UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 724/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 8 lipca 2020 roku sygn. akt II K 575/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

I. K. (1) świadczący na podstawie umowy Nr (...) z dnia 1 września 2009 roku na rzecz Zakładu (...) (...) (...) SPÓŁKA JAWNA prace w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy , nie był informowany przez oskarżonych R. S. (1) i R. S. (2) ani też przez żadnego z ich pracowników, o zawarciu umowy przechowania stali konstrukcyjnej , a przed zaistnieniem przedmiotowego wypadku przy pracy wizytując zakład w ramach swoich obowiązków nie zaobserwował transportów i rozładunku towarów wielkogabarytowych ani też magazynowania takowych na jego obszarze.

uzupełniające zeznania świadka I. K. (1)

(...) odwrót - (...)

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

uzupełniające zeznania świadka I. K. (1)

Zeznania świadka w zakresie ustalonego na ich podstawie faktu zasługują na wiarę. Charakter wykonywanej przez I. K. (1) na rzecz spółki oskarżonych pracy, a przede wszystkim świadczenie jej w zależności od zaistniałych potrzeb, powodowały jego sporadyczną obecność na terenie zakładu , a tym samym nie sprzyjały zdobywaniu szybkiej i pełnej orientacji co do rozszerzanego zakresu działalności gospodarczej.

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza prawa materialnego, a mianowicie:

- art. 220 & 1 k.k. poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że odpowiedzialność pracodawcy określona wskazaną normą ma charakter absolutny i jest niezależna od tego czy podjął działania zmierzające do zapobieżenia skutkowi w postaci narażenia pracownika na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

- art, 207 & 1 k.p. poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że pracodawca odpowiada za działania i zaniechania osób, którym powierzył pełnienie funkcji w zakresie egzekwowania oraz kontroli przepisów BHP w zakładzie pracy jak za swoje własne,

- art. 157 & 1 i 3 k.k. poprzez niewłaściwe zastosowanie, pomimo braku możliwości obiektywnego przypisania zachowaniu oskarżonych R. S. (1) i R. S. (2) jako pracodawcom skutku w postaci naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia pokrzywdzonych - wobec dopełnienia przez pracodawców wszystkich czynności jakie były możliwe w celu zapewnienia właściwego poziomu bezpieczeństwa,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest chybiony i nie podlega uwzględnieniu. Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej oceny prawnokarnej zachowania oskarżonych R. S. (1) i R. S. (2) objętego zarzutem aktu oskarżenia. Obaj wymienieni jako pracodawcy -właściciele Zakładu (...) (...) (...) SPÓŁKA JAWNA, należą do kręgu osób, których zakres obowiązków wykracza poza dbanie o własne bezpieczeństwo i nakłada obowiązki względem zatrudnianych grup pracowników ( stosownie do art. 207 & 1 k.p. ). Ciąży zatem na nich nałożony dyspozycją art. 2 k.k. i jasno wynikający z art. 220 & 1 k.k. szczególny prawny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi, gdyż są osobami, które w stosunku do bezpieczeństwa pracowników pozostają gwarantem nienastąpienia negatywnych skutków.

Sąd rejonowy prawidłowo przyjął zaistnienie związku normatywnego pomiędzy ustalonym zaniechaniem oskarżonych R. S. (1) i R. S. (2) poprzez rzeczywiste niedopełnienie przez nich obowiązków gwaranta niewystąpienia skutku a skutkiem w postaci narażenia pokrzywdzonych S. M. i B. M. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu ( a więc następstw z art. 156 K.k. ) oraz dalszym skutkiem w postaci nieumyślnego spowodowania obrażeń ciała w postaci naruszenia czynności jego narządów, trwającego dłużej niż siedem dni, kwalifikowanego przepisem art. 157 & 1 i 3 k.k.

Ustalenie owego związku zostało poprzedzone przeprowadzoną przez sąd merytoryczny analizą wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym wyników kontroli Inspektora Pracy Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w Ł. Oddział w P. M. K. (1) i opinii specjalistycznej biegłego z zakresu BHP w zakresie budownictwa powszechnego i komunalnego oraz budownictwa (...), która to ocena doprowadziła do prawidłowych ustaleń w kwestii naruszenia przez oskarżonych R. S. (1) i R. S. (2) obowiązku dbania o bezpieczne i higieniczne warunki pracy swoich pracowników, tych którzy mieli wykonywać zadania związane z rozładunkiem towarów nietypowych ( o dużej masie,objętości, długości ), planowane i przewidywane w związku z zwartą przez pierwszego z wymienionych w dniu 01. 09. 2016 roku umową przechowania stali konstrukcyjnej w ilości 50 ton. Mimo przejęcia nowych obowiązków będących konsekwencją wspomnianej umowy nie podjęli bowiem żadnych działań organizacyjnych aby zapewnić bezpieczną pracę przy rozładunku, przemieszczaniu i magazynowaniu dłużycy, gdyż nie spowodowali opracowania procedury rozładunku, przemieszczania i magazynowania dłużycy i nie zaznajomili z nią pokrzywdzonych, a konkretnie:

- zaniechali doboru odpowiednich maszyn do specyfiki i warunków w miejscu pracy

( ponieważ wiązka płaskowników przeznaczonych do rozładunku była usytuowana w naczepie poza zasięgiem wideł użytego do rozładunku wózka jezdniowego należało dobrać właściwy środek techniczny jakim byłaby ładowarka teleskopowa - taką dysponowała firma oskarżonych zgodnie z informacją zawartą w instrukcji transportu wewnątrzzakładowego i magazynowania, jako urządzenie dźwigowe wyposażone w osprzęt pomocniczy montowany do wysięgnika - widły i hak zaczepowy na widłach do zawieszania ładunków;

wózek widłowy (...) typ (...) został użyty niezgodnie z jego przeznaczeniem, wynikającym z instrukcji obsługi, przewidującą wykorzystanie go do transportowania ładunków ułożonych starannie i bezpiecznie na widłach - dłużyca nie mogła być transportowana na widłach z uwagi na dużą długość i niestabilność na widłach - oraz do holowania przyczep, tylko jeżeli zostały przeznaczone do tego celu przez producenta oraz jeśli były wyposażone w odpowiednie zaczepy przyczepy;

wiązka płaskowników stalowych o długości 6 metrów usytuowana na naczepie samochodu ciężarowego nie spełniała warunków przyczepy do holowania przez wózek widłowy, a użyty pas parciany łączący wiązkę z tyłem wózka nie spełniał warunków do holowania ładunków ),

- zaniechali ustalenia strefy niebezpiecznej, przez którą należało rozumieć strefę o obrębie wokół maszyny, w której występuje ryzyko dla zdrowia lub bezpieczeństwa pracownika, a w której nie mogą przebywać inne osoby poza kierowcą maszyny,

- zaniechali wytypowania stanowiska sygnalisty w sytuacji zaistnienia zagrożeń wynikających ze współpracy operatora maszyny z pracownikiem współpracującym przy rozładunku,

- zaniechali opracowania instrukcji stanowiskowych, wskazujących czynności jakie należy wykonać przed rozpoczęciem danej pracy, zasady i sposoby bezpiecznego wykonania pracy oraz zasady postępowania w sytuacjach awaryjnych stwarzających zagrożenia dla życia lub zdrowia pracowników oraz nie zaznajomili z nimi pracowników wykonujących czynności rozładunku, przemieszczania i magazynowania dłużycy,

- zaniechali opracowania ocen ryzyka zawodowego na stanowisku rozładunku, przemieszczania i magazynowania dłużycy oraz zaznajomienia z nimi pracowników wykonujących te czynności,

- zaniechali wpisania do zakresu obowiązków odpowiednich pracowników czynności związanych z rozładunkiem, przemieszczaniem i magazynowaniem dłużycy,

- zaniechali adekwatnego przeszkolenia pracowników w zakresie BHP, w szczególności w zakresie szkolenia stanowiskowego przygotowującego pracownika do wykonywania pracy przy rozładunku, przemieszczaniu i magazynowaniu dłużycy oraz sprawdzającego jego wiedzę i umiejętności z zakresu wykonywania pracy zgodnie z przepisami oraz zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy.

Instrukcja transportu wewnątrzzakładowego i magazynowania( załącznik B ) została uzupełniona dopiero po przedmiotowym wypadku przy pracy w dniu 05. 12. 2016 roku poprzez opracowanie procedury rozładunku, załadunku transportów materiałów nietypowych ( załącznik nr 1 G ) oraz szczegółowych zasad stosowania znaków i sygnałów bezpieczeństwa ( załącznik nr 2 G ), w wykonaniu zaleceń inspektora Państwowej Inspekcji Pracy, przy czym jak wskazuje opinia biegłego J. C. ( karta 221 ) procedura objęta załącznikiem nr 1 była w dalszym ciągu w okresie opiniowania niezgodna z instrukcją obsługi i (...) wózka jezdniowego podnośnikowego firmy (...) typ (...), gdyż wbrew tej ostatniej wózek widłowy w opracowanej procedurze pełni funkcję dźwigu, w którym hak zaczepowy to widły wózka, co jest niedopuszczalne z przyczyn już omawianych. W konsekwencji sposobu uzupełnienia instrukcji transportu wewnątrzzakładowego i magazynowania sporządzony został z dniem 06.12. 2016 roku Aneks - Karta oceny ryzyka zawodowego - prace przy rozładunku konstrukcji stalowych ( karta 15 - 18 załącznika E - ocena ryzyka zawodowego na stanowisku kierowca wózka widłowego ).

Wbrew stanowisku obrony do uznania sprawstwa i winy oskarżonych R. S. (1) i R. S. (2) nie doszło z obrazą prawa materialnego albowiem ww. wyczerpali wszystkie znamiona z art. 220 & 1 k.k. gdyż ich zaniechania naruszające obowiązki wynikające z przepisów i zasad BHP w zakresie prawidłowego organizowania pracy, już doprowadziły do sytuacji narażenia pracowników na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Owo niebezpieczeństwo zostało wywołane przez oskarżonych na skutek wyszczególnionych powyżej zaniedbań organizacyjnych. Dopuszczenie do pracy pracowników nieprzygotowanych, nieposiadających wiedzy i umiejętności do wykonywania czynności związanych z rozładunkiem wielkogabarytowych towarów, samo przez się powodowało stan zagrożenia dla tych pracowników, znajdujących się w obszarze działania użytego wózka widłowego, który to stan był tego rodzaju, że bez wystąpienia dalszych okoliczności skutek mógł się zrealizować. Owo niebezpieczeństwo skutków z art. 220 & 1 k.k. wystąpiło zatem niczym jeszcze zaistniał wypadek przy pracy, było tylko odsunięte w czasie. Omówione zaniechania oskarżonych pozostawały w związku z zawinionym naruszeniem reguł ostrożności i w tym konkretnym układzie sytuacyjnym wywołały stan bezpośredniego niebezpieczeństwa dla pokrzywdzonych. Gdyby oskarżeni jako pracodawcy odpowiedzialni za stan BHP ( test conditio sine qua non będący punktem wyjścia do badania związku przyczynowego decydującego o odpowiedzialności karnej sprawcy według tzw. teorii równowartości przyczyn ) zrobili to co do nich należało to nie doszłoby do narażenia pokrzywdzonych pracowników na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w postanowieniu z dnia 08. 12. 2017 roku sygn. akt IV KK 104/17 typ czynu określony w art. 220 § 1 i 2 KK jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem – należącym do znamion tego przestępstwa – jest narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub skutków dla zdrowia pracownika, mających postać obrażeń ciała określonych w art. 156 KK. Zatem skutek ten wyraża się w samym już zaistnieniu stanu bezpośredniego, realnego narażenia na niebezpieczeństwo tych dóbr, choćby odłożonego w czasie. Chodzi bowiem o sytuację niebezpieczną, a nie o czasową bliskość skutku mającego nastąpić w wyniku rozwoju tej sytuacji, jak również o zachowania, które stwarzają rzeczywiste zagrożenie dla życia lub zdrowia, a więc wywołują wysokie prawdopodobieństwo nastąpienia tego skutku w stwierdzonych okolicznościach faktycznych. Opisany skutek zaniechania wykonania obowiązków gwarantujących jego nienastąpienie wyraża się zarówno w wywołaniu stanu zwiększającego owo niebezpieczeństwo, jak i w utrzymaniu tego stanu, jako że – niezależnie od tego, czy zachowanie sprawcy ma charakter umyślny czy nieumyślny – na sprawcy ciąży obowiązek podjęcia wszelkich zachowań zmierzających do obniżenia stopnia konkretnego niebezpieczeństwa dla dobra prawnego w chwili, gdy jego obowiązek zaktualizował się. Oczywiście między naruszeniem przez osobę odpowiedzialną konkretnego obowiązku z zakresu bhp (reguły ostrożności) a nastąpieniem opisywanego skutku musi istnieć związek. Można przyjąć go wówczas, gdy da się powiedzieć, że wykonanie obowiązku zapobiegłoby lub w istotny sposób zmniejszyło stopień omawianego niebezpieczeństwa. Oceniając ów związek, należy także brać pod uwagę możliwe przyczynienie się pracownika do powstania zagrożenia, zwłaszcza jeżeli owo przyczynienie się również nosiło cechy naruszenia obowiązków wynikających z zasad bhp.

Przechodząc na grunt przedmiotowej sprawy trzeba stwierdzić, że gdyby oskarżeni R. S. (1) i R. S. (2) stworzyli odpowiednią, zgodną z przepisami i zasadami BHP procedurę rozładunku konstrukcji stalowych, zaraz po tym jak zawarli umowę przechowania, niczym doszło do transportowania na teren ich zakładu tych niestandardowych towarów, w istotny sposób zmniejszyliby stopień niebezpieczeństwa zaistnienia przedmiotowego wypadku. Swoimi zaniechaniami doprowadzili do powstania sytuacji charakteryzującej się wystąpieniem, w nieuchronny sposób, bez jej dalszego dynamizowania, takiej skali zagrożenia dla życia lub zdrowia człowieka, jaką ujęto w art. 220 & 1 k.k. ( podobny pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w postanowieniu z dnia 06.05. 2015 roku sygn. akt IV KK 33/15, Legalis ).

Oskarżeni R. S. (1) i R. S. (2) jako sprawcy czynu z art. 220 & 1 k.k. swoją winą umyślną w postaci zamiaru ewentualnego, obejmowali nie tylko niedopełnienie obowiązków wynikających z odpowiedzialności za bezpieczeństwo i higienę pracy, lecz również będące tego skutkiem narażenie pracowników na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Godzili się bowiem, poprzez zaniechanie opracowania procedur postępowania z rozładunkiem stali konstrukcyjnej, że do takiego stanu bezpośredniego narażenia dojdzie, jeśli pracownicy nieprzygotowani do wykonywania takich zadań przystąpią do ich realizacji.

Nietrafny jest zatem pogląd apelanta , że pisemne motywy zaskarżonego wyroku wskazują na nieumyślne popełnienie czynu. z art. 220 & 2 k.k..Dodać jedynie trzeba, że dalszy skutek naruszenia przez oskarżonych R. S. (1) i R. S. (2) reguł ostrożności w postaci obrażeń ciała S. M. i B. M. objęty jest ich winą nieumyślną, gdyż obaj wymienieni oskarżeni przy zachowaniu należytej staranności mogli przypuszczać, że do powstania skutków w zakresie zdrowia pracowników dojdzie, jeśli ci znajdą się i będą przebywali w strefie niebezpiecznej wygenerowanej przez nieuprawnione przeciąganie wiązki płaskowników stalowych - długich i ciężkich.

Nie może podlegać akceptacji stanowisko skarżącego, że zachowanie osób pokrzywdzonych - S. M. i B. M., polegające na wkroczeniu w strefę przemieszczania się płaskowników, a więc naruszających swoim zachowaniem podstawowe i oczywiste zasady bezpieczeństwa, było jedyną przyczyną zaistniałego stanu zagrożenia, które w związku z upadkiem płaskowników na ziemię zmaterializowało się, wyrządzając szkodę na zdrowiu tych osób.

Kluczowym znamieniem jest pojęcie bezpośredniości niebezpieczeństwa ( analogicznie jak w przypadku przestępstwa z art. 160 & 1 k.k. ). Oznacza ono, że pomiędzy stanem wywołanym przez oskarżonych a owym bezpośrednim niebezpieczeństwem nie może dochodzić już do żadnej ingerencji ani włączenia żadnych dodatkowych intencjonalnych czynników. Zatem jeśli do wywołania bezpośredniego niebezpieczeństwa o jakim mowa w art. 220 & 1 k.k. musi dojść jeszcze jakiś inny, nie wywołany przez naruszenie przez pracodawcę zasad BHP czynnik zewnętrzny, nie będący naturalną konsekwencją wcześniej wywołanego stanu, to dopiero wówczas nie może być mowy o niebezpieczeństwie bezpośrednim.

Tymczasem w rozważanym stanie faktycznym owo narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo było naturalną konsekwencją zaniechanych przez oskarżonych obowiązków stworzenia procedur postępowania w trakcie rozładunku stali konstrukcyjnej i żaden dodatkowy czynnik zewnętrzny nie był konieczny do wywołania owego stanu narażenia. Natomiast przyczynienie pokrzywdzonych ( nieumyślne ) zostało wzięte pod uwagę przy wyborze reakcji prawnokarnej za popełniony czyn ( odstąpienie od skazania i karania poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego ).

Nie da się też obronić poglądu skarżącego, jakoby oskarżeni stwarzając odpowiednią strukturę organizacyjną poprzez powierzenie nadzoru nad wykonywaniem prac specjalisty BHP I. K. (1) dyrektorowi zakładu (...) i pracownikowi działu kadr A. K., zobowiązanie kierownika M. K. (2) do sprawdzania wiedzy pracowników w zakresie załadunku i rozładunku, zobowiązanie działu kadr do uzupełnienia kart opisu stanowiska o czynności obejmujące rozładunek materiałów nietypowych, zobowiązanie na długo przed zdarzeniem I. K. (1) do interesowania się jakie nowe czynności będą wykonywane na terenie zakładu w celu opracowania dla tychże nowych procedur, stworzyli strukturę organizacyjną, zapewniającą wymagany poziom bezpieczeństwa, a zatem nie można im przypisać odpowiedzialności za ewentualne błędy lub niedopatrzenia poszczególnych osób zaangażowanych w jej funkcjonowanie.

Sąd pierwszej instancji słusznie przyjął powołując się na art. 207 k.p., że na zakres odpowiedzialności pracodawcy nie wpływają obowiązki pracowników w dziedzinie BHP oraz powierzenie wykonywania zadań służby BHP specjalistom spoza zakładu pracy, o których mowa w art.237 kp, natomiast zgodnie z § 2 tego artykułu pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki. Co istotne, zaniedbanie obowiązku zapewnienia pracownikom bezpiecznego stanowiska pracy uzasadnia odpowiedzialność pracodawcy na zasadzie winy (zob. wyr. SA w Szczecinie z 27.2.2014 r., III APa 14/13, Legalis).

Powyższe rozumowanie jest tym bardziej przekonujące, gdy się nadto zważy na uzupełniające zeznania świadka I. K. (1) złożone w postępowaniu odwoławczym, że przed wypadkiem przy pracy nie był informowany przez oskarżonych R. S. (1) i R. S. (2) ani też przez żadnego z ich pracowników, o zawarciu umowy przechowania stali konstrukcyjnej , a wizytując zakład w ramach swoich obowiązków nie zaobserwował transportów i rozładunku towarów wielkogabarytowych ani też magazynowania takowych na jego obszarze.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych R. S. (1) i R. S. (2) od zarzucanego im aktem oskarżenia czynu, z uwagi na brak znamion czynu zabronionego - na podstawie art. 414 & 1 k.p.k. w zw. z art. 17 & 1 pkt. 2 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok jest słuszny, zarzuty apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie. Brak było podstaw do zmiany wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanego im czynu.

3.2.

obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, to jest:

a. art. 193 k.p.k. poprzez oparcie przekonania na opinii sporządzonej przez biegłego niewłaściwej specjalności,

b. art. 201 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku oskarżonych o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego innej specjalności, względnie o przesłuchanie biegłego pomimo sporządzenia opinii niejasnej i niepełnej,

c. art. 7 k.p.k. poprzez:

- zupełne pominięcie spójnych zeznań świadków złożonych w postępowaniu przygotowawczym, z których wynika fakt pomylenia przez operatora wózka widłowego funkcji prędkości z funkcją hamulca,

- pominięcie spójnych zeznań świadków dotyczących naruszenia obowiązujących procedur przez niezwiązanego z zakładem oskarżonych kierowcę, który dostarczył niezabezpieczony ładunek i odmówił podstawienia pojazdu w sposób umożliwiający bezpieczny rozładunek,

- pominięcie spójnych zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonych, z których wynika że S. S. znalazł się w okolicznościach wypadku przypadkowo, nie natomiast jako osoba uprawniona przez właścicieli zakładu do wydawania pracownikom poleceń,

- pominięcie zeznań M. K. (2), z których wynika fakt przeprowadzenia kompleksowych szkoleń rozładunkowych przed datą zdarzenia,

- oparcie przekonania sądu pierwszej instancji na oględnych wypowiedziach pracownika D. Kadr A. K., która w postępowaniu przygotowawczym, oświadczyła, że nie było szkoleń z rozładunku dłużycy mimo tego, że - jak wynika ze spójnych zeznań świadków - nie znała dokładnego przedmiotu szkoleń BHP i stanowiskowych prowadzonych w zakładzie oskarżonych,

- całkowite pominięcie faktu wprowadzenia oskarżonych w błąd przez specjalistę do spraw BHP I. K. (1), który zobowiązał się do zapewnienia wszystkich form instruktażu w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, jakie okażą się konieczne ze względu na przedmiot działalności, nie wyłączając szkoleń stanowiskowych, zapewniając że umowa jest w powyższym zakresie wykonywana,

- oparcie przekonania sądu pierwszej instancji na protokole kontroli przeprowadzonej przez Inspektora Pracy w warunkach braku dokumentacji związanej z przedmiotem sprawy, która - jak wykazała obrona - została zabrana przez funkcjonariuszy policji przed rozpoczęciem przez niego czynności kontrolnych,

- pominięcie w rozumowaniu sądu pierwszej instancji treści umowy łączącej zakład oskarżonych z podmiotem (...) Dom W. G. , z której obrońca oskarżonych wywodził istotną w sprawie okoliczność, że czynności rozładunkowe w ogóle nie były obowiązkiem zakładu oskarżonych , a tym samym nie były wykonywane na ich odpowiedzialność,

- sprzeczność wyroku z uzasadnieniem, gdyż za podstawę prawną skazania przyjęty został art. 220 & 1 k.k. a w pisemnych motywach orzeczenia sąd pierwszej instancji przypisał oskarżonym nieumyślne popełnienie czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powierzenie przez prokuratora na etapie postępowania przygotowawczego analizy przedmiotowego wypadku przy pracy pod kątem przyczyn jego zaistnienia i wszystkich innych kwestii szczegółowo zakreślonych tezą dowodową, istotnych dla rozstrzygnięcia, wymagających wiadomości specjalnych - informacji specjalistycznych z dziedziny budownictwa , wykraczających poza ogólnie dostępną wiedzę ogólną i prawniczą, biegłemu z zakresu BHP w budownictwie i akceptacja takiego wyboru przez sąd merytoryczny, nie budzi zastrzeżeń sądu odwoławczego. Budownictwo jest bowiem pojęciem o szerokim zakresie znaczeniowym.

Budownictwo jako dział gospodarki obejmuje wznoszenie, konserwacje, remontowanie i rekonstrukcje budowli. W budownictwie współdziałają inwestorzy, projektanci budowli (architekci, konstruktorzy), producenci i dostawcy materiałów i wyrobów budowlanych oraz wyposażenia, wykonawcy budowli, przedsiębiorstwa transportowe, bazy sprzętowo-produkcyjne.

Produkcja budowlana (budowanie) obejmuje procesy produkcyjne przebiegające w wytwórniach materiałów i elementów budowlanych oraz w bazach i warsztatach wytwórczych oraz procesy budowlane (realizacyjne) przebiegające na placu budowy.

Tak więc transport materiałów budowlanych i ich rozładunek, w tym przy wykorzystaniu wózków jezdniowych podnośnikowych z mechanicznym napędem podnoszenia zaliczanych do urządzeń transportu bliskiego zwanych w skrócie (...) ( jak w przedmiotowej sprawie ) to jeden z elementów składowych szeroko pojętej działalności budowlanej, pozostającej w zakresie kompetencji specjalisty z dziedziny bezpieczeństwa i higieny pracy w budownictwie. Swoich uprawnień i umiejętności do badania zaistniałego na terenie Zakładu (...) (...) (...) SPÓŁKA JAWNA wypadku przy rozładunku płaskowników stalowych, nie kwestionował także wyznaczony biegły Sądu Okręgowego w Łodzi z zakresu BHP w zakresie budownictwa powszechnego i komunalnego oraz budownictwa przemysłowego.

Spełniony został zatem, wbrew stanowisku apelanta, wynikający z art. 193 & 1 k.p.k. wymóg powinności powołania przez organ procesowy biegłego z zakresu tej specjalności, która jest najbardziej odpowiednia ze względu na rodzaj i charakter okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wymagających ustalenia w oparciu o wiadomości specjalne.

Sąd rejonowy nie uwzględniając wniosku dowodowego obrony o uzupełniające przesłuchanie biegłego z zakresu BHP ewentualnie powołanie innego biegłego z zakresu urządzeń transportu bliskiego słusznie uznał, że zmierza on do przedłużenia postępowania. Zasięganie opinii uzupełniającej czy też opinii innego biegłego jest bez reszty regulowane treścią przepisu art. 201 k.p.k. ( ten też przepis należało powołać w podstawie prawnej rozważanego postanowienia a nie art. 170 & 1 k.p.k. ). Oznacza to, że strona domagająca się powołania tego samego lub innego biegłego musi wykazać, iż dotychczasowa opinia jest niepełna lub niejasna albo że zachodzi sprzeczność wewnętrzna w samej opinii, a tego obrońca oskarżonych zarówno we wniosku dowodowym, jak i w złożonej apelacji nie wykazał.

Argumentacja środka odwoławczego sprowadza się bowiem do kwestionowania kompetencji autora wydanej na potrzeby niniejszego postępowania opinii poprzez wskazanie, że te są zbyt ogólne i niewystarczające do wypowiadania się w zakresie prawidłowości ustalania i wdrażania procedur BHP w jednostce zakładowej, a w szczególności procedur jakie powinny być zachowane w przypadku eksploatacji urządzeń transportu bliskiego.

Tymczasem, jak już zostało powiedziane, opiniujący posiada rzetelne przygotowanie specjalistyczne w swojej dziedzinie, jak również pewną wiedzę na temat prawa pracy . Innymi słowy posiada wiedzę profesjonalną, czyli wykazuje się znajomością reguł szczegółowych swojej dyscypliny i umiejętnością ich stosowania.

Nie jest trafny zarzut niejasności sporządzonej przez niego opinii.

Jasność opinii ma związek ze sferą argumentacyjną jej części sprawozdawczej. Opinia jest "niejasna" wówczas, gdy organ procesowy nie może zrozumieć rozumowania biegłego, jeśli nie jest dlań jasne, jakie biegły w ogóle zajmuje stanowisko, jeśli poglądy biegłego są niespójne a tezy wieloznaczne (post. SN z 27.9.2006 r., IV KK 330/06, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 1822; S. Kalinowski, Opinia biegłego w postępowania karnym, Warszawa 1972, s. 242–244; wyr. SA w Krakowie z 6.11.2008 r., II AKa 160/08, KZS 2008, Nr 12, poz. 37).

Niejasność opinii odnosi się zatem do sposobu sformułowania jej wywodów, który nie pozwala organowi procesowemu na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich przez biegłego, zwłaszcza, gdy biegły posługuje się nielogicznymi argumentami (post. SN z 20.4.2016 r., III KK 132/16, Legalis; post. SN z 4.11.2015 r., III KK 122/15, Legalis; wyr. SA we Wrocławiu z 26.8.2015 r., II AKa 196/15, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 17.12.2014 r., II AKz 453/14, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 7.5.2015 r., II AKa 64/15, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 18.2.2009 r., II AKa 1/09, KZS 2009, Nr 3, poz. 31;). Ponadto, za opinię niejasną przyjmuje się też taką, kiedy jej wnioski końcowe są nielogiczne, niewłaściwe lub łączą się z takimi zastrzeżeniami, że nie można wręcz ustalić ostatecznego poglądu biegłego, względnie jest on niezrozumiały lub końcowe wnioski nie znajdują oparcia w przeprowadzonych badaniach.

Tymczasem rozważana opinia jest czytelna i wyrazista. Jednoznacznie precyzuje jakie przepisy i normy BHP oskarżeni R. S. (1) i R. S. (2) jako pracodawcy naruszyli w związku z wypadkiem przy pracy na terenie Zakładu (...) (...) (...) SPÓŁKA JAWNA, jakiemu ulegli: S. M. - pracownik ich zakładu i (...) - kierowca zestawu ciężarowego pojazdów, zatrudniony przez współpracującą z nimi Grupę (...) w P. oraz wypowiada się na temat narażenia pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu na skutek niedopełnienia ciążących na oskarżonych obowiązków. Wbrew sugestii obrony opinia ta nie wkracza w kompetencje biegłego z zakresu medycyny sądowej, którego z kolei rolą było ustalenie rodzaju i stopnia obrażeń doznanych w wypadku przy pracy przez pokrzywdzonych, mechanizmu i okoliczności powstania tychże, ich kwalifikacji prawnokarnej oraz czy stwierdzone obrażenia i sposób oraz okoliczności ich powstania naraziły pokrzywdzonych na wystąpienie skutków z art. 156 k.k. lub na utratę życia.

Powodem uznania niejasności opinii nie może być, wbrew stanowisku apelanta, zawarte w niej sformułowanie " bezpośredni wpływ " użyte przy okazji rozważań czy naruszenie obowiązków pracodawcy z zakresu BHP doprowadziło do sytuacji narażenia pracowników na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Rolą biegłego nie jest rozstrzyganie sprawy, a jedynie dostarczenie fachowych, specjalistycznych wiadomości, wyrażonych w postaci przypisanego wymogami prawa środka dowodowego, poddawanego następnie zbadaniu i ocenie przez sąd. Opinia biegłego jest podstawą do wyciągnięcia pewnych wniosków w sprawie przez organ orzekający, a kwestia wspomnianego sformułowania należy do ocen prawnych należących do sądu a nie biegłego.

Chybiony jest też zarzut niepełności opinii .Ta udzieliła przecież odpowiedzi na wszystkie postawione biegłemu pytania, na które ten zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych, mógł oraz powinien wypowiedzieć się , uwzględniła wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności oraz przedstawiła uzasadnienie wyrażonych w niej ocen oraz poglądów. Sugestia obrony jakoby opierała sią ona na niepełnym materiale dowodowym bazuje na błędnym założeniu o zagubieniu na etapie postępowania przygotowawczego dokumentów o kluczowym znaczeniu, dobrowolnie wydanych przez dział kadr zakładu oskarżonych, w postaci akt osobowych S. M., B. M. i S. S. oraz powiązaną z nimi oceną ryzyka zawodowego na zajmowanych przez nich stanowiskach.

Tymczasem załączniki stanowiące pełną dokumentację pracowniczą pogrupowaną w teczki oznaczone literami od A do G ( w liczbie 7 ) i teczki obejmujące akta osobowe oznaczone os. 2 - 5 ( w liczbie 4 ), stanowiące materiał rzeczowy zabezpieczony w przedmiotowej sprawie, zostały przekazane biegłemu do opiniowania i jak wskazuje uważna lektura opinii ( karta 175 - 177, 253 - 256, 257 -258,274, 275 ) podlegały analizie i ocenie przez jej autora, po czym zostały zwrócone prokuratorowi wraz z aktami sprawy i wydaną opinią ( pismo biegłego karta 169 akt ). Natomiast wniesiony do sądu akt oskarżenia powoływał się, wskazywał na wszystkie rozważane załączniki ( karta 614 odwrót ), a pismo przewodnie Prokuratury Rejonowej w Opocznie, przedstawiające do dyspozycji Sądu Rejonowego w Opocznie akta sprawy zawierało informację o przekazaniu tychże w liczbie III tomów oraz załączników wymienionych w akcie oskarżenia w liczbie 11 teczek ( odezwa karta 627 akt ).

Powyższe wskazuje, że rozważana opinia nie pomija dowodów, które miały znaczenie dla jej opracowania i opiera się na wystarczającym, a więc kompletnym materiale dowodowym. Konstatacji tej nie może zmienić wskazywana przez obronę okoliczność przeprowadzenia oględzin miejsca zdarzenia bez udziału biegłego dysponującego wiedzą specjalistyczną w zakresie warunków jakie powinny spełniać urządzenia transportu bliskiego i dopuszczalnych sposobów wykorzystania takich urządzeń. Oczywiście idealnym rozwiązaniem byłoby dokonanie tej czynności procesowej z udziałem podmiotu fachowego, profesjonalisty z wykształceniem i doświadczeniem w dziedzinie problematyki, której dotyczy przedmiotowy wypadek przy pracy, którego wiedza byłaby niewątpliwie pomocna już w początkowej fazie procesu na etapie czynności sprawdzających. Trudno jednak upatrywać w tej absencji przyczyny podważającej prawidłowość oględzin, mających przecież za zadanie wstępne wyjaśnienie przyczyn zaistniałego zdarzenia, niezwłocznie po jego zgłoszeniu i ustalenie czy zachodzi podejrzenie popełnienia przestępstwa. Jeśli zaś opiniujący na znacznie późniejszym etapie śledztwa widziałby potrzebę osobistego zapoznania się z miejscem zdarzenia, mógłby przed wydaniem opinii wnioskować o przeprowadzenie eksperymentu procesowego.

Sąd pierwszej instancji był uprawniony czynić ustalenia faktyczne i dokonywać ocen prawnych w oparciu o dokumentację opatrzoną numerem sprawy (...), zgromadzoną w postępowaniu prowadzonym przez Inspektora Pracy Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w Ł. Oddział w P.. Wbrew stanowisku skarżącego nie sposób dopatrzeć się nieprawidłowości w tymże z powodu niedysponowania przez kontrolującego dokumentacją osobową, z uwagi na jej zabezpieczenie przez policję.

Otóż w dniu 4 października 2016 roku do sprawy karnej zatrzymane zostały wyłącznie akta osobowe S. M. ( protokół zatrzymania rzeczy karta 4 - 6 ). Jak wynika natomiast z protokołu kontroli Inspektora Pracy Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w Ł. Oddział w P. ( karta 64 - 67 ) w ramach prowadzonych czynności ustalających okoliczności i przyczyny wypadku kontrolą objęto akta osobowe wybranych pracowników zakładu i ocenę ryzyka zawodowego na wybranych stanowiskach pracy, w tym na stanowisku na którym odnotowano wypadek. Natomiast w dniu 12 października 2016 roku kontrolujący pozyskiwał w Prokuraturze Rejonowej w Opocznie dane o poszkodowanym S. M. pochodzące z jego akt osobowych. Jak wynika z jego zeznań ( karta 123 - 125 ) zapoznawał się z tymi aktami osobiście stawiając się w Prokuraturze Rejonowej w Opocznie.

W tym stanie rzeczy nieuprawnione jest stanowisko skarżącego jakoby inspektor przyjął niekorzystne dla oskarżonych założenie, że dokumentacja osobowa nigdy nie została stworzona.

Sąd rejonowy nie uchybił określonej przepisem art. 7 k.p.k. zasadzie swobodnej oceny dowodów dokonując oceny zeznań świadków A. K., M. K. (2) i I. K. (1).

A. K. zatrudniona przez oskarżonych na stanowisku specjalisty do spraw kadrowo - księgowych, sprawująca czynności nadzorujące przestrzeganie przepisów BHP i Prawa Pracy na terenie Zakładu (...) (...) (...) SPÓŁKA JAWNA ( zeznania karta 119 - 121), zwłaszcza po rozszerzeniu zakresu jej obowiązków o czynności realizacji i nadzoru BHP ( karta 158 ), była z uwagi na charakter wskazanych obowiązków dobrze zorientowana w podnoszonej przez nią podczas zeznań kwestii nie wydzielenia stanowiska związanego z rozładunkiem towarów o dużych gabarytach i nie rozszerzenia oceny ryzyka zawodowego wiążącego się z rozładunkiem dłużycy dla pracowników już zatrudnionych. Z jej wypowiedzi, z wyjaśnień A. A. ( przeczącego odbyciu szkoleń dotyczących czynności rozładunkowych stali konstrukcyjnej ) oraz w oparciu o dokumentację pracowniczą A. A., S. M. i S. S., sąd merytoryczny słusznie wywiódł, że nie były przeprowadzane szkolenia w zakresie rozładunku, przemieszczania i magazynowania dłużycy. Odmienne stanowisko w tej kwestii M. K. (2) prezentowane w toku rozprawy głównej nie znalazło potwierdzenia w dokumentacji pracowniczej zabezpieczonej w początkowej fazie procesu, ani też w dokumencie złożonym w postępowaniu rozpoznawczym zatytułowanym " Potwierdzenie odbycia szkolenia" datowanym na dzień 13 -14.04.2015 roku w temacie placów magazynowych, załadunku i rozładunku samochodów ( co nie jest przecież równoznaczne z takimi czynnościami w odniesieniu do towarów wielkogabarytowych ).

Niewystępowanie tego ostatniego dokumentu w aktach pracowniczych zabezpieczonych w śledztwie, stawia pod znakiem zapytania wiarygodność ostatniego z wymienionych co do przeprowadzania przez niego jako kierownika zakładu uprawnionego do sprawdzania wiedzy pracowników z załadunku i rozładunku towarów, szkoleń stanowiskowych przy rozładunku dłużycy. Osłabiają ją również zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, z punktu widzenia których nie sposób znaleźć uzasadnienia dla przeprowadzania szkoleń stanowiskowych przy rozładunku dłużycy w sytuacji niepowierzenia któremukolwiek z pracowników zakładu takowych zadań wpisanych do zakresu obowiązków i zaniechania opracowania ryzyka zawodowego dla takiego rodzaju zadań poprzez wskazanie zagrożeń z nimi związanych. Zważyć należy, że zgodnie z kartą szkolenia wstępnego ramowy program instruktażu stanowiskowego obejmuje:

- przygotowanie pracownika do wykonywania określonej pracy, w tym w szczególności omówienie warunków pracy, omówienie zagrożeń występujących przy określonych czynnościach na stanowisku pracy, wyników oceny ryzyka zawodowego związanego z wykonywaną pracą, sposobów ochrony przed zagrożeniami oraz zasad postępowania w razie wypadku lub awarii, przygotowanie wyposażenia stanowiska roboczego do wykonywania określonego zadania,

- pokaz przez instruktora sposobu wykonywania pracy na stanowisku pracy zgodnie z przepisami i zasadami BHP, z uwzględnieniem metod bezpiecznego wykonywania poszczególnych czynności i ze szczególnym zwróceniem uwagi na czynności trudne i niebezpieczne,

- próbne wykonanie zadania pod kontrolą inspektora,

- samodzielną pracę pracownika pod nadzorem instruktora,

- omówienie i ocenę przebiegu wykonywania pracy przez pracownika.

Wyjaśnienia A. A. - operatora wózka widłowego przeczą odbyciu szkoleń dotyczących czynności rozładunkowych stali konstrukcyjnej, a potwierdzeniem zgodności jego twierdzeń z rzeczywistym stanem rzeczy jest sporządzenie dopiero po wypadku w dniu 06. 12 2016 roku Aneksu - Karty oceny ryzyka zawodowego - prace przy rozładunku konstrukcji stalowych ( karta 15 - 18 załącznika E - ocena ryzyka zawodowego na stanowisku kierowca wózka widłowego ).

Sąd pierwszej instancji prawidłowo także ocenił zeznania świadka I. K. (1), który współpracując z firmą oskarżonych na podstawie umowy z dnia 01. 09. 2009 roku o świadczenie pracy w dziedzinie BHP potwierdził okoliczność prowadzenia szkoleń wstępnych ogólnych ( ważnych do 1 roku ) oraz okresowych ogólnych ( ważnych do 3 lat ) a nadto zaprzeczył prowadzeniu szkoleń stanowiskowych ( tzw. instruktażu stanowiskowego ), nie należących do jego obowiązków, do przeprowadzania których uprawnieni byli doświadczeni zawodowo pracownicy zakładu .W toku uzupełniającego przesłuchania na rozprawie apelacyjnej świadek zaprzeczył aby był informowany przez oskarżonych R. S. (1) i R. S. (2), czy też przez któregoś z ich pracowników, o zawarciu umowy przechowania stali konstrukcyjnej oraz podał, że przed zaistnieniem przedmiotowego wypadku przy pracy wizytując zakład tychże w ramach swoich obowiązków nie zaobserwował transportów i rozładunku towarów wielkogabarytowych ani też magazynowania takowych na jego obszarze.

Wobec powyższego bezpodstawne jest twierdzenie skarżącego jakoby specjalista do spraw BHP I. K. (1) wprowadził oskarżonych w błąd, gdyż nie wykonał swojego zobowiązania do zapewnienia wszelkich form instruktażu w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, jakie okażą się konieczne ze względu na przedmiot działalności, nie wyłączając szkoleń stanowiskowych, choć zapewniał że umowa jest w tym zakresie wykonywana.

W ocenie sądu odwoławczego nie można odmówić słuszności twierdzeniom świadka, że ze względu na charakter wykonywanej na rzecz spółki oskarżonych pracy, a przede wszystkim świadczenie jej w zależności od zaistniałych potrzeb i sporadyczne przebywanie na terenie zakładu, nie posiadał szybkiej i pełnej orientacji co do rozszerzanego zakresu prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Wyjaśnienia oskarżonego R. S. (1) ( karta 353 - 357 ) potwierdzają comiesięczne wizytowanie zakładu przez w.w.. Trudno w tej sytuacji wymagać aby podczas takiej jednostkowej wizyty w miesiącu wrześniu 2016 roku (możliwej do odbycia od dnia zawarcia umowy przechowania tj. od 1 września 2016 roku ) świadek sam zorientował się w realizacji nowych zadań, zwłaszcza że dostawa towarów wielkogabarytowych miała charakter incydentalny. Opracowanie przez niego nowych procedur w związku z nowymi czynnościami wymagało przekazania mu stosownych informacji, a takowych - zgodnie z depozycjami świadka - nie otrzymał przed wypadkiem z dnia 4 października 2016 roku. Wyjaśnienia oskarżonego R. S. (1) z rozprawy głównej, o zlecaniu na długo przed zdarzeniem I. K. (2) aby dowiadywał się o wykonywane w zakładzie czynności nie są równoznaczne z twierdzeniem o informowaniu świadka przez oskarżonego, że rozładunkowi podlega dłużyca ( jak wywodzi apelant ). Przyznać trzeba rację świadkowi, iż zasady uczciwej współpracy wymagają informowania go o nowych przedsięwzięciach wiążących się z potrzebą opracowania nowych procedur w związku z nowymi czynnościami, a powołane przez niego Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 roku w & 11 ust. 5 w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy ( załącznik Nr 5 do opinii biegłego z zakresu BHP karta 237 - 239 ) nie nakłada na niego obowiązku prowadzenia szkoleń stanowiskowych, gdyż stanowi że instruktaż stanowiskowy przeprowadza wyznaczona przez pracodawcę osoba kierująca pracownikami lub pracodawca, jeśli osoby te posiadają odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie zawodowe oraz są przeszkolone w zakresie metod prowadzenia instruktażu stanowiskowego.

Nie można zgodzić się z twierdzeniem skarżącego jakoby z zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonych wynikało, że S. S. znalazł się w okolicznościach wypadku przypadkowo, a nie jako osoba uprawniona przez właścicieli zakładu do wydawania pracownikom poleceń. Wyjaśnienia oskarżonego R. S. (1) ( karta 353 - 357 ) jednoznacznie wskazują, że kierownik zakładu i kierownik zmianowy, a jednym z nich był S. S., monitorowali każdy transport. Kierownik zmianowy sprawdzał towar, dokumentację i pod jego nadzorem dochodziło do rozładunku towaru. Dalej wywiódł, że w tym zakresie było wydane na piśmie polecenie służbowe aby dokonywać rozładunków towarów niestandardowych pod nadzorem kierownika zmianowego i tak też się stało w tej sprawie.

Sąd rejonowy miał na uwadze, wbrew stanowisku skarżącego, zarówno okoliczność ustawienia samochodu ciężarowego z naczepą przez kierowcę B. M. w sposób powodujący potrzebę przeciągnięcia wiązki płaskowników stalowych po podłodze naczepy do jej brzegu, jak i kontynuowanie przeciągania wiązki przez operatora wózka widłowego A. A. pomimo komendy " stój ", wydanej przez kierującego rozładunkiem S. S., a co za tym idzie nieprawidłowości w zachowaniu obu mężczyzn. Kwestia odmowy przestawienia samochodu przez pierwszego z nich, czy też pomylenia przez drugiego funkcji prędkości z funkcją hamulca, ma drugorzędne znaczenie, a przy tym nie jest wcale jednoznaczna z punktu widzenia relacji uczestników przedmiotowego zdarzenia, jak twierdzi skarżący.

Stanowisko tego ostatniego jakoby z punktu widzenia prawa cywilnego w przypadku umowy przechowania czynności rozładunkowe nie należały do zobowiązań przechowawcy, a więc nie były obowiązkiem oskarżonych jako właścicieli zakładu i nie były wykonywane na ich odpowiedzialność, jest nie do przyjęcia. Zważyć należy, że skoro pracownicy zakładu oskarżonych przystąpili do wykonania tych czynności i odbywały się one na terenie tego zakładu, to oskarżeni jako jego właściciele przejęli na siebie odpowiedzialność za bezpieczne rozładowanie i przemieszczenie towaru na miejsce przechowywania.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok jest słuszny, zarzuty apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie. Brak było podstaw do zmiany wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanego im czynu.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

wyrok jest słuszny, apelacja nie zasługuje na uwzględnienie

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego stanowiły przepisy art. 636 & 1 k.p.k., art. 633 k.p.k. i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity : Dz. U. z 1983 roku, Nr 49 poz. 223 z późniejszymi zmianami ) oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym ( Dz. U. 108, poz. 1026 z późniejszymi zmianami ).

7. PODPIS

1.11. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					obrońca oskarżonego R. S. (1)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					rozstrzygnięcie o winie i sprawstwie
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☒	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒	zmiana

1.12. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					2
Podmiot wnoszący apelację					obrońca oskarżonego R. S. (2)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					rozstrzygnięcie o winie i sprawstwie
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☒	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒	zmiana