Formularz UK 1

Sygnatura akt

VIII K 1544/17

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

K. S. (2), M. G.

K. S. (2) wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 23 grudnia 2020 roku wydanym w sprawie VIII K 1544/17 został uznany za winnego tego, że w dniu 16 sierpnia 2017 roku około godz. 12:41 w miejscowości G. , na wysokości posesji przy ul. (...), jadąc drogą (...) z D. w kierunku T., kierując pojazdem, nie zachował szczególnej ostrożności , nie obserwując sytuacji w lusterku wstecznym pojazdu co spowodowało , że nie zaniechał manewru skrętu w lewo, następnie nie sygnalizując zamiaru manewru zmiany kierunku jazdy podjął go i uderzył w wyprzedzający go, jadący nieprawidłowo z nadmierną prędkością wynoszącą 89 km/h motor marki H. o nr rej. (...) , kierowany przez M. G., w wyniku czego kierujący motorem M. G. doznał obrażeń ciała w postaci złamania kompresyjnego pierwszego kręgu odcinka lędźwiowego kręgosłupa, złamania trzonu obojczyka lewego, co spowodowało u niego naruszenie czynności narządu ruchu trwające powyżej siedmiu dni w rozumieniu odpowiedniego artykułu kodeksu karnego, zaś pasażerka motoru -E. G., doznała obrażeń ciała w postaci wielomiejscowego pęknięcia śledziony z krwawieniem do jamy otrzewnej, co spowodowało u niej ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu odpowiedniego artykułu kodeksu karnego oraz obrażeń ciała, które spowodowały u niej naruszenie czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia powyżej siedmiu dni w rozumieniu odpowiedniego artykułu kodeksu karnego w postaci pęknięcia i krwiaka nerki lewej które to spowodowały naruszenie czynności układu moczowego, złamania ściany górnej i ściany przedniej zatoki szczękowej lewej oraz krwiaka zatoki szczękowej lewej, które spowodowały naruszenie czynności górnych dróg oddechowych i układu kostnego twarzoczaszki oraz niedokrwistość pokrwotoczną umiarkowaną, to jest popełnienia przestępstwa z art. 177 § 1 i § 2 kk

M. G. wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 23 grudnia 2020 roku wydanym w sprawie VIII K 1544/17 został uznany za winnego tego, w dniu 16 sierpnia 2017 r. około godz. 12:41, w miejscowości G., na wysokości posesji przy ul. (...) jadąc drogą (...) z D. w kierunku T., kierując motocyklem m-ki H. o nr rej, (...), umyślnie, poruszając się z nadmierną prędkością 76 km/h przy administracyjnie dozwoloną prędkości 70 km/h. nieprawidłowo wykonał manewr wyprzedzania/omijania kolumny pojazdów, a następnie nieprawidłowo hamował motocykl używając jedynie hamulca koła tylnego, w wyniku czego uderzył przednim kołem motocykla w tylną prawa część samochodu m-ki H. (...) o nr rej. (...), którego kierowca K. S. (2) wykonywał manewr skrętu w lewo w wyniku którego złamaniu uległy golenie widelca przedniego zawieszenia jego motocykla, który następnie wraz z nim i pasażerką przewrócił się, przyczyniając się tym samym do zaistnienia wypadku, w wyniku czego pasażerka motocykla E. G. doznała obrażeń ciała w postaci wielomiejscowego pęknięcia śledziony z krwawieniem do jamy otrzewnej, co spowodowało u niej ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu odpowiedniego artykułu kodeksu karnego oraz obrażeń ciała, które spowodowały u niej naruszenie czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia powyżej 7 dni w rozumieniu odpowiedniego artykułu kodeksu karnego w postaci pęknięcia i krwiaka nerki lewej - które spowodowały naruszenie czynności układu moczowego, złamania ściany górnej i ściany przedniej zatoki szczękowej lewej oraz krwiaka zatoki szczękowej lewej - które spowodowały naruszenie czynności górnych dróg oddechowych i układu kostnego twarzoczaszki oraz niedokrwistość pokrwotoczną umiarkowana, tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 177 § 2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 16 sierpnia 2017 roku K. S. (2) i M. G. poruszali się drogą (...) z D. w kierunku T.. K. S. (2) jechał pojazdem m-ki H. (...) o nr rej. (...), z kolei M. G. był kierującym motocyklem m-ki H. o nr rej, (...). Z M. G. podróżowała jego żona E. G., jako pasażerka motocykla. Dozwolona administracyjnie prędkość na tym odcinku drogi wynosi 70 km/h, jednakże z uwagi na znaczne natężenie ruchu swobodne poruszanie się pojazdów było znacznie utrudnione.

bezsporne

M. G. jest niedoświadczonym kierowcą motocykla, który w ciągu blisko 30 lat posiadania uprawnień do prowadzenia motocykli przejechał ww. pojazdem jedynie 5000 km. Nie ma elementarnej wiedzy z zakresu jazdy motocyklem – nie opanował umiejętności skutecznego hamowania motocyklem. Tego dnia o godzinie 12:41 w miejscowości G. M. G., podjął manewr wyprzedzania/omijania kolumny samochodów przekraczając dozwoloną na tym odcinku drogi dozwoloną prędkość administracyjną o 6 km/h. Wówczas na wysokości posesji przy ul. (...) K. S. (2) nie upewniając się w lusterku wstecznym czy może bezpiecznie wykonać zamierzony manewr i nie sygnalizując zamiaru jego przeprowadzenia, zjechał ze swojego prawego pasa ruchu na pas przeciwny- lewy, po czym realizował manewr skrętu we wjazd prowadzący do posesji nr (...) z prędkością ok. 20 km/h. Wykonując ww. manewr K. S. (2) nie ustąpił pierwszeństwa kierującemu motocyklem m-ki H. podczas zjazdu na lewy pas ruchu, którym już wcześniej zbliżał się M. G.. M. G. dostrzegając na lewym pasie jezdni pojazd kierowany przez K. S. (2) podjął manewr hamowania, przy czym hamował tylko hamulcem tylnego koła, co zmniejszyło skuteczność hamowania. W trakcie zderzenia samochodu m-ki H. (...) o nr rej. (...) i motocykla m-ki H. o nr rej, (...) złamaniu uległy golenie widelca przedniego zawieszenia motocykla, który następnie wraz z M. G. i pasażerką przewrócił się.

Przyczyną ww. zdarzenia drogowego było nieprawidłowe postępowanie zarówno K. S. (2), który nie zachował szczególnej ostrożności przy wykonywaniu manewru zmiany pasa i kierunku jazdy oraz nieustąpienia pierwszeństwa M. G., jak również M. G., który podjął manewr wyprzedzania poruszając się z prędkością większą niż dopuszczalna na tym odcinku drogi oraz zastosowaniu nieprawidłowej metody hamowania tj. wyłącznie hamulcem pomocniczym (tylnym). Zastosowanie nieprawidłowej techniki hamowania uniemożliwiło M. G. uniknięcia zdarzenia z samochodem marki H..

częściowo wyjaśnienia K. S. (2)

57-60,90,174 v., 334

częściowo wyjaśnienia M. G.

78-52, 192,334 v., 338

opinia S. D.

70

opinia uzupełniająca S. D.

231-237

opinia M. P.

256-293

opinia uzupełniająca M. P.

330-333

ustna opinia S. D.

190-192, 220 v.-221

ustna opinia M. P.

335 v.-338

nagranie z monitoringu

22

protokół oględzin monitoringu

24

W wyniku zdarzenia M. G. doznał obrażeń ciała w postaci złamania kompresyjnego pierwszego kręgu odcinka lędźwiowego kręgosłupa, złamania trzonu obojczyka lewego, co spowodowało u niego naruszenie czynności narządu ruchu trwające powyżej siedmiu dni. Z kolei E. G. doznała obrażeń ciała w postaci: wielomiejscowego pęknięcia śledziony z krwawieniem do jamy otrzewnej, co spowodowało u niej ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, obrażeń ciała, które spowodowały u niej naruszenie czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia powyżej 7 dni w postaci pęknięcia i krwiaka nerki lewej - które spowodowały naruszenie czynności układu moczowego, złamania ściany górnej i ściany przedniej zatoki szczękowej lewej oraz krwiaka zatoki szczękowej lewej, które spowodowały naruszenie czynności górnych dróg oddechowych i układu kostnego twarzoczaszki oraz niedokrwistość pokrwotoczną umiarkowaną.

opinie sądowo - lekarskie

38-39, 41-42

M. G. i M. S. nie byli dotychczas karani sądownie za przestępstwa.

dane o karalności

181, 182

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

częściowo wyjaśnienia K. S. (2)

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego K. S. (2) w takim zakresie w jakim jego relacja odzwierciedla poczynione przez Sąd ustalenia faktyczne. Nie ulega wątpliwości, iż w dniu 16 sierpnia 2017 roku doszło do zdarzenia drogowego z udziałem zarówno K. S. (2), jak i M. G., dlatego też ta część relacji oskarżonego była zasadniczo bezsporna.

częściowo wyjaśnienia M. G.

Analogicznie jak w przypadku wyjaśnień K. S. (2), Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne wyłącznie w zakresie w jakim pokrywają się z poczynionymi przez Sąd ustaleniami.

Zasadniczo Sąd uznał za wiarygodne opinie pierwotne i opinie uzupełniające sporządzone przez S. D. (2) i M. P. (2). Sąd uznał, iż powyższe opinię biegłych należy określić jako szczegółowe i wydane w oparciu o zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, w tym w szczególności z uwzględnieniem wyjaśnień oskarżonych, protokołów oględzin oraz nagrania z monitoringu, a także na podstawie analizy zdarzenia z uwzględnieniem fachowej wiedzy biegłych oraz ich doświadczenia. W ocenie Sądu biegli poczynili prawidłowe, skrupulatne obliczenia prowadzące do rekonstrukcji przebiegu wypadku, a także oceny zachowania uczestników wypadku i możliwości uniknięcia zderzenia. Ekspertyzy zawierała klarowne i logiczne wnioski, które Sąd przyjął jako własne. Biegły S. D. w swej ekspertyzie wskazał, iż mało prawdopodobne jest, by kierujący motocyklem marki H. hamował wyłącznie hamulcem tylnym. Przyczyną takowej konkluzji biegłego było jednak to, iż oskarżony odniósł się do tej kwestii w czasie późniejszym aniżeli była wydawana przedmiotowa opinia. Podkreślić jednak należy, iż analiza obu opinii pozwoliła stwierdzić, iż obaj oskarżeni przyczynili się do zaistnienia ww. zdarzenia drogowego. Obrońca oskarżonego M. G. podniósł szereg zarzutów do obu opinii podnosząc m.in błędnie przyjętą wartość czasu reakcji M. G., co doprowadziło do przyjęcia błędnego wyniku czasu niezbędnego na zjazd kierującego motocyklem marki H. czy też zaniechanie przeprowadzenia dokładnych oględzin motocykla i jego uszkodzeń. W opiniach ustnych biegli ustosunkowali się do wywiedzionych przez obrońcę M. G. zastrzeżeń. Biegli wskazali, przyjęte przez nich obliczenia były najkorzystniejsze dla M. G. w wersji przebiegu zdarzenia. Powyższemu nie sposób zaprzeczyć, albowiem część z przeprowadzonych badań wskazywała, że poruszał się on z prędkością nawet 89 km/h. Z kolei odnosząc się do czasu reakcji to gdyby nawet założyć, że M. G. miał czas reakcji 1,5 sekundy (chociaż według fachowej literatury właściwy czas reakcji wynosi od 0,8-1 sek.) nie zmieniłoby to omawianej sytuacji. Gdyby M. G. wykonał manewr hamowania w sposób prawidłowy, tj. użył hamulca głównego (ręcznego) i nożnego (wspomagającego) zdążyłby opóźnić dojazd do miejsca zdarzenia. Wówczas samochód marki H. zdążyłby zjechać poza jezdnię. Biegły M. P. w opinii ustnej wskazał również, że czas 1,8 sekundy, na który wskazywał obrońca M. G. jest nadmiernie wydłużony. Aby przyjąć taki czas reakcji musiałby zaistnieć konkretne przesłanki jak np. podeszły wiek kierowcy, które w niniejszej sprawie nie występują. Nawet jednak gdyby hipotetycznie uznać, że czas reakcji M. G. wyniósł 1,8 sek. to i tak doszłoby do zdarzenia, albowiem zwiększając czas reakcji zwiększa się odległość motocyklisty od miejsca zdarzenia. Biegły M. P. odniósł się również do zarzutów dotyczących zaniechania przeprowadzenia rzetelnych oględzin motocykla. Biegły wyjaśnił, iż na zmianę wniosków opinii mogłoby wpłynąć wyłącznie to, iż amortyzatory i koło nie zostały rozdzielone. Zauważyć trzeba, iż nie trzeba przeprowadzać oględzin, by stwierdzić iż doszło do rozdzielenia amortyzatorów. Co więcej, wbrew twierdzeniom obrońcy na amortyzatorze istnieją wyraźne ślady bezpośredniego kontaktu. Reasumując należy wskazać, iż przyjmowanie teoretycznych rozważań obrony nie ma racji bytu. Nie ulega wątpliwości, iż do zdarzenia przyczynili się obaj oskarżeni, przy czym co istotne, brak wiedzy i umiejętności M. G. do poruszania się jednośladem dyskwalifikowało go jako kierowcę motocykla.

