Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 73/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Lesku, Zamiejscowego Wydziału VI Karnego z/s w U. z dnia 28 grudnia 2020r. sygn. akt VI K 117/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obraza przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to - art. 4, 5, 7 k.p.k. - poprzez:

- brak obiektywizmu w ocenie dowodów zgromadzonych w toku przeprowadzonego postępowania;

- dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów wskazanych jako podstawy przypisania oskarżonej sprawstwa w dokonaniu zarzucanego jej aktem oskarżenia przestępstwa - w szczególności zaś dotyczącą uznania wiarygodności i wartości dowodowej zeznań pokrzywdzonych w złożonym przez nich zawiadomieniu; 

- oparcie orzeczenia na selektywnie dobranym materialne dowodowym - w szczególności pominięcie w spektrum oceny dowodów istotnych fragmentów z zeznań oskarżonej i świadków w postaci funkcjonariuszy Policji;

- nieuprawnione - sprzeczne z zasadą „ in dubio pro reo” rozstrzyganie występujących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonej i naruszenie w związku z tym zasady domniemania niewinności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te nie znajdują podstaw w zebranym materiale sprawy. Sąd pierwszej instancji dokładnie i bardzo skrupulatnie przesłuchał pokrzywdzonych oraz świadków, ustalił czy pokrzywdzona para mogła zgromadzić taką sumę pieniędzy i z jakich źródeł oraz na co miały być wydatkowane i nie było w tym niczego nieprawidłowego czy nietypowego. Ustalił także, że jedyną osobą, mającą sposobność zaboru i przywłaszczenia pieniędzy oraz wiedzę odnośnie tego gdzie są przechowywane, była oskarżona D. G. i nikt inny z gości nie przebywał sam w pomieszczaniu, a nadto nikt poza nią nie wiedział, że w szafce znajduje się gotówka.

Sami pokrzywdzeni nie mieliby powodu, by skierować na oskarżoną podejrzenie o kradzież, której nie było. Przecież zatelefonowali na policję niezwłocznie po stwierdzeni braku pieniędzy i dokonaniu analizy, kto mógł je ukraść, a ponadto wcześniej próbowali dobrowolnie, polubownie odzyskać pieniądze. To właśnie dało oskarżonej czas na ukrycie gotówki, ponieważ pokrzywdzona sama ostrzegła ją, że wezwie policję. Dlatego nie znalezienie pieniędzy, nie świadczy o niczym, a zwłaszcza nie dowodzi niewinności. Zeznania policjantów odnoszą się właśnie do tej materii i tak właśnie je oceniono, jako zgodne z dowodem z przeszukania.

Sąd ocenił dowody obiektywnie, rozsądnie, weryfikował zeznania pokrzywdzonych odnośnie posiadania pieniędzy.

W realiach rozpoznawanej sprawy wątpliwości podnoszone w apelacji nie są wątpliwościami w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k. W świetle utrwalonej judykatury wynikająca z zasady domniemania niewinności zasada in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.), ma zastosowanie tylko wtedy, gdy pomimo przeprowadzenia wszystkich dostępnych dowodów, pozostają w dalszym ciągu niewyjaśnione okoliczności. W takiej sytuacji niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Wówczas wybiera się wersję, która dla oskarżonego jest najkorzystniejsza, choć nie wyklucza to tego, że mogło być inaczej, ale nie zdołano tego ustalić w sposób stanowczy. Skuteczne posłużenie się przez skarżącego zarzutem naruszenia przepisu art. 5 § 2 k.p.k. może przynieść skarżącemu oczekiwany efekt jedynie wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający w sprawie sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaś zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów.

Skoro więc ustalono, że spośród osób obecnych w mieszkaniu pokrzywdzonych w nocy z 31 grudnia na 1 stycznia, tylko oskarżona wiedziała gdzie się znajduje gotówka i tylko ona została sama w tym pomieszczeniu, to logika pozwalała uznać, że to ona była sprawczynią kradzieży. Jej sytuacja materialna była zła, co dodatkowo zachęcić mogło ją do kradzieży. Ponadto, była już karana kilkakrotnie za przestępstwa przeciwko mieniu i chociaż nie może być to rozstrzygające, to wpisuje się w pewnego rodzaju ocenę postaci oskarżonej, wspierając dodatkowo tezę, że tym razem także pokusiła się sięgnąć po cudze mienie.

Lp.

Zarzut

2

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia, mający na nie istotny wpływ, a wyrażający się w uznaniu, iż zgromadzony materiał dowodowy dostarczył podstaw do przypisania oskarżonej D. G. sprawstwa czynu opisanego w akcie oskarżenia, podczas gdy prawidłowa i wnikliwa analiza wyników przeprowadzonego postępowania wskazuje na brak niebudzących wątpliwości dowodów potwierdzających popełnienia przez nią tego przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak już wskazano powyżej, Sąd Rejonowy po dokonaniu właściwej oceny dowodów, nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. Ustalił fakty tak, jak przemawiała za tym logika. Odrzucił wersje nierealne i pozostała jedna, w której D. G., znająca lokalizację pieniędzy i pozostająca tam sama przez kilka minut, dokonała kradzieży.

Należy mieć na względzie pogląd Sądu Najwyższego, wyrażony w wyroku z 18 listopada 2010r. (V KK 172/10, OSNwSK 2010/1/2299), iż „oceny osadzonej na dowodach, także pośrednich (poszlakach), znajdującej oparcie w wiedzy i – co ma tu szczególnie ważne znaczenie, zasadach prawidłowego rozumowania i doświadczeniu życiowym, nie da się zastąpić kreowaniem niedających się usunąć wątpliwości i następnie rozstrzyganiem ich na korzyść oskarżonego”.

Tak więc nie znalezienie gotówki w czasie przeszukania, które zresztą przerwano, nie dowodzi niewinności, ponieważ oskarżona została wcześniej uprzedzona, że zostanie wezwana policja i naiwnością byłoby sądzenie, że po czymś takim policja pieniądze mogła odnaleźć. Sprawstwo wynikało z nieprzerwanego ciągu logicznych poszlak, tworzących jedną spójną całość i nie było alternatywy w postaci innej sposoby, która miałaby sposobność zabrania pieniędzy.

Lp.

Zarzut

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jest to wniosek zupełnie chybiony wobec ustaleń jakie poczynił Sąd Rejonowy.

Materiał dowodowy wskazał, ze D. G. była jedyna osobą, która miała sposobność oraz możliwość dokonania kradzieży. Tylko ona wiedziała, że sąsiedzi przechowują gotówkę w szafce i tylko ona została w tymże pomieszczeniu sama na kilka do kilkunastu minut. Nikt inny z gości odwiedzających gospodarzy nie przebywał sam w tym pomieszczaniu i nikt inny nie wiedział, że tam jest przechowywana gotówka. Wobec odrzucenia wszelkich nierealnych opcji, ta która pozostała, musiała okazać się właściwą. Sprawczynią kradzieży była oskarżona.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, Sądowi pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec kompletności postępowania dowodowego oraz właściwej, uprawnionej oceny dowodów, ponowne rozpoznawania sprawy nie znalazłoby racji bytu. Dowody zostały zebrane kompleksowo i prawidłowo, rozsądnie ocenione. Nie ma żadnego racjonalnego powodu, by raz jeszcze rozpoznawać sprawę, którą już dogłębnie zbadano.

Wniosek

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok należało uznać za słuszny i uprawniony. Ustalono, że jedyną osobą mającą wiedzę o miejscu przechowywania pieniędzy była oskarżona i tego wieczoru wyłącznie ona została z nimi sam na sam. Nie było zatem innej opcji, poza tą, że ona jest sprawczynią. Elementarna logika wraz z dowodami jakie przeprowadzono, wsparta analizą uprzedniej karalności za przestępstwa przeciwko mieniu, tylko w tym utwierdzały.

Zarzuty apelacyjne nie mogą zmienić poglądu na sprawę, gdyż apelacja stanowi raczej polemikę z dowodami oraz poglądami Sądu, niż wskazuje rzeczywiste podstawy odwoławcze. Możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (vide: wyrok SN I KR 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58). „Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, lecz musi zmierzać do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd pierwszej instancji nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2005 roku, sygn. WA 12/05, OSNwSK 2005/1/949).

Dowody oceniono logicznie, stan faktyczny ustalono w jedyny sposób w jaki mógł przebiegać. Karę orzeczono słuszną a środki karne są naturalną konsekwencją skazania. Wobec tego wyrok należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

IV

Zwolnienie oskarżonej od kosztów za postępowanie odwoławcze i opłaty za drugą instancję wynika z art. 624 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych i uznania, że sytuacja materialna oskarżonej uniemożliwiała by poniesienie tych wydatków.

Kwota wynagrodzenia pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych wynika z przepisów § 11 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 1800).

O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu, Sąd Okręgowy orzekł po myśli § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu [Dz. U. z 2016r., poz. 1714].

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana