Sygn. akt II Ka 45/14
14 marca 2014 r.
Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski – spr.
Sędziowie : SO Agata Wilczewska
SO Robert Rafał Kwieciński
Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk
przy udziale J. G. Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu 14.03.2014 r.
sprawy K. P.
oskarżonego o przestępstwo z art. 244 kk i art. 178a§2 kk w zw. z art. 11§2 kk
na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Kole z 11.12.2013 r. sygn. akt II K 1327/13
Uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Kole do ponownego rozpoznania.
R. R. K. W. C. A. W.
Sygn. akt II Ka 45/14
Wyrokiem z 11.12.2013r. Sąd Rejonowy w Kole w sprawie o sygn. akt II K 1327/13 uznał oskarżonego K. P. za winnego tego, że 6.10.2013r. w miejscowości P. gm. K. woj. (...) kierując rowerem po drodze publicznej nie zastosował się do prawomocnego zakazu prowadzenia rowerów na okres 2 lat orzeczonego mocą wyroku Sądu Rejonowego w Kole z 22.02.2013 roku w sprawie sygn. akt II K 1342/12, uprawomocnionego 02.03.2013 roku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 244 kk i za to na podstawie art. 244 kk w zw. z art. 58 § 3 kk w zw. z art. 34 § 2 pkt 2 kk w zw. z art. 35 §1 kk skazał go na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.
Apelację złożył prokurator, który zarzucił:
obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 343 § 7 k.p.k. w zw. z art. 335 § 1 k.p.k., a polegającą na bezpodstawnym przyjęciu, iż w sprawie spełnione są warunki do wydania wyroku bez przeprowadzenia rozprawy i skazania przez Sąd oskarżonego K. P. na posiedzeniu przy przyjęciu, iż miała miejsce modyfikacja wniosku zgłoszonego przez prokuratora podczas, gdy nie doszło do uzgodnień stron w tym zakresie z uwagi na nieobecność oskarżonego na posiedzeniu, co powodowało konieczność nieuwzględnienia wniosku przez Sąd i skierowania sprawy na rozprawę;
obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 413 § 1 pkt 5 kpk, a polegającą na braku zawarcia w treści zapadłego wyroku rozstrzygnięcia co do całości zachowania oskarżonego K. P., które to z uwagi na zmianę przepisów i uchylenie art. 178a § 2 kk przez art. 12 pkt 3 ustawy z dnia 27 września 2013 r., zmieniającej nin. ustawę z dniem 9 listopada 2013 r. - stanowiło zarówno przestępstwo z art. 244 kk, jak i wykroczenie z art. 87 § 1a k.k., pozostające w zbiegu realnym, co w konsekwencji prowadziło do braku wymierzenia przez Sąd kary i środka karnego za wykroczenie.
Apelacja okazała się zasadna i doprowadziła do wydania orzeczenia o charakterze kasatoryjnym.
Dokonanie zmiany w zakresie kary i kwalifikacji prawnej czynu na wyznaczonym w trybie art. 343§5 kpk posiedzeniu spowodowało konieczność wypowiedzenia się oskarżonego co do aktualności poprzedniej zgody na skazanie, a zatem brak akceptacji takich nowych ustaleń powinien być podstawą rozpoznania sprawy na zasadach ogólnych. Orzekając w trybie art. 343 k.p.k., sąd jest bowiem zobligowany do zbadania, złożonego na podstawie art. 335 § 1 k.p.k. przez prokuratora, wniosku pod względem formalnym, a także merytorycznym, i wydając w oparciu o ten wniosek wyrok na posiedzeniu bez przeprowadzenia rozprawy, jest obligowany uwzględnić wszystkie te postulaty, które on zawiera, będące następstwem porozumienia procesowego zawartego w toku postępowania przygotowawczego przez prokuratora i podejrzanego. Sąd może ten wniosek zmodyfikować, i tym samym wydać wyrok nie respektujący jego pierwotnej treści, tylko wówczas, gdy na te wprowadzone przez siebie zmiany uzyska zgodę obu stron tego porozumienia. Gdy tak się jednak nie stanie, wówczas - mocą treści przepisu art. 343 § 7 k.p.k. - sąd powinien rozpoznać tę sprawę na zasadach ogólnych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 1.08.2013r. w sprawie II K.K. 80/13). Dlatego uzyskanie na ww. zmianę wniosku o skazanie tylko zgody prokuratora stanowiło naruszenie art. 335§1 kpk.
Z treści art. 10§1 kw wprost wynika, iż jeżeli czyn będący wykroczeniem wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa orzeka się za przestępstwo i wykroczenie. Dlatego brak orzeczenia co do objętego faktycznie jedną skargą z przestępstwem, wykroczenia stanowi również naruszenie art. 413§1 pkt 5 kpk.
A. W. W. C. R. R. K.