Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 46/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Koninie z dnia 23.12.2019r. ( II K 30/19 )

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na wynik postępowania w postaci art.7 kpk w zw. z art.410 kpk i art.424 kpk w zakresie w jakim sąd nieprawidłowo ocenił materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w szczególności :

a)  uznał za wiarygodne zeznania świadka R. G. i w oparciu o zeznania świadka dokonał ustaleń faktycznych, mimo iż z okoliczności sprawy wynika, że świadek ten na wiarę nie zasługuje, albowiem dążył do oddalenia wszelkich podejrzeń wobec jego osoby jako faktycznego sprawcy, ciągle zmieniając zeznania,

b)  uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonego, mimo iż w chwili zdarzenia pokrzywdzony był w stanie upojenia alkoholowego, znoszącego świadomość o czym świadczy zachowanie, oraz przyznany fakt, iż o przebiegu zdarzenia dowiedział się od świadka G.,

c)  w zakresie w jakim sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego, mimo iż oskarżony pomimo przyznania się do czynu, konsekwentnie opisywał przebieg zdarzenia wskazując, iż to świadek G. zadał cios pokrzywdzonemu, który spowodował upadek i powstanie obrażeń po jednej stronie ciała. Co więcej zeznania te w części potwierdził świadek G. na rozprawie przed Sądem Rejonowym w K. (...) przy czy świadek ponownie zataił co się stało z pokrzywdzonym po tym jak został uderzony łokciem, twierdząc iż tego nie pamięta, następnie na kolejnej rozprawie przed Sądem Okręgowym oświadczył, że pokrzywdzony nie upadł,

2.  obraza przepisów postępowania, mający wpływ na treść orzeczenia poprzez błędne ustalenie faktów :

a)  w zakresie w jakim sąd ustalił, iż oskarżony uderzył pokrzywdzonego powodując jego upadek, mimo iż biegły medyk sądowy nie wykluczył, iż przyczyną obrażeń mógł być upadek w wyniku uderzenia zadanego przez świadka G.,

b)  w zakresie w jakim sąd ustalił, iż po upadku pokrzywdzonego oskarżony dalej bił i kopał pokrzywdzonego po całym ciele, mimo iż opinii biegłego wynika, iż pokrzywdzony miał obrażenia ciała w zasadzie tylko po jednej stronie ciała, co koresponduje
z wyjaśnieniami oskarżonego, iż po ciosie zadanym przez G. pokrzywdzony upadł na ławkę a następnie na bruk,

c)  w zakresie w jakim sąd uznał, że oskarżony działał
w zamiarze ewentualnym, mimo że oskarżony nie spowodował żadnych obrażeń u pokrzywdzonego,

3.  rażąco wygórowana kara w stosunku do stopnia winny oskarżonego oraz okoliczności zdarzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad 1-2 :

Odnosząc się do zawartych w pkt 1 i 2 apelacji obrońcy oskarżonego zarzutów naruszeń proceduralnych (w pkt 2 skarżący nie wskazał żadnego przepisu i jedynie można domyślać się, że miał na myśli te wymienione uprzednio w pkt 1, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych  vide: art.438 pkt 3 przywołany w pkt 2) to należy zauważyć, iż zgodnie z art.438 pkt 2 kpk orzeczenie podlega uchyleniu ( lub zmianie ) jedynie w razie takiej obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść tego wyroku. W realiach niniejszego procesu skarżący poprzestał jedynie na ich wyliczeniu, nie podejmując nawet trudu i próby wykazania ewentualnego ale realnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Takie działanie nie może oczywiście skutkować powodzeniem apelacji. W aspekcie przyczyn odwoławczych określonych w art.438 pkt 2 kpk w środku odwoławczym mogą być podnoszone także zarzuty niezgodności przebiegu postępowania z wymogami prawa procesowego, i to zarówno te błędy, które polegają na zaniechaniu wypełnienia konkretnych nakazów przepisów prawa procesowego ( errores in omittendo ), jak i te które sprowadzają się do działania sprzecznego z konkretnymi przepisami procedury ( errores in faciendo ). Przepisy procedury statuują też fundamentalne metody oceny dowodów, z zatem takie naruszenie tych zasad, które mogło mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, może stanowić podstawę zarzutu środka odwoławczego. Należy pamiętać o tym,
że wpływ danego uchybienia na treść orzeczenia zależy ściśle od realiów konkretnej sprawy
( vide: „Kodeks postępowania karnego – Komentarz” pod. red. Z. Gostyńskiego wyd. ABC W-wa 1998 tom II, str.460-461 tezy 13, 15 ).

Jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w W. w cyt. wyroku z dnia (...) ( (...) ) przepis art.410 kpk wskazany przez apelującego w pkt 1 nie nakłada na sąd obowiązku przywołania w uzasadnieniu wyroku wszystkich dowodów bez wyjątku, gdyż oceny wymagają tylko te, które według sądu miały znaczenie dla wydanego orzeczenia. Omówienie wybranych dowodów jest dopuszczalne, o ile mają one znaczenie dla wyrokowania. Nie stanowi naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie. Naruszenie treści przepisu art.410 kpk następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak
i niekorzystnych dla oskarżonego. Sytuacja taka nie miała jednak miejsca w niniejszej sprawie. Nie stanowi zaś naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie.

Argumentacja zawarta w przedmiotowej apelacji sprowadza się w pierwszym rzędzie do nieuzasadnionej, bezpodstawnej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego
w K.. Zasadza się ona na innej, niż przyjęta przez sąd I instancji ocenie materiału dowodowego. Podkreślić przy tym należy, że zaproponowana przez obrońcę ocena materiału dowodowego jest całkowicie dowolna i nie znajduje żadnego uzasadnienia w prawidłowo zebranym materiale dowodowym, który jak już wspomniano został należycie rozważony. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dokonanych przez sąd I instancji, jak i zarzut naruszenia przepisu art.7 kpk i art.424 kpk należało rozpoznać wspólnie, albowiem są one ze sobą ściśle związane funkcjonalnie. Zarzut ten może być tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen
i wniosków, wyprowadzonych przez sąd meriti z okoliczności ujawnionych, w toku postępowania sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Ustalenia faktyczne wyroku nie wykraczają jednak poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. Reasumując należy więc przyjąć, że przekonanie sądu
o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną zawartą
w treści przepisu art.7 kpk wówczas gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak
i niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpujące i logiczne z uwzględnieniem wskazań wiedzy
i zasad doświadczenia życiowego ( vide: wyroki Sądu Najwyższego z 20.02.1975r., II KR 355/74, publ. OSNKW 1975/9/84; z 22.01.1975r, I KR 197/74, publ. OSNKW 1975/5/58;
z 5.09.1974r., II KR 114/74, publ. OSNKW 1975/2/28; z 22.02.1996r., II KRN 199/95, publ. PiPr. 1996/10/10; z 16.12.1974r., Rw 618/74, publ. OSNKW 1975/3-4/47 ). Przypomnieć w tym miejscu należy, że zgodnie z art.7 kpk organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie
z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zgodnie z panującym w orzecznictwie poglądem ( vide: wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 9.11.1990r., publ. OSNKW 1991/9/41 ), przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 kpk wtedy m. in. gdy:

⚫

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy
( art.410 kpk ) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy ( art.2 § 2 kpk),

⚫

stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego ( art.4 kpk ),

⚫

jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy
i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku
( art.424 § 1 pkt 1 i 2 kpk ).

Mając powyższe uwagi na względzie, uznać obiektywnie należy, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana przez sąd I instancji z uwzględnieniem zasad sformułowanych w przepisie art.7 kpk. Nie można więc zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego co do oceny wyjaśnień oskarżonego K. M. i zeznań przesłuchanych świadków, ze szczególnym uwzględnieniem A. W. i R. G.. Uwaga ta odnosi się także do opinii biegłego medyka sądowego R. U.. Wywody te są nie tylko przekonywująco przez sąd I instancji uzasadnione ale i wyczerpujące, tak więc nie ma powodu by je powielać ponownie w tym miejscu. Należy jedynie podkreślić, że uwadze skarżącego uszło i to, że twierdzenia ww. osób Sąd Okręgowy weryfikował ze szczególną ostrożnością, natomiast sugestie apelującego, że ocena ta nosi znamiona dowolnej, jest całkowicie bezpodstawna. Skarżący koncentrował swoją uwagę na ocenie wyjaśnień oskarżonego i zeznaniach osób obciążających go swoimi zeznaniami, wywodząc w konkluzji, iż te ostatnie nie zasługują na wiarygodność. Starał się przy tym w nieprzekonywujący i tendencyjny sposób przerzucić ciężar odpowiedzialności na świadka R. G. by w ten sposób uchronić oskarżonego. Ten sposób argumentacji, z oczywistych wprost powodów nie może być skuteczny, albowiem dowodem w postępowaniu karnym może być wszystko co służy do wyrobienia przez sąd orzekający przekonania o winie lub niewinności oskarżonego, jeżeli zostanie przeprowadzone w trybie przewidzianym przez prawo procesowe. Dowodem są więc także twierdzenia dla oskarżonego niekorzystne pod warunkiem, że sąd dokona wszechstronnej analizy i w uwzględnieniu innych dowodów, zaś swoje stanowisko rzeczowo i logicznie uzasadni. W sprawie tej wymóg te został spełniony a pogląd sądu I instancji w kwestii wiarygodności dowodów pozostaje pod ochroną art.7 kpk ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.11.2004r., V KK 158/04, publ. OSNKW 2004/11-12/107 ). W tym miejscu wypada więc powtórzyć za Sądem Apelacyjnym w Katowicach ( vide: uzasadnienie wyroku z dnia 30.12.2004r., II AKa 435/04 ), że jest oczywistym, iż w razie sprzeczności w zeznaniach
( analogicznie wyjaśnieniach ) osób występujących w procesie karnym wartość dowodowa zeznań złożonych w toku postępowania przygotowawczego jest taka sama jak zeznań, które zostały złożone na rozprawie. Decyzja, którą ze sprzecznych wersji uznać za wiarygodną, należy do sądu orzekającego. Wbrew twierdzeniom apelującego na winę K. M. wskazują nie tylko zeznania A. W. i R. G. wyliczone przez Sąd Okręgowy ale i po części twierdzenia samego oskarżonego w zakresie uznanym przez sąd meriti za wiarygodne. Twierdzenia skarżącego – że zeznania pokrzywdzonego i R. G. są nieszczere a nadto powodowane chęcią zapewniania alibi temu ostatniemu kosztem oskarżonego – są jedynie instrumentalnym nadużyciem, a zatem pozbawione są racji bytu. Sąd I instancji poddał szczegółowej analizie i interpretacji wypowiedzi tych osób z różnych faza postępowania a następnie skonfrontował je z pozostałym materiałem dowodowym. Trafnie przy tym miał na uwadze, że mimo dostrzeżonych ułomności ( wynikających głownie z dynamiki zdarzenia i wpływu alkoholu na procesy spostrzegania - dot. pokrzywdzonego, czy też z obaw przed zarzutami współudziału w czynie oskarżonego – dot. R. G. ) stanowią podstawę do rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Stanowisko to zostało przekonywująco uzasadnione. Prawidłowo sąd meriti podniósł, że pokrzywdzony od początku podnosił, że został pobity przez mężczyznę znanego mu jedynie z widzenia, którym okazał się następnie oskarżony (założenie skarżącego, że pokrzywdzony musiał znać osobiście oskarżonego jest li tylko spekulacją nie popartą dowodami). Stanowisko takie zajmował nie tylko od momentu złożenia oficjalnego zawiadomienia o przestępstwie w dniu 1.08.2020r. ( vide: k.4 ), ale już wcześniej, tj. bezpośrednio po przedmiotowym zdarzeniu, gdy szukał pomocy ( vide: k.1, 2, 92 ). W tym czasie nie miał kontaktu z R. G., nie mógł zatem zostać przez ww. zastraszony, czy też uzgodnić wersji dla niego korzystnej. Odwoływanie się do zeznań A. C. dot. późniejszych zdarzeń i budowania na tym tle spiskowych teorii nie wytrzymuje więc krytyki. Analogicznie chybiona jest także ocena opinii biegłego medyka sądowego forsowana przez autora apelacji. Błędem jest bowiem interpretacja tej ekspertyzy – zwłaszcza co do mechanizmu w jakim powstały przedmiotowe obrażenia pokrzywdzonego – w oderwaniu od innych dowodów. Dopiero kompleksowa ocena, z uwzględnieniem osobowych źródeł dowodowych pozwoliła dokonać należytej rekonstrukcji stanu faktycznego i oceny zachowania oskarżonego. Skarżący formułując swoje zarzuty w tym zakresie ( pkt 2a i b ) pominął nadto istotną część twierdzeń biegłego odnośnie umiejscowienia obrażeń jakie odnotowano i na jakie skarżył się dodatkowo pokrzywdzony ( vide: k.179 ). Tego rodzaju wybiórczość podważa zasadność zarzutu.

Reasumując należy zaznaczyć, że oparcie przez sąd ustaleń faktycznych na określonej i wyraźnie wskazanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku grupie dowodów i jednoczesne nieuznanie dowodów przeciwnych, nie stanowi uchybienia, które mogłoby powodować zmianę lub uchylenie wyroku, w sytuacji gdy zgodnie z treścią art.424 § 1 pkt 1 kpk, Sąd Okręgowy
w K. wskazał jakimi w tej kwestii kierował się względami. Jak wynika z motywów zaskarżonego wyroku sąd I instancji uczynił zadość wymaganiom wskazanego wyżej przepisu, dokonując szczegółowej i wszechstronnej analizy materiału dowodowego oraz wskazując precyzyjnie jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Sąd ten odpowiednio wskazał w jakich częściach uznał w/w dowody za wiarygodne, a w jakich za nie zasługujące na wiarę ( lub są nieistotne ), przy czym stanowisko swoje logicznie
i przekonywująco uzasadnił. Dowody te pozwoliły przypisać oskarżonemu winę i sprawstwo
w zakresie czynu z art.156 § 1 pkt 2 kk. Uwagi te odnoszą się także do kwestii zamiaru z jakim ww. działał tempore criminis. Do ustaleń i argumentacji sądu meriti (s.2 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) skarżący nie odniósł się w sposób przekonywujący. Poprzestał jedynie na gołosłownej polemice z poglądem Sądu Okręgowego, nie odnosząc się przy tym do jakichkolwiek dowodów, które pozwoliłyby racjonalnie podważyć jego tok rozumowania : „… również ustalenia dotyczące zamiaru w jakim działał oskarżony w świetle podniesionych zarzutów nie powinny się ostać…” (s.6 apelacji). W tej sytuacji sąd odwoławczy nie ma możliwości odniesienia się do argumentacji, która fizycznie nie została sformułowana.

Ad 3 :

Zarzut rażącej niewspółmierności kary całkowicie chybiony. Oskarżonemu groziła kara od 3 do 15 lat pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy zastosował jednak wobec ww. instytucję nadzwyczajnego złagodzenia kary i na podstawie art.60 § 2 kk w zw. z art.60 § 6 pkt 2 kk wymierzył mu karę jedynie 1 roku pozbawienia wolności, a więc w minimalnym, dopuszczalnym przez Kodeks karny wymiarze. Nie ma więc możliwości - nawet teoretycznych – dalszego jej złagodzenia. Dodatkowo jej wykonanie warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby. Mając na uwadze okoliczności sprawy i te dot. bezpośrednio samego oskarżonego i stopnia jego winy nie sposób przyjąć, że wymierzona mu tej sposób kara może mieć walor rażącej niewspółmierności, rozumianej przy tym jako nadmierna surowość.

Wniosek

1.  o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego

ewentualnie o :

2.  uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności podniesionych w apelacji zarzutów nie było możliwości uwzględnienia ww. wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1pkt 1-5 zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność podniesionych zarzutów i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu skutkowała utrzymaniem w mocy zaskarżonego wyroku.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2

Przepisy art.636 § 1 kpk w zw. z art.627 kpk i art.1, art.2 ust.1 pkt 3, art.8 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

M. Ś. U. D. P. G.