UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 maja 2018 r. (...) W. wniosło o uchylenie uchwały nr 6/2018 Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w W. w sprawie ustanowienia odrębnej własności lokalu użytkowego (pizzeria (...)) zaadaptowanego w części wspólnej. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego.

Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości przy C. 127 w W. wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu,
w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2019 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo (punkt pierwszy wyroku) i zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 377 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt drugi wyroku).

Z ustaleń faktycznych leżących u podstaw orzeczenia Sądu pierwszej instancji wynika, że (...) W. jest właścicielem nieruchomości przy ul. (...)
w W., z wyłączeniem lokali stanowiących odrębne nieruchomości. Właściciele lokali tworzący Wspólnotę Mieszkaniową nieruchomości przy ul. (...) w W. podjęli w trybie mieszanym uchwałę nr 6/2018, na podstawie której wyrazili zgodę na ustanowienie odrębnej własności lokalu użytkowego (pizzeria (...)) zaadaptowanego na powierzchni wspólnej oraz zmianę wysokości udziałów wszystkich członków Wspólnoty wynikającą z powstania odrębnej własności lokalu (§ 1). W myśl § 2 uchwały inwestor poniesie koszty aktów notarialnych związanych z ustanowieniem odrębnej własności lokalu użytkowego, jak również koszty stosownych wpisów do ksiąg wieczystych. Wartość lokalu do sprzedaży zostanie ustalona przez powołanego rzeczoznawcę (§ 3). Jak odnotował Sąd Okręgowy, za uchwałą głosowało 0,527 udziałów, przeciwko uchwale – 0,312 udziałów. Powód został zawiadomiony o podjęciu przedmiotowej uchwały w dniu 6 kwietnia 2016 r.

Z kolei w dniu 13 czerwca 1991 r., jak odnotowano w uzasadnieniu orzeczenia, Burmistrz D.-M. wydał decyzję nr (...), w której w punkcie 1. zatwierdził plan realizacyjny inwestycji na terenie przy ul. (...) w W. polegającej na częściowej adaptacji bramy na lokal handlowy oraz w punkcie 2. zezwolił na budowę na terenie ww. nieruchomości obejmującą prace adaptacyjno-budowlane. Dnia 3 lipca 1991 r. (...) M. Dolny zawarło z W. U. umowę użyczenia pomieszczenia bramy położonego na parterze budynku przy ul. (...) w W. w celu umożliwienia przeprowadzenia robót mających na celu adaptację tego pomieszczenia na lokal użytkowy. Prace adaptacyjne zostały zakończone w drugiej połowie 1991 r. Dnia 9 września 1992_r. Zarząd (...) zawarł z W. U. umowę najmu lokalu użytkowego o powierzchni 39,12 m² powstałego w wyniku przeprowadzenia ww. robót adaptacyjnych.

W sprawie uwzględniono nadto, że pismem z dnia 11 lipca 2003 r. Zarząd (...) poinformował W. U. o przekazaniu z dniem 1 lipca 2003 r. budynku przy ul. (...) w zarząd i administrowanie Wspólnoty Mieszkaniowej. W powyższym piśmie (...) M. poinformował adresata, że zajmowany przez niego lokal użytkowy położony jest na częściach wspólnych budynku i pożytki z niego czerpie Wspólnota Mieszkaniowa, w związku z czym opłaty czynszowe powinny być wnoszone na konto Wspólnoty. Z kolei w dniu 30 sierpnia 2003 r. został sporządzony protokół zdawczo-odbiorczy przekazania przez (...) W. w zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości wspólnej przy ul. (...). W § 1 pkt 3 protokołu szczegółowo wymieniono lokale mieszkalne i użytkowe stanowiące własność (...) W., natomiast w § 1 pkt 4 opisano pożytki Wspólnoty Mieszkaniowej, wśród których wymieniono lokal pizzerii o powierzchni 39,12 m².

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności powództwa, Sąd Okręgowy odwołał się na wstępie do art. 25 ust. 1 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (jt. Dz. U. z 2019 r. poz. 737, dalej jako: u.w.l.) i uznał, że skoro pozew w niniejszej sprawie wpłynął w dniu 14 maja 2018_r., to oznacza to, że został wniesiony w terminie przewidzianym w art. 25 ust. 1a u.w.l.

W dalszych rozważaniach Sąd Okręgowy skupił się na ustaleniu, kto jest właścicielem spornego lokalu. Odnotowując treść art. 21 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r.
o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (jt. Dz. U. z 1991 r. nr 30 poz. 127, ze zm., dalej jako: u.g.g.) w brzmieniu obowiązującym na dzień 13 czerwca 1991 r., tj. na dzień wydania decyzji nr (...), oraz posiłkując się stanowiskiem judykatury (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2012 r., sygn. akt I CSK 447/11, Lex nr 1254618; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2004 r., II CK 98/04, uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 1992 r., III AZP 20/92, OSNCP 1993, Nr 3, poz. 27, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 1998 r., I CKN 903/97, OSNC 1999, Nr 6, poz. 113), Sąd Okręgowy wywiódł, iż terenowy organ administracji państwowej mógł zadecydować o przebudowie domu wielomieszkaniowego polegającej na powiększeniu liczby lokali, w wyniku czego mógł powstać samodzielny lokal, jednak wymagało to wydania decyzji administracyjnej w tym przedmiocie (art. 104 § 1 k.p.a.). Po drugie, jak ustalono, decyzji tej nie mogły zastąpić decyzje administracyjne o wyrażeniu zgody na przebudowę budynku przez powiększenie liczby lokali oraz
o pozwoleniu na budowę, ani też decyzja o przydziale lokalu, których skutki prawne nie wykraczają poza ich treść zdeterminowaną określoną w nich podstawą prawną.

Podzielając stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt ACa 149/13, Lex nr 1381562), Sąd pierwszej instancji przyjął, że konstrukcja przewidziana w art. 24 ust. 3, 4, 4a i 5 (następnie art. 21 ust. 3-6) u.g.g. skutkowała w istocie wywłaszczeniem dotychczasowych właścicieli lokali, zaś samemu wywłaszczeniu towarzyszyło, przyznane przez ustawodawcę dla właścicieli pozostałych lokali, prawo do uzyskania należnego odszkodowania. Tym samym, elementami koniecznymi dla powstania zakładanego przez ustawę wywłaszczenia za odszkodowaniem było wydanie decyzji administracyjnych, o których mowa w art. 24 ust. 3 i 4 (art. 21 ust. 3 i 4) u.g.g., co stanowiło podstawę do dokonania odpowiednich wpisów w księdze wieczystej. Zakładając, że konstytucyjna zasada ochrony własności powinna stanowić istotną dyrektywę interpretacyjną przy wykładni przepisów ww. ustawy, Sąd Okręgowy uznał, że dopiero wydanie decyzji administracyjnych, o których mowa w art. 24 ust. 3 i 4 (art. 21 ust. 3 i 4) u.g.g., skutkowało rozporządzeniem przedmiotem współwłasności budynku i współużytkowania wieczystego gruntu. Dopiero bowiem z chwilą, gdy decyzje te stały się ostateczne, mogło nastąpić przeniesienie prawa własności, z czym związana była możliwość dokonania odpowiednich wpisów w księdze wieczystej oraz powstanie po stronie dotychczasowych współwłaścicieli prawa do odszkodowania. Zważywszy, że wskazane powyżej decyzje nie zostały
w rozpoznawanej sprawie wydane, nie doszło do powstania samodzielnego lokalu stanowiącego własność powoda.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy stwierdził, że decyzja Burmistrza D.-M. nr UA-I- (...) 13 czerwca 1991 r., na którą powołuje się powód, została wydana na podstawie art. 21 ust. 3 i art. 29 ust. 4 ustawy z 24 października 1974 r. – Prawo budowlane (Dz. U. nr 38 poz. 229), zaś jej treścią jest zatwierdzenie planu realizacyjnego inwestycji i udzielenie pozwolenia na budowę. Decyzja ta nie stanowi natomiast decyzji
o przebudowie, nadbudowie lub rozbudowie domu przez osoby fizyczne polegającej na powiększeniu liczby lokali, o której mowa w art. 21 ust. 3 u.g.g. (vide: uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 18 listopada 1992 r., sygn. akt III AZP 20/92, OSNCP 1993, Nr 3, poz. 27) .

Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż w niniejszej sprawie nie została wydana decyzja administracyjna przewidziana w art. 21 ust. 3 u.g.g o wyrażaniu zgody na przebudowę budynku przy ul. (...) polegającej na powiększeniu liczby lokali. Nie została również wydana decyzja o zmianie wielkości udziałów właścicieli poszczególnych lokali we współwłasności domu oraz we współwłasności lub we współużytkowaniu gruntu, o której mowa w art. 21 ust. 4 u.g.g, co przyznaje sam powód. W tym stanie rzeczy, sama decyzja nr (...)/91z dnia 13 czerwca 1991 r., o udzieleniu pozwolenia na budowę, wbrew stanowisku powoda, nie mogła doprowadzić do wyłączenia lokalu użytkowego powstałego na skutek adaptacji prześwitu bramowego z części wspólnej nieruchomości. Tym samym, w przekonaniu Sądu Okręgowego, przedmiotowy lokal nadal stanowi część wspólną nieruchomości przy ul. (...), a co za tym idzie (...) W. nie jest jego wyłącznym właścicielem.

Na marginesie Sąd Okręgowy zauważył, że na etapie przekazywania przedmiotowej nieruchomości w zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej pogląd ten wyrażał również powód, skoro
w protokole zdawczo-odbiorczym z 30 sierpnia 2003 r. lokal pizzerii o powierzchni 39,12 m² został opisany jako pożytek Wspólnoty Mieszkaniowej.

Mając na uwadze, że lokal użytkowy o powierzchni 39,12 m² w budynku przy ul. (...) w W. powstały w wyniku adaptacji prześwitu bramowego dokonanej w 1991 r. stanowi część wspólną nieruchomości, Sąd Okręgowy uznał, że brak jest podstaw do uznania, iż uchwała nr 6/2018 jest sprzeczna z przepisami prawa. Pozwana była uprawniona do jej podjęcia w świetle art. 22 ust. 3 pkt 4 u.w.l. Powód podniósł również, że zaskarżona uchwała narusza zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością oraz jego interesy, nie precyzując bliżej tych zarzutów. W ocenie Sądu pierwszej instancji, w świetle treści postanowień zawartych w § 2 i 3 powyższej uchwały, w myśl których wszelkie koszty związane z ustanowieniem odrębnej własności lokalu użytkowego ma ponieść inwestor, zaś sprzedaż tego lokalu zostanie dokonana po cenie rynkowej ustalonej przez rzeczoznawcę, zarzuty te są bezzasadne. Z tych przyczyn, wobec braku przesłanek z art. 25 ust. 1 u.w.l., Sąd orzekł, jak
w sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Na zasądzoną z tego tytułu kwotę składają się koszty zastępstwa prawnego w wysokości 360 zł, obliczone na podstawie § 8 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (jt. Dz. U. z 2018 r. poz. 265) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Powód zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w całości, we wniesionej apelacji podnosząc zarzut:

-: naruszenia przepisów prawa materialnego - art.24 ust. 1, ust.2 i ust.3a u.g.g., przez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie prowadzące do ustalenia, że decyzja zezwalająca na adaptację powierzchni prześwitu bramowego na cele użytkowe nie spowodowała na podstawie art.24 ust.3 u.g.g. przejścia własności lokalu użytkowego
o powierzchni 39,12 m² w budynku przy ul. (...) w W. na powoda,
-: naruszenia art. 140 k.c. poprzez błędne ustalenie, że Wspólnota Mieszkaniowa ma prawo do ingerowania w prawo własności powoda,
-: naruszenia prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.
art. 233 k.p.c. poprzez sprzeczność istotnych ustaleń Sądu Okręgowego z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającym na przyjęciu, że lokal użytkowy wykorzystywany jako pizzeria (...) stanowi współwłasność ogółu właścicieli lokali, jako służący do użytku wspólnego pomimo pozostawania w obrocie prawnym decyzji nr (...) z dnia 13.06.1991 r. Wydziału Architektury (...) D.-M. zezwalającej Panu W. U. na adaptację bramy na lokal sklepowy w budynku przy ul. (...) klatka V wydanej na podstawie art.21 ust.3 i art.29 ust.4 ustawy z dnia 24.10.1974 r. - Prawo budowlane (Dz.U. nr 38, poz.229) udzielającej pozwolenia na budowę.
-: błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na wadliwym przyjęciu, że właścicielem przedmiotowego lokalu użytkowego jest pozwana Wspólnota Mieszkaniowa

Mając na uwadze powyższe, skarżący wniósł o zmianę wyroku w całości i uwzględnienie powództwa oraz zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego wraz z kosztami zastępstwa prawnego według norm przepisanych prawem. Ewentualnie, skarżący zażądał uchylenia wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia - przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.

Strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów postepowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja była nieuzasadniona i podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności podkreślić trzeba, że apelacja została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym wobec braku wniosku stron o przeprowadzenie rozprawy oraz uznanie przez sąd odwoławczy, że jej wyznaczenie nie jest konieczne (art. 374 k.p.c.), szczególnie wobec braku podstaw do przeprowadzania dowodów w postępowaniu apelacyjnym.

W świetle uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r. sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania (III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55). Ponieważ zaś prawna kwalifikacja stanu faktycznego jest pochodną ustaleń, o prawidłowym zastosowaniu bądź niezastosowaniu prawa materialnego można mówić dopiero wówczas, gdy ustalenia stanowiące podstawę wydania zaskarżonego wyroku pozwalają na ocenę tej kwestii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2002r. IV CKN 1532/00. Lex nr 78323). Należy ponadto wskazać, że art. 382 k.p.c. uprawnia sąd odwoławczy do dokonania własnej oceny wyników postępowania dowodowego, i czynienia własnych ustaleń, także w sytuacji, w której nie przeprowadza nowych dowodów lub nie ponawia dowodów przeprowadzonych przed sądem pierwszej instancji (wyrok Sądu Najwyższego z 22 lutego 2006, III CSK 128/05, OSNC 2006/11/191).

W tej sprawie w ramach naruszenia prawa procesowego zarzucono naruszenie art. 233 k.p.c. i błąd w ustaleniach faktycznych. Abstrahując od nieprawidłowego skonstruowania zarzutu wadliwej oceny dowodów należy wskazać, że jest on chybiony. Mimo nieprecyzyjności jego sformułowań trzeba przyjąć, że ta wadliwa ocena miałaby dotyczyć dowodu w postaci decyzji z 13 czerwca 1991 r. Skarżący nie wyjaśnia w czym przejawia się wadliwość oceny tego dowodu w kontekście ustaleń faktycznych, zaś tego w istocie dotyczyć powinny zarzuty naruszenia prawa procesowego. Przypomnieć należy, że postawienie skutecznego zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń, oznaczenia, jakie kryteria oceny sąd naruszył, a nadto wyjaśnienia dlaczego zarzucane uchybienie mogło mieć wpływ na ostateczne rozstrzygnięcie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. IV CKN 970/00, Lex nr 52753 czy wyrok z dnia 06 lipca 2005 r. III CK 3/05, Lex nr 180925), natomiast nie jest wystarczające samo przekonanie strony o innej wadze dowodów niż ta przydana im przez sąd orzekający. Niewątpliwie zarzut powoda nie spełnia powyższych kryteriów, zatem nie może być skuteczny. Dodatkowo dotyczy on w istocie oceny prawnej, nie zaś sfery ustaleń faktycznych, chodzi tu bowiem o charakter wspomnianej decyzji oraz skutki jakie w ocenie skarżącego wywołała, a których to skutków nie dopatrzył się Sąd pierwszej instancji.

Podobne uwagi należy odnieść do drugiego z zarzutów prawa procesowego dotykającego istoty sporu w tej sprawie, tj. oceny kto jest właścicielem lokalu użytkowego powstałego wskutek adaptacji prześwitu bramowego. W tym zakresie Sąd Okręgowy dokonał oceny prawnej ustalonych w sprawie faktów. Fakty te zaś zostały ustalone w oparciu o oceniane w sprawie dowody. Przy tym Sąd Okręgowy nie poczynił ustalenia w części wywodów, ustalenia te obejmującej, że lokal użytkowy, którego dotyczy zaskarżona uchwała stanowi własność Wspólnoty. Ocena dowodów dokonana przez Sąd pierwszej instancji była trafna, nie obarczona żadnym błędem. W wyniku oceny dowodów- w tym przypadku- jedynie z dokumentów, Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił okoliczności podjęcia zaskarżonej uchwały nr 6/2018, podstawę zabudowy prześwitu bramowego, dokonanie adaptacji, przyjęcie zgłoszenia użytkowania obiektu budowlanego, zawarcie umowy najmu z inwestorem, powierzchnię lokalu oraz okoliczności i czas przekazania budynku w zarząd i administrowanie Wspólnoty Mieszkaniowej oraz sposób określenia lokalu użytkowego w protokole zdawczo-odbiorczym. Takich ustaleń powód nie kwestionuje w apelacji. Nie ma w nich mowy o tym, kto jest właścicielem spornego lokalu użytkowego. Ustalenia Sądu pierwszej instancji Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne, więc nie zachodzi potrzeba ich szczegółowego ponownego przytaczania. Można też wskazać, że ustalenia faktyczne w tej sprawie nie były sporne, co wynika w zasadzie z odpowiedzi na apelację, zaś strony różniły się właśnie w kwestii oceny charakteru decyzji z 13 czerwca 1991 r. oraz tego jakie wywołała ona skutki co do bytu prawnego lokalu użytkowego powstałego w wyniku adaptacji bramy. Natomiast Sąd Okręgowy ocenił, że lokal ten stanowi część wspólną nieruchomości, czyli jak należy rozumieć -jego właścicielami są wszyscy członkowie Wspólnoty Mieszkaniowej, w tym powód.

W powyższym zakresie powód postawił zarzuty naruszenia prawa materialnego art. 24 ust. 1, 2 i ust. 3a ustawy z 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz art. 140 k.c. poprzez uznanie, że Wspólnota Mieszkaniowa ma prawo ingerowania w prawo własności powoda. Zarzuty te są chybione. Przede wszystkim podkreślenia wymaga, że sąd rozpoznający sprawę nie może naruszyć przepisu prawa materialnego jednocześnie poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, bowiem zarzut naruszenia prawa materialnego może dotyczyć albo błędnej wykładni przepisu albo niewłaściwego zastosowania (alternatywa rozłączna). Zarzuty związane z błędną wykładnią winny dotyczyć niewłaściwego rozumienia normy prawnej, zaś zarzuty niewłaściwego zastosowania winny wskazywać na nieprawidłowe odniesienie danej normy prawnej do ustalonego stanu faktycznego, w szczególności, gdy nie zachodziła podstawa do stosowania danej normy do ustalonego stanu faktycznego lub też sąd nie zastosował prawidłowego przepisu do ustalonego stanu faktycznego. W kontekście postawionego zarzutu i jego uzasadnienia z odwołaniem się do orzecznictwa, wydaje się, że powód miał na uwadze tę drugą wadę, tj. że Sąd Okręgowy nie zastosował w tej sprawie art. 24 ust. 1, 2 i 3a w/w ustawy i nie uznał, że powstały w wyniku adaptacji lokal użytkowy zwiększył pulę lokali niewyodrębnionych, pozostających w dyspozycji (w tym przypadku) gminy.

Tymczasem ocena prawna Sądu Okręgowego co do tego, że sporny lokal stanowi część wspólną nieruchomości jest prawidłowa.

Można zgodzić się ze skarżącym, że w przypadku zachowania odpowiedniej wynikającej z art. 24 ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, procedury, w tym w przypadku wydania na podstawie przywołanych przez skarżącego przepisów, decyzji administracyjnej o przebudowie (rozbudowie) domu, w wyniku której doszło do powiększenia liczby lokali i powstawania samodzielnego lokalu, to wskutek tej decyzji, nie zaś dopiero decyzji o zmianie wysokości udziałów w nieruchomości, lokal ten stanowił własność dotychczasowego właściciela, nie stanowił zaś części wspólnej nieruchomości, Zatem decyzja wydana na podstawie art. 24 ust. 3 u.g.g. stanowiła zdarzenie sprawcze powodujące, że przestrzeń zaadaptowana na nowy lokal przestawała być przedmiotem współwłasności, a lokal ten powiększał pulę lokali niewyodrębnionych (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 12 lutego 2010 r. I CSK 293/09, na który powołuje się skarżący czy Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14 stycznia 2016 r., I ACa 573/15).

Tym niemniej umyka uwadze powoda, że w tej sprawie nie zapadła decyzja w powyższym trybie, co trafnie przyjął Sąd pierwszej instancji. Powód takiej decyzji nie przedstawił, jakkolwiek w uzasadnieniu pozwu enigmatycznie wspomina o niej. Materiał dowodowy zaoferowany przez powoda wskazuje jednak, że decyzja z 13 czerwca 1991 r., na którą powołuje się powód, również w apelacji, została wydana w oparciu o przepisy prawa budowlanego z 1974 r. (ustawa z 24 października 1974 r. ,Dz. U. 38, poz. 229 ze zm.). Decyzja ta odwołuje się wprost do przepisów art. 21 ust. 3 (zatwierdzenie planu realizacyjnego) i art. 29 (pozwolenie na budowę), jej władcze rozstrzygnięcie ukierunkowane jest jedynie na pozwolenie na budowę. Nie ma ona więc takiego charakteru, jaki przypisuje jej powód. Rzeczona decyzja nie wywołała skutku innego niż w niej określony, tj. pozwolenia na budowę, w istocie zabudowę prześwitu bramowego. Decyzja o innej treści i wydana na innej podstawie prawnej, nie wywoła skutku w postaci wyłączenia zaadaptowanego lokalu z części wspólnych.

Zasadnie Sąd Okręgowy wskazał na stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 25 maja 2012 r. (I CSK 447/11) oraz Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 lipca 2013 r. (I ACa 149/13), z którego jasno wynika, że żadna inna decyzja – poza wydaną na podstawie art. 24 ust. 3 u.g.g.– nie skutkowała wywłaszczeniem dotychczasowych właścicieli, w szczególności nie była taką decyzją decyzja o pozwoleniu na budowę.

Z tych przyczyn uznanie przez Sąd Okręgowy, że sporny lokal stanowi część wspólną nieruchomości była zasadne. Wobec czego zarzuty powoda do zaskarżonej uchwały nie zasługiwały na uwzględnienie.

Wobec powyższego apelacja powoda była niezasadna i podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. obciążając nimi powoda.

Dagmara Olczak-Dąbrowska Roman Dziczek Beata Byszewska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE