Sygn. akt II AKa 157/20
Dnia 21 maja 2021 r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSA Ewa Jethon
Sędziowie: SA Zbigniew Kapiński (spr.)
SO (del.) Sławomir Machnio
Protokolant: Adriana Hyjek
przy udziale Prokuratora Stanisława Wieśniakowskiego
po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2021 r. w Warszawie
sprawy z wniosku W. M.
w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikłą z wykonania decyzji nr (...) wydanej przez Komendanta Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w W. z dnia 19 grudnia 1981 r. o internowaniu – ustawa z dnia 23.02.1991 r.
na skutek apelacji wniesionych przez pełnomocnika wnioskodawcy i prokuratora
od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
z dnia 27 stycznia 2020 r. XVIII Ko 35/19
I. zaskarżony wyrok w pkt 1 zmienia w ten sposób, że zasądza od Skarbu Państwa na rzecz W. M. kwotę 123.300 (sto dwadzieścia trzy tysiące trzysta) złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty i przyjmuje, iż powyższa kwota uwzględnia zasądzoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2008 r. w sprawie III Ko 71/08 kwotę 15.000 (piętnaście tysięcy) złotych zasądzoną wówczas na rzecz wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia, eliminując jednocześnie zawarte w pkt 1. wyroku zaliczenie na poczet zasądzonej należności kwotę 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych tytułem odszkodowania;
I. w pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy;
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz W. M. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym.
UZASADNIENIE |
|||
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II AKa 157/20 |
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
2 |
||
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2021 r., |
1.2 Podmiot wnoszący apelację |
☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
☐ oskarżyciel posiłkowy |
☐ oskarżyciel prywatny |
☐ obrońcy oskarżonych |
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
☒ inny |
1.3. Granice zaskarżenia |
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||
☒ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☐ w całości |
|||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||
☐ |
co do kary |
|||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||
1.3.2. Podniesione zarzuty |
||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji. |
||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||
☐ |
||||
☐ |
brak zarzutów |
1.4. Wnioski |
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
2.1. Ustalenie faktów |
2.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
||||
Lp. |
Wskazać oskarżonego. |
Wskazać fakt. |
Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód. |
|
2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||
Lp. |
Wskazać oskarżonego. |
Wskazać fakt. |
Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód. |
|
2.2. Ocena dowodów |
2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||
Wskazać fakt |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu. |
2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||
Wskazać fakt |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu. |
3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||
Lp. |
Zarzuty |
|
Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy: 1. obraz y prawa karnego materialnego, tj.: a) art. 8 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: „ustawa lutowa") oraz art. 445 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku - kodeks cywilny (dalej: k.c.) i art. 448 k.c. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że zasądzona na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie w XVIII Wydziale Karnym z dnia 27 stycznia 2020 roku, sygn. akt XVIII 35/19 „kwota 131 029,00 zł jest adekwatną rekompensatą za krzywdy, których doznał skarżący w związku z pozbawieniem go wolności na mocy decyzji o internowaniu, b) art. 8 ust. 1 i 3 ustawy lutowej w zw. z art. 361 k.c., art. 444 k.c. i art. 445 § 1 k.c. poprzez ich niezastosowanie i zasądzenie tytułem zadośćuczynienia kwoty w sposób niewspółmierny niskiej wobec zachodzących rozmiarów krzywdy oraz nieuwzględnienie przy obliczaniu należnego odszkodowania wysokości szkody, jaką poniósł wnioskodawca, tj. oddalenie wniosku o odszkodowanie w wysokości 415 264,79 zł za wynagrodzenie uzyskiwane w zakładzie pracy, c) art. 8 ust. 1 i 3 ustawy lutowej w zw. z art. 64 ust. 2 w zw. z art. 32 Konstytucji poprzez różnicowanie podmiotów prawa charakteryzujących się wspólną istotną cechą, co prowadzi do odstępstwa od zasady równości, co przejawia się w zasądzeniu zadośćuczynienia w kwocie 131 029,00 zł za prawie 12 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy sądy w innych sprawach zasądzały nawet 350 000,00 zł za pobyt w areszcie trwający 3,5 miesiąca. d) art. 8 ust. 1 a ustawy lutowej w zw. z art. 77 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji w zw. z art. 41 ust 5 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP i art. 2 Konstytucji oraz art. 64 Konstytucji ust 3 w z w. z art. 32 ust. 2, poprzez nie zasądzenie odszkodowania na rzecz wnioskodawcy. 2. obrazy przepisów prawa procesowego mających istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.: a) art. 7 k.pk. w zw. z art. 410 k.pk. polegające na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego sprzecznej z zasadami logicznego myślenia przez przyjęcie, że fakt zaprzestania wypłaty wynagrodzenia nie wynikał z wykonania decyzji o internowaniu W. M. w sytuacji gdy Wnioskodawca był formalnie pracownikiem Milicji Obywatelskiej z tytułu przysługującej mu odprawy, a zatem nie mógł podjąć zarunienia zgonie z obowiązującymi przepisami; 3. w konsekwencji powyższych zarzutów doszło do błędnego ustalenia stanu faktycznego, polegającego na ustaleniu, że: a) zasądzona tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwota 131 .029,00 zł jest odpowiednia i stanowi przybliżony ekwiwalent cierpień, b) wnioskodawca nie poniósł szkody materialnej (zarobków z tytułu wykonywanej pracy) pozostającej w bezpośrednim związku przyczynowym z bezprawnym internowaniem, co miało wpływ na treść orzeczenia. Apelacja Prokuratora - błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia przejawiający się w błędnym przyjęciu, iż stosowanie wobec wnioskodawcy W. M. internowania w okresie od dnia 18 luty 1982 roku do dnia 23 grudnia 1982 roku spowodowało tak negatywne przeżycia psychiczne i fizyczne, które winny być wycenione na kwotę 131.029 zł podczas gdy prawidłowe ustalenia dokonane w sprawie winny prowadzić do wniosku , iż kwotą należną wnioskodawcy za powyższe internowanie jest kwota 90.000zł |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadne ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne lub niezasadne. |
||
Podniesione w obu wniesionych apelacjach zarzuty są chybione i bezpodstawne. Wbrew twierdzeniom prokuratora Sąd Okręgowy nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez zasądzenie kwoty 131.029 zł tytułem zadośćuczynienia. Nie można także zaakceptować stanowiska autora omawianej apelacji, że właściwą i należną z tytułu internowania wnioskodawcy powinna być kwota 90.000 zł. Odnosząc się do treści postawionego przez prokuratora zarzutu stwierdzić należy, że kwestia wysokości zadośćuczynienia ma charakter ocenny i nie jest możliwe tak jak w przypadku odszkodowania ustalenie właściwej z tego tytułu kwoty w oparciu o matematyczne wyliczenia dotyczące daminum emergens i lucrum cessans. Podzielić należy w tym zakresie stanowisko Sądu Okręgowego, że zadośćuczynienie powinno być odpowiednie i „ odpowiednia suma” z tego tytułu to wartość, która spełnia stawianą jej funkcję kompensacyjną, ale jednocześnie nie jest sposobem uzyskania nadmiernych korzyści finansowych. Słusznie uznał Sąd meriti, że kwota zadośćuczynienia jest określona indywidualnie w oparciu o rodzaj, czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, ich natężenie, stopień dolegliwości z jaką wiązało się stosowanie internowania a więc przykrości natury moralnej z tego wynikające, w tym utraty dobrego imienia, ostracyzm środowiskowy, konieczność poddania się rygorom związanym ze stosowaniem tego środka odosobnienia, nieprzychylne reakcje po zwolnieniu, stan zdrowia wnioskodawcy w czasie wykonywania środka oraz po zwolnieniu. Sąd Okręgowy całkowicie zasadnie uznał również, że zadośćuczynienie powinno mieć funkcję kompensacyjną, mającą na celu przede wszystkim wyrównanie, przezwyciężenie, złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych, tj. negatywnych doznań, które dotknęły osobę występującą z roszczeniem. W tym zakresie trafnie również uznano, że najistotniejsze jest to aby zadośćuczynienie było odpowiednie, adekwatne, sprawiedliwe, a więc musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość i nie może być tylko symboliczne. Z treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku (str. 16- 19) wynika w sposób jednoznaczny, że Sąd meriti ustalając kwotę zadośćuczynienia w wysokości odpowiadającej trzykrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za każdy miesiąc internowania miał na uwadze wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na wysokość tak ustalonej kwoty i tym okolicznościom nadał właściwe znaczenie. W kontekście tego postawiony w apelacji prokuratora zarzut błędu w ustaleniach faktycznych uznać należy za chybiony, bezpodstawny i mający charakter wyłącznie polemiczny. Zauważyć także należy, że skarżący nie wskazuje żadnych uchybień procesowych jako źródła postawionego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, zaś w treści samego zarzutu oraz w uzasadnieniu apelacji nie przedstawia merytorycznych i przekonujących argumentów podważających ustalenia Sądu meriti odnośnie sposobu ustalenia i wysokości zasądzonego zadośćuczynienia. Całkowicie chybione i bezpodstawne są również zarzuty obrazy przepisów prawa materialnego wymienione w pkt 1 a, b, c i d apelacji pełnomocnika wnioskodawcy. Wbrew twierdzeniom autorki omawianej apelacji Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy art. 8 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. oraz wymienionych przepisów prawa cywilnego tj. art. 361 k.c., 444 k.c., 445 § 1 k.c. i art. 448 k.c. Całkowicie bezpodstawne jest również twierdzenie skarżącej, że doszło w niniejszej sprawie do naruszenia art. 64 ust. 2 w zw. z art. 32 Konstytucji RP. Odnośnie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia Sąd odwoławczy pragnie odwołać się do całkowicie trafnego i zasadnego stanowiska Sądu Okręgowego zawartego w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, który uwzględnił w sposób właściwy i należyty wszystkie okoliczności mające wpływ na wysokość zasądzonego na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienia i nadał tym okolicznościom właściwe znaczenie. Rozważania Sądu meriti w tym zakresie są bardzo wnikliwe, wszechstronne, zawierają merytoryczne i przekonujące argumenty i z tego też względu zasługują na pełną akceptację ze strony Sądu odwoławczego. W takiej też sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania trafnych i przekonujących argumentów Sądu Okręgowego. Zarzuty pełnomocnika wnioskodawcy mają zaś charakter wyłącznie polemiczny i wbrew twierdzeniom skarżącej zasądzona kwota zadośćuczynienia jest adekwatną rekompensatą za krzywdy których doznał skarżący w związku z pozbawieniem go wolności na mocy decyzji o internowaniu. Nie można także uznać, że zasądzona tytułem zadośćuczynienia kwota jest w sposób niewspółmierny niska wobec zachodzących rozmiarów krzywdy. W tym zakresie autorka apelacji nie przedstawia merytorycznych i przekonujących argumentów podważających trafne stanowisko Sądu I instancji odnośnie sposobu ustalenia wysokości zasądzonego zadośćuczynienia. Odnosząc się do treści zarzutu z pkt 1c uznać należy, że w żaden sposób nie doszło do różnicowania w niniejszej sprawie podmiotów prawa charakteryzujących się wspólną istotną cechą. Odwoływanie się przez skarżącego, że w innych sprawach sądy zasądzały nawet 350.000 zł za pobyt w areszcie trwający 3,5 miesiąca jest całkowicie bezpodstawne. Każda sprawa jest bowiem rozpatrywana indywidualnie i w każdej z nich należy uwzględniać wszystkie i konkretne okoliczności występujące w konkretnej sprawie, mające wpływ na kształtowanie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia i tak też postąpił Sąd Okręgowy w przedmiotowej sprawie. Całkowicie trafne i zasadne jest również stanowisko Sądu meriti odnośnie oddalenia wniosku o zasądzenie odszkodowania na rzecz wnioskodawcy W. M.. Skarżąca kwestionując powyższe rozstrzygnięcie Sądu poprzez zarzuty zawarte w pkt 1b i d petitum apelacji w żaden sposób nie wykazała zarówno w treści przedmiotowych zarzutów jak również w uzasadnieniu apelacji w czym konkretnie przejawia się obraza art. 8 ust. 1 i 3 ustawy lutowej w zw. z art. 361 k.c., 444 k.c. i art. 445 § 1 k.c. oraz art. 77 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji w zw. z art. 41 ust. 5 w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 2 i 64 ust. 3 w zw. z art. 32 ust. 2 Konstytucji RP. Samo stwierdzenie skarżącej, że naruszenie tych przepisów nastąpiło poprzez nie zasądzenie odszkodowania na rzecz wnioskodawcy nie wyczerpuje istoty zagadnienia i w żaden sposób nie świadczy, że Sąd I instancji dopuścił się naruszenia wymienionych przepisów, w tym przepisów Konstytucji RP, które nie mogą stanowić podstawy do zasądzenia odszkodowania. Sąd Apelacyjny w pełni podziela, akceptuje i traktuje jak własne stanowisko i rozważania Sądu Okręgowego zawarte na str. 10 – 12 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku odnośnie braku podstaw do zasądzenia na rzecz wnioskodawcy odszkodowania. Sąd meriti całkowicie zasadnie przyjął, że W. M. został zwolniony z pracy z dniem 31 sierpnia 1981 r., następnie aż do zatrzymania w dniu 18 lutego 1982 r. nie pracował i nie szukał pracy, przy czym dopiero od wprowadzenia stanu wojennego ukrywał się. Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, że pozbawienie wolności wnioskodawcy w związku z internowaniem spowodowało u niego niemożność zarobkowania. Zasadnie uznał Sąd meriti, że skoro utrata wynagrodzenia nastąpiła pięć i pół miesiąca przed zatrzymaniem oraz ponad trzy i pół miesiąca przed wydaniem decyzji o internowaniu, to w takiej sytuacji brak jest podstaw do uznania, że W. M. poniósł w związku z wykonywaniem decyzji o jego internowaniu szkodę w mieniu, której podstawę stanowić może wysokość wynagrodzenia, jakie otrzymywał do końca sierpnia 1981 r. w związku z pełnieniem służby na stanowisku Kierownika Sekcji Kryminalnej Wydziału Dochodzeniowo – Śledczego (...). Sąd I instancji zasadnie również odwołał się do orzecznictwa Sądu Najwyższego oraz Sądów Apelacyjnych dotyczących omawianej kwestii z którego wynika, że poza odpowiedzialnością odszkodowawczą Skarbu Państwa w trybie ustawy lutowej pozostają inne przejawy represji za działalność związaną z walką o niepodległy byt Państwa Polskiego, takie jak zwolnienie z pracy, czy zmuszenie przez pracodawcę do przejścia na gorzej płatne stanowisko. Ustawa lutowa nie ma bowiem na celu naprawienia wszystkich niesprawiedliwości i dolegliwości doznanych przez osoby represjonowane przez organa władzy komunistycznej, w tym prawa do rekompensaty za działalność opozycyjną, ale jedynie za bezprawne pozbawienie wolności będące jej wynikiem. W kontekście poczynionych wyżej rozważań za chybiony i bezpodstawny uznać również należy zarzut obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. zawarty w pkt 2a oraz zarzut błędu w ustaleniach faktycznych określony w pkt 3 omawianej apelacji. Wbrew twierdzeniom autorki apelacji Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k. gdyż dokonana ocena zgromadzonych w sprawie dowodów nie zawiera błędów natury faktycznej, logicznej, respektuje zasady wiedzy, logiki doświadczenia życiowego. Zauważyć również należy, że skarżąca nie wskazała w treści zarzutu żadnego konkretnego dowodu rzekomo dowolnie ocenionego przez Sąd meriti. Sąd ten nie naruszył również art. 410 k.p.k. gdyż poddał analizie i ocenie wszystkie zgromadzone w sprawie dowody i okoliczności i te które uznał za wiarygodne poczynił podstawą dokonanych ustaleń faktycznych. Ustalenia te są trafne i prawidłowe i mają pełne oparcie w materiale dowodowym sprawy a zatem brak jest jakichkolwiek podstaw aby je kwestionować zarówno odnośnie wysokości zadośćuczynienia, jak również braku podstaw do zasądzenia odszkodowania. W ocenie Sądu odwoławczego skarżąca nie przedstawiła merytorycznych i przekonujących argumentów podważających dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne. Sąd Apelacyjny dokonał natomiast zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia ale korekta w tym zakresie wynika jedynie z faktu błędnego zaliczenia przez Sąd Okręgowy na poczet zasądzonych należności także kwoty 10.000 zł zasądzonej wcześniej tytułem odszkodowania wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2008 r. w sprawie III Ko 71/08. Należy stwierdzić, że o ile zaliczenie na poczet zasądzonej tytułem zadośćuczynienia należności kwoty 15.000 zł jest całkowicie zasadne, to uwzględnienie kwoty 10.000 zł zasądzonej tytułem odszkodowania jest bezpodstawne. W związku z tym zmieniono w tym zakresie zaskarżony wyrok zasądzając na rzecz W. M. kwotę 123.300 zł tytułem zadośćuczynienia zgodnie z metodologią wyliczenia zastosowaną przez Sąd meriti ale od równowartości 30 przeciętnych wynagrodzeń należało odjąć nie 8,5 tylko 5 ówczesnych przeciętnych wynagrodzeń z 2008 r. Zatem kwota 123.300 zł stanowi równowartość 25 przeciętnych wynagrodzeń w III kwartale 2019 r., które wynosiło 4.932 zł. Powyżej wskazana kwota 123.300 zł uwzględnia zasądzoną wskazanym wcześniej wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2008 r. kwotę 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia. |
||
Wnioski |
||
Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy: - o zmianę wyroku poprzez uwzględnienie wniosku w całości oraz zasądzenie: 1. kwoty 870 975, 00 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdy związane z pozbawieniem wolności na mocy decyzji o internowaniu wraz z odsetkami ustawowymi od daty prawomocności do dnia zapłaty; 2. kwoty 415 264, 79 zł z tytułu odszkodowania za szkody związane z pozbawieniem wolności na mocy decyzji o internowaniu wraz z odsetkami ustawowymi od daty prawomocności do dnia zapłaty; 3. kosztów postępowania przed Sądem Apelacyjnym, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. ewentualnie 4. o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie temu Sądowi do ponownego rozpoznania. Apelacja prokuratora o zmianę zaskarżonego wyroku i zmniejszenie zasądzonego zadośćuczynienia na rzecz wnioskodawcy do kwoty 90. 000 zł z zaliczeniem na poczet zasądzonych należności kwotę 15. 000 zł tytułem zadośćuczynienia zasądzoną w dniu 27 sierpnia 2008 roku przez Sąd Okręgowy w Warszawie sygn. akt III ko 71/08. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadne ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny. |
||
Bezpodstawność zarzutów zawartych w obu wniesionych apelacjach i trafność rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego odnośnie braku podstaw do zasądzenia odszkodowania oraz sposobu wyliczenia wysokości zadośćuczynienia skutkowała nieuwzględnieniem wniosków końcowych zawartych w obu wniesionych apelacjach. |
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|
Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia |
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności. |
|
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|
5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|
1.3 1 |
Przedmiot utrzymania w mocy |
Utrzymano mocy zaskarżony wyrok w zakresie oddalenia wniosku o odszkodowanie oraz w zakresie zadośćuczynienia ponad kwotę ustaloną i zasądzoną przez Sąd Okręgowy. |
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy. |
|
Trafność stanowiska Sądu I instancji odnośnie braku podstaw do zasądzenia odszkodowania oraz ustalonego sposobu wyliczenia i kwoty zadośćuczynienia a jednocześnie bezpodstawność zarzutów podniesionych w obu apelacjach kwestionujących stanowisko Sądu meriti w omawianym zakresie skutkowała tym, że w pozostałej zaskarżonej części wyrok został utrzymany w mocy. |
|
5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|
1.3.1 1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
Zmiana pkt 1 wyroku poprzez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kwoty 123.300 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz przyjęcie, że powyższa kwota uwzględnia zasądzoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2008 r. w sprawie III Ko 71/08 kwotę 15.000 zł zasądzoną wówczas tytułem zadośćuczynienia. Jednocześnie wyeliminowano zawarte w pkt 1 zaliczenie na poczet zasądzonej należności kwotę 10.000 zł tytułem odszkodowania. |
|
Zwięźle o powodach zmiany. |
|
Zmiana pkt 1 wyroku wynika jedynie z błędnego zaliczenia na poczet kwoty zasadzonego zadośćuczynienia wcześniej zasądzonej tytułem odszkodowania kwoty 10.000 zł na podstawie wyroku Sądu Okręgowego z dnia 27 sierpnia 2008 r. |
5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||
5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
||||
Zwięźle o powodach uchylenia. |
||||
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||||
Zwięźle o powodach uchylenia. |
||||
Konieczność umorzenia postępowania |
||||
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia. |
||||
4. |
Konieczność warunkowego umorzenia postępowania |
|||
Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania. |
||||
5. |
||||
Zwięźle o powodach uchylenia. |
||||
5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
||||
5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku |
||||
Lp. |
Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku. |
Przytoczyć okoliczności. |
||
6. Koszty Procesu |
Wskazać oskarżonego. |
Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku. |
Przytoczyć okoliczności. |
Wniosko-dawca W. M. |
pkt III |
Uwzględniono wniosek pełnomocnika wnioskodawcy i zasądzono od Skarbu Państwa kwotę 240 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru |
7. PODPIS |
Zbigniew Kapiński Ewa Jethon Sławomir Machnio |
1.3 Granice zaskarżenia |
|||||||
Wpisać kolejny numer załącznika 1 |
|||||||
Podmiot wnoszący apelację |
Pełnomocnik wnioskodawcy W. M. |
||||||
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
pkt 2 oddalający wniosek o odszkodowanie oraz pkt 1 w zakresie oddalenia wniosku o zadośćuczynienie ponad zasadzoną kwotę. |
||||||
1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||||
☐ |
co do kary |
||||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||||
1.3.2 Podniesione zarzuty |
|||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji. |
|||||||
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||||
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||||
☐ |
|||||||
☐ |
brak zarzutów |
||||||
1.4. Wnioski |
|||||||
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
1.3 Granice zaskarżenia |
|||||||
Wpisać kolejny numer załącznika 2 |
|||||||
Podmiot wnoszący apelację |
Prokurator |
||||||
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Całość rozstrzygnięcia |
||||||
1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||||
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||||
☐ |
co do kary |
||||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||||
1.3.2 Podniesione zarzuty |
|||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji. |
|||||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||||
☐ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||||
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||||
☐ |
|||||||
☐ |
brak zarzutów |
||||||
1.4. Wnioski |
|||||||
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |