UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 6 listopada 2019 roku, wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, skierowanym przeciwko Ł. B., (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o zasądzenie na swoją rzecz kwoty 1.273,59 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty od kwoty 1.267,59 zł. Nadto, powódka wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w kwocie 30 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W treści uzasadnienia wskazano, iż w dniu 9 sierpnia 2019 roku za pośrednictwem platformy internetowej została zawarta umowa pożyczki, zgodnie z którą pozwany miał w terminie 30 dni dokonać zwrotu pożyczonej kwoty 1.000,00 zł, a nadto prowizji w kwocie 240,00 zł. Podano, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się również skapitalizowane odsetki maksymalne za opóźnienie w kwocie 27,59 zł za okres od dnia 10 września 2019 roku dnia 5 listopada 2019 roku (dzień poprzedzający złożenie pozwu) oraz opłata w wysokości 6 zł za wezwanie do zapłaty.

(pozew k.4-6, pełnomocnictwo k.13, odpis z KRS k.14-15)

Postanowieniem z dnia 12 grudnia 2019 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał do sprawę do Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi.

(postanowienie k.7v.)

Pismem z dnia 10 lutego 2020 roku, na skutek wezwania Sądu, powódka uzupełniła braki formalne pozwu w ten sposób, że złożyła odpis pełnomocnictwa, oraz kserokopię odpisu z KRS. Uiszczono także wymaganą opłatę od pozwu. Do pisma nie załączono jednak żadnego ze wskazanych w treści pisma dokumentów wskazanych uprzednio w liście dowodów zamieszczonej pod uzasadnieniem pozwu ani żadnych dokumentów powołanych w treści tego pisma. W związku z tym, zarządzeniem z dnia 11 marca 2020 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(pismo pełnomocnika powódki wraz z załącznikami k.9-10 v., zarządzenie k.17)

Na rozprawie w dniu 29 stycznia 2021 roku nikt się nie stawił. Pozwany złożył odpowiedzi na pozew ani wyjaśnień, nie wnosił o rozpoznania sprawy pod jego nieobecność.

(protokół rozprawy k.27)

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

W przedmiotowej sprawie Sąd wydał wyrok zaoczny, z uwagi na spełnienie przesłanek z art. 339 § 1 k.p.c. i art. 340 k.p.c. Oczywiście, wydanie wyroku zaocznego nie przesądzało o uwzględnieniu powództwa. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości (por. uzasadnienie orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71, OSNCP 1972/7-8/150). Albowiem, jak wskazuje się w judykaturze, z treści art. 339 § 2 k.p.c. nie wynika, aby wydanie wyroku zaocznego wiązało się z niemal automatycznym uznaniem wszelkich twierdzeń strony powodowej za prawdziwe (tak między innymi Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 10 lutego 2016 roku, I ACa 1183/15, opubl. L.). W przedmiotowej sprawie, twierdzenia faktyczne powoda budziły jednak uzasadnione wątpliwości Sądu wobec braku złożenia jakichkolwiek dokumentów dotyczących żądania pozwu.

Powódka wnosiła o zasądzenie kwoty objętej pozwem z tytułu łączącej strony umowy pożyczki z dnia 9 sierpnia 2019 roku.

W treści pisma uzupełniającego braki formalne pozwu, pełnomocnik pozwanej odwoływał się do dokumentów wskazanych w treści pozwu – wydruku umowy pożyczki z dnia 9 sierpnia 2018 roku z załącznikami, wydruku ramowej umowy pożyczki z dnia 7 grudnia 2018 roku, ostatecznego wezwania do zapłaty, a także prowadzonej przez strony korespondencji mailowej, potwierdzenia wypłaty pożyczki na rzecz pozwanego, wydruku z systemu powoda na okoliczność weryfikacji tożsamości pozwanego, potwierdzenia nadania ostatecznego wezwania do zapłaty. Do owego pisma nie załączono jednak żadnego ze wskazanych dokumentów.

W konsekwencji, powódka nie udowodniła, iż łączyła ją z pozwanym umowa pożyczki z dnia 9 sierpnia 2018 roku, jaka była jej treść, czy kwota pożyczki i w jakiej wysokości została wypłacona pozwanemu ani że roszczenie powódki jest wymagalne i od kiedy.

Zgodnie art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art.232 k.p.c., w świetle którego strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw.

Na marginesie należy w tym miejscu przytoczyć treść art. 207 § 6 k.p.c., zgodnie z którym Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie złożyła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Zgodnie z treścią powołanego powyżej przepisu zaniedbania strony w zakresie zgłoszenia na oznaczonym etapie postępowania twierdzeń i dowodów rodzą poważne konsekwencje, bowiem strona ta traci prawo ich powołania na późniejszym etapie postępowania. W niniejszej sprawie, uznać należy, iż powódka winna była złożyć dowody na popracie twierdzeń wskazanych w pozwie wraz z pismem uzupełniającym braki formalne pozwu, zaś pierwsze posiedzenie przeznaczone na rozprawę wyznaczało dla strony powodowej ostateczny termin na zgłoszenie stosownych wniosków dowodowych, czego jednak powódka nie uczyniła. Konstatacji tej nie zmienia okoliczność, iż Kodeks postępowania cywilnego daje stronom możliwość przedstawienia nowych dowodów w postępowaniu odwoławczym (art. 381 k.p.c.). Możliwość ta jest bowiem obostrzona określonymi warunkami - potrzeba powołania się na dany dowód musi się ujawnić już po zakończeniu postępowania przed Sądem pierwszej instancji - przy czym strona nie może skutecznie żądać ponowienia lub uzupełnienia dowodu w postępowaniu apelacyjnym jedynie dlatego, że spodziewała się korzystnej dla siebie oceny określonego dowodu przez Sąd pierwszej instancji (por. wyrok Sądu N. z dnia 10 lipca 2003 roku, I CKN 503/01, LEX nr 121700; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1999 roku, I PKN 640/98, OSNP 2000/10/389).

Na gruncie przedmiotowej sprawy uznać należy, że konieczność wykazania istnienia zobowiązania pozwanego i jego wysokości istniała już na etapie postępowania przed sądem pierwszej instancji, skoro twierdzenia te stanowiły podstawę roszczenia dochodzonego niniejszym powództwem.

Powódka od początku postępowania była reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, który winien monitorować postępowanie w sprawie, w tym ustalić przyczyny odmowy wydania nakazu zapłaty oraz podjąć ewentualne dalsze czynności mające na celu wykazanie zasadności żądania powódki.

Natomiast, nie jest rolą Sądu ustalanie z jakiej przyczyny powódka nie złożyła do akt sprawy dokumentów, na które powoływała się w swoim piśmie.

Mając na uwadze powyższe, powództwo podlegało oddaleniu w całości.

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE