POSTANOWIENIE

Dnia 9 lipca 2019 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący-Sędzia: SA Michał Marzec

Protokolant: Damian Skril

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Gliwicach Pawła Kwaśnego

po rozpoznaniu w sprawie K. S.

podejrzanego o popełnienie przestępstw z art. 258 § 1 k.k., z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i inne

zażalenia obrońcy podejrzanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Gliwicach

z dnia 5czerwca 2019 roku, sygn. akt IV Kp 520/19

w przedmiocie przedłużenia czasu trwania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n a w i a

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 5 czerwca 2019 roku, sygn. akt IV Kp 520/19, Sąd Okręgowy w Gliwicach na mocy art. 263 § 2 k.p.k., art. 249 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k., art. 258 § 2 k.p.k. przedłużył środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania zastosowany wobec podejrzanego K. S. postanowieniem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 10 stycznia 2019 roku, sygn. akt IX Kp 21/19, na dalszy czas oznaczony, tj. do dnia 8 września 2019 roku do godz. 10:15.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł obrońca podejrzanego zarzucając obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, tj. art. 249 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k., art. 258 § 2 w zw. z art. 258 § 4 k.p.k. oraz art. 257 k.p.k.

W oparciu o wskazane zarzuty obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie wniesione przez obrońcę podejrzanego nie zasługiwało na uwzględnienie, gdyż na obecnym etapie postępowania przygotowawczego w stosunku do K. S. w dalszym ciągu zachodzi konieczność stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego, celem zabezpieczenia jego prawidłowego przebiegu.

Przede wszystkim należy stwierdzić, że analiza akt sprawy w aspekcie art. 249 § 1 k.p.k. nie przynosi odmiennych od Sądu Okręgowego ustaleń oraz wniosków, wskazujących na to, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, przytoczony in extenso w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, pozwala na przyjęcie dużego prawdopodobieństwa dopuszczenia się przez podejrzanego zarzucanych mu czynów. Oczywistym przy tym pozostaje, że choć kwestia zakresu odpowiedzialności podejrzanego w zakresie danego zarzuconego mu czynu, jak i jego kwalifikacji prawnej do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia pozostaje otwarta, tym niemniej zgromadzony dotychczas w sprawie materiał dowodowy w dużym stopniu uprawdopodobnia popełnienie ich przez podejrzanego. Podkreślić w tym miejscu trzeba, iż przesłanka ogólna z art. 249 § 1 pkt 2 k.p.k. nie była kwestionowana przez skarżącego. Z uwagi zaś na konieczność zweryfikowania zebranych w sprawie dowodów i jednocześnie linii obrony podejrzanego, co jest możliwe jedynie na drodze procesowej, aktualna jest także druga z przesłanek stosowania środka zapobiegawczego wynikająca z art. 249 §1 k.p.k. w postaci konieczności zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania.

Wobec podejrzanego aktualności nie straciły także przesłanki szczególne w postaci realności grożącej mu surowej kary (art. 258 § 2 k.p.k.) oraz prawdopodobieństwa podejmowania przez niego bezprawnych działań zmierzających do utrudniania prowadzanego postępowania w sprawie, o których stanowi art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k.

W tym aspekcie zauważyć trzeba, że biorąc pod uwagę charakter zarzucanych podejrzanemu czynów, z czym związane jest surowe zagrożenie karą pozbawienia wolności, oraz ich wysoki stopień społecznej szkodliwości, wynikający w szczególności ze sposobu działania podejrzanego, to jest wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, skali przestępczego procederu, z którego to miał sobie uczynić stałe źródło dochodu, czy wysokości szkody jaką miał wyrządzić w mieniu Skarbu Państwa, jak również z jego uprzedniej karalności uprawnionym jest wniosek, że podejrzanemu realnie grozi wymierzenie surowej kary w rozumieniu art. 258 § 2 k.p.k. Wbrew twierdzeniu skarżącego, zagrożenie surową karą nie jest w tym przypadku samoistną przesłanką przedłużenia tymczasowego aresztowania, ponieważ występuje obok przesłanki wskazanej w art. 249 § 1 k.p.k., a więc kumulatywnie. Trudno też mówić o obrazie przepisu art. 258 § 4 k.p.k. skoro nie był podstawą prawną wydanego postanowienia Sądu Okręgowego.

W tej sytuacji nie sposób więc odmówić racji Sądowi Okręgowemu, że surowość grożącej podejrzanemu kary pozbawienia wolności uzasadnia obawę, że w przypadku przebywania na wolności mógłby on podjąć bezprawne działania zmierzające do zakłócenia prawidłowego toku postępowania, o których mowa w art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. Przestępstwa zarzucane podejrzanemu miały być popełniane we współdziałaniu z innymi osobami. W przypadku podejrzanego to współdziałanie miało mieć miejsce w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w dodatku utworzonej głównie z osób dla niego bliskich, a to syna, byłej żony, a także konkubiny. Sprawia to, że w takiej sytuacji uzasadniona jest z jego strony obawa zakłócania właściwego przebiegu dalszego postępowania poprzez podejmowanie działań, o których mowa w przepisie art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. W sprawie trwa w dalszym ciągu zabezpieczanie i gromadzenie kolejnych dowodów, należy przeprowadzić także czynności z udziałem podejrzanego.

Analiza zażalenia prowadzi do wniosku, że podnoszony przez skarżącego zarzut naruszenia przez sąd I instancji przepisu art. 257 § 1 k.p.k., okazał się chybiony. Sam fakt przedłużenia środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania poparty szczegółowymi rozważaniami odnośnie przesłanki ogólnej (art. 249 § 1 k.k.) i przesłanek szczególnych (art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. i art. 258 § 2 k.p.k.), które legły u podstaw zaskarżonej decyzji procesowej przemawia za tym, że Sąd Okręgowy nie widział innej aniżeli areszt, formy skutecznego zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania.

Niewątpliwie w analizowanej sprawie z uwagi na jej szczególne okoliczności nie można było ukończyć postępowania przygotowawczego w zakreślonym dotychczas terminie. Konieczność realizacji przez organ prowadzący śledztwo kolejnych, licznych wskazanych we wniosku oskarżyciela publicznego czynności uniemożliwiła natomiast zakończenie postępowania przygotowawczego w terminie określonym w art. 263 § 1 k.p.k., dlatego też stanowisko sądu I instancji wskazującego na zaistnienie przesłanek z art. 263 § 2 k.p.k. jest w pełni prawidłowe. Śledztwo toczy się przy tym sprawnie, o czym świadczy ilość czynności przeprowadzonych w ostatnim czasie.

Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się również względem podejrzanego okoliczności z art. 259 k.p.k., które mogłyby wskazywać na potrzebę odstąpienia od stosowania tymczasowego aresztowania.

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE