Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 38/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

S. Z.

Czyn przypisany: W nocy z 13 na 14 marca 2020 r. w P. kilkukrotnie uderzył R. K. w głowę, brzuch i nogi reklamówką z zawartością dwóch oskórowanych głów dzika oraz kopał pokrzywdzonego obutą stopą w brzuch i głowę, czym spowodował u pokrzywdzonego R. K. obrażenia ciała w postaci złamania 6 żeber po lewej stronie klatki piersiowej i rozerwanie dolnego bieguna śledziony z masywnym krwotokiem wewnętrznym do jamy otrzewnowej, przewidując możliwość ich powstania, a stanowiących chorobę realnie zagrażającą życiu, skutkującą w dniu 15 marca 2020 r. śmiercią pokrzywdzonego, którą oskarżony mógł przewidzieć.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  Zamieszkiwanie pokrzywdzonego R. K. i świadka A. K. u oskarżonego S. Z.; wspólne spożywanie alkoholu. Podczas wspólnego zamieszkiwania i spożywania alkoholu mężczyźni często się kłócili, bili się.

2.  Podarowanie na początku marca 2020r. pokrzywdzonemu R. K. dwóch oskórowanych głów dzika przez świadka E. K. o wadze jednej ok. 2-3 kg., w celu przyrządzenia z nich posiłku.

3.  Kłótnia świadka A. K. z pokrzywdzonym R. K. podczas sprzątania spowodowana m.in. tym, że pozostawione przez pokrzywdzonego w lodówce dwie głowy dzika zepsuły się, zaśmierdziały. Nakazanie pokrzywdzonemu przez oskarżonego wyrzucenia ich do lasu, który zadeklarował, że tak zrobił. Wspólne spożywanie alkoholu przez trójkę mężczyzn tj. A. K., S. Z. i R. K.. Szukanie przez oskarżonego pretekstu do awantury; pretekstem tym okazało się wyrzucenie przez pokrzywdzonego głów dzika w okolicy miejsca zamieszkania świadka E. K., a nie do lasu, jak prosił oskarżony.

4.  Pobicie pokrzywdzonego R. K. przez oskarżonego S. Z. w nocy z 13 na 14 marca 2020r. w mieszkaniu oskarżonego reklamówką z zawartością dwóch oskórowanych głów dzika, gdy ten leżał - zadawanie nią uderzeń w głowę, tułów m.in. po lewej stronie, nogi. Zadawanie silnych uderzeń, z rozmachu. Kopanie pokrzywdzonego przez oskarżonego obutymi stopami w brzuch, w głowę – z dużą siłą. Spowodowanie przez oskarżonego w zamiarze ewentualnym obrażeń ciała u pokrzywdzonego stanowiących ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu pokrzywdzonego tj. złamanie 6 żeber po lewej stronie klatki piersiowej i następnie rozerwanie dolnego bieguna śledziony z masywnym krwotokiem wewnętrznym do jamy otrzewnowej; możliwość przewidzenia przez oskarżonego, że swym działaniem może doprowadzić do śmierci pokrzywdzonego. Po pobiciu oblanie pokrzywdzonego przez oskarżonego brudną wodą i wyciagnięcie go przed dom, pozostawienie tam, zamknięcie drzwi wejściowych do budynku.

5.  Upadek pokrzywdzonego w pobliżu drzwi wejściowych do budynku bez udziału innych osób, a następnie po kilkunastu minutach wciągnięcie pokrzywdzonego przez oskarżonego i świadka A. K. do wnętrza mieszkania. Wezwanie pomocy medycznej przez oskarżonego i policji oraz przyjazd tych służb do miejsca zamieszkania oskarżonego;

6.  Śmierć pokrzywdzonego nastąpiła w dniu 15 marca 2020r. z powodu tępego urazu klatki piersiowej i brzucha po lewej z rozerwaniem dolnego bieguna śledziony z następowym krwotokiem do jamy otrzewnowej ze wstrząsem krwotocznym; oskarżony mógł to przewidzieć

Wyjaśnienia oskarżonego S. Z.

Zeznania świadka A. K.

Zeznania świadka R. S.

Zeznania świadka E. K.

Zeznania świadka A. K.

Zeznania świadka E. K.

Zeznania świadka R. S.

Upoważnienie do wykonania polowania indywidualnego

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. Z.

Zeznania świadka A. K.

Zeznania świadka A. K.

Opinia lekarska biegłego W. G. i protokół posekcyjny

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. Z.

Zeznania świadka J. P.

Zeznania świadka R. S.

Zeznania świadka A. K.

