UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. w pozwie z dnia 10 kwietnia 2013 r. wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, skierowanym przeciwko L. K., zażądał zapłaty na swoją rzecz kwoty 690,88 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, iż na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 lipca 2012 r. zawartej z (...) Sp. z o.o. przejęła od wskazanej spółki prawo do wierzytelności wobec pozwanej z tytułu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, łączącej pozwaną z (...) Sp. z o.o.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie w dniu 19 kwietnia 2013 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodny z żądaniem pozwu. (sygn. akt VI Nc-e 753127/13 ).

W dniu 13 maja 2013 r. do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie wpłynął sprzeciw pozwanej, w którym domagała się ona oddalenia powództwa w całości i obciążenia strony powodowej kosztami postępowania.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana podniosła, iż w dniu 31 grudnia 2009 r. pozwana zakupiła w (...) S.A. modem (...) 636-urządzenie mające zapewnić bezprzewodowy dostęp do internetu. Pozwana posiadała wówczas komputer o odpowiednich parametrach z zainstalowanym systemem operacyjnym W. (...). Pozwana podniosła, iż nie zakupiła wówczas modemu w promocyjnej cenie, gdyż sprzedawca poinformował pozwaną, że jest to typ zbyt słaby by zapewnić łączność na obrzeżach W. ( 150 m od granicy miasta ) i pozwana za radą sprzedawcy zakupiła modem wprawdzie droższy i będący poza promocją, ale taki który miał działać niezawodnie. Także w dołączonej do modemu instrukcji obsługi operator zapewnił, że (...) to najlepszy mobilny dostęp do internetu z dowolnego miejsca i o dowolnej porze. Pozwana podniosła, iż w rzeczywistości dostęp ten był bardzo ograniczony. Jednak z uwagi na utratę pracy i konieczność sprawowania opieki na niepełnosprawną córką, pozwana nie odstąpiła od umowy i nadal płaciła abonament w zasadzie, nie korzystając z modemu. Pozwana wskazała, iż pierwszą reklamację złożyła w marcu 2010 r.. (...) S.A. nie uznała reklamacji wskazując, iż modem może nie funkcjonować prawidłowo z przyczyn od operatora niezależnych. Pozwana wskazała jednak, iż w regulaminie operator zapewnił, iż za opłatę abonamentową abonent uzyskuje „ nieograniczony dostęp do internetu” - par. 2 punkt 6 lit. a regulaminu. Pismem z dnia 14 września 2010 r. pozwana wystąpiła do operatora o wyrażenie zgody na wcześniejsze rozwiązanie umowy uzasadniając prośbę w ten sposób, że nie ma uzasadnienia dla opłacenia abonamentu skoro nie otrzymuje w zamian żadnej usługi. Ponadto w związku z często powtarzaną czynnością wsuwania i wysuwania modemu, a to w wyniku pojawiającego się ciągle napisu: „ proszę odłączyć modem ”, chociaż tkwił on już w porcie, spowodowało, że część metalowa oddzieliła się od plastikowej oprawki, gdyż obie części łączone były klejem. Uszkodzony modem pozwana zareklamowała, jednakże (...) S.A. nie odpowiedział na reklamację w określonym terminie 30 dni ani też później – ar. 106 punkt 2 Prawa telekomunikacyjnego. Przekazania modemu do naprawy w dniu 13 września 2010 r. jest także dowodem w ocenie pozwanej, że co najmniej od tej daty nie korzysta z usługi. Tymczasem jedna z faktur jest fakturą za miesiąc wrzesień, a druga za miesiąc październik 2010 r.. Trzecia natomiast faktura jest fakturą zawierająca karę umowną , której żądanie jest, jak podniosła pozwana, oczywiście bezzasadne zważywszy na powyższe okoliczności. Pozwana podniosła, iż to ona jest osobą poszkodowaną w tym procesie.

Na mocy postanowienia z dnia 21 maja 2013 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty w całości przekazał rozpoznanie sprawy do tut. Sądu na podstawie art. 505³⁶ § 1 k.p.c.

Pismem z dnia 18 lipca 2013 r. strona powodowa uzupełniła pozew wniesiony w elektronicznym postępowaniu podtrzymując stanowisko zajęte w uprzednio złożonym pozwie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

L. K. w dniu 31 grudnia 2009 r. zawarła z (...) S.A. w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Przedmiotem niniejszej umowy było świadczenie przez (...) S.A. w W. usługi w ruchomej publicznej sieci telekomunikacyjnej, aktywowania usługi poczty głosowej w języku polskim, transmisje danych, identyfikacje rozmówcy. Umowa została zawarta na czas oznaczony – 24 miesiące.

Dowód: umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 31.12.2009 r.,

k. 34 - 35;

oświadczenie abonenta k. 36;

Pozwana zakupiła w (...) S.A. modem (...)urządzenie mające zapewnić pozwanej bezprzewodowy dostęp do internetu. Pozwana posiadała wówczas komputer o odpowiednich parametrach z zainstalowanym systemem operacyjnym W. (...). Pozwana nie skorzystała z obowiązującej wówczas promocji na modem, gdyż sprzedawca poinformował pozwaną, że modem objęty promocją jest zbyt słaby by zapewnić łączność na obrzeżach W.. Pozwana zakupiła modem droższy i poza promocją, ale taki który miał działać niezawodnie. Także w dołączonej do modemu instrukcji obsługi operator zapewnił, że (...) to najlepszy mobilny dostęp do internetu z dowolnego miejsca i o dowolnej porze.

Dowód: instrukcja obsługi k. 9 verte – 11;

przesłuchanie pozwanej k. 60;

Pozwana podniosła, iż w rzeczywistości dostęp ten był bardzo ograniczony i to niezależnie od pory dnia. Jednak z uwagi na utratę pracy i konieczność sprawowania opieki na niepełnosprawną córką, pozwana nie odstąpiła od umowy i nadal płaciła abonament w zasadzie nie korzystając z modemu.

Dowód: zeznania świadka M. K. k. 59;

zeznania świadka J. R. k. 59-60;

przesłuchanie pozwanej k. 60;

zaświadczenie z dnia 29.04.2013 r. k. 9;

Pozwana reklamację złożyła w marcu 2010 r.. (...) S.A. pismem z dnia 29 marca 2010 r. wskazał, iż pakietowa transmisja danych nie gwarantuje, dużej przepływności danych. (...) SA udostępnia łącze o określonej szybkości transmisji danych, jej realna wartość zależy również od obciążenia danej stacji bazowej. Kolejnym czynnikiem mającym wpływ na funkcjonowanie usługi (...) to ilość osób łączących się z daną stroną internetową za pośrednictwem terminali mobilnych, jak i innych połączonych w inny sposób. (...) SA w W. ostatecznie nie uznała reklamacji.

Dowód: pismo (...) SA w W. z dnia 29.03.2010 r. k. 11 verte;

W związku z często powtarzaną czynnością wsuwania i wysuwania modemu, a to w wyniku pojawiającego się ciągle napisu: „ proszę odłączyć modem ”, chociaż tkwił on już w porcie, spowodowało, że część metalowa oddzieliła się od plastikowej oprawki, gdyż obie części łączone były klejem. Uszkodzony modem pozwana zareklamowała w dniu 13 września 2010 r. (...) S.A. w W. nie odpowiedziało pozwanej na reklamację.

Dowód: formularz z dnia 13.09.2010 r. k. 12;

przesłuchanie pozwanej k. 60;

Pismem z dnia 14 września 2010 r. pozwana wystąpiła do operatora o wyrażenie zgody na wcześniejsze rozwiązanie umowy uzasadniając prośbę w ten sposób, że nie ma uzasadnienia dla opłacenia abonamentu skoro nie otrzymuje w zamian żadnej usługi.

Dowód: pismo pozwanej z dnia 14.09.2010 r. k. 12 verte i k. 13;

przesłuchanie pozwanej k. 60;

Pismem z dnia 22 października 2010 r. (...) SA w W. poinformowało pozwaną, iż po zapoznaniu się z całością dokumentacji i nie uwzględniono reklamacji. Poinformowano pozwaną, iż w miejscowości W. przy ul. (...) parametry emitowanego sygnału radiowego umożliwiają korzystanie z pakietowej transmisji danych. Jednakże dla prawidłowego działania usługi (...) istotna jest czułość modemu i dobór modemu do parametrów technicznych komputera. Nie bez znaczenia pozostają natomiast niezależne od operatora czynniki jak ukształtowanie terenu i inne fizyczne bariery uniemożliwiające transmisję danych.

Dowód: pismo (...) SA w W. z dnia 22.10.2010 r. k. 13 verte -14;

Pismem z dnia 10 listopada 2010 r. pozwana rozwiązała umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

Dowód: pismo z dnia 10.11.2010 r. k. 16;

Pismem z dnia 2 lutego 2011 r. (...) S.A. w W., w związku z pismem pozwanej z dnia 19 stycznia 2011 r. dotyczącej rozwiązania umowy, poinformowało pozwaną, iż droga reklamacji została wyczerpana.

Dowód: pismo (...) S.A. w W. z dnia 2.02.2011 r. k. 14 verte;

Pozwana pismem z dnia 28 lutego 2011 r. zwróciła się o przeprowadzenie postępowania mediacyjnego do Urzędu Komunikacji Elektronicznej Oddział we W..

Dowód: pismo pozwanej z dnia 28.02.2011 r. k. 17;

(...) S.A. w W. wystawił na rzecz pozwanej faktury Vat z dnia 6 września 2010 r. na kwotę 49 zł, z dnia 20 października 2010 r. na kwotę 49 zł, z dnia 22 listopada 2010 r. na kwotę 433,63 zł.

Dowód: faktura VAT z dnia 20.09.2010 r. k. 31 verte;

faktura VAT z dnia 20.10.2010 r. k. 32 verte;

faktura VAT z dnia 22.11.2010 r. k. 33 verte;

W dniu 23 lipca 2012 r. (...) Sp. z o.o. w W. i (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. zawarli umowę sprzedaży wierzytelności. W par. 3 zbywca oświadczył, iż przysługują mu niesporne i wymagalne wierzytelności pieniężne w stosunku do dłużników wynikające z zawartych umów. Zbywca oświadczył, iż sporządzi i dołączy do umowy płytę CD, która będzie zawierała wykaz wierzytelności objętych umowa. Zgodnie z par. 3 pkt 5 umowy, nabywca może sporządzić w formie pisemnej wykaz wierzytelności. Wykaz zostanie podpisany przez strony umowy w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach po jednym dla każdej ze stron oraz będzie podpisany przez strony umowy. Zbywca ma prawo odmówić podpisania wykazu, jeśli będzie niezgodny z załącznikiem.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 23.07.2012 r. k. 30;

Pismem z dnia 5 listopada 2012 r. strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty zadłużenia w kwocie 663,99 zł. Pozwana pismem z dnia 14 października 2011 r. odpowiedziała na powyższe wezwanie odmawiając zapłaty.

Dowód: przesądowe wezwanie do zapłaty, k. 37;

pismo pozwanej z dnia 14.10.2011 r. k. 18;

W dniu 27 marca 2013 r. strona powodowa wystawiła wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego.

Dowód: wyciąg k. 29;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa domagała się zapłaty od pozwanego należności wynikających z faktury Vat z dnia 6 września 2010 r. na kwotę 49 zł, z dnia 20 października 2010 r. na kwotę 49 zł, z dnia 22 listopada 2010 r. na kwotę 433,63 zł. ( k. 31-33 ).

W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała, aby nabyła konkretną wierzytelność przysługującą wobec pozwanej. Przede wszystkim wskazać należy, iż umowę przelewu wierzytelności zawarła strona powodowa z (...) Sp. z o.o. w W., a nie (...) S.A. w W. z którą pozwana zawarła umowę i która wystawiła rachunki na podstawie których strona powodowa domaga się zasądzenia należności. Strona powodowa nie wykazała natomiast dlaczego stroną zawartej umowy była (...) Sp. z o.o. a nie (...) SA. Ponadto zgodnie z zawartą umową z dnia 23 lipca 2012 r., par. 3 umowy, zbywca oświadczył, iż sporządzi i dołączy do umowy płytę CD, która będzie zawierała wykaz wierzytelności objętych umową. Ponadto zgodnie z par. 3 pkt 5 umowy, nabywca może sporządzić w formie pisemnej wykaz wierzytelności, który zostanie następnie podpisany przez strony umowy w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach po jednym dla każdej ze stron oraz będzie podpisany przez strony umowy. Zbywca ma prawo odmówić podpisania wykazu, jeśli będzie niezgodny z załącznikiem. Strona powodowa nie dołączyła jednak do akt sprawy informacji o wierzytelnościach będących przedmiotem umowy, które w sposób dostateczny identyfikowałyby oraz indywidualizowały przedmiot przelewu.

Przelew wierzytelności dochodzonej w niniejszym postępowaniu w ocenie Sądu budzi istotne wątpliwości w świetle zgromadzonych dowodów. Z przedłożonej bowiem przez stronę powodową umowy przelewu wierzytelności nie sposób wywieść, aby jej przedmiotem była wierzytelność przysługująca stronie powodowej przeciwko pozwanej. Tym samym dokument ten nie potwierdza, aby strona powodowa nabyła wierzytelność przeciwko pozwanej i wstąpiła w miejsce dotychczasowego wierzyciela, co z kolei uprawniałoby go do żądania spełnienia świadczenia.

