UZASADNIENIE

wyroku z 14 kwietnia 2020r.

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w pozwie w elektronicznym postępowaniu upominawczym skierowanym przeciwko J. S. domagał się zasądzenia kwoty 10.028,74 zł z ustawowymi odsetkami od poszczególnych kwot wskazanych w pozwie do dnia zapłaty, oraz zasądzenia kosztów procesu, tj. wpisu i kosztów zastępstwa prawnego.

Na uzasadnienie powód podał, że strony są przedsiębiorcami, 21 września 2017 roku zawarły umowę sprzedaży energii elektrycznej a pozwany nie wywiązał się z umowy i nie zapłacił należności w ustalonych terminach.

(pozew - k. 3 i n.).

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z 15 lutego 2019 roku, sąd uwzględnił powództwo w całości.

(nakaz – k. 5).

Pozwany J. S. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty.

Wniósł o oddalenie powództwa. Zarzucił, że strony w umowie ustaliły, że przez cały okres obowiązywania umowy pozwany będzie uiszczał cenę 212,50 zł netto za 1 MWh. Powód w trakcie trwania umowy podniósł cenę, co jednak pozwanego nie wiąże.

(sprzeciw w epu –k. 7 i n.).

Po przekazaniu sprawy do sądu do właściwości ogólnej dla pozwanego, w piśmie z 2 października 2019 roku, pozwany podtrzymał swoje zarzuty.

( pismo pozwanego – k. 47).

W piśmie z 16 grudnia 2019 roku powód wskazał, że z pkt 7 rozdziału drugiego OWU wynika, że strony zgodnie ustaliły, że w razie istotnej zmiany warunków rynkowych cena energii elektrycznej ulegnie zwiększeniu o kwotę równą sumie kosztów z tego tytułu. Taka właśnie sytuacja miała miejsce. W dalszej części pisma powód przeprowadził wywód wraz z wyliczeniami odwołując się do warunków na Towarowej Giełdzie Energii wskazując, że w czasie trwania umowy doszło do istotnej zmianie warunków rynkowych, co uzasadnia automatyczne podniesienie ceny energii elektrycznej.

(pismo powoda – część zawarta na k. 164 i n.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Strony są przedsiębiorcami, 21 września 2017 roku zawarły na okres jednego roku umowę sprzedaży energii elektrycznej, na mocy której powód (sprzedawca) dostarczał pozwanemu (odbiorcy) energię elektryczną. W § 3 ust. 2 umowy strony ustaliły, że zawierają umowę na okres dwunastu miesięcy licząc od momentu rozpoczęcia dostaw. Strony ustaliły, że powód zapewnia pozwanemu przez czas trwania umowy cenę gwarantowaną w wysokości 212,50 zł za 1 MWh.

(d. umowa z załącznikiem – k. 32-33).

W ogólnych warunkach umowy w rozdziale drugim w pkt 4 postanowiono że po upływie okresu obowiązywania umowy wskazanego w § 3 ust. 2 umowy odbiorca będzie rozliczany zgodnie z aktualnie obowiązującym cennikiem sprzedawcy.

W rozdziale drugim w pkt 7 podano, że z zastrzeżeniem dalszych postanowień niniejszego ustępu oraz innych postanowień umowy oraz owu, cena netto za jedną MWh energii elektrycznej zostaje określona przez strony w załączniku nr 1 do umowy i cenniku. Strony zgodnie postanawiają, że w przypadku (…) (4) „istotnej zmiany warunków rynkowych, cena sprzedaży energii elektrycznej ulegnie zwiększeniu o kwotę równą sumie kosztów z powyższego tytułu”.

(d. OWU – k. 32-/2-34).

Powód wystawił pozwanemu fakturę szacunkową nr (...) na łączną kwotę 20.459,57 zł brutto. Po podsumowaniu powód ujął również kwotę 312,23 zł.

(d. faktura – k. 36).

Powód wystawił pozwanemu fakturę rozliczeniową nr (...) gdzie wskazał cenę jednostkową netto 0,34415 zł za 1 kwh. Wg faktury wartość prognoz wyniosła 20.459,57 zł, wartości rozliczenia 30.072,82 zł i do zapłaty różnica w wysokości 9.613,25 zł. Faktura obejmowała rozliczenie za lipiec 2018 roku.

(d. faktura- k. 38).

Powód 25 września 2018 roku wystawił pozwanemu fakturę korygującą nr (...) do faktury numer (...). W treści faktury wskazano, że korekta dotyczy rozliczenia za wrzesień 2018 roku. Wartość faktury 84,89 zł brutto.

(d. faktura – k 40).

W tej samej dacie powód wystawił pozwanemu fakturę korygującą nr (...) do faktury numer (...). W treści faktury wskazano, że korekta dotyczy rozliczenia za sierpień 2018 roku. Wartość faktury 18,37 zł brutto.

(d. faktura – k. 42).

Wobec podniesienia przez powoda pozwanemu ceny za dostarczoną energię elektryczną pozwany umowę wypowiedział ze skutkiem na 31 lipca 2018 roku.

( niesporne).

Ustalając stan faktyczny sprawy sąd oparł się na dowodach z dokumentów przedstawionych przez strony.

Sąd pominął dowód z zeznań świadka, opinii biegłego i komunikatów, które to wnioski powód zawarł w swoim piśmie z 16 grudnia 2019 roku (k. 160 i n.), albowiem powód dowodami tymi chciał wykazywać wysokość waloryzacji stawki energii elektrycznej.

Zdaniem Sądu Rejonowego (o czym szerzej w trzeciej części uzasadnienia), przede wszystkim powód nie udowodnił, aby przysługiwało mu prawo do waloryzacji stawki wobec tego powołane dowody, jako dowody następcze po wykazaniu tej pierwszej przesłanki nie były przydatne dla rozstrzygnięcia. Badanie wysokości podwyżki byłoby możliwe dopiero po udowodnieniu przez powoda, że przysługiwało mu prawo do jakiejkolwiek zmiany ceny za dostarczoną pozwanemu energię elektryczną w okresie pierwszych 12 miesięcy realizacji umowy, czyli w 2018r.

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie pozwu podlegała oddaleniu w całości.

Przede wszystkim sąd rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym albowiem żadna ze stron w nie złożyła wniosku o przeprowadzenie rozprawy. A w niniejszej sprawie wyłącznie analiza zapisów umowy stron i faktur przedstawionych przez powoda, miały znaczenie dla rozstrzygnięcia.

Z art. 385 § 1 kc wynika, że w razie sprzeczności treści umowy z wzorcem umowy strony są związane umową.

§ 2 tego przepisu stanowi, że wzorzec umowy powinien być sformułowany jednoznacznie i w sposób zrozumiały.

Z treści umowy stron, której warunki zostały ustalone indywidualnie wynika, że strony ustaliły, iż przez okres dwunastu miesięcy trwania umowy od momentu rozpoczęcia dostaw, powód gwarantuje pozwany cenę 212,50 zł za 1 MWh. W ogólnych warunkach umowy, które nie podlegały indywidualizacji do potrzeb pozwanego, ustalono, że po upływie okresu obowiązywania umowy wskazanego w zindywidualizowanej części umowy, odbiorca miał być rozliczany zgodnie z aktualnie obowiązującym cennikiem sprzedawcy.

Z kolei w pkt 7 rozdziału drugiego OWU wprowadzono możliwość jednostronnego podniesienia ceny w czasie trwania umowy przez sprzedawcę w razie „istotnej zmiany warunków rynkowych”, co powodowało, że cena sprzedaży energii elektrycznej ulegnie zwiększeniu o kwotę równą sumie kosztów z powyższego tytułu.

Zdaniem Sądu Rejonowego treść umowy strony z 27 września 2017 roku której warunki wraz z załącznikiem nr 1 zostały określone indywidualnie i wynegocjowane przez strony - przewidywała stała cenę przez okres dwunastu miesięcy trwania umowy, czyli od 1 stycznia 2018 roku, bez możliwości jej zmiany. W świetle powołanego art. 385 § 1 kc odmienne postanowienia wzorca umownego, zawartego w załączniku nr 2 obejmującego ogólne warunki umowy mające nie negocjowaną treść, narzuconą przez powoda – jako sprzeczne z treścią zawartej umowy – nie wiążą stron. W przypadku wyraźnej sprzeczności wzorca umownego (tu: OWU)przewidującego możliwość jednostronnego podwyższenia ceny sprzedaży energii elektrycznej przez (...) sp. z o.o. z treścią umowy gwarantującą niezmienność ceny w okresie jej obowiązywania, strony są związane umową, a cena sprzedaży energii elektrycznej winna być stała (co najmniej w okresie obowiązywania umowy pierwotnie zawartej na czas oznaczony).

Dodatkowo zdaniem Sądu Rejonowego powód nie zadbał o wprowadzenie do umowy czy do wzorca w postaci owu, definicji „warunków rynkowych” . W szczególności ani z treści umowy ani załącznika nr 2 obejmującego ogólne warunki umowy nie wynika, co należy rozumieć pod tym pojęciem.

W piśmie z 16 grudnia 2019 roku powód wnosi,ł aby sąd zlecił biegłemu zbadanie czy w okresie od września 2017 roku do maja 2018 roku nastąpiła istotna zmiana warunków rynkowych na Towarowej Giełdzie Eenergii.

W żaden sposób i z żadnego postanowienia umowy stron, nie wynika definicja warunków rynkowych, a na pewno nie ma tam odwołania do Towarowej Giełdy Energii.

Nie ma więc podstaw do tego aby przyjmować, że tak właśnie należy relacjonować definicję warunków rynkowych, jak chce tego obecnie powód.

Essentialia negotii umowy sprzedaży jest cena. Zgodnie z przepisem art. 536 § 1 Kodeksu cywilnego (w zw. z art. 555 kc) cenę można określić przez wskazanie podstaw do jej ustalenia.

Odnosząc tę dyspozycją prawną do przedmiotowego stanu faktycznego trudno uznać, aby powyższy warunek ustawowy został spełniony. Nie wiadomo bowiem, zmiana których warunków rynkowych (wspomniany wcześniej brak definicji) z jakiej daty i w jakim stopniu uprawnia sprzedawcę do jednostronnego podwyższenia cen sprzedaży energii elektrycznej. Nie zostały zatem skonkretyzowane i uzgodnione warunki oraz termin podwyższenia ceny sprzedaży przez powoda pozwanemu.

Tak więc w świetle powołanych wyżej przepisów sąd oddalił powództwo o zapłatę należności wskazanej w pkt 2 żądania pozwu. Ocenił bowiem sąd, że podwyżka ceny była dokonana w oparciu o postanowienia wzorca umowy jakim były ogólne warunki, umowy, których pkt 7 rozdziału drugiego pozostawał w sprzeczności z indywidualnie ustalonymi warunkami umowy dotyczącymi ceny przez pierwszy rok realizacji umowy, a postanowienia te nie dały się pogodzić i wzajemnie wykluczały. Dodatkowo dlatego, że powód przyznał sobie prawo jednostronnego podwyższenia ceny z odwołaniem do istotnej zmiany warunków rynkowych przy czym pojęcia tychże warunków rynkowych nie zdefiniował, przez co niemożliwa jest weryfikacja czy do zmiany warunków rynkowych rzeczywiście doszło.

Wobec przyjęcia, że powód nie mógł podnieść ceny za 1 kwh, sąd przeliczył wartości z faktur (...), k 38, stosując cenę 0,212150 zł do 1 kwh. Przeliczenie tych wartości wskazuje, że pozwany nie ma nic do dopłaty dla powoda.

Odnośnie pozostałych faktur powołanych w pozwie w punktach 1,3 i 4 Sąd Rejonowy zauważa, że faktura (...) opiewa w pozycji podsumowanie na kwotę 20.459,57 zł brutto. Poniżej powód ujął kwotę 312,23 zł, jednak nie wiadomo, czego dotyczy ta należność i w jaki sposób została wyliczona.

Faktury w punktach 3 i 4 są fakturami korygującymi odwołującymi się do innych faktur korygujących i nie wiadomo czego tak naprawdę dotyczą. Obydwie faktury nawiązują do rozliczeń po rozwiązaniu umowy stron, to jest sierpnia i września 2018r.

Zgodnie z art. 6 kc i 232 kpc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, a więc strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów dla siebie korzystnych.

Powód nie wykazał okoliczności uzasadniających żądanie zapłaty należności wskazanych w punktach 1, 3 i 4 pozwu. Nie wiadomo bowiem czego dotyczą, w jaki sposób zostały wyliczone i odnośnie jakich okresów współpracy stron.

Wobec oddalenia powództwa w całości, sąd całością kosztów procesu obciążył powoda i zasądził od niego na rzecz pozwanego zwrot kosztów zastępstwa prawnego w wysokości minimalnej obliczonej od podanej wartości przedmiotu sporu.

SSR Anna Dobosz

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE