UZASADNIENIE

R. Ś. stanął pod zarzutem tego, że w okresie od 6 grudnia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. w W. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 333,20 zł firmę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...) poprzez wprowadzenie w błąd co do rzetelności przeprowadzenia transakcji zawartych za pośrednictwem sklepu internetowego (...).pl tj. nie dokonanie zapłaty za dwa telefony komórkowe marki N. (...) zakupione za pośrednictwem w/wym. sklepu, czym działał na szkodę w/wym. spółki, przy czym w czasie czynu zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem miał ograniczona w stopniu znacznym, tj. czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k., a także tego, że w okresie czasu od 10 stycznia 2011 r. do 8 marca 2011 r. w W. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 971,13 zł spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...) poprzez wprowadzenie w błąd co do rzetelności przeprowadzenia transakcji zawartych za pośrednictwem sklepu internetowego (...).pl, tj. złożenie zamówienia w dniu 10 stycznia 2011 r. na zakup dwóch telefonów marki N. (...) za łączną kwotę 297,20 zł, złożenie zamówienia w dniu 25 stycznia 2011 r. na zakup golarki męskiej marki P. (...) za kwotę 144,80 zł, złożenie zamówienia w dniu 28 stycznia 2011 r. na zakup telefonu marki N. (...) za kwotę 149,76 zł, złożenie w dniu 2 lutego 2011 r. zamówienia na zakup dwóch telefonów: marki L. (...) za kwotę 108,98 zł oraz telefonu marki S. (...) za kwotę 120,93 zł, złożenie zamówienia w dniu 8 marca 2011 r. na zakup telefonu marki N. (...) za kwotę 149,76 zł, przy czym zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na wyrycie przez pracowników w/w spółki błędu systemu sprzedaży, przy czym w czasie czynu zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem miał ograniczoną w stopniu znacznym, tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w W., IV Wydział Karny wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2013 roku w sprawie o sygn. akt IV K 115/12 ustalając, iż oskarżony dopuścił się tego, że w okresie od 6 grudnia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. w W. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 333,20 zł firmę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...) poprzez wprowadzenie w błąd co do rzetelności przeprowadzenia transakcji zawartych za pośrednictwem sklepu internetowego (...).pl tj. nie dokonanie zapłaty za dwa telefony komórkowe marki N. (...) zakupione za pośrednictwem w/wym. sklepu, czym działał na szkodę w/wym. spółki, przy czym w czasie czynu zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem miał ograniczona w stopniu znacznym, czyn ten zakwalifikował jako wypadek mniejszej wagi z art. 286 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k., a także tego, że w okresie czasu od 25 stycznia 2011 r. do 8 marca 2011 r. w W. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 674,23 zł spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...) poprzez wprowadzenie w błąd co do rzetelności przeprowadzenia transakcji zawartych za pośrednictwem sklepu internetowego (...).pl, tj. złożenie zamówienia w dniu 25 stycznia 2011 r. na zakup golarki męskiej marki P. (...) za kwotę 144,80 zł, złożenie zamówienia w dniu 28 stycznia 2011 r. na zakup telefonu marki N. (...) za kwotę 149,76 zł, złożenie w dniu 2 lutego 2011 r. zamówienia na zakup dwóch telefonów: marki L. (...) za kwotę 108,98 zł oraz telefonu marki S. (...) za kwotę 120,93 zł, złożenie zamówienia w dniu 8 marca 2011 r. na zakup telefonu marki N. (...) za kwotę 149,76 zł, przy czym zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na wykrycie przez pracowników w/w spółki błędu systemu sprzedaży, przy czym w czasie czynu zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem miał ograniczoną w stopniu znacznym, czyn ten zakwalifikował jako wypadek mniejszej wagi z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k i ustalając, że wina oskarżonego i społeczna szkodliwość czynów nie są znaczne, postępowanie przeciwko oskarżonemu R. Ś. warunkowo umorzył na okres roku (pkt I wyroku) oddając go w okresie próby pod dozór kuratora (pkt II wyroku). Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwoty 333,20 zł (pkt III wyroku), a także zasądził także na rzecz adw. B. C. koszty pomocy prawnej udzielonej z urzędu (pkt IV wyroku) oraz zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych (pkt V wyroku).

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając go na korzyść oskarżonego w części, tj. w zakresie pkt I, II i III. Na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 § 1 pkt 2, 3 k.p.k. obrońca oskarżonego zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:

1. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4 k.p.k., art. 5 § 1 i 2 k.p.k., art. 6 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 167 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. polegającą na:

-: czynieniu ustaleń faktycznych w oparciu o wyselekcjonowany i niekompletny materiał dowodowy w skutek zaniechania inicjatywy dowodowej zmierzającej do ustalenia okoliczności istotnych dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy,
-: podjęciu w postępowaniu przygotowawczym czynności przesłuchania oskarżonego, a następnie czynieniu ustaleń faktycznych na oparciu o wyjaśnienia podejrzanego, który w trakcie czynności nie miał ustanowionego obrońcy z urzędu, podczas gdy zachodziła konieczność podjęcia obrony obligatoryjnej,
-: rozstrzygnięciu wątpliwości, które wyłoniły się w toku na niekorzyść oskarżonego, a więc wbrew zasadzie in dubio pro reo,
-: zaniechaniu przeprowadzenia dowodów istotnych dla obrony oskarżonego;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu, że R. Ś. dopuścił się zarzucanych mu czynów, podczas gdy nie wynika to z dowodów zgromadzonych w sprawie.

Wobec podniesionych zarzutów obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie R. Ś. od zarzucanych mu czynów.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego apelację obrońcy oskarżonego należało uznać za bezzasadną.

Wbrew argumentacji skarżącego Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego. Po wszechstronnym przeanalizowaniu materiałów sprawy, zarówno pod kątem stawianych przez obrońcę oskarżonego zarzutów, jak również okoliczności podlegających badaniu z urzędu, Sąd Odwoławczy uznał, że rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i należy je utrzymać w mocy.

W pierwszej kolejności, niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego, należy wskazać, że nie ulega wątpliwości, iż Sąd I instancji rozpoznając sprawę oskarżonego R. Ś. dopuścił się naruszenia art. 410 k.p.k. polegającego na uczynieniu podstawą wyroku nieujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego złożonych w toku postępowania przygotowawczego znajdujących się na k. 75 akt sprawy ( vide k. 212-213 uzasadnienia wyroku). Należy wskazać, iż wobec regulacji przepisu art. 410 k.p.k., zgodnie z którym podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, za jego obrazę należy uznać nie tylko uczynienie postawą orzeczenia część z ujawnionych w toku rozprawy dowodów, ale także uczynienie podstawą orzeczenia dowodów nieujawnionych w toku rozprawy. Jak wynika z protokołów rozprawy z dnia 14 lutego 2013 roku (k. 190-192) oraz z dnia 17 kwietnia 2013 roku (k. 199-201), Sąd Rejonowy nie odczytał na postawie art. 389 § 1 k.p.k. wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego, a mimo to następnie w uzasadnieniu wyroku powołał się na nie jako część zgromadzonego materiału dowodowego ( vide k. 212-213), nie obdarzając ich jednak przymiotem wiarygodności w zakresie w jakim oskarżony nie przyznał się popełnienia zarzucanych mu czynów. Należy jednak zaznaczyć, iż pomimo dopuszczenia się przez Sąd I instancji naruszenia art. 410 k.p.k., zdaniem Sądu Odwoławczego nie mogło mieć ono wpływu na treść wydanego wyroku. Albowiem oskarżony, składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym, a następnie w toku rozprawy głównej, analogicznie przedstawił okoliczności faktyczne zamówienia przez niego przedmiotów określonych w zarzutach, w szczególności w zakresie nieuiszczenia przez niego należnej ceny zakupu za zamówione przedmioty. Między wyjaśnieniami oskarżonego złożonymi na etapie postępowania przygotowawczego i w toku rozprawy głównej zachodzi podstawowa sprzeczność w zakresie formalnego przyznania się oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu czynów. W postępowaniu przygotowawczym oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, natomiast w toku rozprawy głównej oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Jednocześnie należy zauważyć, iż z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż Sąd Rejonowy nie dał wiary wyjaśnieniom złożonym w postępowaniu przygotowawczym w zakresie nie przyznania się oskarżonego do winy, natomiast dał wiarę wyjaśnieniom złożonym na rozprawie. Oznacza to, iż Sąd I instancji ustalając stan faktyczny opierał się na wyjaśnieniach oskarżonego złożonych w toku rozprawy głównej, tym samym fakt powołania się, z naruszeniem przepisu art. 410 k.p.k., na nieujawnione w toku rozprawy wyjaśnienia oskarżonego z postępowania przygotowawczego nie mógł mieć wpływu na treść ustalonego stanu faktycznego, a w konsekwencji także na treść wyroku.

