UZASADNIENIE

Powód (...) N. (...) z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od pozwanej B. S. kwoty 4185,69 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 4100, 83 zł od dnia 17.5.2018r do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwana w dniu 20 czerwca 2017 r. zawarła z S. (...) sp.j. we W. umowę pożyczki nr (...) na łączną kwotę 8000,00 zł, która obowiązała się zwrócić w 14 ratach miesięcznych po 594, 16 zł każda ,do 20-go dnia każdego miesiąca, z czego wpłacił 4161, 68 zł. Nadto powód wskazał, że w dniu 20 czerwca 2017 r. dokonał nabycia w/w wierzytelności wobec pozwanej oraz że dokonał wypowiedzenia w/w umowy pożyczki, co skutkowało natychmiastową wymagalnością całości zobowiązania pozwanego, w przypadku niespłacenia reszty w terminie wskazanym w wezwaniu. Powód wyjaśnił, że według stanu na dzień wniesienia pozwu do uregulowania całości zobowiązania pozostaje łączna kwota 4100,83 zł,19,30 zł odsetek naliczonych od kapitału po wymagalności każdej z rat, 65,56 zł – odsetki umowne zwykłe naliczone od dnia wypłaty kwoty pożyczki do dnia wypowiedzenia umowy pożyczki.

(pozew – k. 2-6)

W dniu 11. 10. 2018 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, w sprawie o sygn. akt I 1 Nc-e (...), postanowieniem przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Gdyni

(postanowienie – k. 6v)

Po wpłynięciu sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni powód usunął braki formalne pozwu w trybie art. 505³⁷ § 1 k.p.c. i wniósł o zasądzenie od pozwanej B. S. kwoty 4185,69 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 4100, 83 zł od dnia 17.5.2018r do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwana w dniu 20 czerwca 2017 r. zawarła z S. (...) sp.j. we W. umowę pożyczki nr (...) na łączną kwotę 8000,00 zł, która obowiązała się zwrócić w 14 ratach miesięcznych po 594, 16 zł każda ,do 20-go dnia każdego miesiąca, z czego wpłacił 4161, 68 zł. Nadto powód wskazał, że w dniu 20 czerwca 2017 r. dokonał nabycia w/w wierzytelności wobec pozwanej oraz że dokonał wypowiedzenia w/w umowy pożyczki, co skutkowało natychmiastową wymagalnością całości zobowiązania pozwanego, w przypadku niespłacenia reszty w terminie wskazanym w wezwaniu. Powód wyjaśnił, że według stanu na dzień wniesienia pozwu do uregulowania całości zobowiązania pozostaje łączna kwota 4100,83 zł,19,30 zł odsetek naliczonych od kapitału po wymagalności każdej z rat, 65,56 zł – odsetki umowne zwykłe naliczone od dnia wypłaty kwoty pożyczki do dnia wypowiedzenia umowy pożyczki.

(pozew – k. 24-26)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 czerwca 2017 r. pomiędzy (...) spółą zoo S. (...) s.j. z siedzibą we W. (pożyczkodawcą) a B. S. (pożyczkobiorcą) doszło do zawarcia umowy pożyczki nr (...).

okoliczność niesporna, nadto umowa pożyczki k.34-36,potwierdzenie dokonania przelewu pożyczki, k. 38

Pożyczkobiorca zobowiązał się do spłaty zobowiązania w łącznej wysokości 8.318,49 zł, na którą składają się: kwota pożyczki netto – 5.000,00 zł, odsetki umowne – 318,49 zł, opłata operacyjna – 3000,00 zł. W treści umowy pożyczkobiorca zobowiązał się do spłaty pożyczki w miesięcznych 14 –ech ratach po 594, 16 zł płatnych do 20-go każdego miesiąca, poczynając od 20.7.2017r.

okoliczność bezsporna, a nadto umowa pożyczki – k. 34-36v harmonogram spłat, k. 39,

B. S. regularnie spłacała raty pożyczki i w sumie wpłaciła 4161, 68 zł około roku, nie uiściła potem kolejnych dwóch rat pożyczki na konto powoda, co spowodowało wezwanie – w dniu 21.2.2018r i 19.3.2018r - do zapłaty pod rygorem wypowiedzenia umowy, a następnie przedsądowe wezwanie w dniu 13.6.2018r.

okoliczność niesporna, a nadto wezwania– k. 41-43 ,

B. S. nie spłaciła zaległości, więc ostatecznie (...) spółą zoo S. (...) s.j. z siedzibą we W. wypowiedział Jej umowę pożyczki , wskazując na łączne zaległości w kwocie 4731, 93 zł.

okoliczność bezsporna

Umową ramową z dnia 30.12.2016r i o cząstkowy przelew wierzytelności z dnia 20.6.2017r (...) N. (...) z siedzibą we W. nabył wierzytelność wobec B. S. w kwocie 8318, 49 zł

okoliczność bezsporna, a nadto umowa , k.27-32,wyciąg z ksiąg,k.33,

Pismem z dnia 12 czerwca 2018 r. (...) N. (...) z siedzibą we W. zawiadomił B. S. o cesji wierzytelności i wezwał do zapłaty kwoty 4200,81 zł z tytułu umowy pożyczki nr (...).

okoliczność bezsporna, a nadto, przesądowe wezwanie do zapłaty – k. 43

Sąd zważył, co następuje:

Pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, nie złożył odpowiedzi na pozew, ani w inny sposób nie zajął stanowiska w sprawie. Zaszły więc warunki z art. 339 § 1 k.p.c. do wydania wyroku zaocznego w stosunku do pozwanego. Jednocześnie § 2 tego przepisu wskazuje, iż w takim przypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości.

W myśl ogólnych zasad na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, zaś na pozwanym obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jego wniosek o oddalenie powództwa.

W niniejszej sprawie powód dochodząc zapłaty wskazanej w pozwie kwoty powinien był wykazać zasadność obciążenia pozwanego żądaną kwotą, charakter umowy jaka łączyła strony oraz jakie świadczenia w ramach tej umowy powinien pozwany ponosić na rzecz poprzednika prawnego powoda oraz fakt, że na niego scedowano dług pozwanej. Zdaniem Sądu to powód jako profesjonalista, od którego wymaga się staranności w wyższym stopniu, powinien ponosić wszelkie konsekwencje związane ze swoją niedokładnością, zaniedbaniem i niekonsekwencją. Mając na uwadze jedną z podstawowych zasad postępowania cywilnego, a mianowicie obowiązku udowadniania faktów i twierdzeń przez stronę wywodzącą z tychże faktów skutki prawne, określoną w dyspozycji art. 6 k.c., Sąd uznał, iż to rzeczą powoda było dążyć do zgromadzenia i przedstawienia Sądowi należytego rodzaju dowodów. Wszelkie zatem zaniechania podejmowania takich działań przez powoda, jego ewentualne zaniedbania i przeoczenia, stanowią zarazem wyraz woli strony powodowej i pociągać muszą za sobą niekorzystne dla niej skutki procesowe.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, iż faktów, z których wywodzone jest dochodzone roszczenie powinien w zasadzie dowieść powód. Nawet brak zajęcia stanowiska przez pozwanego nie zwalnia powoda od wykazania sądowi, iż żądanie sformułowane w pozwie istnieje.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Powód domagając się zasądzenia od pozwanego kwoty wskazanej w pozwie powoływał się na umowę pożyczki zawartą przez pozwanego z (...) spółkę zoo S. (...) s.j. z siedzibą we W. ,z której wywodził swoje roszczenie objęte pozwem. Jednocześnie powód wskazywał, że wierzytelność dochodzoną pozwem nabył na podstawie umowy o przelew wierzytelności, zgodnie z art. 509 k.c./ Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

§ 2. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki./

Nie ulega kwestii, że przedmiotem przelewu może być zarówno cała wierzytelność, jak i jej część, gdy przedmiot świadczenia jest podzielny. Rozporządzeniem można więc objąć np. należność główną albo też roszczenia uboczne. Przy czym, o zakresie zbywanej wierzytelności decydują strony w zawartej umowie. W wyr. z 26.10.2011 r. ( I CSK 788/10, L.) SN przyjął, że: "W świetle art. 509 § 2 KC stwierdzić należy, że zasadą jest przeniesienie wraz z przelaną wierzytelnością wszelkich związanych z nią praw. Tym samym dopiero ewentualne pominięcie powyższego skutku, tj. wyłączenie jednoczesnego (automatycznego) przeniesienia niektórych prawa związanych z przelaną wierzytelnością – w razie przyjęcia dopuszczalności takiego wyłączenia – wymagałoby wykazania, że treść umowy przelewu nie obejmowała tych praw".

W niniejszej sprawie bezsporne było, że poprzednika prawnego powoda - (...) spółkę zoo S. (...) s.j. z siedzibą we W. i pozwaną- łączyła umowa pożyczki , która nie została spłacona przez pożyczkobiorcę przed, ani zgodnie z terminem spłaty. Jak i to, że wierzytelność tę nabył powód. Pod rozwagą Sądu pozostawała kwestia, ile z wierzytelności wobec pozwanej , nabył powód w relacji do wysokości żądania pozwu. Otóż z treści załącznika do umowy cesji / k. 28 akt / , wynika, że powód nabył kwotę 8318, 49 zł od (...) spółkę zoo S. (...) s.j. z siedzibą we W. jako dług wobec pozwanej.

W uzasadnieniu pozwu, powód wskazał, że na dochodzona kwotę 4185,69 zł składa się : kwota 4100,83 zł,19,30 zł odsetek naliczonych od kapitału po wymagalności każdej z rat, 65,56 zł – odsetki umowne zwykłe naliczone od dnia wypłaty kwoty pożyczki do dnia wypowiedzenia umowy pożyczki.

Z uwagi na to, że pozwany nie zakwestionował sposobu wyliczenia zadłużenia, a w konsekwencji wysokości zadłużenia wynikającego z umowy pożyczki nr (...), zadaniem Sądu było zweryfikowanie wysokości żądania w oparciu o przedstawione dowody. W tej sytuacji powód winien był przedstawić dowody przedstawiające dokładny sposób wyliczenia zadłużenia pozwanego wynikającego z umowy.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że powód nie wykazał całości wysokości swojego żądania, albowiem, nabył kwotę 8318, 49 zł, a żądał 4185,69 zł, z czego najpierw wskazał, że kwota kapitału to 4100,83 zł, zaś w pozwie złożonym w Sądzie Rejonowym w Gdyni, że to kwota 2600, 86 zł . W pierwszym pozwie wskazywał jeszcze na 65,56 zł odsetek naliczonych od kapitału po wymagalności każdej z rat, 19,30 zł – odsetki umowne zwykłe naliczone od dnia wypłaty kwoty pożyczki do dnia wypowiedzenia umowy pożyczki, zaś w drugim dodatkowo wymienia kwotę 1499, 97 zł tytułem opłaty operacyjnej, o której nie ma mowy w załączniku do cesji.

Zawarta umowa z dnia 20.6.2017r jest to umowa wzajemna i jest to umowa pożyczki / por. § 2.art 487 kc :” Umowa jest wzajemna, gdy obie strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej.”, art. 720 kc - przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zatem z istoty umowy pożyczki wynika obowiązek jej zwrotu, choć to od stron zależy, w jaki sposób zwrot jej nastąpi./.

Nie budzi wątpliwości Sądu, że umowa pożyczki nr (...) nie została przez pozwaną spłacona w całości. Pozostaje kwestia, ile z tej wierzytelności nabył powód.

W tej sytuacji Sąd uznał, że powód nabył dług do wysokości 8318, 49 zł , nie wskazując w umowie cesji, co składa się na tę kwotę.

W ocenie Sądu, przywołane przez powoda postanowienia umowne przewidujące opłatę prowizji w wysokości wyżej wskazanej pozostawały regulacjami o charakterze abuzywnym, które z mocy art. 385¹ §1 i 3 kc nie wiązały pozwanego, który zwarł z pożyczkodawcą umowę jako konsument. Zgodnie bowiem z przywołanym przepisem postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nieuzgodnione indywidualnie są zaś te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

W ocenie Sądu postanowienia umowy przewidujące możliwość obciążenia konsumenta, a więc pozwanego opłatami w wysokości 3000 zł bez wskazania w tabelach sposobu naliczania w/w prowizji - przewidziane w treści wyżej wskazanych zapisów umowy są postanowieniami umownymi indywidualnie nieuzgodnionymi w myśl przepisu art. 385¹ §1 kc. Postanowienia indywidualnie uzgodnione w myśl wyżej wymienionego przepisu to bowiem nie postanowienia, których treść konsument mógł negocjować lecz takie postanowienia, które rzeczywiście powstały na skutek indywidualnego uzgodnienia. Wymienione w treści art. 385³ kc niedozwolone postanowienia umowne mają wyłącznie charakter przykładowy, stanowiąc swoistą regułę interpretacyjną ułatwiającą stosowanie art. 385¹ kc.

Jednocześnie, w opinii Sądu, zastrzeżenie zawarte we wskazanych wyżej zapisach umowy przewidujące, iż pożyczkobiorca będzie zobowiązany do ponoszenia opłaty prowizji bez wskazania jak jest liczona , jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta. Z jednej bowiem strony opłaty te są rażąco wygórowane, gdyż ich zastrzeżenie w takiej wysokości nie ma żadnego uzasadnienia w rzeczywistej wysokości opłat ponoszonych zwykle za takie czynności. Z uwagi na powyższe regulację odnoszącą się do tych kosztów– Sąd ocenił jako prowadząca w istocie rzeczy do zapewnienia powodowi nieuzasadnionych korzyści i naruszającą interesy ekonomiczne konsumenta w rażący sposób.

Pokreślić należy, że przedmiotowe postanowienia w sposób rażący naruszają interesy konsumentów, w szczególności te ekonomiczne związane z obowiązkiem uiszczenia znacznych i dodatkowych kosztów, które mogą prowadzić do zwiększenia istniejącego zadłużenia. Działanie legitymizowane treścią zapisu prowadzi w rezultacie do obciążenia zadłużonego klienta kolejnymi zobowiązaniami w praktyce utrudniając mu możliwość uregulowania należności wynikającej ze zobowiązania pierwotnego.

Z uwagi na powyższe w tym zakresie Sąd żądanie pozwu uznał za całkowicie nieuzasadnione. Skutkiem bowiem ustalenia przez Sąd abuzywności zapisu umowy jest brak związania nim konsumenta.

W szczególności przepisem statuującym wprost takie uprawnienie nie mógł być art. 13 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 21 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, który stanowi, że umowa o kredyt konsumencki powinna określać informację o stopie oprocentowania zadłużenia przeterminowanego, warunki jej zmiany oraz ewentualne inne opłaty z tytułu zaległości w spłacie kredytu. Przepis ten zobowiązuje przedsiębiorcę do precyzyjnego wskazania wysokości opłat obciążających kontrahenta, nie jest jednak możliwym, by na tej podstawie wywodzić o uprawnieniu do prowadzenia pobierania opłat prowizji w wysokości 3000 zł dla kwoty pożyczki 5000 zł.

Przedsiębiorca, decydując się na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na udzielaniu pożyczek gotówkowych winien uwzględnić specyficzne dla niej ryzyko transakcyjne (np. ryzyko nieterminowego wykonywania zobowiązań). Stąd na dezaprobatę zasługuje działanie powoda polegające na określeniu liberalnych przesłanek weryfikacji podmiotów - jak to zostało przez niego określone "zestandaryzowanych", które mogą zostać jego kontrahentami (np. w porównaniu do wymogów stawianych przez instytucje bankowe), zaś zwiększone w związku z tym ryzyko kompensowane jest przede wszystkim poprzez przeniesienie na konsumentów wszelkich kosztów wywołanych wykonywaniem zobowiązań. Przyjęty przez w takim układzie działalności przedsiębiorcy model skupiony jest na maksymalizacji zysku wskutek maksymalizacji ilości zawartych umów, a koszty wywołane umowami przenoszone są na konsumenta. Powyższa argumentacja uprawnia do określenia tych umów jako ryzykowne (w porównaniu do podobnych produktów bankowych), czyli takie o mniejszym prawdopodobieństwie samodzielnej spłaty i wobec takich konsumentów podejmowane są dodatkowe czynności. W ocenie Sądu obranie takiego modelu prowadzenia działalności gospodarczej, a w ślad za nim kreowanie regulacji o treści omawianej powoduje uchylenie ciążącej na przedsiębiorcy odpowiedzialności za zawierane przez niego umowy (w szczególności te o podwyższonym ryzyku nieterminowej spłaty). [...].

W konkluzji należy zważyć, że kwestionowane postanowienia pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami, albowiem w sposób nierównomierny rozkładają ryzyko transakcyjne pomiędzy stronami kontraktu przenosząc wyłącznie na konsumenta dodatkowe – obok oprocentowania - koszty niewspółmiernie wysokiej prowizji do wartości pożyczki. Nie są to wszakże czynności, które pożyczkodawca podejmuje na zlecenie konsumenta, bądź w jego interesie.

Uznając więc omówione postanowienia umowne za niedozwolone i wyeliminowując je z praktyki Sąd miał na względzie, iż w sprawie niniejszej zostały łącznie spełnione wszystkie przesłanki ku temu konieczne: umowa została zawarta z konsumentem (co w niniejszej sprawie było oczywiste), kwestionowane postanowienia nie zostały uzgodnione indywidualnie z pozwanym a jednocześnie postanowienia te kształtowały jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy oraz nie dotyczyły sformułowanych w sposób jednoznaczny główny świadczeń stron.

W tym miejscu podkreślić należy, iż orzecznictwo europejskie stoi na stanowisku, że Sąd powinien z urzędu uwzględnić abuzywność klauzuli umownej. W orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C- 397/11, w pkt. 27 i 28 Trybunał podniósł, że „z chwilą, w której sąd krajowy dysponuje niezbędnymi w tym celu elementami stanu prawnego i faktycznego, powinien z urzędu ocenić nieuczciwy charakter danego warunku umownego objętego zakresem zastosowania dyrektywy 93/13 EWG w sprawach nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, i czyniąc tak, powinien usuwać brak równowagi istniejącej między konsumentem a przedsiębiorcą” ( podobnie (...) w sprawie C 618-10 pkt. 42-44. (źródło (...) Nadto w pkt. 2 i 3 wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 30 maja 2013 r. (C-397/11) Trybunał ten jednoznacznie stwierdził, że :

i. artykuł 6 ust. 1 Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy, który stwierdza nieuczciwy charakter warunku umownego, ma obowiązek, po pierwsze, wyciągnięcia wszystkich konsekwencji wynikających na podstawie prawa krajowego z takiego stwierdzenia bez oczekiwania na wniosek konsumenta w tym zakresie w celu zapewnienia, iż konsument nie będzie związany takim warunkiem, oraz po drugie, oceny co do zasady na podstawie obiektywnych kryteriów, czy dana umowa może dalej istnieć bez takiego warunku.

ii. dyrektywę 93/13 należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy, który z urzędu stwierdza nieuczciwy charakter warunku umownego, powinien w miarę możliwości zastosować krajowe przepisy proceduralne w taki sposób, aby wyciągnąć wszystkie konsekwencje, które na podstawie prawa krajowego wynikają ze stwierdzenia nieuczciwego charakteru danego warunku, w celu zapewnienia, że konsument nie będzie nim związany.

Innymi słowy Sąd krajowy powinien wykorzystać wszystkie możliwe środki, aby z urzędu uwzględnić niedozwolony charakter postanowienia umownego, nawet jeśli konsument tego aspektu nie podniósł na żadnym etapie procesu. Przy czym, co istotne w sprawie niniejszej, na aspekt ten pozwana wskazywała, wadliwie przywołując w tym zakresie - w miejsce abuzywności postanowień umownych - instytucję wyzysku.

W zakresie pozostałych żądań odsetek skapitalizowanych w pozwie, brak dowodów na to , jak zostały policzone/ art. 6 kc/.

W ocenie Sądu na podstawie przedstawionych przez powoda dokumentów należy stwierdzić, że powód wykazał należycie zasadność żądania kwoty co do kwoty 1156, 81 zł, po uwzględnieniu wpłaty łącznie kwoty 4161, 68 zł przez pozwanego.

Mając na uwadze powyższe Sąd w pkt I wyroku na podstawie art.509 i 720 kc orzekł jak w p-kcie I wyroku .

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 481.kc § 1.:” Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.”, zaś w pozostałym zakresie oddalił powództwo jako nieudowodnione/ art. 6 kc/

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt III wyroku na podstawie art. 98 i 108 k.p.c. i § 6 pkt 2 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Z uwagi na to, że stroną wygrywającą niniejsze postępowanie w 28 % był powód, Sąd w wyroku obciążył pozwanego powstałymi kosztami procesu w tym procencie, tj. kwocie 281, 09 zł. Koszty postępowania wyniosły 1017 zł. Na tę kwotę składa się kwota 900,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego oraz kwota 100 zł opłaty od pozwu.

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE