Sygn. akt. IV Ka 1213/12
Dnia 24 stycznia 2013r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Agata Regulska (spr.)
Sędziowie SSO Joanna Żelazny
SSO Krzysztof Głowacki
Protokolant Jowita Sierańska
przy udziale T. K. Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2013r.
sprawy M. Z.
oskarżonego z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia
z dnia 1 sierpnia 2012r. sygn. akt II K 725/12
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że wymierzoną oskarżonemu M. Z. karę pozbawienia wolności na podstawie art. 69 § 1 kk w zw z art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 5(pięć) lat;
II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
III. zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia) na rzecz adwokata J. M. kwotę 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i 60/100, w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;
IV. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
Sygn. akt IVKa 1213/12
Prokuratura Rejonowa dla Wrocławia – Śródmieścia oskarżyła M. Z. o to, że
w dniu 28 listopada 2010 roku we W., przy ul. (...), zabrał w celu krótkotrwałego użycia samochód marki C. (...) o nr rej. (...), uprzednio pokonując zabezpieczenie pojazdu przy użyciu oryginalnego kluczyka, a następnie porzucił go w stanie uszkodzonym przy ul. (...), po spowodowaniu w wyniku kolizji drogowych uszkodzeń pokrywy silnika, przedniego błotnika po stronie prawej i lewej, przedniego zderzaka, przednich lamp pojazdu oraz kierunkowskazów, tylnego zderzaka, tylnej lampy po stronie pasażera, tj. strat o łącznej wartości ok. 2.000 zł na szkodę S. J., przy czym czyni tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym prze Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia, II Wydział Karny wyrokiem z dnia 18 września 2003 roku, sygn. akt II K 1052/03 za czyn z art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 91 par. 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 9 sierpnia 2005 roku do 9 sierpnia 2006 roku,
- tj. o przestępstwo z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
Wyrokiem z dnia 1 sierpnia 2012r. w sprawie o sygn. akt IIK 725/12, Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia:
I) uznał oskarżonego M. Z. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 289 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 ( jednego) roku pozbawienia wolności;
II) na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego tytułem naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonej S. J. kwotę 2.150,00 zł;
III) na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty .
Apelację od powyższego wyroku wywiódł w przepisanym terminie oskarżony osobiście. Jakkolwiek wskazał, iż zaskarża wyrok w całości, to z treści środka odwoławczego wynika, iż kwestionuje on jedynie karę.
Apelujący wskazał, iż orzeczenie kary pozbawienia wolności w bezwzględnej formie jest dlań obecnie zbyt dolegliwe. Zapewnił o pozytywnych zmianach jakie zaszły w jego zachowaniu i sposobie myślenia w okresie przebywania w warunkach izolacyjnych: zdobył uprawnienia zawodowe na wózki jezdniowe, przez cały czas utrzymywał kontakty ze swoimi najbliższymi, w takcie odbywania kary był wielokrotnie nagradzany.
Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zawieszenie orzeczonej kary 1 roku pozbawienia wolności na okres próby wynoszący pięć lat.
Sąd Okręgowy zważył co następuje.
Apelacja zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie należy wskazać, iż ustalenia faktyczne w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego Sąd orzekający poczynił prawidłowo. Całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w ocenie końcowej dał wystarczające podstawy do uznania oskarżonego M. Z. winnym popełnienia zarzuconego mu przestępstwa w kształcie i kwalifikacji prawnej opisanych w części wstępnej zaskarżonego wyroku.
Sąd I instancji poddał wszechstronnej analizie logicznej zebrane dowody, w sposób w pełni przekonywujący oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, przedstawiając na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje własne przekonanie o wiarygodności tych dowodów, które włączył do faktycznej podstawy wyroku. Wina i sprawstwo oskarżonego zostały wykazane w sposób niewątpliwy, a prawidłowość tych ustaleń nie była przedmiotem zarzutów apelacji.
Sąd, uznając oskarżonego winnym popełnienia przestępstwa z art. 289§2 kk w zw. z art. 64§1 kk, wymierzył mu karę jednego roku pozbawienia wolności, która to (mając na uwadze zarówno stopień winy jak i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego ) nie może być uznana za nadmiernie surową. Sąd I instancji należycie uzasadnił swoje stanowisko w tym zakresie, wskazując, iż wymierzona kara jest wynikiem wszechstronnej i wnikliwej analizy okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynu. Przy miarkowaniu rozmiaru kary miał na uwadze zarówno okoliczności przestępstwa, uprzednią karalność oskarżonego i popełnienie czynu stanowiącego przedmiot niniejszego postępowania w warunkach powrotu do przestępstwa.
Sąd Odwoławczy podziela jednakże twierdzenia apelującego w zakresie w jakim twierdzi on, iż rozstrzygniecie o karze jest dla niego nadmiernie surowe z uwagi na bezwzględny charakter wymierzonej kary.
W ocenie Sądu Okręgowego, w przypadku oskarżonego M. Z. istniały przesłanki z art. 69 § 1 i 2 kk, pozwalające na warunkowe zawieszenie orzeczonej wobec niego kary.
Zdaniem Sądu Odwoławczego Sąd I instancji wymierzając bezwzględną karę pozbawienia wolności nie rozważył dostatecznie kwestii dotyczącej właściwości i warunków osobistych oskarżonego, a w szczególności jego obecnego zachowania (po popełnieniu przestępstwa). Jak wynika to z dołączonej do akt niniejszego postępowania karty karnej oskarżony ma za sobą niechlubną przeszłość kryminalną. Trzeba jednak zauważyć, iż od czasu zdarzenia, stanowiącego przedmiot niniejszego postępowania upłynęły ponad dwa lata. Przez znaczną część tego czasu M. Z. przebywał w zakładzie karnym odbywając kary pozbawienia wolności orzeczone poprzednimi wyrokami. Wskazywane przez niego okoliczności dotyczące pozytywnych zmian w zachowaniu oskarżonego i jego sposobu postrzegania swojego dalszego życia na wolności pozostają prawdopodobne i realne w świetle opinii sporządzanych przez dyrektorów poszczególnych jednostek penitencjarnych, w których przebywał.. Opinie te zawierają stwierdzenia ukazujące M. Z. w korzystnym świetle. Jest on bowiem postrzegany jako osoba przestrzegająca porządku i dyscypliny, podejmująca prace zarobkowe na terenie zakładu, zainteresowana zdobywaniem kwalifikacji zawodowych (ukończył z wynikiem pozytywnym kurs kierowcy wózków jezdniowych), utrzymująca kontakty z konkubiną i rodzeństwem, mająca krytyczny stosunek do popełnianych w przeszłości przestępstw. Prognozę penitencjarną określono wobec niego jako pozytywną.
Mając powyższe na uwadze Sąd Odwoławczy stwierdził, że dla osiągnięcia celów stawianych karze wystarczającym jest orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na maksymalny pięcioletni okres próby – co uczynił po myśli art. 69 § 1 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk, zmieniając zaskarżony wyrok w tym zakresie.
W pozostałym zakresie, przy braku podstaw do zastosowania unormowań zawartych w art.439 kpk i art.440 kpk, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. art. 634 kpk w zw. z art.624§1 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych, mając na uwadze obecną sytuację materialną i faktyczną oskarżonego.
Wysokość kwoty zasądzonej od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. M. z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu wynika z § 14 pkt 2 ust. 4 oraz § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.