UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w W.

z dnia 26 czerwca 2019 roku

Pozwem z dnia 6 marca 2017 roku (data stempla pocztowego) wniesionym przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej M. M. pełnomocnik powoda P. U. wniósł o przywrócenie powodowi posiadania miejsca postojowego nr 47 znajdującego się w lokalu garażowym przy ulicy (...) w W. oraz współposiadania przestrzeni wspólnej znajdującej się w bezpośrednim sąsiedztwie miejsca postojowego nr 47 poprzez usunięcie agregatu klimatyzatora znajdującego się bezpośrednio przy miejscu postojowym nr 47. Powód wniósł także o przywrócenie posiadania przestrzeni wspólnej znajdującej się w sąsiedztwie miejsca postojowego nr 47 w w/w lokalu garażowym poprzez usunięcie znajdujących się tam pojazdów rowerowych oraz przestrzeni w sąsiedztwie miejsca postojowego nr 36 poprzez usunięcie znajdującego się tam motocykla. Nadto powód wniósł o nakazanie pozwanemu zaprzestania naruszeń posiadania należącego do powoda miejsca postojowego nr 47 oraz naruszania posiadania przestrzeni wspólnych znajdujących się w lokalu garażowym przy ul. (...).

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż powód jest właścicielem nieruchomości lokalowej nr 12 położonej przy ul. (...) w W. oraz przysługuje mu prawo do wyłącznego korzystania z miejsc postojowych nr 47 i 48 w lokalu garażowym znajdującym się pod w/w adresem. Wskazano, iż pozwany w lipcu 2009 roku umieścił w bezpośrednim sąsiedztwie miejsca postojowego nr 47 agregat klimatyzatora. Po zamontowaniu urządzenia powód podejmował starania, aby pozwany dokonał jego demontażu, co nie spotkało się z oczekiwaną reakcją. W związku z tym w maju 2010 roku powód samodzielnie dokonał usunięcia agregatu.

W styczniu 2017 roku pozwany miał ponownie dokonać montażu klimatyzatora. Zaznaczono, iż urządzenie znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie miejsca postojowego powoda, na wysokości ok. 170 cm nad ziemią, przy czym znajdujący się bezpośrednio poniżej wylew skroplin powoduje zawilgocenie posadzki i jej śliskość. Wskazano, iż powód zmuszony jest każdorazowo zachowywać szczególną ostrożność, aby uniknąć urazów przy opuszczaniu samochodu, w związku z czym korzystanie z miejsca postojowego stało się niekomfortowe i niebezpieczne.

W dalszej części uzasadnienia wskazano, iż powierzchnia lokalu garażowego, która nie została wydzielona do wyłącznego korzystania posiadaczom poszczególnych miejsc parkingowych stanowi ich wspólną własność, w związku z czym umieszczenie w obrębie tej przestrzeni rowerów i motocykla uniemożliwia powodowi nieskrępowane korzystanie z całej powierzchni nieruchomości wspólnej. Wskazano, iż przez działanie pozwanego polegające na tolerowaniu samowolnego zajmowania powierzchni wspólnej dochodzi do naruszenia posiadania powoda.

(pozew k. 1-5)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, iż odnosząc się do żądania w zakresie zaprzestania naruszeń posiadania poprzez usunięcie rowerów i motocykla, pozwana nie posiada biernej legitymacji we wskazanym zakresie. Zaznaczono iż w/w pojazdy stanowią własność mieszkańców osiedla, w związku z czym pozwana nie dysponuje tytułem prawnym do dysponowania nimi. Wskazano, iż zarząd nieruchomością wspólną w imieniu pozwanej sprawuje spółka (...) sp. z o.o., przy czym lokal garażowy, w którym znajdują się przedmiotowe miejsca postojowe stanowi odrębną nieruchomość, która nie wchodzi w zakres nieruchomości wspólnej. Zaznaczono, iż strona powodowa niezasadnie wskazuje na uchybienie pozwanej polegające na tolerowaniu naruszania posiadania poprzez umieszczanie rowerów i motocykla, skoro pozwana nie posiada żadnych kompetencji w zakresie zarządzania powierzchnią lokalu garażowego, który stanowi odrębną nieruchomość.

Odnosząc się do żądania usunięcia agregatu wskazano, iż posadowiony jest on poza obrębem miejsca postojowego powoda, w związku z czym w żaden sposób nie ingeruje w zakres jego władztwa, a co więcej nie powoduje także utrudnień w ruchu pojazdów czy swobodzie opuszczania samochodu. Zaznaczono, iż agregat zamontowany został na wysokości wyższej niż drzwi pojazdu powoda, w związku z czym powód niezasadnie wskazuje na istniejące ograniczenia w zakresie opuszczania samochodu.

Pozwana wskazała, iż agregat został zamontowany zgodnie z planem architektonicznym, z którego treścią powód zapoznał się, w związku z czym dokonał świadomego wyboru miejsca postojowego. Zaznaczono także, iż ponowne umieszczenie klimatyzatora w 2017 roku nastąpiło w wykonaniu uchwały Wspólnoty nr 04/2016 z dnia 31 marca 2016 roku.

(odpowiedź na pozew – k. 45-48)

Na rozprawie w dniu 13 czerwca 2019 roku pełnomocnik powoda oświadczył, iż cofa powództwo w zakresie żądania przywrócenia posiadania przestrzeni wspólnej znajdującej się w sąsiedztwie miejsca postojowego nr 47 poprzez usunięcie znajdujących się tam pojazdów rowerowych.

(protokół rozprawy – k. 197)

Stanowisko stron nie uległo zmianie w pozostałym zakresie do momentu zamknięcia rozprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

P. U. jest właścicielem nieruchomości lokalowej nr 12 położonego w budynku nr (...) przy ulicy (...) w W. w obrębie osiedla (...). Przysługuje mu prawo do wyłącznego korzystania z miejsc postojowych o numerach 47 i 48 w lokalu garażowym, znajdującym się pod budynkiem nr (...) przy ulicy (...) w W.. Dla w/w lokalu garażowego Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W. prowadzi księgę wieczystą nr KW (...).

(okoliczność bezsporna, odpis księgi wieczystej – k. 87-98, umowa – k. 126-141)

W lipcu 2009 roku w lokalu garażowym, w którym znajdują się miejsca postojowe należące do P. U. doszło do zainstalowania agregatu klimatyzatora. P. U. zwracał się do Wspólnoty Mieszkaniowej M. M. oraz zarządcy nieruchomości z prośbą o usunięcie agregatu klimatyzatora, wskazując iż jego usytuowanie uniemożliwia mu nieskrępowane korzystanie z miejsca parkingowego. W związku z brakiem reakcji wskazanych podmiotów, urządzenie zostało zdemontowane przez P. U. w 2010 roku, a następnie przekazane Wspólnocie M. M..

(okoliczność bezsporna, zeznania powoda – k. 198v, mail – k. 21-24, pismo – k. 25)

Na przełomie lat 2016/2017 doszło do ponownego zainstalowania agregatu klimatyzatora w lokalu garażowym znajdującym się pod budynkiem nr (...) przy ul. (...) w W.. Klimatyzator został umieszony na ścianie sąsiadującej bezpośrednio z miejscem postojowym nr 47 należącym do P. U.. Agregat znajduje się na wysokości ok. 160 cm nad ziemią, w połowie długości miejsca parkingowego nr 47, przy czym wysunięty jest w stronę wskazanego miejsca parkingowego o ok. 45 cm. Odstęp pomiędzy ścianą a krawędzią miejsca parkingowego nr 47 wynosi ok. 75 cm.

(okoliczność bezsporna, zeznania powoda - k. 199, plan - k. 142, dokumentacja zdjęciowa – k. 26-28)

W wyniku zamontowania agregatu klimatyzatora P. U. nie ma możliwości pełnego otwarcia drzwi w pojazdach korzystających z miejsca postojowego. Każdorazowa czynność tego rodzaju związana jest z koniecznością dodatkowego upewnienia się czy nie dojdzie do uszkodzenia drzwi w samochodzie. Przy wsiadaniu i opuszczaniu auta P. U. musi zachowywać szczególną ostrożność w celu uniknięcia uderzenia się w klimatyzatora.

W dolnej części klimatyzatora umieszczony jest odpływ skroplin. Osadzające się skropliny spływają na powierzchnię miejsca postojowego należącego do P. U., powodując jej zawilgocenie. W związku z gromadzeniem się wody, posadzka staje się śliska.

(dowód – zeznania P. U. – k.198 i nast., nagranie audio – wideo – k. 200 )

Klimatyzator stanowi własność Wspólnoty Mieszkaniowej M. M..

(okoliczność bezsporna, pismo k. 165)

W lokalu garażowym, poza obrębem wyznaczonych miejsc parkingowych, w sąsiedztwie miejsca oznaczonego numerem 36 znajduje się motocykl należący do A. L.. Zaparkowany pojazd nie uniemożliwia P. U. korzystania z należących do niego miejsc parkingowych.

(okoliczność bezsporna, zeznania powoda – k. 199)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dokumentację zgromadzoną w aktach sprawy, w szczególności w postaci odpisów ksiąg wieczystych, umów nabycia nieruchomości, korespondencji mailowej, których autentyczność nie była kwestionowana przez strony, zaś Sąd nie znalazł podstaw, które uzasadniałyby odmówienie im wiarygodności.

Sąd obdarzył przymiotem wiarygodności zeznania złożone przez świadków K. J. oraz D. K., choć w zasadniczej części nie wniosły one istotnych okoliczności do sprawy. Świadkowie koncentrowali się na relacjonowaniu sytuacji konfliktowej pomiędzy powodem a A. L. związanej z parkowaniem w garażu rowerów i motoru przez A. L.. Sąd za całkowicie wiarygodne uznał zeznania złożone przez powoda P. U..

Sąd zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 344 § 1 kc przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, posiadaczowi przysługuje roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem.

Zgodnie z art. 344 § 2 kc roszczenie z tytułu naruszenia wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od stwierdzenia naruszenia. Zważywszy na to, iż do naruszenia doszło na przełomie lat 2016/2017, zaś powództwo zostało wytoczone w dniu 6 marca 2017 roku, zachowany został termin na dochodzenie wskazanego roszczenia.

Zgodnie z art. 342 kc nie wolno naruszać samowolnie posiadania, chociażby posiadacz był w złej wierze. Naruszeniem posiadania jest każde zachowanie osoby trzeciej, które bądź stwarza realną, bezpośrednią groźbę wkroczenia w sferę cudzego władztwa, bądź stanowi ograniczenie tego władztwa przez jego faktyczne zakłócenie lub pozbawienie posiadacza władzy nad rzeczą. Brzmienie art. 344 § 1 kc pozwala na wyróżnienie dwóch postaci naruszenia posiadania: pozbawienie posiadania (wyzucie z posiadania) oraz zakłócenie posiadania. Skutkiem pierwszego jest utrata przez posiadacza władztwa nad rzeczą, zaś drugie polega na wtargnięciu w sferę władztwa posiadacza, bez pozbawiania tego władztwa.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, w ocenie Sądu doszło do zakłócenia nieskrępowanego posiadania przez powoda należącego do niego miejsca parkingowego nr 47. Specyfika tworzenia miejsc parkingowych w lokalach garażowych zakłada pozostawianie wolnych powierzchni, tzw. ciągów komunikacyjnych usytuowanych bezpośrednim sąsiedztwie poszczególnych miejsc. Miejsce parkingowe nr 47 z jednej strony bezpośrednio sąsiaduje z miejscem nr 48, zaś z drugiej strony pozostawiony został wolny obszar ok. 75 cm od krawędzi miejsca do ściany. Zważywszy na wąską szerokość miejsc parkingowych ich użytkowanie zakłada taki sposób parkowanie pojazdów, aby możliwym było swobodne opuszczenie pojazdu. W ocenie Sądu pozostawienie po jednej strony miejsca parkingowego wolnej przestrzeni miało na celu zapewnienie powodowi swobodnego dostępu do jego miejsca, a następnie zajęcie miejsca w pojeździe. Nie sposób uznać, iż okoliczność posiadania przez powoda zarówno miejsca nr 47, jak i bezpośrednio sąsiadującego z nim miejsca nr 48 ma wpływ na ocenę zachowania pozwanej. Na gruncie poniższej sprawy poszczególne miejsca parkingowe stanowią odrębny przedmiot posiadania, do których powód musi mieć zapewniony swobodny dostęp i możliwość korzystania z nich w pełni.

Nie sposób uznać bezzasadność roszczenia powoda poprzez przyjęcie założenia, że fakt posiadania dwóch sąsiadujących miejsc parkingowych sprawia, że klimatyzator nie utrudnia powodowi korzystania z miejsca nr 47. Okoliczność posiadania dwóch miejsc nie zmienia konieczności umożliwienia powodowi posiadania w pełni przysługujących mu miejsc. Oczekiwanie, aby powód dostosowywał, a w rzeczywistości ograniczał sposób korzystania z miejsca nr 47, tylko z tego względu, że przysługuje mu prawo do sąsiedniego miejsca nie znajduje żadnego uzasadnienia prawnego.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem legitymację bierną w procesie posesoryjnym ma ten kto dopuścił się naruszenia, bądź osoba na której rzecz naruszenie nastąpiło. Przedmiotem sporu nie była okoliczność, iż to pozwana jest właścicielem klimatyzatora, którego usytuowanie powoduje naruszenie posiadania powoda, w związku z czym to pozwana powinna występować po stronie pozwanej.

Z ustaleń Sądu wynika, iż klimatyzator został umieszony na ścianie w połowie długości miejsca parkingowego, na wysokości ok. 160 cm. Mając na uwadze przeciętny wzrost dorosłego człowieka oraz wysokość pojazdów, które mogą korzystać z takiego miejsca, powód został ograniczony w swobodnym dostępie do swojego miejsca parkingowego.

Przeznaczenie miejsca postojowego wskazuje, iż osoba uprawniona musi mieć zapewnioną swobodę wejścia do samochodu oraz jego opuszczenia, co każdorazowo wiąże się z posiadaniem możliwości otwarcia drzwi. Zważywszy na posadowienie klimatyzatora, niemożliwym jest swobodne otwarcie drzwi i opuszczenie pojazdu, bez obawy uszkodzenia samochodu.

Należy mieć na uwadze, iż umiejscowienie klimatyzatora stwarza zagrożenie nie tylko dla mienia powoda, ale także dla jego zdrowia, co dodatkowo świadczy o naruszeniu posiadania. Zagrożenie dla zdrowia powoda przejawia się na dwóch płaszczyznach.

Po pierwsze, powód wskazywał że działanie klimatyzatora wiąże się z osadzaniem się skroplin na powierzchni posadzki, co powoduje jej zawilgocenie, a w konsekwencji sprawia, że podłoga staje się śliska. W ocenie Sądu twierdzenia powoda w tym zakresie są wiarygodne i pozostają w zgodzie z zasadami doświadczenia życiowego. Każda osoba, która kiedykolwiek miała do czynienia z klimatyzatorem wie, iż na skutek różnicy temperatur dochodzi do skraplania się wody, która następnie zbiera się pod nim. Powód wskazywał, iż sposób umieszczenia odpływu skroplin, sprawia że zbierają się one w obrębie jego miejsca parkingowego. Konieczność ciągłego zachowywania szczególnej ostrożności przy poruszaniu się w obrębie miejsca parkingowego, aby uniknąć poślizgnięcia się na mokrej powierzchni, stwarza niewątpliwie znaczny dyskomfort, utrudniając nieskrępowane korzystanie przez powoda z jego miejsca. W momencie wejścia w posiadanie miejsca parkingowego powód nie musiał liczyć się z takimi ograniczeniami, z czego jasno wynika, że w wyniku działania pozwanej powód zmuszony został do dostosowania sposobu korzystania z miejsca parkingowego, a przez to został ograniczony w swoich uprawnieniach.

Po drugie, należy mieć na uwadze, że umiejscowienie klimatyzatora sprawia, iż powód każdorazowo musi zachowywać dodatkową nadzwyczajną ostrożność przy wsiadaniu i wysiadaniu z pojazdu, żeby uniknąć uderzenia się w niego. Powód wskazywał, iż w związku z zamontowaniem w obrębie garażu systemu oszczędzania światła, niejednokrotnie światło gaśnie zanim powód opuści pojazd, w wyniku czego zmuszony jest w ciemności unikać uderzenia w klimatyzator. W ocenie Sądu także przywołana uciążliwość świadczy o tym, iż powód ograniczony jest w swobodzie korzystania z miejsca parkingowego.

Nie bez znaczenia pozostaje także okoliczność, iż pozwana nie wykazała w jakikolwiek sposób, aby warunki techniczne zmuszały ją do umieszczenia agregatu we wskazanym miejscu. W ocenie Sądu pozwana montując ponownie urządzenia, w sytuacji kiedy kilka lat wcześniej powód sygnalizował uciążliwości z tym związane, wykazała się złą wolą. Zdaniem Sądu pozwana wiedząc o sprzeciwie powoda mogła zamontować klimatyzator w innym miejscu, tak aby nie utrudniał powodowi korzystania z miejsca parkingowego.

Nie sposób podzielić argumentacji pozwanej, iż nie doszło do naruszenia posiadania z uwagi na okoliczność, iż montaż klimatyzatora został zrealizowany w związku z podjęciem uchwały przez wspólnotę. Jak powszechnie wiadomo zasady podejmowania uchwał w organach kolegialnych opierają się na systemie uzyskania większości głosów dla danego rozstrzygnięcie, w związku z czym ich podjęcie ma miejsce wbrew części zainteresowanych osób. Co więcej, nie jest możliwym uznanie, iż podjęcie uchwały przez wspólnotę może legitymizować działanie pozwanej polegające na naruszaniu praw innych osób. Powód nie mógłby dochodzić ochrony, jedynie w sytuacji gdyby pozwana wykazała, iż powód wyraził zgodę na wkroczenie w sferę jego posiadania, akceptując montaż agregatu. Podejmowanie uchwał w organach kolegialnych niejednokrotnie związane jest z rozważeniem interesów poszczególnych osób i fakt uzyskania akceptacji większości dla jakiegoś rozstrzygnięcia, nie może wbrew woli uprawnionego powodować wkroczenie w sferę jego władztwa.

Nadto, należy wskazać, iż z treści przywołanej uchwały nie wynika wprost iż wymiana klimatyzatorów miała dotyczyć urządzeń zamontowanych w lokalu garażowym.

W § 1 uchwały nr 04/2016 z dnia 31 marca 2016 roku pod pozycją 5 wskazano „wymiana klimatyzatorów w pomieszczeniach technicznych”. Zgodnie z zasadami języka polskiego przez słowo „wymiana” należy rozumieć zastąpienie czegoś starego na nowe, przy założeniu że rzecz mająca podlegać wymianie istnieje. Z ustaleń Sądu wynika, iż w momencie podejmowania uchwały, klimatyzator w pobliżu miejsca powoda był zdemontowany i pojawił się ponownie dopiero na przełomie 2016/2017 roku. W tamtym więc okresie powód mógł zasadnie przypuszczać, iż podjęta uchwała nie ma związku z jego miejscem parkingowym, gdyż skoro agregat został zdemontowany kilka lat wcześniej, to w takiej sytuacji uchwała powinna wskazywać na konieczność montażu klimatyzatora a nie jego wymianę.

Po drugie, w ocenie Sądu nie sposób uznać, aby z treści przywołanej pozycji wynikało, iż urządzenia miały być montowane w lokalu garażowym. W tej samej uchwale w pozycji 2 wskazano na „wymianę filtrów w centralach wentylacji mechanicznej w halach garażowych”. Porównanie tych dwóch pozycji wskazuje na rozróżnienie przez podejmujących uchwałę określeń „hala garażowa” od „pomieszczeń technicznych”. Zgodnie z zasadami wykładni dwóm odmiennym określeniom znajdującym się w tym samym akcie nie powinno się przypisywać tych samych znaczeń, jeżeli nie wynika to wprost z treści danego aktu lub z wyraźnych okoliczności. Skoro więc w uchwale doszło do zróżnicowania tych dwóch pojęć, pozycja 5 w uchwale nie wskazywała bezpośrednio na to, że klimatyzatory mają być montowane w lokalu garażowym. W związku z tym pozwana niezasadnie starała się wykazać, iż powód wiedział o tym, że uchwała pośrednio dotyczy jego miejsca parkingowego i na to nie zareagował.

Mając na uwadze iż przez fakt zamontowania klimatyzatora doszło do naruszenia posiadania przez powoda miejsca postojowego nr 47, na podstawie art. 344 § 1 kc, Sąd nakazał pozwanej przywrócenie powodowi posiadania miejsca parkingowego nr 47 znajdującego się w lokalu garażowym przy ulicy (...) w W. poprzez usunięcie agregatu klimatyzatora. Jednocześnie zakazano pozwanej dalszego naruszania posiadania w/w miejsca postojowego poprzez montaż agregatu na ścianie bezpośrednio przy miejscu postojowym nr 47.

Co do punktu III, Sąd umorzył postępowanie w przedmiocie przywrócenia posiadania przestrzeni wspólnej znajdującej się w bezpośrednim sąsiedztwie miejsca postojowego nr 47 poprzez usunięcie znajdujących się tam rowerów. Zgodnie z art. 355 § 1 kpc Sąd umarza postępowanie, jeżeli powód cofnął pozew ze skutkiem prawnym. Mając na uwadze, iż na rozprawie w dniu 13 czerwca 2019 roku pełnomocnik powoda cofnął powództwo we wskazanym zakresie, Sąd uznając cofnięcie za prawnie dopuszczalne, umorzył postępowanie we wskazanej części.

Powództwo podlegało oddaleniu w części w jakiej powód żądał przywrócenia posiadania przestrzeni wspólnej znajdującej się w sąsiedztwie miejsca postojowego nr 36 w lokalu garażowym przy ul. (...) poprzez usunięcie znajdującego się tam motocykla oraz zakazania pozwanemu naruszania przestrzeni wspólnych znajdujących się w w/w lokalu.

Jak już wskazano we wcześniejszej części rozważań legitymację bierną w procesie posesoryjnym ma ten kto dopuścił się naruszenia, bądź osoba na której rzecz naruszenie nastąpiło. Z jednoznacznych ustaleń poczynionych w sprawie wynika, iż motocykl będący przedmiotem postępowania stanowi własność sąsiada powoda A. L.. W ocenie Sądu nie sposób uznać, aby pozwana wspólnota była legitymowana biernie we wskazanym zakresie. Strona powodowa wywodząc legitymację pozwanej wskazywała, iż pozwana toleruje bezprawne działanie A. L., zaniechując pobierania od niego jakiejkolwiek opłaty, w związku z czym działa na szkodę mieszkańców wspólnoty.

Odnosząc się do podniesionych argumentów należy wskazać, iż lokal garażowy stanowi odrębną nieruchomość, w obrębie której zostały wyznaczone miejsca postojowe, przeznaczone do wyłącznego korzystania poszczególnych mieszkańców. Każdy posiadacz miejsca postojowego jest jednocześnie współwłaścicielem całej nieruchomości lokalowej, w obrębie której zostały wyznaczone miejsca postojowe. Zgodnie z art. 206 kc każdy ze współwłaścicieli uprawniony jest do współposiadania rzeczy wspólnej. Wyznaczenie miejsc parkingowych opiera się na zasadzie wydzielenie określonej powierzchni do wyłącznego korzystania poszczególnym współwłaścicielom, przy jednoczesnym zachowaniu współwłasności całej nieruchomości. Skoro jednak pozwana spółka nie jest właścicielem motocyklu ani do jego umieszczenia w obrębie nieruchomości nie doszło z jej inicjatywy, nie sposób oczekiwać aby mogła ona podejmować jakiekolwiek działania zmierzające do jego usunięcia.

Nadto należy wskazać, iż nie sposób rozpatrywać w kategoriach naruszenia posiadania biernego działania domniemanego sprawcy. Naruszenie posiadania zakłada aktywne działanie naruszyciela i nie może być utożsamiane z sytuacją akceptowania stanu spowodowanego przez osobę trzecią.

Co do kosztów, Sąd orzekł w oparciu o dyspozycję art. 100 kpc, zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione. Mając na uwadze, iż pierwotnie powództwo opierało się na żądaniu przywrócenia powodowi posiadania, poprzez nakazanie pozwanemu dokonania trzech zachowań, polegających na usunięciu klimatyzatora, rowerów i motocykla oraz nakazanie dalszych naruszeń we wskazanym zakresie, przy czym powództwo zostało uwzględnione co do dwóch żądań, zaś w zakresie jednego z nich postępowanie zostało umorzone, zasadnym było zniesienie kosztów między stronami. To do Sądu należy ocena czy w danej sytuacji zasadnym jest wzajemne zniesienie kosztów, w szczególności w sytuacji kiedy obie strony w podobnym zakresie zwyciężyły w procesie, przy czym możliwość taka istnieje nie tylko wtedy kiedy żądanie pozwu zostało uwzględnione dokładnie w połowie (tak też wyrok SA w Krakowie z 20.04.2018 roku, sygn. akt I ACa 1246/17).

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE