UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. w W. wniósł w dniu 26 listopada 2019 roku do Sądu Rejonowego Lublin- Zachód w Lublinie pozew przeciwko pozwanej R. K. o zapłatę kwoty 2.120,22 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienie pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że dochodzone roszczenie wynikało z umowy pożyczki z dnia 19 stycznia 2015 roku zawartej przez pozwaną z (...) S.A. (k. 2- 4 akt)

Postanowieniem z dnia 23 stycznia 2020 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin- Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Brodnicy.

Pozwana nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie stawiła się na rozprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 19 stycznia 2015 roku pozwana R. K. zawarła z (...) S.A. w W. umowę pożyczki nr (...). Na podstawie tej umowy pozwana otrzymał kwotę 1.500 zł gotówką. Na koszty udzielonej pożyczki składały się koszt ubezpieczenia, opłata przygotowawcza, dodatkowa opłata przygotowawcza oraz opłata za obsługę pożyczki w domu. Całkowita kwota do zapłaty przez pozwaną wynosiła 2.055,99 zł, przy czym w kwocie tej nie zawierała się opłata za obsługę pożyczki w domu. Kwota pożyczki miała być spłacona w ratach. Opłata za obsługę pożyczki w domu miała być pobierana w chwili spłaty raty pożyczki w proporcji do spłaconej kwoty. Umowa została zawarta na okres 60 tygodni.

(dowód: umowa pożyczki- k. 17 akt)

W dniu 10 listopada 2017 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. nabył do (...) z siedzibą w L. wierzytelności przeniesione wcześniej na ten podmiot przez (...) S.A. w W.. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. (poprzednio (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W.) połączyła się ze spółką (...) Sp. z o.o. w W. w wyniku, którego cały majątek tej spółki przeszedł na spółkę przejmującą- powoda (...) Sp. z o.o. w W..

(dowód: umowa cesji wierzytelności- k. 19-29 akt, odpis KRS- k. 30-32)

W dniu 10 lipca 2019 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 2.753,09 zł w terminie do dnia 17 lipca 2019 roku. W wezwaniu wskazano, że na dochodzoną kwotę składają się 1.857,03 zł z tytułu kapitału, 108,98 zł z tytułu odsetek od kapitału, 107,20 zł z tytułu odsetek oraz 679,88 zł z tytułu odsetek umownych.

(dowód: wezwanie do zapłaty- k. 18 akt)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o przedłożone przez powoda dokumenty oraz ich kopie. Nie były one kwestionowane, dlatego też stanowiły wiarygodną podstawę ustaleń faktycznych.

Zgodnie z art. 340 § 1 k.p.c. Sąd wyda wyrok zaoczny, jeżeli mimo niezłożenia odpowiedzi na pozew skierowano sprawę do rozpoznania na rozprawie, a pozwany nie stawił się na tę rozprawę, albo mimo stawienia się nie bierze w niej udziału. Wyrok wydany w nieobecności pozwanego nie będzie zaoczny, jeżeli pozwany żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności lub składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie (§ 2).

Wydanie wyroku zaocznego uwzględniającego powództwo jest wykluczone wyłącznie w sytuacji, gdy wątpliwości co do okoliczności faktycznych przytoczonych przez powoda są uzasadnione. Chodzi tu przy tym o kwalifikowaną postać wątpliwości, a nie zwykłą. Takie uzasadnione wątpliwości mogą powstać, gdy podane w pozwie okoliczności stają w sprzeczności z faktami powszechnie znanymi (art. 228 § 1 k.p.c.) lub faktami znanymi sądowi urzędowo (art. 228 § 2 k.p.c.), twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie do stanu faktycznego sprawy są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego (tak też Sąd Okręgowy w Toruniu w uzasadnieniu wyroku z dnia 7 października 2015r., sygn. akt VIII Ca 364/15).

Do roszczenia dochodzonego przez powoda zastosowanie będzie mieć przepis art. 720 § 1 k.c., który stanowi - przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie z przepisem art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zgodnie z przepisem art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Okoliczności dotyczące przelewu wierzytelności na rzecz powoda nie były kwestionowane.

Sąd zbadał kwestię przedawnienia dochodzonego roszczenia, albowiem zgodnie z treścią przepisu art. 117 § 2¹ k.c., dodanego ustawą z dnia 13.04.2018 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1104), która weszła w życie 9.07.2018 r. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi.

Nie ulega wątpliwości, że w realiach niniejszej sprawy mamy do czynienia z umową zawartą przez przedsiębiorcę, a pozwanym osobą fizyczną czyli konsumentem (art. 22 ¹ k.c.). Powód natomiast jest podmiotem, który nabył wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanego w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, jako przedsiębiorca (art. 43 ¹ k.c.).

Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Powód podnosił, że jego roszczenie względem pozwanej stało się wymagalne w dniu 14 marca 2016 roku, co wynikało bezpośrednio z treści umowy pożyczki zawartej przez stronę pozwaną z wierzycielem pierwotnym.

W tym miejscu zauważyć jednakże trzeba, że umowa pożyczki miała być spłacana w ratach. W świetle art. 723 k.c. dopuszczalne jest - podobnie jak w przypadku wszystkich świadczeń jednorazowych podzielnych - oznaczenie przez strony umowy zwrotu przedmiotu pożyczki zarówno przez wykonanie zobowiązania w całości, jak i sukcesywnie w częściach (ratach). O chwili, w której przedmiot pożyczki powinien być zwrócony, przesądza zatem w pierwszej kolejności treść umowy. W wypadku, gdy zwrot przedmiotu pożyczki oznaczony został przez strony umowy w częściach (ratach), to staje się on wymagalny z upływem terminów ustalonych dla poszczególnych rat, chyba że w umowie postanowiono inaczej. Na interpretację umowy pożyczki w części dotyczącej określenia terminu jej zwrotu mogą wpływać również postanowienia umowne odnoszące się do uzgodnionego przez strony oprocentowania jako źródła zysku dla udzielającego pożyczki (tak też Sąd Najwyższy - Izba Pracy, (...) i Spraw Publicznych w wyroku z dnia 1 grudnia 2016 r., I PK 297/15, L., (...)

Nie ulega wątpliwości, że do roszczenia powoda względem pozwanej zastosowanie miał trzyletni termin przedawnienia roszczeń. Podkreślić jednak przy tym należy, że biegł on osobno dla każdej z rat pożyczki. Umowa została zawarta 19 stycznia 2015 roku. Tym samym, ta część pożyczki, które raty stały się wymagalne do dnia 31 grudnia 2015 roku, przedawniała się z dniem 31 grudnia 2018 roku. Powództwo zostało natomiast wytoczone 26 listopada 2019 roku. Powód nie dołączył przy tym, pomimo zobowiązania Sądu harmonogramu spłaty pożyczki, ani dokumentów wykazujących jakich wpłat oraz w jakich terminach dokonała pozwana. Tym samym, w ocenie Sądu powód nie wykazał jaka część przysługującej mu względem pozwanej wierzytelności nie przedawniła się z dniem 31 grudnia 2018 roku.

Zgodnie natomiast z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Mając powyższe na uwadze powództwo należało oddalić, o czym Sąd orzekł w punkcie pierwszym wyroku.

Orzeczenie o kosztach Sąd oparł o treść przepisu art. 108 k.p.c., uznając powoda za stronę przegrywającą proces i dlatego ustalił, że powód ponosi koszty procesu.

Sędzia

/M. P./

1) Odpis wyroku zaocznego z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda,

2) Za 14 dni lub z wpływem.

B., 24.11.2020 roku

Sędzia

Przewodniczący:	Sędzia Magdalena Pniewska
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Anna Pilawa

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE