Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 377/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 2 marca 2021 roku w sprawie II K 927/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. - podniesiony w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej - zarzut obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu poprzez przyjęcie, iż oskarżeni swoim zachowaniem nie wypełnili dyspozycji art. 220 § 1 kk w zb. z art. 156 § 2 kk i w zw. z art. 11 § 2 kk oraz art. 215 kk poprzez używanie przez zakład pracy, w którym oskarżeni byli odpowiedzialni za bezpieczeństwo pracowników, maszyny (regał mobilny), która zabezpieczałaby pracownika przed urazami, czemu zaprzecza zebrany w sprawie materiał dowodowy,

2. - podniesiony w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej - zarzut obrazy przepisów postepowania mający wpływ na treść orzeczenia tj. art. 193 § 1 kpk poprzez niepowołanie innego biegłego z zakresu BHP mimo, że opinie biegłego W. K. były wewnętrznie sprzeczne i niepełne,

3. – podniesiony w apelacjach pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej i prokuratora - zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wyroku, polegającego na błędnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności niedostatecznym uwzględnieniu części materiału dowodowego i niesłusznym uznaniu, iż oskarżeni Ł. M. (1) i W. K. (2) nie dopuścili się zarzucanego im czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne 1,2,3

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje nie zasługują na uwzględnienie.

Ad. 1. Na wstępie sąd odwoławczy zauważa, iż odwołanie się do zarzutu rażącego naruszenia prawa materialnego może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy skarżący zarzuca dokonanie błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowanie nieodpowiedniego przepisu lub niezastosowanie określonego przepisu w sytuacji, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe, ale pod jednym warunkiem – a mianowicie, że czyni to bez kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych. Innymi słowy rzecz ujmując – obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny (post. SN z 4.5.2005 r., II KK 478/04, OSNwSK 2005, Nr 1, s. 894). Nie można zatem stawiać zarzutu naruszenia prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia ma polegać na błędnych ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia lub na naruszeniu przepisów procesowych, które to zarzuty pod adresem wydanego w niniejszej sprawie wyroku wysunął zarówno pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej, jak i prokurator. Ich zasadność oceniono natomiast poniżej.

Ad. 2. Drugim z zarzutów pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej był, wyartykułowany wprost, zarzut obrazy art. 193 § 1 kpk. Jednocześnie analiza jego środka odwoławczego prowadzi do wniosku, że skarżący zarzuca sądowi meriti niedopuszczenie dowodu z nowej opinii, mimo - jak twierdzi - sprzeczności i niepełności opinii biegłego W. K.. Wbrew temu stanowisku, sąd odwoławczy zważył, że sąd rejonowy oparł orzeczenie o uzupełniającą opinię biegłego W. K. z dnia 9 stycznia 2021 roku, podtrzymaną następnie i rozwiniętą, na rozprawie w dniu 19 lutego 2021 roku, z pominięciem pierwszej opinii tego biegłego (z etapu postępowania przygotowawczego) nie dlatego, że biegły zmieniał własne stanowisko tj. inaczej oceniał ten sam zespół dowodów, lecz dlatego - iż w sprawie ujawniano nowe, istotne dla sprawy okoliczności, które nakazywały biegłemu modyfikacje pierwotnie postawionych wniosków, a co było zrozumiałe i logiczne nawet dla przeciętnego znawcy tematu.

Niewątpliwie pierwotna opinia – korzystna dla obu apelantów - nie mogła stanowić podstawy ostatecznego rozstrzygnięcia, albowiem wydana zastała na podstawie niepełnego materiału dowodowego. Na niepełność materiału dowodowego, stanowiącego podstawę wydania pierwotnej opinii (w postępowaniu przygotowawczym) biegły sam zwrócił uwagę (str. 5). Znajduje się w niej sformułowanie: „ w materiale dowodowym brak jest wskazanego producenta ww. urządzenia, roku budowy oraz daty kiedy urządzenie zostało zainstalowane w miejscu oddziału firmy (...) Sp. z o.o. w R., ul. (...), gdzie miał miejsce wypadek przy pracy w dniu 30.06.2012 oraz czy urządzenie zostało poddane ocenie zgodności i oznaczone znakiem CE.”Tymczasem w toku postępowania sądowego, z zeznań licznych świadków wynikało, iż każdy z regałów magazynu opatrzony był/jest znaczkiem CE – tabliczka widniejąca w szycie urządzenia. W sprawie uzupełniono materiał dowodowy o w/w brakujące informacje o charakterze nieosobowym, którego autentyczności nikt nie podważał (deklaracja zgodności UE dot. regału mobilnego B9, potwierdzenie montażu tego regalu przez autoryzowanego dostawcę i Umowa o zaprojektowanie i wykonanie systemu regałów dla Spółki (...) sp. z o. o.). Logiczne jest zatem, że w kolejnej opinii z dnia 9 stycznia 2021 roku biegły jednoznacznie stwierdził, że w obliczu wcześniej nie znanych mu dowodów musi odmiennie ocenić stan techniczny regału. Ustalenie powyższe skutkowały także ostatecznym przyjęciem, że sporny regał był on sprawny technicznie, odpowiadał stosownym normom i spełniał wszelkie wymagania przewidziane prawem.

Choćby więc z tego właśnie powodu ostateczne wnioski końcowe opinii biegłego są zrozumiałe i logiczne. Tym samym także, zmiana wniosków końcowych postawionych przez tego samego biegłego, nie spowodowała wcale zaistnienia przesłanek do powołania innego biegłego (zespołu biegłych) opisanych w przepisie art. 201 kpk. Ustalenie, co do jakości stanu technicznego regału B9 miało ostatecznie także wpływ na ocenę dopuszczalności użytkowania go w trybie automatycznym i ręcznym. Praca w trybie ręcznym była bowiem dopuszczona przez producenta urządzenia, jako zgodna z warunkami technicznymi, normami i przepisami prawa – tyle że obwarowana bezpośrednią obserwacją osoby sterującej regałem (a która to nieustalona ostatecznie osoba - choć niewątpliwie przeszkolona i mogąca obserwować na bieżąco pracę maszyny i obecność pokrzywdzonej w jej zasięgu - naruszyła swoje obowiązki i skierowała ruch regału w kierunku A. P.). Co istotne także, biegły od początku nie kwestionował możliwości zastosowania ręcznego trybu przesuwania regału B9 w pracy magazynierów (samej zasady korzystania z takiej formy przesuwania regału). W świetle tych wszystkich okoliczności nie sposób przyjąć, że zachowaniem swym, polegającym na dopuszczeniu regału mobilnego B9, zamontowanego w magazynie spółki (...) w R. do pracy w trybie ręcznym, oskarżeni naruszyli przepis art. 215 kodeksu pracy, a w konsekwencji także art. 220 kk.

Ad. 3 Ostatnim z zarzutów był, zawarty w obu apelacjach, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia (art. 438 pkt 3 kpk). Prokurator łączył go przy tym z niewłaściwą oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, czy też z brakiem uwzględnienia wszystkich okoliczności ujawnionych w sprawie – lecz bez szczegółowego wskazania, jakie to dowody i dlaczego zostały ocenione niewłaściwie, czy pominięte. Niczego w tej mierze nie zmienia argument apelanta, że „ przecież (regał B9) nie uruchomił się samoistnie i automatycznie”. Oczywiście, że regał ten został uruchomiony w trybie ręcznym przez jakiegoś innego pracownika magazynu/chłodni - przeszkolonego w zakresie bhp zgodnie z wymogami - tyle, że wbrew tym szkoleniom i wbrew wymogom bhp. Nie udało się ustalić owej osoby, jako że nikt jej nie zarejestrował w pamięci, względnie nie widział, sam sprawca nie przyznał się, a kamery zamontowane na terenie zakładu pracy pomijały akurat ten fragment magazynu. Takie ustalenia faktyczne (tj. ręczne uruchomienie przez nieustalonego pracownika regału B9) są prawidłowe i nie były kwestionowane przez żadną ze stron procesu.

Pytaniem w przedmiotowej sprawie karnej było natomiast ustalenie, czy oskarżeni (prezes wielkiego zakładu pracy i kierownik zmiany) naruszyli obowiązujące ich przepisy związane z zachowaniem bezpieczeństwa i higieny pracy pracowników, w szczególności, co do rodzaju i jakości zamontowanych w zakładzie pracy regałów wykorzystywanych przez magazynierów (mobilnego B9) i nadzoru na stanowisku pracy A. P..

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacjach, sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, gdyż poczynione przez tenże Sąd ustalenia faktyczne, stanowią wynik, nie budzącej żadnych zastrzeżeń oceny zebranych w sprawie dowodów. Stwierdzić należy, iż Sąd I instancji przy wydaniu zaskarżonego wyroku, miał na względzie całokształt ujawnionego w sprawie materiału dowodowego oraz wnikliwie i starannie rozważył wszystkie zebrane w sprawie dowody, przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego. Ocena wartości dowodów została dokonana przez sąd I instancji wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście z innymi dowodami , zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym i jako taka w pełni korzysta z ochrony art. 7 kpk. Skarżący nie wykazali natomiast w żaden sposób, aby rozumowanie sądu, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacjach, mają w tym względzie w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na odmiennej i subiektywnej ocenie materiału dowodowego.