Nadmienić w tym miejscu należy, iż przelew, inaczej cesja (łac. cessio) jest umową, z mocy której wierzyciel (zbywca, zwany też cedentem) przenosi na nabywcę (cesjonariusza) wierzytelność przysługującą mu wobec dłużnika (debitora). Umową cesji dotychczasowy wierzyciel przenosi więc wierzytelność na nowego wierzyciela. Podstawowym wynikiem przelewu wierzytelności jest sukcesyjne wstąpienie cesjonariusza w miejsce cedenta. Dla skuteczności przelewu konieczne jest zawarcie umowy pomiędzy cedentem a cesjonariuszem. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez cedenta – zbywcę. Przelew powoduje więc, że cedent przestaje być wierzycielem, a staje się nim cesjonariusz. Dotychczasowy wierzyciel zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Cesjonariusz nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu. Zmienia się tylko osoba wierzyciela, czyli osoby uprawnionej do żądania spełnienia świadczenia (Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania – część ogólna, Warszawa 2008, s. 367; W. Czachórski, A. Brzozowski, M. Safjan, E. Skowrońska-Bocian, Zobowiązania..., s. 358; H. Ciepła (w:) Komentarz..., s. 587; L. Stecki (w:) Kodeks..., s. 504; K. Zagrobelny (w:) Kodeks..., s. 918).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy konsekwencją nie wykazania przez stronę powodową, iż umową przelewu z dnia 10 października 2011 r. doszło do przeniesienia na stronę powodową wierzytelności przysługującej zbywcy wobec pozwanego, jest również nie wykazanie zakresu i stanu tej wierzytelności.

Strona powodowa dla wykazania istnienia i zakresu przysługującej mu przeciwko pozwanemu wierzytelności, przedłożyła dowód z dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego wystawiony dnia 06 marca 2012 r. Jednakże, w ocenie Sądu, wobec nie wykazania, iż miał miejsce przelew wierzytelności objętej żądaniem pozwu, za nieudowodnione należało uznać, iż doszło do nabycia tej wierzytelności przez powodowy fundusz sekurytyzacyjny.

Powyższej oceny nie podważa treść przedstawionego przez powoda dokumentu – wyciągu z jego własnych ksiąg rachunkowych. Biorąc bowiem pod uwagę zmianę stanu prawnego, spowodowaną uznaniem przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 25 lipca 2011 r. (P 1/10, Dz. U. Nr 152, poz. 900) art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych w części, w jakiej nadaje on moc prawną dokumentu urzędowego wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, za niezgodny z art. 2, 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji, aby udowodnić istnienie dochodzonej przez fundusz wierzytelności i jej wysokości, nie wystarczy przedłożyć sądowi wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu, bez potrzeby wskazywania tytułu, ani okoliczności, w jakich zobowiązanie powstało. Powołane orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego skutkowało powrotem do zasady w postępowaniu cywilnym, iż to strona powodowa – w sporze z konsumentem – pozwanym, musi udowodnić istnienie dochodzonej wierzytelności, okoliczności jej powstania oraz jej wysokość.

W obecnym kształcie procesu cywilnego podkreśla się jego kontradyktoryjny charakter, czego wyrazem jest przede wszystkim dyspozycja art. 232 k.p.c., określająca obowiązek stron do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co z kolei jest potwierdzeniem reguły art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Przepis art. 6 k.c. ma charakter generalny, jednak ciężar dowodu w polskim procesie cywilnym wiąże się z obowiązkiem twierdzenia i obowiązkiem dowodzenia tych wszystkich okoliczności, które mogą być, stosownie do art. 227 k.p.c., przedmiotem dowodu. Wynika stąd, iż powód musi udowodnić fakty tworzące jego prawo, a pozwany fakty, które przeszkodziły powstaniu prawa powoda lub je zniweczyły. Zasadę kontradyktoryjności (sporności) w polskim procesie cywilnym potwierdza nadto norma art. 3 k.p.c., w związku z art. 227 k.p.c. Zgodnie z dyspozycją art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody, a na podstawie art. 232 k.p.c. strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, przy czym Sąd może dopuścić dowód nie wskazany przez stronę. Obecny kształt art. 3 k.p.c. i art. 232 k.p.c., powtarzającego w zasadzie regułę art. 6 k.c., jest przejawem dążenia ustawodawcy do wzmocnienia uprawnień i obowiązków stron w zakresie wskazywania stosunków i okoliczności faktycznych, spornych między nimi, z których wywodzą swoje prawa i na których opierają swe żądania.

Podkreślić należy, iż zasady art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane muszą być przede wszystkim w ten sposób, że strona która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na tej stronie spoczywał. Zaznaczenia wymaga, iż nie jest rzeczą sądu poszukiwanie za stronę dowodów przez nią nie wskazanych, mających na celu udowodnienie jej twierdzeń, co wyraźnie zaznaczył Sąd Najwyższy w wyroku z 17 grudnia 1996 r. ( OSN 1997, poz. 76). Zasadnicza rola sądu sprowadza się do prawnej i faktycznej oceny materiału dowodowego przedstawionego przez strony, a dopuszczenie dowodów z urzędu jest bowiem prawem, a nie obowiązkiem sądu, z którego to prawa powinien korzystać nader ostrożnie, tak by swoim działaniem nie wspierać żadnej ze stron procesu, a w szczególności nie działać na rzecz strony, która pomimo tego, iż dysponuje profesjonalną obsługą prawną, w procesie zachowuje się biernie.

Wobec powyższego, w myśl art. 232 k.p.c. to strona powodowa była obowiązana przede wszystkim wykazać nabycie wierzytelności wobec pozwanego oraz wskazać dowody dla stwierdzenia faktu istnienia tej wierzytelności i jej wysokości. Strona powodowa winna przede wszystkim wskazać z jakiego tytułu dochodzi kwot żądanych w pozwie, na jakiej podstawie zostały naliczone i za jakie usługi wynikające z umowy o świadczenie usług. Dołączenie wyciągu z ksiąg rachunkowych oraz faktur VAT wystawionych za naliczone pozwanej opłaty, w tym przede wszystkim faktura na kwotę 433,63 zł, a także umowy o abonament nie stanowią jeszcze dowodu na poparcie tych twierdzeń. W szczególności strona powodowa przede wszystkim jeśli chodzi o kwotę 433,63 zł winna przede wszystkim wskazać z jakiego tytułu dochodzi tej kwoty, na jakiej podstawie została ona naliczone i za jakie usługi wynikające z umowy o świadczenie usług, nie wystarczy przedłożenie samej faktury Vat ze stwierdzeniem, iż faktura została wystawiona za „ dodatkowe uznanie i obciążenia ”. Z przedłożonej do akt sprawy umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nie wynika sposób oraz wysokość naliczonych pozwanej opłat. Obowiązkiem strony powodowej było przede wszystkim wskazanie jakich kwot i na jakiej podstawie, ze wskazaniem sposobu ich naliczenia i podstawy naliczenia się domaga. Rzeczą Sądu, a przede wszystkim pozwanej, nie jest bowiem poszukiwanie wśród załączonych do pozwu dokumentów, wobec nieprecyzyjnego sformułowania żądania pozwu jakich kwot , z jakiego tytułu i na jakiej podstawie domaga się strona powodowa.

W tym miejscu wskazać należy, iż Sąd nie odniósł się do wniosku strony powodowej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu księgowości , gdyż strona powodowa zgłosiła go, jak wskazała w piśmie z dnia 29 stycznia 2013 r. ( k. 13 ) tylko w przypadku kwestionowania przez pozwanego faktu zawarcia umowy i brak zapłaty kwot wskazanych w fakturach. Pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia umowy, braku zapłaty powyższych kwot, a kwestionowała co do zasady roszczenie tj. możliwość wystawienia przez stronę powodową faktur na powyższe kwoty. Ponadto wskazać należy, iż dowód z opinii biegłego sądowego nie może zmierzać do wyręczenia strony z obowiązku przytoczenia okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie pozwu i poszukiwania dowodów za stronę celem wykazania zasadności jej twierdzeń. Wskazać również należy, iż strona wnioskująca o przeprowadzenie dowodu w sprawie, winna zgłosić stosowny wniosek, a nie uzależniać dopuszczenie dowodu od zachowania przeciwnika procesowego i nakładać na Sąd podjęcie decyzji w zakresie dopuszczenia dowodu lub nie. Jak wskazano już powyżej to strona która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, natomiast rola sądu sprowadza się do prawnej i faktycznej oceny materiału dowodowego przedstawionego przez strony, a nie podejmowania za stronę decyzji w zakresie dopuszczenia dowodu lub nie, tym bardziej strony reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika.

Z tych też powodów Sąd oddalił powództwo w całości.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE