Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 385/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1. 

B. G. (1)

Czyn z pkt. 1 wyroku .

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  W dniu 07 września 2018 r. w N. , woj. (...), oskarżony B. G. (1) kierując pojazdem uprzywilejowanym karetką pogotowia marki F. (...) o nr rej. (...) około godz. 17.15 jechał ul. (...) używając sygnałów świetlnych i dźwiękowych z kierunku miejscowości M. . Karetka pogotowia kierowana przez oskarżonego wracała do szpitala w P. by zabrać kolejnego pacjenta który miał się znajdować w stanie zagrożenia życia i bezpośrednio nie uczestniczyła ona w akcji związanej z ratowaniem życia i zdrowia ludzkiego. Wobec faktu iż przed rondem samochody stały w korku oskarżany B. G. (1) rozpoczął manewr wyprzedzania tych pojazdów stojących na prawym pasie jezdni w kierunku Z. poruszając się po środkowym pasie jezdni prowadzącym w kierunku miejscowości M. wobec faktu iż tym pasem nie poruszały się w tym kierunku żadne pojazdy . W miejscu zdarzenia ul. (...) ma 3 pasy ruchu – dwa w kierunku M. i jeden w kierunku Z. .

2.  W tym czasie po przejściu dla pieszych znajdującym się na ul. (...) przed rondem przechodził pokrzywdzony J. J. . Po przejściu 1 pasa jezdni ( w kierunku miejscowości Z. ) i wejściu na drugi pas jezdni ( w kierunku miejscowości M. ) pokrzywdzony zauważył nadjeżdżającą karetkę pogotowia marki F. (...) o nr rej. (...) z włączonymi sygnałami dźwiękowymi i świetlnymi która wykonywała manewr wyprzedzania samochodów stojących w korku i przyspieszył by zejść z przejścia dla pieszych . Kierujący karetką pogotowia marki F. (...) o nr rej. (...) oskarżony B. G. (1) wykonując manewr wyprzedzania i zbliżając się do oznakowanego przejścia dla pieszych nie zachował szczególnej ostrożności i nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym , określone w art. 53 ust. 2 i art. 26 ust. 1 Ustawy Prawo z prędkością 43 km/h wjechał na oznakowane przejście dla pieszych . Gdy oskarżony zauważył iż na przejściu dla pieszych znajduje się pokrzywdzony J. J. podjął manewr obronny w postaci hamowanie. Jednak kierowany przez oskarżonego karetka pogotowia marki F. (...) o nr rej. (...) przodem na wysokości lewego reflektora uderzył przechodzącego przez oznakowane przejście dla pieszych J. J..

3.  Wyniku tego zdarzenia pokrzywdzony J. J. doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości nosowych , stłuczenia klatki piersiowej i stłuczenia płuca po lewej stronie oraz licznych wielomiejscowych powierzchniowych otarć naskórka , które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia J. J. na okres powyżej 7 dni zgodnie z art. 157 § 1 k.k..

4.  Do przedmiotowego zdarzenia drogowego doszło w obszarze zabudowanym gdzie obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h. Warunki drogowe były bardzo dobre , świeciło słońce . Nawierzchnia jezdni była sucha . Natężenie ruchu było duże . Pokrzywdzony J. J. jak i oskarżony B. G. (2) w chwili zdarzenia byli trzeźwi . Po zdarzeniu oskarżony podjął decyzję by nie pozostać na miejscu zdarzenia tylko przewieść pokrzywdzonego J. J. do Szpitala (...) w W. . O przedmiotowym zdarzeniu drogowym policje powiadomił świadek J. D. .

wyjaśnienia oskarżonego B. G. (1) ( k. 76 i k. 149-150 ), zeznania świadków : J. D. ( k. 2-3 , k. 178-179 ) , J. J. ( k. 46, k. 193- 194 ) , M. M. ( k. 15-16 i k. 179 ) i A. J. ( k. 89 , k. 212 ) oraz dokumenty w postaci : opinii biegłego sądowego P. H. ( k. 107- 112 , k. 212-213 ), notatki urzędowej ( k. 10-11 ) , protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego ( k. 12-13 ) , szkicu miejsca wypadku drogowego ( k. 14 ) , otworzenia nagrania z monitoringu ( k. 69-71 ) , płyta CD-R ( k. 72 ) materiał poglądowy z miejsca zdarzenia ( k. 80-82 ) , pisma (...) Sp. z o.o. ( k. 96 );

wyjaśnienia oskarżonego B. G. (1) ( k. 76 i k. 149-150 ), zeznania świadków : J. D. ( k. 2-3 , k. 178-179 ) , J. J. ( k. 46, k. 193- 194 ) , M. M. ( k. 15-16 i k. 179 ) i A. J. ( k. 89 , k. 212 ) oraz dokumenty w postaci : opinii biegłego sądowego P. H. ( k. 107-112 , k. 212-213 ), notatki urzędowej ( k. 10-11 ) , protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego ( k. 12-13 ) , szkicu miejsca wypadku drogowego ( k. 14 ) , protokołu oględzin pojazdu ( k. 28-30 ) , dokumentacji fotograficznej ( k. 31-34 ) , protokół otworzenia nagrania z monitoringu ( k. 69-71 ) , płyta CD-R ( k. 72 ) materiał poglądowy z miejsca zdarzenia ( k. 80-82 ) .

zeznania świadka J. J. ( k. 46, k. 193- 194 ) , dokumenty w postaci opinii biegłego M. R. ( k. 55 )

wyjaśnienia oskarżonego B. G. (1) ( k. 76 i k. 149-150 ), zeznania świadków : J. D. ( k. 2-3 , k. 178-179 ) , J. J. ( k. 46, k. 193- 194 ) , M. M. ( k. 15-16 i k. 179 ) i A. J. ( k. 89 , k. 212 ) , dokumenty w postaci : opinii biegłego sądowego P. H. ( k. 107- 112 , k. 212-213 ), notatki urzędowej ( k. 10-11 ) , protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego ( k. 12-13 ) , szkicu miejsca wypadku drogowego ( k. 14 ) , otworzenia nagrania z monitoringu ( k. 69-71 ) , płyta CD-R ( k. 72 ) materiał poglądowy z miejsca zdarzenia ( k. 80-82 ) , protokołu badania stanu trzeźwości ( k. 24 , k. 26 ) , świadectwa wzorcowania ( k. 25 , k. 27 ) .

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

----

-----

-----

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

-----

-----

-----

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1,2,3,4

Wyjaśnienia oskarżonego B. G. (1) , zeznania świadków : J. D. , J. J., M. M. i A. J. oraz dokumenty wskazane przy faktach 1,2,3,4 z pkt. 1.1.

Sąd dał w całości wiarę wyjaśnienia oskarżonego B. G. (1) ( k. 76 i k. 149-150 ) w zakresie jakim podczas drugiego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i w swoich wyjaśnieniach złożonych na rozprawie przed Sądem opisał jako przebieg miało to zdarzenia drogowe . Z wyjaśnień oskarżonego wynika iż do potrącenia pieszego doszło na oznakowanym przejścia dla pieszych kiedy kierowana przez oskarżonego karetka pogotowia poruszająca się z włączonymi sygnałami świetlnymi i dźwiękowymi przed rondem wykonywała manewr wyprzedzania stojących w „korku” samochodów . W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego B. G. (1) są jasne , dokładne , spójne , logiczne i korespondujące z zebranym w sprawie materiałem dowodowym dotyczącym faktów które zostały uznane przez Sąd za udowodnione zwłaszcza z zeznaniami świadków : J. D. ( k. 2-3 , k. 178-179 ) , J. J. ( k. 46, k. 193- 194 ) , M. M. ( k. 15-16 i k. 179 ) i A. J. ( k. 89 , k. 212 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę i dokumentami wskazanymi przy faktach 1,2,3,4 w pkt. 1.1. . Należy wskazać iż z wyjaśnień oskarżonego B. G. (1) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę wynika wprost iż popełnił on zarzucany mu czyn z art. 177 § 1 k.k..

Sąd dał w całości wiarę zeznaniom świadków : J. D. ( k. 2-3 , k. 178-179 ) , J. J. ( k. 46, k. 193-194 ) , M. M. ( k. 15-16 i k. 179 ) i A. J. ( k. 89 , k. 212 ) jako jasnym , dokładnym , spójnym , logicznym i korespondującym z zebranym w sprawie materiałem dowodowym dotyczącym faktów które zostały uznane przez Sąd za udowodnione . Z zeznań świadka J. J. ( k. 46, k. 193-194 ) pokrzywdzonego w niniejszej sprawie wynika w którym miejscu na przejściu dla pieszych znajdował się w momencie gdy zważył nadjeżdżającą z włączonymi sygnałami świetlnymi i dźwiękowymi karetkę pogotowania . Z zeznań tego świadka wynika iż wtedy przyspieszył by jak najszybciej zejść z przejścia dla pieszych na chodnik został jednak potracony przez karetkę , która wykonywała manewr wyprzedzania przed przejściem dla pieszych . Świadek J. J. opisał również jakie obrażenia doznał podczas tego zdarzenia drogowego i wskazał iż bezpośrednio po nim został przewieziony przez oskarżonego tą kartką pogotowia do Szpitala (...) w W. . Z zeznań świadka J. D. ( k. 2-3 , k. 178-179 ) wynika w jakich okolicznościach i gdzie doszło do potracenia pokrzywdzonego J. J. przez nadjeżdżającą z włączonymi sygnałami świetlnymi i dźwiękowymi karetkę pogotowania. Świadek ten wskazał iż to on po tym jak karetka ta zabrała z miejsca zdarzenia pokrzywdzonego powiadomił o tym wypadku drogowym policję . Z zeznań M. M. ( k. 15-16 i k. 179 ) - ratownika medycznego jadącego karetką pogotowania kierowana przez oskarżonego wynika do przedmiotowego zdarzenia drogowego doszło na oznakowanym przejściu dla pieszych gdy kierowana przez oskarżonego karetka pogotowia jadąca z włączonymi sygnałami świetlnymi i dźwiękowymi wyprzedała pojazdy stojące w korku poruszając się przeciwnym pasem ruchu . Świadek ten opisał jaki był przebieg tego zdarzenia drogowego i z jakich powodów oskarżony odjechał z miejsca zdarzenia zabierając pokrzywdzonego do Szpitala (...) w W.. Natomiast z zeznań świadka A. J. ( k. 89 , k. 212 ) policjanta z (...) w L. wynika jakie czynności podjął po przybyciu na miejsce tego zdarzenia drogowego w dniu 07 września 2018 r. .

Autentyczność i wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości. Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia . Dokumenty powyższe zostały w większości sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach .

Sąd dał pełną wiarę pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego sądowego P. H. , która została uzupełniona ustną opinią przedstawioną na rozprawie ( k. 107-112 , k. 212-213 ) jako jasnym , dokładnym i w sposób precyzyjny opisujących przebieg całego zdarzenia . Z opinii tych wynika wprost że przyczyną tego zdarzenia było nie zachowanie szczególnej ostrożności oraz nie ustąpienia pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na oznakowanym przejściu dla pieszych przez kierującego pojazdem marki F. (...) .

Sąd dał pełną wiarę pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego sądowego M. R. jako jasnej , dokładnej i fachowej . Z opinii tej wynika iż w wyniku zdarzenia z dnia 07 września 2018 r. pokrzywdzony J. J. doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości nosowych , stłuczenia klatki piersiowej i stłuczenia płuca po lewej stronie oraz licznych wielomiejscowych powierzchniowych otarć naskórka , które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia J. J. na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. . Obrażenia jakich doznał pokrzywdzony J. J. mogły powstać w okolicznościach wypadku drogowego z dnia 07 września 2018 r. ( k. 55 ) .

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----

-----

-----

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

B. G. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przepis art. 177 § 1 k.k. stanowi iż karze podlega , kto, narusza chociażby nieumyślnie , zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym , powoduje nieumyślnie wypadek , w którym inna osoba odniosła obrażenia wskazane w art. 157 § 1 k.k. . Przedmiotem ochrony art. 177 k.k. są najbardziej fundamentalne z wartości, za jakie należy uznać życie i zdrowie człowieka. Nie jest natomiast przedmiotem ochrony bezpieczeństwo w komunikacji, które stanowi jedynie pewien specyficzny stan, charakteryzujący się brakiem zagrożeń dla wspomnianych dóbr. Zwraca uwagę fakt, że w katalogu tym zabrakło mienia, co jest wynikiem częściowej depenalizacji tzw. lekkiego wypadku komunikacyjnego. Wymogiem odpowiedzialności karnej w oparciu o znamiona art. 177 k.k. jest naruszenie reguł ostrożnego postępowania z dobrem prawnym. Ta cecha, charakterystyczna skądinąd dla wszystkich przestępstw nieumyślnych, doznaje w treści omawianego przepisu pewnych ograniczeń. Przy ustalaniu zakresu odpowiedzialności karnej sprawcy wypadku komunikacyjnego uwzględnić należy okoliczności przedmiotowe związane ze zdarzeniem , takie jak trudne warunki drogowe, opady atmosferyczne, siła wiatru, stan drogi lub innego szlaku komunikacyjnego itp. Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Pojęcie tych zasad obejmuje zarówno zasady ujęte w przepisach prawa drogowego lub regulujących komunikację kolejową, wodną lub powietrzną, jak też wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu zasady prakseologiczne odnoszące się do danej sfery ruchu (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 II 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3, poz. 33). Zasady bezpieczeństwa dotyczące ruchu drogowego określone zostały w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.). Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być zarówno umyślne, jak i nieumyślne, natomiast wynikające stąd skutki dotyczące życia, zdrowia lub mienia muszą być objęte winą nieumyślną. Przesądza to o kwalifikacji wypadku komunikacyjnego jako występku nieumyślnego. Podmiotem występku spowodowania wypadku komunikacyjnego - ze względu na znamię naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu - może być jedynie uczestnik ruchu, którego dotyczy obowiązek przestrzegania tych zasad, a więc kierujący pojazdem mechanicznym, pieszy, woźnica, rowerzysta, osoba prowadząca kolumnę pieszych i in. (por. K. Buchała, w: A. Zoll (red.), Komentarz 2, wyd. 1999, s. 394).

W powyższej sprawie oskarżony B. G. (1) wypełnił wszystkie znamiona czynu z art. 177 § 1 k.k. . Oskarżony B. G. (1) w dniu 07 września 2018 r. w N. , woj. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym , określone w art. 53 ust. 2 i art. 26 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym powodując nieumyślnie wypadek w ten sposób, że kierując pojazdem uprzywilejowanym karetką pogotowia marki F. (...) o nr rej. (...) oraz używając sygnałów świetlnych i dźwiękowych wyprzedzał pojazd czekający na wjazd na rondo na ul. (...) , nie zachował szczególnej ostrożności i wjechał na przejście dla pieszych doprowadzając do potrącenia pieszego J. J. znajdującego się na tym przejściu dla pieszych . Zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 110 ze zm. ) kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu . Tak więc kierujący ma zatem, po pierwsze, zwiększyć uwagę i dostosować się do warunków i sytuacji na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie, po drugie, ustąpić pierwszeństwa pieszemu, który jest już na przejściu. Z przepisu art. 26 ust. 1 Ustawy prawo o ruchu drogowym wynika, że kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, musi być szczególnie czujny i bacznie obserwować przejście dla pieszych, by gdy zajdzie taka potrzeba, zatrzymać pojazd przed przejściem i przepuścić pieszego; niejednokrotnie w takiej sytuacji może zajść potrzeba zmniejszenia prędkości. Może to nastąpić wówczas, gdy jazda z dotychczasową prędkością doprowadzi do dojechania do przejścia, zanim piesi go opuszczą, a dalsza jazda z taką prędkością zmuszałaby do gwałtownego hamowania tuż przed przejściem, co niewątpliwie powodowałoby zagrożenie bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienie, a w konsekwencji stanowiłoby naruszenie art. 19 ust. 2 pkt. 2 Ustawy prawo o ruchu drogowym. ( za Komentarz do art. 26 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.05.108.908), [w:] R.A. Stefański, Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, LEX, 2008, wyd. III. ). Zgodnie z treścią art. 9 ust 1 ustawy z dnia 20 czerwca 2020 r. Prawo o ruchu drogowym ( tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 110 ze zm. ) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani ułatwić przejazd pojazdu uprzywilejowanego, w szczególności przez niezwłoczne usunięcie się z jego drogi, a w razie potrzeby zatrzymanie się. Obowiązki określone w tym przepisie dotyczą nie tylko uczestnika ruchu, ale każdej osoby, która znajduje się na drodze, jeżeli jej obecność może utrudniać przejazd pojazdu uprzywilejowanego, np. osoby wykonującej roboty drogowe, policjanta kierującego ruchem. Chodzi o osoby znajdujące się na drodze, po której porusza się pojazd, jak i na poprzecznej do niej, jeżeli ich ruch może kolidować z ruchem pojazdu uprzywilejowanego. ( za Komentarz do art. 9 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.05.108.908), [w:] R.A. Stefański, Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, LEX, 2008, wyd. III. ). Natomiast zgodnie z treścią art. 53 ust 2. ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 110 ze zm. ) kierujący pojazdem uprzywilejowanym może, pod warunkiem zachowania szczególnej ostrożności, nie stosować się do przepisów o ruchu pojazdów, zatrzymaniu i postoju oraz do znaków i sygnałów drogowych tylko w razie, gdy:

1) uczestniczy:

a) w akcji związanej z ratowaniem życia, zdrowia ludzkiego lub mienia albo koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa lub porządku publicznego albo

b) w przejeździe kolumny pojazdów uprzywilejowanych,

c) w wykonywaniu zadań związanych bezpośrednio z zapewnieniem bezpieczeństwa osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, którym na mocy odrębnych przepisów przysługuje ochrona;

2) pojazd wysyła jednocześnie sygnały świetlny i dźwiękowy; po zatrzymaniu pojazdu nie wymaga się używania sygnału dźwiękowego;

3) w pojeździe włączone są światła drogowe lub mijania.

Należy wskazać iż niemal najważniejszym członem art. 53 p.r.d. jest jego ust. 2, a wynikają z niego kolejne warunki, które muszą być spełnione łącznie, aby kierujący pojazdem uprzywilejowanym mógł korzystać ze swych uprawnień. Otóż kierujący musi zachować szczególną ostrożność, sposób korzystania z ułatwień nie może zagrażać bezpieczeństwu innych uczestników ruchu. Z treści zarówno art. 9, jak i art. 53 p.r.d. jasno wynika, że między zwykłym uczestnikiem ruchu (tak pieszym, jak i kierującym) a kierującym pojazdem uprzywilejowanym zachodzi pewna zależność. Na pierwszym z nich ciąży obowiązek, po którego spełnieniu drugiemu przysługują pewne uprawnienia. Nie może więc korzystać ze swych uprawnień (ułatwień w ruchu) np. kierujący karetką pogotowia, mimo że ma włączone sygnały, jeżeli nie upewni się, że tych uprawnień udzielili mu inni uczestnicy przez spełnienie obowiązków wynikających z art. 9 p.r.d. Jeżeli dojdzie do zderzenia się pojazdu uprzywilejowanego z pojazdem niekorzystającym z uprzywilejowania, zastosowanie mają normalne przepisy o ruchu drogowym. Wjazd na skrzyżowanie karetki pogotowia z włączonymi sygnałami podczas emisji czerwonego sygnału świetlnego dopuszczalny jest po upewnieniu się kierującego, że została ona przez wszystkich zauważona, o czym świadczy udzielenie jej pierwszeństwa. W przypadku kolizji najczęściej kierowca karetki będzie odpowiadał za jej spowodowanie wskutek niezachowania szczególnej ostrożności, drugi zaś uczestnik może odpowiadać jedynie za nieudzielenie pierwszeństwa przejazdu pojazdowi uprzywilejowanemu (jeżeli ustalenia będą wskazywały, że np. mógł i powinien słyszeć lub widzieć nadjeżdżającą karetkę). W tym przypadku kierowcy pojazdu uprzywilejowanego nie da się postawić zarzutu wjazdu na skrzyżowanie podczas emisji czerwonego światła (art. 92 k.w.), gdyż miał on do tego prawo, lecz nie zachował szczególnej ostrożności i spowodował przez to zagrożenie bezpieczeństwa, wypełniając tym samym znamiona wykroczenia z art. 86 k.w. ( za Wojciech Kotowski Komentarz do art. 53 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ) .

W niniejszej sprawie oskarżony B. G. (1) kierując pojazdem uprzywilejowanym karetką pogotowia marki F. (...) o nr rej. (...) oraz używając sygnałów świetlnych i dźwiękowych wyprzedzał pojazd czekający na wjazd na rondo na ul. (...) poruszając się przeciwnym pasem ruchu , nie zachował szczególnej ostrożności i wjechał na przejście dla pieszych w momencie gdy po tym przejściu dla pieszych przechodził pieszy J. J. . Oskarżony B. G. (1) wykonując ten manewr i zbliżając się do oznakowanego przejścia dla pieszych nie upewni się, czy pieszy J. J. ułatwił mu przejazd przez spełnienie obowiązków wynikających z art. 9 p.r.d.. Należy wskazać iż w przedmiotowej sytuacji oskarżony nie stosował się do przepisów o ruchu pojazdów – art. 26 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym wykonując manewr wyprzedzania kolumny samochodów stojących w korku przed oznakowanym przejściem dla pieszych , winien więc zbliżając się do tego przejścia dla pieszych zachować szczególna ostrożność i upewnić się czy został mu ułatwiony przejazd przez osobę przechodząca przez to przejście dla pieszych . Należy wskazać iż pokrzywdzona J. J. znajdując się na oznakowanym przejściu dla pieszych w momencie gdy do przejścia dla pieszych zbliżała się już karetka pogotowia przebył już jeden pasy ruchu i w momencie gdy zobaczył najeżająca karetkę przyspieszył by już na drugim pasie ruchu i przyspieszy by jak najszybciej opuścić jezdnie . Należy wskazać iż z pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego sądowego P. H. , która została uzupełniona ustną opinią przedstawioną na rozprawie wynika wprost że przyczyną tego zdarzenia było nie zachowanie szczególnej ostrożności oraz nie ustąpienia pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na oznakowanym przejściu dla pieszych przez kierującego pojazdem marki F. (...) ( k. 107-112 , k. 212-213 ). Ponadto należy zauważyć iż mimo iż kierowana przez oskarżonego B. G. (2) karetka pogotowia poruszała się z włączonymi sygnałami świetlnymi i dźwiękowymi pojawia się wątpliwość czy uczestniczyła ona w akcji związanej bezpośrednio z ratowaniem życia i zdrowia ludzkiego. Pojazd ten wracał wtedy do szpitala w P. by przewieść kolejnego pacjenta znajdującego się w stanie zagrożenia życia ( k. 96 ) , jednak po zdarzeniu oskarżony nie został na miejscu zdarzenia czy też nie udał się niezwłocznie do szpitala w P. , tylko przewiózł pokrzywdzonego J. J. do Szpitala (...) w W. .

W wyniku tego zdarzenia pokrzywdzony J. J. doznał obrażeń ciał w postaci złamania kości nosowych , stłuczenia klatki piersiowej i stłuczenia płuca po lewej stronie oraz licznych wielomiejscowych powierzchniowych otarć naskórka , które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia J. J. na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. . Fakt ten wynika wprost z opinii biegłego M. R. z dnia 18 września 2018 r. ( k. 55 ) .

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

-----

-----

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

-----

☒

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

B. G. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

W powyższej sprawi Sąd uznał , iż zachodzą przesłanki wskazane w art. 66 § 1 i § 2 k.k. i dlatego warunkowo umorzył postępowanie przeciwko oskarżonemu B. G. (1) na okres próby 2 lat zgodnie z treścią art. 67 § 1 k.k. . Zgodnie z treścią art. 66 § 1 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. W treści art. 66 § 1 i 2 k.k. wskazane zostały więc trzy przesłanki warunkowego umorzenia postępowania związane z czynem zarzucanym oskarżonemu to jest : społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna, wina nie jest znaczna , zagrożenie karą za zarzucane sprawcy przestępstwo nie przekracza 5 lat pozbawienia wolności . W powyższej sprawie czyn który popełnił oskarżony B. G. (1) spełnia wszystkie wyżej wskazane przesłanki. Niewątpliwym jest , iż w tym przypadku społeczna szkodliwość czynu jak i winna sprawcy nie jest znaczna . Należy zauważyć iż oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu . Należy również zauważyć iż czyn którego znamiona wypełnił oskarżony B. G. (1) to jest czyn z art. 177 § 1 k.k. jest zagrożony karą nie przekraczającą 5 lata pozbawienia wolności .

Wskazane w art. 66 § 1 k.k. właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego postawa i dotychczasowy sposób życia stanowią odrębną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania. Nie mogą one być uwzględniane w ocenie społecznej szkodliwości popełnionego czynu i winy sprawcy, tj. przemawiać za ich „znacznością” lub „nieznacznością”. Należy zatem przyjąć, że przesłanka ta wchodzi w grę dopiero po ustaleniu, iż społeczna szkodliwość czynu i wina sprawcy nie są znaczne, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie . Pozytywna ocena postawy oskarżonego i jego dotychczasowego życia ma charakter prognostyczny, prowadząc sąd do przekonania, że mimo warunkowego umorzenia postępowania sprawca będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa . Przesłanka ta nie będzie spełniona, a przeciwnie - zachodzi przeszkoda w orzekaniu o warunkowym umorzeniu postępowania, jeżeli sprawca był już skazany za jakiekolwiek przestępstwo umyślne i nie nastąpiło zatarcie tego skazania. Lege non distinguente nie stanowi przeszkody w orzekaniu o warunkowym umorzeniu wcześniejsze skazanie za występek nieumyślny, a także wcześniejsze orzeczenie wobec sprawcy warunkowego umorzenia postępowania w sprawie o występek popełniony umyślnie. ( tak Komentarz do art. 66 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC, 2006, wyd. III.) . W powyższej sprawie dotychczasowy sposób życia oskarżonego B. G. (1) oraz fakt , iż nie był on dotychczas karany ( k. 200 ) , wskazuje , że spełnia on również tą przesłankę warunkowego umorzenia postępowania . Pozytywna ocena postawy oskarżonego B. G. (1) oraz jego dotychczasowego życia wskazuje , iż będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa . Ponadto należy wskazać iż oskarżony jest kierowca karetki pogotowia i zdarzenia to miało związek z wykonywaną przez niego praca .

Jeżeli chodzi o kolejną przesłankę wskazaną w art. 66 § 1 k.k. - braku wątpliwości co do popełnionego czynu, to taki brak wątpliwości wynika przede wszystkim z postawy sprawcy i złożenia przez niego wiarygodnych wyjaśnień. Formalne przyznanie się do winy nie jest jednak warunkiem sine qua non orzekania o warunkowym umorzeniu postępowania (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2003 r., I KK 301/03, OSNKW 2004, nr 1, poz. 9). Ustawa bowiem wymaga jedynie, aby zachodził brak wątpliwości co do popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu i okoliczności tego czynu - w aspekcie wskazanych w art. 66 k.k. przesłanek stosowania tej instytucji. W powyższej sprawie oskarżony B. G. (1) na rozprawie przed Sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu ( k. 149 ) . Należy ponadto stwierdzić, iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego w wynika niezbicie że dopuścił się on zarzucanego mu czynu który przez Sąd został zakwalifikowany jako czyn z art. 177 § 1 k.k.. Dlatego też okoliczności jego popełnienia nie budzą w powyższej sprawie żadnych wątpliwości.

☐

3.4. Umorzenie postępowania

-----

-----

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

-----

☐

3.5. Uniewinnienie

-----

-----

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

-----

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. G. (1)

2

1

Na podstawie art. 67 § 3 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego B. G. (1) do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego J. J. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwoty 2000 złotych. Sąd uznał iż kwota ta jest adekwatna biorąc pod uwagę rodzaj krzywd doznanych przez pokrzywdzonego , stopień zawinienia oskarżonego oraz wysokość jego dochodów .

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

-----

-----

-----

-----

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

-----

1.7. KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego B. G. (1) w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych biorąc pod uwagę jego dochody .

8.  1Podpis