UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 grudnia 2019 roku wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, skierowanym przeciwko E. R., powód (...) Ltd. z siedzibą w L., C., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 6592,50 zł wraz z:

⚫: odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 5000 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,
⚫: odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 493,50 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Nadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

W uzasadnieniu wskazano, iż w dniu 16 kwietnia 2019 roku została zawarta umowa pożyczki między (...) sp. z o.o. w W. a pozwaną. Data wymagalności pożyczki przypadała na dzień 16 maja 2019 roku. Wobec braku spłaty całość roszczenia stała się wymagalna. Na dochodzone pozwem roszczenie składają się: niespłacony kapitał w kwocie 5000 zł, prowizja umowna za udzielenie pożyczki w kwocie 1099 zł, odsetki umowne naliczane do 16 maja 2019 roku w kwocie 41 zł, odsetki za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczane od dnia 17 maja 2019 roku do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu w kwocie 452,50 zł. W dniu 4 listopada 2019 roku powód nabył wierzytelność w drodze umowy cesji.

(pozew k. 4-7, pełnomocnictwo k. 22, zaświadczenie, protokół, wraz z tłumaczeniem k. 23-24v)

W dniu 23 grudnia 2019 roku pod sygn. akt VI Nc-e 2384077/19 w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie został wydany w niniejszej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty k. 7v)

W dniu 20 stycznia 2020 roku pozwana złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty. W sprzeciwie podniosła, że kwestionuje powództwo w całości co do zasady i wysokości. Zarzuciła nieudowodnienie istnienia wierzytelności i jej wysokości. Wniosła o zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

(sprzeciw k. 8v-10)

Postanowieniem z dnia 24 stycznia 2020 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi.

(postanowienie k. 15)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. w W. prowadziła działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczkobiorcom pożyczek po spełnieniu przez pożyczkobiorcę warunków określonych w ramowej umowie pożyczki; umowy zawierane były za pomocą środków porozumiewania się na odległość. W celu złożenia wniosku i otrzymania pożyczki pożyczkobiorca zobowiązany był dokonać samodzielnej rejestracji na stronie internetowej, na której utworzone zostaje konto użytkownika, podając wszystkie informacje wymagane na stronie internetowej; lub telefonicznej rejestracji na stronie internetowej za pośrednictwem konsultanta pośrednika. Rejestracja następowała poprzez wypełnienie formularza rejestracji znajdującego się na stronie internetowej. W celu potwierdzenia rejestracji pożyczkobiorca zobowiązany był dokonać przelewu opłaty weryfikacyjnej na rachunek bankowy wskazany przez pośrednika działającego w imieniu pożyczkodawcy wpisując w tytule przelewu tekst zawierający unikalny kod, który pożyczkobiorca otrzymał na pocztę elektroniczną po poprawnym wypełnieniu formularza rejestracji. W momencie dokonania rejestracji na stronie internetowej pożyczkobiorca jednocześnie składał wniosek o pierwszą pożyczkę. Przed zawarciem umowy pożyczki, pośrednik działający w imieniu pożyczkodawcy udostępniał pożyczkobiorcy formularz informacyjny dotyczący pożyczki objętej wnioskiem pożyczkobiorcy, przy czym udostępnienie to następowało w formie pliku (...) umożliwiającego zapisanie na komputerze pożyczkobiorcy, na adres poczty elektronicznej pożyczkobiorcy podany w formularzu rejestracyjnym. Po zaakceptowaniu przez pożyczkodawcę poprawnego wniosku pożyczkobiorcy o pierwszą pożyczkę, pośrednik działający w imieniu pożyczkodawcy udostępniał pożyczkobiorcy na trwałym nośniku ramową umowę pożyczki, formularz informacyjny, potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki oraz formularz odstąpienia (w formie plików (...) umożlwiających ich zapisanie na komputerze pożyczkobiorcy), a dodatkowo dokumenty te miały być widoczne po zalogowaniu się przez pożyczkobiorcę na koncie użytkownika na stronie internetowej (w formie plików umożliwiających zapis na komputerze pożyczkobiorcy). Dokumenty miały zostać wysłane w formie plików (...) umożliwiających ich zapisanie na komputerze pożyczkobiorcy, na adres poczty elektronicznej pożyczkobiorcy podany w formularzu rejestracyjnym.

(wydruk umowy k. 39-45)

W dniu 18 maja 2018 roku pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W.,(...) (...) z siedzibą w L., C. została zawarta umowa ramowa przelewu wierzytelności. Przedmiotem umowy była sprzedaż na rzecz nabywcy wierzytelności pieniężnych określonych w poszczególnych porozumieniach, w celu ich dalszej windykacji.

(umowa k. 27-28)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Zgłoszone w sprawie roszczenie oparte zostało na treści art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1083), zgodnie z którym przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, której kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi w zw. z art. 720 § 1 k.c., z którego wynika obowiązek zwrotu przez pożyczkobiorcę otrzymanych sum.

Pozwana kwestionowała zarówno istnienie jak i wysokość opisanej w pozwie wierzytelności.

Zgodnie z art. 509 kc, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w tym roszczenie o zaległe odsetki. Przedmiotem przelewu może być co do zasady wierzytelność istniejąca, oznaczona w sposób dostateczny, tzn. określająca strony stosunku, świadczenie i przedmiot świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego, III CKN 423/98).

Niewątpliwie powód jako nabywca wierzytelności winien dysponować całością dokumentacji związanej z nabytą wierzytelnością i jako profesjonalista w swej dziedzinie, winien wykazać w postępowaniu sądowym, w jaki sposób i w oparciu o jakie dokumenty określił wysokość dochodzonego roszczenia, jak również fakt wstąpienia w uprawnienia wierzyciela w ramach danego stosunku zobowiązaniowego, a w konsekwencji, że powód posiada własną legitymację czynną do wystąpienia z przedmiotowym żądaniem zapłaty.

W niniejszej sprawie powód nie zdołał wykazać, z czego wynika kwota dochodzona pozwem, że wierzytelność we wskazanej kwocie faktycznie istnieje, a także, aby skutecznie nabył wierzytelność, a w konsekwencji, że powód posiada własną legitymację czynną do wystąpienia z przedmiotowym żądaniem zapłaty.

Powód nie wykazał (jak twierdził w pozwie), aby pozwana zawarła umowę pożyczki z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. w dniu 16 kwietnia 2019 roku. Do pozwu powód załączył wydruk umowy pożyczki z (...) sp. z o.o. w W..

Nadto powód do pozwu dołączył treść umowy ramowej pożyczki, która pozwala poczynić ustalenia odnośnie zasad udzielania pożyczek pożyczkobiorcom w ramach działalności prowadzonej przez (...) sp. z o.o. w W., jednakże analiza zapisów tej umowy oraz pozostałych dokumentów nie dają podstaw do przyjęcia, że pozwaną i (...) sp. z o.o. w W. faktycznie łączyła umowa pożyczki. Powód do zamknięcia rozprawy złożył niepodpisaną przez pozwaną umowę pożyczki, umowę ramową, oraz odpisy pism kierowanych do pozwanej, których moc dowodowa w ocenie Sądu jest niewystarczająca do uwzględnienia powództwa wobec stanowiska pozwanej, która negowała istnienie wierzytelności. Godzi się w tym miejscu przypomnieć, że przepisy ustawy Prawo bankowe (art. 7) dopuszczają możliwość prowadzenia przez banki dokumentacji w formie elektronicznej, co oznacza, że wyciągi (zestawienia, potwierdzenia transakcji) generowane na podstawie takiej dokumentacji mogą przybierać formę wydruków komputerowych. Złożone przez powoda – do dnia zamknięcia rozprawy dokumenty - są to dokumenty prywatne, więc ich moc dowodowa jest ograniczona; w świetle braku innego materiału dowodowego, stanowią one jedynie kontynuację twierdzeń procesowych powoda i równie dobrze mogłyby stanowić część uzasadnienia pozwu, a nie dowód na zasadność jego żądania. Dokumenty te nie mogą być dowodem na to, że doszło do zawarcia umowy pożyczki. W niniejszej sprawie brak jest także podstaw do przyjęcia, że umowa została doręczona pozwanej przed zawarciem umowy (art. 384 § 4 k.c.), oraz że zaakceptowała ona treść tych dokumentów. Gdyby nawet przyjąć, że pozwanej doręczono takie dokumenty, to powód nie wykazał, aby pozwana złożyła oświadczenie woli w opisany w umowie ramowej sposób. Brak jest dowodu na dokonanie rejestracji pozwanej na stronie internetowej pożyczkodawcy, dowodu przelewu opłaty weryfikacyjnej i wypłaty kwoty pożyczki. Strona powodowa nie złożyła też wniosku pozwanej o udzielenie pożyczki złożonego w systemie informatycznym.

Strona ma prawo zapoznać się z samą ofertą przedstawioną przez pożyczkodawcę. Powód nie dołączył do pozwu potwierdzenia doręczenia pozwanej umowy na trwałym nośniku. Ostatecznie stwierdzić należy, że choć powód wykazał, że pożyczkodawca dysponował danymi osobowymi pozwanej, sama ta okoliczność nie pozwala na ustalenie, że pozwana złożyła jakiekolwiek oświadczenie woli, na skutek którego zawarła umowę pożyczki. Brak jest zatem w aktach rozpoznawanej sprawy oświadczenia pozwanej potwierdzającego wolę zawarcia umowy pożyczki. Nie budzi wątpliwości, że zawieranie umów za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość jest dozwolone w obrocie prawnym. Nie jest ono wyłączone przez art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim i art. 10 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki. Jednakże strona będąca profesjonalistą, obowiązanym do podwyższonej staranności w obrocie prawnym, powinna być świadoma ograniczeń dowodowych wiążących się z taką formą zawarcia umowy i uzyskać, a następnie przedstawić dowody złożenia oświadczenia woli przez pożyczkobiorcę. Powód, który powołuje się na nabycie wierzytelności w wyniku cesji powinien bowiem wykazać wszelkie okoliczności, które obciążałyby pierwotnego wierzyciela, gdyby to on wytaczał powództwo.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił przedmiotowe powództwo, orzekając jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE