UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wniosła pozew przeciwko J. G., domagając się od pozwanego zapłaty kwoty 28.690,51 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 grudnia 2013r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł iż w dniu 13 lipca 2012r. pozwany zawarł umowę najmu pojazdu z Akademią sp. z o.o. siedzibą w S.. Przedmiotem umowy był pojazd marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Strony ustaliły, że najem będzie płatny z dołu za całość okresu najmu, po zakończeniu najmu przez pozwanego. Jako miesięczne wynagrodzenie dla wynajmującego ustalono kwotę 2.000 zł. Pozwany zakończył najem pojazdu w dniu 10 października 2013r. i w tym samym dniu dokonał zwrotu samochodu. Akademia sp. z o.o. rozliczyła pozwanego z kosztów najmu, wystawiając notę księgową nr (...) na kwotę 28.690,51 zł. Pismami z dnia 18 listopada 2013r. oraz z dnia 2 grudnia 2013r. pozwany został wezwany do zapłaty wskazanej powyżej sumy, lecz jej nie uiścił. Jak wskazano, powód jest uprawniony do dochodzenia czynszu za najem pojazdu na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności zawartej w dniu 30 stycznia 2014r. z Akademia sp. z o.o. Pozwany został wezwany przez powoda do zapłaty pismem z dnia 4 lutego 2014r. W tym samym dniu powód powiadomił pozwanego o dokonanej sprzedaży wierzytelności.

(pozew k. 3-5)

W dniu 31 marca 2017r. w sprawie o sygnaturze akt I Nc 125/16 Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty k. 40)

Pozwany wniósł sprzeciw od wyżej wskazanego nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa i podnosząc zarzut nieistnienia roszczenia. Pozwany wskazał, że pomiędzy stronami nie została zawarta żadna umowa, nigdy nie dostał zawiadomienia o cesji wierzytelności, a także nigdy z nikim nie zawierał umowy o najem samochodu, gdyż miał do dyspozycji samochód służbowy. Pozwany podniósł również, że powód nie przedłożył żadnej umowy, a także celowo podał adres, pod którym pozwany nie mieszka.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 57)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W 2012r. pozwany prof. dr hab. J. G. podjął pracę w (...) Szkole Wyższej w S. na stanowisku prorektora. Założycielem tej uczelni wyższej była Akademia spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.. Prokurentem wyżej wskazanej spółki był J. H., zaś członkiem zarządu D. H..

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o zeznania świadka J. H. płyta CD k. 129)

W dniu 13 lipca 2012r. Akademia spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. przekazała pozwanemu samochód marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W chwili przekazania pojazd miał przebieg 36.273 km.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o protokół przekazania z dnia 13 lipca 2012r. k. 106, zeznania świadka D. H. płyta CD k. 211)

Pozwany J. G. korzystał z wyżej wskazanego samochodu marki S. (...) w celach służbowych i prywatnych.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o przesłuchanie pozwanego płyta CD k. 211, zeznania świadka E. N. płyta CD k. 211, zeznania świadka M. S. płyta CD k. 211)

W czasie użytkowania pojazdu pozwany nie otrzymał od uczelni ani od Akademia sp. z o.o. zwrotu kosztów paliwa.

(dowód: przesłuchanie pozwanego płyta CD k. 211)

W dniu 10 października 2013r. pozwany zwrócił Akademia spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. przedmiotowy samochód marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wraz z dowodem rejestracyjnym i dowodem ubezpieczenia. W chwili zwrotu pojazd miał przebieg 70.600 km.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o protokół zwrotu z dnia 10 października 2013r. k. 106, przesłuchanie pozwanego płyta CD k. 211)

W czasie pełnienia funkcji prorektora pozwany tylko raz otrzymał delegację na zjazd rektorów szkół niepublicznych w G..

(dowód: przesłuchanie pozwanego płyta CD k. 211)

W dniu 11 października 2013r. główna księgowa M. S. wystawiła pozwanemu J. G. notę księgową nr (...) na kwotę 28.690,51 zł z tytułu „rozliczenia kosztów kilometrów w samochodzie osobowym S. (...) nr rej. (...) w terminie od 13 lipca 2012 do 10 października 2013”.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o notę księgową nr (...) z dnia 11 października 2013r. k. 144-145, zeznania świadka M. S. płyta CD k. 211)

Na mocy umowy z dnia 30 stycznia 2014r. Akademia spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. zleciła powodowi (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. dokonanie wszelkich czynności w celu wyegzekwowania wierzytelności wynikającej z noty księgowej nr (...) wystawionej na J. G. w wysokości 28.690,51 zł. Z kolei, na podstawie umowy przelewu z dnia 30 stycznia 2014r. Akademia spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. zbyła na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wierzytelność wynikającą z noty księgowej nr (...) wystawionej na J. G. w wysokości 28.690,51 zł.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 30 stycznia 2014r. k. 146, umowa zlecenia powierniczego z dnia 30 stycznia 2014r. k. 140)

W Krajowym Rejestrze Sądowym nie ujawniono, że przedmiotem działalności Akademia spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. jest wynajem samochodów.

(dowód: odpis z KRS k. 110-115)

Pismem z dnia 4 lutego 2014r. skierowanym na adres G., ul. (...) powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 28.690,51 zł w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania, wskazując, że powód nabył tę wierzytelność na podstawie umowy przelewu.

(dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 4 lutego 2014r. k. 143)

Pod wyżej wskazanym adresem pozwany wynajmował mieszkanie w okresie od czerwca do października 2013r. W dacie wysłania wyżej powołanej korespondencji pozwany miał miejsce zamieszkania w L..

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o przesłuchanie pozwanego płyta CD k. 211)

Na mocy umowy cesji wierzytelności z dnia 10 lipca 2017r. powód zbył wierzytelność wynikającą z noty księgowej nr (...) na rzecz Spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w K..

(dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 10 lipca 2017r. k. 76-78)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadków J. H., D. H., M. S. i E. N. oraz dowodu z przesłuchania pozwanego J. G..

W ocenie Sądu brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowania autentyczności przedłożonych przez strony dokumentów prywatnych w postaci protokołów przekazania i zwrotu samochodu, umowy przelewu wierzytelności czy noty księgowej. Sąd miał na uwadze, że żadna ze stron niniejszego postępowania nie kwestionowała w trybie art. 253 kpc autentyczności powyższych dokumentów, ani też nie zaprzeczyła, że osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Powyższe dokumenty nie budziły także żadnych wątpliwości Sądu, albowiem nie nosiły żadnych śladów przerobienia, podrobienia czy innej ingerencji w ich treść. W ramach swobodnej oceny dowodów, Sąd uznał, że dowody w postaci protokołów przekazania i zwrotu samochodu marki S. (...) przedstawiają rzeczywisty stan rzeczy. Pozwany bowiem przyznał, że pojazd należący do poprzednika prawnego powoda spółki Akademia sp. z o.o. został mu faktycznie wydany, a także wskazał, że zwrócił go właścicielowi w dacie wskazanej w protokole zwrotu. Natomiast, nota księgowa nr (...) oraz umowy związane z obrotem wierzytelnością wynikającą rzekomo z tej noty nie stanowią – zdaniem Sądu – wystarczających i wiarygodnych dowodów na istnienie wierzytelności we wskazanej w tych dokumentach prywatnych wysokości. Fakt, że taka wierzytelność została wskazana w treści wyżej powołanych dokumentów nie przesądza o tym, że wierzytelność ta rzeczywiście istnieje, tym bardziej, że do akt niniejszej sprawy nie złożono żadnych dokumentów związanych z powstaniem tej wierzytelności jak np. umowa najmu. Mało tego, w świetle osobowego materiału dowodowego powstają uzasadnione wątpliwości co do tego, czy taka wierzytelność w ogóle powstała.

Przechodząc do oceny osobowego materiału dowodowego należy wskazać, że niewiele wniosły do sprawy zeznania świadka E. N.. Świadek pełniąca funkcję kierownika administracyjnego w (...) Szkole Wyższej w S. w okresie współpracy pozwanego z tą uczelnią, potwierdziła jedynie okoliczności, które i tak nie były sporne pomiędzy stronami tj. że pozwany korzystał z samochodu służbowego marki S. (...) w okresie sprawowania urzędu prorektora, jak również, że podpisała protokół przekazania samochodu. Natomiast, świadek nie miała żadnej wiedzy co do tego, czy pozwanego i poprzednika prawnego powoda łączyła umowa najmu, ani co do ich wzajemnych rozliczeń w zakresie przedmiotowego samochodu. Świadek nie znała również zasad, na jakich spółka Akademia sp. z o.o. udostępniała swoje pojazdy kadrze naukowej.

Świadek M. S. także potwierdziła okoliczności bezsporne, iż pozwany korzystał ze spornego auta w całym okresie pełnienia przez niego funkcji prorektora, a także że jako kwestor uczelni świadek wystawiła notę księgową, na której powód opierał swoje roszczenia. Nie budzą także wątpliwości zeznania świadka co do zasad wystawiania delegacji służbowych na wyżej wymienionej uczelni. Natomiast w pozostałym zakresie zeznania tego świadka budzą uzasadnione wątpliwości. Przede wszystkim świadek wskazała, że była z pozwanym zawierana umowa najmu, która „na pewno gdzieś była w dokumentach”. Zeznania świadka w tym zakresie są sprzeczne z zeznaniami świadków J. H. i D. H., którzy wskazali, że umowa najmu została zawarta w formie ustnej. Zwrócić także należy uwagę, że do akt niniejszego postępowania nie przedłożono odpisu takiej umowy. Świadek nie pamiętała też jaka była treść umowy najmu.

W ocenie Sądu za gołosłowne należało uznać zeznania świadków J. H. i D. H. co do faktu zawarcia umowy najmu, a także sposobu rozliczenia czynszu najmu. Obaj świadkowie wskazali bowiem, że pomiędzy spółką Akademia sp. z o.o. a pozwanym doszło do zawarcia w formie ustnej umowy najmu, której przedmiotem był samochód osobowy marki S. (...) z logiem uczelni. Niemniej, zeznania obu wymienionych świadków nie znajdują potwierdzenia w żadnych wiarygodnych dowodach. Jak już wskazano powyżej, świadek E. N. nie miała w tym zakresie żadnej wiedzy, zaś świadek M. S. utrzymywała, że umowa była pisemna, co stoi w sprzeczności z zeznaniami J. H. i D. H., którzy utrzymywali, że umowa miała formę ustną. Wątpliwe pozostają również zeznania obu świadków co do tego, że spółka, będąca rzekomo wynajmującym, odprowadziła podatek od noty księgowej nr (...). Jak bowiem wynika z zeznań kwestora uczelni M. S. podatek od towarów i usług był odprowadzany od faktur VAT, a nie not księgowych. Nadto, mimo zobowiązania na rozprawie w dniu 25 września 2018r., strona powodowa nie przedłożyła dokumentów, z których wynikałoby, że spółka rzeczywiście dokonała rozliczenia podatkowego z tytułu najmu przedmiotowego samochodu. Brak wystawienia faktury i odprowadzenia podatku VAT poddaje w wątpliwość zeznania świadków co do rzeczywistego zawarcia umowy najmu. Dodatkowo, należy wskazać, że świadek D. H. zeznał, że nie ma wiedzy co do okresu korzystania przez pozwanego z samochodu, ani co do wysokości stawki najmu, wskazując, że stawkę ustalał jego ojciec. Zważywszy, że świadek w okresie, w którym miała obowiązywać umowa najmu, pełnił funkcję członka zarządu Akademia sp. z o.o. – a więc spółki będącej rzekomo wynajmującym – mało prawdopodobne wydaje się, aby nie miał w tym względzie żadnej wiedzy. Brak wiedzy świadka w powyższym zakresie budzi o tyle wątpliwości, że świadek dokładnie pamiętał ilu studentów pozwany miał zrekrutować do uczelni. Kolejne wątpliwości pojawiają się przy zeznaniach J. H.. Świadek zeznał bowiem, że spółka prowadząca uczelnię rozliczała koszty paliwa zużytego w czasie użytkowania pojazdu przez pozwanego. Zważyć jednak należy, iż pozwany stanowczo zaprzeczył, aby uzyskał zwrot kosztów benzyny, czy żeby prowadził ewidencję zużycia tego rodzaju kosztów, nadto do akt sprawy nie złożono żadnych dokumentów, które potwierdzałyby treść zeznań świadka J. H..

Jeśli chodzi natomiast o zeznania pozwanego J. G., to w części zeznania te dotyczyły okoliczności bezspornych. Pozwany bowiem przyznał, że korzystał z samochodu osobowego marki S. (...) zarówno w celach służbowych i prywatnych do dnia 10 października 2013r. Sąd nie znalazł także żadnych podstaw, aby kwestionować wiarygodność zeznań pozwanego w zakresie dotyczącym zasad korzystania z pojazdu należącego do spółki Akademia sp. z o.o. Podkreślić bowiem należy, iż strona powodowa nie przedstawiła żadnych przekonujących dowodów, które poddawałyby w wątpliwości treść zeznań pozwanego w tym zakresie.

Na mocy art. 227 kpc Sąd oddalił natomiast wniosek strony pozwanej o zobowiązanie powoda do przedłożenia listy pracowników (...) Szkoły Wyższej w S. wraz z wykazem samochodów, które mieli oni do dyspozycji w okresie od 13 lipca 2012r. do 10 października 2013r. na okoliczność ustalenia warunków przekazania samochodu i korzystania z niego. W ocenie Sądu, powyższy wniosek nie zmierzał do ustalenia okoliczności faktycznych, które były istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Fakt korzystania z samochodów należących do spółki Akademia sp. z o.o. przez innych pracowników uczelni nie oznacza, że osobom tym pojazdy zostały udostępnione na takich samych warunkach co pozwanemu.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii formalnych, należy wskazać, że w toku niniejszego postępowania doszło do zbycia w drodze przelewu wierzytelności, stanowiącej przedmiot niniejszego postępowania, na rzecz Spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. (vide: umowa cesji wierzytelności z dnia 10 lipca 2017r. k. 76-78). Podkreślić jednak należy, iż pozwany nie wyraził zgody na zmianę podmiotową po stronie powodowej. Zgodnie z treścią art. 192 pkt 3 kpc z chwilą doręczenia pozwu zbycie w toku sprawy rzeczy lub prawa, objętych sporem, nie ma wpływu na dalszy bieg sprawy; nabywca może jednak wejść na miejsce zbywcy za zezwoleniem strony przeciwnej. Jak wskazuje się w judykaturze zbycie rzeczy lub prawa, o których mowa w art. 192 pkt 3 kpc, powodujące przejście praw i obowiązków związanych z przedmiotem procesu na osobę trzecią, zależy od woli strony toczącego się postępowania. Zasady stabilizacji postępowania nie narusza wejście nabywcy do procesu w miejsce zbywcy za zezwoleniem strony przeciwnej. Jest to bowiem wypadek, gdy w wyniku sukcesji materialnoprawnej dochodzi także do szczególnej sukcesji procesowej, która powoduje, że zbywca, będący dotychczasowym podmiotem postępowania, wychodzi z tego postępowania, a w jego sytuację procesową wchodzi nabywca. Jeżeli nabywca do procesu nie wstąpił w takiej sytuacji, zgodnie z art. 192 pkt 3 kpc, sąd nie bierze pod uwagę faktu zbycia. W razie bowiem zbycia w toku procesu rzeczy lub prawa objętych sporem zbywca, przestając być adresatem przytoczonej w roszczeniu procesowym normy prawnej, zachowuje legitymację procesową (por. wyrok SN z dnia 25 listopada 2008r., II CSK 280/08, L.). W innym orzeczeniu SN, wskazał, że przepis art. 192 pkt 3 kpc uzależnia - expressis verbis - powstanie wskazanego w nim skutku procesowego w postaci zmiany podmiotu dotychczas występującego w sprawie - od zezwolenia strony przeciwnej. Brak zgody powoduje, że postępowanie może być kontynuowane tylko w dotychczasowej konfiguracji procesowej, a więc z udziałem dotychczasowego powoda i pozwanego ze wszystkimi tego konsekwencjami (por. postanowienie SN z dnia 7 kwietnia 2016r., III CSK 213/15, L.). W świetle powyższych judykatów należało uznać, że fakt zawarcia umowy przelewu, której przedmiotem była wierzytelność dochodzona w niniejszym postępowaniu przez powoda, a także brak zezwolenia strony pozwanej na wstąpienie nabywcy do postępowania, nie wpływają w żaden sposób na legitymację procesową dotychczasowego powoda. Powód bowiem nadal zachowuje w takim układzie swoją legitymację procesową, co pozwala na kontynuowanie postępowania z jego udziałem i merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepisy art. 659 § 1 kc, zgodnie z którym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Zważywszy, że wierzytelność wynikająca z umowy najmu była przedmiotem przelewu dokonanego na podstawie umowy zawartej pomiędzy wynajmującym a powodem, na uwadze należało mieć również przepis art. 509 § 1 kc, w myśl którego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Zważyć należy, iż w świetle zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego nie było wątpliwości co do tego, że w czasie sprawowania funkcji prorektora (...) Szkoły Wyższej w S. prof. J. G. korzystał z samochodu osobowego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Okoliczność ta wynika zarówno z załączonych do akt sprawy dokumentów prywatnych w postaci protokołów wydania i zwrotu pojazdu, jak również z zeznań świadków. Mało tego, pozwany na rozprawie przyznał, że do dnia 10 października 2013r. korzystał z tego pojazdu w celach służbowych i prywatnych. Niemniej, okolicznością sporną pozostawało ustalenie tytułu prawnego, na podstawie którego pozwany korzystał z przedmiotowego pojazdu. Strona powodowa wywodziła, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia ustnej umowy najmu pojazdu za miesięczną stawkę 2.000 zł. Pozwany jednak zaprzeczył twierdzeniom powoda o zawarciu umowy najmu, wskazując, że otrzymał przedmiotowy samochód jako pojazd służbowy do wykonywania czynności związanych z kierowaniem uczelnią wyższą. Pozwany zaprzeczył, aby pomiędzy nim a władzami Akademia spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. zapadły jakiekolwiek ustalenia co do obowiązku ponoszenia czynszu w związku z używaniem tego pojazdu oraz co do wysokości tego świadczenia. W tym stanie rzeczy, zgodnie z treścią art. 6 kc, na stronie powodowej spoczywał ciężar wykazania zarówno tego, że pomiędzy poprzednikiem prawnym powoda a pozwanym została zawarta umowa najmu, jak również treści takiej umowy, a przynajmniej postanowień przedmiotowo istotnych. W ocenie Sądu strona powodowa nie sprostała temu wymogowi. W szczególności powód nie udowodnił, że przedmiotowy pojazd marki S. (...) został oddany pozwanemu do używania na podstawie umowy najmu, a nie na podstawie innego, nieodpłatnego stosunku prawnego (np. użyczenia). Z zeznań J. H. będącego prokurentem spółki Akademia sp. z o.o., a także z zeznań członka zarządu tej spółki (...) wynika, że rzekoma umowa najmu miała zostać zawarta w formie ustnej. Wprawdzie, ustawodawca nie zastrzega dla umowy najmu ani formy pisemnej ani żadnej formy szczególnej, niemniej nie zachowanie formy pisemnej znacznie utrudnia dowodzenie faktu zawarcia umowy. Przedstawione przez powoda dowody nie potwierdzają w sposób nie budzący wątpliwości, że taka umowa została przez strony rzeczywiście zawarta. Jak już wskazano powyżej zeznania świadków pozostają sprzeczne nawet co do formy zawarcia takiej umowy. M. S. (kwestor uczelni) wskazała bowiem, że umowa najmu została zawarta na piśmie, co przeczy zeznaniom prokurenta i członka zarządu spółki o ustnej formie umowy. Zdaniem Sądu, za wiarygodny dowód na okoliczność istnienia umowy najmu nie może zostać uznana nota księgowa nr (...) wystawiona przez świadka M. S. na kwotę 28.690,51 zł. Dokument ten został wystawiony już po zdaniu pojazdu przez pozwanego, a więc po zakończeniu rzekomego najmu i co ważne bez udziału pozwanego, stąd nie stanowi on w żadnym stopniu uznania roszczenia. Jak wynika z zeznań osoby wystawiającej tę notę, dokument ten został sporządzony na polecenie przełożonego, najpewniej prezesa spółki Akademia sp. z o.o. Zważywszy na datę wystawienia tego dokumentu należy domniemywać, że dokument ten został wystawiony już w okresie, kiedy pozwany i spółka Akademia sp. z o.o. pozostawały w konflikcie. Na podstawie zeznań pozwanego można bowiem stwierdzić, że współpraca pozwanego z uczelnią zakończyła się w nieprzyjemnych okolicznościach. Po zdaniu pojazdu i innych ruchomości pozwanemu nie pozwolono nawet wejść do gabinetu w celu zabrania swoich rzeczy osobistych. Świadczy to niewątpliwie o istniejącym pomiędzy pozwanym a poprzednikiem prawnym powoda konflikcie. W takim kontekście wystawienie noty księgowej przez jedną stron konfliktu mogło stanowić formę szykany. Ponadto, należy wskazać, że strona powodowa nie udowodniła, że dokonała rozliczeń podatkowych w związku z wystawieniem przedmiotowej noty księgowej. Co prawda J. H. i D. H. zeznali, że spółka, który wystawiła tę notę, odprowadziła podatek, jednak zeznania te są niewiarygodne w świetle zeznań innego świadka M. S.. Świadek będąca wówczas kwestorem uczelni wskazała bowiem, że podatek był odprowadzany wyłącznie od faktur VAT, a nie od noty księgowej, co też ma swoje uzasadnienie w przepisach podatkowych. W przedmiotowej sprawie, mimo zobowiązania, strona powodowa nie przedstawiła żadnych dowodów, z których wynikałby fakt dokonania rozliczeń podatkowych. Okoliczność ta pośrednio może wskazywać, że pomiędzy poprzednikiem prawnym powoda a pozwanym nie doszło do zawarcia umowy najmu, gdyż w przeciwnym razie spółka Akademia sp. z o.o. wystawiłaby fakturę VAT po zakończeniu najmu.

W ocenie Sądu, nawet gdyby przyjąć, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy najmu, to strona powodowa nie zdołała wykazać w niniejszym postępowaniu essentialia negotii umowy najmu, z której wywodziła swoje roszczenia. W świetle przepisu art. 659 § 1 kc minimalną treścią najmu (essentialia negotii) jest ustalenie jego przedmiotu oraz czynszu (por. E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2017). Na podstawie zaoferowanego przez powoda materiału dowodowego nie sposób stwierdzić, jaka była treść umowy. Świadkowie E. N. i M. S. nie miały wiedzy co do treści umowy. Podobnie, świadek D. H. nie potrafił wskazać okresu korzystania przez pozwanego z tego samochodu ani wysokości ustalonej stawki najmu. Z kolei, zeznaniom J. H. Sąd odmówił przyznania waloru wiarygodności. Świadek utrzymywał, że czynsz najmu ustalony na kwotę 2.000 zł miesięcznie miał zostać skompensowany z wpisowym wpłaconym przez studentów przyjętych na uczelnię w wyniku przeprowadzonego przez pozwanego naboru. Według świadka warunkiem kompensaty było przedstawienie delegacji, kilometrówek oraz listy studentów zrekrutowanych przez pozwanego, natomiast pozwany takich dokumentów nie przedłożył, co spowodowało obciążenie go kosztami najmu pojazdu. W ocenie Sądu nie ma żadnych dowodów potwierdzających takie ustalenia stron rzekomej umowy, szczególnie wobec zaprzeczenia przez pozwanego. Wątpliwie wydaje się uzależnienie kompensaty od obowiązku przedstawienia delegacji, skoro jak wynika z zeznań świadka M. S. w czasie pełnienia przez pozwanego funkcji prorektora uczelnia rzadko wystawiała delegacje swoim pracownikom. Pozwany wskazał, że tylko raz otrzymał delegację na zjazd rektorów uczelni niepublicznych, na który zresztą pojechał pociągiem. Ponadto, w świetle zasad doświadczenia życiowego mało przekonujące wydają się twierdzenia strony powodowej, że spółka kapitałowa zarządzająca uczelnią wyższą, umowy ze swoimi pracownikami, w szczególności na tak istotnym stanowisku jak prorektor, zawiera w formie ustnej. Taka forma kontraktu nie gwarantuje bowiem należytej ochrony interesów spółki i utrudnia dochodzenie ewentualnych roszczeń wynikających z umów zawartych w takiej formie. Niezależnie od powyższego, nie przedstawiono również dowodów, które potwierdzałyby wysokość przyjętej stawki czynszu. Należy przyznać rację pozwanemu, że wskazana przez świadka J. H. miesięczna stawka w kwocie 2.000 zł wydaje się wygórowana. Podkreślić należy, iż przedstawione przez stronę powodową dowody w postaci not księgowych zostały wytworzone już po zakończeniu najmu, stąd trudno uznać, aby stanowiły wiarygodny dowód na okoliczność ustaleń stron co do wysokości stawki czynszu najmu. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że dokumentacja została celowo stworzona na potrzeby postępowań sądowych, jakie poprzednik prawny powoda oraz powód zainicjowali przeciwko pozwanemu. Niezależnie od powyższego, na podstawie przedstawionego przez stronę powodową materiału dowodowego nie można ustalić na jaki czas umowa najmu została zawarta. Świadek J. H. twierdził, że rozliczenia miały zostać dokonane po roku, natomiast pozostali świadkowie nie potrafili w ogóle wskazać okresu najmu. Brak wiarygodnego materiału dowodowego nie pozwala na ustalenie, że pomiędzy poprzednikiem prawnym powoda jako wynajmującym a pozwanym jako najemcą doszło do zawarcia umowy najmu, której przedmiotem był samochód marki S. (...).

Mając na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności – na mocy art. 659 § 1 kc, art. 509 kc i art. 6 kc a contrario – Sąd oddalił powództwo jako nieudowodnione.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywającej niniejszy spór powódki na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu. Szczegółowe wyliczenie kosztów Sąd powierzył referendarzowi sądowemu na podstawie art. 108 § 1 kpc po uprawomocnieniu się niniejszego wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE