UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2018 roku (data prezentaty) powód M. R. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozew przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W. o zapłatę tytułem zadośćuczynienia kwoty 4000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 19 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i od dnia 1 stycznia 2016 roku z odsetkami ustawowymi za opóźnienie do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych i kwoty 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 15 czerwca 2015 roku doszło do kolizji drogowej, w której powód doznał obrażeń ciała. Pojazd sprawcy wypadku korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w pozwanym towarzystwie. W dniu 18 czerwca 2015 roku powód zgłosił pozwanemu szkodę osobową. Decyzją z dnia 20 lipca 2015 roku pozwany przyznał na rzecz powoda kwotę 2000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 96,73 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. W wyniku zdarzenia powód doznał poważnego urazu kręgosłupa szyjnego oraz głowy. U powoda rozpoznano zwichnięcie, skręcenie oraz naderwanie stawów i więzadeł na poziomie szyi. Dolegliwości powód odczuwa nadal, rokowania co do stanu zdrowia są niepewne, z informacji od lekarzy wynika, że dolegliwości będą się utrzymywały przez długi, bliżej nieokreślony czas. Od chwili zdarzenia powód odczuwa silne bóle i zawroty głowy, a także dyskomfort związany z jakimkolwiek wysiłkiem fizycznym dotyczącym obciążenia kręgosłupa. Powód skarży się na mrowienie głowy oraz palców u rąk, a także osłabienie czucia na opuszkach IV i V palca lewej ręki, co skutkuje brakiem możliwości utrzymania niektórych przedmiotów. W związku z powyższym powód został skierowany na rehabilitację. Niezależnie od urazów fizycznych, powód odczuwa także negatywne konsekwencje wypadku w sferze psychicznej. Skarży się na utrzymujące się zaburzenia snu, stany lękowe, strach przed jazdą samochodem, apatię, lękliwości oraz utratę pewności siebie. Powód ma problemy z koncentracją, co sprawia, że wykonywanie najprostszych czynności zajmuje powodowi więcej czasu. Kwota zadośćuczynienia w wysokości 4000 zł została ustalona w związku z negatywnymi przeżyciami powoda, które pozostają w adekwatnym związku przyczynowo-skutkowym ze zdarzeniem z dnia 15 czerwca 2015 roku, z uwzględnieniem stopnia i czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałości skutków wypadku a także prognozy na przyszłość. Powód do czasu wypadku był osobą aktywną fizycznie, obecnie ból kręgosłupa powoduje nie tylko duży dyskomfort fizyczny, ale także utrudnia wykonywanie pracy oraz codzienną aktywność. Ograniczenia jakie wiążą się z codziennym funkcjonowaniem bezpośrednio przekładają się na odczucia psychiczne powoda, dla którego największym cierpienie nie są dolegliwości bólowe, ale świadomość jego ograniczeń. Urazy, których powód doznał wskutek wypadku stanowią dla niego duże obciążenie i sprawiają trudności w codziennym funkcjonowaniu. Należy również mieć na uwadze, że skutki zdarzenia, szczególnie te odczuwane subiektywnie, mogą sprawić, że powód będzie się z nimi borykał do końca życia, bowiem trwale odcisnęły one piętno na jego psychice. Zadośćuczynienie jest świadczeniem jednorazowym i pieniężnym mającym stanowić sposób złagodzenia cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego. Wskazana kwota zadośćuczynienia ze względu na swoją funkcję kompensacyjną stanowić będzie dla powoda wartość odczuwalną i sprawiedliwą rekompensatę doznanej krzywdy. Żądanie odsetek od zadośćuczynienia uzasadnia art. 817 k.p.c. i 14 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2003, Nr 24, poz. 1152), zgodnie z którym zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o szkodzie. Powód poinformował pozwanego o szkodzie w dniu 18 czerwca 2015 roku, w związku z czym pozwany zobowiązany był do wypłaty odszkodowania do dnia 18 lipca 2015 roku, dlatego roszczenie o odsetki od dnia 19 lipca 2015 roku jest uzasadnione. W zakresie odsetek ustawowych dochodzonych od dnia 1 stycznia 2016 roku podstawę stanowi art. 481 § 2 k.c. ( pozew k. 2 – 4)

W odpowiedzi na pozew z dnia 22 sierpnia 2018 roku (data prezentaty) pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwany zakwestionował wysokość dochodzonego roszczenia, podnosząc, że dotychczas wypłacona kwota 2000 zł tytułem zadośćuczynienia za obrażenia ciała w pełni rekompensuje doznaną przez powoda krzywdę i wyczerpuje przysługujące powodowi świadczenie. Pozwany podniósł, że powód nie doznał w wyniku wypadku poważnych urazów, nie był leczony operacyjnie, przebywał w szpitalu kilka godzin i został wypisany do domu z zaleceniem stosowania kołnierza ortopedycznego, oszczędnego trybu życia i kontroli w poradni ortopedycznej. Dokumentacja medyczna powoda wskazuje na występowanie zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego, które to schorzenia mają charakter długotrwały, są wynikiem zmian zachodzących w organizmie powoda od wielu lat i z pewnością nie są skutkiem wypadku z dnia 15 czerwca 2015 roku. Opisywane przez powoda przewlekłe dolegliwości bólowe z dużym prawdopodobieństwem wynikają z wykazanych badaniami chorób a nie z wypadku. Także zabiegi, na które został powód skierowany w dużej mierze mogły być konieczne ze względu na występujące wcześniej zmiany kręgosłupa. Pozwany ustalając wysokość zadośćuczynienia należnego powodowi posłużył się opinią medyczną specjalisty ortopedy-traumatologa, który na podstawie dolegliwości stwierdzonych u powoda określił 6% uszczerbku na zdrowiu, w tym 5% uszczerbku w związku z chorobą zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego i 1% uszczerbku na skutek wypadku z dnia 15 czerwca 2015 roku. Dodatkowo z opinii lekarza orzecznika wynika, że pomimo orzeczonego uszczerbku na zdrowiu, powód może nadal wykonywać zawód, nie wymagał pomocy osób trzecich, leczenie w związku z wypadkiem zostało zakończone i rokowania na przyszłość są dobre. Od chwili wypłacenia zadośćuczynienia, nie wystąpiły okoliczności świadczące o większym niż ustalony rozmiarze krzywdy ( odpowiedź na pozew - k. 50-55).

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 czerwca 2015 roku powód uczestniczył w kolizji drogowej jako kierowca samochodu osobowego marki R. (...). Podczas wykonywania skrętu w prawo w tył samochodu powoda uderzył samochód osobowy sprawcy wypadku. Na skutek zdarzenia pojazdów, samochód powoda odrzuciło na odległość 10-15 m. Powód uderzył głową w zagłówek fotela, odczuwał silny ból głowy, nie stracił przytomności. Wysiadł o własnych siłach z auta, ze sprawcą kolizji zostało spisane oświadczenie o odpowiedzialności za zdarzenie i powód wrócił do domu. Tego samego dnia, z powodu odczuwanych silnych dolegliwości bólowych w klatce piersiowej, szyi i głowy, powód zgłosił się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego (...) 4 w L.. Wykonane zostały badania RTG C, rozpoznano uraz odcinka szyjnego kręgosłupa, założono powodowi kołnierz watowo-opaskowy, w wypisie zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego, oszczędzający tryb życia, kontrolę w poradni ortopedycznej za 3-5 dni. W dniu 19 czerwca 2015 roku powód zgłosił się na wizytę do Poradni (...) Urazowo-Ortopedycznej Ośrodka Medycznego (...) w L., gdzie zgłaszał dolegliwości bólowe odcinka szyjnego kręgosłupa, okresowe zawroty głowy. Podczas wizyty kontrolnej w dniu 21 sierpnia 2015 roku został skierowany na zabiegi rehabilitacyjne odcinka szyjnego – laser, borowina, soluks. Z powodu utrzymujących się dolegliwości bólowych głowy w okolicy potylicznej i odczuwanego mrowienia palców prawej ręki, powód był na wizytach w Poradni Neurologicznej w okresie od 9 lipca 2015 roku do 18 lipca 2016 roku, gdzie rozpoznano zwichnięcie, skręcenie i naderwanie stawów i więzadeł na poziomie szyi. Wynik badania CT kręgosłupa szyjnego do C3 do C7 wskazał na zmiany zwyrodnieniowe. Na poziomie C3-C4 spłaszczony krążek międzykręgowy. O. z tylnych krawędzi przyległych trzonów wpuklają się dokanałowo. Zwężone otwory międzykręgowe. Na poziomie C5-C6 delikatne, dokanałowe uwypuklenie krążka międzykręgowego, C6-C7 delikatne prawoboczne uwypuklenie krążka międzykręgowego bez cech impresji. Wyniki badania rezonansu magnetycznego kręgosłupa lędźwiowego wykazały zdiagnozowaną u powoda od 2011 roku dwupoziomową dyskopatię odcinka L-S, spłycenie lordozy lędźwiowej, zmiany degeneracyjne typu modic 2 w obrębie płytek granicznych przylegających do tarcz kręgowych L4/L5 i L5/S1, obniżenie wysokości tarczy międzykręgowych L4/L5 i L5/S1 z obniżeniem IS na obrazach T2 zależnych o cechach dehydratacji. Masywna szeroko podstawna przepuklina krążka międzykręgowego L4/L5 z uciskiem struktur nerwowych worka oponowego i ograniczeniem światła otworów międzykręgowych – cechy stenozy kanału kręgowego na tym poziomie. S. uwypuklenie krążka międzykręgowego L5/S1 z uciskiem przestrzeni płynowej i ograniczeniem światła otworów międzykręgowych obustronnie. Powód został skierowany na przeciwbólowe i usprawniające zabiegi fizjoterapeutyczne laser, magnetronic, prądy interferencyjne.

Powód od wypadku odczuwał bóle głowy i części szyjnej kręgosłupa, stosował unieruchomienie odcinka szyjnego kręgosłupa kołnierzem ortopedycznym. W dniach 19-29 października 2015 roku powód odbył serię zabiegów fizjoterapeutycznych usprawniających i przeciwbólowych. Przed wypadkiem powód miał dolegliwości kręgosłupa krzyżowo-lędźwiowego, które nasiliły się po zdarzeniu z dnia 15 czerwca 2015 roku. Konsekwencją doznanego w wyniku wypadku skręcenia kręgosłupa szyjnego były dolegliwości bólowe odcinka szyjnego kręgosłupa. W wyniku tego skręcenia nie doszło do uszkodzenia struktur anatomicznych ciała powoda, a dolegliwości pourazowe nasilane były przez przedwypadkowe zmiany przeciążeniowo-zwyrodnieniowe kręgosłupa. W związku z urazem doznanym w wypadku pozostają u powoda okresowe dolegliwości bólowe oraz parestezje i drętwienie palców kończyn górnych, których nasilenie jest spowodowane zaawansowanymi zmianami zwyrodnieniowymi. Leczenie zachowawcze doznanych na skutek zdarzenia z dnia 15 czerwca 2015 roku dolegliwości zakończone zostało w październiku 2015 roku. W tym okresie cierpienia powoda związane z wypadkiem, koniecznością diagnostyki i konsultacji lekarskich, koniecznością unieruchomienia odcinka szyjnego kołnierzem ortopedycznym były znacznie nasilone. Po tym czasie cierpienia powoda były związane z utrzymującymi się dolegliwościami pourazowymi kręgosłupa szyjnego, nasilanymi zaawansowanymi zmianami przeciążeniowo - zwyrodnieniowymi kręgosłupa zdiagnozowanymi wiele lat przed wypadkiem. W badaniu ortopedycznym biegły ortopeda dr M. O. ustalił trwały uszczerbek na zdrowiu w związku z następstwami wypadku w wysokości 1% przy uwzględnieniu długotrwałych zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych i podatności na pojawienie się silniejszych dolegliwości bólowych, wzmożenie już istniejących lub odnowienie bólu w wyniku urazu skrętnego.

W dniu wypadku powód miał 48 lat. Przed wypadkiem powód był aktywnym człowiekiem, uprawiał sporty, chodził na siłownię, biegał, jeździł na rowerze. Powód przed wypadkiem trudnił się handlem sprowadzanymi z zagranicy autami i pokonywał samochodem ciężarowym z lawetą 150 – 200 tysięcy kilometrów. Po wypadku zmuszony jest do oszczędnego trybu życia, kupuje samochody przez Internet i prowadzi warsztat samochodowy. Chodzi na ćwiczenia usprawniające, nie uprawia sportów. Odczuwa bóle głowy, bóle części szyjnej kręgosłupa i frustrację z powodu utrudnienia w codziennym funkcjonowaniu. Powód nie mógł bezpośrednio po wypadku wykonywać większości czynności przy pracach domowych, zakupach, zajmowaniu się ogrodem. Na zwiększenie rozmiaru krzywdy miał wpływ również silny stres wywołany obawami o możliwość dotychczasowej pracy kierowcy ( dowody: akta szkody, dokumentacja medyczna k. 17-46, 108-120, 122-125, 127-149, zeznania powoda: k. 208, potwierdzające wyjaśnienia informacyjne: k. 87-87v., zeznania świadka G. R. : k.- 88, opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii dr M. O. k. 73 – 89)

Pojazd, którym poruszał się sprawca wypadku w dniu 15 czerwca 2015 roku posiadał ubezpieczenie w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Pozwany na skutek zgłoszenia szkody, wszczął postępowanie likwidacyjne w wyniku, którego wypłacił powodowi kwotę 2000 zł tytułem zadośćuczynienia ( bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przywołanych wyżej dowodów. Ustalenia te, poza okolicznościami bezspornymi oraz wprost przyznanymi przez strony opierają się na uznanych za wiarygodne dowodach nieosobowych, w tym przede wszystkim dokumentacji medycznej i dokumentach załączonych do akt sprawy oraz akt szkody. Ich autentyczność i wiarygodność nie były kwestionowane przez żadną ze stron niniejszego procesu, Sąd również nie znalazł podstaw do kwestionowania ich mocy dowodowej, stąd stanowiły one podstawę ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie.

Sąd w całości podzielił wnioski zawarte w sporządzonej dla potrzeb niniejszego postępowania opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii. Opinia powyższa jest pełna, jasna, została sporządzona przez specjalistę w swojej dziedzinie, zgodnie ze wskazaniami wiedzy i nauki, zaś logiczność rozumowania biegłego nie budzi wątpliwości. Wnioski zawarte w opinii sformułowane zostały przez biegłego w sposób kategoryczny i jednoznaczny oraz zostały w sposób dostateczny uzasadnione. Ich sporządzenie poprzedzone zostało analizą akt sprawy, w szczególności zgromadzoną tam dokumentacją medyczną, zebraniem wywiadu od powoda i badaniem, a zawarte w ekspertyzie spostrzeżenia znajdują odzwierciedlenie w dołączonej do akt sprawy dokumentacji medycznej. Zarówno niekwestionowane kwalifikacje biegłego, jak też trafność wysnutych przez niego konkluzji nie wzbudziła wątpliwości Sądu. Przedmiotowa opinia nie została zakwestionowana przez strony w toku procesu. Powyższe argumenty pozwoliły Sądowi uznać tą opinię za przekonywującą. Należy wskazać, iż przedmiotowa opinia w zasadzie uzupełniała się z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, tworząc jednolity obraz obrażeń ciała, jakich doznał powód na skutek wypadku, jak również przebiegu leczenia i jego obecnego stanu zdrowia.

Sąd obdarzył przymiotem wiarygodności zeznania powoda i świadka G. R., które odnosiły do stanu zdrowia powoda po wypadku. Podawane przez powoda okoliczności w tej części znajdują potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, w tym w dokumentacji z przebiegu leczenia. Zeznania te są spójne i logiczne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą jednolitą całość z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, dlatego też Sąd dał im wiarę i oparł się na nich ustalając stan faktyczny. Ponadto zeznania te co do sposobu leczenia, jak również stanu zdrowia po wypadku, są zbieżne z wnioskami, jakie zostały przedstawione przez biegłego sądowego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Odpowiedzialność pozwanego nie budziła w toku procesu wątpliwości i nie była przez pozwanego kwestionowana. Sporna pozostawała natomiast wysokość żądań powoda.

Zgodnie z dyspozycją art. 436 § 1 k.c. w związku z art. 435 k.c. odpowiedzialność sprawcy wypadku komunikacyjnego oparta jest na zasadzie ryzyka. Za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną przez ruch mechanicznego środka komunikacji, odpowiedzialność ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji napędzanego za pomocą sił przyrody. Wyłączenie tej odpowiedzialność następuje tylko w przypadku jeśli szkoda powstała w wyniku siły wyższej, winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą samoistny posiadacz środka komunikacji odpowiedzialności nie ponosi. Istota zasady ryzyka sprowadza się do nałożenia na dłużnika odpowiedzialności odszkodowawczej niezależnej od istnienia po jego stronie winy i bezprawności, co oznacza, że dowód braku winy nie zwalnia go z odpowiedzialności. Równocześnie drugą cechą odpowiedzialności na zasadzie ryzyka, jest jej wyłączenie w ustawowo wymienionych przypadkach, określanych mianem okoliczności egzoneracyjnych.

Stosownie zaś do art. 34 ust 1, art. 35 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w brzmieniu obowiązującym na dzień zaistnienia wypadku, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust.1). Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35). Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1).

Odpowiedzialność pozwanego wynika z art. 822 § 1 i 2 k.c., który stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Ma więc ona charakter wtórny wobec posiadacza lub kierującego pojazdem, rozciąga się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, tych granic przekroczyć nie może, a ponadto jest ograniczona do sumy gwarancyjnej. O rodzaju i wysokości świadczeń należnych od ubezpieczyciela wobec poszkodowanego, decydują przepisy Kodeksu Cywilnego.

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Dlatego też sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Wskazać należy, że podstawową funkcją zadośćuczynienia jest kompensacja krzywdy, a więc negatywnych doznań zarówno psychicznych, jak i fizycznych wynikających ze zdarzenia szkodzącego. Trudno w pełni zrównoważyć rozmiar poniesionego przez poszkodowanego uszczerbku niemajątkowego przy pomocy majątkowego środka, jakim są pieniądze. Dlatego też wymiar słusznego zadośćuczynienia powinien być każdorazowo wnikliwie zbadany przez sąd orzekający w sprawie, z uwzględnieniem całokształtu okoliczności, występujących w konkretnym przypadku (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10 marca 2016 roku, sygn. akt I ACa 1342/15, Lex nr 2017726). Przede wszystkim wymaga rozważenia przez sąd całokształt okoliczności istotnych dla określenia rozmiarów szkody, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia oraz inne czynniki podobnej natury (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 roku, sygn. akt V CSK 245/07, OSNC – ZD 2008, nr 4 poz. 95).

Dyspozycja art. 361 § 1 k.c. stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Obowiązek naprawienia szkody powstaje w wyniku zaistnienia trzech przesłanek, to jest określonego zdarzenia, szkody oraz adekwatnego związku przyczynowego, pozwalającego ustalić, że zdarzenie jest przyczyną szkody. Wskazuje się, że adekwatny związek przyczynowy powstaje wówczas, gdy w łańcuchu kolejnych przyczyn i skutków mamy do czynienia tylko z takimi przyczynami, które wywołują określony skutek (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 3 marca 2016 roku, sygn. akt I ACa 1661/15, Lex nr 2004524). W związku z powyższym ciężar dowodowy spoczywa na poszkodowanym. Mając jednakże na uwadze konieczność ochrony uzasadnionych interesów poszkodowanego, podkreślić należy, że wymóg wykazania adekwatnego związku przyczynowego uznaje się za spełniony, jeżeli poszkodowany wykaże wysoki stopień prawdopodobieństwa, że zdarzenie i szkoda pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2005 roku, sygn. akt V CKS 182/05, Lex nr 180901).

Sąd Rejonowy w pierwszej kolejności zważył, że powód w wyniku kolizji drogowej z dnia 15 czerwca 2015 roku doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego, przebył leczenie zachowawcze i rehabilitację, stosował unieruchomienie odcinka szyjnego kręgosłupa, przyjmował leki przeciwbólowe, odczuwał dyskomfort, ból i cierpienia związane z utrzymującymi się dolegliwościami pourazowymi kręgosłupa szyjnego, głowy, mrowieniem palców prawej ręki, jak również nasilania dolegliwości kręgosłupa z powodu istniejących przed wypadkiem zmian przeciążeniowo-zwyrodnieniowych kręgosłupa. W badaniu ortopedycznym biegły ortopeda dr M. O. stwierdził dolegliwości bólowe okolicy szyjnej wywołane skręceniem odcinka szyjnego kręgosłupa i ustalił trwały uszczerbek na zdrowiu w związku z następstwami wypadku w wysokości 1%. Przebyte urazy niewątpliwie stanowiły przyczynę bólu i bólowego ograniczenia mobilności. Uniemożliwiły powodowi sprawne funkcjonowanie, wykonywanie pracy. Oceniając zasadność przyznanego zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze, że w związku ze skutkami leczenia, rehabilitacji, obawami o możliwość wykonywania pracy fizycznej, rezygnacją z aktywności sportowej powód doznał urazów psychicznych. Rozmiar doznanych przez powoda cierpień psychicznych i fizycznych, konieczność poddania się leczeniu i rehabilitacji, długotrwałe skutki na zdrowiu, ograniczenia w czynnościach codziennego życia i zawodowego, stanowiące następstwa wypadku komunikacyjnego z dnia 15 czerwca 2015 roku, uzasadniają przyznanie powodowi zadośćuczynienia w kwocie 4000 zł i ze względu na wypłaconą sumę 2000 zł, zasądzona została dodatkowa kwota 2000 zł. W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo, uznając za niezasługujące na uwzględnienie wobec stwierdzonych u powoda dolegliwości wskutek zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, nie będących następstwem wypadku z dnia 15 czerwca 2015 roku.

Sąd rozstrzygając o żądaniu powoda w zakresie odsetek ustawowych miał na uwadze przepis art. 481 § 1 k.c., w zw. z art. 817 § 1 k.c. i 14 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2003, Nr 24, poz. 1152), zgodnie z którym zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o szkodzie.

W realiach niniejszej sprawy odsetki od kwoty zadośćuczynienia należało zatem przyznać zgodnie z żądaniem powoda. Powód poinformował pozwanego o szkodzie w dniu 18 czerwca 2015 roku, w związku z czym pozwany zobowiązany był do wypłaty odszkodowania do dnia 18 lipca 2015 roku, dlatego roszczenie o odsetki od dnia 19 lipca 2015 roku jest uzasadnione. W zakresie odsetek ustawowych dochodzonych od dnia 1 stycznia 2016 roku podstawę stanowi art. 481 § 2 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z art. 108 § 1 k.p.c., art. 109 § 1 i 2 k.p.c. oraz art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powołany przepis stanowi, że w przypadku częściowego uwzględnienia żądań stron, Sąd w oparciu o względy słuszności może dokonać bądź wzajemnego zniesienia kosztów bądź stosunkowego rozdzielenia kosztów, które polega na wyważonym rozłożeniu kosztów pomiędzy stronami, odpowiednio do wysokości, w jakiej zostały poniesione oraz stosownie do wyniku postępowania (stopnia uwzględnienia i nieuwzględnienia żądań). Żądanie stanowiło kwotę 4000 zł, a została zasądzona kwota 2000 zł. Stosownie do wyniku procesu, koszty procesu między stronami zostały wzajemnie zniesione.

Wypłacona tymczasowo przez Skarb Państwa kwota 477,28 zł tytułem wydatków na koszty opinii biegłego i dokumentacji medycznej podlegała ściągnięciu od stron zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych /Dz.U. nr 167, poz. 1398 ze zm./ w zw. z art. 100 k.p.c. stosownie do wyniku procesu, przy pomniejszeniu o wpłaconą przez powoda kwotę zaliczki 300 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł, jak w sentencji.

Przewodniczący:	Sędzia Urszula Korneluk
Protokolant:	apl. sędz. Kamil Mania

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE