UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 stycznia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P., powołując się na przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) i ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. z 2009r. Dz. U. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) odmówił B. M. prawa do emerytury w obniżonym wieku z uwagi na nieudowodnienie 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy nie zaliczył do tego stażu okresu zatrudnienia w Biurze (...) od 5.07.1973r. do 30.06.1990r.

W odwołaniu od powyższej decyzji B. M. wniosła o zaliczenie do stażu pracy w szczególnych warunkach w/w okresu zatrudnienia oraz przyznanie prawa do emerytury.

Wyrokiem z dnia 6 czerwca 2013r. Sąd Okręgowy w Białymstoku oddalił odwołanie.

Sąd ten wskazał na art. 184 i 32 ust. 2 w/w ustawy, orzecznictwo i przepisy w/w rozporządzenia. Po czym stwierdził, że okolicznością bezsporną w niniejszej sprawie jest, iż odwołująca urodziła się w dniu (...), ukończyła 55 lat i wykazała wymagany ogólny okres zatrudnienia wynoszący na dzień 1.01.1999r. 22 lata, 4 miesiące i 25 dni. Spór dotyczył zaś zaliczenia w/w spornego okresu do stażu pracy w szczególnych warunkach.

Następnie Sąd odniósł się do dowodów z zeznań wnioskodawczyni, świadków i

opinii biegłego z zakresu b.h.p. celem ustalenia rodzaju czynności wykonywanych przez nią w sporym okresie i stwierdzenia czy były one wykonywane w warunkach szczególnych. Dokonał także analizy treści akt osobowych, przyjmując że zawarta w nich dokumentacja była prowadzona ogólnikowo.

Mając na uwadze treść akt osobowych, Sąd wskazał, że odwołująca została przyjęta do pracy na stanowisku stażysty (podanie z dnia 05.07.1973r.), następnie od dnia 05.10.1973r. pracowała jako nakładacz w introligatorni (pismo z dnia 05.10.1973r.), od dnia 01.07.1974r. jako operator maszyny R. X./operator kserograficzny (pismo z dnia 26.06.1974r. oraz wniosek z dnia 22.06.1974r.), po czym jako robotnik wykwalifikowany od dnia 01.07.1976r. (pismo z dnia 17.07.1976r.) i operator urządzeń poligraficznych od dnia 01.01.1988r. (pismo z dnia 31.12.1988r.). Wykonywanie pracy na w/w stanowiskach przez wnioskodawczynię potwierdzili też świadkowie: L. B., R. M., K. M. oraz J. S..

Na podstawie opinii biegłego Sąd jednak stwierdził, że faktycznie oprócz prac wykonywanych przy wyświetlaniu rysunków metodą światłokopii odwołująca wykonywała czynności, które nie są zaliczane do prac w warunkach szczególnych. W rezultacie uznał, że nie udowodniła ona co najmniej 15 – letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Dlatego oddalił żądanie dotyczące przyznania świadczenia w obniżonym wieku przysługującego osobom zatrudnionym stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Apelację od powyższego wyroku złożyła odwołująca. Z jej treści wynika, że wniosła ona o zmianę wyroku i poprzedzającej go decyzji ZUS i uznanie w/w okresu do stażu pracy w szczególnych warunkach oraz przyznane prawa do emerytury.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna. Sąd pierwszej instancji dokonał bowiem właściwych ustaleń faktycznych w sprawie oraz trafnie nie uwzględnił do wymaganego piętnastoletniego stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudniania B. M. w Biurze (...) od 5.07.1973r. do 30.06.1990r. W rezultacie trafnie stwierdził, że wnioskodawczyni nie spełnia warunku posiadania 15-tu lat pracy świadczonej w szczególnych warunkach i w konsekwencji nie przysługuje jej prawo do emerytury, na postawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Sąd odwoławczy w całości akceptuje ustalenia Sądu pierwszej instancji i uznaje za własne. Na aprobatę zasługuje również dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena prawna.

Przepis art. 184 w/w ustawy w sposób odrębny i szczególny uregulował sytuację prawną ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy w dniu wejścia w życie ustawy - 1 stycznia 1999 r., legitymowali się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz okresem składkowym i nieskładkowym, o którym mowa w art. 27 ustawy, gwarantując im prawo do nabycia emerytury po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32.

Intencją ustawodawcy było zapewnienie nabycia uprawnień emerytalnych dla tej kategorii ubezpieczonych, którzy w chwili wejścia w życie ustawy spełniali wymagane warunki stażu, w tym stażu pracy w szczególnych warunkach, za wyjątkiem wieku emerytalnego przewidzianego w art. 32 ustawy.

Ustalenie czy wykonywane obowiązki pracownicze były realizowane w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze podlega ocenie na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). W myśl § 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Z kolei § 4 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia określa przesłanki, których łączne spełnienie przez pracownika, warunkuje nabycie prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach tj. osiągnięcie wieku emerytalnego wynoszącego: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz wykazanie wymaganego okresu zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ugruntowany jest pogląd, że tylko praca w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze na stanowiskach wymienionych w rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. wykonywana stale i w pełnym wymiarze uzasadnia skorzystanie z uprawnienia do wcześniejszej emerytury. Praca w szczególnych warunkach to przy tym praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 14 września 2007r., III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325; z dnia 19 września 2007r., III UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 329; z dnia 6 grudnia 2007r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75; z dnia 24 marca 2009r., I PK 194/08, LEX nr 528152; z dnia 6 czerwca 2011r., IUK 393/10, LEX nr 950426).

W zaskarżonej decyzji z dnia 4 stycznia 2013r. organ rentowy za udowodniony uznał ogólny staż pracy wnioskodawczyni w wymiarze 22 lat 4 miesięcy i 25 dni. Nie zaliczył przy tym żadnego okresu do stażu pracy w warunkach szczególnych.

Sąd pierwszej instancji, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego i dokonaniu analizy przebiegu zatrudnienia wnioskodawczyni, doszedł do wniosku, iż zaskarżona decyzja jest prawidłowa i oddalił odwołanie. Wszechstronnie przy tym rozważył materiał dowodowy zgromadzony w sprawie z zeznań wnioskodawczyni, świadków, treści akt osobowych i opinii biegłego z zakresu b.h.p.

Sąd Apelacyjny zgadza się z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego i podziela stanowisko, że materiał dowodowy sprawy nie uprawniał do przyjęcia, iż wnioskodawczyni w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracowała w warunkach szczególnych. Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się w tym względzie żadnego błędu w ustaleniach faktycznych.

W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostaje fakt, iż B. M. była zatrudniona w Biurze (...) od 5.07.1973r. do 30.06.1990r. Kwestionowana pozostawała zaś możliwość uwzględnienia tego zatrudnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych.

Wyżej wymieniony okres zatrudnienia został udokumentowany zwykłym świadectwem pracy z dnia 29 czerwca 1990 r. (k. 8 akt ZUS i k. 60 akt osobowych), w którym wskazano, że skarżąca była zatrudniona od 5.07.1973r. do 4.10.1973r. na stanowisku stażysty, potem od 5.10.1973r. do 30.06.1974r. nakładacza, od 1.07.1974r. do 30.06.1976r. operatora, 1.07.1976r. – 31.01.1987r. robotnika wysokokwalifikowanego, od 1.08.1988r. do 30.09.1990r. operatora urządzeń poligraficznych.

Urząd Wojewódzki w B. wydał wnioskodawczyni zastępcze świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 8 maja 1997r., w którym podał, że od 22.08.1967 do 31.07.1991r. stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywała ona prace bezpośredniej obsługi maszyn i urządzeń do składania (łamania) arkuszy papieru i wyrobów poligraficznych oraz do oprawy wyrobów poligraficznych wg wykazu A, dział XI poz. 5 załącznika A do w/w rozporządzenia na stanowisku introligator – operator urządzeń poligraficznych, wymienionym w wykazie A dziale XI pod poz. 5 pkt 1 i 3 załącznika nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury i renty.

Powyższe dokumenty podlegały, co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej, takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód. Świadectwo pracy jako dowód z dokumentu prywatnego nie ma bowiem silniejszej mocy dowodowej, niż dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron (wyrok SN z dnia 5 października 2011 r. II UK 43/11 LEX nr 1108484, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2005r., II UK 15/05, LEX nr 603168 oraz wyroki tego Sądu z dnia 3 października 2000 r., I CKN 804/98, LEX nr 50890; z dnia 30 czerwca 2004 r., IV CK 474/03, OSNC 2005 nr 6, poz. 113; z dnia 9 kwietnia 2009 r., I UK 316/08, LEX nr 707858; z dnia 6 stycznia 2009 r., II UK 117/08, OSNP 2010 nr 13-14, poz. 167; z dnia 27 lipca 2010 r., II CSK 119/10, LEX nr 603161).

Weryfikacja w/w świadectw pracy oraz innych dowodów zgromadzonych w sprawie, tj. z pozostałej dokumentacji osobowej, zeznań świadków i opinii biegłego z zakresu bhp nie zezwala na uznanie, że w w/w okresie zatrudnienia wnioskodawczyni pracowała w warunkach szczególnych. Stąd nie można go zaliczyć do stażu pracy w warunkach szczególnych, gdy skarżąca nie wykonywała prac wskazanych w w/w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych, tj. bezpośredniej obsługi maszyn i urządzeń do składania (łamania) arkuszy papieru i wyrobów poligraficznych oraz do oprawy wyrobów poligraficznych wymienionych w wykazie A, dział XI pod poz. 5 załącznika A do w/w rozporządzenia. Wykonywała ona jednak prace przy maszynach do kopiowania, które można zakwalifikować według wykazu A działu XI i poz. 3 załącznika do w/w rozporządzenia (bezpośrednia obsługa aparatów reprodukcyjnych w drukarniach oraz produkcja i obróbka drukarskich form kopiowych i form drukowych) jednakże nie czyniła tego stale i w pełnym wymiarze czasu.

Na świadczenie takiej pracy stale i w pełnym wymiarze czasu przez wnioskodawczynię nie wskazują dokumenty zawarte w jej aktach osobowych. Wynika z nich, że od dnia 7.07.1973r. do dnia 4.10.1973r. odwołująca była stażystką, od dnia 5.10.1973r. do dnia 30.06.1974r. pracowała jako nakładacz w introligatorni (k. 8 i 10), od dnia 01.07.1974r. do dnia 30.06.1976r. była operatorem maszyny R. X./operator kserograficzny (k. 13), a od dnia 1.07.1976r. do dnia 31.12.1987r. robotnikiem wysokokwalifikowanym (k. 17), następnie od dnia 1.01.1988r. do dnia 30.06.1990r.operatorem urządzeń poligraficznych (k. 33).

W aktach osobowych znajduje się kilka zakresów czynności B. M., w tym jako nakładacza w introligatorni, zgodnie z którym miała ona zbierać ręcznie arkusze, szyć ręcznie i drutem dokumentację projektowo - kosztorysową, oklejać książki, wykonywać teczki kartonowe, segregować rysunki i wykonywać wszelkie prace zlecone przez brygadzistę i kierownika pracowni (k. 12). Z kolei w zakresie czynności operatora kserograficznego wskazano na jej obowiązki nie tylko takie jak: wykonywanie odbitek kserograficznych, ale również ich retuszowanie i utrwalanie w utrwalaczu chemicznym oraz wykonywanie wszelkich prac zleconych przez kierownika pracowni i wstępna konserwacja i dbanie o sprzęt (k. 15). Natomiast z zakresu czynności robotnika wysoko kwalifikowanego kat 9/II wynika (k. 24 akt osobowych), że wnioskodawczyni miała za zadanie wykonywanie wszelkich prac zleconych przez kierownika pracowni, a m.in. obsługiwać kopiarki rankxerox oraz O. i (...).

Załączono do tych akt także zaświadczenie z dnia 1.06.1974r. o przeszkoleniu wnioskodawczyni w Zakładzie (...) w W. jako operatora maszyny R. X. model 660 oraz jej podanie z dnia 18.07.1980r. w którym prosi ona o awans i wskazuje, że wykonuje pracę biurową i zlecenia ZBRolu i innych przedsiębiorstw (k. 21 akt osobowych).

Zeznania wnioskodawczyni także nie wskazują na to, aby świadczyła ona stale i w pełnym wymiarze pracę, o której mowa w wykazie A dziale XI i pod poz. 3 załącznika do w/w rozporządzenia. Przed Sądem Okręgowym w dniu 19 kwietnia 2013r. podała ona (k. 28v, 20), że początkowo była stażystą, a potem nakładaczem i wówczas nakładała projekty na kalkę i naświetlała je. Z kolei od 1974r. została przeszkolona do pracy na stanowisku operatora ksera. Nie tylko obsługiwała bezpośrednio maszynę kserograficzną, ale również musiała utrzymać ją w czystości, sprawności jak konserwator. Wymieniała nośnik i dosypywała toner. Gdy została pracownikiem wysoko kwalifikowanym jej obowiązki nie zmieniły się. Jako operator urządzeń poligraficznych obsługiwała te urządzenia bez przeszkolenia. Przed Sądem Apelacyjnym w dniu 5 marca 2014. podała, że obsługiwała maszynę OC i inne maszyny, np. ksero, wyciągała projekty z amoniaku i wkładała stężony amoniak do skrzynek.

Świadkowie L. B., R. M., K. M. oraz J. S., zatrudnieni wraz z wnioskodawczynią w spornym okresie wskazali, iż była ona zatrudniona przede wszystkim jako kopista, jednak wykonywała różne czynności, które – zdaniem Sądu Apelacyjnego – są wymienione i niewymienione w wykazie A załącznika do w/w rozporządzenia. L. B. podał m.in., że poza pracą na ksero, wnioskodawczyni pomagała mu w pracach operatora poligraficznego przy stężonym amoniaku. W introligatorni obcinała nożem i gilotyną projekty, które były w amoniaku, a potem je składała. Świadek przyznał, że pracownicy obsługiwali wszystkie maszyny. Z kolei R. M. zeznała, że gdy ksero było nie obłożone odwołująca pomagała w wywoływaniu rysunków, obcinaniu. Miała kontakt z amoniakiem. Kiedy nie było maszyn poligraficznych wykonywała czynności w introligatorni, tj. obcinała i składała dokumentację. K. M. zeznała, że wszyscy pracownicy robili to samo, a J. S., że wnioskodawczyni podobnie jak świadek była introligatorem i operatorem.

Reasumując, Sąd Apelacyjny przyjął, że okresu zatrudnienia wnioskodawczyni jako stażystki z uwagi na taktowanie go jako okresu nauki, a nie pracy, nie można zaliczyć do stażu pracy w warunkach szczególnych. Nie ma także podstaw do uwzględnienia okresu jej zatrudnienia jako nakładacza. Jak wynika bowiem z zeznań świadków, wnioskodawczyni i zakresu obowiązków na tym stanowisku załączonego do akt osobowych, nie wykonywała ona wówczas prac, adekwatnych do wymienionych w wykazie A i dziale XI załącznika do w/w rozporządzenia. Nie ma tam bowiem wyszczególnionych prac, przypisanych skarżącej na tym stanowisku, dotyczących ręcznego zbieranie rysunków, odbitek offsetowych, szycia dokumentacji projektowej, oklejania książek, tworzenia teczek kartonowych, segregowania rysunków.

Poza tym materiał dowodowy wykazał, że praca wnioskodawczyni na stanowiskach operatora kserograficznego, robotnika wysoko kwalifikowanego i operatora urządzeń poligraficznych w dużym zakresie dotyczyła bezpośredniej obsługi urządzeń kserograficznych, w tym – jak wskazał w opinii biegły z zakresu bhp – początkowo maszyn z wykorzystaniem trójchloroetylenu (tri), a potem maszyn R. X. (...), kserografu KS-2, Ksero - R. 660, w których nie stosowano już w/w związku chemicznego.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, praca wnioskodawczyni przy tych maszynach (bez względu na to czy używano w nich trójchloroetylenu) zostałaby zakwalifikowana do wykazu A dział XI poz. 3 załącznika do w/w rozporządzenia, gdyby wykonywała ją ona stale i w pełnym wymiarze czasu. Materiał dowodowy nie wykazał jednak spełnienia przez odwołującą tego warunku.

Poza tym dowody zezwalały na uznanie, że wnioskodawczyni w spornym okresie miała stały kontakt ze środkami chemicznymi, w tym amoniakiem, denaturatem oraz farbami z ołowiem, trójetylenem - tri. Jednak wykonywanych przez nią wówczas obowiązków nie można kwalifikować według wykazu A działu IV pod tytułem: „W chemii” załącznika do w/w rozporządzenia, odnoszącego się tylko do przemysłu chemicznego. Zakład pracy, w którym była zatrudniona odwołująca podlegał bowiem pod inny resort, tj. przemysłu poligraficznego (dział XI wykazu A załącznika do w/w rozporządzenia).

Należy podkreślić, że w świetle przepisów wykazu A załącznika do w/w rozporządzenia, wyodrębnienie prac świadczonych w warunkach szczególnych ma charakter stanowiskowo - branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Taki sposób kwalifikacji prawnej tychże prac – jak wskazuje Sąd Najwyższy - nie jest dziełem przypadku. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje bowiem charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Nie można zatem swobodnie czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym (Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 1 czerwca 2010 r., sygn. akt II UK 21/10, LEX Nr 619638, z dnia 19 maja 2011 r., sygn. akt III UK 174/10, LEX 901652, z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt II UK 166/12, LEX Nr 1171002). Stąd dla uznania konkretnego rodzaju lub stanowiska pracy za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze decydujące znaczenie ma to, czy jest to praca wymieniona w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 4 ze zm.) oraz w wykazach stanowiących załącznik do tego rozporządzenia, natomiast wykazy stanowisk ustalane przez właściwe podmioty w odniesieniu do podległych zakładów pracy mają jedynie charakter techniczno-porządkujący. Samo nawet wymienienie danego stanowiska czy rodzaju prac warunkujących przyznanie spornego prawa do emerytury nie może być interpretowane w sposób rozszerzający, tzn. w całkowitym oderwaniu od rodzaju zakładu z danej branży w którym praca była wykonywana (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 19 kwietnia 2012r., III AUa 222/12, LEX nr 1171355). Nie jest zatem możliwe dowolne i swobodne wiązanie konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w w/w rozporządzeniu (wyrok SA w Katowicach z dnia 7 lutego 1983 r., III AUa 849/12, LEX nr 1271881).

Kwalifikując pracę wnioskodawczyni, nie można zatem nie uwzględniać określonego w załącznikach do w/w rozporządzenia zaszeregowania prac według działów gospodarki. Z tego względu należy przyjąć, że w przemyśle poligraficznym, w którym pracowała wnioskodawczyni, nie można wykonywać prac takich, które występują w dziale IV dotyczącym chemii. Bowiem koniecznym jest, by występował bezpośredni związek wykonywanej pracy z procesem technologicznym właściwym dla danej gałęzi gospodarki.

Całokształt materiału dowodowego sprawy z akt osobowych, zeznań świadków, wnioskodawczyni i opinii biegłego z zakresu b.h.p. nie wykazał zatem aby wnioskodawczyni w trakcie zatrudnienia w Biurze (...) od 5.07.1973r. do 30.06.1990r. wypełniała obowiązki wskazane w załączniku A do w/w rozporządzenia stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wobec tego, iż odwołująca nie udowodniła, że przez okres co najmniej 15 lat pracowała w warunkach szczególnych, brak było podstaw do przyznania jej emerytury. W konsekwencji należało podzielić rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji w przedmiocie oddalenia jej odwołania od decyzji organu rentowego odmawiającej prawa do emerytury.

Dlatego też, na mocy art. 385 k.p.c. apelację oddalono, orzekając jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE