Sygn. akt V U 660/18
Dnia 31 października 2018 r.
Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie :
Przewodniczący SSO Romuald Kompanowski
Protokolant sekr. sądowy Małgorzata Kucińska
po rozpoznaniu w dniu 29 października 2018 r. w Kaliszu
odwołania J. D.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.
z dnia 28 czerwca 2018 r. Nr (...)
w sprawie J. D.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.
o wysokość świadczenia
1. Zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O., z dnia 28 czerwca 2018 r., znak (...), w ten sposób, że ustala, iż odwołujący J. D. ma prawo do obliczenia emerytury zgodnie z art. 55 w związku z art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poczynając od dnia 1 czerwca 2018 roku.
2. Zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. na rzecz odwołującego J. D. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Decyzją z 28 czerwca 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w O. załatwiając wniosek J. D. z 11 czerwca 2018 r. o ponowne obliczenie emerytury z uwzględnieniem przepisów art. 55 i 55a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odmówił przyznania wnioskodawcy emerytury wskazując na brak nowych dokumentów mających wpływ na zmianę decyzji z 7 stycznia 2016 r.
Odwołanie od powyższej decyzji złożył J. D. domagając się jej zmiany poprzez zobowiązanie organu rentowego do obliczenia świadczenia w oparciu o przepis art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Organ rentowy wniósł o oddalenie obydwu odwołania.
Sąd ustalił co następuje:
Odwołujący J. D. urodzony (...), złożył wniosek o emeryturę 21 kwietnia 2008 r. Decyzją z 9 czerwca 2008 r. organ rentowy przyznał J. D. prawo do emerytury od 8 maja 2008 r. na podstawie art. 29 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.
Po przyznaniu emerytury, odwołujący podjął zatrudnienie 1 października 2008 r. i w stosunku pracy pozostawał nieprzerwanie do 30 września 2013 r.
27 listopada 2015 r. wnioskodawca złożył wniosek o ponowne obliczenie wysokości emerytury
wskazując na przepis art. 55a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Załatwiając tak zgłoszony wniosek, ZUS wydał decyzję 7 stycznia 2016 r., w której odmówił ustalenia wysokości emerytury z uwzględnieniem art. 26 ustawy z uwagi na brak warunków o jakich jest mowa w przepisie art. 55 i 55a ustawy. Powyższa decyzja uprawomocniła się z uwagi na brak złożonego odwołania.
/bezsporne/
Sąd zważył co następuje:
Odwołanie od decyzji z 28 czerwca 2018 r. jest uzasadnione. Istniały bowiem warunki do ponownego rozpoznania sprawy w trybie art. 114 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych mimo wydanej wcześniej prawomocnej decyzji z 7 stycznia 2016 r. i braku przedłożenia przez odwołującego przy wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy nowych dowodów lub ujawnieniu nowych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji a mających wpływ na prawo do świadczenia lub jego wysokość. Zgodnie bowiem z przepisem art. 114 ust. 1 pkt 6 cytowanej wyżej ustawy organ rentowy na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczenia lub jego wysokość jeżeli przyznanie świadczenia lub nieprawidłowe obliczenie jego wysokości nastąpiło na skutek błędu organu rentowego. W niniejszej sprawie dopuszczalne stało się ponowne badanie wysokości emerytury odwołującego z uwzględnieniem przepisu art. 26 w związku z art. 55 ustawy o emeryturach i rentach albowiem decyzja z 7 stycznia 2016 r. zapadła na skutek błędu organu rentowego.
W uchwale z dnia 4 lipca 2013 r., II UZP 4/13, Sąd Najwyższy uznał, że ubezpieczony urodzony przed dniem 31 grudnia 1948 r., który po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego kontynuował ubezpieczenie i wystąpił o emeryturę po dniu 31 grudnia 2008 r., ma prawo do jej wyliczenia na podstawie art. 26 w związku z art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, niezależnie od tego czy wcześniej złożył wniosek o emeryturę w niższym wieku emerytalnym lub o emeryturę wcześniejszą. W uzasadnieniu uchwały wskazano m.in., że ten sposób wyliczania emerytury zaczął obowiązywać dopiero od 1 stycznia 2009 r. zaś warunek kontynuowania ubezpieczenia i wystąpienia z wnioskiem po 31 grudnia 2008 r., miał umożliwić wyliczenie emerytury w tzw. formule zdefiniowanej składki, której podstawę wymiaru stanowi suma składek składanych na indywidualnym koncie ubezpieczonego. Ratio legis tego przepisu jest więc kontynuowanie opłacania składek, nie zaś ubieganie się o emeryturę wcześniejszą lub w niższym wieku emerytalnym.
W sytuacji gdy dopuszczalne jest kilkakrotne przechodzenie na emeryturę, niezbędne byłoby zaznaczenie w art. 55 ustawy o emeryturach i rentach, że wyliczenie emerytury w powszechnym wieku emerytalnym możliwe byłoby tylko wówczas gdyby był to pierwszy wniosek o emeryturę. Takiego zastrzeżenia nie można jednak z treści tego przepisu wywnioskować, co oznacza, że ubezpieczony urodzony przed dniem 1 stycznia 1949 r., który osiągnął powszechny wiek emerytalny, kontynuował ubezpieczenie i wystąpił o emeryturę dopiero po dniu 31 grudnia 2008 r., może złożyć wniosek o wyliczenie tego świadczenia niezależnie od tego, czy wcześniej złożył wniosek o emeryturę w niższym wieku emerytalnym lub o emeryturę wcześniejszą. Przepis art. 55 tej ustawy, umożliwiając ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r. wyliczenie emerytury w wieku powszechnym według jej art. 26, zrównuje w pewnym sensie sytuacje tych osób (urodzonych przed 1 stycznia 1949 r.) z sytuacją osób urodzonych po 31 grudnia 1948 r., które (jeśli nabyły prawo do emerytury w niższym wieku emerytalnym albo do tzw. emerytury wcześniejszej) mogą, osiągając powszechny wiek emerytalny złożyć wniosek o ustalenie prawa do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym wyliczanej według art. 24 ustawy emerytalnej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 lipca 2013 r. w sprawie II UK 424/12.
Odwołanie od decyzji z 28 czerwca 2018 r. było zatem uzasadnione i prowadziło do zmiany zaskarżonej decyzji jak w punkcie 1 sentencji wyroku.
Ustalając prawo do ponownego obliczenia emerytury według zasad zawartych w art. 26 ustawy, sąd zwrócił uwagę również na symulacyjnie wyliczoną przez organ rentowy wysokość świadczenia niższą niż wysokość dotychczas pobieranego świadczenia. Okoliczność ta nie mogła stanowić przeszkody do wydania wyroku uwzględniającego odwołanie albowiem zachodziła konieczność przesądzenia prawa do wnioskowanego sposobu obliczenia emerytury i dopiero po wydaniu decyzji wykonującej wyrok odwołujący będzie mógł przedstawiać wszelkie dowody na potwierdzenie wielkości kapitału emerytalnego (zarówno w odniesieniu do kapitału początkowego jak i kwoty składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego) .
O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., oraz § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.