Sygn. akt II Cz 88/14
K., dnia 8 kwietnia 2014 r.
Sąd Okręgowy w Kaliszu, II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: S.S.O. Wojciech Vogt
Sędziowie: S.S.O. Barbara Mokras
S.S.O. Janusz Roszewski – spr.
po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2014 r. w Kaliszu
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z wniosku Z. K., T. K.
przy udziale H. W., S. W.
o nadanie klauzuli wykonalności aktowi notarialnemu
w przedmiocie zażalenia wnioskodawców
na postanowienie Sądu Rejonowego w Jarocinie
z dnia 16 grudnia 2013 r., sygn. akt I (...)
postanawia:
oddalić zażalenie
Sygn. akt II Cz 88/14
Postanowieniem z dnia 16 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Jarocinie oddalił wniosek
wierzycieli Z. K.i T. K.o nadanie klauzuli wykonalności umowie pożyczki i przewłaszczenia zawartej w formie aktu notarialnego z dnia 30 stycznia 2013 r., nr (...), w którym w § 12 ust. 2 dłużnicy H. W.i S. W.poddali się egzekucji.
W uzasadnieniu wskazano, iż we wskazanych przez profesjonalnego pełnomocnika wierzycieli postanowieniach umowy zawartych w § 12 ust. 2 zastrzeżono datę końcową poddania się egzekucji, którą oznaczono na dzień 30 sierpnia 2013 r. Skoro zatem wniosek o nadanie klauzuli wykonalności złożono po tej dacie, tj. 14 października 2013 r. wniosek ten podlegał oddaleniu. Sąd Rejonowy wskazał ponadto, że dłużnicy nie przedłożyli dokumentów urzędowych przewidzianych w art. 786 § 1 k.p.c., z których wynika zaistnienie zdarzenia umożliwiającego nadanie klauzuli wykonalności, tj. przewidzianego w § 12 ust. 1 pkt 2 umowy wezwania do zapłaty.
Zażalenie na powyższe orzeczenie wnieśli wnioskodawcy zaskarżając je w całości i domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia kosztów postępowania zażaleniowego.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie przepisów postępowania tj. art. 777 § 1 pkt 4 i pkt 5 k.p.c. przez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie a także naruszenie art. 130 § 1 k.p.c. w zw. z art. 126 § 1 pkt 3 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oraz art. 353 1 k.c. przez kwestionowanie współmierności roszczeń. Skarżący zarzucili nadto naruszenie art. 786 § 1 k.p.c. w zw. z art. 244 § 1 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. oraz art. 17 ustawy Prawo Pocztowe i przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów, tj. art. 233 k.p.c. w zw. z art. 234 k.p.c., art. 244 § 1 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c.
Sąd Okręgowy, zważył co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Analizując obszerną treść zażalenia oraz argumenty podniesione przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wskazać należy, że mimo nie do końca słusznych podstaw rozstrzygnięcia zaskarżone orzeczenie odpowiada prawu.
Przyczyną oddalenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności § 12 ust. 2 umowy pożyczki i przewłaszczenia zawartej w formie aktu notarialnego z dnia 30 stycznia 2013 r., nr (...)(koperta k. 21 akt sprawy Sądu Rejonowego w Jarocinie sygn. akt I Co (...)było nie spełnienie przez wnioskodawcę przesłanek przewidzianych w art. 786 § 1 k.p.c. W § 12 ust. 2 umowy nałożono na pożyczkodawcę obowiązek skierowania do pożyczkobiorców wezwania do wydania nieruchomości w stanie wolnym. W ocenie Sądu Okręgowego zaistnienie tego zdarzenia winien wykazać wierzyciel a w myśl powołanego przepisu dowód tego zdarzenia winien posiadać formę dokumentu urzędowego lub dokumentu prywatnego z podpisem urzędowo poświadczonym. Żadnego z tych przymiotów nie posiada pismo zatytułowane „Wezwanie do opuszczenia, opróżnienia i wydania nieruchomości” z dnia 1 sierpnia 2013 r. (k. 10). Wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom zażalenia z pewnością fakt nadania tego pisma w Polskiej Placówce Pocztowej nie spowodowało skutku nadania temu pismu charakteru dokumentu urzędowego. Oczywistym jest, że przepisy Prawa Pocztowego nadają charakter dokumentu urzędowego tylko zwrotnemu potwierdzeniu odbioru a nie pismu znajdującemu się w kopercie stanowiącemu zawartość przesyłki. Wbrew twierdzeniom skarżącego samo wymienienie na zwrotnym potwierdzeniu odbioru zawartości przesyłki nie może powodować, iż pismo prywatne otrzymało przymiot dokumentu urzędowego. Taka wykładnia przepisów Prawa Pocztowego nie znajduje potwierdzenia w brzmieniu art. 244 § 1 k.p.c., w którym wprost wskazano czym jest dokument urzędowy. Wskazane pismo załączone do wniosku z całą pewnością jest jedynie dokumentem prywatnym, jednak z uwagi na brak formy urzędowego poświadczenia podpisów w nim zawartym nie spełnia ono wymagań określonych w art. 786 § 1 k.p.c.
W tym miejscu podkreślenia również wymaga, iż wbrew twierdzeniom skarżącego brak przepisanej formy wezwania nie uzasadniało wezwania wnioskodawcy do jego uzupełnienia na podstawie art. 130 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Skarżący wydaje się nie zauważać, że na tej podstawie uzupełnieniu podlegają jedynie braki uniemożliwiające nadanie sprawie dalszego biegu a nie kwestie natury dowodowej. Rzeczą wnioskodawcy jest wykazanie okoliczności, z których wywodzi dla siebie skutki prawne a zadaniem Sądu Rejonowego jest ocena spełnienia przesłanek do nadania klauzuli wykonalności. Tym samym niezachowanie stosownej formy wezwania nie stanowiło braku, do którego usunięcia winien zostać wezwany wnioskodawca.
Zatem z powyższych przyczyn wniosek o nadanie klauzuli wykonalności podlegał oddaleniu.
Odnosząc się do pozostałych zarzutów zażalenia, analizując treść zapisów w umowie pożyczki i przewłaszczenia na zabezpieczenie zawartej w formie aktu notarialnego z dnia 30 stycznia 2013 r. nr (...)(koperta k. 21 akt sprawy Sądu Rejonowego w Jarocinie sygn. akt I Co (...), w tym w szczególności postanowienia § 12 ust. 2 tej umowy nie sposób zgodzić się z twierdzeniami Sądu I instancji, iż przewidziano w nim datę końcową poddania się egzekucji przez dłużników wyznaczoną na dzień 30 sierpnia 2013 r. Z postanowień tych wynika bowiem jasno, że jest to data określona jako 30 dni od terminu spłaty pożyczki określonego w § 2 ust. 5 tej umowy.
Wskazania nadto wymaga, że orzeczenia innych sądów, wydane w innych sprawach a przedłożone przez skarżącego jako dowody na potwierdzenie jego twierdzeń wskazanych w zażaleniu nie mają mocy wiążącej w niniejszej sprawie.
Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.