WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2020 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Marek Jasiński

Protokolant: Dominika Leśko-Dębowska

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2020 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa W. J.

przeciwko (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. (poprzednio (...) S.A. z siedzibą w W.)

o zapłatę

I.  zasądza od (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. na rzecz W. J. kwotę 4 040,22 zł (cztery tysiące czterdzieści złotych dwadzieścia dwa grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 3 890,22 zł (trzy tysiące osiemset dziewięćdziesiąt złotych dwadzieścia dwa grosze) od 15 marca 2016 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych) od 4 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  kosztami procesu obciąża w całości (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W., pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt I C 295/18

IV.  UZASADNIENIE

Powód W. J. pozwem wniesionym w dniu 8 grudnia 2017 r. domagał się zasądzenia od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. (obecnie (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.) kwoty 4.066,48 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 marca 2016 r do dnia zapłaty, a nadto zasądzenia od pozwanego kosztów procesu wg norm prawem przepisanych.

Uzasadniając swoje roszczenie powód wskazał, iż kwotę dochodzoną pozwem stanowi część niewypłaconego odszkodowania w związku ze zdarzeniem z dnia 9 lutego 2016 r., w wyniku którego uszkodzeniu uległ należący do niego motocykl marki H., a którego sprawcą był posiadacz pojazdu mechanicznego objętego ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...).

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 8 lutego 2018 r. w sprawie I Nc 2400/17 Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu, kwestionując roszczenie co do wysokości. Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, iż do chwili obecnej powód nie przedstawił faktury za naprawę pojazdu, dlatego też pozwany wyliczył należne odszkodowanie metodą kosztorysową, zaś w niniejszej sprawie – mając na uwadze wiek pojazdu – nie zachodzą przesłanki do zastosowania części oryginalnych. Nadto pozwany zakwestionował wysokość stawek za robociznę, uznając za zasadne zastosowanie stawek minimalnych.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 9 lutego 2016 r. doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ należący do W. J. motocykl marki H.. Sprawca zdarzenia w chwili szkody posiadał ubezpieczenie w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. w W..

W toku prowadzonego postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel uznał swą odpowiedzialność za zdarzenie, wypłacając W. J. kwotę 8.309,12 zł. tytułem odszkodowania.

/bezsporne; nadto dowód: akta szkody – płyta – k. 76/

Przedmiotowy motocykl W. J. nabył w 2016 r. w stanie używanym. Pojazd nie był wcześniej uszkodzony. Po kolizji W. J. nie dokonał jego naprawy, natomiast zlecił wykonanie kosztorysu naprawy zakładowi (...). Koszt sporządzenia ekspertyzy wyniósł 150 zł. Pojazd nie był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej.

/dowody: kosztorys naprawy sporządzony na zlecenie powoda – k. 14; faktura – k. 15; przesłuchanie powoda – k. 71-72; akta szkody – płyta – k. 76/

Celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji wynoszą 12.199,34 zł brutto. Motocykl nie miał wcześniejszych uszkodzeń, brak jest śladów innych napraw niż te wykonane w toku likwidacji przedmiotowej szkody.

Celem przeprowadzenia naprawy niezbędne będzie użycie części nowych i oryginalnych. Części zamienne nie pozwolą na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia komunikacyjnego. Użycie części nowych i oryginalnych nie doprowadzi do wzrostu wartości motocykla.

/dowód: opinia biegłego – k. 98 – 113/

Dla przedmiotowego modelu motocykla nie występują części zamienne o jakości innej niż oryginalne. Stawka 123 zł brutto za roboczogodzinę prac naprawczych nie była stawką wygórowaną i występowała na lokalnym rynku.

/dowód: opinia uzupełniająca – k. 136-145/

W. J. zgłosił szkodę w dniu zdarzenia, zaś roszczenie w zakresie kwoty 150 zł. za sporządzenie prywatnej ekspertyzy pismem z dnia 5 lipca 2016 r.

/dowód: akta szkody – płyta – k. 76/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części określonej w wyroku.

Stan faktyczny ustalono na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, jak również w oparciu o dowód z przesłuchania powoda W. J., których prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez żądną ze stron, wobec czego Sąd również nie miał podstaw by dowodom tym odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Kluczowe znaczenie w niniejszej sprawie miała opinia biegłego ds. techniki motoryzacyjnej K. K., który w szczegółowy sposób określił celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody oraz wskazał na zasadność wykonania naprawy z użyciem nowych i oryginalnych części. Opinia biegłego została zakwestionowana przez stronę pozwaną, co wywołało konieczność jej uzupełnienia. W uzupełniającej opinii biegły szczegółowo odniósł się do zarzutu strony pozwanej, wyjaśniając m.in. zasadność użycia części oryginalnych. Podkreślenia wymaga, iż żadna ze stron nie wnosiła do opinii dalszych zastrzeżeń, w związku z czym, mając na uwadze jej jasność, spójność, rzetelność i niesprzeczność, Sąd również nie znalazł podstaw do jej ponownego uzupełniania bądź wyjaśniania.

Spór pomiędzy stronami dotyczył wysokości szkody poniesionej przez powoda w związku z uszkodzeniem należącego do niego pojazdu.

Zgodnie z treścią art. 822 §1, 2 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz, której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Zasada ta doszczegółowiona została art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...)odnośnie szkód powstałych w wyniku zdarzeń komunikacyjnych, zgodnie, z którym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

Zgodnie z argumentacją wyrażoną w tezie i uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r. (III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51), którą Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela i przyjmuje za własną – odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Przy czym jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 sierpnia 2003 r., sygn. akt IV CKN 387/01 obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSPiKA 2002, nr 7-8, poz. 103). Powyższe oznacza, iż powód miał prawo dokonać naprawy również w sposób gospodarczy, a nawet odstąpić od jej wykonania.

Mając na względzie powyższe, w tym fakt, że ustalona przez biegłego wartość szkody poniesionej przez powoda wynosiła 12. 199,34 zł., zaś w ramach likwidacji szkody pozwany wypłacił W. J. kwotę 8.309,12 zł., zasadnym było zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 3.890,22 zł.

Jeżeli chodzi o zwrot kosztu w kwocie 150 zł za sporządzenie kalkulacji naprawy – mając na względzie postawę pozwanego, który w prowadzonym przez siebie postępowaniu likwidacyjnym, nie uznał roszczenia co do wysokości, uwzględniając jednak również brak po stronie powoda fachowej wiedzy niezbędnej do samodzielnego podjęcia tego rodzaju czynności (pozwany nie tylko nie wykazał, ale nawet nie twierdził, by powód wiedzą taką dysponował) – było niezbędne celem ustalenia choćby przybliżonej wysokości przysługującemu powodowi roszczenia. Kwoty tej nie sposób przy tym uznać za wygórowaną. W konsekwencji jest ona objęta zakresem poniesionej przez powoda wskutek zdarzenia ubezpieczeniowego objętego pozwem szkody.

O odsetkach od w/w kwoty orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 359 § 1 k.c., zgodnie, z którymi jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, choćby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Termin spełnienia świadczenia przez dłużnika, którym jest zakład ubezpieczeń, w ramach ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, oznaczony jest przez przepis 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...), według którego, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, mając na uwadze, iż szkoda została zgłoszona w dniu jej wystąpienia – 9 lutego 2016 r., zaś kwota 150 zł za sporządzoną ekspertyzę w piśmie nadanym w dniu 5 lipca 2016 r., zasadnym było zasądzenie odsetek odpowiednio od dnia 15 marca 2016 r. oraz od 4 sierpnia 2016 r.

W pozostałym zakresie tj. co do nieznacznej części roszczenia oraz odsetek od kwoty 150 zł za okres od 15 marca 2016 r. do 3 sierpnia 2016 r. powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne.

O kosztach sądowych Sąd orzekł w punkcie III wyroku, na mocy art. 100 zd. 2 k.p.c., obciążając nimi w całości pozwanego, albowiem powód uległ tylko co do nieznacznej części swego roszczenia. Na mocy art. 108 k.p.c. szczegółowe wyliczenie powyższych kosztów pozostawiono referendarzowi sądowemu.