Sygn. akt: I C 956/20 upr
Dnia 9 marca 2021 r.
Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
|
Przewodniczący: |
Sędzia Sylwia Staniszewska |
|
Protokolant: |
starszy sekretarz sądowy Dorota Cichorz-Dąbrowska |
po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2021 r. w Szczytnie na rozprawie
sprawy z powództwa (...) Finanse (...) z siedzibą w Irlandii
przeciwko M. J.
o zapłatę
I. zasądza od pozwanego M. J. na rzecz powoda (...) Finanse (...) z siedzibą w Irlandii kwotę 841,92 zł (osiemset czterdzieści jeden zł 92/100 gr) z odsetkami umownymi w wysokości 14% rocznie ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 21 marca 2019r. do dnia zapłaty,
II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 317 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
IC 956/20 upr.
Powód (...) Company z siedzibą w(...) wniósł o zasadzenie od pozwanego M. J. kwoty 841,92 zł z odsetkami umownymi w wysokości 14% rocznie ale nie więcej niż wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 21.03.2019 r. do dnia zapłaty i zasądzenie kosztów procesu.
Roszczenie swoje uzasadnił tym, że pozwany w dniu 10.07.2018 r., przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...). Na podstawie umowy udzielona została pozwanemu pożyczka w kwocie 1.300 zł. Pozwany zobowiązał się do zwrotu w terminie do dnia 20.03.2019 r. kwoty pożyczki i kwoty 284,49 zł tytułem prowizji. Strony w umowie ustaliły wysokość odsetek za opóźnienie na poziomie 14%. Pozwany nie spłacił w terminie tej pożyczki. Pożyczkodawca w dniu 18.11.2019 r. zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, na mocy której powód nabył wierzytelność w stosunku do pozwanego.
Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.
Pozwany wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. W sprzeciwie w sposób ogólnikowy zakwestionował dochodzone roszczenie, co do zasady i wysokości, legitymację procesową powoda. Poniósł zarzut stosowania przez wierzyciela pierwotnego klauzul niedozwolonych.
W piśmie z dnia 11.12.2020 r. podniósł, że nie zawierał z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowy pożyczki nr (...) i nie otrzymał kwoty pożyczki w wysokości 1.300 zł. Powód nie przedstawił umowy pożyczki, z której miałoby wynikać roszczenie dochodzone pozwem. Przedstawiona przez powoda kopia umowy winna być traktowana jako projekt umowy. Nie zawiera ona podpisów stron. Załączona do akt postępowania umowa pożyczki świadczy jedynie o tym, że udzielająca pożyczki spółka dysponowała danymi osobowymi pozwanego. Mając na uwadze treść uzasadnienia pozwu, do rzekomo zawartej umowy pożyczki należy stosować przepisy ustawy o kredycie konsumenckim. Umowa o kredycie konsumenckim winna być zawarta w formie pisemnej. Powód nie przedstawiła żadnego dowodu z którego wynika wola zawarcia umowy przez pozwanego. Nie zostało wyjaśnione w jaki sposób zostały rzekomo ustalone warunki umowy. Pozwany zaprzeczył by był właścicielem rachunku bankowego, na który miały trafić środki z umowy pożyczki. Pozwany podniósł również brak legitymacji czynnej po stronie powoda. Przedstawione dokumenty dotyczące cesji wierzytelności nie wskazują konkretnych wierzytelności i dłużników będących przedmiotem cesji.
Sąd Rejonowy, ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 10.07.2018 r. pozwany zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę o kredyt konsumencki nr (...). Zgodnie z umową otrzymał pożyczkę w kwocie 1.300 zł. Całkowity koszt pożyczki wynosił 724,33 zł, na który składała się całkowita suma odsetek w kwocie 71,46 zł, połata za zatwierdzenie pożyczki w kwocie 130,57 zł, opłata administracyjna w kwocie 522,30 zł. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 2.024,33 zł. Pożyczka miała być spłacona w 12 ratach miesięcznych w kwocie po 168,70 zł. Termin zapłaty ostatniej rat był ustalony na dzień 20.07.2019 r. Integralną część umowy pożyczki stanowiły ogólne warunki udzielenia kredytów konsumenckich. W dniu 10.07.2018 r. na rachunek bankowy pozwanego została przekazana kwota 1300 zł.
W dniu 18.11.2019 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarł z powodem umowę nabycia wierzytelności, zgodnie z którą powód nabył od wierzyciela pierwotnego wierzytelność wynikającą z umowy pożyczki nr (...). (dowody k. 20-63)
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową. Pozwany bowiem nie przedstawiła żadnych dowodów.
Powód przedstawił dowody w postaci wydruków komputerowych i kserokopii dokumentów. Wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym, co wynika z przyjętej powszechnie wykładni przepisów art. 308 k.p.c., wydruk komputerowy stanowi bowiem inny środek dowodowy, o którym mowa w art. 308 k.p.c., 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Przedstawione przez powoda kserokopie dokumenty nie są co prawda poświadczone za zgodność z oryginałem, jednakże jak wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Gdańsku w Wyroku z dnia 8 kwietnia 2019 r. w sprawie V ACa 613/18, niewątpliwie kserokopie mają określoną moc dowodową, stanowią legalny środek dowodowy w postępowaniu, mogą stanowić podstawę ustaleń w sprawie. Sama okoliczność, że część załączonych dokumentów nie była poświadczona za zgodność nie sprawia, że na ich podstawie nie można było uwzględnić powództwa i dokonać ustaleń faktycznych.
W ocenie sądu, w realiach niniejszej sprawy nie było podstaw do kwestionowania mocy dowodowej przedstawionych przez powoda wydruków komputerowych i kserokopii dokumentów.
Za umowę o kredy konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art.3 ust. 2 pkt 1 ustawy o kredycie konsumenckim), tak jak to mamy w niniejszej sprawie.
Jeżeli wartość pożyczki przekracza 1000 zł, umowa powinna być zawarta dla celów dowodowych z zachowaniem formy dokumentowej. (art.720 § 2 k.c.) Dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią.(art. 77 3 k.c.) Umowa zawarta bez zachowania tej formy nie jest nieważna (art. 73), jednak przy dochodzeniu wynikających z niej roszczeń powstają ograniczenia dowodowe wynikające z art. 74 § 1–3 k.c.
Ustawa o kredycie konsumenckim również nie przewiduje nieważności umowy zawartej bez zachowania formy pisemnej. (art.29) Ponadto w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z umowami zawartymi na odległość.
Ponadto, jak wynika z tych dowodów umowy zostały zawarte na odległość. Do umów tych będzie, oprócz ustawy z dnia 12.05.2011r. o kredycie konsumenckim, mieć zastosowanie ustawa z dnia 30.05.2014 r. o prawach konsumentów, zgodnie z art. 4 ust. 2 ostatni powołanej ustawy. Ustawa z dnia 30.05.2014 r. o prawach konsumentów określa w art. 2 ust. 1, że umową zawarta na odległość jest umowa zawarta z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie. Zgodnie z art. 39 cyt. ustawy najpóźniej w chwili wyrażenia przez konsumenta woli związania się umową, przedsiębiorca jest obowiązany poinformować konsumenta w sposób wskazujący na zamiar zawarcia umowy i odpowiadający rodzajowi użytego środka porozumiewania się na odległość warunki umowy wskazane w ust. 1 powołanego przepisu. Przedsiębiorca obowiązany jest do przekazania konsumentowi tych warunków, utrwalonych na piśmie lub innym trwałym nośniku dostępnym konsumentowi. (art.39 ust. 3 cyt. ustawy) Trwałym nośnikiem jest natomiast narzędzie lub umożliwiające konsumentowi lub przedsiębiorcy przechowywanie informacji kierowanych osobiście do niego, w sposób umożliwiający dostęp do informacji w przyszłości przez czas odpowiedni do celów, jakim służą, i które pozwalają na odtworzenie przechowywanych informacji w niezmienionej postaci. (art.2 ust.4 cyt. ustawy)
Przy zawieraniu umowy na odległość nie jest zatem wymagane do ich skutecznego zawarcia by były one podpisane przez strony umowy. Ponadto nawet niepodpisane wydruki pozostają dokumentem w znaczeniu powszechnej na gruncie prawa cywilnego definicji dokumentu sformułowanej w art. 77 3 k.c. (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 18 maja 2017 r. V ACa 484/16)
Powód przedstawił zawartą z pozwanym umowę pożyczki nr (...), które zawierają informację o warunkach umowy określone w art. 39 ustawy z dnia 30.05.2014 r. o prawach konsumentów. Umowy te zawierają dane osobowe pozwanego, jej imię, nazwisko numer dowodu osobistego, numer PESEL, adres zamieszkania oraz numer telefonu i adresu e-mail. Ponadto powód przedstawił dowód przelewu przez pożyczkodawcę w dniu 10.07.2018 r., a więc w dniu zawarcia umów, na rachunek bankowy kwoty 1300 zł stanowiącej kwotę pożyczki. Przelew ten wskazuje jako odbiorcę pozwanego oraz, iż jest to kwota tytułem pożyczki nr (...). Pozwany nie przestawił dowodu, że rachunek bankowy wskazany w dowodzie przelewu nie jest jego rachunkiem bankowym.
Sekwencja czynności wskazuje zatem że doszło do zawarcia umowy pożyczki nr (...) na kwotę 1300 zł między pozwanym a pierwotnym wierzycielem.
Odnośnie pozaodsetkowych kosztów pożyczki, to ich wysokość odpowiada maksymalnej wysokości pozakodeksowych kosztów kredytu obliczonej według wzoru podanego w przepisie art. 36a ustawy z dnia 12.05.2011 r. o kredycie konsumenckim.
Z przedstawionej przez powoda umowy nabycia wierzytelności z dnia 18.11.2019 r. i załącznika do tej umowy, w ocenie sądu, wynika że powód nabył od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., wierzytelność w stosunku do pozwanego wynikającą z umowy nr (...). Na stronie 9 wykazu wierzytelności będących przedmiotem umowy po lp. 695 wskazana jest wierzytelność wynikająca z umowy nr (...).
W tym stanie rzeczy na mocy powołanych przepisów orzeczono jak w sentencji.
O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 k.p.c., na które składa się opłata od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika, opłata skarbowa od pełnomocnictwa.
z/1.(...)
2.(...)
3.(...)
(...)