UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. (ujawniony w rejestrze przedsiębiorców KRS pod numerem (...)) wystąpił z powództwem przeciwko J. Z., domagając się od pozwanego zapłaty:

- kwoty 33.291,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 lipca 2017 roku do dnia zapłaty,

- kwoty 1.828,48 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 lipca 2017 roku do dnia zapłaty,

- kwoty 775,08 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 lipca 2017 roku do dnia zapłaty.

Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych, jak również kwoty 0,01 zł tytułem innych kosztów.

W uzasadnieniu powód podał, że pozwany J. Z. oraz (...) Bank S.A. zawarli w dniu 10 czerwca 2013 roku umowę nr (...). Od dnia 22 listopada 2013 r. w rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego (...) Bank S.A. wpisany jest pod nazwą (...) S.A. Wobec niewywiązania się pozwanego z zobowiązań powód wypowiedział pozwanemu umowę oraz wystawił wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 11 lipca 2017 r. Strona pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego powód dochodzi niespłaconej kwoty należności wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg banku do dnia zapłaty.

(pozew, k. 4-7v)

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lublinie w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1510735/17 uwzględnił powództwo i nakazał pozwanemu zapłatę na rzecz powoda sumy pieniężnej wraz z odsetkami zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, k. 8)

Pozwany J. Z. złożył w terminie ustawowym sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty pozwany wskazał, że powództwo było bezzasadne, a nakaz zapłaty został wydany w sytuacji braku istnienia ku temu postaw prawnych. Pozwany podniósł zarzut braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powoda, gdyż powód nie wykazał, aby doszło do przekształcenia banku (...) Spółki Akcyjnej w (...) Spółkę Akcyjną oraz że doszło do sukcesji uniwersalnej między wskazanymi podmiotami. W dalszej kolejności pozwany wskazał, że powód nie wykazał, że ustalona przez niego i dochodzona w postępowaniu wysokość kwoty kapitału kredytu, odsetek ustawowych od kwoty kapitału kredytu, odsetek umownych oraz odsetek karnych została wyliczona w sposób prawidłowy, rzetelny i bezstronny. Wyciąg ksiąg bankowych powoda z dnia 11 lipca 2017 r. został wystawiony w sposób błędny i w oparciu o bliżej nieokreśloną podstawę prawną, jak również przez pracownika powodowego Banku, którego umocowania do dokonania ww. czynności nie wykazano, zaś powód pominął treść art. 95 ust. 1a ustawy – Prawo bankowe. W ocenie pozwanego do istniejącego między stronami stosunku prawnego nie ma zastosowania art. 482 §1 k.c. Pozwany podniósł, że istnieje duże prawdopodobieństwo, że wskazane opłaty i koszty zostały ustalone przez powoda na zbyt wysokim poziomie.

(sprzeciw od nakazu zapłaty, k.8v-10)

W odpowiedzi na sprzeciw powód wskazał, że wypowiedział umowę pismem z dnia 28 stycznia 2017 r., doręczonym pozwanemu w dniu 7 lutego 2017 r. Pismem tym wezwano pozwanego do zapłaty całej kwoty zadłużenia. Pozwany nie zaspokoił jednak roszczenia powoda. Powód ponowił wezwanie do zapłaty pismem z dnia 21 lipca 2017 r. Powód wskazał, że załączony wyciąg z konta bankowych wprost wskazuje co składa się na dochodzoną pozwem kwotę, przy czym mimo że dowód ten w obecnym stanie prawnym stanowi dokument prywatny, to nie można pominąć jego wartości dowodowej. Wskazał również, że dowód ten ma charakter pomocniczy w stosunku do dokumentów w postaci umowy, wypowiedzenia umowy, elektronicznego zestawienia operacji, skazania zadłużenia na kontakcie oraz wezwania do zapłaty. Powód sprecyzował, że poza kwotą niespłaconego kapitału w wysokości 33.291,60 zł na kwotę dochodzoną pozwem składają się odsetki umowne w wysokości 1.828,48 zł naliczone od kapitału za okres od 30 września 2016 r. do 10 maja 2017 r. według stopy procentowej w wysokości 10% oraz odsetki umowne karne w wysokości 775,08 zł naliczone od zadłużenia przeterminowanego według stopy procentowej w wysokości 10% w skali roku w okresie od 10 maja 2017 r. do 11 lipca 2017 r. Powód wskazał również na zmianę swojej nazwy, na dowód czego przedstawił odpis postanowienia sądu rejestrowego. W ocenie powoda przedstawione dokumenty wskazują na istnienie, wysokość i zasadność roszczenia. Wskazał również, że pozwany nie podjął próby wykazania braku wiarygodności wskazanych dowodów.

(odpowiedź na sprzeciw, k. 76-80)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 czerwca 2013 roku powódka zawarła z pozwanym umowę kredytu nazwaną kredytem gotówkowym nr (...) w kwocie 50.394,70 złotych. Wskazana suma pieniężna została oddana do dyspozycji pozwanego z przeznaczeniem na dowolny cel konsumpcyjny, niezwiązanym bezpośrednio z działalnością gospodarczą (§1 pkt 1 i 2). Kwota kredytu miała być postawiona do dyspozycji pozwanego w ciągu 5 dni roboczych, licząc od dnia zawarcia umowy kredytu, na rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym o nr (...), przy czym wykorzystanie wskazanej sumy miało nastąpić w formie gotówkowej - w tym przy użyciu kart płatniczych wydawanych przez mBank lub bezgotówkowej, w sposób określony w Regulaminie otwierania i prowadzenia rachunków oszczędnościowo-rozliczeniowych i oszczędnościowych w mBanku, poprzez realizację dyspozycji do wysokości udzielonego kredytu (§1 pkt 4 i 6).

Umowa kredytu została zawarta na czas określony, tj. do dnia 28 czerwca 2020 roku, odpowiadającego terminowi spłaty ostatniej raty kredytu, przy czym strony wyznaczyły termin do zapłaty pierwszej raty kredytu na dzień 28 lipca 2013 roku (§2 pkt 1). Terminy zapłaty oraz wysokość rat kredytów określał Harmonogram spłat kredytu stanowiący integralną cześć ww. umowy (§2 pkt 2). Pozwany zobowiązał się do zapłaty kwoty kredytu w miesięcznych równych ratach w liczbie 84 w terminie do 28 dnia każdego miesiąca (§2 pkt 5 i 6). Pozwany zlecił i upoważnił powoda do pobiegania z rachunku o nr (...) kwot rat udzielonego kredytu i zobowiązał się do zapewnienia na ww. rachunku środków odpowiadających wysokości wymagalnej raty kredytu (§2 pkt 7 i 8).

Kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej wynoszącej 11.59% w stosunku rocznym. Wysokość zmiennej stopy procentowej została ustalona jako suma stałej marży powodowego Banku wynoszącej 8,50 punkta procentowego i zmiennej stawki bazowej obowiązującej w Banku, wynoszącej 3,09% w dniu 29 kwietnia 2013 roku, a ustalanej w sposób określony w umowie. Powodowy Bank miał dokonywać zmiany wysokości stawki bazowej, gdy stawka referencyjna (...) była wyższa albo niższa o co najmniej 0,75 punktów procentowych od stawki bazowej obowiązującej w Banku. W przypadku gdyby wartość stawki referencyjnej przyjęła wartość 0,00% lub ujemną powód miał przyjąć jako stawkę bazową 0,00%. Zmieniona stawka bazowa miała zastosowanie najpóźniej piątego dnia roboczego miesiąca, następującego po miesiącu, w którym nastąpiła zmiana stawki referencyjnej (§3 pkt 4). Rzeczywista stopa oprocentowania kredytu wynosiła 17,64% i według treści umowy miała być obliczona zgodnie ze wzorem matematycznym wskazanym w załączniku nr 4 do ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim.

Całkowita kwota do zapłaty przez pozwanego wynosiła 80.677,87 zł. W całkowitej kwocie do zapłaty uwzględniony został całkowity koszt kredytu wynoszący 30.283,17 zł (§4 pkt 2). W związku z zawarciem umowy kredytu pozwany był obowiązany zapłacić jednorazowo pozwanemu prowizję z tytułu udzielenia kredytu wynoszącą 1% kwoty kredytu, tj. 498,96 zł (§6 pkt 1 i 2). W związku z przystąpieniem przez powoda do ubezpieczenia spłaty kredytu PAKIET KOMFORT, powód był obowiązany do poniesienia składki w wysokości 6095,74 zł. Składka ta była pobrana jednorazowo w drodze potrącenia z kwoty kredytu (§6 pkt 3). Powód wyraził zgodę na objęcie ww. ubezpieczeniem na warunkach określonych w grupowej umowie ubezpieczenia spłaty kredytu zawartej między (...) Bankiem S.A. a (...) S.A. V. (...) w zakresie śmierci w wyniku nieszczęśliwego wypadku, całkowitej i trwałej niezdolności do pracy w wyniku choroby lub nieszczęśliwego wypadku, czasowej niezdolności do pracy spowodowanej pobytem w szpitalu w wyniku nieszczęśliwego wypadku lub poważnym zachorowaniem, co miało stanowić zabezpieczenie wierzytelności powoda (§8).

W przypadku niespłacenia w umówionym terminie kredytu wraz z należnymi powodowi odsetkami, prowizjami, opłatami lub innymi należnościami powód miał wezwać pozwanego do niezwłocznego wpłacenia wymagalnych należności, przy czym niespłacenie kredytu w umówionym terminie mogło skutkować wypowiedzeniem umowy kredytu przez powoda a także powodowało uznanie niespłaconej kwoty za zadłużenie przeterminowane (§11 pkt 1 i 2). Od powyższego zadłużenia pozwany pobierał odsetki według zmiennej stopy procentowej wynikającej z Tabeli Oprocentowania dla produktów mBanku obowiązującej w dniu popadnięcia w opóźnienie. W dniu zawarcia umowy kredytu oprocentowanie dla ww. należności wynosiło 19% w stosunku rocznym (§11 pkt 2).

Pozwany oświadczył w umowie, że przed jej zawarciem doręczono mu w formie pisemnej wszystkie informacje istotne dla oceny ryzyka i kosztów związanych z zawarciem umowy kredytu, został poinformowany o ponoszeniu ryzyka zmiany stopy procentowej polegającego na tym, że w wyniku niekorzystnej zmiany stopy procentowej mogą ulec zwiększeniu: wartość całego zaciągniętego zobowiązania oraz koszty obsługi kredytu, co zostało przedstawione pozwanemu również w postaci symulacji (§13 pkt 1). Jednocześnie pozwany oświadczył, żę przed zawarciem umowy otrzymał od przedstawiciela powoda wyjaśnienia dotyczące treści informacji przekazanych przed zawarciem umowy kredytu oraz postanowień w niej zawartych w sposób umożliwiający podjęcie mu decyzji dotyczącej zawarcia umowy kredytu (§13 pkt 2).

Umowa przewidywała, że jej wypowiedzenie powinno być dokonane w formie pisemnej pod rygorem nieważności (§18 pkt 2). Okres wypowiedzenia umowy kredytu wynosił 30 dni (§18 pkt 3).

(dowód: umowa kredytu nr (...), k. 29-35)

Załącznikiem do umowy kredytu był harmonogram spłat kredytu określający termin spłaty, kwotę kapitału, kwotę odsetek, kwoty rat łącznie oraz saldo zadłużenia po spłacie raty.

(dowód: załącznik do umowy kredytu, k. 38-40)

Od dnia 22 listopada 2013 r. w rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego (...) Bank S.A. wpisany jest pod nazwą (...) S.A.

(dowód: postanowienie sądu rejestrowego, k. 67, informacja odpowiadająca odpisowi pełnemu rejestru przedsiębiorców KRS)

W dniu 10 czerwca 2013 r. powód w wykonaniu umowy kredytu oddał do dyspozycji pozwanego kwotę 50.394,70 zł. Od dnia 28 lipca 2016 r. pozwany nie uiszczał wymagalnych rat kredytu, zaprzestając wykonywania umowy.

(dowód: elektroniczne zestawienie operacji, k. 47-49, elektroniczne zestawienie operacji, k. 50-64)

Pismem z dnia 28 stycznia 2017 r. powód dokonał wypowiedzenia umowy kredytu o nr (...) z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Wskazane pismo zostało nadane na adres podany przez pozwanego – G., ul. (...) i doręczone E. Z. - matce pozwanego w dniu 7 lutego 2017 r.

(dowód: wypowiedzenie umowy, k. 46, potwierdzenie odbioru, k. 41-42)

Zgodnie z wyciągiem z ksiąg bankowych nr (...) wystawionym w dniu 11 lipca 2017 r. powodowi przysługiwała wierzytelność przeciwko pozwanemu w łącznej kwocie 35.895,16 zł, na którą składały się:

- kwota 33.291,60 zł tytułem należności głównej

- kwoty 1.828,48 zł tytułem odsetek umownych naliczonych od kapitału za okres od 30 września 2016 r. do 10 maja 2017 r. według stopy procentowej w wysokości 10,00% w skali roku

- kwoty 775,08 zł tytułem odsetek karych naliczonych za okres od 5 maja 2017 r. do 11 lipca 2017 r. od zadłużenia przeterminowanego według stopy procentowej w wysokości 10,00% w skali roku.

(dowód: wyciąg z ksiąg bankowych, k. 45, pełnomocnictwo nr (...), k. 65, odpis pełny KRS, elektroniczne zestawienie operacji, k. 47-49, elektroniczne zestawienie operacji, k. 50-64)

Pismem z dnia 21 lipca 2017 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 35.948,56 zł w terminie do dnia 1 sierpnia 2017 r. na wskazany rachunek bankowy.

(dowód: wezwanie do zapłaty, k. 43)

Sąd zważył co następuje:

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o odpisy dokumentów prywatnych przedłożone przez stronę powodową i zaopatrzone w urzędowe poświadczenie zgodności z oryginałem, albowiem w ocenie Sądu brak było podstaw do zakwestionowania ich autentyczności i prawdziwości. Wobec tego, Sąd przyjął, że dokumenty w postaci umowy kredytu z dnia 10 czerwca 2013 r., załącznika do ww. umowy stanowiącej jej integralną część, wezwania do zapłaty, wyciągu z ksiąg bankowych nr (...), wypowiedzenia umowy oraz pełnomocnictw stanowią dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenie danej treści. Sąd przyznał wskazany walor dowodowych dokumentom w postaci elektronicznych zestawień operacji, mimo że nie zawierają one podpisu ich wystawcy. Stosownie bowiem do treści art. 7 ust. 2 zd. 1 ustawy – Prawo bankowe dokumenty związane z czynnościami bankowymi mogą być sporządzane na informatycznych nośnikach danych, jeżeli dokumenty te będą w sposób należyty utworzone, utrwalone, przekazane, przechowywane i zabezpieczone. Skoro zatem wskazane dokumenty zostały sporządzone w trybie przewidzianym w tym przepisie, to brak jest podstaw do odmówienia im waloru autentyczności. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania autentyczności odpisu postanowienia.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości i rachunkowości na okoliczność ustalenia prawidłowości naliczenia przez powoda pozwanemu wysokości kwoty kapitału kredytu, prawidłowości naliczenia odsetek ustawowych od kwoty kapitału kredytu, prawidłowości naliczania odsetek umownych naliczonych na tej podstawie oraz prawidłowości naliczania odsetek karnych, wskazanych w skierowanym do pozwanego w wezwaniu do zapłaty z dnia 21 lipca 2017 roku oraz wskazanych w dokumentacji powoda dotyczącej wyliczenia wysokości kwoty kapitału kredytu, prawidłowości naliczenia odsetek ustawowych od kwoty kapitału kredytu, prawidłowości naliczania odsetek umownych i odsetek karnych, na podstawie której powód sporządził i skierował do pozwanych wezwanie do zapłaty z dnia 21 lipca 2017 r. Sąd wezwał stronę pozwaną do złożenia zaliczki w wysokości 2000 zł na poczet kosztów opinii biegłego w terminie 14 dni pod rygorem pominięcia czynności (k. 98). Wobec nieuiszczenia zaliczki w wyznaczonym terminie, Sąd na podstawie art. 130⁴ §5 k.p.c. oddalił wskazany wniosek dowodowy.

Sąd nie znalazł podstaw do dopuszczenia wskazanego dowodu z urzędu (art. 232 k.p.c.). Stosownie do treści powołanego przepisu, strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Ze wskazanego przepisu wynika norma nakładająca na strony obowiązek składania wniosków dowodowych w celu wykazania okoliczności mających istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia, a wskazujących na zasadność własnych twierdzeń lub bezzasadność twierdzeń strony przeciwnej. Dopuszczenie dowodu przez sąd z urzędu ma natomiast charakter co do zasady fakultatywny. Sąd podziela pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 6 czerwca 2018 r. w sprawie o sygn. akt I ACA 1029/17 (LEX nr 2529547), zgodnie z którym niekiedy skorzystanie z kompetencji dopuszczenia dowodu z urzędu staje się obowiązkiem sądu jeśli wymaga tego wzgląd na interes publiczny. Za taki obowiązek należy uznać także dążenie do odpowiedniego wyważenia interesów stron w kontekście uprawnień składających się na prawo do sadu w rozumieniu art. 45 Konstytucji RP. W procesie kontradyktoryjnym zasadą jest zgłaszanie dowodów przez strony procesu, sąd jedynie w wyjątkowych wypadkach powinien korzystać z możliwości prowadzenia postępowania dowodowego z urzędu, stanowi to bowiem odstępstwo od zasady kontradyktoryjności i może być potraktowane jako godzące w bezstronność sądu i związany z tym obowiązek równego traktowania stron. Należy przyjąć, że sąd może dopuścić dowód z urzędu wyjątkowo, gdy zachodzi potrzeba ochrony szczególnego interesu publicznego lub w sprawach, w których istnieje uzasadnione podejrzenie fikcyjności procesu bądź próba obejścia prawa przez strony (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 25 kwietnia 2018 r., sygn. akt I ACa 959/17, LEX nr 2507717) W niniejszej sprawie nie zachodziły żadne wyjątkowe względy, które uzasadniałyby dopuszczenie z urzędu dowodu z opinii biegłego na okoliczność wskazaną we wniosku dowodowym pozwanego. Dowód ten zmierzał do wykazania bezzasadności roszczenia powoda co do wysokości. Skoro jednak pozwany, działający przez profesjonalnego pełnomocnika, ograniczył swoją obronę przed żądaniem powoda do zgłoszenia wniosku o przeprowadzenie dowodu, nie uiszczając zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, zaś w późniejszym etapie postępowania nie wskazywał na przyczyny tego zaniechania, to brak było podstaw do przejęcia inicjatywy dowodowej przez Sąd, zwłaszcza że dowody przedstawione przez powoda nie budziły wątpliwości sądu co do swojej autentyczności i rzetelności. W konsekwencji, dopuszczenie z urzędu dowodu z opinii biegłego jawiłoby się jako nieuzasadnione wykroczenie przez Sąd poza zasadę kontradyktoryjności procesu cywilnego, stąd Sąd od tego odstąpił.

Wobec niestawiennictwa pozwanego na rozprawie, Sąd na podstawie art. 302 §1 zd. 2 k.p.c. pominął dowód z przesłuchania pozwanego.

Powód żądał od pozwanego zapłaty kwoty 33.291,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 lipca 2017 roku do dnia zapłaty, kwoty 1.828,48 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 lipca 2017 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 775,08 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 lipca 2017 roku do dnia zapłaty, wywodząc swoje roszczenie z umowy kredytu z dnia 10 czerwca 2013 r. W tym stanie rzeczy podstawę prawną powództwa stanowi przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia - Prawo bankowe, zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że nie zasługuje na uwzględnienie zarzut braku legitymacji powoda. Z odpisu postanowienia Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie z dnia 22 listopada 2013 r. wydanego w sprawie o sygn. akt WA.XII Ns-REJ.KRS/(...) wynika, że nastąpiła zmiana nazwy powoda z (...) Bank Spółka Akcyjna na (...) Spółka Akcyjna. Okoliczność ta została nadto ujawniona w rejestrze przedsiębiorców KRS. W konsekwencji, należy stwierdzić, że zmiana statutu powoda skutkująca zmianą firmy, pod którą prowadził on działalność gospodarczą nie skutkowała żadną zmianą podmiotową po stronie powoda. Nie doszło zatem do sukcesji generalnej majątku (...) Bank Spółki Akcyjnej na rzecz (...) Spółki Akcyjnej, gdyż zachowana została tożsamość podmiotowa powoda.

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut powoda dotyczący braku podstawy prawnej do wystawienia przez powoda wyciągu z ksiąg bankowych, który zmierzał w istocie do podważenia wiarygodności i mocy dowodowej wskazanego dokumentu. Pozwany wskazał przy tym na brak umocowania pracownika banku, który podpisał wyciąg, do jego wystawienia. Stosownie do treści art. 95 ust. 1 ustawy – Prawo bankowe księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych. Jednakże art. 95 ust. 1a powołanej ustawy wyłącza powyższy walor dowodowy w postępowaniu cywilnym, stanowiąc, że moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Przepisu tego nie należy jednak tłumaczyć poprzez przyjęcie wykładni rozszerzającej zakładającej brak mocy dowodowej wskazanych dokumentów. Stanowią one w dalszym ciągu dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., a zatem stanowią dowód tego, że osoba, która je podpisała złożyła oświadczenie danej treści. Stanowisko to potwierdzają orzeczenia powołane przez powoda w sprzeciwie od nakazu zapłaty, tj. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 11 sierpnia 2016 r., sygn. akt I ACa 234/16 (LEX nr 2137103), z zastrzeżeniem, że orzeczenie to odnosiło się do bankowego tytułu egzekucyjnego. Wymienione powyżej dokumenty prywatne korzystają zatem z domniemania autentyczności oraz domniemania pochodzenia oświadczeń zawartych w tych dokumentach od ich wystawców, a domniemania te nie zostały w żaden sposób obalone przez stronę pozwaną. Wyłączenie mocy dowodowej wskazanych dokumentów w zakresie wyznaczonym treścią normy wynikającej z art. 95 ust.1a ustawy – Prawo bankowe skutkuje brakiem domniemania zgodności z prawdą zawartego w nich oświadczenia, które jest zastrzeżone dla dokumentów urzędowych, o których mowa w art. 244 §1 k.p.c. Oznacza to, że dokument ten co do zasady nie może stanowić samoistnego dowodu uzasadniającego roszczenie nim stwierdzone.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że dopuszczalność wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych ma swoje źródło w wyżej powołanym przepisie ustawy – Prawo bankowe. Jednocześnie wskazany dokument ma walor dokumentu prywatnego. Powód nie zaoferował żadnych dowodów, które podważałyby moc dowodową i wiarygodność wskazanego środka dowodowego. Wskazany wyciąg został wystawiony przez osobę umocowaną do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych powodowego Banku, a nadto został opatrzony pieczęcią banku. Na dowód ww. okoliczności powód przedłożył pełnomocnictwo obejmujące umocowanie pracownika banku, który złożył podpis pod wyciągiem – M. B. do wystawiania wyciągów z ksiąg bankowych. Pełnomocnictwo to zostało udzielone przez L. L. oraz H. K.- dwóch członków zarządu powoda, zgodnie z zasadami reprezentacji powoda ujawnionymi w rejestrze przedsiębiorców KRS. W tym stanie rzeczy, nie dostrzegając podstaw do podważenia wiarygodności ww. dokumentu, Sąd przyjął, że wskazany wyciąg stanowił dowód tego, że osoba, który go podpisała złożyła oświadczenie danej treści.

Z treści sprzeciwu od nakazu zapłaty wynika, że pozwany nie kwestionował co do zasady istnienia po stronie powoda roszczenia o zapłatę, albowiem nie zaprzeczył, jakoby zawarł umowę kredytu z powodem, jak również nie podważał skuteczności wypowiedzenia umowy kredytu. Pozwany kwestionował roszczenie powoda co do wysokości, jak również kwestionował moc dowodową dokumentów przedłożonych przez powoda, twierdząc, że mają one charakter szczątkowy i nie pozwalają na ustalenie wysokości roszczenia.

Sąd uwzględnił powództwo w zakresie żądania zapłaty kwoty 33.291,60 zł. Z wyciągu z ksiąg bankowych nr (...), jak również z elektronicznego zestawienia operacji wynika, że pozwany zaprzestał wykonywania zobowiązania z umowy kredytu w dniu 28 lipca 2016 r., co w konsekwencji doprowadziło do wypowiedzenia umowy kredytu przez powoda. Dokumenty te, obejmujące zestawienia wpłat dokonywanych przez pozwanego na poczet długu z umowy kredytu, wskazują również na to, że pozwany nie dokonał zapłaty kwoty 33.291,60 zł. Pozwany nie zaoferował żadnych dowodów zmierzających do wykazania, że doszło do zaspokojenia wskazanego roszczenia, jak również nie podniósł zarzutu wygaśnięcia zobowiązania. W konsekwencji, Sąd doszedł do przekonania, że powód wykazał w należyty sposób zasadność roszczenia o zapłatę kwoty 33.291,60 zł stanowiącej kwotę kapitału.

Stosownie do treści art. 481 §1 k.c. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Ze wskazanego przepisu wynika, że początek biegu roszczenia o zapłatę odsetek wyznacza termin spełnienia świadczenia. Powód żądał zasądzenia od powoda ustawowych odsetek za opóźnienie liczonych od kwoty 33.291,60 zł za okres od 12 lipca 2017 r. do dnia zapłaty. Sąd ustalił, że powód dokonał wypowiedzenia umowy kredytu w dniu 7 lutego 2017 r., w tym bowiem dniu oświadczenie w przedmiocie wypowiedzenie doszło do powoda w taki sposób, że mógł on zapoznać się z jego treścią (art. 61 §1 k.c.), czemu powód nie zaprzeczył. 30-dniowy termin wypowiedzenia upływał zatem w dniu 9 marca 2017 r. W konsekwencji, powód powinien był spełnić świadczenie w całości w dniu 10 marca 2017 r., zatem dopuszczalnym byłoby żądanie od niego odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia następującego po terminie spełnienia świadczenia, tj. od dnia 11 marca 2017 r. Z uwagi na fakt, że powód żądał zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od ww. kwoty za okres od dnia 12 lipca 2017 r. (dnia następującego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych), to Sąd uwzględnił to żądanie w całości.

Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kwoty 2.603,56 zł, na co składało się żądanie zasądzenia 1.828,48 zł tytułem odsetek umownych i kwoty 775,08 zł tytułem odsetek umownych karnych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 lipca 2017 r. do dnia zapłaty. W ocenie Sądu powód nie wykazał zasadności roszczenia w tym zakresie, zaś dokument prywatny w postaci wyciągu z ksiąg bankowych nie mógł stanowić dowodu samoistnie uzasadniającego wskazane żądanie, skoro jego treści zaprzeczył pozwany, a brak było innych dowodów uzasadniających ww. roszczenie. Wprawdzie żądanie to znajduje swoje oparcie w §4 ust. 1 i §11 ust. 2 umowy kredytu nr (...), jednakże załączone przez powoda dokumenty, w szczególności elektroniczne zestawienie operacji z kart 47-49, nie dawały podstaw do ustalenia wysokości wskazanych sum, nawet przy uwzględnieniu harmonogramu spłaty kredytu stanowiącego załącznik do umowy kredytowej i elektronicznego zestawienia operacji z kart 50-64v. Jednocześnie powód nie wyjaśnił w jaki sposób wskazane dokumenty dają podstawę do określenia zawartej w pozwie wysokości ww. sum, zaś nie uczestnicząc w rozprawie, powód nie umożliwił Sądowi zadania pytań zmierzających do uzupełnienia jego twierdzeń (art. 212 §1 k.p.c.). Nadmienić nadto należy, że powód powoływał się w pozwie na Regulamin kredytów konsumpcyjnych dla osób fizycznych w mBank i poszczególne jego postanowienia jako współkształtujące stosunek prawny nawiązany między stronami, jednakże nie załączył on wskazanego dokumentu do pozwu ani nie wniósł o dopuszczenie dowodu z niego. W konsekwencji, Sąd doszedł do przekonania, że pozwany nie wykazał zasadności roszczenia co do wysokości w ww. zakresie.

Z powyższych względów, Sąd na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia - Prawo bankowe i art. 481 §1 k.c. orzekł jak w punkcie I i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 k.p.c. i § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265, tekst jednolity) i przyjmując, że powód wygrał w 92 %, a pozwany w 8 % rozdzielił koszty stosunkowo. Zważyć należy, iż strona powodowa poniosła w niniejszej sprawie koszty opłaty sądowej od pozwu (449 zł), opłaty za czynności pełnomocnika – radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł), opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł) w łącznej wysokości 4066 zł, z czego należy mu się od przeciwnika zwrot kwoty 3.740,72 zł. Z kolei pozwany poniósł koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3617 zł, na co składały się koszty w postaci opłaty za czynności pełnomocnika – radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł) oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł), z czego pozwanemu należy się od powoda zwrot kwoty 289,36 zł. Po wzajemnym skompensowaniu kosztów należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3451,36 zł.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE