UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 1 października 2014r. powódka J. P. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 88 000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2014r. do dnia zapłaty, zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 7200 zł.

W pozwie z dnia 1 października 2014r. powód K. P. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 37 000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2014r. do dnia zapłaty, zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 4800 zł.

W pozwie z dnia 1 października 2014r. powódka H. B. wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 37 000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2014r. do dnia zapłaty, zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 4800 zł.

W uzasadnieniu powodowie podnieśli, iż w dniu 16 grudnia 2007r. w miejscowości B.-M. kierujący samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...) P. D. prowadząc pojazd z nadmierną prędkością i w stanie nietrzeźwości nie dostosował taktyki i techniki jazdy do panujących warunków drogowych, w wyniku czego zjechał na przeciwny pas ruchu, gdzie zderzył się z prawidłowo jadącym samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez M. P., skutkiem czego poniósł on śmierć.

Pozwany co do zasady uznał swoją odpowiedzialność za skutki wypadku i decyzjami z 7 marca 2014r. przyznał powódce J. P. (1) kwotę 12 000 zł oraz powódce H. B. kwotę 8000 zł tytułem zadośćuczynienia, natomiast decyzją z 18 lutego 2014r. przyznał powodowi K. P. kwotę 8 000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Powodowie podnieśli, iż śmierć M. P. jest dla nich ogromną tragedia i niepowetowaną stratą, z jaką nie pogodzą się do końca życia. Między powodami a zmarłym istniała silna więź rodzinna i emocjonalna. Zapisał się w ich pamięci jako kochający mąż i ojciec. Na skutek jego śmierci więź rodzinna i emocjonalna uległa nagłemu zerwaniu, przez co ucierpiało spokojne i szczęśliwe dotąd życie rodzinne. Pustka wywołana śmiercią męża i ojca daje o sobie znać do chwili obecnej i nie może zostać zapełniona. Odejście M. P. pogrążyło powodów w smutku i żałobie, a dalsze życie naznaczone jest zniechęceniem i powracaniem myślami do przeszłości.

Jako podstawę roszczenia powodowie wskazali przepis art. 448 kc w zw. z art. 24§1 kc

W odpowiedzi na pozew, pozwany Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu.

Pozwany podniósł, iż zostało przyznane i wypłacone powodom zadośćuczynienie w związku ze śmiercią męża i ojca M. P., jak również odszkodowanie z tytułu znacznego pogorszenia sytuacji życiowej J. P. (1) w kwocie 20 000 zł oraz zwrot kosztów pogrzebu. Zdaniem pozwanego przyznane kwoty w pełni zaspokajają roszczenia wynikające z przedmiotowego zdarzenia. Pozwany podniósł, iż odsetki od kwoty zadośćuczynienia należą się najwcześniej od daty wydania wyroku.

Na rozprawie pełnomocnik powoda popierał powództwo.

Pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 16 grudnia 2007r. w miejscowości B.-M. kierujący samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...) P. D. prowadząc pojazd z nadmierną prędkością i w stanie nietrzeźwości nie dostosował taktyki i techniki jazdy do panujących warunków drogowych, w wyniku czego zjechał na przeciwny pas ruchu, gdzie zderzył się z prawidłowo jadącym samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez M. P., skutkiem czego poniósł on śmierć (kopia aktu zgonu k. 40).

Postanowieniem z 18 grudnia 2008r. Prokurator Rejonowy w Siedlcach umorzył śledztwo przeciwko P. D. wobec śmierci osoby podejrzanej (kopia postanowienia k. 21-27).

Pojazd, którym poruszał się sprawca posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym.

Pozwany co do zasady przyjął swoją odpowiedzialność za skutki wypadku i decyzjami z 24 lutego 2009r. i 11 sierpnia 2009r. przyznał J. P. (1) odszkodowanie z tytułu znacznego pogorszenia sytuacji życiowej w kwocie 20 000 zł, orz zwrot kosztów pogrzebu, zaś decyzją z 28 lutego 2014r. kwotę 12 000 zł zadośćuczynienia, powódce H. B. kwotę 8 000 zł zadośćuczynienia, decyzją z 22 kwietnia 2014r. K. P. kwotę 8000 zł zadośćuczynienia (k.36-39).

M. P. i J. P. (1) zawarli małżeństwo w 8 listopada 1957r. Z małżeństwa mają dwoje dzieci K. P. urodzonego (...) (kopia dowodu osobistego k. 41) i H. B. urodzoną (...) (kopia aktu małżeństwa k. 42).

Małżonkowie mieszkali razem i prowadzili wspólne gospodarstwo domowe. M. P. z żoną tworzyli zgodne małżeństwo. M. P. był już na emeryturze i pracował jako inseminator. J. P. (1) była na jego utrzymaniu. Mąż wspierał ją w obowiązkach domowych. M. P. w dacie śmierci miał 72 lata, ale był aktywny i sprawny fizycznie.

J. P. (1) informację o śmierci męża przekazał funkcjonariusz Policji i było to dla niej straszne przeżycie. Na początku nie mogła w to uwierzyć. Po śmierci męża doszło u powódki do pogorszenia samopoczucia psychicznego. Miała problemy ze snem, które utrzymują się do tej pory. Jest leczona przez lekarza rodzinnego z rozpoznaniem mieszane zaburzenia lękowo-depresyjne. J. P. (1) przyjmuje leki antydepresyjne i przeciwlękowe. Przed śmiercią męża stan psychiczny powódki był stabilny i nie miała ona problemów natury psychicznej. Proces żałoby u powódki nie został zakończony. Nie zakończył się fazą reorganizacji na nowych zasadach, która polega na akceptacji i pogodzeniu się ze stratą osoby bliskiej. Przeżywa nadal intensywne emocje związane ze śmiercią męża (opinia psychologa k. 133-137, k. 165-166, zaświadczenie lekarskie k. 128).

K. P. jest synem M. P.. Razem ze swoją rodziną: żoną i trojgiem dzieci mieszkał z rodzicami w jednym domu. K. P. był bardzo związany z ojcem. Mieli codzienne kontakty i bardzo dobre relacje. Ojciec pomagał mu w prowadzeniu zakładu stolarskiego, zawsze służył radą i wsparciem.

Przez pierwsze sześć miesięcy po śmierci ojca K. P. miał obniżony nastrój. Często wspominał ojca wzruszając się przy tym. Odczuwał smutek, żal i tęsknotę. Przed śmiercią jego stan psychiczny był dobry. Obecnie też jest dobry, przy czym okresowo odczuwa on wzmożone napięcie psychiczne. Proces żałoby powoda był typowy i został zakończony (opinia biegłego psychologa k. 138-140).

H. B. jest córką M. P.. Wyszła za mąż w 1981r. i przez 14-15 lat mieszkała z rodzicami w jednym domu. W 1995r. wyprowadziła się do swojego mieszkania położonego w tej samej miejscowości, w której mieszkali rodzice. H. B. odwiedzała rodziców niemal codziennie. Jej małżeństwo rozpadło się po czternastu latach i obowiązki mężczyzny w rodzinie przejął ojciec. Pomagał jej w remoncie mieszkania, a najpierw jego kupnie i zawsze ją wspierał, w tym także finansowo. H. B. ma dwoje dzieci córkę M. w wieku 32 lata i syna G. w wieku 28 lat. W dacie śmierci dziadka studiowali oni na studiach dziennych. Dziadek troszczył się nie tylko o swoją córkę, ale także o wnuki, które wychowywały się bez ojca (zeznania świadków G. B., M. B. – nagranie z rozprawy z 7 kwietnia 2015r.).

Po śmierci ojca powódka przez dwa miesiące przyjmowała środki nasenne. Nie mogła spać, często płakała. Jednorazowo korzystała z porady lekarza psychiatry. Przez pierwsze kilka miesięcy po śmierci ojca odczuwała przygnębienie, żal i tęsknotę. Miała problemy ze snem. Przed śmiercią ojca jej stan psychiczny był dobry. Nie miała okresów obniżonego nastroju ani nie przechodziła kryzysów emocjonalnych. Obecnie jej stan psychiczny jest dobry. Okresowo odczuwa lęk i napięcie, które nie determinują jej funkcjonowania. Proces żałoby po śmierci ojca był typowy i uległ zakończeniu (opinia psychologa k. 130-132).

Powodowie wraz z M. P. tworzyli zżytą, kochającą się rodzinę. Spotykali się z okazji uroczystości rodzinnych, a M. P. był osobą, która gromadziła rodzinę wokół siebie. Zawsze rozpoczynał kolację wigilijną czy śniadanie wielkanocne. Cieszył się w rodzinie ogromnym autorytetem i był darzony wielkim szacunkiem (zeznania powodów – nagranie z rozprawy z 30 maja 2016r., zeznania świadków G. B., M. B., J. P. (2) i S. P. – nagranie z rozprawy z 7 kwietnia 2015r., B. O., J. W. – nagranie z rozprawy z 1 czerwca 2015r.).

Organizacją pogrzebu M. P. zajmowali się K. P. i H. B.. Po jego śmierci powodowie bardzo często odwiedzają jego grób, dbają o niego, przynoszą kwiaty, zapalają znicze. Zamawiają msze święte w intencji zmarłego. Wspominają ojca i męża przy okazji różnych spotkań (zeznania powodów – nagranie z rozprawy z 30 maja 2016r., zeznania świadków G. B., M. B., J. P. (2) i S. P. – nagranie z rozprawy z 7 kwietnia 2015r., B. O., J. W. – nagranie z rozprawy z 1 czerwca 2015r., W. T. i D. P. – nagranie z rozprawy z 1 września 2015r.).

Powodowie złożyli wniosek o wypłatę zadośćuczynienia do pozwanego w piśmie z 21 stycznia 2014r. (k.28-35).

Sąd zważył, co następuje:

Podstawą roszczenia powodów jest przepis art. 448 kc w zw. z art. 24§1 kc. Pozwany Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. co do zasady przyjęła swoją odpowiedzialność za skutki wypadku, w którym zginął ojciec powodów i mąż powódki J. M. P..

Kwestia dopuszczalności dochodzenia zadośćuczynienia pieniężnego na rzecz najbliższych członków rodziny w sytuacji, kiedy śmierć nastąpiła na skutek wypadku komunikacyjnego przed wejściem w życie art. 446§4 kc była przedmiotem licznych wypowiedzi Sądu Najwyższego. Obecnie za ugruntowane należy uznać stanowisko, iż najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art.448 kc w zw. z art. 24§1kc zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008r. ( m.in. wyrok z dnia 10 listopada 2010r., II CSK 248/10 LEX nr 785681, uchwała z dnia 13 lipca 2011r., II CZP 32/11 LEX 85234, a takżę uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2012 r., III CZP 67/12, z dnia 20 grudnia 2012 r., III CZP 93/12, i z dnia 12 grudnia 2013 r., III CZP 74/13, OSNC 2014, nr 9, poz. 88, oraz wyroki z dnia 26 lipca 2012 r., I PK 18/12, niepubl., z dnia 11 lipca 2012 r., II CSK 677/11, niepubl., z dnia 15 marca 2012 r., I CSK 314/11, z dnia 5 października 2011 r., IV CSK 10/11, OSNC-ZD 2012, nr C, poz. 55, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2013 r., IV CSK 377/11 (niepubl.) i z dnia 22 sierpnia 2013 r., IV CSK 200/13 niepubl., postanowienie z dnia 27 czerwca 2014r. w sprawie III CZP 2/14 OSNC 2014/12/124)

Sąd podziela stanowisko, iż szczególna więź emocjonalna pomiędzy członkami rodziny pozostaje pod ochroną z art. 23 i 24 kc. Rodzina stanowi związek najbliższych osób, którą łączy więź wynikająca z pokrewieństwa i zawarcia małżeństwa. Zapewnia członkom rodziny poczucie stabilności, wzajemne wsparcie obejmujące sferę materialną i niematerialną oraz gwarantuje wzajemną pomoc. Prawo do życia rodzinnego i utrzymania tego rodzaju więzi stanowi dobro osobiste członków rodziny i podlega ochronie. Akceptując w pełni to stanowisko Sąd uznał, iż roszczenie powodów oparte na podstawie art. 448 kc w zw. z art. 24§1kc. jest usprawiedliwione.

Zawinione działanie sprawcy wypadku, za którego gwarancyjnie odpowiada pozwany, spowodowało śmierć ojca powodów i męża powódki M. P..

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, iż w związku z nagłą, tragiczną śmiercią ojca i męża J. P. (1), H. B. i K. P. doznali cierpień psychicznych i bólu. Potwierdzają to zeznania samych stron, jak również świadków G. B., M. B., J. P. (2) i S. P. (nagranie z rozprawy z 7 kwietnia 2015r.), B. O., J. W. (nagranie z rozprawy z 1 czerwca 2015r.), W. T. i D. P. (nagranie z rozprawy z 1 września 2015r.), które Sąd obdarzył wiarą, a także wywołane w spawie opinie biegłego psychologa K. G. (k. 130-140, 165-166), które Sąd uznał za rzetelne i wiarygodne.

Z przeprowadzonych w sprawie dowodów wynika, iż powodowie byli bardzo związani emocjonalnie ze zmarłym M. P., darzyli go miłością, szacunkiem. Zawsze mogli liczyć na jego wsparcie, pomoc i dobrą radę. Zapewniał on poczucie bezpieczeństwa swojej żonie, z którą blisko 50 lat tworzyli szczęśliwe, zgodne małżeństwo i utrzymywał ją finansowo. Razem wychowali dwoje dzieci, doczekali się wnuków i cieszyli się sobą nawzajem. Wszyscy zgodnie twierdzili, iż M. P. był „filarem rodziny” i „jej fundamentem”. Nagła, niespodziewana śmierć M. P. spowodowała zerwanie więzi rodzinnej, emocjonalnej łączącej członków rodziny.

Mając na uwadze okoliczności sprawy i zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, iż doszło do naruszenia dobra osobistego powodów w postaci więzi rodzinnej, uczuciowej i emocjonalnej z ojcem i mężem, w wyniku bezprawnego działania sprawcy wypadku. Zadośćuczynienie pieniężne ma zrekompensować krzywdę, jakiej powodowie doznali w związku z utratą ojca i męża. W ocenie Sądu nie ma wątpliwości, iż dla powódki J. P. (1), której mąż dawał poczucie bezpieczeństwa i wsparcie, jego niespodziewana śmierć była ogromnym przeżyciem, a strata ta powoduje, że powódka do tej pory pozostaje w żałobie, przyjmuje leki antydepresyjne i przeciwlękowe. Jak wynika z opinii psychologa do tej pory u powódki nie nastąpił ostatni etap żałoby tzw. reorganizacja polegająca na pogodzeniu się ze stratą osoby bliskiej.

Powodowie H. B. i K. P., mimo, iż w dacie śmierci ojca byli osobami dorosłymi, samodzielnymi i mającymi swoje rodziny byli bardzo związani z ojcem emocjonalnie. Wynikało to w przypadku syna K. P. z faktu, że zamieszkiwali razem w jednym domu, ojciec pomagał synowi w prowadzeniu zakładu stolarskiego, razem dzielili troski dnia codziennego. H. B. z kolei zamieszkiwała bardzo blisko rodziców, a że sama wychowywała dzieci, to męskie wsparcie otrzymywała właśnie od ojca. M. P. dawał także swoim dzieciom wielkie wsparcie na różnych płaszczyznach życia. Jego strata w sposób nagły, nieoczekiwany jest dla powodów ogromnym przeżyciem psychicznym, które bardzo trudno przełożyć na świadczenia pieniężne. Sama okoliczność, iż powodowie nie wymagali wsparcia psychologicznego ani psychiatrycznego, a śmierć ojca nie pozostawiła negatywnych następstw w sferze psychicznej nie pozbawia zasadności żądania powodów, bowiem zadośćuczynienie ma rekompensować stratę ojca. Powodowie nie stali się samotni, ale brak oparcia w ojcu utracili, natomiast stopień zażyłości w ich relacjach z ojcem był w ocenie Sądu szczególny z uwagi na bliskie zamieszkiwanie i wzajemne dzielnie spraw życia codziennego.

W orzecznictwie przy kształtowaniu wysokości zadośćuczynienia znaczenie mają takie czynniki jak: dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem tego odejścia, roli w rodzinie pełnionej przez osobę zmarłą, stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał się znaleźć w nowej rzeczywistości i zdolności do jej zaakceptowania, leczenie doznanej traumy czy wiek pokrzywdzonego.

Mając te okoliczności na uwadze Sąd uznał, iż dochodzona w pozwie przez J. P. (1) kwota 88 000 zł tytułem zadośćuczynienia, przy uwzględnieniu, iż już wcześniej pozwany wypłacił 12 000 zł, jest kwotą adekwatną do rozmiaru krzywdy doznanej przez powódkę, jej cierpień psychicznych i bólu po stracie męża, która trwa do tej pory. Uwzględnia, iż odejście osoby najbliższej jest zdarzeniem nieodwracalnym, a brak taki jest nie do zastąpienia. Kwota ta stanowi jednocześnie wartość ekonomicznie odczuwalną. W ocenie Sądu jest to kwota utrzymana w rozsądnych granicach, nie jest wygórowana, bowiem śmierć męża jest zdarzeniem dotkliwym, że zadośćuczynienie pieniężne nawet najwyższe tylko w części taki brak rekompensuje.

Biorąc pod uwagę te same czynniki w odniesieniu do powodów K. P. i H. B. za kwotę adekwatną do rozmiaru cierpień powodów po starcie ojca Sąd uznał kwotę po 37 000 złotych, przy uwzględnieniu, że pozwany wypłacił kwoty po 8000 zł.

W ocenie Sądu, zasądzona na rzecz K. P. i H. B. kwota po 37 000 zł jest kwotą ekonomicznie odczuwalną, utrzymana w rozsądnych granicach, spełnia swój kompensacyjny charakter i nie będzie dla powodów źródłem wzbogacenia.

Odnośnie odsetek Sąd rozstrzygnął zgodnie z dyspozycją art. 481 § 1 kc, wedle którego wierzyciel może domagać się odsetek za okres opóźnienia w spełnieniu przez dłużnika świadczenia pieniężnego, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia Sąd zasądził odsetki ustawowe od dnia 1 marca 2014r. tj. zgodnie z żądaniem pozwu. Zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia ma charakter bezterminowy, obowiązek jego zapłaty powstaje z chwilą wezwania do zapłaty i od tej daty powstaje stan opóźnienia (por. wyrok SN z dnia 28.06.2005r., I CKN 7/05, LEX 153254, wyrok SN z dnia 22.02.2007r., I CSK 433/06, LEX nr 274209). Powodowie zgłosili swoje żądania pozwanemu w piśmie z 21 stycznia 2014r.. W dniu 18 lutego 2014r. pozwany podjął decyzję o wypłacie na rzecz K. P., zaś w dniu 7 marca 2014r. odnośnie J. P. (1) i H. B.. W ocenie Sądu, pozwany już w dniu 18 lutego 2014r. dysponował materiałem dowodowym pozwalającym na ustalenie zadośćuczynienia na rzecz powodów w odpowiedniej wysokości.

Na podstawie art. 98§1 kpc Sąd zasądził od pozwanego jako przygrywającego na rzecz powódki J. P. (1) kwotę 8017 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą składają się kwota 3617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ustalona na podstawie §6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002r., nr 163, poz.1248 ze zm.), w tym koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 4400 zł tytułem opłaty od pozwu.

Na podstawie art. 98§1 kpc Sąd zasądził od pozwanego jako przygrywającego na rzecz powódki H. B. kwotę 4267 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą składają się kwota 2417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ustalona na podstawie §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002r., nr 163, poz.1248 ze zm.), w tym koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 1850 zł tytułem opłaty od pozwu.

Na podstawie art. 98§1 kpc Sąd zasądził od pozwanego jako przygrywającego na rzecz powoda K. P. kwotę 4267 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą składają się kwota 2417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ustalona na podstawie §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002r., nr 163, poz.1248 ze zm.), w tym koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 1850 zł tytułem opłaty od pozwu.

W ocenie Sądu nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek pełnomocnika powodów o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości. Sąd podziela pogląd, iż ustawodawca określając wysokość stawek minimalnych wynagrodzenia profesjonalnych pełnomocników za poszczególne czynności lub za udział w postępowaniach rozważył i uwzględnił wszelkie okoliczności charakterystyczne dla danego typu spraw. Tym samym w stawkach minimalnych odzwierciedlona została swoista wycena koniecznego nakładu pracy pełnomocnika związana ze specyfiką określonego rodzaju postępowań. Jednocześnie ustawodawca pozostawił sądom orzekającym możliwość uwzględnienia nadzwyczajnych, szczególnych okoliczności, które pojawiając się w danej sprawie zwiększają nakład pracy niezbędnej do prawidłowej realizacji obowiązków profesjonalnego pomocnika procesowego. Wniosek o podwyższenie wynagrodzenia musi być uzasadniony, a pełnomocnik żądający przyznania mu wynagrodzenia w wysokości przewyższającej stawkę minimalną powinien przytoczyć argumenty przemawiające w jego ocenie za taką potrzebą. Przyjmuje się bowiem, że jeśli żadne nadzwyczajne okoliczności nie wystąpiły, a skala aktywności pełnomocnika pozostała na przeciętnym poziomie, to nie istnieją przesłanki do zasądzenia w sprawie wynagrodzenia wyższego od stawek minimalnych (postanowienie SN z dnia 24 października 2012 r., III CZ 57/12, LEX nr 1288673). W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie, takie szczególne okoliczności nie wystąpiły.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014. (...) ze zm.) Sąd nakazał pobranie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwoty 813,22 zł tytułem kosztów sądowych tj. opinii biegłego psychologa.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE