UZASADNIENIE

Powódka M. P. (1) w pozwie wniesionym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. domagała się zapłaty kwoty 20000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 lutego 2017 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania sądowego, w tym kosztami zastępstwa procesowego w wysokości 3600 zł z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Na uzasadnienie żądania podała, że w dniu 10 lutego 2016 roku na trasie Ś. – S. doszło do zderzenia pojazdów, w którym śmiertelnych obrażeń ciała doznał I. P., teść powódki. Pojazd, którym poruszał się sprawca wypadku, korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej z pozwanym zakładem ubezpieczeń. Powódka pismem z dnia 25 stycznia 2017 roku zgłosiła stronie pozwanej roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią teścia w wysokości 20000 zł. Strona pozwana decyzją z dnia 26 stycznia 2017 roku odmówiła powódce przyznania zadośćuczynienia. Powódka opisała cierpienia związane ze śmiercią teścia oraz łączącą ich szczególnie bliską więź i przekonywała, że żądana przez nią kwota zadośćuczynienia pieniężnego będzie odpowiednia.

Strona pozwana (...) Spółka Akcyjna w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska kwestionowała twierdzenia powódki i jej bliskie więzi ze zmarłym teściem, a poza tym nie zgadzała się z wysokością żądanego zadośćuczynienia, które uważała za rażąco wygórowane.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 lutego 2016 roku o godzinie 07:15 na drodze relacji S. – Ś. doszło do wypadku drogowego. T. H. kierujący samochodem ciężarowym marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na prostym odcinku drogi urwał przednie koło, zjechał na przeciwległy pas ruchu i doprowadził do zderzenia z samochodem osobowym marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i jadącym za nim samochodem osobowym marki K. S. o numerze rejestracyjnym (...), którym poruszał się I. P..

I. P. doznał w wypadku rozległych obrażeń ciała, w następstwie których zmarł w szpitalu w dniu 13 lutego 2016 roku.

Dowód: kopia notatki informacyjnej KPP Z. z dnia 12.06.2016 r. /k.13/, odpis akt szkody na dysku CD /k.41/.

Sprawca wypadku T. H. był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem samochodu w pozwanym (...) Spółce Akcyjnej w W..

/okoliczność niesporna/

I. P. w chwili wypadku miał 56 lat. Był sprawny fizycznie, pracował. Powódka M. P. (1) ma obecnie 33 lata. Zmarły był ojcem męża powódki M. P. (2). Powódka przeżyła silnie śmierć teścia. Wychowywała się bez ojca, który opuścił matkę, gdy powódka miała 10 lat. Teść zastąpił jej ojca. Byli związani emocjonalnie i bardzo zżyci. Przez cztery lata mieszkali razem. Mąż powódki pracował po dwanaście godzin dziennie i powódka spędzała z teściem dużo czasu. Mieli swoje tajemnice, teść zwierzał się powódce. Utrzymywali bliskie relacje rodzinne nawet, gdy powódka wyprowadziła się z mężem do dziadków. Widywali się niemal codziennie. Zmarły uczestniczył aktywnie w wychowaniu ich dziecka. Odbierał dziecko ze szkoły i odwoził do domu. Powódka zawsze mogła liczyć na pomoc teścia. Zmarły był dla niej podporą, zwłaszcza w czasie choroby, ale i przy codziennych obowiązkach.

Wypadek teścia był dla powódki traumatycznym przeżyciem. Powódka po zdarzeniu była roztrzęsiona i przerażona. Nie mogła dojść do siebie. Odwiedziła teścia w szpitalu, a po jego śmierci zajęła się organizacją pochówku. Załamała się nerwowo. Leczyła się u psychiatry i brała leki uspokajające. Nie spała nocami. Mimo upływu czasu nie doszła do siebie. Zamknęła się w sobie. Często odwiedza grób teścia i nadal wspomina zmarłego. Brakuje jej teścia, jak ojca.

Dowód: dokumentacja fotograficzna /k.45/, zeznania świadków M. P. (2) /e-protokół z dnia 10.11.2017 r. – 00:11:50-00:38:15/, J. B. /e-protokół z dnia 10.11.2017 r. – 00:39:10-00:45:00/, przesłuchanie stron /e-protokół z dnia 10.11.2017 r. – 00:50:23-01:19:26/.

Powódka w piśmie z dnia 25 stycznia 2017 roku wystąpiła za pośrednictwem (...) Spółki Akcyjnej w L. do strony pozwanej z żądaniem zapłaty zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę w związku ze śmiercią teścia w kwocie 20000 zł. Strona pozwana zapoznała się z opisem zdarzenia i w dniu 26 stycznia 2017 roku odmówiła powódce przyznania dochodzonego świadczenia.

Dowód: kopia pisma przedstawiciela powódki z dnia 25.01.2017 r. /k.14-15/, kopia pisma strony pozwanej z dnia 26.01.2017 r. /k.16-17/, odpis akt szkody na dysku CD /k.41/.

Sad Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd nie mógł odmówić racji żądaniu powódki zasądzenia od pozwanego zakładu ubezpieczeń na podstawie art. 446 § 4 k.c. zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę, jaka została jej wyrządzona na skutek tragicznej śmierci teścia w wypadku drogowym z dnia 10 lutego 2016 roku spowodowanym przez sprawcę, za którego pozwany zakład ubezpieczeń ponosi odpowiedzialność na zasadach określonych w przepisach art. 34 ust. 1, art. 35 i art. 36 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm).

Utrata osoby najbliższej z reguły wiąże się z utratą więzi rodzinnej, a przecież bywa i tak, że bliskie więzi, znane doskonale ze stosunku pokrewieństwa, spotyka się wśród osób związanych stosunkiem powinowactwa. Jeżeli zatem zmarły utrzymywał z synową stosunki rodzinne i pozostawał w szczególnie bliskich relacjach powodowanych silną więzią uczuciową, nie można pozbawiać synowej prawa do żądania po śmierci teścia zapłaty zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 446 § 4 k.c. Zadośćuczynienie pieniężne przyznane osobie bliskiej zmarłego winno natomiast rekompensować krzywdę, która pozostaje w sferze jej wewnętrznych przeżyć, związanych z bólem i cierpieniem po jego śmierci, dramatyzmem sytuacji po śmierci bliskiego, poczuciem osamotnienia i pustki, wstrząsem psychicznym, czy trudnościami adaptacyjnymi i leczeniem doznanej traumy.

Postępowanie dowodowe pozwoliło ustalić, że powódka była silnie związana teściem. Z relacji powódki i przesłuchanych w sprawie świadków M. P. (2) i J. B. wynikało, że zmarły stanowił dla powódki osobę szczególnie bliską. Był dla niej jak ojciec i nieprzerwanie od wielu lat odgrywał ogromną rolę w życiu powódki. Zaangażował się w wychowanie jej córki, pomagał w chorobie i codziennych obowiązkach, także wtedy gdy powódka wyprowadziła się z mężem do dziadków. Powódka w relacjach z teściem znalazła uczucia, których nie otrzymała od ojca, a tragiczna śmierć teścia pociągnęła za sobą dla powódki tak daleko idące następstwa, jak śmierć ojca. Wypadek teścia był dla powódki niezwykle traumatycznym przeżyciem. Powódka była roztrzęsiona i przerażona. Długo nie mogła dojść do siebie. Leczyła się psychiatrycznie i brała leki uspokajające. Nie spała nocami. Mimo upływu czasu czule wspomina teścia. Często odwiedza jego grób i nie ukrywa, że nadal bardzo jej brakuje „ojca”.

Powyższe okoliczności doprowadziły Sąd do przekonania, że żądanie przez powódkę zadośćuczynienia w kwocie 20000 zł mieściło się w graniach jakie wyznacza norma art. 446 § 4 k.c. i jej powództwo w całości uwzględnił.

W rezultacie tego Sąd na podstawie art. 446 § 4 k.c. zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 20000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 lutego 2017 roku do dnia zapłaty i rozstrzygnął, jak w punkcie I wyroku.

Nie było przeszkód, by strona pozwana już na etapie postępowania likwidacyjnego ustaliła i przyznała powódce zadośćuczynienie w żądanej wysokości 20000 zł. Postępowanie sądowe nie dostarczyło bowiem w tym zakresie żadnych nowych dowodów. Sąd opierał się w zasadzie na tych samych okolicznościach, którymi dysponowała strona pozwana w postępowaniu likwidacyjnym, wobec czego strona pozwana, która nie spełniła świadczenia w terminie trzydziestu dni od daty zawiadomienia jej o szkodzie, pozostawała w opóźnieniu (art. 14 ust. 1 u.u.o.).

Powódka zgłosiła szkodę w pozwanym zakładzie ubezpieczeń z żądaniem zapłaty zadośćuczynienia w związku ze śmiercią jej teścia w kwocie 20000 zł w dniu 25 stycznia 2017 roku i mogła domagać się, by strona pozwana poza świadczeniem głównym zapłaciła od należności głównej odsetki za opóźnienie w wysokości stopy odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 25 lutego 2017 roku (art. 481 § 1 i 2 k.c.).

O kosztach procesu Sąd postanowił stosownie do wyniku sprawy na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Na sumę zasądzonych kosztów procesu w wysokości 4217 zł składała się ułamkowa część uiszczonej opłaty stosunkowej od pozwu w kwocie 600 zł i wynagrodzenie pełnomocnika wykonującego zawód radcy prawnego w kwocie 3600 zł, ustalone w granicach stawki minimalnej określonej w § 2 punkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804), z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (pkt II).

Analogiczną zasadę Sąd przyjął kierując się brzmieniem art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2016 r. poz. 623), gdy procedował w przedmiocie obowiązku zwrotu przez stronę pozwaną na rzecz Skarbu Państwa pozostałej nieopłaconej części opłaty stosunkowej od pozwu w kwocie 400 zł (pkt III).

SSR Piotr Krawczuk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

ZARZĄDZENIE

UZASADNIENIE