Wyjaśnienia oskarżonego S. Z.

Zeznania świadka J. P.

Zeznania świadka M. R.

Zeznania świadka B. B.

Zeznania świadka K. W.

Protokół z sekcji zwłok – opinia

k. 55-55v., 76, 77, 79v., 123-123v,185v.-188v.,217-217v.

k. 45v.-46, 76, 76-77, 216-218

k. 41, 190v.-191

k. 49, 188v.-190

k. 45v.-46, 76, 76-77, 216-218

k. 49, 188v.-190

k. 41, 190v.-191

k. 50

k. 55-55v., 76, 77, 79v., 123-123v,185v.-188,217-217v.

k. 45v.-46, 76, 76-77, 216-218

k. 45v.-46, 76, 76-77, 216-218

k. 113-114, 220-221,

k. 55-55v., 76, 77, 79v., 123-123v,185v.-188,217-217v.

k. 191v.-192

k. 41, 190v.-191

k. 45v.-46, 76, 76-77, 216-218

k. 55-55v., 76, 77, 79v., 123-123v,185v.-188,217-217v.

k. 191v.-192

k. 21, 218v.-219

k. 219-219v.

k. 226-226v.

k. 113-114

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

S. Z.

Czyn przypisany: W nocy z 13 na 14 marca 2020 r. w P. kilkukrotnie uderzył R. K. w głowę, brzuch i nogi reklamówką z zawartością dwóch oskórowanych głów dzika oraz kopał pokrzywdzonego obutą stopą w brzuch i głowę, czym spowodował u pokrzywdzonego R. K. obrażenia ciała w postaci złamania 6 żeber po lewej stronie klatki piersiowej i rozerwanie dolnego bieguna śledziony z masywnym krwotokiem wewnętrznym do jamy otrzewnowej, przewidując możliwość ich powstania, a stanowiących chorobę realnie zagrażającą życiu, skutkującą w dniu 15 marca 2020 r. śmiercią pokrzywdzonego, którą mógł przewidzieć.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.  oskarżony S. Z. nie uderzał pokrzywdzonego w sposób przypisany wyrokiem;

2.  świadek A. K. bił pokrzywdzonego;

3.  spowodowanie przez oskarżonego obrażeń ciała pokrzywdzonego w postaci: na czole po lewej otarcie naskórka pokryte strupem z cechami ropienia pod strupem 2x1,8 cm, na powiece górnej oka lewego w kąciku zewnętrznym małe podbiegnięcie krwawe 2x0,8 cm, obrzęk okolicy jarzmowo- skroniowej lewej, na udzie lewym smugowate otarcie naskórka pokryte strupem 8x6 cm, podobna zmiana na kolanie lewym 5x3,5 cm, podbiegnięcie krwawe powłok miękkich czaszki po lewej, duży krwiak podtwardówkowy po prawej, wylew krwi podpajęczynówkowy mózgu po lewej, ogniska stłuczenia mózgu po prawej z malacją pourazową,

Wyjaśnienia oskarżonego S. Z.

Wyjaśnienia oskarżonego S. Z.

Opinia lekarska biegłego W. G. i protokół posekcyjny

Wyjaśnienia oskarżonego S. Z.

Zeznania świadka A. K.

k. 55-55v., 76, 77, 79v., 123-123v,185v.-188,217-217v.

k. 55-55v., 76, 77, 79v., 123-123v,185v.-188,217-217v.

k. 113-114, 220-221,

k. 55-55v., 76, 77, 79v., 123-123v,185v.-188,217-217v

k. 45v.-46, 76, 76-77, 216-218

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

2.

3-6

Wyjaśnienia oskarżonego S. Z., zeznania świadków: A. K., R. S. i E. K.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. Z., zeznania świadków: A. K., R. S., E. K., upoważnienie do wykonania polowania indywidualnego

Zeznania świadka A. K.

Opinia lekarska biegłego W. G. i protokół posekcyjny

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. Z.

Zeznania świadka J. P.

Zeznania świadka R. S.

Zeznania świadka M. R.

Zeznania świadka B. B.

Zeznania świadka K. W.

Fakt wspólnego zamieszkiwania oskarżonego S. Z., pokrzywdzonego R. K. i świadka A. K. oraz wspólne spożywanie przez nich alkoholu, kłótnie i bicie się między sobą jest okolicznością niesporną, wynikającą jednoznacznie z przywołanych i w tym zakresie spójnych dowodów. Nie ma żadnego dowodu, który wskazywałby na konieczność czynienia odmiennych ustaleń.

Relacja świadka R. S. wskazująca na to, że dał pokrzywdzonemu dwie oskórowane głowy dzika, by przyrządził z nich posiłek, koresponduje z zeznaniami świadka A. K., a także z dokumentem obiektywnym jakim jest upoważnianie do wykonania polowania indywidulanego. Niewątpliwie osoba obdarowująca, czyli R. S., co oczywiste, ma w tym zakresie najszerszą wiedzę. O obiektywnej możliwości podarowania dwóch całych głów dzika świadczy dowód z dokumentu potwierdzający przeprowadzenie polowań i ustrzelenie dzików. O dwóch głowach dzika, które zepsuły się w lodówce, zeznał także świadek A. K.. Brak jest podstaw by spójne w tym zakresie wskazane powyżej dowody kwestionować pod kątem ich wiarygodności. Świadkowie nie mieli żadnego interesu w tym, by okoliczności te podawać w sposób nieprawdziwy, zwłaszcza świadek E. K., który nie miał żadnej wiedzy o przebiegu zdarzenia skutkującego śmiercią R. K.. Po części na okoliczność podarowania pokrzywdzonemu dziczyzny wskazali świadek R. S. i oskarżony S. Z., niemniej jednak nie sposób oczekiwać, by mieli oni wiedzę co do ilości podarowanych głów dzika, skoro działo się to pod ich nieobecność, a dodatkowo oskarżony nie przebywał przez kilka/kilkanaście dni w swoim mieszkaniu. Oskarżony wprawdzie twierdził, że w reklamówce, którą rzucił w pokrzywdzonego, znajdowała się połowa głowy dzika, jednak jest to sprzeczne z uznaną za wiarygodną w całości relacją świadka A. K. oraz z zasadami doświadczenia życiowego. Skoro świadek E. K. podarował pokrzywdzonemu dwie głowy dzika, bez ich wypatroszenia, to nie można logicznie wytłumaczyć powodów, dla których w lodówce, w reklamówce, miałaby się znajdować tylko połowa jednej z nich, a idąc dalej: skoro tak, musiałaby być już poddana obróbce. Gdyby tak było, to albo w lodówce znajdowałaby się druga połowa głowy dzika, co nie miało miejsca, albo skoro głowa została poddana obróbce, zostałby też przygotowana z niej potrawa. Wyjaśnienia oskarżonego w tej części mają na celu wyłącznie umniejszenie jego winy, wskazanie, że reklamówka była lekka i oskarżony nie mógł nią spowodować obrażeń wymienionych w protokole z sekcji zwłok pokrzywdzonego, a przypisanych mu wyrokiem.

