Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1060/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 27 sierpnia 2019 roku, sygnatura akt II K 303/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

B. S.

Powtarzalny sposób działania oskarżonej

Kopia wyroku Sądu Rejonowego w G.

504 - 508

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXX

XXXXXX

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Kopia wyroku

Dokument urzędowy z mocy prawa wiarygodny

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

XXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Naruszenie art. 439 § 1 pkt 11 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W myśl art. 439 § 1 k.p.k. niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia sąd odwoławczy na posiedzeniu uchyla zaskarżone orzeczenie, jeżeli sprawę rozpoznano podczas nieobecności oskarżonego, którego obecność była obowiązkowa.

Odnosząc się do zarzutu obrońcy oskarżonej, w którym podnosi ona powyższą bezwzględną o przesłankę odwoławczą, wskazać należy, że nie ma ku temu żadnych podstaw.

Niniejsza sprawa prowadzona była w formie dochodzenia, dlatego akt oskarżenia nie zawiera uzasadnienia, jednak wynika z niego, że podejrzana została przesłuchana (karty 378 – 379, pop. numeracja 381 – 382).W dniu 30 kwietnia 2019 roku sprawa wpłynęła do Sądu Rejonowego w Wągrowcu i została przydzielona przez SPLS sędziemu, który zarządzeniem z dnia 8 maja 2019 roku (karta 420 akt) wyznaczył termin rozprawy, nakazując jedynie zawiadomić oskarżoną o terminie, a także pouczyć o możliwości złożenia wniosku o doprowadzenie na rozprawę. Oskarżona, prawidłowo zawiadomiona, nie złożyła wniosku o doprowadzenie, lecz twierdząc, że jej stawiennictwo na rozprawę jest obowiązkowe, złożyła wniosek o przesłuchanie jej w trybie art. 377 § 4 k.p.k. przez Sąd Rejonowy w G.. Jak wynika z protokołu rozprawy z dnia 27 sierpnia 2019 roku, Sąd I instancji wniosku tego nie uwzględnił wskazując, że w przedmiotowej sprawie obecność oskarżonej na rozprawie nie była obowiązkowa, nie złożyła ona wniosku o doprowadzenie na rozprawę i wystarczające będzie odczytanie złożonych przez nią wyjaśnień w postępowaniu przygotowawczym.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca oskarżonej wskazała, że kwestia obowiązkowej obecności oskarżonej na rozprawie wynika z treści doręczonego jej zawiadomienia, z którego wynika, że obecność oskarżonej na rozprawie jest obowiązkowa.

Zgodnie z treścią art. 374 § 1 k.p.k. oskarżony ma prawo brać udział w rozprawie, a Przewodniczący lub sąd mogą uznać jego obecność za obowiązkową. Jak wynika z zarządzenia o wyznaczeniu rozprawy (karta 420 akt), jak i protokołu rozprawy z dnia 27 sierpnia 2019 roku, prowadzący te sprawę sędzia nie uznał obecności oskarżonej na rozprawie za obowiązkową. Tym samym chybiony jest argument o zaistnieniu bezwzględnej przesłanki z art. 439 § 1 pkt 11 k.p.k. Oceny tej nie zmienia nawet to, gdyby oskarżona rzeczywiście dostała zawiadomienie o terminie rozprawy na wadliwym druku i z błędnym pouczeniem co do obowiązku jej obecności, zauważyć przy tym należy, że wówczas nie byłoby to zawiadomienie, lecz wezwanie. O tym bowiem czy obecność oskarżonego na rozprawie jest obowiązkowa czy też nie decyduje Przewodniczący lub sąd, a nie druk doręczonego zawiadomienia.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro brak bezwzględnej przesłanki odwoławczej, to brak podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku.

Lp.

Zarzut

2

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest całkowicie niezasadny.

Na wstępie wskazać należy, że gdy podnoszony jest zarzut obrazy przepisów postępowania, o którym mowa w art. 438 pkt 2 k.p.k., to należy pamiętać, że niezbędnym jest wykazanie nie tylko naruszenia przez sąd przepisów procedury karnej, ale także wykazanie wpływu tego naruszenia na treść wyroku.

Na wstępie swojej apelacji skarżąca pisze, że skarży wyrok w całości, jednak następnie zarzuty, jak i ich uzasadnienie, dotyczą wyłącznie obrazy prawa procesowego. W żadnym zarzucie swojej apelacji obrońca oskarżonej nie zarzuca Sądowi I instancji błędu w ustaleniach faktycznych, będącego konsekwencją błędnej, gdyż dowolnej, oceny materiału dowodowego.

Tymczasem istnieje ścisły związek pomiędzy zarzutem obrazy przepisów postępowania a zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.). Ścisłe powiązanie tych dwóch rodzajów zarzutów polega na tym, że w prawidłowo sporządzonej apelacji nie mogą występować jedynie zarzuty obrazy przepisów postępowania, gdyż konsekwencją ich naruszenia jest błąd w ustaleniach faktycznych, wynikający bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku”), bądź to z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd „dowolności”). W sytuacji zatem gdy skarżący nie wskazuje błędu w ustaleniach faktycznych, to nie tylko nie wykazuje wpływu obrazy przepisów postępowania na treść wyroku, a tym samym nie respektuje wymogów określonych w art. 438 pkt 2 k.p.k., ale co istotniejsze - w efekcie powyższe prowadzi do wniosku, iż skarżący nie kwestionuje dokonanych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych, skoro w zarzutach apelacji nie zawarł zarzutu opartego o art. 438 pkt 3 k.p.k.

Odnosząc się zaś do konkretnych zarzutów apelacji, to Sąd Okręgowy nie podziela zarzutu obrazy prawa procesowego.

Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej analizy wszystkich zgromadzonych dowodów, w sposób wolny od błędów natury faktycznej oraz logicznej i w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, kategorycznie i prawidłowo ustalając, iż oskarżona w dniu 4 września 2015 roku, w bliżej nieustalonym miejscu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podszywając się pod A. P., poprzez wykorzystanie jej danych osobowych i w celu wyrządzenia jej szkody majątkowej, doprowadziła (...) Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi w kwocie 1 600 złotych w ten sposób, że korzystając z dostępu do sieci Internet i podając się za A. P. zawarła umowę pożyczki numer (...), nie mając zamiaru i możliwości wywiązania się z przyjętych na siebie w ten sposób zobowiązań, po czym otrzymawszy gotówkę przelewem na wskazany przez siebie rachunek numer (...) w Banku (...) w G., Filia B., nie podjęła spłaty rat tej pożyczki, czym działała na szkodę (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i A. P., przy czym czynu tego dopuściła się w okresie 5 lat po odbyciu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne, kwalifikowane z art. 286 § 1 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia 30 marca 2007 roku sygnatura akt II K 183/06, który to wyrok został objęty wyrokiem Sądu Okręgowego w Ł.z dnia 20 grudnia 2007 roku sygnatura akt XVII K 49/07, którą to karę odbywała do 14 września 2011 roku, to jest popełniła przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zbiegu z art. 190 a § 2 k.k. w związku z art. 64 § 1 k.k. w związku z art.11 § 2 k.k.

W myśl dyrektywy określonej w art. 7 k.p.k., organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Natomiast zgodnie z art. 4 k.p.k. organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

W kontekście powyższych zasad zauważyć należy, że Sąd Rejonowy przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe na co wskazuje nie tylko zawartość akt niniejszej sprawy, ale przede wszystkim lista dowodów w oparciu, o które Sąd I instancji ustalił stan faktyczny sprawy (karta 451 akt). Sąd Okręgowy z kolei, przeprowadzając kontrolę instancyjną zaskarżonego orzeczenia, nie dostrzegł, aby istniała możliwość przeprowadzenia jeszcze jakiegoś innego dowodu, który pomógłby w ustaleniu przebiegu przedmiotowego zdarzenia.

Następnie Sąd Rejonowy dokonał oceny zebranego w sprawie i w całości ujawnionego materiału dowodowego i to w sposób czyniący zadość wyżej wskazanym zasadom. Sąd I instancji w jasny i przekonujący sposób przedstawił tok swojego rozumowania. Każdy z ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów poddany został ocenie, która uwzględnia wskazania doświadczenia życiowego i reguły logicznego rozumowania. Potwierdza to analiza akt sprawy i uzasadnienie wyroku, w którym prawidłowo wskazano, jakie fakty zostały uznane za udowodnione i jakie dowody były podstawą ich przyjęcia. Ocena materiału dowodowego nie budzi zastrzeżeń, albowiem nie wykracza poza ramy swobodnej ich oceny, jest dokładna i nie wykazuje błędów logicznych.

Sąd II instancji podnosi w tym miejscu, iż nie jest jego rolą dokonywanie powtórnej drobiazgowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Takowa została bowiem poczyniona przez Sąd rozstrzygający, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie regułami, a Sąd Okręgowy ocenę tę w pełni akceptuje.

Podkreślić jednak należy, iż przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody, w tym w szczególności zeznania świadka A. P., wskazują, że nie po raz pierwszy oskarżona wykorzystała dane i dokumenty świadka, aby zawrzeć niekorzystne dla różnych firm i pokrzywdzonej umowy. Sąd Rejonowy zasadnie uznał za wiarygodne zeznania A. P.. Przedmiotowe zeznania są spójne i logiczne i konsekwentnie odzwierciedlają sekwencję wydarzeń. Potwierdza to ujawniona w toku rozprawy apelacyjnej treść wyroku Sądu Rejonowego w G. z dnia 10 lipca 2018 roku sygnatura akt II K 96/18, z której wynika, można powiedzieć, stały modus operandi oskarżonej, polegający na posługiwaniu się dokumentami i danymi A. P. także przy kilku innych oszustwach.

Natomiast argumenty apelacji obrońcy oskarżonej stanowią jałową polemikę z Sądem I instancji, nie prezentując w istocie okoliczności, które mogłyby podważyć poczynione przez ten Sąd ustalenia i oparte na nich orzeczenie. Krytyka odwoławcza, aby była skuteczna, powinna wykazać usterki rozumowania zaskarżonego orzeczenia. W sytuacji, w której takowych uchybień nie wykazuje poprzestając, co jest bardzo częstym zjawiskiem, na zaprezentowaniu własnej, nieliczącej się na ogół z wymogami art. 410 k.p.k., ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie sposób uznać, że rzeczywiście sąd I instancji dopuścił się przy wydaniu zaskarżonego orzeczenia tego rodzaju uchybienia.

Zatem, wbrew odmiennym wywodom skarżącej, kontrola instancyjna nie potwierdziła, by postępowanie jurysdykcyjne w niniejszej sprawie było obarczone uchybieniami, które mogłyby mieć wpływ na treść wyroku. Sąd I instancji procedował z poszanowaniem wszelkich reguł i zasad postępowania oraz nie dopuścił się obrazy przepisów kodeksu postępowania karnego. W toku postępowania zostały wyjaśnione - zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji przepisu art. 366 § 1 k.p.k. - wszystkie istotne dla sprawy okoliczności.

Nadto, zdaniem Sądu Okręgowego, zaprezentowana przez Sąd I instancji ocena dowodów nie wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice sędziowskiej swobody ocen. Z kolei analiza treści sformułowanych przez skarżącą prowadzi do wniosku, że skarżąca przede wszystkim kwestionuje obdarzenie wiarą zeznań świadka A. P., przy jednoczesnym zdyskredytowaniu wyjaśnień oskarżonej.

Odnosząc się do zarzutu apelacji obrońcy oskarżonej bezzasadnego odmówienia wiary większej części jej wyjaśnień, to - zdaniem Sądu Okręgowego - uznać należy zarzut ten za całkowicie chybiony.

Sąd II instancji w pierwszej kolejności zwraca uwagę, iż to, że oskarżona w toku niniejszego postępowania konsekwentnie nie przyznawała się do zarzucanego jej czynu, nie może z góry wyłączyć możliwości przypisania oskarżonej sprawstwa - podobnie Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 4 października 2005 roku, sygnatura akt II AKa 194/05.

Przypomnieć też należy, że dowód z wyjaśnień oskarżonego jest poddawany ocenie takiej samej, jak każdy inny zgromadzony w danej sprawie materiał dowodowy. Z tej więc przyczyny wiarygodność złożonych przez oskarżoną B. S. wyjaśnień, musiała zostać oceniona w kontekście wszystkich okoliczności, w szczególności zaś pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów, zwłaszcza zaś, w świetle zasadnie uznanych przez Sąd I instancji za wiarygodne, zeznań świadka A. P.. Wskazać zatem należy, że jeżeli podzieli się stanowisko Sądu I instancji co do wiarygodności zeznań tego świadka, to nie ma wątpliwości, że wyjaśnienia oskarżonej, iż nie dopuściła się zarzucanego jej oszustwa, nie zasługują na wiarę.

Reasumując, Sąd Rejonowy - korzystając z uprawnień wynikających z art. 7 k.p.k. - dokonał prawidłowej, swobodnej oceny wszystkich zgromadzonych w postępowaniu dowodów i wszechstronnie, zgodnie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, w sposób logiczny i niesprzeczny uzasadnił, które dowody uznał za wiarygodne, a którym odmówił waloru wiarygodności, jednocześnie podając wyczerpujące powody takiego rozstrzygnięcia. Odrzucenie przez sąd pewnych dowodów w końcowej ocenie przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów i nie może być uznane za przejaw naruszenia zasady obiektywizmu, która nakazuje zachowanie obiektywnego stosunku do stron procesowych i do obiektywnej oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie (tak: wyrok SA w Lublinie z 20.06.2012, II AKa 98/12,LEX nr 1216340). W ocenie Sądu odwoławczego owa zasada nie została w przedmiotowym postępowaniu naruszona. Stanowisko Sądu Rejonowego, wyrażone w pisemnych motywach wyroku, jednoznacznie wskazuje, iż sąd ten rzetelnie rozpatrzył niniejszą sprawę, zachowując konieczny i nakazany przez ustawę obiektywizm w stosunku do stron procesowych.

Ponadto, w przekonaniu Sądu II instancji, jeżeli da się wiarę zeznaniom świadka, które Sąd I instancji obdarzył zaufaniem oraz uwzględni pozostały materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, to brak jest miejsca dla powstania jakichkolwiek wątpliwości, a tym bardziej wątpliwości niedających się usunąć, co do sprawstwa oskarżonej B. S. w zakresie przypisanego jej przestępstwa.

Reasumując, zarówno zarzut obrazy art. 7, jak i 4 k.p.k., okazały się całkowicie chybione.

W niniejszej sprawie nie doszło również do naruszenia art. 5 k.p.k. Obrońca oskarżonej podniósł w swej apelacji wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych, podczas gdy do oceny, czy nie został naruszony zakaz wynikający z art. 5 § 2 k.p.k. nie są miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane w skardze odwoławczej, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwość co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości jej usunięcia rozstrzygnął ją na niekorzyść oskarżonego. Ewentualne zastrzeżenia, co do wiarygodności dowodów można jedynie podnosić w ramach zarzutu opartego o naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 13 maja 2002 roku, sygn. akt V KKN 90/01; podobnie wyrok Sądu Najwyższego z 5 kwietnia 2000 roku, sygn. akt III KKN 60/98). Jak już wielokrotnie wskazywano zarówno w opracowaniach doktryny, jak i orzeczeniach Sądu Najwyższego, dyrektywa wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k. jest kierowana do Sądu orzekającego, a o jej złamaniu można mówić dopiero wtedy, gdy wątpliwości wyrażone przez sąd nie zostały usunięte i rozstrzygnięto je na niekorzyść oskarżonego, czyli gdy sąd orzekający powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i mimo braku możliwości dowodowych prowadzących do ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 12 grudnia 2016 roku, sygn. akt II AKa 258/16). Reasumując, to Sąd orzekający ma mieć wątpliwości, które winien rozstrzygnąć zgodnie z dyrektywą art. 5 § 2 k.p.k., a nie strona postępowania, tak jak w niniejszej sprawie obrońca oskarżonej. W świetle przeprowadzonych już rozważań na temat poprawnie dokonanej swobodnej oceny dowodów przez Sąd Rejonowy, a więc wobec jednoznaczności prawidłowo ustalonego stanu faktycznego oraz klarowności i rzetelności wywodu Sądu I instancji w tym względzie, nie mogło być mowy o naruszeniu zasady in dubio pro reo w przedmiotowej sprawie. Sąd Rejonowy nie miał podstaw by uznać, że zachodziła wielość równie prawdopodobnych stanów faktycznych, czego konsekwencją byłaby konieczność rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonej B. S.. Oskarżony korzysta w procesie karnym z domniemania niewinności (art. 5 § 1 k.p.k.), ale samo prezentowanie odmiennej wersji wydarzeń przez oskarżonego, czy jego obrońcę nie tworzy jeszcze stanu, o jakim mowa w dyspozycji art. 5 § 2 k.p.k.

________________________________________________________________________________

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność naruszenie art. 4, 5 § 2 i 7 k.p.k., oznacza niezasadność wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku

W ocenie Sądu II instancji Sąd Rejonowy odpowiednio zastosował dyrektywy wymiaru kary, ujęte w przepisie art. 53 k.k., i trafnie je uzasadnił, a ponadto uwzględnił całokształt okoliczności mających wpływ na wymiar kary, które okazały się obciążające dla oskarżonej.

Aby właściwie zbadać kwestię współmierności kary zasadnym będzie przypomnienie, że w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego, zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można podnosić wówczas „gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia

w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy – gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą” – wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 roku sygnatura akt V KRN 178/85.

Wobec powyższego, wymierzenie oskarżonej kary 1 roku pozbawienia wolności w żadnym razie nie zasługuje na miano kary rażąco niewspółmiernej. Zdaniem Sądu Okręgowego, kara ta jawi się jako odpowiednio wyważona, celnie odzwierciedlając winę oskarżonej oraz stopień społecznej szkodliwości jej czynu, a także okoliczności obciążające występujące po stronie oskarżonej.

Mając zatem na uwadze powyższe Sąd odwoławczy uznał, że ukształtowany przez Sąd I instancji wymiar i rodzaj orzeczonej wobec oskarżonej kary stanowić będzie dla niej dolegliwość proporcjonalną do stopnia jej zawinienia i okoliczności sprawy, uwzględniającą w należytym stopniu stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez nią przestępstwa i dyrektywy wskazane w ustawie w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy nie widział podstaw aby ingerować w kontrolowane orzeczenie także w części dotyczącej wymiaru kary.

WNIOSEK:

Zmiana zaskarżonego wyroku – niezasadny.

Brak podstaw do zmiany rodzaju i wysokości kary, w szczególności zaś podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary – brak przesłanek do przyjęcia pozytywnej prognozy, iż oskarżona nie powróci na drogę przestępstwa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność podniesionych zarzutów, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 k.p.k., uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.1XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach zmiany

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Zwolniono oskarżoną z obowiązku zwrotu na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i od opłaty za II instancję.

7.  PODPIS

/Małgorzata Ziołecka/