Sygn. akt: X C 2860/19
Dnia 24 lipca 2020 r.
Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny
w składzie następującym:
|
Przewodniczący |
sędzia Beata Kasprzyk |
po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2020 r. w Toruniu
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa G. W.
przeciwko U. S.
o zapłatę
I. oddala powództwo,
II. nie obciąża powoda kosztami postępowania,
III. przyznaje adwokatowi T. F. kwotę 1200 zł (tysiąc dwieście złotych) powiększoną o wartość podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej powodowi z urzędu, którą to kwotę poleca wypłacić ze Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego w Toruniu.
Sygn. akt XC 2860/19
Pozwem z dnia 28 listopada 2019 roku powód G. W. wniósł o zasądzenie od pozwanej U. S. kwoty 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za doznaną krzywdę w związku z odbywaniem przez niego kary w Zakładzie Karnym w B..
W uzasadnieniu wskazano, że strona powodowa została skazana prawomocnym wyrokiem tut. Sądu, VIII Wydziału Karnego, bowiem U. S. oskarżyła G. W. o popełnienie czynu zabronionego z art. 280 § 1 k.k. oraz 197 § 2 k.k. Na skutek powyższego powód przebywał w celach izolacyjnych, podejmował próby samobójcze oraz zakończył się jego związek z partnerką I. W..
Podkreślił także, iż w jego ocenie zeznania składane w postępowaniu karnym nie były spójne. Jednocześnie wniesiono o dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadka I. W., a także o zwolnienie powoda z kosztów sądowych oraz przyznanie mu pełnomocnika z urzędu.
Postanowieniem z dnia 9 stycznia 2020 roku tut. Sąd zwolnił G. W. od kosztów sądowych oraz ustanowił dla niego pełnomocnika z Okręgowej Rady Adwokackiej w T..
Pismem z dnia 31 stycznia 2020 roku pozwana wniosła o oddalenie powództwa na posiedzeniu niejawnym. Potwierdziła, że w dniu 23 lipca 2019 roku został wydany wyrok przez Sąd Rejonowy w Toruniu, VIII Wydział Karny w sprawie o sygn. akt VIII K 525/19, w którego treści uznano pozwanego winnego popełnienia czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 197 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i za wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności. Podkreślono, że wyrok ten jest prawomocny.
W piśmie z dnia 12 lutego 2020 roku powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. W ocenie powoda pozwana w postepowaniu karnym złożyła fałszywe zeznania, co doprowadziło do wystąpienia po jego stronie krzywdy w postaci konieczności odbycia kary w Zakładzie Karnym.
Sąd ustalił, co następuje :
Postanowieniem z dnia 26 listopada 2018 roku Prokuratura Rejonowa T. C. Z. w T. wszczęła śledztwo przeciwko G. W. dotyczące usiłowania rozboju i doprowadzenia U. S. do innej czynności seksualnej, tj. o czym zabroniony z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 197 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Wyrokiem z dnia 23 lipca 2019 roku Sąd Rejonowy w Toruniu, VIII Wydział Karny uznał G. W. za winnego zarzucanych mu czynów. Orzeczenie to stało się prawomocne w dniu 14 października 2019 roku. Obecnie powód odbywa karę w Zakładzie Karnym w B..
(okoliczności bezsporne, a nadto : postanowienie z 26.11.2018 roku – k. 53 – 54 akt karnych, wyrok – k. 849 – 853 akt karnych)
Sąd zważył, co następuje :
Sąd uznał, że po przedłożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne i rozpoznano sprawę na posiedzeniu niejawnym (art. 148 1§1kpc).
Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony przez Sąd na podstawie akt sprawy VIII K 525/19. Podkreślić należy, że stan faktyczny był właściwie bezsporny, natomiast spór sprowadzał się w zasadzie do oceny zasadności wydanego orzeczenia kończącego w/w sprawie. W ocenie pozwanego wyrok ten był niesłuszny, bowiem Sąd orzekający oparł się w dużej mierze na zeznaniach pokrzywdzonej (pozwanej), które były fałszywe.
Z całą mocą podkreślić należy, iż zgodnie z art. 11 k.p.c. ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Jednakże osoba, która nie była oskarżona, może powoływać się w postępowaniu cywilnym na wszelkie okoliczności wyłączające lub ograniczające jej odpowiedzialność cywilną.
Przenosząc treść przytoczonego wyżej przepisu na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że tut. Sąd był związany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego, VIII Wydziału Karnego z dnia 23 lipca 2019 roku. Sąd zatem orzekając w sprawie cywilnej nie ma kompetencji i tym samym możliwości kwestionowania wydanego wyroku w postępowaniu karnym. Zatem Sąd nie miał podstaw, aby badać słuszność argumentacji powoda, gdyż nawet gdyby była zasadna – pozostałoby to bez znaczenia dla istoty niniejszej sprawy.
Nadto z analogicznych przyczyn należało pominąć dowód z przesłuchania świadka I. W.. Ewentualne negatywne skutki wydania wyroku skazującego nie stanowią przesłanki do zakwestionowania tego orzeczenia w procesie cywilnym. Co więcej – podkreślić należy, że nawet gdyby Sąd był zobowiązany rozpatrywać zmiany w życiu G. W. po rozpoczęciu odbywania kary to oczywistym jest, że jej wymierzenie ma na celu spowodowanie pewnych dolegliwości i pejoratywnych konsekwencji, nie zaś przywilejów.
Zatem ograniczając się do ustalenia w stanie faktycznym jedynie okoliczności, iż w istocie w postepowaniu karnym o sygn. VIII K 525/19 wydano wyrok skazujący wobec powoda była wystarczającym do rozstrzygnięcia, co do istoty niniejszej sprawy.
Powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu w całości.
O kosztach postępowania orzeczono w pkt II, na podstawie art. 102 k.p.c. uznając, że wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Sąd uznał, że z uwagi na sytuację materialną oraz życiową powoda (pobyt w Zakładzie Karnym w B.) nie należy go obciążać kosztami procesu.
Wynagrodzenie przyznano pełnomocnikowi w pkt III, na podstawie § 8 pkt 4 rozporządzenia ministra sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez adwokata z urzędu oraz mając na względzie treść pkt II wyroku.