Regał B9 mógł pracować w trybie ręcznym i tak też uruchomiono go, gdy zaczął przesuwać się w kierunku wózka widłowego i osoby pokrzywdzonej znajdującej się w „szczelinie” pomiędzy regałami B9 i B10. Praca ręczna tj. ruch tej maszyny na skutek ręcznego uruchomienia regału był możliwy jedynie wówczas, gdy osoba przesuwająca regał (nieustalona w sprawie) cały czas przytrzymywała przycisk znajdujący się na boku regału, a przy tym znajdowała się w miejscu, z którego ów nieustalony operator cały czas mógł widzieć, a jednocześnie winien obserwować prace przesuwanej maszyny (regał B9 jako niestatyczny należało traktować jako „maszynę” w rozumieniu prawa pracy). Każdy przy tym z pracowników magazynu/chłodni mógł wykorzystać tryb ręczny, który wymagał bezpośredniej obserwacji przedpola jazdy tej maszyny. Nie przekonuje tu argument apelanta, że skoro po napotkaniu przeszkody tj. nóg A. P. (2), regał się nie zatrzymał to znaczy, że był uszkodzony i nie działał prawidłowo (za co już ewentualnie odpowiadają osoby zobowiązane do zapewnienia bezpieczeństwa i higieny pracy). W toku postępowania dowodowego ustalono bowiem, że podczas wypadku z udziałem pokrzywdzonej regał B9 pracował prawidłowo, tyle że w trybie ręcznym, gdzie nie mają już zastosowania blokady przewidziane dla trybu automatycznego i jest to zgodne z obwiązującymi normami i przepisami.

Słusznie w odpowiedzi na apelację obrońca W. K. podniósł, iż zgodnie z paragrafem 20 ust.3 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21.10.2008 roku w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn , regał powinien być zaprojektowany i wykonany tak, by jego operator z każdego stanowiska sterowania miał możliwość upewnienia się, że w strefach niebezpiecznych nie przebywają osoby. Operator regalu B9 w chwili przedmiotowego wypadku taką możliwość posiadał. Wobec tego nie było ani potrzeby ani obowiązku zapewnienia innego, dodatkowego zabezpieczenia, co wynika wprost z dalszej części omawianego paragrafu, w którym kluczowe znaczenie ma słowo „ lub": optyczny sygnał ostrzegawczy, poprzedzający każdorazowo uruchomienie maszyny. Wymóg taki ustawodawca przewidział w paragrafie 21 ust. 1 w w/w Rozporządzenia tylko dla takiej szczególnej sytuacji, w której nie jest możliwe zapewnienie operatorowi możliwości obserwacji strefy niebezpiecznej. Tymczasem zarówno sporny regał B9, jak i pozostałe regały zamontowane w magazynie, w którym pracowała pokrzywdzona były sprawne technicznie. Były to urządzenia nowoczesne, posiadające certyfikat zgodności z europejskimi normami i dyrektywą maszynową, oznaczone symbolem CE, co oznacza, że: „ Domniemywa się, że wyrób na którym umieszczono oznakowanie zgodności lub dla którego sporządzono dokumentację potwierdzającą spełnienie zasadniczych wymagań , jest zgodne z wymaganiami określonymi w obowiązujących przepisach”. Domniemania takiej zgodności nie obalono. Z każdego stanowiska sterowania operator powinien mieć i miał możliwość obserwacji, że w strefach niebezpiecznych nie przebywają osoby lub układ sterowania powinien być zaprojektowany i wykonany w sposób uniemożliwiający uruchomienie, jeżeli jakakolwiek osoba znajduje się w strefie niebezpiecznej.

W tym miejscu sąd odwoławczy zauważa, iż wnioski skarżących jakoby dalej nie zabezpieczono pracy regału B9 poprzez np. zatrzymywanie się go zawsze przed ewentualną przeszkodą znajdującą się w przejściu pomiędzy regałami – niezależnie od tego, w jakim trybie użyto regału – są zbyt daleko idące i nie mają potwierdzenia w przepisach dotyczących maszyn. Przykładowo pracownik, który jedzie wózkiem widłowym (czy kieruje inną maszyną jeżdżącą po terenie zakładu), musi mieć możliwość nieskrępowanego poruszania się nim w każdym miejscu. Nie ma możliwości, by taka maszyna używana/kierowana ręcznie - a więc zależnie od woli kierującego nią pracownika i potrzeby w danej chwili - nie mogła np. dotknąć jakieś napotkanej przeszkody. Operator takiej maszyny musi mieć natomiast możliwość bezpiecznego użycia maszyny i być przeszkolony co do tego, jak bezpiecznie należy nią sterować. Tak też było w sprawie przedmiotowej (sprawna maszyna, odbyte szkolenia m.inn. w zakresie pracy regałów) - niestety nastąpił błąd osoby obsługującej maszynę.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi i instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wyrok słuszny, apelacje oczywiście bezzasadne;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok i wszystkie rozstrzygnięcia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

wyrok słuszny, apelacje oczywiście bezzasadne;

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2, 3, 4

Z uwagi na wynik postępowania i treść art. 636 § 1 i 2 kpk wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym, w zakresie apelacji prokuratora, obciążono Skarb Państwa.

Jednocześnie, mając ma uwadze treść art. 624 §1 kpk, oskarżycielkę posiłkową A. P. (3) zwolniono od wydatków za postępowanie odwoławcze oraz od opłaty za drugą instancję. To ona została w przedmiotowej sprawie pokrzywdzona i ostatecznie nie udało się ustalić sprawcy jej nieszczęścia. Na wywiedzenie apelacji przez ten podmiot niewątpliwie miało wpływ to, że takie też było stanowisko prokuratury, która swoimi czynnościami utwierdzała pokrzywdzoną w przekonaniu (mylnie), iż za jej krzywdę odpowiedzialni są Ł. M. i W. K..

Te same argumenty przesądziły także o tym, iż uwzględniając wniosek obrońcy oskarżonego W. K. o zwrot oskarżonemu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym, zasądzono w całości od Skarbu Państwa – Kasa Sądu Rejonowego w Radomsku – podstawą takiego rozstrzygnięcia były art. 632 pkt 2 kpk i art. 633 kpk.

Wnioskowane w imieniu oskarżonego W. K. wynagrodzenie przyznano w wysokości równoważnej sześciokrotności stawki minimalnej (6 x 840 zł.). Zdaniem sądu odwoławczego, z uwagi na nakład pracy reprezentantów oskarżonego W. K. i ich bardzo duży ich wkład w rozstrzygnięcie sprawy (obszerne i merytoryczne odpowiedzi na apelacje prokuratora i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej) uzasadnionym było sięgnięcie po tego rodzaju rozwiązanie.

Sąd odwoławczy miał na uwadze, iż z zapisu zawartego w protokole rozprawy apelacyjnej wynika, że wniosek złożony w imieniu oskarżonego dotyczy zwrotu kosztów poniesionych przez stronę w postepowaniu odwoławczym (dokładnie „ w postepowaniu odwoławczym według złożonego zestawienia”). Zestawienie - jak to wynika z nagłówka pisma k.615- 616 - wymieniało tu kwotę nieznacznie niższą od przyznanej tj. 5094zł. I także wskazywało na postepowanie odwoławcze. Wyrok nie został zaskarżony w zakresie braku orzeczenia o kosztach poniesionych przez oskarżonego w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

Zawsze przy orzekaniu w oparciu o przepis art. 632 pkt 2 kpk - ustalając wysokość żądanych kosztów, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy obrońcy lub pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy zastępcy prawnego w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Potwierdzeniem powyższego jest przykładowo, nadal aktualne, postanowienie Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 23 marca 2011 r. I KZP 1/11(Legalis Numer 299301), w którym czytamy: „ Wysokość kosztów procesu zasądzanych w sprawie karnej od Skarbu Państwa lub przeciwnika procesowego na rzecz strony, której racje zostały w procesie uwzględnione, jest limitowana wysokością rzeczywiście poniesionych kosztów, przy czym zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.), jak i zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), nie może przekroczyć sześciokrotności stawki minimalnej. Ponadto ustalając wysokość żądanych kosztów, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy obrońcy lub pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy zastępcy prawnego w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia (§ 2 ust. 1 obu wymienionych rozporządzeń)”.

Konieczność uwzględnienia nakładu pracy obrońcy i innych przesłanek wynika wprost z § 15 pkt 3 Rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).

Potwierdzeniem powyższego jest także postanowienie Sądu najwyższego z dnia 7 czerwca 2018r. wydane w sprawie V KK 130/18, w którym czytamy: „ Ustalona w umowie wysokość opłat za czynności adwokackie nie musi stanowić podstawy zasądzenia przez sąd poniesionych przez stronę kosztów zastępstwa prawnego. Orzekający bowiem w tej kwestii sąd zobowiązany jest do wydania rozstrzygnięcia mieszczącego się w granicach między jednokrotnością a sześciokrotnością stawki minimalnej określonej w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.)”. (opubl. Legalis Numer 1793967).

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator, pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 2 marca 2021 roku w sprawie II K 927/18

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana