UZASADNIENIE

Powód Ł. G. pozwem z dnia 29 lipca 2015r., skierowanym przeciwko pozwanemu (...) S.A. z siedzibą we Francji wniósł o zasądzenie na swoją rzecz kwoty w wysokości 1.752,61 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 października 2014 r. do dnia zapłaty oraz kwoty w wysokości 247,39 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 października 2014r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 1 sierpnia 2014r. doszło do zdarzenia drogowego, w którym kierujący pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...), posiadający zawartą z pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, uderzył w tył kierowanego przez niego samochodu osobowego marki C. (...) o nr rej. (...) w następstwie czego znacznemu uszkodzeniu uległ pojazd marki C. (...) oraz on sam doznał licznych obrażeń ciała w postaci urazu kręgosłupa w odcinku szyjnym, urazu głowy oraz zaburzeń w sferze psychicznej. Dodał, że w tym samym dniu udał się do jednostki medycznej gdzie wykonano mu zdjęcia rtg kręgosłupa odcinka szyjnego i czaszki oraz, że otrzymał zaświadczenie lekarskie o niezdolności do pracy w okresie od 4 do 20 sierpnia 2014r. Powód wskazał także, że został skierowany na zabiegi rehabilitacyjne usprawniające odcinek szyjny kręgosłupa, bowiem uraz kręgosłupa i klatki piersiowej stał się powodem odczuwania silnych dolegliwości bólowych, które utrudniały mu normalne funkcjonowanie, a nadto w wyniku wypadku był w złej kondycji psychicznej, co spowodowało pogorszenie się samopoczucia. Ł. G. odnośnie żądanej kwoty odszkodowania wskazał, że w związku ze zdarzeniem zmuszony był dojeżdżać do placówek medycznych, a łączna ilość przejechanych kilometrów wyniosła 200, a przy przyjęciu, że stawka za 1 km przebiegu pojazdu dla samochodów o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3 wynosi 0,8358 zł, to poniósł z tego tytułu łączny koszt w kwocie 167,16 zł. Dodał, że tytułem odszkodowania wnosi także o zwrot kosztów leczenia w wysokości 80,23 zł zgodnie z fakturą (...) z dnia 22 sierpnia 2014 r. W zakresie odsetek wskazał, że ze względu na to, że w niniejszej sprawie zgłoszenie szkody nastąpiło w dniu 19 września 2014 r. to odsetek ustawowych domaga się od dnia następnego po upływie 30-dniowego terminu przewidzianego do ukończenia postępowania likwidacyjnego tj. od dnia 20 października 2014 r. Powód wyjaśnił, że pozwany odmówił przyznania mu wypłaty zadośćuczynienia pieniężnego.

W odpowiedzi na pozew z dnia 28 grudnia 2015r.(k. 55-58) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył, jakoby był zobowiązany do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem i zakwestionował, aby kolizja z dnia 1 sierpnia 2014r. była dla powoda źródłem urazów i cierpień w zakresie i o intensywności, jakie wskazuje jako podstawę swojego roszczenia. Dodał, że niewielki zakres uszkodzeń pojazdu powoda oraz prędkość, z jaką pojazd sprawcy uderzył w tył samochodu, nie mogła być znaczna, a tym samym kolizja nie mogła spowodować powstania deklarowanych przez powoda urazów i być dla niego źródłem negatywnych przeżyć o nasileniu wskazywanym w treści pozwu. Zaznaczył, że u powoda nie wystąpiły trwałe następstwa wypadku. Za niewykazane pozwany wskazał, także twierdzenia powoda o traumie związanej z wypadkiem, bowiem nie wykazał stosowną dokumentacją medyczną, iż wypadek spowodował w sferze psychicznej następstwa skutkujące koniecznością korzystania z porad psychologicznych czy leczenia psychiatrycznego. Pozwany zakwestionował także żądanie zasądzenia na rzecz powoda ustawowych odsetek od zadośćuczynienia począwszy od dnia 20 października 2014 r. do dnia zapłaty, bowiem ewentualną podstawą ustalenia wysokości zadośćuczynienia będzie stan zdrowia powoda ustalony dopiero w wyroku. (...) S.A. z siedzibą we Francji zaprzeczył również okoliczności, jakoby był zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda kwoty 80,23 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych na zakup medykamentów bowiem poniesione przez powoda koszty nie pozostawały w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 1 sierpnia 2014 r. oraz za niewykazane uznał także roszczenie o zwrot kosztów dojazdów do placówek medycznych, ponieważ wyliczenie to zostało oparte jedynie na twierdzeniu, że musiał 26 razy odbyć podróż do placówek medycznych i w tym celu pokonał łącznie 200 km, zaś nie przedstawił na tę okoliczność żadnych dowodów.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 sierpnia 2014r. doszło do wypadku komunikacyjnego z udziałem powoda kierującego pojazdem marki C. (...) o nr rej. (...) i sprawcy kolizji kierującego pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...), który w chwili zdarzenia legitymował się obowiązującą w tym dniu umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) S.A. z siedzibą we Francji.

Ł. G. pismem z dnia 17 września 2014r. dokonał zgłoszenia wypadku na osobie w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. W piśmie z dnia 19 września 2014r. pozwany potwierdził przyjęcie zgłoszenia, a w piśmie z dnia 10 października 2014 r. odmówił przyznania świadczenia.

Powód nie zgadzając się z decyzją pozwanego złożył pismem z dnia 22 listopada 2014r. odwołanie od decyzji i wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 247,39 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia i kosztów dojazdu do placówek medycznych, jednak w piśmie z dnia 9 grudnia 2014 r. pozwany wskazał, że nie znajduje podstaw do zmiany wyrażonego dotychczas stanowiska.

Bezsporne, a nadto dowód:

- zgłoszenie z 17.09.2014r.k. 25-26,

- potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia z 19.09.2014r. k. 39,

- decyzja odmowna z 10.10.2014r. k. 19-20,

- odwołanie z 22.11.2014r. k. 40-41,

- odpowiedź na skargę z 09.12.2014r.k. 16-17,

- pełnomocnictwo k. 18 i k. 43,

- dokumentacja z postępowania likwidacyjnego na płcie CD k. 21,

- korespondencja mailowa k.27—29, k.31-36, k.35-36,k.38,

- akta szkody na płycie CD k. 93,

- dokumentacja fotograficzna k. 64-65.

Na miejsce przedmiotowego zdarzenia przyjechała policja. Pojazd powoda został zabrany na lawetę. Powód z uwagi na pojawiające się zawroty głowy, mdłości i bóle szyi jeszcze w dniu wypadku zgłosił się do (...) im. prof. A. S. w S. - Z.. Zdjęcie RTG kręgosłupa szyjnego kostnych zmian urazowych nie wykazało. Także RTG czaszki kostnych zmian urazowych nie wykazało. Powód doznał uraz głowy w postaci „smagnięcia biczem” spowodowanego przedmiotowym wypadkiem. W okresie od 4 sierpnia 2014r. do dnia 20 sierpnia 2014 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Powód w dniu 22 sierpnia 2014r. zakupił w aptece leki ( H., B.) i opatrunki ( gaza) oraz opaskę elastyczną na łączną kwotę 86,65 zł brutto ( netto 80,23 zł).

W dniu 4 sierpnia 2014r. powoda skierowano na konsultację ortopedyczną i neurologiczną i zalecono przeprowadzenie rezonansu magnetycznego w związku z utrzymującymi się zawrotami głowy i wymiotami. W dniu 5 sierpnia 2014r. lekarz ortopeda wystawił powodowi skierowanie na zabiegi rehabilitacyjne w związku z czym w dniach od 1 września 2014r. do 12 września 2014r. dojeżdżał on prywatnym samochodem do Przyszpitalnej (...). Na te zabiegi zawoziła go żona. W czasie tej rehabilitacji wykonywane były : prądy T. oraz indywidualne ćwiczenia bierne i czynno-bierne.

Powód Ł. G. w chwili wypadku miał 32 lata. Był żonaty. Z zawodu jest kucharzem. Po wypadku miał trudności ze spaniem, czuł się „rozbity”. Odczuwał lęki, że coś się stanie, Brał leki na rozkurcz mięśni i antydepresanty przepisane przez lekarza neurologa. Przez cały okres zwolnienia lekarskiego wypoczywał w domu i brał leki. Zawroty głowy i mdłości ustąpiły po około 4 tygodniach. Przed wypadkiem pracował po 15 godzin dziennie, ma pracę stojącą. Od momentu wypadku pracuje tylko 8 godzin dziennie, bo szybciej się męczy. Przez okres pół roku odczuwał ból, dyskomfort w okolicach kręgosłupa szyjnego z „ciągnięciem” aż do prawego barku gdy praco9wał, zbyt długo stojąc. Przed wypadkiem nie miał problemów z kręgosłupem szyjnym i takie bóle nie pojawiały się. Obecnie odczuwa bóle kręgosłupa szyjnego przy zmianie pogody i przyjmuje lek przeciwbólowy – P.. Po wypadku powód jeżdżąc samochodem sprawdza czy samochód jadący za nim się zatrzymuje, a wcześniej tego nie robił. Nie jeździł po wypadku przez około rok czasu, miał lęki i bał się kolejnego wypadku. Wówczas woziła go żona. Nie korzystał z pomocy psychologa czy psychiatry. Powód rozważał dłuższe zwolnienie lekarskie w związku z powyższymi objawami , ale mając na utrzymaniu dwoje dzieci zdecydował się wrócić do pracy i jednocześnie rehabilitować.

Dowód:

- zeznania powoda Ł. G. k. 81-83,

- karta informacyjna k. 46,

- zwolnienie lekarskie k. 24,

- faktura nr (...) z 22.08.2014r. k. 47,

- skierowanie k. 48,

- skierowanie z 04.08.2014r. k. 42,

- informacja z 05.08.2014r.k. 45,

- skierowanie z 05.05.2014r. k. 37,

- zaświadczenie z 12.09.2014r. k. 30.

Powód podczas wypadku doznał stłuczenia kręgosłupa szyjnego z wystąpieniem zespołu bólowo korzeniowego bez klinicznych i radiologicznych danych o uszkodzeniach struktur kostnych i więzadłowych. Aktualnie nie stwierdza się klinicznych następstw przebytego urazu kręgosłupa szyjnego, jednak może on być powodem występowania dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego występujących podczas zmian pogody. Przeprowadzone badanie MR kręgosłupa szyjnego nie wykazało zmian zwyrodnieniowo wytwórczych i dyskopatycznych, w związku z czym stan zdrowia powoda przed wypadkiem nie miał wpływu na następstwa wypadku. Po wypadku dolegliwości kręgosłupa szyjnego mogły utrzymywać się u powoda do 4 tygodni. Obecnie nie stwierdza się upośledzenia funkcji narządu ruchu i występowania deficytu neurologicznego, a przebieg leczenia powoda był typowym dla urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego o niezbyt nasilonych objawach klinicznych. Po przebytym urazie powód zażywał leki uspokajające oraz przeciwbólowe ogólnodostępne przez okres ok. 4 tygodni. Rehabilitacja dla powoda była wskazana, gdyż skraca ona okres występowania dolegliwości i niezdolności do pracy. Proces leczenia powoda został zakończony i aktualnie nie wymaga leczenia. Rokowania na przyszłość są pomyślne i brak jest podstaw do stwierdzenia, że przebyte podczas wypadku w dniu 01 sierpniu 2014r. urazy będą powodem wystąpienia negatywnych skutków w przyszłości. Według biegłego poniesione przez powoda koszty wynikające z faktury VAT nr (...) z dnia 22 sierpnia 2014r. pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z zakresem obrażeń ciała wynikającym z przedłożonej przez powoda dokumentacji medycznej z wyjątkiem gazy opatrunkowej ( kwota 2, 31 zł netto, 2, 50 zł, brutto). Nie stwierdzono u powoda długotrwałych ani trwałych następstw.

Dowód:

- opinia sądowa ortopedyczno- neurologiczna dr. H. M. i dr. B. M. k. 107-115.

Dolegliwości bólowe spowodowały że u powoda pojawiły się takie problemy jak drażliwość, niecierpliwość i męczliwość. Powód relacjonuje obawy związane z prowadzeniem samochodu, jednak - jak wynika ze zgromadzonych danych - objawy te nie były na tyle nasilone, by powód zgłosił się do psychiatry lub podjął terapię psychologiczną. Powodowi nie wypisano nigdy leków przeciwdepresyjnych, w dniu 22 sierpnia 2014r. jednorazowo wypisano mu lek przeciwlękowy - H.. Powód wskazuje na trudności pojawiające się w czasie jazdy samochodem, lecz jeśli jest potrzeba korzysta z pojazdu, w związku z czym brak jest obiektywnych dowodów na to, że relacjonowane lęki miały wymiar psychopatologiczny i zaburzały istotnie jego aktywność. Nie można bowiem uznać, że preferowanie transportu publicznego lub dojeżdżanie do pracy rowerem są objawami psychopatologicznymi. Powód powrócił do aktywności zawodowej, a wynikające z doświadczenia kolizji samochodowej obawy nie zakłócają jego aktywności, w związku z czym w następstwie zdarzenia drogowego z dnia 1 sierpnia 2014r. u powoda nie wystąpiły dolegliwości o podłożu psychopatologicznym.

Dowód:

- opinia sądowa psychiatryczna dr k.B. k. 190-193.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

W niniejszym postępowaniu powód domagał się zasądzenia na jego rzecz kwoty w wysokości 1.752,61 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 października 2014r. do dnia zapłaty oraz kwoty w wysokości 247,39 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 października 2014 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Podstawę prawną odpowiedzialności pozwanego stanowił przepis art. 444 § 1 k.c. oraz art. 445 k.c. w zw. z przepisem art. 444 § 1 k.c. i w zw. z art. 822 k.c. i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Zgodnie z przepisem art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. W myśl art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Stosownie wreszcie do przepisu art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§1). Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§4). Stosownie natomiast do treści przepisu art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Przesłankami odpowiedzialności cywilnej za krzywdę są krzywda i jej rozmiar, zdarzenie ją wywołujące oraz związek przyczynowy między krzywdą a tym zdarzeniem. Należy wskazać, że szkoda majątkowa oznacza bezpośredni uszczerbek w majątku poszkodowanego czynem niedozwolonym. Szkoda na osobie obejmuje uszczerbki wynikające z uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, pozbawienia życia oraz naruszenia innych dóbr osobistych człowieka. Uszczerbki te mogą przybrać postać zarówno szkody majątkowej, jak i niemajątkowej (krzywdy). Zadośćuczynienie jest szczególną formą rekompensaty za szkody o charakterze niemajątkowym (krzywda), jakie doznała osoba poszkodowana wskutek bezprawnego i zawinionego przez sprawcę działania, skutkującego uszkodzeniem ciała lub wywołaniem rozstroju zdrowia.

Aby przypisać więc odpowiedzialność odszkodowawczą za krzywdę wyrządzoną innej osobie konieczne jest zarówno zaistnienie zdarzenia je wyrządzającego jak i samej krzywdy, a nade wszystko związku przyczynowego pomiędzy tym zdarzeniem, a krzywdą.

W niniejszej sprawie w ocenie strony powodowej pozwany jako ubezpieczyciel sprawcy wypadku ponosi gwarancyjną odpowiedzialność odszkodowawczą względem niej za skutki zdarzenia z dnia 1 sierpnia 2014r. Pozwany podnosił jednak, że u pozwanego nie wystąpiły trwałe następstwa wypadku, w związku z czym żądanie zadośćuczynienia jest bezzasadne. Pozwany wskazał także, że żądanie zasądzenia odszkodowania również nie znajduje uzasadnienia na gruncie niniejszego postępowania.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o przeprowadzone w sprawie dowody z dokumentów oraz zeznania powoda, które uznał za wiarygodne. Nie były one kwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron. Ustalenia w zakresie stanu faktycznego Sąd poczynił także przy uwzględnieniu sporządzonych w sprawie opinii sądowo-lekarskich, sporządzonych przez biegłych sądowych z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej i neurologii oraz z zakresu psychiatrii, a nadto oraz zeznań samego powoda w zakresie w jakim korelowały ze sobą nawzajem.

Rozstrzygając o zakresie przedmiotowego roszczenia Sąd przyjął, że podstawą do wypłaty dalszego zadośćuczynienia są skutki zdrowotne, jakie wiązały się z samym wypadkiem drogowym jak i okresem bezpośrednio po nim następującym, a nadto czasem leczenia i jego kosztem.

Zgodnie z opinią lekarsko- sądową z dnia 11 lipca 2017 r. Ł. G. w wyniku kolizji drogowej doznał stłuczenia kręgosłupa szyjnego z wystąpieniem zespołu bólowo korzeniowego. Obecnie u powoda nie stwierdza się klinicznych następstw przebytego urazu kręgosłupa szyjnego, jednak może on być powodem występowania dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego występujących podczas zmian pogody, na co wskazał w swoich zeznaniach powód. Zgodnie z opinią po wypadku dolegliwości kręgosłupa szyjnego mogły utrzymywać się u powoda do 4 tygodni, zaś powód wskazał, że uczucie dyskomfortu i dolegliwości towarzyszyły mu przez okres pół roku. Ł. G. zażywał leki uspokajające oraz przeciwbólowe ogólnodostępne przez okres ok. 4 tygodni, a przeprowadzona u niego rehabilitacja dała oczekiwane rezultaty i proces leczenia powoda został zakończony.

Zgodnie z opinią lekarsko- sądową z dnia 11 lipca 2017 r. wskazywane przez powoda obawy związane z prowadzeniem samochodu nie były na tyle nasilone, by powód zgłosił się do psychiatry lub podjął terapię psychologiczną. Biegły sądowy wskazał, że w następstwie zdarzenia drogowego z dnia 1 sierpnia 2014 r. u powoda nie wystąpiły dolegliwości o podłożu psychopatologicznym.

Wskazać w tym miejscu należy, że Sąd uznał w/w opinie za przekonywujące. W ocenie sądu opinie biegłych sądowych stanowią miarodajną podstawę ustaleń faktycznych dotyczących stanu zdrowia powoda. W tym stanie rzeczy wnioski opinii przedstawione przez biegłych dysponujących odpowiednią wiedzą specjalistyczną i doświadczeniem zawodowym sąd ocenił jako wystarczające. Odnotować przy tym należy, iż żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń do treści opinii biegłych sądowych, akceptując tym samym zawarte w nich wnioski.

Wskazać w tym miejscu należy, że powód domagał się zasądzenia na jego rzecz kwoty 1.752,61 zł tytułem zadośćuczynienia i kwoty 247,39 zł tytułem odszkodowania tj. zwrotu kosztów leczenia oraz zwrotu kosztów dojazdu.

Odnośnie żądania kwoty zadośćuczynienia należy wskazać, że w ocenie Sądu, mimo iż obecnie zgodnie z wnioskami opinii biegłych sądowych powód jest osobą zdrową i proces leczenia został zakończony, to zakres obrażeń i utrzymujących się bolesności bezpośrednio po zdarzeniu (a nawet do dziś przy zmianie pogody) uzasadnia przekonanie, że żądanie przez niego kwoty w wysokości 1.752,61 zł znajduje uzasadnienie na gruncie niniejszej sprawy i zrekompensuje powodowi krzywdę doznaną w zdarzeniu z dnia 1 sierpnia 2014 r. Ł. G. w dniu wypadku miał 32 lata, był młodą osobą, mającą na utrzymaniu rodzine w tym dwoje dzieci. Był niezdolny do pracy przed okres 2 tygodni. W tym czasie miał problemy ze snem i odczuwał ogólne „ rozbicie”. Mimo zaleceń lekarza i pomimo występujących dolegliwości, powód nie przedłużył zwolnienia lekarskiego i poszedł do pracy, bowiem czuł się w obowiązku, że ma na utrzymaniu rodzinę, w tym dwoje dzieci. Powód jest kucharzem, pracuje w pozycji stojącej. Do momentu wypadku pracował 15 godzin dziennie, zaś po wypadku pracuje maksymalnie 8 godzin dziennie, szybciej się męczy i pojawiają się bóle kręgosłupa szyjnego. Przy zmianie pogody odczuwa te bóle do chwili obecnej i zażywa leki przeciwbólowe. Nadto obecnie prowadząc samochód odczuwa dyskomfort, bo przypominają mu się okoliczności przedmiotowego wypadku. W ocenie Sądu zadośćuczynienie powinno być określone w kwocie 2.000 zł , jednakże zgodnie z art. 321 § 1 k.p.c. Sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasadzać ponad żądanie.

Tak określone zadośćuczynienie odpowiada zdaniem Sądu także kryteriom miarkowania wysokości tego rodzaju rekompensaty sformułowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Sąd Najwyższy wskazał między innymi, że „zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 k.c. ma charakter kompensacyjny; stanowi sposób naprawienia krzywdy w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. Powinno ono uwzględniać nie tylko krzywdę istniejącą w chwili orzekania, ale również taką, którą poszkodowany będzie w przyszłości na pewno odczuwać, oraz krzywdę dającą się z dużym stopniem prawdopodobieństwa przewidzieć. Zasadniczą przesłanką przy określaniu jego wysokości jest stopień natężenia krzywdy, tj. cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych. Decydujące znaczenie mają rzutujące na rozmiar krzywdy okoliczności uwzględnione przez sądy orzekające, takie jak rodzaj, charakter, długotrwałość i intensywność cierpień fizycznych i psychicznych, stopień i trwałość kalectwa” (wyrok z dnia 10 marca 2006 r.,, sygn. akt IV CSK 80/05, opubl. OSNC 2006/10/175).;a także zaznaczył, iż „wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. To ostatnie pojęcie sprecyzowane zostało w taki sposób, że nie może być wynikiem oceny najbiedniejszych warstw społeczeństwa. Obecnie bowiem ograniczenie się do przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa, przy znacznym zróżnicowaniu dochodów różnych grup społecznych, nie jest wystarczające. Biorąc jednak pod uwagę także dyscyplinującą funkcję odszkodowań i zadośćuczynienia, określanie jego wysokości na podstawie dochodów najuboższych warstw społecznych byłoby krzywdzące. Za oczywiste należy także uznać, że jednym z kryteriów określających "odpowiedniość" zadośćuczynienia jest jego kompensacyjny charakter, musi więc ono przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, przy utrzymaniu jej jednak w rozsądnych granicach.”(wyrok z dnia 15 lutego 2006 r., sygn. akt IV CK 384/05, opubl. LEX nr 179739).

Odnoście żądania zasądzenia odszkodowania, na okoliczność wykazania poniesionych kosztów leczenia powód przedłożył fakturę nr (...) z dnia 22 sierpnia 2014r. na łączną kwotę 86,65 zł brutto ( 80,23 zł netto). Zgodnie z wnioskami opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii zasadnym było poniesienie przez powoda kosztów wynikających z ww. faktury VAT z wyjątkiem gazy opatrunkowej( t.j. co do kwoty 2,50 zł brutto, a 2,31 zł netto). W ocenie sądu powodowi przysługuje jednak zwrot całości żądanych przez powoda kosztów leczenia w wysokości 80,23 zł, bo żądał kwoty netto, a poniósł kwotę 86,65 zł brutto, która pomniejszona o kwotę 2,50 zł mieści się w kwocie żądania w tym zakresie. W zakresie zwrotu kosztów dojazdu roszczenie także zasługiwało na uwzględnienie. Powód wskazał, że po wypadku zmuszony był dojeżdżać do placówek medycznych, a łączna ilość przejechanych kilometrów wyniosła 200, co wiązało się z kosztem w wysokości 167,16 zł. Powód na rozprawie zeznał, że żona zawoziła go na rehabilitację do szpitala w Z. codziennie przez dwa tygodnie z wyjątkiem soboty i niedzieli, a jego obecność została potwierdzona przedłożonym do akt sprawy zaświadczeniem o pobycie z dnia 12 września 2014r. ( k.30) . Należy wskazać w tym miejscu, że z przedłożonej dokumentacji medycznej , w tym powyższego dokumentu ale i z zeznań powoda wynika, iż powód korzystał z zaleconej rehabilitacji, na którą był dowożony prywatnym samochodem przez swoją żonę. Co bez wątpienia prowadzi do przekonania, że na powyższe wizyty powód musiał się udać w podróż, biorąc pod uwagę jego stan po urazie i występując objawy bólowe. W związku z czym żądana przez niego kwota jako niewygórowana, w ocenie sądu, powinna zostać mu przyznana. Powód wybrał najtańszą formę dojazdu, bo teoretycznie mógł skorzystać z usług (...), ale zrozumiałym jest, iż to on musiałby liczyć się z kosztami do poniesienia w tym okresie.

Mając na uwadze powyższe, analiza złożonych do akt sprawy dokumentów doprowadziła do przekonania, że zasadnym jest przyznanie powodowi kwoty 1.752,61 zł tytułem zadośćuczynienia i kwoty 247,39 zł tytułem odszkodowania tj. zwrotu kosztów leczenia oraz zwrotu kosztów dojazdu.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 października 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r., a od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzycielowi przysługują odsetki za okres opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Orzekając w powyższym zakresie Sąd miał na względzie unormowanie art. 14 ust 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003r. Nr 124, poz. 1152), który stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Zgodnie z żądaniem powódki sąd zasądził odsetki ustawowe od dnia 20 października 2014r. jako od dnia upływu 30-dniowego terminu przewidzianego na ukończenie postępowania likwidacyjnego, przy czym jako początkowy dzień wszczęcia postępowania likwidacyjnego przyjął datę zgłoszenia szkody na osobie pozwanemu. Orzekając w przedmiocie odsetek Sąd miał zarazem na względzie, iż zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 481 § 2 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie – w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Wzmiankowany przepis został znowelizowany ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1830), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2016 r. (art. 57 ustawy). Dlatego też w zakresie odsetek sprzed daty 1 stycznia 2016 r. należało zasądzić odsetki ustawowe, zgodnie z poprzednim brzmieniem art. 481 § 2 k.c., wedle którego, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe. W tym miejscu zaznaczenia wymaga, iż na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany miał już wiedzę o zakresie żądań powoda i przedkładanych dokumentach, również co do zadośćuczynienia, jednakże dokonał odmiennych ustaleń co do ich zasadności, co nie daje podstaw do przyjęcia, iż wyrokowanie w przedmiocie zadośćuczynienia powinno odnosić się do zasądzenia odsetek ustawowych od dnia wyrokowania.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie przepisów art. 98 § 1 i 3 k.p.c. przy zastosowaniu § 6 ust. pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu( Dz.u. z 2013r. poz.461) . Sąd ustalił, iż skoro powód domagał się zasądzenia kwoty wysokości 2.000 zł i zasądzono na jego rzecz tą kwotę, to wygrał spór w 100 %. Na koszty poniesione przez powoda złożyło się kwota : 100 zł tytułem opłaty od pozwu, 600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz wykorzystana część zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego w kwocie 377,64 zł, łącznie 1.094,64 zł i taką kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda w pkt II sentencji. Wskazać należy, iż każda ze stron uiściła kwoty po 1.500 zł tytułem zaliczek na poczet kosztów opinii biegłych. Wykorzystana kwota z tytułu kosztów tych opinii to 1.877,64 zł. Została ona pokryta z zaliczki uiszczonej przez pozwanego w kwocie 1.500 zł i co do kwoty 377,64 zł z zaliczki uiszczonej przez powoda. Co do niewykorzystanej zaliczki powoda zostanie zarządzony jej niezwłoczny zwrot t.j. co do kwoty 1.122,36 zł.

SSR Anita Wolska

Sygn. akt I C 1868/15

Dnia 15 maja 2019r.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE