdżystego L4 – L5. Biegły po przeprowadzeniu badania neurologicznego stwierdził, że badany ma dysfunkcję ruchową kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego oraz dysfunkcję ruchowo – bólową barku prawego, uniemożliwiającą wykonywanie jakiejkolwiek pracy fizycznej. W jego ocenie w stanie zdrowia wnioskodawcy od ostatniego badania przez orzecznika ZUS nie wystąpiła poprawa, lecz doszło do jego pogorszenia wskutek wystąpienia zespołu korzeniowego szyjnego i zespołu bolesnego barku prawego, wobec czego biegły uznał go za nadal niezdolnego do pracy do 31 marca 2013 r.

Wobec zarzutów zgłoszonych do tej opinii przez Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS Sąd przeprowadził dowód z opinii uzupełniającej tego samego biegłego, który w opinii z 21 czerwca 2012 r. podtrzymał stanowisko zawarte w pierwotnej opinii, podkreślając że o przewlekłym charakterze dolegliwości odwołującego z okresowym zaostrzeniem świadczy wielokrotna hospitalizacja na Oddziale Neurologicznym Szpitala w J. oraz badania obrazowe kręgosłupa wykonane w trakcie ostatniej z hospitalizacji.

Sąd uznał sporządzone w sprawie opinie za w pełni wiarygodne środki dowodowe, bowiem biegły w sposób jasny przedstawił i uzasadnił swoją diagnozę i ustalone na jej podstawie wnioski o dalszym trwaniu u wnioskodawcy częściowej niezdolności do pracy.

W podstawie prawnej Sąd powołał art. 107 i ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz art. 477¹⁴ § 2 kpc.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją pozwany organ rentowy wskazując, że wyrok Sądu Okręgowego został oparty na błędnej opinii biegłego lekarza sądowego, w związku z czym wniósł o dopuszczenie w postępowaniu apelacyjnym dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych neurologa i specjalisty z zakresu medycyny pracy, bądź uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W uzasadnieniu wniesionej apelacji Zakład wskazał, że wydane w sprawie opinie są niepełne i nienależycie uzasadnione, zaś w ocenie Przewodniczącego Komisji Lekarskich zawarte w nich wnioski są sprzeczne z aktualnym stanem zdrowia wnioskodawcy. W ocenie skarżącego opinia biegłego jest oparta na błędnej przesłance zakładającej, że istnienie samej dysfunkcji narządu ruchu jest warunkiem koniecznym i wystarczającym do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy, podczas gdy schorzenia te wymagają wprawdzie leczenia farmakologicznego i rehabilitacji ale hospitalizacji wymagają tylko w okresach zaostrzeń objawów i nie powodują długotrwałej niezdolności do ostatnio wykonywanej pracy. Apelujący wskazywał na błędną ocenę stanu zdrowia wnioskodawcy przez biegłego, bowiem zawarte w niej wnioski są sprzeczne z orzeczeniami orzeczników Zakładu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w J. nie jest uzasadniona, bowiem wydany przez Sąd I instancji wyrok zawiera trafne i odpowiadające prawu rozstrzygnięcie, zaś w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie występują przesłanki zaskarżenia mogące wyrok ten wzruszyć, w szczególności te które z uwagi na treść przepisu art. 378 kpc Sąd II instancji ma na uwadze z urzędu.

Przedmiotem niniejszego postępowania odwoławczego jest ustalenie uprawnień wnioskodawcy do renty z tytułu niezdolności do pracy wobec odmowy przyznania tego świadczenia przez organ rentowy, powołujący się na brak ustalenia niezdolności do pracy przez Komisję Lekarską Zakładu w trakcie przeprowadzonego postępowania.

Stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy w Krośnie przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, którego celem było ustalenie, czy odwołujący A. M. jest nadal co najmniej częściowo niezdolny do pracy, zaś zebrane dowody w tym zasadniczy w sprawach tego rodzaju dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych właściwie ocenił w ramach przysługującego mu w tym względzie uprawnienia, przewidzianego w art. 233 § 1 kpc. Podkreślić wypadnie, iż dezawuowanie opinii biegłego tylko z uwagi na jej sprzeczność z wnioskami orzeczeń lekarzy orzeczników orzekających na etapie postępowania administracyjnego jest całkowicie nieuprawnione i nie może odnieść zamierzonego skutku, skoro celem przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego lekarza sądowego jest weryfikacja prawidłowości stanu zdrowia wnioskodawcy ustalonego w toku postępowania przed organem rentowym na podstawie tychże orzeczeń lekarskich.

Podzielając konkluzje opinii, o nadal trwającej częściowej niezdolności wnioskodawcy do pracy, Sąd I instancji miał na względzie wszelkie możliwe kryteria oceny tego dowodu, które przemawiały za przyjęciem jego wiarygodności. Zdaniem tut. Sądu orzekającego, w sprawie zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności, Sąd także wskazał, właściwe podstawy wyprowadzonych wniosków. Przyjdzie zatem stwierdzić, że zawarte
w wyroku rozstrzygnięcie zostało oparte na wielokierunkowej i obiektywnej analizie stanu zdrowia odwołującego, pod kątem jego zdolności do pracy.

W tym miejscu zauważyć wypadnie, że powołany w sprawie biegły lekarzy specjalista z zakresu neurologii dysponował wiadomościami specjalistycznymi, niezbędnymi do stwierdzenia okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy, jego specjalizacja uwzględniała występujące u skarżącego schorzenia, a wydanie opinii poprzedziła szczegółowa i wnikliwa analiza dokumentacji lekarskiej z przebiegu jego leczenia, przeprowadzony z nim wywiad oraz wynik badania przedmiotowego. Biegły w opinii uzupełniającej odniósł się w sposób jasny, przekonujący i wyczerpujący do zarzutów Przewodniczącego Komisji Lekarskiej ZUS. Powyższe, stanowi więc o fachowości i zupełności omawianego dowodu z opinii biegłego, które musiały w tej sytuacji zostać podzielone także przez tut. Sąd orzekający.

Odnosząc się w tym miejscu do zgłoszonego w apelacji wniosku
o uzupełnienie postępowania dowodowego, należy z całą mocą stwierdzić, iż nie zasługuje on na uwzględnienie. W tym miejscu należy przypomnieć utrwalony już pogląd Sądu Najwyższego zawarty m.in. w wyroku wydanym 19 marca 1997r. do sygn. II UKN 45/97 opubl. OSNAP i US Nr 1 z 1998 poz. 24 , który w pełni akceptuje Sąd Apelacyjny w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, a zgodnie z którym sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony, tak długo aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy ( art. 217 § 2 kpc).

W świetle wyżej naprowadzonych okoliczności, zarzuty apelacji uznać należy jedynie za nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu o wystąpieniu, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, przesłanek do przywrócenia wnioskodawcy uprawnienia do dalszego pobierania uprzednio przyznanej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od chwili jej wstrzymania do 31 marca 2013 r.

W tym stanie rzeczy apelacja nie mogła odnieść pożądanego skutku, a to wobec braku podstaw, zarówno faktycznych jak i prawnych do jej uwzględnienia, dlatego orzeczono jak w wyroku na podstawie art. 385 kpc.

Zarządzenie:

(...)

	Przewodniczący:	SSA Bogumiła Burda
	Sędziowie:	SSA Barbara Gonera SSA Marta Pańczyk-Kujawska (spr.)

	Protokolant	st.sekr.sądowy M. Piekiełek

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE