Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 425/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 7 maja 2019r. sygn.. akt XVIII K 254/16 .

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowania dowodowego w postepowaniu odwoławczym.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowania dowodowego w postepowaniu odwoławczym.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

1.  zarzuty przedstawione przez obrońcę oskarżonego C. :

- obrazy przepisów postępowania w postaci:

1. 1. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez bezpodstawne obdarzenie walorem wiarygodności P. S. (1) i I. Al. (...), których wyjaśnienia i zeznania stanowią podstawę dowodową poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych w zakresie wszystkich okoliczności przez nich podawanych, niezrozumiałe przydanie tym wyjaśnieniom i zeznaniom waloru wiarygodności, która była w postępowaniu niniejszym, jak również innych postępowaniach, wielokrotnie podważana, przy czym:

a. osoby mające z nimi styczność m.in. M. A., opisują wymienionych jako bezwzględnych kryminalistów i manipulatorów, traktujących ludzi w sposób instrumentalny, którzy dla osiągnięcia celu przed niczym się nie cofną,

b. w sposób oczywisty próbują obarczyć inne osoby odpowiedzialnością za popełnione przez siebie przestępstwa,

c. zostali oskarżeni lub prawomocnie skazani o popełnienie wielu przestępstw zagrożonych wysokimi karami pozbawienia wolności, w tym napadów, przemytu narkotyków, gwałtu (w przypadku I. Al. (...)),

d. w toku postępowania przygotowawczego i sądowego ujawnili w swojej postawie obiektywne wyrachowanie i niekonsekwencje, ukierunkowana wyłącznie na uniknięcie wysokiej kary pozbawienia wolności,

e. cechują ich wysoki poziom demoralizacji wynikający z chęci ekspansji swojej przestępczej działalności,

f. żaden inny dowód nie potwierdza relacjonowanych przez P. S. (1) i I. Al (...) okoliczności w zakresie S. C. (1), nie potwierdza tego sam oskarżony C.,

co determinowało przeprowadzenie wnikliwego i skrupulatnego postępowania dowodowego, które potwierdziłoby w sposób nie budzący wątpliwość pomówienie, iż S. C. (1) brał udział w obrocie narkotykami, przemycie narkotyków, czerpaniu korzyści z cudzego nierządu, napadach rabunkowych, czego nie uczynił Sąd pierwszej instancji, nie konfrontując z

zebranym w sprawie materiałem dowodowym okoliczności opisywanych przez P. S. (1) i I. Al. (...), w szczególności, że byli oni jedynym bezpośrednim źródłem dowodów o charakterze obciążającym oskarżonego.

2. art. 366 k.p.k. w zw. w. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. w. z art. 410 k.p.k., poprzez:

a. obdarzenie zaufaniem świadka P. S. (1) korzystającego z dobrodziejstwa wynikającego z art. 60 k.k., a który odmówił składania wyjaśnień na etapie postepowania przed Sądem, w sytuacji gdy oskarżony ani jego obrońca nie brali udziału w czynnościach przesłuchania P. S. (1) w toku postępowania przygotowawczego, pozbawiając możliwości zadania mu pytań oraz zweryfikowania okoliczności podawanych przez świadka, co z jednej strony pozbawiło mojego Mandanta prawa do obrony, który nie miał żadnej możliwości skontrolowania wiarygodności obciążającego go świadka, a z drugiej stanowi przejaw nielojalności procesowej, która winna być oceniona przez Sąd w możliwie krytyczny sposób, a zeznania P. S. (1) w niniejszej sprawie nie mogą być uznane za wiarygodne i jednoznaczne, a już tym bardziej za potwierdzone innymi dowodami, a zatem nie mogą one stanowić wartościowego i wiarygodnego materiału dowodowego, na podstawie którego można byłoby opierać prawdziwe ustalenia faktyczne i wypowiadać się o odpowiedzialności karnej S. C. (1).

3. art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez niedopełnienie określonego przepisem art. 410 k.p.k. obowiązku wydania orzeczenia w oparciu o całokształt materiału dowodowego, zgromadzonego w niniejszej sprawie i pominiecie bądź zbagatelizowanie tych dowodów, które były korzystne dla oskarżonego S. C. (1) lub podważały wiarygodność wyjaśnień i zeznań złożonych przez P. S. (1) i I. Al. (...), skutkiem czego było naruszenie przez Sąd meriti zasady

swobodnej oceny dowodów, polegające na popadnięciu przez Sąd Okręgowy w Warszawie, XVIII Wydział Karny w dowolność ocen, iż:

A. w zakresie zarzutu pierwszego

zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie głównej przez Z. B. (1) pozytywnie weryfikują materiał dowodowy wynikający z wyjaśnień i zeznań P. S. (1) na podstawie którego to materiału w niniejszym postępowaniu został postawiony mojemu Klientowi zarzut w sytuacji gdy:

- Z. B. (1) podczas przesłuchania w dniu 30 grudnia 2008 r. wskazał, iż ma wiedzę kto go napadł, i że byli to mężczyźni o nazwiskach K. i C.,

- Z. B. (1) wskazał, iż rozpoznany przez niego napastnik był korpulentnej budowy ciała o wzroście poniżej 172 cm, w sytuacji gdy S. C. (1) jest osobą wysoką, mierzącą ponad 180 cm wzrostu o atletycznej budowie ciała.

- Z. B. (1) zeznał, iż skradziono mu kwotę 15 000,00 zł. gdy P. S. (1) twierdził, iż była to kwota 30 000, 00 zł.

- Z. B. (1) na rozprawie głównej nie rozpoznał S. C. (1) jako sprawcę napadu na swoją osobę i podtrzymał wcześniejsze zeznania, w których jako sprawców napadu wskazywał M. C. i L. K..

- zeznający w sprawie N. S. wskazał, iż Z. B. (1) był skonfliktowany z szeregiem osób, z którymi robił interesy w tym z L. C., osobami z M. oraz mężczyznami, których określał jako przygodnych partnerów Z. B. (2).

- w miejscu przetrzymywania Z. B. (1) oraz w mieszkaniu pokrzywdzonego nie ujawniono żadnych śladów świadczących a obecności S. C. (1).

B. w zakresie zarzutu drugiego

zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie głównej

przez R. S. (1), M. S., poprzednio A., pozytywnie weryfikują materiał dowodowy wynikający z wyjaśnień i zeznań P. S. (1) na podstawie którego to materiału w niniejszym postępowaniu został postawiony mojemu Klientowi zarzut w sytuacji gdy:

- R. S. (1) i M. S., wcześniej A., wskazali rozpoznanego przez nich sprawce napadu w B. oraz kradzieży w E., iż jest to P. B., pod nosząc, iż są tego rozpoznania w stu procentach pewni.

- R. S. (1) i M. S., wcześniej A. przesłuchiwani na rozprawie głównej przed Sądem Okręgowym w Warszawie wykluczyli aby w śród sprawców napadu na ich osoby byli S. C. (1) i K. G. (1). - R. S. (1) zeznał, iż zostało skradzione mu 40 000,00 zł. i 3 000,00 euro, gdy P. S. (1) wskazywał, iż z mieszkania w E. wraz z K. G. (1) mieli skraść kwotę w przedziale 50-60 tys. złotych w różnych walutach.

- R. S. (1) miał rany cięte zadane rozbitą butelką po piwie, P. S. (1) nie wskazał w precyzyjnym opisie bicia R. stokłosy aby były zadawane mu rany cięte.

C. W zakresie zarzutu trzeciego

- M. R. nie wskazał na S. C. (1) jako sprawce napadu i uprowadzenia jego osoby będąc przesłuchiwanym bezpośrednio po napadzie oraz przed Sadem Okręgowym w Warszawie,

- K. G. (1), A. P. oraz świadek J. będąc skazanymi prawomocnie za dokonanie tego napadu i uprowadzenia nie wskazywali na S. C. (1) jako sprawcę przedmiotowego przestępstwa.

- biegły antropolog analizujący zapis monitoringu, na którym zostały utrwalone wizerunki mężczyzn będących sprawcami napadu na M. R. w wydanej opinii nie potwierdził, iż wśród zidentyfikowanej grupy mężczyzna jest S. C. (1).

D. W zakresie czynu czwartego

- żaden z zeznających w niniejszej sprawie świadków nie potwierdzili, iż S. C. (1) brał udział w opisywanym przez P. S. (1) przejęciu na terenie Hiszpanii 120 kg. haszyszu oraz przewiezieniu go — wewnątrz wspólnotowym przewozie we dwóch partiach na terytorium Polski.

- J. F. (1) nie przyznał się iż brał udział w przewiezieniu opisywanego wyżej haszyszu z Hiszpanii na terytorium Polski.

- świadek A. G. wskazywał, iż wiedzę o rzekomym przemycie przez S. C. (1) 50 kg. haszyszu ma „ze słyszenia", przy czym nie był w stanie wskazać precyzyjne źródła swojej wiedzy, a podczas przesłuchania w toku postępowania przed Sądem odmówił składania zeznań, czym uniemożliwił oskarżonym w niniejszej sprawie weryfikację prawdziwości złożonych wcześniej zeznań.

A. W zakresie czynu piątego i szóstego

- A. S. (1) wskazywany przez P. S. (1) jako zbywający kilogram amfetaminy oraz pół kilograma heroiny nie potwierdził, aby opisywane przez świadka S. zdarzenia miały miejsce.

F W zakresie czynu siódmego oraz ósmego

- świadek A. D. przesłuchiwana w toku postępowania przygotowawczego oraz postępowania przed Sądem pierwszej instancji nie potwierdziła depozycji P. S. (1) o tym, iż w lokalach mieszkalnych pod adresami ul. (...) w W. S. C. (1) prowadził działalność polegającą na czerpaniu korzyści majątkowych z cudzego nierządu.

- nie ustalono tożsamości jakiejkolwiek kobiety z której nierządu S. C. (1) miałby czerpać korzyści osobiste lub majątkowe.

4. art. 5 § 2 k.p.k., polegające na rozstrzygnięciu wątpliwości wynikających z oceny wyjaśnień i zeznań P. S. (1), I. Al (...) na niekorzyść oskarżonego S. C. (1) — wbrew regule in dubio pro reo, a także nie wzięcie pod uwagę wątpliwości, jakie w świetle zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego powinny zostać zauważone przez Sąd pierwszej instancji.

a w konsekwencji powyższych naruszeń:

5. a nadto błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, iż oskarżony S. C. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanych mu przestępstw w sytuacji gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy powinien prowadzić Sąd meriti do przekonania, iż brak jest dostatecznie przekonywujących dowodów sprawstwa zarzuconych S. C. (1) czynów.

2. obrońcy K. G. (1) wyrokowi zarzucili :

- ( adw.P. G.) obrazę przepisów postępowania poprzez:

1. art. 14 § 1 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. stanowiące bezwzględną przyczynę odwoławczą, a polegającą na wyjściu Sądu pierwszej instancji poza granice oskarżenia, a w konsekwencji uznanie K. G. (1) winnym wewnątrzwspólnotowego przewozu 120 kg. haszyszu mimo brak skargi oskarżyciela w tym zakresie.

. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez bezpodstawne obdarzenie walorem wiarygodności P. S. (1) i I. A.. Z., M. P. (1), A. G., których wyjaśnienia i zeznania stanowią podstawę dowodową poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych w zakresie wszystkich okoliczności przez nich podawanych, niezrozumiałe przydanie tym wyjaśnieniom i zeznaniom waloru wiarygodności, która była w postępowaniu niniejszym, jak również innych postępowaniach, wielokrotnie podważana, przy czym:

a. osoby mające z nimi styczność m.in. M. A., opisują wymienionych jako bezwzględnych kryminalistów i manipulatorów, traktujących ludzi w sposób instrumentalny, którzy dla osiągnięcia celu przed niczym się nie cofną,

b. w sposób oczywisty próbują obarczyć inne osoby odpowiedzialnością za popełnione przez siebie przestępstwa,

c. zostali oskarżeni lub prawomocnie skazani o popełnienie wielu przestępstw zagrożonych wysokimi karami pozbawienia wolności, w tym napadów, przemytu narkotyków, gwałtu (w przypadku I. Al. (...) in),

d. w toku postępowania przygotowawczego i sądowego ujawnili w swojej postawie obiektywne wyrachowanie i niekonsekwencje, ukierunkowana wyłącznie na uniknięcie wysokiej kary pozbawienia wolności,

e. cechują ich wysoki poziom demoralizacji wynikający z chęci ekspansji swojej przestępczej działalności,

a. żaden inny dowód nie potwierdza relacjonowanych przez P. S. (1) i I. Al (...) okoliczności w zakresie S. C. (1), nie potwierdza tego sam oskarżony C..

b. A. G., M. P. (1) odmówili składania zeznań przed Sądem uniemożliwiając tym samym weryfikacje wcześniej składanych wyjaśnień.

co determinowało przeprowadzenie wnikliwego i skrupulatnego postępowania dowodowego, które potwierdziłoby w sposób nie budzący wątpliwość pomówienie, iż K. G. (1) brał udział w obrocie narkotykami, przemycie narkotyków, napadach rabunkowych, czego nie uczynił Sąd pierwszej instancji, nie konfrontując z zebranym w sprawie materiałem dowodowym okoliczności opisywanych przez P. S. (1) i I. Al. (...) oraz pozostałych świadków oskarżenia w szczególności, że byli oni jedynym bezpośrednim źródłem dowodów o charakterze obciążającym oskarżonego.

3. art. 366 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez:

a. obdarzenie zaufaniem świadka P. S. (1), A. G. i M. P. (1) korzystającego z dobrodziejstwa wynikającego z art. 60 k.k., a który odmówił składania wyjaśnień na etapie postępowania przed Sądem, w sytuacji gdy oskarżony ani jego obrońca nie brali udziału w czynnościach przesłuchania P. S. (1) w toku postępowania przygotowawczego, pozbawiając możliwości zadania mu pytań oraz zweryfikowania okoliczności podawanych przez świadka, co z jednej strony pozbawiło mojego Mandanta prawa do obrony, który nie miał żadnej możliwości skontrolowania wiarygodności obciążającego go świadka, a z drugiej stanowi przejaw nielojalności procesowej, która winna być oceniona

przez Sąd w możliwie krytyczny sposób, a Wyjaśnienia wyżej wymienionych w niniejszej sprawie nie mogą być uznane za wiarygodne i jednoznaczne, a już tym bardziej za potwierdzone innymi dowodami, a zatem nie mogą one stanowić wartościowego i wiarygodnego materiału dowodowego, na podstawie którego można byłoby opierać prawdziwe ustalenia faktyczne i wypowiadać się o odpowiedzialności karnej K. G. (1).

4. art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez niedopełnienie określonego przepisem art. 410 k.p.k. obowiązku wydania orzeczenia w oparciu o całokształt materiału dowodowego, zgromadzonego w niniejszej sprawie i pominięcie bądź zbagatelizowanie tych dowodów, które były korzystne dla oskarżonego K. G. (1) lub podważały wiarygodność wyjaśnień i zeznań złożonych przez P. S. (1) i I. AI. Z., A. G. oraz M. P. (1) skutkiem czego było naruszenie przez Sąd meriti zasady swobodnej oceny dowodów, polegające na popadnięciu przez Sąd Okręgowy w Warszawie, XVIII Wydział Karny w dowolność ocen, iż:

A. w zakresie zarzutu dziewiątego

zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie głównej przez R. S. (1) M. S., poprzednio A., pozytywnie weryfikują materiał dowodowy wynikający z wyjaśnień i zeznań P. S. (1) na podstawie którego to materiału w niniejszym postępowaniu został postawiony mojemu Klientowi zarzut w sytuacji gdy:

- R. S. (1) i M. S., wcześniej A., wskazali rozpoznanego przez nich sprawce napadu w B. oraz kradzieży w E., iż jest to P. B., podnosząc, iż są tego rozpoznania w stu procentach pewni.

- R. S. (1), M. S., wcześniej A. przesłuchiwani

na rozprawie głównej przed Sądem Okręgowym w Warszawie wykluczyli aby w śród sprawców napadu na ich osoby byli S. C. (1) i K. G. (1). - R. S. (1) zeznał, iż zostało skradzione mu 40 000,00 zł. i 3 000,00 euro, gdy P. S. (1) wskazywał, iż z mieszkania w E. wraz z K. G. (1) mieli skraść kwotę w przedziale 50-60 tys. złotych w różnych walutach.

- R. S. (1) miał rany cięte zadane rozbitą butelką po piwie, P. S. (1) nie wskazał w precyzyjnym opisie bicia R. S. (1) aby były zadawane mu rany cięte.

B. W zakresie zarzutu dziesiątego

- żaden z zeznających w niniejszej sprawie świadków nie potwierdzili, iż S. C. (1) brał udział w opisywanym przez P. S. (1) przejęciu na terenie Hiszpanii 120 kg. haszyszu oraz przewiezieniu go — wewnątrzwspólnotowym przewozie we dwóch partiach na terytorium Polski.

- J. F. (1) nie przyznał się iż brał udział w przewiezieniu opisywanego wyżej haszyszu z Hiszpanii na terytorium Polski.

- świadek A. G. wskazywał, iż wiedzę o rzekomym przemycie przez S. C. (1) 50 kg. haszyszu ma „ze słyszenia", przy czym nie był w stanie wskazać precyzyjne źródła swojej wiedzy, a podczas przesłuchania w toku postępowania przed Sądem odmówił składania zeznań, czym uniemożliwił oskarżonym w niniejszej sprawie weryfikację prawdziwości złożonych wcześniej zeznań.

B. W zakresie czynu jedenastego

- A. S. (1) wskazywany przez P. S. (1) jako zbywający kilogram amfetaminy nie potwierdził, aby opisywane przez świadka S. zdarzenia miały miejsce.

C. W zakresie czynu od dwunastego do osiemnastego

- uznanie za niewiarygodne zeznania K. G. (2) oraz wyjaśnienia K.

K., którzy nie przyznali się do udziału w obrocie marihuaną z K. G. (1) i wskazali powody z jakich A. G. pomówił ich o popełnienie tego przestępstwa.

- uznanie, że zeznania S. K. pozytywnie weryfikują wyjaśnienia i zeznania M. P. (1) w sytuacji, gdy S. K. ogólnikowo odniósł się do kwestii współpracy K. G. (1) z M. P. (1) do swojej relacji z oskarżonym bez potwierdzenia istotnych szczegółów wersji prezentowanej przez M. P. (1).

- nigdy nie ustalono danych personalnych mężczyzny i kobiety, którzy mieli być poleceni przez K. G. (1) jako przemytnicy marihuany z Holandii do Polski.

- zeznania M. P. (1), T. Ś. nie zostały zweryfikowane wiarygodnymi dowodami, stoją w sprzeczności z wyjaśnieniami K. G. (1), który zaprzecza aby współpracował z wymienionymi świadkami w podawanym przez nich zakresie.

4. art. 5 § 2 k.p.k., polegające na rozstrzygnięciu wątpliwości wynikających z oceny wyjaśnień i zeznań P. S. (1), A. G. na niekorzyść oskarżonego K. G. (1) — wbrew regule in dubio pro reo, a także nie wzięcie pod uwagę wątpliwości, jakie w świetle zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego powinny zostać zauważone przez Sąd pierwszej instancji.

a w konsekwencji powyższych naruszeń:

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, iż oskarżony K.! G. dopuścił się popełnienia zarzucanych mu przestępstw, w zakresie w jakim nie przyznał się do ich popełnienia w sytuacji gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy powinien prowadzić Sąd meriti do przekonania, iż brak jest dostatecznie przekonywujących dowodów sprawstwa zarzuconych K. G. czynów.

5 (adw. Ł. K.) z obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to naruszenie art. 14 § 1 k.p.k. stanowiące bezwzględną przyczyną odwoławczą, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k., a polegającą na wyjściu przez Sąd poza granice oskarżenia, a w konsekwencji skazaniu oskarżonego za dokonanie wewnątrzwspólnotowego przewozu 120 kg haszyszu mimo braku skargi uprawnionego oskarżyciela w takim zakresie.

W przypadku niepodzielenia przez Sąd Odwoławczy zarzutu wskazanego powyżej

1) art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. art. 177 § 1 k.p.k. poprzez umożliwienie świadkowi P. S. (1), A. G. oraz M. P. (1) odmowy udzielenia odpowiedzi na pytania obrońcy w sytuacji gdy pytania te dotyczyły istotnych okoliczności sprawy oraz nie poruszały okoliczności które uprawniałyby świadka do odmowy odpowiedzi na zadane pytanie, a w konsekwencji naruszenie art. 6 ust.1 oraz 3c e.k.p.c. oraz art. 6 k.p.k. poprzez faktyczne pozbawienie oskarżanego prawa do obrony.

2) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny, a nadto nieuzasadnionej, wybiórczej, sprzecznej z zasadami logiki oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oceny dowodów oraz poprzez:

a. bezpodstawne uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego K. G. (1), w sytuacji, gdy wyjaśnienia te były spójne, logiczne i konsekwentne;

b. bezpodstawne uznanie za wiarygodne zeznań świadków P. S. (1), A. G. czy M. P. (1) pomimo, że świadkowie odmówili składania zeznań jak również odpowiedzi na pytania, które pozwoliłby zweryfikować prawdziwość zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym

c. brak należytego uwzględnienia okoliczności, że świadkowie P. S. (1), A. G. i M. P. (1) odmówili składania zeznań oraz odpowiedz na pytania w postępowaniu sądowym co budzi zasadnicze wątpliwości co do motywacji świadków do podjęcia współpracy z organami ścigania a tym samym rodzi uzasadnione wątpliwości co do prawdziwości tych zeznań;

3. Obrońca oskarżonego J. F. (1) zarzucił wyrokowi:

- obrazę art. 7 kpk polegając jednostronnej ocenie materiału dowodowego skutkującej przypisaniem oskarżonemu i w konsekwencji jego skazaniu w oparciu o praktycznie jedyny dowód istniejący w sprawie to jest pomówieniu ze strony świadka P. S. (1) czego następstwem było także dopuszczenie się przez Sąd do

-błędu w ustaleniach faktycznych co do sprawstwa oskarżonego w zakresie wszystkich zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

X częściowo zasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Odnośnie zarzutów wskazanych przez obrońców oskarżonych obrazy przepisów prawa procesowego:

a/ w postaci art. 7 kpk, art. 410 kpk, art. 6 kpk , art. 4 kpk, art. 424 §1 pkt. 1 kpk – aby nie powtarzać tych samych argumentów należy stwierdzić, że:

- Art. 7 kpk wyraża obowiązującą w polskim procesie karnym zasadę swobodnej oceny dowodów. Na jej mocy Sąd jest uprawniony do oceny dowodów na podstawie własnego przekonania i wyciągania z nich racjonalnych wniosków, które potem wykłada w uzasadnieniu swojego orzeczenia. Tym samym Sąd Okręgowy był uprawniony do dokonania oceny wiarygodności dowodów a następnie wyciągnięcia z nich na podstawie swojego uznania wniosków co do ustaleń faktycznych, w sposób nieskrępowany w tym względzie żadnymi regułami prawnymi. W konsekwencji uprawniało to Sąd pierwszej instancji do dokonywania ustaleń na podstawie depozycji P. S. (1) , I. Z., A. G., M. P. (1), T. Ś. nawet w sytuacji gdy o danej okoliczności Sąd dysponował tylko depozycjami jednej osoby lub gdy swoje ustalenia opierał na depozycjach osoby korzystającej ze statusu wskazanego w art. 60 kk. Sąd Okręgowy na blisko 150 kartach wskazał stan faktyczny i dowody, na których oparł swoje orzeczenie – rozbijając układ uzasadnienia na poszczególne zarzuty aktu oskarżenia.

Sąd Okręgowy w swoim uzasadnieniu bezpośrednio wskazał komu i w jakiej części dał wiarę, wskazuje, czyje depozycje stanowiły jedyny dowód ( vide np. depozycje P. S. (1)) lecz z jakich przyczyn są one wiarygodne, analizował te depozycje również z materiałem dowodowym dostarczonym przez osobowe źródła w postaci I. Al (...). Sąd pierwszej instancji wskazał również kiedy i dlaczego weryfikował materiał dowodowy dostarczony przez P. S. (1) z zeznaniami pokrzywdzonych – świadka Z. B. i świadków S.. Fakt, iż osoby na podstawie których Sąd poczynił ustalenia faktyczne weszły w konflikt z prawem, nie deprecjonuje ich depozycji a priori, tym bardziej, iż jako osoby współdziałające w przestępnym procederze posiadali wiedzę na temat czynów przestępnych. Obowiązkiem Sądu I instancji była ostrożna weryfikacja przedstawionych relacji, częstokroć sprzecznych ze sobą – i z tego obowiązku w niniejszym postępowaniu się wywiązał.

Zwracają też uwagę na daty czynów zarzuconych w akcie oskarżenia, daty czynności w postępowaniu przygotowawczym i okres kiedy toczyło się postępowanie rozpoznawcze. Z uwagi na wielowątkowość sprawy, różne kwalifikacje prawne czynów, różne osoby pokrzywdzone, wielość przedmiotów przestępstw - naturalnym jest, że część zdarzeń mogła się zatrzeć w pamięci świadków, wręcz przeciwnie – podawanie „po aptekarsku” wagi narkotyków, czy kwot pieniędzy bez korzystania z zapisków byłoby nienaturalne.

Również niezasadny jest zarzut pozbawienia prawa do obrony oskarżonych poprzez niemożność weryfikacji depozycji świadków korzystających na rozprawie z art. 182 §3 kpk. Tym świadkom ( właśnie na zasadzie art. 182 §3 kpk) przysługuje bowiem to samo uprawnienie, i trudno by wymagać aby relatywizować „ważkość” prawa do obrony każdego z uczestników postępowania karnego. Umożliwienie przez Sadu korzystania z tego uprawnienia nie stanowi również naruszenia art. 177 §1 kpk czy 366 §1 kpk.

Sąd Okręgowy – w zakresie czynów, w których byli ustaleni skonkretyzowani pokrzywdzeni tj. Z. B. (1) oraz R. i M. S. wypowiedział się z jakiej przyczyny i w jakim zakresie dał pokrzywdzonym wiarę.

Aby nie powtarzać wywodów Sadu Okręgowego, godzi się wywieść przed nawias, iż opisywane przez P. S. (1) ( podobnie jak M. P., I AL. (...)) zdarzenia to były „jedne z wielu” z jakimi miał do czynienia w przestępnym procederze, natomiast w odniesieniu do osób pokrzywdzonych były to zdarzenia jednostkowe, gdzie dokładnie mogli zaobserwować wyrządzone im szkody ( choćby a posteriori), natomiast z uwagi na doznany stres podczas zdarzeń, dynamikę, agresję płynącą ze strony sprawców oraz przedsiębrane środki mające utrudnić ich identyfikację – pokrzywdzeni mogli kierować się mylnym wrażeniem kto dopuścił się wobec nich przemocy, lecz byli w stanie w wymierny sposób opisać jaka szkoda została im wyrządzona.

Z tej przyczyny zasadnie Sąd Okręgowy dał wiarę Z. B. odnośnie sumy jaka mu została zabrana, odmawiając w tej części wiary innej kwocie podawanej przez P. S.. Również odnośnie przedmiotu

szkody dotyczącej R. S. została ona w prawidłowy sposób zweryfikowana. Z zeznań R. S. wynika, że zabrana została kwota 40 000 zł i 3 000 Euro ( T.II k.284), natomiast w depozycjach P. S. zabrana kwota pieniędzy była wykazywana w przedziale 50 000 – 60 000 zł w różnych walutach ( t. T k. 156). Nie jest to dysproporcja która wykluczałaby wiarygodność P. S.

( zważywszy średni kurs 1 Euro w stosunku do złotego to około 4 PLN). Kolejno odnośnie ustaleń sprawców co do zarzutu, gdzie pokrzywdzonymi byli R. I M. S. - na podstawie depozycji P. S. – Sąd I instancji zasadnie dał wiarę depozycjom tego świadka. Po pierwsze zauważyć należy, iż P. S. omawia rolę nie tylko innych osób oskarżonych w przestępczym procederze i w odniesieniu do zarzutów im postawionych – ale również obciąża siebie. Po drugie P. S. dysponuje wiedzą, jaką dysponować może właśnie sprawca jeśli chodzi o szczegóły podawanych czynów. Podkreślenia wymagają np. zeznania R. S. ( vide.T.II k.284) wynika z nich np. ze miał tajemny schowek w szafie w mieszkaniu. O schowku tym nie wiedział nawet nikt z jego znajomych. Tymczasem P. S. podając przebieg zdarzeń ( oraz osoby sprawców) dotyczący pokrzywdzonego R. S. ( vide T. I k. 156) wskazuje właśnie ową tajemną skrytkę w szafie, za tylną ścianą.

W kwestii poruszonej obrazy prawa procesowego – art. 410 kpk oraz art. 424 §1 pkt 1 kpk godzi się podkreślić, iż przepisu art. 410 kpk nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków ( jak np. A. S.) lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów.

Odnośnie zarzutu obrazy art. 5 §2 kpk - reguła ta ma zastosowanie dopiero wówczas, gdy zostały wyczerpane wszystkie możliwości poznawcze w postępowaniu, a mimo to nie udało się usunąć zaistniałych wątpliwości ( por. wyrok SN z 31.08.1979 r., IV KR 173/79, OSNPG 1980/2, poz. 24.). I adresowana jest do organu prowadzącego postępowanie karne. W tym przypadku na podstawie przeprowadzonych dowodów Sąd I instancji po ich analizie nie powziął wątpliwości odnośnie czynionych ustaleń, a dokonane ustalenia i ich powody objaśnił szczegółowo w obszernym i szczegółowym uzasadnieniu swojego judytkatu.

Które to Sąd odwoławczy podzielił w znakomitej większości - oprócz wywodów dotyczących zarzutu z pkt. X aktu oskarżenia wobec oskarżonego K. G. (1), vide czyn przypisany temu oskarżonemu w pkt. XVII wyroku Sądu Okręgowego. Wobec treści przedstawionych zarzutów w apelacjach obu obrońców oskarżonego K. G. (3) a dotyczącego tego czynu, Sąd odwoławczy uznał te zarzuty za zasadne, jakkolwiek wniosek o przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznanie nie okazał się zasadny, bowiem wystarczająca była zmiana opisu czynu przypisanego – z uwzględnieniem kierunku apelacji ( na korzyść).

Sąd porównał opis czynu zarzucanego w akcie oskarżenia i czynu przypisanego w K. G. w wyroku Sadu I instancji. Ustalenia swoje w przeważającej mierze w zakresie czynu z pkt. X aktu oskarżenia Sąd Okręgowy oparł na depozycjach P. S.. Z relacji P. S. ( T. I k. 157-158) wynikało, iż S. C. i K. G. dokonali na terenie Hiszpanii zaboru 120 kg haszyszu, który to pozostawili na terenie Hiszpanii, a sami wrócili do Polski. Wynika z tego , iż obydwaj oskarżeni mieli świadomość, że w Hiszpanii w ich „władztwie” znajduje się 120 kg. Pierwszy transport 70 kg haszyszu do kraju ( jak wynika z depozycji P. S. ) organizował oskarżony C., brak jest dowodów, że wiedzę na ten temat posiadał K. G.. W świetle depozycji z k. 157 T. I nie ma natomiast wątpliwości, że w przewóz drugiej partii – narkotyków tj. 50 kg haszyszu zaangażowany był K. G.. Z tej przyczyny Sąd odwoławczy zmienił opis czynu przypisanego oskarżonemu K. G. dokonany w pkt. XVII wyroku, tak aby wynikało z niego niewątpliwie, iż przewóz wewnątrzwspólnotowy na terenie Unii Europejskiej z Królestwa Hiszpanii do Rzeczypospolitej Polskiej z udziałem oskarżonego G. dotyczył ilości conajmniej 50 kg haszyszu. W pozostałym zakresie odnośnie czynu z pkt. X aktu oskarżenia, jaki i innych czynów zarzuconych oskarżonym Sąd odwoławczy podzielił przedstawione w uzasadnieniu Sądu Okręgowego ustalenia co do materiału dowodowego, ustaleń faktycznych , oceny dowodów, dokonanej kwalifikacji prawnej oraz wymierzonych kar (Ilość 50 kg haszyszu jest znaczną ilością narkotyku).

Odnośnie podniesionych zarzutów błędnych ustaleń faktycznych wskazać należy przywołać należy, iż obraza przepisów postępowania (error in procedendo) tylko wtedy stanowi uchybienie, jeżeli mogła mieć wpływ na treść orzeczenia. Błąd w procedowaniu odnosi się więc tylko do tych ustaleń faktycznych, w oparciu o które sąd wydaje orzeczenie. Błąd w ustaleniach faktycznych może mieć postać błędu "braku" albo błędu "dowolności". Zarzut taki może zostać postawiony wówczas, gdy sąd, ustalając stan faktyczny, wziął pod uwagę wszystkie istotne w sprawie dowody (art. 92 i 410 kpk), a także gdy prawidłowo je ocenił (art. 7 kpk). Natomiast gdyby ustalając stan faktyczny na podstawie tych dowodów, sąd pominął wynikające z nich fakty (okoliczności) istotne w sprawie (błąd "braku") albo ustalił fakty, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, ale zostały zniekształcone (przeinaczone) zachodziłby błąd "dowolności". Błąd dowolności może polegać również na wadliwym wnioskowaniu z prawidłowo ustalonych faktów (tzw. faktów ubocznych) co do istnienia lub nieistnienia faktu głównego (kwestii sprawstwa) w procesach poszlakowych. Błąd tego rodzaju oznacza, że określony fakt został ustalony dowolnie, gdyż nie ma oparcia w dowodach. W niniejszej sprawie obrońcy podnieśli obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów.

Także w aspekcie powyższych rozważań dotyczących oceny dowodów – w kwestii zarzutów dotyczących błędów w ustaleniach faktycznych, stwierdzić należy, że dokonana przez Sąd Okręgowy analiza i ocena zgromadzonych w sprawie dowodów w tym tych wymienionych przez skarżącego nie zawiera błędów natury logicznej i faktycznej, zgodna jest z zasadami wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego i z tego względu zawarta w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ocena zasługuje na akceptację ze strony Sądu odwoławczego – który to przecież nie proceduje w oderwaniu od akt sprawy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego skarżący nie wykazali w sposób przekonujący, że ocena wymienionych w zarzutach depozycji świadków i oskarżonych jest dowolna, a nie swobodna gdyż zawiera właśnie chociażby jeden z wyżej wskazanych elementów, który potwierdza tę dowolność w postaci błędu natury faktycznej, logicznej bądź też naruszenie i nieuwzględnianie przy tej ocenie zasad wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego.

Wniosek

1.  Apelacja obrońcy oskarżonego J. F. o: zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie J. F. (1) od popełnienia zarzucanych mu czynów względnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

2.  Apelacja obrońcy oskarżonego S. C. (1): o zmianę wyroku Sądu pierwszej instancji w zakresie dotyczącym S. C. (1) poprzez uniewinnienie.

3.  Apelacji obrońców oskarżonego K. G. (1):

( adwokata P. G.) - o zmianę wyroku Sądu pierwszej instancji w zakresie dotyczącym K. G. (1) poprzez uniewinnienie mojego Klienta od popełnienia czynów z punktu XV, XVII,XIX, XXIV, w zakresie czynów dotyczących udziału w obrocie marihuaną w ilości nie mniejszej niż 31,5 kg oraz mefedronem w ilości co najmniej 3 kg, XXVII, XXVIII, XXX i wymierzenie mu w pozostałym zakresie kary pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, ewentualnie wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku do ponownego rozpoznania;

1 k.p.k., 439 §1 k.p.k., art. 9 k.p.k. oraz art. 17 1 pkt 9 k.p.k. o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sadowi pierwszej instancji.

(adwokata Ł. K.): o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie K. G. (1) od popełnienia czynu z pkt. XV, XVII, XIX, XXIV, XV w zakresie czynów dotyczących udziału w obrocie środkami odurzającymi znacznej ilości w postaci marihuany w ilości nie mniejszej niż 31,5 kg oraz mefedronu w ilości co najmniej 3 kg, XXVII, XXVIII, XXX i wymierzenie mu w pozostałym zakresie kary w dolnych granicach zagrożenia ustawowego, ewentualnie, wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a w odniesieniu do zarzutu z art. 439 kpk o uchylenie zaskarżonego wyroku do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzuty przedstawione w apelacjach obrońców okazały się niezasadne ( za wyjątkiem tych dot. czynu z pkt. X aktu oskarżenia) – z tej przyczyny wnioski zawarte w apelacjach również nie zostały uwzględnione. Wobec treści przedstawionych zarzutów w apelacjach obu obrońców oskarżonego K. G. (3) a dotyczącego czynu X z aktu oskarżenia, Sąd odwoławczy uznał te zarzuty za zasadne, jakkolwiek wniosek o przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznanie nie okazał się zasadny, bowiem wystarczająca była zmiana opisu czynu przypisanego w pkt. XVII wyroku Sądu Okręgowego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok skazujący oskarżonych S. C. (1), K. G. (1), J. F. (1), R. G..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania wyroku w mocy są tożsame jak wyrażone w części 3 niniejszego uzasadnienia przy omówieniu niezasadności zarzutów apelacyjnych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Opis czynu przypisanego oskarżonemu K.K. G. w pkt. XVII wyroku Sądu Okręgowego.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany wyroku w tej części są tożsame jak wyrażone w części 3 niniejszego uzasadnienia przy omówieniu zasadności zarzutów apelacyjnych obrońców oskarżonego K. G. w odniesieniu do pkt. X z aktu oskarżenia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

4.

Kosztami postępowania odwoławczego na mocy art. 636 §1 kpk i art. 633 kpk Sąd obciążył oskarżonych, którzy są osobami zdolnymi do wykonywania pracy zarobkowej ( w części jedynie obciążając kosztami postępowania Skarb Państwa w odniesieniu do oskarżanego S. C., który był pozbawiony wolności, a zatem jego swoboda zatrudnienia została ograniczona).

Na mocy art. 618 §1 pkt.11 kpk kosztami zastępstwa procesowego oskarżonego R. G. w postępowaniu odwoławczym – Sąd obciążył Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Katarzyna Capałowska Małgorzata Janicz Ewa Jethon

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. F. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego S. C. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K. K. G. ( adw. P. G.)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oraz wymiar kary w części dotyczącej zarzutów z pkt. XXVII, XXVIII, XXX .

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K.K. G.

( adwokat Ł K.)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana