UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 marca 2019 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

1.  zasądził od (...) Towarzystwa (...) na rzecz S. Ś. kwotę 6750 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1133,50 zł tytułem kosztów procesu i oddalił powództwo w pozostałej części.

Apelację od powyższego wyroku złożyła strona pozwana, zaskarżając orzeczenie w zakresie punktu pierwszego. Rozstrzygnięciu skarżący zarzucił między innymi naruszenie:

- art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przez uznanie przez Sąd I instancji, że okno w mieszkaniu powódki było zamknięte podczas gdy było ono otwarte a więc nie było ono zabezpieczone zgodnie z §8 ust.1pkt.2 OWU oraz przez uznanie, że w mieszkaniu powódki doszło do kradzieży z włamaniem,

- naruszenie art. 65§1k.c. przez przyjęcie, że jeżeli pozwana uważa, że pozostawienie okna w pozycji rozszczelnienia oznacza niezabezpieczenie mieszkania przed kradzieżą powinna wprowadzić stosowny zapis w warunkach OWU

- art. 328§2 k.p.c. przez brak wskazania z czego sad I instancji wywodzi, iż „ zgodnie z opinią producenta okno w pozycji rozszczelnienia uważa się za zamknięte”.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i pozostawienie temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., uzasadnienie Sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli nie przeprowadzano postępowania dowodowego. Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie.

Apelacja jest zasadna i jako taka musiała skutkować zmianą zaskarżonego wyroku i oddaleniem powództwa.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane wprawdzie w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, jednak w ocenie Sądu Okręgowego w wyniku błędnej oceny tego materiału dowodowego sprowadzającego się do uznania, że pozwany odpowiada za szkodę wynikającą z kradzieży, która miała miejsce w mieszkaniu powódki.

W pierwszej kolejności za prawidłowy należało uznać zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie błędnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie bez ich wszechstronnego rozważenia w oparciu o zasady logiki i doświadczenia życiowego. W myśl powołanego wyżej przepisu ustawy Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dokonał błędnej oceny materiału dowodowego oraz błędnej wykładni §8ust.1pkt.1 OWU jako, że błędnie uznał, iż rozszczelnione okno jakim niewątpliwie było okno powódki w dniu kradzieży należy uznać za okno zamknięte. Okno rozszczelnione nie może być bowiem uznane za zaryglowane (zamknięte). W takim ustawieniu okuć jest przecież dużo łatwiej otworzyć okno bez jakichkolwiek śladów włamania. Na taką interpretację pojęcia „rozszczelnione” wskazują w ocenie Sądu Okręgowego zasady logiki rozumowania co trafnie podniesiono w skardze apelacyjnej. Taka sytuacja musi skutkować również wbrew twierdzeniom Sądu Rejonowego brakiem konieczności w OWU wprowadzenia definicji „ okna zamkniętego” co także trafnie podniesiono w apelacji pozwanego.

Wobec powyższego należy przyjąć, iż Sąd Rejonowy ocenił błędnie zapisy umowy ubezpieczenia uznając, za zasadne objęcie ochroną ubezpieczeniową sytuacji kradzieży jaka miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Jak wynika z wymienionej umowy potwierdzonej polisą ubezpieczeniową Towarzystwo (...) nie ponosi odpowiedzialności za szkody powstałe w skutek niespełnienia warunków wskazanych w §8 ust.1 pkt2 OWU a jednym z tych warunków było zamknięcie okien w czasie nieobecności w mieszkaniu. Skoro więc w wyniku prawidłowej oceny materiału dowodowego należy przyjąć, iż w mieszkaniu powódki nie doszło do kradzieży z włamaniem to bezspornym być musi, iż pozwane Towarzystwo (...) nie ponosi odpowiedzialności za powstałą szkodę w mieniu powódki

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 386§1 k.p.c., Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone orzeczenie i oddalił powództwo w całości.

O kosztach postępowania przed Sadem I instancji oraz postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 102k.p.c., w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. uznając, iż w przedmiotowej sprawie zostały spełnione przesłanki wynikające z tego przepisu, powódka bowiem mogła w sposób uzasadniony uważać, iż wniesione powództwo znajduje oparcie zarówno w stanie faktycznym jaki miał miejsce w sprawie jaki i wykładni OWU.