Sygn. akt: X C 210/20 upr
Dnia 18 września 2020 r.
Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodnicząca: SSR Katarzyna Malinowska
Protokolant: --------------------
po rozpoznaniu w dniu 18 września 2020 r. w Toruniu
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w Z.
przeciwko (...) S.A. w S.
o zapłatę
I. oddala powództwo;
II. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 24,38 zł (dwadzieścia cztery złote trzydzieści osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.
SSR Katarzyna Malinowska
Powód (...) sp. z o.o. w Z. złożył pozew przeciwko (...) S.A. w S. o zapłatę 1922,60 zł z odsetkami i kosztami.
W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzona kwota stanowi różnicę pomiędzy wypłaconym przez pozwanego ubezpieczyciela odszkodowaniem (2761,63 zł) a kosztami naprawy pojazdu T. (...) nr rej. (...) ustalonymi kosztorysowo (4684,23 zł).
Poza sporem w sprawie pozostawał fakt odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń za szkodę. Pozwany uznał bowiem roszczenie powoda co do zasady. Spór między stronami dotyczył wysokości należnego odszkodowania.
Jak stanowi art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Zgodnie natomiast z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli (tj. Dz.U. z 2019 r. poz. 2214) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Stosownie zaś do art. 36 ust. 1 tej ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej.
Odnosząc zatem powyższe przepisy do ogólnych norm prawa cywilnego to zgodnie z treścią art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże tylko w sytuacji gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Stosownie do cytowanego przepisu naprawienie szkody może polegać albo na restytucji naturalnej albo na zapłacie odszkodowania naturalnego. Wyboru o którym mowa w § 1 art. 363 k.c. dokonuje się przez złożenie stosownego oświadczenia drugiej stronie. Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę.
Powszechnie przyjmuje się, iż w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada pełnego odszkodowania. Zakres obowiązku naprawienia szkody normuje zaś w podstawowy sposób art. 361 k.c. Nakłada on – co do zasady - na zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedzialność ograniczaną normalnymi następstwami działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła oraz stratami, które poszkodowany poniósł bądź (także) korzyściami, których w wyniku wyrządzenia szkody nie uzyskano. W niniejszym stanie faktycznym mamy do czynienia z kolizją drogową i powstałą w ten sposób szkodą majątkową. Pojazd należący do powoda uległ uszkodzeniu – i co za tym idzie – naprawienie doznanego w ten sposób przez powoda uszczerbku wymaga zapłacenia określonej sumy pieniężnej. Zgodnie z uchwałą Sadu Najwyższego z 13 czerwca 2003 roku ( III CZP 32/03; OSNC 2004/4/51), którą kieruje się orzekający w niniejszej sprawie Sąd: „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku”. Jedynym ograniczeniem, jakie zostało przewidziane przez ustawodawcę wprowadza art. 824 1 § 1 k.c., który stanowi, że o ile nie umówiono się inaczej suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.
W celu rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy konieczne było ustalenie, jakie są niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku.
Strony zaoferowały Sądowi kosztorysy: sporządzony przez ubezpieczyciela na kwotę 2761,63 zł (k. 13 – 16 akt) i sporządzony na zlecenie poszkodowanego - na kwotę 4684,23 zł (k. 17 – 19 akt) – w niniejszej sprawie dokumenty te jako prywatne opinie Sąd potraktował jako przedstawienie stanowiska w sprawie
Powód słusznie wskazywał, iż niezasadnie ubezpieczyciel domagał się przedłożenia faktur uzasadniających rzeczywiste koszty poniesione przez poszkodowanego.
Jednak zgodnie z zasadą ciężaru dowodu, to na powodzie spoczywał obowiązek wykazania zasadności roszczenia. Tymczasem Sąd nie ma wiadomości specjalnych, aby samodzielnie zweryfikować kosztorys. Argument strony powodowej, że cała kwota z kosztorysu ubezpieczyciela nie pokrywa kosztów zakupu części nie wystarcza, aby na pozwanego przerzucić ciężar dowodu w sprawie.
Podkreślić należy, iż nie złożono wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego.
Mając powyższe na względzie powództwo zostało oddalone.
Na zasądzone od powoda koszty składają się wydatki związane z udzieleniem pełnomocnictwa i wykazaniem tej okoliczności w sprawie.