opinie sądowo - lekarskie

Powołane w toku niniejszej sprawy opinie sądowo-lekarskie dotyczące E. G. i M. G. pozwoliła odpowiednio zakwalifikować charakter obrażeń, których doznali uczestnicy wypadku. Wydający je biegły zapoznał się z dokumentacją medyczną ww. osób i na podstawie fachowej wiedzy oraz doświadczenia odniósł się do uszkodzeń ciała, których doznali ww. Dlatego też Sąd poczynił na podstawie tychże opinii ustalenia stanu faktycznego w tym zakresie.

Sąd dał wiarę wszelkim innym przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów w szczególności w postaci dokumentacji medycznej, protokołów oględzin, dokumentacji fotograficznej, nagrań z monitoringu oraz danych o karalności. Dokumenty te zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości. Również Sąd nie miał podstaw aby podważyć ich wiarygodność.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

częściowo wyjaśnienia K. S. (2)

W pozostałym zakresie wyjaśnienia oskarżonego podlegały w odrzuceniu bowiem materiał dowodowy w szczególności ekspertyz specjalistycznych z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego według których postępowanie obu oskarżonych było nieprawidłowe i miało związek z zaistniałym wypadkiem drogowym. Analiza obu opinii prowadzi do jednoznacznych wniosków, że gdyby oskarżony uważnie obserwował drogę dostrzegłby jadącego za nim M. G. i poprzez odstąpienie od zamierzonego manewru w lusterku wstecznym mógł uniknąć zdarzenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że wyjaśnienia oskarżonego w powyższym zakresie stanowią wyłącznie element jego taktyki procesowej.

częściowo wyjaśnienia M. G.

M. G. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu twierdząc, że wyłączną winę za spowodowanie wypadku ponosi kierujący pojazdem marki H. (...) o nr rej. (...), co stanowi wyraz jego subiektywnej oceny. W pierwszej kolejności należy wskazać, że oskarżony konsekwentnie deklarował, iż po pierwsze nie przekroczył dozwolonej administracyjnie prędkości oraz że wykonał manewr hamowania hamulcem nożnym w sposób prawidłowy, albowiem użycie tego właśnie hamulca jest zabiegiem bezpiecznym, podczas gdy hamowanie hamulcem przednim jest ryzykowne i niebezpieczne. Podkreślić należy, że oba twierdzenia oskarżonego nie zasługują na wiarę w żadnym zakresie, albowiem pozostają w opozycji nie tylko do zgromadzonego materiału dowodowego, ale również są sprzeczne z elementarnymi zasadami, które powinny być znane osobie, która decyduje się na kierowanie motocyklem. Sąd ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie bazował w szczególności na sporządzonych w niniejszej sprawie ekspertyzach, jak również opiniach ustnych. Nie ulega wątpliwości, iż M. G. podejmując manewr wyprzedzania kolumny samochodów przekroczył dozwoloną administracyjnie prędkość o 6 km/h. Obie ekspertyzy, które zostały sporządzone przez dwóch biegłych sądowych są w tym zakresie jednoznaczne, dlatego Sąd nie dostrzega żadnych przesłanek, które mogłyby podważyć prawidłowość sporządzonych opinii. Odnosząc się z kolei do relacji oskarżonego, w której twierdził, iż użycie hamulca nożnego w motocyklu jest zachowaniem prawidłowym, to twierdzenie było absurdalne. Po pierwsze biegły M. P. w opinii ustanej wypowiedział się w sposób kategoryczny, że do skutecznego hamowania należy użyć obu hamulców jednocześnie, tj. ręcznego i nożnego. Podstawowym hamulcem jest hamulec koła przedniego, zaś tylny hamulec jest wyłącznie hamulcem wsparcia. Biegły podkreślił, że nie ma takich sytuacji drogowych, w których kierowca winien użyć wyłącznie hamulca tylnego. Użycie wyłącznie hamulca tylnego jest bardziej ryzykowane, albowiem może doprowadzić do uślizgu koła i przewrócenia motocykla. Co najistotniejsze użycie wyłącznie hamulca nożnego pozbawiło oskarżonego możliwości uniknięcia zderzenia z pojazdem K. S. (2). Po drugie powyższe okoliczności powinny być doskonale znane osobie, która decyduje się na jazdę tego rodzaju pojazdem po drodze publicznej w dodatku z pasażerem, z którym co wydaje się logiczne stanowi dodatkowe utrudnienie w prowadzeniu jednośladu. Podkreślić z całą stanowczością trzeba, że oskarżony nie miał podstawowej wiedzy i umiejętności, by poruszać się motocyklem, a tym bardziej by wykonywać ryzykowane manewry. Powyższe znajduje potwierdzenie również częściowo w wyjaśnieniach oskarżonego, który wskazał, iż posiada uprawnienia do prowadzenia jednośladów od 1991 roku, i przez ten okres przejechał zaledwie 5000 km. Fakt, że głównym hamulcem w motocyklu nie wyposażonym w zintegrowany system hamulcowy jest hamulec koła przedniego stanowi absolutne ABC i jest podręcznikową wiedzą motocyklisty. Odruch naciśnięcia hamulca nożnego, który opisywał oskarżony M. G., jest charakterystyczny dla zupełnie niedoświadczonych motocyklistów, którzy do motocykla przenoszą nawyki z samochodu. Zdumiewające dla Sądu, który ma doświadczenie w jeździe motocyklem było to, że nawet w toku niniejszego postępowania, na rozprawie, oskarżony M. G. obstawał przy tym, że hamowanie motocykla wykonywał prawidłowo.

Z przyczyn wskazanych wyżej, wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim kwestionuje swoje sprawstwo nie zasługują na wiarę.

W obliczu zaprezentowanych wyżej rozważań na odmienną ocenę wyjaśnień M. G. nie mogły wpłynąć zeznania jego żony E. G., która potwierdziła relację oskarżonego jakoby jej mąż jeździł wolno, bezpiecznie, jak również że posiadał doświadczenie w prowadzeniu jednośladu. Świadek jako osoba dla oskarżonego najbliższa ma bezpośredni interes w tym aby okoliczności zdarzenia przedstawić z korzyścią dla jego ewentualnej odpowiedzialności karnej. Zauważyć należy, iż zeznania świadka pozostają nie tylko sprzeczne z poczynionymi przez Sąd ustaleniami, ale również częściowo z wyjaśnieniami samego oskarżonego, który wskazując, iż przez okres blisko 30 lat przejechał zaledwie 5000 km, co z pewnością nie jest wystarczającym do uznania, że jest doświadczonym kierowcą motocykla.

Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom B. S., która zeznała, że jej mąż przed wykonaniem manewru skrętu w lewo włączył kierunkowskaz, albowiem z ekspertyz sporządzonych na potrzeby niniejszej sprawy, jak również nagrania z monitoringu wynika, że K. S. (2) zaniechał zasygnalizowania zmiany kierunku ruchu. Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż zeznania świadka ukierunkowane były wyłącznie na uprawdopodobnienie wersji zdarzeń zaprezentowanej przez męża B. S..

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I.

M. G.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Artykuł 177 kk przewiduje dwa typy podstawowe przestępstwa w komunikacji: 1) średni wypadek w komunikacji, którego skutkiem są obrażenia ciała powodujące naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni (§ 1); 2) ciężki wypadek w komunikacji, powodujący śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu (§ 2). Oba te typy różnią się ciężkością skutków.

Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Pojęcie tych zasad obejmuje zarówno zasady ujęte w przepisach prawa drogowego lub regulujących komunikację kolejową, wodną lub powietrzną, jak też wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu zasady prakseologiczne odnoszące się do danej sfery ruchu (por. uchwałę SN z 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3, poz. 33). Zasady bezpieczeństwa dotyczące ruchu drogowego określone zostały w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym ((Dz.U. z 2017 r. poz. 1260) ze zm.) Do najistotniejszych zasad ujętych w przepisach o ruchu drogowym należą zasady dotyczące włączania się do ruchu, wyprzedzania, wymijania, omijania, przechodzenia przez pieszych na drugą stronę jezdni. Doktryna i orzecznictwo do szczególnie ważnych zasad bezpieczeństwa w ruchu zaliczają zasadę ostrożnego i rozważnego prowadzenia pojazdów - w tym szybkości bezpiecznej - oraz zasadę ograniczonego zaufania do innych uczestników ruchu.( tak: A. Marek, Komentarz do art. 177 kk, Lex Omega). Przestępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego ma charakter skutkowy, konieczne więc jest ustalenie, że pomiędzy stwierdzonym naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu a zaistniałym wypadkiem zachodzi związek przyczynowy (por. wyrok SN z dnia 4 listopada 1998 r., V KKN 303/97, OSNKW 1998, nr 11-12, poz. 50).

Jedną z podstawowych zasad obowiązujących wszystkich uczestników ruchu jest zasada ostrożności wyrażona w art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2017 r. poz. 1260 ze zm.) nakazująca, aby uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze zachowywała ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikając wszelkiego działania mogącego spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Nie trzeba chyba szerszego komentarza do tezy, że oskarżony podejmując się roli kierowcy i tym samym przyjmując odpowiedzialność za los pozostałych uczestników wypadku drogowego rażąco pogwałcił zupełnie podstawowe standardy bezpieczeństwa w ruchu drogowym łamiąc przytoczoną powyżej ogólną regułę ostrożności. Nie podlega dyskusji również to, że K. S. (2) nie obserwował należycie drogi, jak również nie zasygnalizował zamiaru wykonania manewru skrętu w lewo, mimo to zdecydował się na kontynuowanie jazdy bez oceny lewej strony jezdni.

Zważywszy, że następstwem sytuacji drogowej z dnia 16 sierpnia 2017 roku w przypadku M. G. powstałe obrażenia należało zakwalifikować jako naruszenie czynności narządu ciała na czas powyżej siedmiu dni, natomiast w stosunku do E. G. wystąpiła choroba realnie zagrażającą życiu oraz obrażenia ciała, które spowodowały rozstrój zdrowia zarówno na czas powyżej, jak i poniżej 7 dni. Nie może być wątpliwości, że opisane zdarzenie należy kwalifikować jako wypadek drogowy rodzący skutki przewidziane w art. 177 § 1 i 2 kk.

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

V.

M. G.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Artykuł 177 kk przewiduje dwa typy podstawowe przestępstwa w komunikacji: 1) średni wypadek w komunikacji, którego skutkiem są obrażenia ciała powodujące naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni (§ 1); 2) ciężki wypadek w komunikacji, powodujący śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu (§ 2). Oba te typy różnią się ciężkością skutków.

Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Pojęcie tych zasad obejmuje zarówno zasady ujęte w przepisach prawa drogowego lub regulujących komunikację kolejową, wodną lub powietrzną, jak też wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu zasady prakseologiczne odnoszące się do danej sfery ruchu (por. uchwałę SN z 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3, poz. 33). Zasady bezpieczeństwa dotyczące ruchu drogowego określone zostały w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2017 r. poz. 1260 ze zm.) Do najistotniejszych zasad ujętych w przepisach o ruchu drogowym należą zasady dotyczące włączania się do ruchu, wyprzedzania, wymijania, omijania, przechodzenia przez pieszych na drugą stronę jezdni. Doktryna i orzecznictwo do szczególnie ważnych zasad bezpieczeństwa w ruchu zaliczają zasadę ostrożnego i rozważnego prowadzenia pojazdów - w tym szybkości bezpiecznej - oraz zasadę ograniczonego zaufania do innych uczestników ruchu.(tak: A. Marek, Komentarz do art. 177 kk, Lex Omega). Przestępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego ma charakter skutkowy, konieczne więc jest ustalenie, że pomiędzy stwierdzonym naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu a zaistniałym wypadkiem zachodzi związek przyczynowy (por. wyrok SN z dnia 4 listopada 1998 r., V KKN 303/97, OSNKW 1998, nr 11-12, poz. 50).Jedną z podstawowych zasad obowiązujących wszystkich uczestników ruchu jest zasada ostrożności wyrażona w art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity: Dz. U. 2005 r. Nr 108 poz. 908) nakazująca, aby uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze zachowywała ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikając wszelkiego działania mogącego spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Nie trzeba chyba szerszego komentarza do tezy, że oskarżony podejmując się roli kierowcy i tym samym przyjmując odpowiedzialność za los pozostałych uczestników wypadku drogowego rażąco pogwałcił zupełnie podstawowe standardy bezpieczeństwa w ruchu drogowym łamiąc przytoczoną powyżej ogólną regułę ostrożności.

M. G. nie posiadał umiejętności i wiedzy, które uprawniałyby go do prowadzenia jednośladu. Z pewnością samo legitymowanie się dokumentem uprawniającym do prowadzenia konkretnego rodzaju pojazdów nie jest wystarczające do stwierdzenia, iż posiada się przymioty, które wskazywałyby, iż uczestnictwo oskarżonego w ruchu drogowym jest bezpieczne dla niego samego jak i innych jego uczestników. Oskarżony był zobowiązany prowadzić pojazd z prędkością dostosowaną do warunków drogowych i nie przekraczać prędkości bezpiecznej, jak wynika z treści art. 19 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym. Prędkość bezpieczna nie musi odpowiadać prędkości administracyjnie określonej, ale przekroczenie prędkości dozwolonej administracyjnie w sytuacji znacznego natężenia ruchu, gdzie inni kierowcy poruszali się z prędkością znacznie poniżej granicy administracyjnej, w powiązaniu z brakiem umiejętności w prowadzeniu jednośladów należało uznać co najmniej za lekkomyślność i brawurę.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 2014 r., sygn. akt V KK 32/14 współodpowiedzialnymi za wypadek drogowy może być dwóch lub więcej uczestników ruchu drogowego, z zastrzeżeniem przypisania im tylko takiego skutku, jaki został przez nich spowodowany poprzez naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Jedną z przyczyn zdarzenia była nadmierna prędkość motocykla, gdyż jak wynika z opinii biegłego gdyby oskarżony poruszał się z prędkością 70 km/h mógł zatrzymać motocykl przed dojechaniem do samochodu przy prawidłowym hamowaniu - tj. oboma kołami . Przypomnieć należy, że M. G. poruszał się z prędkością 76/km, wyliczoną najkorzystniej dla oskarżonego, co oznacza, że przekroczył dopuszczalną prędkość co prawda jedynie o 6 km/h, ale w niesprzyjających warunkach w postaci znacznego natężenia ruchu na odcinku drogi, w którym doszło do zdarzenia. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 27.02.2017 r., sygn. akt III KK 367/16 prowadzenie pojazdu z nadmierną prędkością nieomal zawsze ma charakter umyślny. Wybór prędkości, z jaką porusza się kierowany przez niego pojazd właściwie zawsze zależy od decyzji kierującego. Oskarżony przekraczając dozwoloną prędkość podjął ryzyko nastąpienia niekorzystnych tego skutków, a uwzględniając konstrukcję motocykla jako pojazdu, który nie chroni osób nim poruszających się przed zderzeniem z innym uczestnikiem ruchu drogowego wiedział, że skutki wypadku mogą być tragiczne.

Obrońca oskarżonego kwestionował wnioski opinii biegłych, podważając wartości, które biegli przyjmowali do swoich obliczeń. Trzeba podkreślić, że istotą opinii biegłych co do sposobu zachowania oskarżonego M. G. było m.in. ustalenie prędkości z jaką się poruszał po drodze i czy jechał z prędkością administracyjnie dozwoloną, ale przede wszystkim czy była to prędkość bezpieczna. W tym miejscu należy stwierdzić, że dywagacje na temat czasu reakcji kierowcy, drogi hamowania i rodzaju uszkodzeń motocykla miały charakter czysto akademicki, bowiem w ocenie sądu pojęcie „prędkości bezpiecznej” nie dotyczy użytkownika motocykla, który nie potrafi się nim posługiwać. Nie ma prędkości bezpiecznej motocykla prowadzonego przez kierowcę, który nie potrafi skutecznie zatrzymać pojazdu. Zważywszy, że następstwem sytuacji drogowej z dnia 16 sierpnia 2017 roku w stosunku do E. G. wystąpiła choroba realnie zagrażającą życiu oraz obrażenia ciała, które spowodowały rozstrój zdrowia zarówno na czas powyżej, jak i poniżej 7 dni, nie może być wątpliwości, że opisane zdarzenie należy kwalifikować jako wypadek drogowy rodzący skutki przewidziane w art. 177 § 2 kk.

Sąd dokonał zmiany opisu czynu poprzez doprecyzowanie w jaki sposób M. G. przyczynił się do zaistnienia omawianego zdarzenia drogowego. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż ww. oskarżony poruszał się z prędkością 76 km/h, która jak wskazano wcześniej była wartością najkorzystniejszą dla M. G.. Ponadto ustalono, że podsądny zastosował nieprawidłową technikę hamowania, która uniemożliwiła uniknięcie wypadku. Sąd wyeliminował z opisu czynu, że motocykl kierowany przez oskarżonego koziołkował, albowiem ta okoliczność nie znalazła potwierdzenia w przeprowadzonych dowodach.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. S. (2)

I - III

I i II

W związku z powyższym, Sąd za zarzucane oskarżonemu przestępstwo wymierzył karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniu jej wykonania na okres 2 lat próby.

Zdaniem Sądu kara ta będzie współmierna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu, która będzie w stanie spełniać swe cele prewencyjne wobec oskarżonego i wdroży go do przestrzegania porządku prawnego, a także da zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości. W ocenie Sądu dobrodziejstwo kary wolnościowej stanowić będzie środek dopingujący i dyscyplinujący oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego. Zdaniem Sądu ani okoliczności popełnienia czynu, ani cechy osobowe sprawcy nie nakazują orzeczenia bezwzględniej kary pozbawienia wolności. Należy mieć bowiem na uwadze, że kara nie może przekroczyć stopnia winy. W rozpatrywanym przypadku cele kary zostaną spełnione mimo warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności, zwłaszcza, że oddziaływanie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania wzmocnione zostało poprzez orzeczenie wobec oskarżonego dodatkowo zobowiązanie w okresie próby do informowania Sądu o przebiegu okresu próby raz na 3 miesiące zgodnie z dyspozycją art. 72 § 1 pkt 1 kk.

M. G.

V-VII

V i VI

Za przypisany oskarżonemu czyn Sąd wymierzył karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 2. Podkreślić należy, że obaj oskarżeni przyczynili się do przedmiotowego zdarzenia. Sąd zdecydował się na zróżnicowanie kar z uwagi na okoliczność, iż umiejętności i wiedza M. G. dyskwalifikowała go jako kierowcę motocykla. Podsądny nie posiadał podstawowej wiedzy na temat techniki prowadzenia pojazdu, jak również bezpiecznego wykonywania konkretnych manewrów. Wiedza zakresu bezpiecznego hamowania jest elementarna. Nie ulega wątpliwości, iż w sytuacji zaistnienia wypadku drogowego z udziałem samochodu to motocyklista jest narażony w znacznie większym stopniu na wystąpienie tragicznych skutków, a niżeli kierowca samochodu, tym samym kierujący jednośladem powinien dysponować nie tylko uprawnieniami do kierowania tego rodzaju pojazdów, ale również wiedzą i doświadczeniem, by maksymalnie zminimalizować ryzyko przyczynienia się do wypadku drogowego, lub przynajmniej do minimalizacji skutków zdarzenia. Skutkiem zdarzenia była poważna choroba jego żony, która realnie zagrażała jej życiu, a ponadto oskarżony doznał poważnych obrażeń, w tym złamania kompresyjnego pierwszego kręgu odcinka lędźwiowego kręgosłupa.

Celem postępowania powinno być przekonanie oskarżonego i ogół społeczeństwa, że popełnianie przestępstw nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości i konieczność naprawienia wyrządzonej szkody. Celem postępowanie jest również kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych i słusznych interesów innych osób oraz wskazywanie, że reguły bezpiecznego użytkowania dróg publicznych obowiązują wszystkich i należy w taki sposób prowadzić pojazdy mechaniczne by uniknąć możliwych i przewidywalnych zagrożeń bezpieczeństwa, a tym samym zapobiegać wypadkom i kolizjom na drogach. Oskarżony umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w komunikacji lądowej poprzez przekroczenie dozwolonej prędkości administracyjnej w trakcie wyprzedzania/omijania kolumny pojazdów, a następnie z uwagi na brak elementarnej wiedzy z zakresu prowadzenia jednośladu wykonał nieprawidłowy manewr hamowania czym przyczynił się do zaistnienia zdarzenia w dniu 16 sierpnia 2017 roku. Analogicznie jak w przypadku K. S. (2) Sąd dodatkowo zobowiązał oskarżonego w okresie próby do informowania Sądu o przebiegu okresu próby raz na 3 miesiące zgodnie z dyspozycją art. 72 § 1 pkt 1 kk.

K. S. (2), M. G.

IV. i VIII.

I. i V.

Sąd zobligowany treścią art. 46 § 1 kk orzekł od oskarżonego K. S. (2) na rzecz pokrzywdzonej E. G. kwotę 10 000 zł., zaś od M. G. na rzecz pokrzywdzonej E. G. kwotę 1 000 zł. E. G. w wyniku wypadku obrażeń, a co za tym konieczne było zrekompensowanie jej poniesionych dolegliwości fizycznych i psychicznych w sposób finansowy. Ustalając wysokość nawiązki Sąd wziął pod uwagę możliwości płatnicze oskarżonych oraz to, że M. G. jest mężem pokrzywdzonej, stąd zróżnicowanie wysokości nawiązek.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IX.

Sąd zwolnił oskarżonych od opłaty i poniesionymi wydatkami obciążył Skarb Państwa, w myśl 624 § 1 kpk.

7.  Podpis