UZASADNIENIE

Powód T. S. pozwem z 30 lutego 2018 r. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...)S.A. w W. 28.692,44 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 21 sierpnia 2016 r. oraz kosztów procesu. Dochodził zapłaty odszkodowania za szkodę związaną ze zdarzeniem drogowym, którego sprawca był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego u pozwanej. Poszkodowani przelali wierzytelność odszkodowawczą do pozwanej na powoda. Powód sporządził kosztorys naprawy pojazdu, która została określona na 44.449,04 zł. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia i wypłaciła odszkodowanie w wysokości 19.168,00 zł z tytułu naprawy samochodu. Poszkodowani ponadto wynajmowali pojazd zastępczy od powoda przez 37 dni, za czynszem 172,20 zł za jeden dzień. Łącznie koszt najmu wyniósł 6.371,40 zł. Pozwana uznała oraz 2.960 zł z tytułu najmu. Łączni powód dochodził 28.692,44 zł: 19.168,00 zł z tytułu naprawy samochodu i 3.411,40 zł z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Nakazem zapłaty z 1 marca 2018 r. uwzględniono powództwo.

W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenia powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Potwierdziła swoją odpowiedzialność i wysokość wypłaconego odszkodowania. Zarzuciła, że wysokość szkody została zawyżona przez powoda. Pozwana proponowała poszkodowanym rabaty na oryginalne części zamienne w wysokości 17%. Akceptowana przez pozwaną stawka dzienna czynszu najmu wynosiła 80 zł. Okres najmu nie był sporny.

Sąd ustalił:

Na skutek zdarzenia drogowego z 21 czerwca 2016 r. uszkodzeniu uległ pojazd marki S. (...), rok produkcji (...), stanowiący własność (...) S.A. i będący przedmiotem zabezpieczenia kredytu zaciągniętego przez W. G. i H. G.. Sprawca szkody był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanej.

Okoliczności bezsporne

Od 21 lipca 2016 r. (czwartek) przez 37 dni poszkodowana wynajmowała u powoda pojazd zastępczy marki S. (...) za czynszem 172,20 zł (140 zł netto) za dzień.

Dowód: umowa najmu samochodu zastępczego k. 6.

Pismem z 21 lipca 2016 r. pozwana powiadomiła poszkodowanych o możliwości dostarczenia pojazdu zastępczego oraz o akceptowanej przez nią dobowej stawce czynszu za wynajem samochodu zastępczego w wysokości 80 zł oraz możliwości uzyskania rabatu na części zamienne.

Dowód: pismo wraz z kosztorysem i informacją k. 127 -133

W związku ze spłatą kredytu przez W. G. i H. G. pismem z 9 sierpnia 2016 r. (...)S.A. w W. poinformowała poszkodowanych o wygaśnięciu umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie uszkodzonego pojazdu.

Dowód: pismo k. 12.

Pozwaną i (...)sp. z o.o. w T. łączyła umowa, na mocy której wskazany podmiot zobowiązał się do udzielania pozwanej rabatów na ceny nowych oryginalnych części zamiennych w celu ich wykorzystania w procesie likwidacji szkody. Wysokość rabatu dla pojazdu marki S. (...) określono na poziomie 17%.

Dowód: umowa k. 94-97.

Pozwana koszt naprawy samochodu wyceniła na 30.071,44 zł.

Dowód: kalkulacja naprawy pozwanej k. 128-133.

Pozwana przyznała 19.168 zł odszkodowania za koszty naprawy pojazdu i 2.960 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego, przyjmując stawkę dobową najmu w wysokości 80 zł.

Okoliczności bezsporne.

Umową z 7 listopada 2016 r. poszkodowani przelali na powoda wierzytelność za szkodę w pojeździe przysługującą jej wobec pozwanej.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 14

Powód sporządził kosztorys naprawy pojazdu. Wartość odszkodowania w zakresie kosztów naprawy wyniosła 44.449,04 zł. Powód dopiero 7 listopada 2017 r. wystawił fakturę za najem samochodu zastępczego na 6.771,40 zł.

Dowód: kosztorys powoda k. 8-11; faktura k. 7.

Koszt naprawy pojazdu przy użyciu części oryginalnych od producenta pojazdu o symbolu (...) oraz średniej stawki za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych 90 zł obowiązujących na rynku lokalnym wynosił 40.749,25 zł, w tym koszt części zamiennych wynosił 25.094,54 zł. Naprawa przy użyciu tych części gwarantowała przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, nie powodując wzrostu wartości pojazdu. Dobowy czynsz najmu pojazdu klasy (...) przy wynajmie na okres 37 dni wynosił od 113,43 zł do 221,40 zł. Średnia dobowa stawka wynosiła 162,25 zł.

Dowód: opinia biegłego k. 66-82, uzupełniająca opinia biegłego 135-155.

Sąd zważył:

Powód wywodził roszczenie z umowy ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Podstawowym aktem prawnym regulującym kompleksowo ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z ruchem pojazdu mechanicznego jest ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t., dalej ustawa). Jej przepisy stanowią lex specialis względem art. 822 § 1 k.c., a w sprawach nieuregulowanych stosuje się przepisy kodeksu cywilnego (art. 22 ustawy). Zgodnie z art. 34 ustawy z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy). Stosownie do art. 36 ust. 1 ustawy odszkodowania ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Odpowiedzialność sprawcy szkody wynikała z przepisów art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c.

W sprawie bezsporna była odpowiedzialność pozwanej za skutki zdarzenia i legitymacja procesowa powoda, która wynikała z art. 509 § 1 i 2 k.c. Sporna była wysokość kosztów naprawy pojazdu oraz stawka najmu pojazdu zastępczego.

Na mocy przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Odszkodowanie powinno odpowiadać poniesionej szkodzie. Odszkodowanie powinno odpowiadać poniesionej szkodzie. Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11 (OSNC 2012, nr 3, poz. 28) przyjął, że zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie lub zniszczenie pojazdu mechanicznego obejmuje także celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego.

Wysokość szkody w postaci poniesionego czynszu najmu pojazdu zastępczego określa uzasadniona kwota czynszu jaką powinien zapłacić poszkodowany, aby zapewnić sobie możliwość korzystania z pojazdu zastępczego. W przypadku stawki czynszu określanej dziennie szkoda stanowi iloczyn uzasadnionego czasu trwania naprawy uszkodzonego pojazdu i uzasadnionej wysokości czynszu. Uzasadniony czas trwania najmu nie pokrywa się z technologicznym okresem naprawy.

Wysokość szkody w postaci kosztów naprawy ustalono w oparciu o opinię i opinię uzupełniająca biegłego sądowego. Z opinii biegłego sądowego wynika, że koszt naprawy samochodu przy użyciu oryginalnych części zamiennych od producenta pojazdu wynosił 40.749,25 zł, w tym koszt części samych zamiennych 25.281,04. Uwzględniono zarzut pozwanej dotyczący obowiązku minimalizacji szkody. Na poszkodowanym bowiem, ciąży obowiązek minimalizacji szkody i współdziałania z ubezpieczycielem. Pozwana wykazała, że łączyła ją umowa, na mocy której właściciel warsztatu zobowiązał się do dostarczania oryginalnych części zamiennych z 17% rabatem. Poszkodowani byli o tym fakcie informowani i obowiązani byli do minimalizacji szkody poprzez skorzystanie z oferty pozwanej na oryginalne części zamienne. W świetle powyższego ustalono, że uzasadniony koszt naprawy samochodu, przy uwzględnieniu rabatu wynosił 36.483,18 zł (40.749,25 – 25.094,54 x 17%).

Odnośnie szkody w postaci czynszu najmu pozwana zarzuciła, że informowała poszkodowaną o akceptowanych stawkach i o możliwości najmu pojazdu zastępczego u pozwanej. Informacja o możliwości najmu pojazdu zastępczego u pozwanej i o akceptowanych stawkach została wysłana poszkodowanym pismem z 21 lipca 2016 r. Natomiast od 21 lipca 2016 r. poszkodowani wynajmowali już pojazd zastępczy, co trwało przez okres 37 dni. Pozwana nie przedstawiła dowodu doręczenia pisma, jednakże przyjmując średni czas na dostarczenie korespondencji, należy założyć, że poszkodowani informację otrzymali 25 lipca 2016 r. w poniedziałek. Do tej daty dodano dwa dni na rozwiązanie dotychczasowej umowy najmu i zawarcie nowej. Po otrzymaniu informacji od pozwanej, poszkodowani powinni byli wynająć pojazd zastępczy u pozwanej lub za stawkę akceptowaną przez pozwaną, czego nie uczynili. Wobec tego, za usprawiedliwiony i konieczny okres najmu pojazdu zastępczego uznano 7 dni tj. od 21 lipca 2016 r. do 27 lipca 2016 r. W tym okresie poszkodowani uprawnieni byli do najmu samochodu za czynszem w wysokości 172,20 zł dziennie. Wysokość czynszu najmu pojazdu klasy (...)zgodnie z opinią biegłego mieściła się w przedziale cenowym występującym w tym czasie na rynku lokalnym. Podkreślenia również wymaga, że poszkodowani wynajmując pojazd 21 lipca 2016 r. nie mogli mieć wiedzy, że niezbędny czas najmu samochodu zastępczego będzie wynosił 37 dni, co wpisano w umowie. Świadczy o tym, że umowę sporządzono następczo.

W toku postępowania likwidacyjnego pozwana przyznała 19.168 zł odszkodowania z obejmującego naprawę pojazdu, zatem powodowi należne było dodatkowe odszkodowanie w wysokości 17.315,18 zł ( 36.483,18 zł – 19.168 zł). Natomiast tytułem odszkodowania za najem pojazdu zastępczego w wysokości 645,40 zł. Pozwana przyjęła odszkodowanie, przyjmując stawkę dobową 80 zł. Uzasadniona stawka wynosiła 172,20. Powód był uprawniony do dodatkowego odszkodowania stanowiącego różnicę pomiędzy stawkami powoda i pozwanej, czyli 92,20 zł za okres 7 dni (92,20 zł x 7 dni). Do zasądzenia pozostało zatem łącznie 17.960,58 zł odszkodowania (17.315,18 zł + 645,40 zł).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie przywołanych przepisów oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy, zasądzono od pozwanej na rzecz powoda 17.960,58 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 9 grudnia 2017 r. Świadczenia odszkodowawcze zakładu ubezpieczeń są terminowe, co oznacza, że zakład ubezpieczeń nie pozostaje w opóźnieniu co do kwot nie objętych jego decyzją, jeżeli poszkodowany po jej otrzymaniu lub wcześniej nie określił kwotowo swego roszczenia (zob. uzas. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 1999 r., III CKN 315/98, OSNC 2000 nr 2, poz. 31, str. 52). Dokładne żądanie zostało zgłoszone przez powoda dopiero w wezwaniu do zapłaty, wysłane e-mailem z 8 listopada 2017 r., zatem 30-dniowy termin na wypłatę odszkodowania upływał 8 grudnia 2017 r., a od dnia następnego zasądzono należne odsetki.

W pozostałej części powództwo oddalono.

O kosztach rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 zd. 1 k.p.c., dokonując ich stosunkowego rozdzielenia stosownie do wyniku postępowania, które powód wygrał w 62,60 %. Koszty postępowania w sumie wyniosły 9.669 zł. Na wskazane koszty złożyły się poniesione przez powoda: opłata od pozwu 1.435 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 3.600 zł, zaliczka na wynagrodzenie biegłego 500 zł oraz poniesione przez pozwaną: wynagrodzenie pełnomocnika 3.600 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, zaliczka na wynagrodzenie biegłego 500 zł. Pozwana winna ponieść koszty w wysokości 6.052,80 zł (62,60% z 9.669 zł), a poniosła koszty w wysokości 4.117 zł, zatem 1.935,80 zł należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda.

Zgodnie z art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 u.k.s.c., mając na uwadze stosunek w jakim strony przegrały sprawę (powód – 37,40%, pozwana 62,60%) pobrano od nich nieuiszczone wydatki w postaci wynagrodzenia biegłego sądowego w wysokości 515,72 zł. Od powoda pobrano 192,88 zł (515,72 zł x 37,40%), zaś od pozwanej 322,84 zł (515,72 zł x 62,60%).

Sędzia