UZASADNIENIE

wyroku z dnia 14 marca 2014 roku

Decyzją z dnia 29 maja 2013 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. nr 153, poz. 1227, z późn. zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.), odmówił J. M. (1) przyznania emerytury, z uwagi na fakt, że nie udowodnił on 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach. Organ rentowy wskazał, że odwołujący na dzień 1 stycznia 1999 r. posiada okres ubezpieczenia wynoszący 25 lat. J. M. (1) do wniosku o przyznanie emerytury nie przedłożył świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Od powyższej decyzji odwołał się J. M. (1), wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie emerytury. Uzasadniając decyzję wskazał, że od listopada 1976 r. do 30 marca 1980 r. pracował w firmie budowlanej (...) na stanowisku betoniarza. Wykonywał wówczas prace betoniarsko- zbrojarskie w wykopach, miejscach niedostępnych dla sprzętu, w bardzo trudnych warunkach.

W kwietniu 1980 r. został zatrudniony w (...) w K. na stanowisku betoniarza. Pracował tam przy robotach betoniarsko- zbrojarskich przy budowie stanów zerowych. W czerwcu 1983 r. został skierowany na budowę elektrowni atomowej w D. w Czechosłowacji. Tam wykonywał prace betoniarsko- zbrojarskie również w bardzo trudnych warunkach podobnych jak w Hucie (...), gdyż elektrownia już częściowo działała; praca trwała do 30 kwietnia 1884 r. Od 3 maja 1984 r. do 31 grudnia 1984 r. wykonywał prace zbrojarsko- betoniarskie oraz rozbiórkowe przy rozbudowie Huty (...) w Czechosłowacji.

W styczniu 1985 r. wrócił do K. i pracował przy budowie wieżowców mieszkalnych. Uczestniczył w montażu ścian, betonowaniu, zbrojeniu, wykonywał prace na wysokości. Od czerwca 1989 r. do grudnia 1990 r. ponownie wyjechał do pracy na budowę w Czechosłowacji, gdzie pracował przy budowie różnego typu kanałów, przepustów, stacji trafo, co było potrzebne do budowy w mieście linii trolejbusowej.

W styczniu 1991 r. wrócił do budowy wieżowców w K.. Od września 1991 r. do marca 1993 r. pracował w RFN na wysokości, przy budowie zespołu hoteli, wykonywał prace zbrojarskie, montażowe i betoniarskie. Od stycznia do czerwca 1994 r. pracował w Rosji przy budowie bloków mieszkalnych, a od września 1994 r. do grudnia 1996 r. w Czechach - w wykopach przy wymianie rur wodnokanalizacyjnych. Od września 1997 r. do kwietnia 1998 r. pracował w Niemczech na wysokościach przy budowie parkingów wielokondygnacyjnych przy robotach betoniarsko- zbrojarsko- montażowych.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. podnosząc argumentację, którą posłużył się w zaskarżonej decyzji, wniósł o oddalenie odwołania.

Bezspornym w niniejszej sprawie jest, że J. M. (1), ur. (...), ukończył 60 lat. Na dzień 1 stycznia 1999 r. odwołujący posiada okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat. J. M. (1) nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Wniosek o przyznanie emerytury złożył dnia 10 maja 2013 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W okresie od 25 listopada 1976 r. do 31 marca 1980 r. J. M. (1) w był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w K. Budowa Huty (...) na stanowisku betoniarza w pełnym wymiarze czasu pracy. Odwołujący podjął zatrudnienie w firmie (...) bezpośrednio po ukończeniu szkoły rolniczej. Z początku powierzono mu obowiązki związane wyłącznie z betonowaniem. Betonowanie wiązało się ze zbrojeniem, dlatego J. M. (1), pracując przy betonowaniu, stopniowo przyuczał się do robót zbrojarskich. Z czasem zaczął wykonywać zbrojenia. W latach 1977-1978 został wysłany przez (...) do pracy na budowie eksportowej w byłej Czechosłowacji. Pracował tam przy budowie elektrowni wykonując roboty zbrojarsko- betoniarskie. W czasie zatrudnienia w (...) nie wykonywał żadnych innych prac, w szczególności ciesielskich.

Od 9 kwietnia 1980 r. do 30 kwietnia 1993 r. J. M. (1) był pracownikiem (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego. Rozpoczął tam pracę jako betoniarz. W 1981 r. został skierowany na trzymiesięczny wewnątrzzakładowy kurs ciesielski, po którym zmieniono mu angaż z wyższą stawką zaszeregowania. Faktycznie jednak nigdy nie podjął pracy w charakterze cieśli, pracował jako betoniarz- zbrojarz w pełnym wymiarze czasu pracy.

W ramach (...) funkcjonowało kilka KGR-ów (Kierownictwo Grupy Robót). Każdy z KGR-ów specjalizował się w budowie innych obiektów - pawilony, szkoły, przedszkola, bloki mieszkalne. Pracownicy w zależności od potrzeb byli przekazywani pomiędzy poszczególnymi KGR-ami. Odwołujący pracował w Kierownictwie Grupy Robót, które zajmowało się budową wieżowców w K.. J. M. (1) pracował tam wyłącznie jako zbrojarz – betoniarz. Do obowiązków odwołującego jako zbrojarza należało stawianie zbrojeń, a następnie ich betonowanie. Bloki były wznoszone z gotowych płyt – pracownicy drugiej zmiany montowali ściany i stropy z betonowych elementów. Pomiędzy tak przygotowaną konstrukcję należało wstawić zbrojenia, węzły, a następnie całą konstrukcję spoić betonem. Górą szły wieńce. Pomiędzy dwa elementy stropowe (płyty), wkręcano specjalne sprężyny o średnicy 15 cm, co wymagało dużego nakładu pracy i zabierało dużo czasu. J. M. (1) pracował tam wyłącznie w charakterze zbrojarza- betoniarza. Rozkładał stal w wykopach, rozkładał siatki, wiązał zbrojenia, zarówno na poziomie fundamentów, jak i na wyższych kondygnacjach. Na budowie pracowali również cieśle, którzy robili szalunki do ścian i wieńce oraz montażyści, którzy montowali ściany z płyt. Każda brygada liczyła około 10- 12 osób.

W czasie zatrudnienia w (...) J. M. (1) wyjeżdżał do pracy na budowach eksportowych. Od 1 czerwca 1983 r. do 30 kwietnia 1984 r. pracował w pełnym wymiarze w byłej Czechosłowacji w przedsiębiorstwie (...) przy budowie oczyszczalni. Do jego obowiązków należały wyłącznie prace betoniarsko- zbrojarskie. Od 3 maja 1984 r. do 31 grudnia 1984 r. pracował on również w Czechosłowacji w (...) również w charakterze zbrojarza. Wykonywał tam zbrojenia pod poziomy zerowe budynków mieszkalnych i ławy fundamentowe. W okresie od 29 czerwca 1989 r. do 15 grudnia 1990 r. J. M. (1) pracował na budowie eksportowej w czeskich B. w związku z budową infrastruktury związanej z uruchomieniem linii trolejbusowej. Odwołujący brał udział przy budowie kilku trafostacji pod zasilanie trolejbusów. J. M. (1) wykonywał tam tylko prace zbrojarskie, nosił zbrojenia, wiązał je, układał w wykopach. Powierzano mu również roboty betoniarskie. Nie wykonywał żadnych prac ciesielskich. Pracował w pełnym wymiarze, nieraz zostawał na budowie po godzinach pracy.

Od 9 września 1991 r. do 30 kwietnia 1993 r. J. M. (1) pracował na budowie eksportowej w Niemczech w L.. Pracował tam przy budowie dwóch hoteli od podstaw. J. M. (1) również tam wykonywał prace zbrojarsko- betoniarskie, zarówno na etapie fundamentów budynków, jak i na wyższych poziomach. Płyty, z których złożone były ściany, łączono sprężynami. Gdy wykonał zbrojenia przy ścianach, musiał to następnie betonować.

W przerwach pomiędzy wyjazdami na prace eksportowe odwołujący pracował w (...) w K. przy budowie wieżowców mieszkalnych.

Od 24 stycznia 1994 r. do 30 czerwca 1994 r. J. M. (1) pracował w pełnym wymiarze na budowie eksportowej w Rosji w A., gdzie został wysłany przez firmę (...) w N.. Budowano tam od podstaw osiedle 31 bloków mieszkalnych dla wojska rosyjskiego i szkołę. Równocześnie pracowało tam około 700 osób. Prace prowadzono w trudnych warunkach, nawet przy 40 stopniach mrozu. Odwołujący pracował tam jako zbrojarz, w razie potrzeby wykonywał również prace betoniarskie . Prace betoniarskie wykonywano tam metodą fińską, polegającą na podgrzewaniu betonu, co zapobiegało jego zamarzaniu.

Od 12 września 1994 r. do 31 grudnia 1996 r. J. M. (1) był zatrudniony jako zbrojarz w (...) S.A. w K.. Przez cały ten okres pracował w Czechach w P., gdzie wymieniano instalację wodno- kanalizacyjną- należało tam wymieniać rury, przebudować studzienki. Działały tam brygady zbrojarzy i cieśli. Czesi wykonywali wykopy, kładli rury. Odwołujący na skrzyżowaniach rur, na złączach i rozgałęzieniach zakładał zbrojenia, a następnie było to betonowane. W czasie robienia szalunków J. M. (1) przygotowywał zbrojenia. Nie wykonywał żadnych prac ciesielskich. Pracował 8-9 godzin dziennie.

Od 2 września 1997 r. do 6 października 1998 r. odwołujący ponownie pracował na budowie eksportowej w Niemczech w miejscowości S., gdzie budowano duży kompleks z wielopoziomowymi garażami. Wysłany tam został przez (...) S.A. w N.. Pracowało tam około 200 Polaków. Do obowiązków odwołującego należało betonowanie i zbrojenie. J. M. (1) zbroił podciągi, słupy, szachty pod klatki schodowe. Często pracował w godzinach ponadwymiarowych.

J. M. (1) przebywał na urlopach bezpłatnych w okresie od grudnia 1980 r. do marca 1983 r. łącznie przez 37 dni, natomiast w okresie od 3 czerwca 1985 r. do 30 września 1985 r. przebywał na urlopie wychowawczym.

Zatrudnienie odwołującego się – stale i w pełnym wymiarze czasu pracy - na wyżej wymienionych stanowiskach betoniarza i zbrojarza w okresach od 25 listopada 1976 r. do 31 marca 1980 r., od 9 kwietnia 1980 r. do 30 kwietnia 1993 r. (z wyłączeniem okresów urlopów: bezpłatnych i wychowawczego), od 24 stycznia 1994 r. do 30 czerwca 1994 r., od 12 września 1994 r. do 31 grudnia 1996 r., od 2 września 1997 r. do 6 października 1998 r. wiązało się z pracą w szczególnych warunkach wymienioną w wykazie A, dział V pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.). W ramach swoich obowiązków pracowniczych J. M. (1) wykonywał prace zbrojarskie i betoniarskie. Nie wykonywał innych prac, szczególnie nie pracował w charakterze cieśli. Okres zatrudnienia odwołującego w szczególnych warunkach znacznie przekracza 15 lat wymagane do przyznania emerytury.

J. S. był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...). Z odwołującym pracował przez rok na budowie eksportowej w Czechach w 1983 r., przy budowie oczyszczalni. J. S. wykonywał roboty brukarskie, ciesielskie, zbrojarskie. Potwierdził, że J. M. (1) pracował jedynie jako zbrojarz- betoniarz.

Razem z odwołującym w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym pracowali J. Z. i W. G.. J. Z. był zatrudniony w (...) w K. w okresie od 30 września 1985 roku do 30 kwietnia 1993 roku jako zbrojarz, przy czym w okresach od 10 lipca 1989 roku do 15 grudnia 1990 roku, od 13 stycznia do 13 czerwca 1992 roku i od 31 sierpnia 1992 roku do 30 kwietnia 1993 roku pracował na eksporcie. Z odwołującym pracował w (...) w jednej brygadzie, również jako zbrojarz. J. Z. na zbrojarni przygotowywał materiał do zbrojenia, przywoził zbrojenia na budowę, pomagał zbrojarzom pracującym na miejscu budowy. Spotykał odwołującego zawsze gdy przyjeżdżał ze zbrojeniami. J. Z. z odwołującym pracował również za granicą na budowach eksportowych - w czeskich B. w 1989 r., gdzie budowano trafostacje pod zasilanie trolejbusów (był wówczas przełożonym odwołującego), a także w Niemczech w L. w latach 1991-1993, przy budowie dwóch hoteli.

W. G. pracowałem w (...) w K. przy budowie bloków mieszkalnych w latach 1980 do 1993, początkowo jako cieśla- montażysta, później brygadzista, a następnie mistrz budowy. W latach 1982 - 1983 r. świadek pracował na budowie eksportowej w NRD, a następnie w latach 1992 r. - 1995 r., razem z odwołującym w RFN.

J. K. w okresie od 5 stycznia 1994 r. do 31 sierpnia 1994 r. był pracownikiem firmy (...) S.A w N.. W okresie tym pracował jako zbrojarz, w tym samym czasie co odwołujący na budowie eksportowej w A. w Rosji. Z kolei J. M. (2) również zatrudniony przez (...) S.A Oddział w N. w okresie od 15 września 1997 r. do 31 marca 1998 r., na stanowisku cieśli, pracował z odwołującym w jednej brygadzie na budowie eksportowej w S. w Niemczech. M. K. był zatrudniony w okresie od 12 września 1994 r. do 31 marca 1997 r. W (...) S.A. (...). Pracował razem z odwołującym w Czechosłowacji w P..

/dowód: świadectwo pracy z 31.03.1980 r., k. 9 akt ZUS, świadectwo pracy z 30.04.1993 r., k. 7 akt ZUS, świadectwo pracy z 30.04.1984 r., k. 51 akt ZUS, świadectwo pracy z 31.12.1984 r., k. 53 akt rentowych, świadectwo pracy z 15.12.1990 r., k. 55 akt ZUS, świadectwo pracy z 25.03.1993 r., k. 57 akt ZUS, świadectwo pracy z 6.07.1994 r., k. 59 akt ZUS, świadectwo pracy z 31.12.1996 r., k. 61 akt ZUS, świadectwo pracy z 7.10.1998 r., k. 63 akt ZUS, świadectwo pracy J. Z., k. 38, świadectwo pracy J. K., k. 55, świadectwo pracy M. K., k. 56, świadectwo pracy J. M. (2), k. 57, świadectwo pracy W. G., zeznania świadka J. S., nagranie przesłuchania, min. 3:39, zeznania świadka M. K., nagranie przesłuchania min. 11:11, zeznania świadka J. M. (2), nagranie przesłuchania, min. 22:26, zeznania świadka J. K., nagranie przesłuchania, min. 24:22, zeznania świadka W. G., nagranie przesłuchania, min: 11:57, zeznania świadka J. Z., nagranie przesłuchania, min. 32:09, zeznania odwołującego J. M. (1), nagranie przesłuchania, min. 41:24, akta emerytalne J. S., akta osobowe J. M. (1)/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy, której autentyczności i mocy dowodowej żadna ze stron nie kwestionowała w toku postępowania. Sąd oparł się również na zeznaniach odwołującego się oraz świadków J. S., M. K., J. M. (2), J. K., W. G. i J. Z., uznając je za wiarygodne, spójne, logiczne i zgodne z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Brak jest podstaw do podważenia ich wiarygodności. Wypowiedzi odwołującego i zeznania świadków potwierdziły, że J. M. (1) we wskazanych wyżej okresach wykonywał pracę w szczególnych warunkach, tj. prace zbrojarskie i betoniarskie w pełnym wymiarze czasu pracy. Świadkowie potwierdzili, że pomimo iż z niektórych dokumentów odwołującego wynika, że pracował on w charakterze cieśli, to w rzeczywistości nigdy nie wykonywał takiej pracy. Z zeznań przesłuchanych w sprawie osób wynika, że błędny angaż był wynikiem ukończenia przez odwołującego kursu ciesielskiego w 1981 r. W szczególności świadek W. G. potwierdził, że również jemu za okres pracy w Niemczech w świadectwie pracy wpisano, że był on tam zatrudniony na stanowisku cieśli, podczas gdy pracował on wyłącznie jako montażysta.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie J. M. (1) w świetle poczynionych ustaleń faktycznych zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1.

Odwołujący urodził się dnia (...), dlatego cytowany wyżej przepis będzie miał do niego zastosowanie dopiero przy uwzględnieniu treści art. 184 ustawy emerytalnej. Według art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. 20 lat w przypadku kobiet i 25 lat w przypadku mężczyzn.

Stosownie do ust. 2 cytowanego przepisu, emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z ust. 2 art. 32 cyt. ustawy dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Z kolei ust. 4 cyt. przepisu stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Z powyższego wynika, że w celu ustalenia, czy odwołującemu się przysługuje emerytura w wieku niższym niż wynikający z art. 27 ust. 1 przywołanej ustawy (tj. w wieku niższym niż 65 lat w przypadku mężczyzn), należy odwołać się do przepisów dotychczasowych, w szczególności do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43, z późn. zm.). Zgodnie z § 2 ust. 1 w/w rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach w nim określonych, są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Stosownie do § 4 ust. 1 w/w rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W świetle § 2 ust. 2 w/w rozporządzenia zakład pracy stwierdza zatrudnienie w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, na podstawie posiadanej dokumentacji w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach. Zgodnie z utrwalonym poglądem doktryny i judykatury w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie tych okoliczności także w oparciu o inne dowody. Postępowanie w sprawach emerytalnych jest bowiem dwuetapowe, stąd też przed organem rentowym „sprawa emerytalna" ma charakter administracyjnoprawny, a w postępowaniu stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Na etapie postępowania odwoławczego sprawa o emeryturę- uprzednio administracyjna- staje się sprawą cywilną w rozumieniu art. 1 k.p.c. Do jej rozpoznania stosuje się przepisy kodeksu postępowania cywilnego, a zasadniczym celem tego postępowania jest rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym wyjaśnieniu jej okoliczności spornych. Ubezpieczony jako strona faktycznie słabsza korzysta ze wzmożonej ochrony procesowej, którą gwarantują szczególne przepisy proceduralne dotyczące postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, stąd też w przedmiotowej sprawie Sąd – wobec nieposiadania przez odwołującego świadectwa pracy w szczególnych warunkach - dopuścił dowód z zeznań świadków na okoliczność wykonywania przez niego pracy w szczególnych warunkach.

Bezspornym w przedmiotowej sprawie był fakt, że odwołujący się osiągnął z dniem (...) wiek 60 lat życia i w dniu 1 stycznia 1999 r. posiadał wymagany okres zatrudnienia wynoszący co najmniej 25 lat. Odwołujący nie przystąpił też do otwartego funduszu emerytalnego. Sporną okolicznością, stanowiącą przeszkodę do przyznania odwołującemu się wcześniejszej emerytury, o której mowa w art. 32 w zw. z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440) było to, czy praca, którą J. M. (1) świadczył w trakcie zatrudnienia w (...)” K. Budowa Huty (...), w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w K. (w tym czasie także na budowach eksportowych w przedsiębiorstwie (...), w (...), w czeskich B., w Niemczech w L.), w (...) w N. (na eksporcie: w Rosji w A. i w Niemczech w miejscowości S.) oraz w czasie zatrudnienia w (...) S.A. w K., na eksporcie w Czechach, może być uznana za pracę, o której mowa w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.), a więc czy była to praca wymieniona w załączniku do tego rozporządzenia w wykazie A. Za pracę w szczególnych warunkach uznać należy taką pracę, która spełnia kryteria określone w przepisach w/w rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. – a mianowicie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowiskach wymienionych w wykazie A lub B stanowiących załącznik do rozporządzenia. Zgodnie z wykazem A, dział V, pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze uważa się osoby wykonujące prace zbrojarskie i betoniarskie. Z ustalonego stanu faktycznego wynika jednoznacznie, że odwołujący się we wszystkich spornych okresach wykonywał wyżej opisaną pracę zbrojarza i betoniarza, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe wykazało w sposób niebudzący wątpliwości, że zatrudnienie to było pracą w szczególnych warunkach, a więc odwołujący się udowodnił, że w okresach od 25 listopada 1976 r. do 31 marca 1980 r., od 9 kwietnia 1980 r. do 30 kwietnia 1993 r. (z wyłączeniem okresów urlopów: bezpłatnych i wychowawczego), od 24 stycznia 1994 r. do 30 czerwca 1994 r., od 12 września 1994 r. do 31 grudnia 1996 r. i od 2 września 1997 r. do 6 października 1998 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych. Udowodniony przez J. M. (1) łączny okres pracy w szczególnych warunkach przekroczył wymagany dla uzyskania „wcześniejszej” emerytury 15- letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Mając powyższe na względzie, skoro odwołujący J. M. (1) spełnił warunki do uzyskania wcześniejszej emerytury, Sąd na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. oraz art. 32 ust. 1-2 i ust. 4 oraz art. 129 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440), a także § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu się J. M. (1) emeryturę od dnia 1 maja 2013 roku, tj. od miesiąca złożenia wniosku o przyznanie świadczenia.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE