WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2014r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSR del. do SO Monika Obrębska
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Małgorzata Laskowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2014r. w O.

sprawy z odwołania J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W.

z dnia 23 września 2013r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje J. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1.08.2013r. do 31.07.2014r.;

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23.09.2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił J. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

J. K. decyzję powyższą zaskarżył, wnosząc od niej odwołanie. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że ma złożony problem chorobowy, którego zasadniczym elementem jest chwiejna cukrzyca. Pomimo systematycznego leczenia ma częste napady glikemii, nie jest w stanie wykluczyć nadchodzącego spadku cukru, gwałtownie traci przytomność, co skutkuje koniecznością częstych interwencji żony i pogotowia ratunkowego. Podał, że z zawodu jest murarzem, nie może pracować bo praca jest zagrożeniem dla niego i innych pracowników.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości podnosząc, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS odwołujący został uznany za zdolnego do pracy.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. do dnia 31.07.2013r. był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W związku z upływem okresu, na jaki świadczenie przyznano, odwołujący zwrócił się do ZUS II Oddział w W. o ustalenie jego uprawnień do renty na dalszy okres. W celu ustalenia powyższych uprawnień, odwołującego skierowano na badanie lekarskie, po przeprowadzeniu którego, lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 26.07.2013r. stwierdził, że J. K. jest zdolny do pracy. J. K. od powyższego orzeczenia złożył sprzeciw. Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 13.09.2013r. zajęła analogiczne, jak lekarz orzecznik stanowisko. Wobec powyższego ZUS decyzją z dnia 23.09.2013r. odmówił J. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (vide dokumenty z akt rentowych i dokumentacji lekarskiej).

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce zważył co następuje:

Odwołanie J. K. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące przesłanki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a jego niezdolność do pracy powstała w okresach przewidzianych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ich ustania. W myśl art. 58 ust. 1 pkt 5 powoływanej ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy, uważa się za spełniony, jeżeli ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat, jeśli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Przy czym zgodnie z ustępem 2 tegoż przepisu okres ten winien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera art. 12 ust.1-3 powoływanej ustawy, który stwierdza, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zgodnie z art. 61 cytowanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu osiemnastu miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony stał się ponownie niezdolny do pracy. Przez ustąpienie niezdolności do pracy należy rozumieć zarówno sytuację, kiedy na skutek badania lekarskiego ustalono brak niezdolności do pracy, jak też sytuację kiedy upłynął okres, na jaki świadczenie przyznano.

W świetle cytowanych wyżej przepisów zasadniczą kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, od której zależała skuteczność odwołania J. K., było ustalenie czy jest on nadal niezdolny do pracy.

Na tę okoliczność Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu ortopedii, neurologii i diabetologii, jako właściwych ze względu na schorzenia odwołującego, którzy w złożonej opinii, po przeprowadzeniu badania odwołującego oraz zapoznaniu się z dokumentacją medyczną dotyczącą stanu jego zdrowia, rozpoznali u niego: cukrzycę typu 2, retinopatię cukrzycową, polineuropatię cukrzycową, nadciśnienie tętnicze, nadwagę i niedoczynność tarczycy po leczeniu radiojodem. W konkluzji biegli stwierdzili, że stwierdzone schorzenia powodują nadal częściową niezdolność do pracy od 01.08.2013r. na okres jednego roku. W uzasadnieniu biegli podnieśli, że badany choruje na cukrzycę od 2002r. W dokumentacji znajduje się karta informacyjna z hospitalizacji z maju 2003r. z rozpoznaniem cukrzyca typ II w okresie dekompensacji, przewlekła choroba wieńcowa, nadciśnienie tętnicze. Biegli wskazali, że w ostatnich latach cukrzyca jest niewyrównana, o czym świadczą wyniki badań. Dodatkowo od około trzech lat występują nagłe hipoglikemie z utrudnionym kontaktem, a nawet z utratą przytomności, bez objawów poprzedzających. Kilkakrotnie wymagały one interwencji zespołu ratownictwa medycznego. Według zaświadczenia o stanie zdrowia z Poradni Diabetologicznej w C. z 17.05.2013r. z powikłań cukrzycy badany ma stwierdzoną retinopatię i polineuropatię cukrzycową oraz neuropatię autonomiczną. Występowanie polineuropatii zostało potwierdzone prze biegłego z zakresu neurologii. Zdaniem biegłych występowanie u odwołującego niewyrównanej cukrzycy z nieuświadomionymi hipoglikemiami oraz przewlekłymi powikłaniami czyni go nadal niezdolnym do pracy zarobkowej. Badany wymaga częstej edukacji, rozważenia zmiany rodzaju insuliny z wprowadzeniem insuliny analogowej w 4 wstrzyknięciach, tzw. intensywnej insulinoterapii, kontroli okulistycznej i kardiologicznej.

Do powyższej opinii żadna ze stron postępowania nie wniosła zastrzeżeń. Organ rentowy w piśmie z dnia 20.02.2014r. podał, że nie wnosi uwag do opinii biegłych.

W ocenie Sądu Okręgowego należało podzielić wywody i wnioski opinii biegłych lekarzy sądowych. Podkreślić należy, że wydane one zostały przez biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiednich do ujawnionych wcześniej u odwołującego jednostek chorobowych, po dokonaniu analizy zebranej w sprawie dokumentacji medycznej, przeprowadzeniu wywiadu oraz badań odwołującego. Zarówno rozpoznanie, jak i wnioski biegłych są rzeczowe, spójne i logiczne. Wynika z nich, że stan zdrowia odwołującego czyni go nadal częściowo niezdolnym do pracy na okres jednego roku od daty wstrzymania świadczenia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności oraz treść cytowanego wyżej art. 61 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał J. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres tj. od dnia 01.08.2013r. do 31.07.2014r.

Zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd był zobowiązany, przyznając odwołującemu prawo do renty, do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego odnośnie do nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji tj. zarówno przyznającego prawo do świadczenia, jak też jego brak ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.04.2010 roku, II UK 330/09, LEX 604220). W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do obciążenia odpowiedzialnością organu rentowego za nieprzyznanie odwołującemu prawa do renty już na etapie postępowania przed ZUS. Odwołujący w toku postępowania przedstawił nową dokumentację lekarską, która nie była znana organowi rentowemu. Z tych względów orzeczono jak w pkt. 2 wyroku.