Na marginesie, należy także zauważyć, iż przepis art. 389 § 1 k.p.k. uprawnia sąd do odczytania oskarżonemu w odpowiednim zakresie protokołów poprzednio złożonych wyjaśnień w sytuacji, gdy oskarżony odmawia wyjaśnień, wyjaśnia odmiennie niż poprzednio albo oświadcza, że pewnych okoliczności nie pamięta. Zatem wobec faktu, że wyjaśnienia oskarżonego R. Ś. z postępowania przygotowawczego oraz postępowania jurysdykcyjnego różnią się wyłącznie w zakresie formalnego przyznania się do winy, natomiast są zbieżne w zakresie przedstawionych okoliczności faktycznych, Sąd rozpoznający sprawę w I instancji mógł odstąpić od odczytania wyjaśnień oskarżonego złożonych w toku postępowania przygotowawczego w trybie art. 389 § 1 k.p.k.

Przechodząc do analizy podniesionego przez obrońcę oskarżonego zarzutu obrazy przepisów postępowania, tj. 4 k.p.k., art. 5 § 1 i 2 k.p.k., art. 6 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 167 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. należy zaznaczyć, że Sąd Odwoławczy w pełni podziela pogląd Sądu I instancji, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wskazuje na popełnienie przez oskarżonego R. Ś. zarzucanych mu czynów. W szczególności należy wskazać, iż z wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie jednoznacznie wynika, iż samodzielnie dokonywał on zamówień podając należący do niego adres e-mailowy, korzystając przy tym z komputerów umieszczonych w świetlicy Caritas, co znajduje potwierdzenie w informacji otrzymanej z (...) S.A. ( vide k. 67) oraz z zeznań świadka A. L. ( vide k. 46-47, 200). Zatem w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego za niezasadny należy uznać zarzut zaniechania przeprowadzenia dowodów istotnych dla obrony oskarżonego oraz czynienia ustaleń faktycznych na podstawie wyselekcjowanego i niekompletnego materiału. Należy wskazać, iż nieprzeprowadzenie przez Sąd Rejonowy z urzędu dowodu w postaci przesłuchania przedstawiciela Caritas przy ul. (...) w K. i osób korzystających z komputerów w świetlicy tej placówki na okoliczność ich udostępniania do użytku, znajduje swoje uzasadnienie we wskazanej wyżej jednoznaczności już zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności w postaci wyjaśnień przyznającego się do popełnienia zarzucanych mu czynów oskarżonego i wskazującego, iż dokonywał on zamówień towaru za pośrednictwem komputerów mieszczących się na świetlicy Caritas.

Przede wszystkim należy stwierdzić, iż Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący mając na uwadze wynikający z art. 2 par. 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. obowiązek oparcia rozstrzygnięcia na prawdziwych ustaleniach faktycznych oraz badania i uwzględniania okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego. Sąd zgromadził wystarczający materiał dowodowy i ocenił go wnikliwie, omawiając szczegółowo wszystkie dowody, nie wykraczając przy tym poza ramy swobodnej oceny dowodów.

Nadto należy podkreślić, iż wątpliwości, o których mowa w art. 5 § 2 k.p.k. odnoszą się do wątpliwości powziętych przez sąd orzekający w sprawie, nie natomiast do wątpliwości powziętych przez strony postępowania. Natomiast w niniejszej sprawie, jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd Rejonowy nie powziął żadnych wątpliwości w zakresie ustaleń dotyczących popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów. Co więcej zgromadzony materiał dowodowy wskazuje na sprawstwo oskarżonego, zatem brak jest jakichkolwiek przesłanek, które miałyby wskazywać, iż Sąd I instancji powinien był podjąć wątpliwości co do poczynionych ustaleń faktycznych. Nie sposób uznać, iż podstawą do powzięcia wątpliwości przez Sąd Rejonowy powinno być nieprzyznanie się przez oskarżonego do winy w toku postępowania przygotowawczego, w szczególności wobec faktu, iż wyjaśniając na rozprawie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów przedstawiając okoliczności ich popełnienia, co potwierdzają pozostałe zgromadzone w sprawie dowody. Dlatego też zarzut rozstrzygnięcia wątpliwości na niekorzyść oskarżonego należy uznać za niezasadny.

Odnosząc się do zarzutu przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym oskarżonego, który nie posiadał obrońcy z urzędu, a następnie czynieniu ustaleń faktycznych na podstawie wyjaśnień podejrzanego, należy wskazać, iż w świetle rozważań poczynionych na wstępie poza argumentami podniesionymi w apelacji, zarzut ten jest bezzasadny. Albowiem jak zostało już wcześniej wskazane, Sąd I instancji mimo powołania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nieujawnionych w toku rozprawy wyjaśnień oskarżonego złożonych w toku postępowania przygotowawczego, nie oparł na nich ustaleń stanu faktycznego, wobec uznania ich za niewiarygodne w zakresie nieprzyznania się przez oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu czynów. Ustalając stan faktyczny, Sąd rozpoznający sprawę w I instancji opierał się na wyjaśnieniach oskarżonego złożonych na rozprawie, które uznał za wiarygodne. Zatem wobec nie oparcie ustaleń faktycznych na wyjaśnieniach oskarżonego z postępowania przygotowawczego, rozpatrywany zarzut jest bezprzedmiotowy i bezzasadny. Nie miej jednak należy wskazać, iż przesłuchanie oskarżonego nie mającego wyznaczonego obrońcy z urzędu, a następnie wykorzystanie wyjaśnień uzyskanych w ten sposób, nie stanowi obrazy przepisów postępowania, jeśli wątpliwości co do poczytalności oskarżonego zostały powzięte podczas tego przesłuchania. Zgodnie z art. 79 § 1 pkt 3 k.p.k. obrońcę w postępowaniu karnym musi mieć oskarżony, jeżeli zachodzi wątpliwość co do jego poczytalności, co oznacza, iż obowiązek wyznaczenia obrońcy z urzędu aktualizuje się w momencie powzięcia wątpliwości, o których mowa w powyższym przepisie. W niniejszej sprawie do powzięcia tych wątpliwości doszło właśnie podczas przesłuchania oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego, dlatego też należy zaakceptować możliwość późniejszego wykorzystanie przedmiotowych wyjaśnień jako podstawy ustalenia stanu faktycznego, do czego jednak, jak wskazano wyżej, w niniejszej sprawie nie doszło.

Przechodząc do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że R. Ś. dopuścił się zarzucanych mu czynów, należy go także uznać za bezzasadny. Albowiem ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż oskarżony R. Ś. dopuścił się zarzucanych mu czynów. W szczególności należy wskazać na wyjaśnienia oskarżonego złożone w toku rozprawy głównej, w których przyznał się on do popełnienia zarzucanych mu czynów i opisał okoliczności ich popełnienia. Oskarżony wskazał na fakt zamówienia przez niego przedmiotów ujętych w zarzutach za pośrednictwem komputerów znajdujących się w świetlicy placówki Caritas, do której uczęszczał oskarżony oraz na okoliczność nie uiszczenia przez niego ceny zakupu zamówionych przedmiotów. Zeznania oskarżonego znajdują nadto potwierdzenie w zeznaniach świadka A. L. (k. 46-47, 200) oraz ujawnionych w toku rozprawy dokumentach (k. 1-39, 50-51, 66, 67). Nadto zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest kompletny i wystarczający dla przypisania oskarżonemu zarzucanych mu czynów. Należy zważyć, iż w judykaturze panuje jednolity pogląd, zgodnie z którym zarzut błędu w ustaleniach przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego ( wyrok Sądu Najwyższego z 22 stycznia 1975 roku., I KR 197/74, OSNKW 1975/5/58, Lex 18956). W tym kontekście zarzut błędu w ustaleniach faktycznych podniesiony w apelacji przez obrońcę oskarżonego w znaczącym zakresie stanowi polemikę z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd Rejonowy. Skarżący nie podaje jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się Sąd I instancji i nie powołuje on żadnych obiektywnych argumentów mogących wskazywać na niepopełnienie przez oskarżonego przypisanych mu zaskarżonym wyrokiem czynów. Co istotne, autor apelacji w żaden sposób nie podważył ustaleń Sądu Rejonowego. Twierdzenia skarżącego wskazujące na sugestię, że nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu z przesłuchania przedstawiciela Caritas oraz osób korzystających z komputerów w świetlicy Cartitas może wskazywać, na fakt, iż to nie oskarżony zamawiał przedmioty objęte aktem oskarżenia, a inna osoba korzystała z jego konta mailowego jest nieuzasadnione w świetle zgromadzonych dowodów, w szczególności przeanalizowanych szczegółowo i z należytą ostrożnością, z uwagi na stan psychiczny oskarżonego, przez Sąd I instancji wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie.

Dokonując kontroli instancyjnej w zakresie zastosowanej w stosunku do oskarżonego reakcji prawnokarnej, Sąd Odwoławczy podzielił zapatrywania Sądu Rejonowego co do nieznacznej społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu oraz co do nieznacznej winy oskarżonego, co uzasadniało, w świetle zaistnienia pozostałych przesłanek z art. 66 § 1 i 2 k.k., zastosowanie w stosunku do oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego. Należy wskazać, iż Sąd I instancji prawidłowo uwzględnił stan psychiczny oskarżonego w czasie popełnienia czynów, który ograniczał u niego w stopniu znacznym zdolność rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem oraz niską szkodę poniesioną przez pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. w W., jako kryteria decydujące o nieznacznej winie oskarżonego R. Ś. oraz o nieznacznej społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. W konsekwencji za w pełni uzasadnione należy uznać warunkowe umorzenie postępowania karnego przeciwko R. Ś.. Nadto w ocenie Sądu Odwoławczego, także ustalenie okresu próby na czas roku należy uznać za konieczne i jednocześnie wystarczające dla weryfikacji czy oskarżony będzie postępował zgodnie z obwiązującym porządkiem prawnym oraz potwierdzenia prognozy postawionej wobec oskarżonego. Co więcej Sąd Odwoławczy podziela także stanowisko Sądu Rejonowego, co do konieczności oddania oskarżonego pod dozór kuratora z uwagi na jego stan psychiczny, gdyż z uwag na zaburzenia psychiczne stwierdzone należy uznać, iż pomoc i nadzór kuratora w prowadzeniu przez oskarżonego życia w poszanowaniu dla porządku prawnego będą niezbędne. Nie budzi wątpliwości także zobowiązanie oskarżonego przez Sąd I instancji do naprawienia w całości szkody poprzez zapłatę na rzecz (...) Sp. z o.o. w W. kwoty 333,20 zł, wobec faktu, iż szkoda w tej wysokości powstała na skutek pierwszego z przypisanych oskarżonemu czynów.

Mając powyższe okoliczności na względzie Sąd Odwoławczy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i art. 456 k.p.k. orzekł, jak w wyroku.

O kosztach obrony oskarżonego R. Ś. w postępowaniu odwoławczym Sąd Odwoławczy rozstrzygnął na mocy art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 1882 r. Nr 16, poz. 124 ze zm.) i § 14 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348), zasądzając na rzecz adw. B. C. kwotę 516,60 zł, w tym kwotę podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 634 k.p.k. w z. z art. 624 § 1 k.p.k. sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenie kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa, gdyż z uwagi na jego sytuacje rodzinną, majątkową i wysokość osiąganych dochodów – jak podał oskarżony utrzymuje się z renty socjalnej w wysokości 600 zł – wyłożenie kosztów sądowych byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE