Sygn. akt XIII Ga 1157/20
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 lipca 2020 r. – w sprawie z powództwa (...) Spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością w G. przeciwko (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W. o zapłatę kwoty 4.369,86 zł – zasądził od pozwanego na rzecz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G.
kwotę 4.369,86 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 lipca 2018 r.
do dnia zapłaty (punkt 1. wyroku), oddalił powództwo w pozostałej części (punkt 2. wyroku) oraz zasądził od pozwanego (...) Spółka Akcyjna
(...) (...) w W. na rzecz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. kwotę 972,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 917,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (punkt 3. wyroku).
Sąd pierwszej instancji ustalił, iż w dniu 12 czerwca 2018 r. doszło do kolizji drogowej,
w wyniku której uległ uszkodzeniu, będący własnością W. C., samochód marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zaś sprawca tego zdarzenia był chroniony – w zakresie swej odpowiedzialności cywilnej za szkody wywołane ruchem posiadanego auta – przez pozwanego ubezpieczyciela. W dniu 13 czerwca 2018 r. dokonano zgłoszenia szkody u pozwanego ubezpieczyciela, który po przeprowadzeniu oględzin auta opracował kosztorys kosztów naprawy ustalając je – przy zastosowaniu 30 % rabatu i przyjęciu iż uszkodzenia punktowe tylnych drzwi, przerysowanie tylnego zderzaka i tylnej lampy nie pozostają
w związku ze zdarzeniem z dnia 12 czerwca 2018 r. – na poziomie kwoty 2.716,73 zł brutto. Jak dalej ustalił Sąd Rejonowy, w dniu 27 czerwca 2018 r. (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W. przyznało W. C. odszkodowanie w wysokości 2.716,73 zł, wskazując w skierowanym
do niego piśmie iż wyplata tej należności nastąpi przekazem pocztowym na wskazany
przez poszkodowanego adres zamieszkania. W. C. w dniu 30 lipca 2018 r. zlecił (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa w Ł. wykonanie naprawy uszkodzeń swego auta powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 12 czerwca 2018 r.
W tej samej dacie poszkodowany – w celu zwolnienia się z obowiązku zapłaty wynagrodzenia za naprawę pojazdu – zawarł z serwisem naprawczym umowę cesji, przedmiotem której była wierzytelność jaka dotychczas przysługiwała W. C. w stosunku
do pozwanego ubezpieczyciela z tytułu odszkodowania z policy OC sprawcy za szkodę powstałą w samochodzie marki S. (...) powstałą w wyniku kolizji z dnia 12 czerwca 2018 r. Podmiot wykonujący naprawę auta W. C. sporządził kosztorys naprawy ustalając w jego treści wysokość kosztów likwidacji nieprawidłowości pojazdu
na kwotę 8.124,40 zł brutto, które ostatecznie – po uwzględnieniu zastrzeżeń (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W. i przyjęciu stawki tzw. roboczogodziny czynności naprawczych w wysokości 190,00 zł netto
(233,70 zł brutto) – zostały określone na poziomie kwoty 6.243,96 zł brutto. Sąd pierwszej instancji ustalił także, iż w sierpniu 2018 r. autoryzowane serwisy naprawcze działające
na terenie Ł. i jej okolic stosowały stawki roboczogodziny prac blacharsko - lakierniczych w przedziale cenowym 130,00 – 220,00 zł netto. W dniu 5 września 2018 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa w Ł. (jako cedent) zawarł
z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. (będącym w tym stosunku prawnym cesjonariuszem) umowę cesji wierzytelności z tytułu odszkodowania z polisy OC sprawcy zdarzenia komunikacyjnego przysługującej wobec pozwanego ubezpieczyciela w związku
ze szkodą w pojeździe marki S. (...) powstałą wskutek zdarzenia z dnia 12 czerwca
2018 r. Według ustaleń Sądu pierwszej instancji, w dniu 19 września 2018 r. strona pozwana wypłaciła (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa w Ł. odszkodowanie w wysokości 1.874,13 zł.
Określony powyżej stan faktyczny sprawy został ustalony przez Sąd pierwszej instancji wyłącznie w oparciu o dowody z dokumentów prywatnych, które – wobec braku podstaw
do kwestionowania ich autentyczności – zostały w całości uznane za wiarygodne.
Sąd Rejonowy podniósł, iż prawną podstawę odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela stanowią przepisu art. 822 kc i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 2214) a poprzez zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego strona pozwana przyjęła na siebie odpowiedzialność gwarancyjną za szkodę wyrządzoną w związku z ruchem tego auta. W ocenie Sądu pierwszej instancji legitymacja procesowa powoda znajdowała oparcie w umowach cesji wierzytelności zawartych w dniu 30 lipca 2018 r.
oraz w dniu 5 września 2018 r., w oparciu o które (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. stał się następcą prawnym poszkodowanego w odniesieniu
do wierzytelności jaka przysługiwała temu ostatniemu w stosunku do pozwanego ubezpieczyciela z tytułu naprawienia szkody w ramach ubezpieczenia OC sprawcy szkody. Wskazując że koszty przywrócenia uszkodzonego samochodu do stanu sprzed wypadku (koszty jego naprawy) pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z samym zdarzeniem (art. 361 § 1 kc), Sąd pierwszej instancji podniósł jednocześnie, iż uszczerbek ten powinien być poszkodowanemu wynagrodzony w całości ale jednocześnie przyznane odszkodowanie
nie powinno przewyższać wysokości poniesionej szkody, gdyż wówczas prowadziłoby to
do nieuzasadnionego wzbogacenia się poszkodowanego (art. 822 § 2 kc
w zw. z art. 824
1 § 1 kc i art. 361 § 2 kc).
Zdaniem Sądu Rejonowego, pomimo tego, iż strona pozwana kwestionowała rozmiar szkody to jednak swego zarzutu nie uzasadniła. Zakres naprawy był konsultowany z (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W.
i ostatecznie proces likwidacji nieprawidłowości w samochodzie marki S. (...)
był ograniczony wyłącznie do tych elementów, które pozwany ubezpieczyciel uznał
jako uszkodzenia związane ze zdarzeniem z dnia 12 czerwca 2018 r. Pozwany ubezpieczyciel nie wskazał w czym upatrywał innego od uzgodnionego z serwisem naprawczym na etapie likwidacji szkody zakresu naprawy i w tym przedmiocie nie wykazał żadnej inicjatywy dowodowej. Mając więc na uwadze wcześniejsze uzgodnienia poczynione między pozwanym a serwisem naprawczym co do zakresu likwidacji nieprawidłowości, Sąd pierwszej instancji przyjął iż w toku postępowania sądowego to (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W. był zobowiązany wykazać jakoby zakres szkody był mniejszy czemu pozwany ubezpieczyciel (także wskutek zaniechania złożenia wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego) nie sprostał. W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy przyjął, iż – w zakresie kosztów naprawy samochodu – w istocie pomiędzy stronami sporna była wyłącznie stawka tzw. roboczogodziny prac blacharskich a skoro stawka zastosowana przez warsztat naprawczy występowała na rynku lokalnym, uzasadnione koszty naprawy powinny odpowiadać wydatkom jakie w rzeczywistości zostały poniesione
przez poszkodowanego – kwocie 6.243,99 zł.
Wskazując iż przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była również wysokość odszkodowania jakie dotychczas zostało wypłacone uprawnionemu, Sąd pierwszej instancji podniósł że bezspornym pozostawała jedynie wypłata poprzednikowi prawnemu powoda
( (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa w Ł.) należności w wysokości 1.874,13 zł (decyzja pozwanego ubezpieczyciela z dnia 19 września 2019 r.). W odniesieniu do tzw. bezspornej części odszkodowania (kwoty 2.716,73 zł
jaka została przyznana poszkodowanemu W. C. decyzją z dnia 27 czerwca 2018 r.), Sąd Rejonowy wskazał że przedstawiony przez pozwanego ubezpieczyciela dokument w postaci decyzji o przyznaniu odszkodowania, nie stanowiąc potwierdzenia spełnienia świadczenia przez (...) Spółka Akcyjna (...) (...), nie mógł stanowić dowodu wypłaty poszkodowanemu należności
w kwocie 2.716,73 zł. Z treści tej decyzji wynikało że pozwany ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność w zakresie tej kwoty, wskazując jednocześnie że należność ta dopiero zostanie wypłacona drogą przekazu pocztowego wysłanego na adres poszkodowanego. Skoro pozwany ubezpieczyciel nie przedstawił dowodu doręczenia przekazu W. C. ani też w żaden inny sposób nie wykazał iż środki pieniężne w wysokości 2.716,73 zł trafiły do adresata, nie sposób było ustalić iż odszkodowanie w tej części zostało rzeczywiście wypłacone poszkodowanemu. W konsekwencji takich ustaleń i rozważań Sąd pierwszej instancji przyjął, iż odszkodowanie z tytułu uszkodzeń samochodu marki S. (...) powinno zamykać się kwota 6.243,99 zł zaś skoro (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W. dotychczas zrefundował wydatki z tego tytułu na poziomie kwoty 1.874,13 zł, żądanie pozwu zasługiwało
na uwzględnienie w zakresie kwoty 4.369,86 zł.
Odwołując się do treści przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, stosownie do którego zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie
w terminie 30. dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie – przy przyjęciu, iż roszczenie obejmujące koszty naprawy uszkodzeń samochodu W. C. zostało zgłoszone stronie pozwanej
w dniu 13 czerwca 2018 r. – Sąd Rejonowy przyjął że pozwany ubezpieczyciel pozostawał
w opóźnieniu w spełnieniu uwzględnionej części odszkodowania od dnia 14 lipca 2018 r.
co uzasadniało obciążenie go obowiązkiem zapłaty ustawowych odsetek za opóźnienie
od ostatnio wskazanej daty; w pozostałej części żądania (w odniesieniu należności ubocznych za okres od dnia 12 lipca 2018 r. do dnia 13 lipca 2018 r.), uznając je – z wyżej wskazanych przyczyn za niezasadne – powództwo zostało oddalone.
Rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd pierwszej instancji oparł na przepisie art. 98 § 1 kpc, przy uznaniu iż strona pozwana przegrała proces w całości (jako że fakt uległości tylko
w nieznacznej części żądania odsetkowego nie podlega uwzględnieniu przy obliczaniu stosunku w jakim strony wygrały postępowanie). Koszty poniesione przez (...) Spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością w G. obejmowały: opłatę od pozwu
(w wysokości 55,00 zł), opłatę skarbową od dokumentu stwierdzającego ustanowienie pełnomocnika (kwota 17,00 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powoda (należność w wysokości 900,00 zł).
Orzeczenie Sądu Rejonowego zostało zaskarżone apelacją przez pozwanego (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W. w części uwzględniającej powództwo w zakresie kwoty 2.716,73 zł z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od dnia 14 lipca 2018 r. do dnia zapłaty (punkt 1. wyroku) oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postepowania (punkt 3. wyroku).
Strona skarżąca Sądowi pierwszej instancji zarzuciła:
naruszenie prawa materialnego - przepisu art. 361 kc poprzez błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, iż ubezpieczyciel zobowiązany jest do naprawienia szkody
w zakresie przekraczającym normalne następstwa działania z którego szkoda wynikła;
naruszenie prawa procesowego - przepisu art. 230 kpc, polegające na nie uznaniu przez Sąd faktu wypłaty przez pozwanego odszkodowania w postaci zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym
EL 323WS w związku z uszkodzeniami, do których doszło w wypadku z dnia 12 czerwca 2018 r. w kwocie 2.716,73 zł, mimo iż powód nie zakwestionował tej okoliczności;
błąd w ustaleniach faktycznych na skutek naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc, polegający na niezgodności ustaleń Sądu z materiałem dowodowym zebranym w sprawie poprzez błędne przyjęcie, że pozwany nie wypłacił odszkodowania w postaci zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...) w związku z uszkodzeniami, do których doszło w wypadku
z dnia 12 czerwca 2018 r. w kwocie 2.716,73 zł, mimo iż zapłata taka dokonana została przez pozwanego na rachunek powoda przed skierowaniem do Sądu pozwu w niniejszej sprawie a dokumenty potwierdzające tę okoliczność znajdowały się w aktach szkody przedłożonych przez pozwanego;
naruszenie prawa procesowego, a to przepisu art. 245 kpc polegające na nie uznaniu
przez Sąd dokumentów prywatnych zgromadzonych w przedstawionych aktach szkody
a potwierdzających wypłatę przez pozwanego odszkodowania w postaci zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...) w związku z uszkodzeniami, do których doszło w wypadku
z dnia 12 czerwca 2018 r. w łącznej kwocie 4.590,86 zł.
Wskazując na powyższe uchybienia (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W. domagał się zmiany wyroku Sadu pierwszej instancji
w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa w tym zakresie oraz zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu w pierwszej i drugiej instancji ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku
w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi
z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia także o kosztach postępowania apelacyjnego.
Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. w odpowiedzi na apelację pozwanego wniósł o jej oddalenie w całości z uwagi na jej całkowitą niezasadność
oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego
w tym kosztów zastępstwa w postępowaniu apelacyjnym - według norm przepisanych.
Sąd Okręgowy zważył:
Apelacja (...) Spółka Akcyjna (...) (...)
w W. okazała się być w całości uzasadnioną co – w oparciu o przepis art. 386 § 1 kpc – skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku.
Za słuszny należało uznać zarzut skarżącego naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów postępowania - przepisu art. 230 kpc. Stosownie do jego treści, gdy strona
nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Przepis ten stanowi odzwierciedlenie obowiązującej w prawie procesowym zasady nakazującej traktować milczenie strony
co do określonego twierdzenia przeciwnika jako przyznanie jego prawdziwości. Analiza treści sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym
jak również pisma procesowego (...) Spółka Akcyjna
(...) (...) w W. z dnia 30 lipca 2019 r. (k. 51 – 52 akt sprawy) pozwala stwierdzić, iż w obu tych dokumentach strona pozwana - odwołując się do swych decyzji
z dnia 27 czerwca 2018 r. oraz z dnia 19 września 2018 r. - powoływała się na fakt wypłaty odszkodowania z tytułu kosztów naprawy samochodu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w łącznej wysokości wynoszącej 4.590,86 zł (co oznaczało
także uwzględnienie w tej sumie należności objętej decyzją z dnia 27 czerwca 2018 r.
a więc również w kwocie 2.716,73 zł). Powód (reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego) - otrzymawszy te dokumenty - składając odpowiedź na ich treść (pismo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. z dnia 23 października
2019 r. – k. 64 – 66 odwr. akt sprawy) w żadnej mierze nie zajął stanowiska co do twierdzeń pozwanego ubezpieczyciela odnośnie wskazywanego przez niego zakresu zaspokojenia roszczenia poszkodowanego W. C. związanego z kosztami naprawy
jego pojazdu. Za całkowicie nieskuteczne bowiem należało przyjąć oświadczenie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. zawarte w ostatnio wskazanym piśmie, iż powód „podtrzymując wszystkie swoje twierdzenia i żądania (…) wnosi jak dotychczas, kwestionując wprost nieprzyznane lub dostatecznie niesprecyzowane twierdzenia i zarzuty podnoszone
przez pozwanego”. Podnieść bowiem należy, że strona nie może ograniczyć się
do stwierdzenia, iż zaprzecza wszystkim faktom powołanym przez przeciwnika, z wyjątkiem tych, które wyraźnie przyznała; fakty i dowody związane z konkretnymi okolicznościami,
z którymi strona się nie zgadza powinna ona wskazać, jeśli ma to służyć obronie jej racji - powinna zatem ustosunkować się do twierdzeń przeciwnika procesowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 sierpnia 2018 r., I ACa 1670/17, Lex nr 2581041). Tymczasem w okolicznościach przedmiotowej sprawy strona powodowa w żaden sposób nie odniosła się do twierdzeń pozwanego ubezpieczyciela odnośnie wypłaty przez niego na rzecz W. C. łącznej kwoty 4.590,86 zł. Oczywiście samo milczenie powoda co do twierdzeń przeciwnika procesowego odnośnie faktu zapłaty przez pozwanego ubezpieczyciela odszkodowania w łącznej wysokości 4.590,86 zł nie mogło stanowić podstawy do uznania
tego faktu za przyznany przez (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G.. Podnieść jednak należy, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności decyzja (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W. z dnia 27 czerwca 2018 r., w treści której pozwany ubezpieczyciel wskazywał na fakt przyznania odszkodowania w kwocie 2.716,73 zł, umożliwiał Sądowi pierwszej instancji przyjęcie przekonania, iż (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G.
nie zamierzał zaprzeczyć istnieniu faktu przytoczonemu przez stronę przeciwną odnośnie zapłaty poszkodowanemu należności w łącznej wysokości wynoszącej 4.590,86 zł
a więc także w zakresie kwoty objętej decyzją z dnia 27 czerwca 2018 r.
(w wysokości 2.716,73 zł). Wniosek taki znajduje swe usprawiedliwienie w świetle – wskazywanej już wyżej – treści pisma procesowego powoda z dnia 23 października 2019 r. gdzie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. odniósł się do zarzutów (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W. dotyczących wyłącznie zakresu naprawy pojazdu marki S. (...) i zastosowanej
przez warsztat naprawczy stawki tzw. roboczogodziny czynności naprawczych pomijając kwestie powoływanego przez pozwanego faktu wypłaty poszkodowanemu należności
w łącznej kwocie 4.590,86 zł.
Konsekwencją naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisu art. 230 kpc było błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy wyrażające się w zaniechaniu przyjęcia, iż odszkodowanie jakie dotychczas zostało wypłacone przez (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W. obejmowało także należność wynikającą
z decyzji strony pozwanej z dnia 27 czerwca 2018 r. (a więc także kwotę 2.716,73 zł).
Wskazana wyżej skuteczność zarzutu pozwanego odnośnie naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 230 kpc wyłączała jednak możliwość zarzucenia temu Sądowi uchybienia przepisowi art. 233 § 1 kpc. Nie jest bowiem możliwe jednoczesne naruszenie obu wskazanych ostatnio norm ponieważ przepis art. 233 § 1 kpc odnosi się do oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie zaś norma wynikająca z przepisu art. 230 kpc pozwala
na konstruowanie ustaleń faktycznych przy braku dowodów wprost potwierdzających dane okoliczności. Ubocznie tylko podnieść należy, iż nie sposób jest stawiać Sądowi pierwszej instancji zarzutu naruszenia przepisu dotyczącego swobodnej oceny dowodów
(art. 233 § 1 kpc) poprzez zaniechanie przyjęcia wypłaty przez (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W. także kwoty 2.716,73 zł z tytułu naprawy uszkodzeń pojazdu W. C. (apelacja – zapewne wskutek oczywistej omyłki, choć większa staranność jej autora zapewne wykluczyłaby ten błąd - odnosi tę wypłatę do refundacji wydatków związanych z najmem auta zastępczego) w sytuacji,
w której – wbrew twierdzeniom środka odwoławczego – w aktach szkodowych brak było dokumentu potwierdzającego ten fakt; strona pozwana dopiero bowiem do apelacji załączyła potwierdzenie realizacji płatności należności w kwocie 2.716,73 zł – drogą przekazu pocztowego poprzez obciążenie rachunku pozwanego sumą należną W. C.. W aktach szkodowych pozwanego ubezpieczyciela znajdowała się wyłącznie decyzja strony pozwanej z dnia 27 czerwca 2018 r. o przyznaniu poszkodowanemu odszkodowania
w wysokości 2.716,73 zł ze wskazaniem wypłaty tej należności W. C.
przy użyciu przekazu pocztowego. W tych okolicznościach Sąd Rejonowy – w ramach swobodnej oceny dowodów – był uprawniony przyjąć, iż dokument decyzji z dnia 27 czerwca 2018 r. nie mógł stanowić potwierdzenia realizacji płatności przez pozwanego ubezpieczyciela na rzecz poszkodowanego kwoty 2.716,73 zł co – jak już wyżej wskazano – nie uniemożliwiało uznania (z uwagi na postawę strony powodowej i przy odwołaniu się do przepisu art. 230 kpc) że taka płatność nastąpiła. Zresztą przedstawienie wraz z apelacją dokumentu potwierdzającego realizację płatności należności wynikającej z decyzji (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W. (k. 130 akt sprawy) dowodzi słuszności ostatnio wskazanego wniosku.
Podniesiony już wyżej brak w aktach szkodowych pozwanego ubezpieczyciela dokumentu potwierdzającego realizację płatności należności wynikającej z decyzji (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W.
z dnia 27 czerwca 2018 r. nie mógł prowadzić do oceny – jako skutecznego – zarzutu strony skarżącej uchybienia przez Sąd Rejonowy przepisowi art. 245 kpc. Jak słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (przy odwołaniu się do zasad oceny dowodów statuowanej przepisem art. 233 § 1 kpc i z pominięciem normy wynikającej
z przepisu art. 230 kpc), sama decyzja pozwanego ubezpieczyciela nie mogła stanowić potwierdzenia realizacji zapłaty na rzecz W. C. kwoty 2.716,73 zł. Oczywistym jest, iż brak w aktach szkodowych strony pozwanej dokumentu potwierdzającego wykonanie decyzji z dnia 27 czerwca 2018 r. (który został załączony do środka odwoławczego) czynił niemożliwym dokonanie jego oceny przez Sąd pierwszej instancji zatem stawianie
w tych warunkach zarzutu naruszenia przepisu art. 245 kpc nie jest uprawnione.
Wskutek naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisu art. 230 kpc,
także przy uwzględnieniu faktu przedstawienia wraz z apelacją dowodu potwierdzającego realizację płatności należności na rzecz W. C. kwoty 2.716,73 zł,
na uwzględnienie zasługiwał zarzut uchybienia przez Sąd Rejonowy przepisom materialnoprawnym, w szczególności art. 361 kc. Uwzględniając bowiem tę okoliczność, iż wysokość kosztów naprawy samochodu marki S. (...) zamykała się kwotą 6.243,99 zł zaś pozwany ubezpieczyciel – do chwili rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd pierwszej instancji – zrefundował wydatki z tego tytułu w łącznej kwocie 4.590,86 zł (2.716,73 zł + 1.874,13 zł), uwzględnienie żądania (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. w wysokości 4.369,86 zł prowadziłoby do refundacji uszczerbku zaistniałego w pojeździe W. C. w zakresie przekraczającym granice szkody.
Wskazane wyżej względy uzasadniały – w oparciu o przepis art. 386 § 1 kpc – zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części, tj. co do kwoty 2.716,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 lipca 2018 r.
do dnia zapłaty. Skutkiem takiego rozstrzygnięcia była konieczność redakcyjnej modyfikacji punktu 1. zaskarżonego wyroku – skoro Sąd pierwszej instancji uznał za uzasadnione żądanie pozwu w zakresie kwoty 4.369,86 zł (punkt 1. wyroku) i oddalił powództwo w pozostałej części (punkt 2. wyroku), wobec przyjętego przez Sąd odwoławczy braku zasadności żądania
(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. także w zakresie kwoty 2.716,73 zł
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 lipca 2018 r., należało zmienić wyrok Sądu pierwszej instancji w jego punkcie 1. (wszak tylko w tym zakresie i tylko
co do kwoty 2.716,73 zł został on zaskarżony) poprzez zasądzenie od pozwanego (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W.
na rzecz (...) Spółka z ograniczona odpowiedzialnością w G. kwotę 1.653,13 zł
(6.243,99 zł – 4.590,86 zł) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 lipca 2018 r.
i oddalić powództwo w zakresie kwoty 2.716,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od tej kwoty.
Konsekwencją zmiany wyroku Sądu Rejonowego była potrzeba korekty rozstrzygnięcia tego Sądu o kosztach postępowania. Zważywszy tę okoliczność, iż (...) Spółka Akcyjna
w G. domagał się zapłaty kwoty 4.369,86 zł zaś ostatecznie powód utrzymał się
w swym żądaniu co do kwoty 1.653,19 zł, stwierdzić należy iż wygrał on sprawę w 37,83 % (1.653,13 zł : 4.369,86 zł) – taki wynik procesu uzasadnia, przy orzekaniu o kosztach postępowania przed Sądem Rejonowym, zastosowanie zasady stosunkowego ich rozdzielenia.
Należności jakie z tytułu kosztów postępowania zostały poniesione przez (...) Spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością w G. przed Sądem Rejonowym obejmowały: opłatę
od pozwu (jej wysokość – w kwocie 55,00 zł – została ustalona w oparciu o przepis
art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 19 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 755 z późn. zm. w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej postanowieniami ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw – Dz. U. z 2019 r., poz. 1469), opłatę skarbową od dokumentu stwierdzającego ustanowienie pełnomocnika ustalonej
– co do jej wysokości (kwota 17,00 zł) na podstawie przepisu art. 1 pkt 2
w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej
(t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1546) w zw. z pkt IV załącznika do tej ustawy - Wykaz przedmiotów opłaty skarbowej, stawki tej opłaty oraz zwolnienia oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powoda, którego wysokość (kwota 900,00 zł) została ustalona w oparciu o przepis § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265); łączne koszty postępowania jakie były poniesione przez stronę powodową zamknęły się w kwocie 972,00 zł (55,00 zł + 17,00 zł + 900,00 zł).
Z kolei wydatki jakie były poniesione przez (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W. zamknęły się sumą 917,00 zł i obejmowały – ustalone, co do wysokości w oparciu o te same przepisy co w odniesieniu do tożsamych wydatków powoda – opłatę skarbową od dokumentu stwierdzającego ustanowienie pełnomocnika oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanego ubezpieczyciela.
Łączne koszty postępowania przed Sądem pierwszej instancji zamknęły się więc
kwotą 1.889,00 zł (972,00 zł + 917,00 zł). Uwzględniając wynik sprawy (wygrana powoda
w 37,83 %) – w ostatecznym rozrachunku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
w S. zobowiązany jest zwrócić (...) Spółka Akcyjna (...) (...) w W. kwotę 202,39 zł (1.889,00 zł x 62,17 % = 1.174,39 zł; 1.174,39 zł – 972,00 = 202,39 zł).
Uwzględnienie w całości apelacji pozwanego ubezpieczyciela skutkuje przyjęcie, iż pozwany w całości wygrał postępowanie przed Sądem odwoławczym co uzasadnia obciążenie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. obowiązkiem pokrycia jego kosztów, w tym zwrotu stronie pozwanej wydatkowanych przez nią należności z tego tytułu. Te ostatnie obejmowały opłatę od apelacji (ustalona co do jej wysokości – 200,00 zł – na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 13 ust. 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych) oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanego w kwocie 450,00 zł (określonej w oparciu o przepis § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych).
(Krzysztof Wójcik) (Tomasz Bajer) (Paweł Kowalczyk)