Jedynym naocznym świadkiem zdarzenia był A. K.. Zdaniem Sądu w sposób prawdziwy świadek ten przedstawił swoje zachowanie oraz zachowanie oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonego. Zeznania świadka są konsekwentne i spójne w trakcie całego postępowania. Świadek był konsekwentny w swych twierdzeniach także w czasie dwukrotnie przeprowadzonej konfrontacji z oskarżonym. W czasie konfrontacji i w jej efekcie oskarżony przyznał się w postępowaniu przygotowawczym do popełnienia przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego, nie kwestionował przebiegu zdarzenia prezentowanego przez świadka, a wręcz potwierdził ten przebieg. Opisał również zachowanie świadka A. K. podjęte wobec R. K., które jest spójne z tym, co zeznał świadek, a mianowicie, że świadek jedynie lekko szturchał nogą leżącego pokrzywdzonego. Oskarżony przyznał się także do popełnienia zarzucanego mu czynu, co istotne, przed Sądem na posiedzeniu aresztowym. Nie był na nim obecny świadek A. K., a więc oskarżony mógł swoją relację zmienić. Twierdził bowiem, że zeznając w obecności świadka podczas konfrontacji czuł przed nim respekt. W tych okolicznościach, wobec takiej postawy procesowej oskarżonego na posiedzeniu Sądu, treści złożonych wówczas wyjaśnień, nie sposób uznać jego tłumaczenia o odczuwaniu respektu przed świadkiem i wpływu tych emocji na treść wyjaśnień za relację wiarygodną. Sąd na rozprawie głównej i na tę okoliczność przesłuchał świadka A. K.. W zeznaniach świadek nie potwierdził, by taka obawa obiektywnie mogła zaistnieć. Mało tego, świadek wskazał na sytuację odwrotną: to oskarżony w przeszłości groził mu siekierą, a oskarżony ten fakt potwierdził. Zauważyć w tym miejscu wypada, że świadek nie krył tego, że uderzył około rok wcześniej oskarżonego, wskazał powody i również to, że później się pogodzili. Jest to wiarygodne jeśli się zważy, że potem obaj mężczyźni wspólnie spożywali alkohol, oskarżony pozwolił świadkowi A. K. mieszkać u niego, gdy ten opuścił zakład karny. Relacja świadka co do sposobu i siły zadawania ciosów przez oskarżonego koresponduje także z protokołem posekcyjnym, gdzie wskazano obrażenia ciała przypisane oskarżonemu wyrokiem. Nie bez znaczenia dla oceny zeznań świadka jako wiarygodnych pozostaje i to, że przybyli na miejsce policjanci potwierdzili, że odzież pokrzywdzonego była mokra. To dowodzi prawdziwości twierdzeń o oblaniu pokrzywdzonego wodą. O tym, że przebieg zdarzenia był taki, jak zeznał świadek A. K. świadczą też zeznania świadka J. P. złożone przed Sądem. Świadek krótko po zdarzeniu był odwiedzony przez obu podpitych mężczyzn, podczas tego spotkania oskarżony wskazał na siebie jako sprawcę pobicia pokrzywdzonego. Podobnie, choć bardzo ogólnie, zeznał świadek R. S.. Jeśli się odniesie ową spójną z pozostałymi dowodami i konsekwentną relację świadka A. K. do wyjaśnień oskarżonego, to stwierdzić należy, że wyjaśnienia oskarżonego, w których zaprzeczył lub umniejszył swój udział w zajściu, podał go odmiennie niż świadek A. K., nie zasługują na uwzględnienie jako wiarygodne. Wyjaśnienia oskarżonego są nadto niekonsekwentne, są zmienne, różnią się od siebie co do podstawowych kwestii, wzajemnie się wykluczają. Wersja wyjaśnień, która pojawiła się jako kolejna, o dotkliwym pobiciu pokrzywdzonego przez świadka A. K., okoliczności, w jakich miało to nastąpić, są przy tym sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Nie można pogodzić z nimi takiej sytuacji, że oskarżony wyszedł na zewnątrz mieszkania, by świadek mógł pod jego nieobecność pobić pokrzywdzonego, jak deklaruje oskarżony, jego dobrego kolegę. Zauważyć wypada, że oskarżony podał także inną, odmienną od tej przytoczonej wyżej wersję: mianowicie miał widzieć, jak świadek A. K. brutalnie bił pokrzywdzonego. Obie te wersie nie dają się pogodzić. Podobnie należy ocenić relację oskarżonego, kiedy wskazywał, że pokrzywdzony sam przewrócił się na betonowy próg mieszkania i stąd mogły powstać u niego śmiertelne obrażenia. Zdaniem Sądu oskarżony składając takie wyjaśnienia próbuje dopasować wersję zdarzenia do umiejscowienia śmiertelnych obrażeń u pokrzywdzonego. Zauważyć należy, że oskarżony dwukrotnie wyjaśnił, że po wyrzuceniu pokrzywdzonego z domu, oskarżony zamknął drzwi mieszkania; pokrzywdzony miał wtedy się przewrócić, na zewnątrz, nikt nie widział tego upadku. Ta okoliczność jest bezsporna i wynika zarówno z wyjaśnień oskarżonego, jak i zeznań świadka A. K.. Rzecz w tym, że dokumentacja fotograficzna wejścia do domu oskarżonego kategorycznie wyklucza taki przebieg zdarzania. Pokrzywdzony przy zamkniętych drzwiach nie miał fizycznie możliwości upaść w sposób, który mógłby spowodować u niego śmiertelne obrażenia. Z opinii biegłego W. G. wynika natomiast kategorycznie, że upadek na takie podłoże, jak przed wejściem do domu oskarżonego, nie mogło spowodować ciężkich obrażeń skutkujących następnie śmiercią pokrzywdzonego. Biegły w sposób bardzo dokładny podczas rozprawy głównej wyjaśnił mechanizm ich postania, a jego wypowiedzi są logiczne, konsekwentne, spójne z pozostałym materiałem dowodowym, w tym z dokumentacją medyczną pokrzywdzonego. Brak jest podstaw do ich podważenia; w takcie procesu takie stwierdzania nie zostały podniesione. Logicznym zatem jest, że przypisane oskarżonemu wyrokiem obrażenia ciała u pokrzywdzonego powstały wyłącznie w wyniku pobicia go przez oskarżonego w sposób opisany przez świadka A. K.. Wyłącznie co do tych obrażeń przypisanych wyrokiem jest pewność, że zostały spowodowane działaniem oskarżonego. Sposób zadawania uderzeń, ich wielość, umiejscowienie, kopanie pokrzywdzonego obutą stopą, to wszystko daje podstawy do ustalenia, że oskarżony spowodował obrażenia stanowiące chorobę realnie zagrażającą życiu przewidując możliwość wystąpienia tak poważnych obrażeń i godząc się na to, zaś skutek w postaci śmierci nie był objęty zamiarem, ale był dla oskarżonego obiektywnie możliwy do przewidzenia. Zważywszy na to, że pokrzywdzony, bez udziału innych osób przewrócił się na podwórzu oraz był wleczony do mieszkania przez oskarżonego i świadka, wcześniej także wywleczony na zewnątrz, nie sposób przypisać oskarżonemu spowodowania u pokrzywdzonego wszystkich obrażeń stwierdzonych w protokole posekcyjnym jako powstałe za życia. Biegły W. G. kategorycznie wypowiedział się, że obrażenia głowy – podbiegnięcie krwawe powłok miękkich czaszki po lewej, duży krwiak podtwardówkowy po prawej, wylew krwi podpajęczynówkowy mózgu po lewej, ogniska stłuczenia mózgu po prawej z malacją pourazową mogły powstać także w wyniku upadku pokrzywdzonego, a zatem bez udziału osób trzecich. Opinię taką wyraził już w postępowaniu przygotowawczym, opinia nie była uzupełniania, została przedstawiona sądowi jako jedyny dowód dotyczący obrażeń ciała pokrzywdzonego i została w całości podtrzymana na rozprawie. Oczywistym więc jest, że powstanie tych w/w urazów nie może być przypisane oskarżonemu. Kwestia ta nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Podobnie nie sposób kategorycznie ustalić, jak powstały u pokrzywdzonego pozostałe wymienione w protokole posekcyjnym drobne obrażenia na głowie, na twarzy tj.: na czole otarcie naskórka, na powiece górnej małe podbiegniecie krwawe, obrzęk okolicy jarzmowo - skroniowej lewej oraz na kończynach: smugowate otarcie naskórka na udzie i takie samo na kolanie. Nie można bowiem ustalić, w jakiej dokładnie pozycji znalazł się pokrzywdzony po upadku przed drzwiami, czy po upadku nie przemieścił się sam na twardym podłożu, skoro przebywał tam przez kilkanaście minut, czy wymienione powyżej drobne obrażenia nie powstały w wyniku tego upadku lub dalszych zdarzeń pod drzwiami albo w wyniku choćby wciągania pokrzywdzonego do domu. Charakter obrażeń na udzie i kolanie opisanych jako „smugowate” świadczy o tym, że prawdopodobnym jest, że powstały w wyniku ocierana o twardą powierzchnię, a nie w wyniku zadawania ciosów w sposób opisany przez świadka A. K.. Do takiego stwierdzenia nie jest wymagana wiedza specjalistyczna, a podstawowa wiedza ogólna oraz doświadczanie życiowe. Jakkolwiek, ustalenie powstania owych drobnych obrażeń na ciele pokrzywdzonego w sytuacji, gdy pokrzywdzony nie tylko był bity ale także sam się przewrócił, był ciągnięty po podłożu oraz nie można ustalić, co działo się po usłyszanym przez oskarżonego i świadka upadku jest niemożliwe. Skoro tak, to i nie można oskarżonemu przypisać, że je spowodował. Przybyli na miejsce policjanci potwierdzili w ogólności zły stan zdrowia pokrzywdzonego, ustalili osoby przebywające na miejscu; policjanci wykonali w późniejszym czasie czynności procesowe. Stwierdzony przez nich fakt, że świadek A. K. ukrywał się przed policjantami nie świadczy w żaden sposób, że to świadek, a nie oskarżony był sprawcą bicia pokrzywdzonego; świadek wypowiedział się co do tej okoliczności i nie ma podstaw by zakwestionować zeznania świadka.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1-2

3.

Wyjaśnienia oskarżonego S. Z.

Opinia biegłego W. G. i protokół posekcyjny

Wyjaśniania oskarżonego S. Z. co do przebiegu inkryminowanego zdarzenia są sprzeczne z pozytywnie zweryfikowanym, wiarygodnym materiałem dowodnym, w tym też nie dają się pogodzić z zasadami doświadczania życiowego. Taka ocena wyjaśnień oskarżonego wynika z oceny dowodów zawartych w pkt 2.1 uzasadnienia podpunkt 2 i 3-6.

Opinia biegłego została oceniona w pkt 2.1 podpunkt 3-6. Z treści opinii w kontekście poczynionych ustaleń faktycznych co do przebiegu zdarzenia wynika kategorycznie, które z obrażeń ciała stwierdzonych u pokrzywdzonego, a powstałych za życia, powstały w wyniku działania oskarżonego. Pozostałe obrażenia jak poważne obrażenia głowy mogły powstać nie tylko w wyniku działania oskarżonego ale w wyniku upadku pokrzywdzonego bez udziału osób trzecich; także pozostałe drobne obrażenia na czole, powiece, w okolicy jarzmowo – skroniowej, na udzie i kolanie mogły powstać w innych okolicznościach niż bicie pokrzywdzonego. Zarówno z wyjaśnień oskarżonego wiarygodnych w tej części, jak i zeznań świadka A. K. wynika bowiem, że pokrzywdzony upadł na podwórzu i przebywał tam sam przez kilkanaście minut, był wleczony do mieszkania. Nie jest natomiast możliwe, że obrażenia ciała przypisane oskarżonemu w wyroku powstały w wyniku takiego upadku.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

S. Z.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony swym zachowaniem polegającym na celowym, zamierzonym, kilkukrotnym zadawaniu uderzeń z dużą siłą ciężką reklamówką z oskórowanymi dwoma głowami dzika w głowę, nogi, tułów m.in. po lewej stronie oraz celowym, zamierzonym kopaniem pokrzywdzonego obutą stopą, także z dużą siłą, po brzuchu, głowie spowodował wystąpienie skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, odpowiadającego postaci choroby realnie zagrażającej życiu (art. 156 § 1 pkt 2 k.k.). Taką chorobą jest złamanie 6 żeber po lewej stronie klatki piersiowej i następnie rozerwanie dolnego bieguna śledziony z masywnym krwotokiem wewnętrznym do jamy otrzewnowej. W tym zakresie jednoznacznie wypowiedział się biegły W. G., a przytoczona przez niego argumentacja nie budzi żadnych zastrzeżeń i prowadzi do wniosku, że u pokrzywdzonego powstała tego rodzaju choroba w efekcie zachowania oskarżonego. Choroba realnie zagrażająca życiu nie musi być bowiem leczona w sposób długi, czy długotrwały, a jedynie jej dynamiczny przebieg, nieprzerwany odpowiednim leczeniem, decyduje o tym, że jest chorobą ciężką zagrażającą życiu. Szybkie udzielenie pomocy może przywrócić choremu zdrowie w częstokroć krótkim czasie, lecz brak tej pomocy musiałby prowadzić do zejścia śmiertelnego. Na takie okoliczności wskazał biegły w swej opinii opisując rodzaj powstałej u pokrzywdzonego choroby, zatem nie ma wątpliwości, że u pokrzywdzonego wystąpiła choroba realnie zagrażająca życiu. Silne, wielokrotne zadawanie uderzeń ciężką reklamówką, z zamachem w tułów, dodatkowo mocne kopanie pokrzywdzonego daje bez żadnych wątpliwości podstawy do ustalenia, że obiektywnie oskarżony przewidywał powstały skutek. Sposób działania oskarżonego, jego brutalność, siła ciosów i ich umiejscowienie świadczy o tym, że oskarżony obejmował świadomością możliwość spowodowania swoim zachowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego i na nastąpienie takiego skutku się godził. Postać ciężkiego uszkodzenia ciała nie musi być sprecyzowana w świadomości sprawcy. Objęcie zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu przyjąć może postać zamiaru ogólnego i w tej sprawie taki zamiar należało oskarżonemu przypisać. Obrażenia, które spowodował oskarżony, w normalnym przebiegu zdarzenia prowadzą do śmierci ofiary. Każdy dysponujący przeciętnym zasobem wiedzy i doświadczenia życiowego człowiek, zdaje sobie bowiem sprawę z tego, że zadawanie drugiej osobie silnych uderzeń w tak ważne dla zdrowia i podatne na urazy części ciała, jakim jest klatka piersiowa, brzuch, czyli tułów, może spowodować śmierć tej osoby (podobnie:. wyrok SA w Krakowie z 29 kwietnia 2013 r., II AKa 62/13, Lex 1321950). Ponadto, dla każdego człowieka dysponującego przeciętnym zasobem wiedzy i doświadczenia życiowego zrozumiałym jest, że skutkiem wyrzucenia tak silnie pobitego człowieka na dwór, gdy jest zimo, oblanie go ponadto wodą, zawiadomienie dopiero po jakimś czasie, a nie od razu służb medycznych, będzie jego śmierć. Pokrzywdzony przebywał na dworze po dotkliwym pobiciu przez kilkanaście minut, następnie został wciągnięty do domu i dopiero po jakimś czasie zostały zawiadomione służby medyczne. Treść zgłoszenia nie wskazywała przy tym na troskę o stan zdrowia pokrzywdzonego i nie przedstawiała choćby w zarysie, że zagrożenie dla zdrowia pokrzywdzonego jest poważne. Oskarżony mógł przewidzieć, gdy bił pokrzywdzonego, następstwa swego czynu w postaci śmierci pokrzywdzonego. Wnioskować to należy z siły i umiejscowienia zadanych uderzeń. Oskarżony gdy wciągnięto pokrzywdzonego do mieszkania wiedział, że pokrzywdzony nie rusza się, mamrocze, nie ma z nim logicznego kontaktu, co potwierdzili przybili na miejsce funkcjonariusze policji. To oznacza, że oskarżony miał świadomość niebezpieczeństwa zagrażającego życiu pokrzywdzonego wynikającego z obrażeń, których doznał. Oskarżony jest „przeciętnie doświadczonym człowiekiem”, który nie mając wiedzy medycznej potrafi rozeznać niebezpieczeństwo z zachowania, które jest typowe (podobnie: wyrok SA we Wrocławiu z dnia 15 października 2009 r., II AKa 297/09, Lex 534421). Zachowanie oskarżonego po pobiciu pokrzywdzonego, obojętność na jego los świadczy o tym, że oskarżony mógł przewidzieć śmierć pokrzywdzonego. Oskarżony przewidywał, że jego zachowanie doprowadzi do powstania ciężkich obrażeń ciała pokrzywdzonego, z czym się godził oraz mógł przewidzieć, że spowodowane przez niego obrażenia ciała oraz pozostawienie dotkliwie pobitego pokrzywdzonego początkowo bez żadnej pomocy może doprowadzić do jego śmierci. Śmierć R. K. była wynikiem zachowania oskarżonego wyrażającego się w działaniu. Oskarżony kilkukrotnie uderzył pokrzywdzonego ciężką, kilkukilogramową reklamówką w głowę, brzuch, nogi, a następnie kopał go obutą nogą w brzuch i głowę, powodując u niego rozległe obrażenia klatki piersiowej z rozerwaniem śledziony i masywnym krwotokiem do jamy otrzewnowej, po czym przez pewien czas pozostawił pokrzywdzonego bez pomocy. Niebezpieczeństwo dla pokrzywdzonego wynikało z jego działania, a zatem jest on odpowiedzialny także za skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego. Oskarżony umyślnie, z zamiarem ewentualnym zrealizował znamiona typu zasadniczego określonego w art. 156 § 1 pkt 2 k.k., ale nie obejmował zamiarem skutku w postaci śmierci pokrzywdzonego. Dla oskarżonego skutek w postaci śmierci był natomiast obiektywnie możliwy do przewidzenia (art. 9 § 2 k.k.) W efekcie obrażeń spowodowanych przez oskarżonego pokrzywdzony zmarł.

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. Z.

I.

II.

I.

Oskarżony S. Z. kilkukrotnie uderzał pokrzywdzonego z dużą siłą i agresją reklamówką, w której znajdowały się głowy dzika, reklamówka była ciężka, a tym samym miał pełną świadomość tego, że zadaje mu w ten sposób ból i powoduje znaczne cierpienie. Pokrzywdzony był także uderzany z dużą siłą obutą stopą. To także sprawiało mu cierpienie. Pokrzywdzony leżał wówczas na podłodze, nie miał jak się obronić przed agresją oskarżonego nie tylko dlatego, ze został zaatakowany, gdy leżał, ale także z powodu wypitego alkoholu. Oskarżony w tych okolicznościach miał nad pokrzywdzonym istotną przewagę fizyczną, a mimo to wykazał się dużym natężeniem złej woli. Pokrzywdzony nawet nie próbował się bronić, leżał, gdy oskarżony go bił, co świadczy o nieustępliwości oskarżonego w działaniu. Oskarżony bijąc pokrzywdzonego wiedział, że pokrzywdzony na chorą nogę i cierpi z tego powodu. O nieustępliwości w działaniu świadczy i to, że po dotkliwym zadaniu pokrzywdzonemu ciosów wywlekł go z domu wcześniej polewając go brudną wodą pozostałą po myciu podłogi. To musiało potęgować cierpienia pokrzywdzonego i z pewnością było dla niego upokarzające. Pobitego i mokrego oskarżony wyrzucił go w godzinach nocnych na podwórze, pozostawiając go w pozycji leżącej, na chłodzie. Dopiero po kilkunastu minutach zreflektował się na tyle, że z pomocą kolegi wciągnął go z podwórza do domu. Zadane pokrzywdzonemu ciosy spowodowały powstanie poważnych obrażeń, a o natężeniu siły świadczy to, że oskarżony złamał pokrzywdzonemu 6 żeber, w następstwie tego doszło do rozerwania śledziony i masywnego krwotoku do jamy otrzewnowej. W efekcie tych obrażeń pokrzywdzony zmarł. Oskarżony spowodował obrażenia ciała u pokrzywdzonego działając w zamiarze ewentualnym.

Oskarżony zawiadomił karetkę pogotowia, policję o zdarzeniu ale zawiadomienie to nie było nakierowane na troskę o zdrowie i życie pokrzywdzonego, ale chodziło mu tylko o to, by pozbyć się pokrzywdzonego z domu, a wezwanie służb było w jego ocenie najlepszym i najprostszym sposobem do realizacji tego zamierzenia. Nie przejmował się stanem zdrowia pokrzywdzonego do przyjazdu służb, ani później; po zabraniu pokrzywdzonego przez pogotowie spożywał alkohol z kolegą. Wykazał się całkowitą obojętnością.

Pokrzywdzony został zaatakowany bez żadnego powodu; miał prawo czuć się u oskarżonego bezpiecznie, skoro od dłuższego czasu za jego zgodą mieszkał wraz z nim, razem z oskarżonym często spożywał alkohol, oskarżony deklarował, że go lubił. Oskarżony szukał pretekstu do kłótni i pobicia pokrzywdzonego, a było nim wyrzucenie przez pokrzywdzonego zepsutych głów dzika w okolice miejsca zamieszania znajomego, a nie jak prosił go o to oskarżony, do lasu. Miejsce wyrzucenia zepsutego mięsa nie miało żadnego znaczenia, znajdowało się w istotnej odległości od mieszkania oskarżonego, a mięsa zostało przykryte gałęziami.

Przytoczone okoliczności świadczą o wysokim stopniu społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i winy.

Sąd miał na uwadze wymierzając karę oskarżonemu także jego dotychczasowy styl życia, nadużywanie alkoholu, skłonności do agresji, o czym świadczy choćby demonstracyjne pokazywanie siekiery świadkowi A. K. oraz jego uprzednią niekaralność, choć zachowanie oskarżonego, brutalność w działaniu podjęta wobec swego kolegi, bez żadnego powodu w powiazaniu ze stylem życia świadczy, że jest osobą zdemoralizowaną.

Kara odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości i winy oraz uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego, a także potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zaliczono okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania na poczet kary pozbawienia wolności stosownie do treści art. 63 § 1 k.k.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

Oskarżony korzystał z pomocy obrońcy ustanowionego z urzędu w postępowaniu przygotowawczym, w śledztwie. Koszty obrony nie zostały na rzecz obrońcy opłacone choćby w części, stąd wobec złożenia wniosku o ich zasądzenie należało koszty te zasądzić na rzecz obrońcy adw. K. B.. Na zasądzoną kwotę składa się - 300 zł, gdyż sprawa była objęta śledztwem (§ 17 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu) i 840 zł za udział w trzech terminach rozprawy głównej (§17 ust. 2 pkt 5 i § 20 w/w rozporządzenia). Kwota 1140 zł. została podwyższona o podatek od towarów i usług zgodnie z § 4 ust. 3 cyt. wyżej rozporządzenia. W oparciu o § 2 pkt 2 w/w rozporządzenia Sąd zasądził poniesione przez obrońcę wydatki związane z jego dojazdem na posiedzenie zażaleniowe do sądu bez VAT, który w tym przypadku nie przysługuje (jedynie opłata należna obrońcy z urzędu podlega podwyższeniu o stawkę podatku od towarów i usług).

Oskarżony jest pozbawiony wolności, nie posiada zatrudnienia, dochodów, majątku, utrzymywał się przed izolacją z prac dorywczych. Mając to na uwadze, a przy tym orzeczoną długoterminową karę izolacyjną, Sąd uznał, że oskarżony kosztów sądowych nie jest w stanie ponieść - powyższe zdecydowało w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. o zwolnieniu oskarżonego od ich ponoszenia i przejęciu tych kosztów w całości na rachunek Skarbu Państwa.

6.  1Podpis

Beata Chojnacka Kucharska Paweł Wyrzykowski