UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2018 roku powód Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. (poprzednio (...) Bank Spółka Akcyjna we W.) wytoczył przeciwko pozwanej A. K. powództwo o zapłatę kwoty 13.946,73 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 12.296,12 zł od dnia 16 października 2018 roku do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu powód podniósł, że żądanie pozwu znajduje swoje źródło w umowie nr (...) z dnia 17 października 2016 roku. Pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, na skutek czego umowa została wypowiedziana ze skutkiem na dzień 19 kwietnia 2018 roku. Na dochodzone roszczenie składają się: niespłacony kapitał – 12.296,12 zł, odsetki umowne od należności głównej – 753,34 zł oraz odsetki karne – 897,27 zł.

(pozew k. 14-15v.)

W dniu 6 grudnia 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym (VIII Nc 9331/18), którym zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Od powyższego nakazu zapłaty zarzuty wywiodła pozwana zaskarżając
go w całości, wnosząc o uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa, a także o zwolnienie od kosztów sądowych. W uzasadnieniu pozwana wyjaśniła,
że w momencie zawierania przedmiotowej umowy bankowej nie miała świadomości dokonywanych przez siebie działań, albowiem od wielu lat zmaga się z silną depresją oraz uzależnieniem w postaci kompulsywnych zakupów.

(nakaz zapłaty k. 38, zarzuty k. 41-45)

Postanowieniem z dnia 21 stycznia 2019 roku Sąd zwolnił pozwaną od kosztów sądowych.

(postanowienie k. 79)

W piśmie procesowym z dnia 7 lutego 2019 roku pełnomocnik powoda uzupełniająco wyjaśnił, że na wypadek uznania, iż pozwana w chwili zawierania umowy była w stanie wyłączającym świadome podjęcie decyzji i wyrażenie woli, przyjmuje za podstawę swojego żądania art. 410 § 2 k.c. i wnosi o zwrot nienależnego świadczenia.

(pismo procesowe k. 82)

Na rozprawie w dniu 16 maja 2019 roku pozwana oświadczyła, że zawarta umowa jest nieważna, a powództwo winno zostać oddalone. Postanowieniem wydanym w trakcie rozprawy Sąd, uwzględniając wniosek pozwanej i ustanowił dla niej pełnomocnika z urzędu, a także uznał zmianę powództwa za niedopuszczalną.

(protokół rozprawy k. 97-98)

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie, przy czym pełnomocnik pozwanej z urzędu, potwierdzając prawidłowość wypowiedzenia umowy, wniósł o oddalenie powództwa.

W piśmie procesowym z dnia 22 października 2019 roku pełnomocnik powoda oświadczył, że z dniem 1 października 2019 roku Bank (...) S.A. wstąpił we wszystkie prawa i obowiązki dotychczasowego powoda (...) Bank S.A., wobec czego wniósł o kontynuowanie niniejszego postępowania z udziałem Banku (...) S.A., podtrzymujące powództwo w całości.

Ponadto pełnomocnicy stron wypowiedzieli się w zakresie wydanej przez biegłego sądowego opinii.

(protokół rozprawy k. 107-108, k. 223-225, pismo procesowe k. 114-114v., k. 138-140, k. 146, k. 153, k. 163-165, k. 170, k. 188-191, k. 208, k. 215)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana A. K. w dniu 17 października 2016 roku zawarła z poprzednikiem prawnym powoda (...) Bank S.A. we W. umowę pożyczki nr (...), na mocy której bank udzielił jej pożyczki w kwocie 16.212,71 zł na okres od dnia 17 października 2016 roku do dnia 14 października 2022 roku. Na koszty związane z umową, finansowane z kwoty pożyczki, złożyły się: opłata przygotowawcza – 100 zł, prowizja – 3.369,52 zł oraz składka za ubezpieczenie
– 2.743,19 zł. Przyznaną kwotę wraz z odsetkami umownymi w wysokości 5.391,57 zł pozwana zobowiązała się zwrócić w 72 ratach w wysokości 300,06 pierwsze 71 rat i 300,02 zł ostatnia rata. W przypadku braku spłaty zobowiązań w ustalonym terminie niespłacona kwota pożyczki traktowana była jako zadłużenie przeterminowane, od którego bank był uprawniony naliczać odsetki karne w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Pożyczkodawca miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia, jeżeli pożyczkobiorca nie zapłacił w terminie pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, o ile w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania do zapłaty, pożyczkobiorca nie zapłaci powstałych zaległości.

Zawierając przedmiotową umowę pozwana chciała pozyskać środki finansowe na spłatę innego zobowiązania pieniężnego.

Pożyczka ta nie była przeznaczona na zakupy.

(dowód z przesłuchania pozwanej 00:08:04-00:17:19 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 27 stycznia 2021 roku – k. 224, umowa z załącznikami k. 18-27, wniosek kredytowy k. 28-28v.)

Pozwana nie spłacała zadłużenia wynikającego z przedmiotowej umowy mimo podjętych ze strony banku działań windykacyjnych. W konsekwencji pismem z dnia 13 marca 2018 roku bank wypowiedział pozwanej umowę kredytu wzywając do spłaty całości zadłużenia w wysokości 15.144,42 zł. Po upływie okresu wypowiedzenia, pismem z dnia 14 maja 2018 roku, poprzednik prawny powoda wezwał dłużniczkę do zapłaty kwoty 13.215,70 zł.

( wypowiedzenie k. 29, wezwanie do zapłaty k. 30, potwierdzenie odbioru k. 31-31v., okoliczności bezsporne)

W wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 16 października 2018 roku bank wskazał, że łączne zadłużenie pozwanej z tytułu przedmiotowej umowy wynosi 13.946,73 zł i obejmuje: niespłacony kapitał – 12.296,12 zł, odsetki umowne za okres od dnia 13 października 2017 roku do dnia 19 kwietnia 2018 roku – 753,34 zł, odsetki karne za okres od dnia 13 października 2017 roku do dnia 15 października 2018 roku – 897,27 zł.

(wyciąg z ksiąg bankowych k. 16)

Pozwana cierpi na zaburzenia osobowości, zaburzenia adaptacyjne oraz uzależnienie od zakupów. Od 2014 roku leczy się psychiatrycznie, początkowo z powodu stanów lękowych, które pojawiły się po urodzeniu dziecka. Od 2015 roku A. K. zaczęła robić kompulsywne zakupy, co poprawiało jej humor i pozwalało się uspokoić.

Uzależnienie od zakupów rozumiane jest m.in. jako kompulsywne, nadmierne i niekontrolowane kupowanie i wydawanie pieniędzy powodujące negatywne konsekwencje. Uzależnienie to nie znajduje się w żadnej z obowiązujących klasyfikacji chorób i zaburzeń.

Przyjmowane przez pozwaną w dacie zawierania pożyczki leki nie miały żadnego wpływu na zdolność pozwanej do świadomego podjęcia decyzji i wyrażenia woli. Były one stosowane w dawkach terapeutycznych i nie mogły spowodować u chorej zaburzeń psychicznych.

Uzależnienie od zakupów powoduje u pozwanej zmniejszenie kontroli nad czynnością robienia zakupów, która to czynność poprawia samopoczucie pozwanej, jednakże nie skutkowało u A. K. w dacie zawierania umowy pożyczki z dnia 17 października 2016 roku utraty zdolności odnośnie świadomego i swobodnego podjęcia decyzji i wyrażenia woli. Takiego skutku nie miały również pozostałe zaburzenia psychiczne rozpoznane u pozwanej.

(opinia sądowo-psychiatryczna k. 130-132, uzupełniająca opinia sądowo-psychiatryczna k. 155, k. 181-182, k. 198-199

Do dnia wyrokowania pozwana nie uregulowała zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

(okoliczności bezsporne)

Pozwana A. K. ma 42 lata. Sama prowadzi gospodarstwo domowe. Utrzymuje się z wynagrodzenia za pracę w średniej wysokości 2.200 zł-2.300 zł miesięcznie, które jest objęte zajęciem komorniczym alimentacyjnym. Nie posiada żadnego majątku, ani oszczędności. Na utrzymanie miesięczne pozwana wydaje 341 zł, ponadto ma zasądzone alimenty w wysokości 1.300 zł. A. K. posiada kilkadziesiąt umów pożyczek/kredytów.

(dowód z przesłuchania pozwanej 00:08:04-00:17:19 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 27 stycznia 2020 roku – k. 224, oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania k. 91-93v.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości Sądu. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął ponadto dowód z przesłuchania pozwanej oraz opinię biegłego sądowego K. W.. Oceniając opinię biegłego sądowego Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zawartych w jej treści wniosków. Wydaną opinię Sąd uznał za spójną, wnioski wyciągnięte przez biegłego są bowiem logiczne i znajdują oparcie w przeprowadzonych przez niego badaniach. Jako, że z opinii wynika, jakie spostrzeżenia powodują wnioski wyciągnięte przez biegłego należy ją również uznać za jasną. Opinia biegłego jest ponadto pełna, biegły udzielił bowiem odpowiedzi na wszystkie postawione mu pytania, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych mógł udzielić odpowiedzi, uwzględnił wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia badanej kwestii, zaś sama opinia zawiera uzasadnienie wyrażonych ocen oraz poglądów. Wydając opinię biegły oparł się na zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym, w tym na dokumentacji medycznej pozwanej, a także na wynikach przeprowadzonego badania psychiatrycznego pozwanej. W pisemnych opiniach uzupełniających biegły wyjaśnił, że uzależnienie od zakupów nie jest stopniowalne i nie wpływa na procesy myślowe uzależnionego. Osoba taka ma wolną wolę i może powstrzymać się od robienia zakupów. Kontrola nad robieniem zakupów nie wraca przy tym u osoby uzależnionej, gdy ma ona problemy finansowe, nie posiada środków na zakupy lub jest zadłużona. Biegły dodał, że wprawdzie chęć dokonania zakupu mimo braku na ten cel środków może być tak silna, że osoba uzależniona podejmie decyzję zmierzającą do uzyskania środków na ten cel za wszelką cenę, jednak ma ona nadal wolną wolę, tj. możliwość zaniechania tych działań i przezwyciężenia chęci zakupów. Wskazał, że A. K. ma zmniejszoną kontrolę nad czynnością robienia zakupów, ale nie nad czynnością podpisywania umowy pożyczki, która to umowa nie była zawierana pod presją. Podniósł również, iż wszelkie uzależnienia zarówno od substancji psychoaktywnych, jak i uzależnienia behawioralne nie powodują zniesienia możliwości swobodnego i świadomego podjęcia decyzji i wyrażenia woli. Wyjaśnił ponadto, że uzależnienie od zakupów, będące przejawem uzależnienia behawioralnego, nie jest uleczalne, a ewentualna terapia ma na celu wyłącznie zwiększenie kontroli nad uzależnieniem.

Na rozprawie w dniu 27 stycznia 2021 roku Sąd pominął wnioski dowodowe strony pozwanej o dopuszczenie dowodu opinii innego biegłego sądowego. Przypomnienia wymaga, że opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (postanowienie SN z dnia 7 października 2000 roku, I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/ 64; wyrok SN z dnia 15 listopada 2002 roku, V CKN 1354/00, LEX). Podkreślenia wymaga przy tym, że jak jednolicie przyjmuje się w judykaturze, to od uznania sądu zależy czy w sprawie istnieją wątpliwości, których opinia biegłego nie wyjaśniła, co prowadzić powinno do powołania kolejnego biegłego. Konieczność taka zajdzie w przypadku, gdy sporządzona w sprawie opinia ze względu na swoje wady (niekompletność, niezupełność, sprzeczność) jest nieprzydatna dla ustalenia istotnych dla rozstrzygnięcia faktów. Potrzeba powołania kolejnego biegłego powinna być więc podyktowana okolicznościami sprawy, stosownie do treści art. 286 k.p.c., a nie wynikać z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (por. m.in. wyrok SA w Białymstoku z dnia 16 września 2015 roku, I ACa 456/15, L.; wyrok SA w Katowicach z dnia 12 grudnia 2014 roku, I ACa 764/14, L.; wyrok SN z dnia 9 lipca 2014 roku, I UK 444/13, L.; wyrok SA w Łodzi z dnia 22 kwietnia 2014 roku, I ACa 1404/13, L.). W rozpoznawanej sprawie, o czym była już mowa, opinia biegłego sądowego K. W. była jasna i kompletna, w pełni odnosiła się do zagadnień będących jej przedmiotem, wnioski biegłego nie budzą przy tym wątpliwości w świetle zasad wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a jednocześnie opinia została sporządzona w sposób umożliwiający prześledzenie - z punktu widzenia zasad wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania - analizy przez biegłego zagadnień będących jej przedmiotem.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie niesporne było, że strony łączyła umowa pożyczki zawarta w dniu 17 października 2016 roku, na mocy której bank przyznał pozwanej kwotę 16.212,72 zł, którą pozwana zobowiązała się spłacić wraz z odsetkami
w 72 miesięcznych ratach. Poza sporem pozostawało również, że A. K. nie wywiązywała się z przyjętego na siebie zobowiązania i nie spłacała terminowo pożyczki, czego skutkiem było powstanie zadłużenia przeterminowanego, w następstwie którego bank oświadczeniem z dnia 13 marca 2018 roku wypowiedział przedmiotową umowę. Podkreślić należy, że wskazane okoliczności, w tym prawidłowość wypowiedzenia umowy, nie tylko nie była kwestionowana przez stronę pozwaną ale wprost przyznana, czemu dał wyraz pełnomocnik pozwanej z urzędu na rozprawie w dniu 25 września 2019 roku a co podtrzymał również na rozprawie poprzedzającej ogłoszenie wyroku. W konsekwencji Sąd uznał, że z upływem terminu wypowiedzenia całość zadłużenia pozwanej została postawiona w stan wymagalności. Wreszcie pozwana nie podważała prawidłowości wyliczenia kwoty dochodzonej pozwem. Przypomnieć należy, że zgodnie ze stanowiskiem judykatury, kodeksowa definicja pożyczki wskazuje, że świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku i wykonanie tego świadczenia dający pożyczkę powinien udowodnić w procesie cywilnym. Dopiero wówczas zasadne staje się oczekiwanie od biorącego pożyczkę, że udowodni on spełnienie swego świadczenia umownego tj. zwrot pożyczki (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 roku, I ACa 285/12, LEX nr 1162845). Innymi słowy pozwany, od którego powód domaga się zwrotu pożyczki nie musi wykazywać zwrotu pożyczki, dopóty powód nie wykaże, że pożyczki udzielił. W niniejszej sprawie fakt udzielenia pożyczki został wykazany ponad wszelką wątpliwość, tym samym to na pozwanej ciążyła powinność udowodnienia (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), że spłaciła zadłużenie w całości, bądź też w wysokości większej aniżeli wskazywanej przez powoda. Obowiązkowi temu pozwana nawet nie starała się sprostać.

Reasumując, w oparciu o przedłożone przez powoda dokumenty, których walor dowodowy, co wymaga powtórzenia, nie był kwestionowany przez stronę przeciwną, Sąd przyjął, że pozwana nie spłaciła zadłużenia z tytułu przedmiotowej umowy bankowej w kwocie dochodzonej niniejszym powództwem, co dodatkowo potwierdza wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 16 października 2018 roku. Wprawdzie tego rodzaju wyciągi zostały pozbawione mocy prawnej dokumentu urzędowego, to jednocześnie nie budzi wątpliwości, iż jako dokument prywatny podlegają one ocenie przez Sąd. Dokument ten odzwierciedla zapisy w księgach bankowych, w których ujęta jest historia wszystkich operacji - wypłata kredytu, spłata raty, naliczanie opłat i odsetek itp. Jak wyjaśnił Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 6 września 2018 roku (I AGa 178/18, L.), mimo, że obecnie dokumenty bankowe mają w procesie moc dokumentu prywatnego, posiadają walor wysokiej wiarygodności - a zatem zadłużeń i spłat dokonywanych na rachunkach oraz sumujących saldo zobowiązań. Przyjęcie więc, że wyciąg z ksiąg bankowych nie posiada żadnego waloru dowodowego nie znajduje żadnego uzasadnienia.

W zajętym stanowisku procesowym pozwana podnosiła przede wszystkim, że zawarta umowa bankowa winna być dotknięta sankcją nieważności, ponieważ w dacie jej podpisywania cierpiała na uzależnienie od zakupów. Na tę okoliczność Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego. Nie powielając poczynionych ustaleń faktycznych przypomnienia wymaga, że biegły sądowy wykluczył, aby stwierdzone u pozwanej zaburzenia, w tym uzależnienie od zakupów, w dacie zawierania umowy pożyczki z dnia 17 października 2016 roku prowadziły u chorej do utraty zdolności odnośnie świadomego i swobodnego podjęcia decyzji i wyrażenia woli. Biegły omówił przedmiotowe zaburzenie wskazując na jego cechy szczególne oraz skutki jakie wywiera u osoby uzależnionej i wprawdzie dopuścił możliwość, że chęć dokonania zakupu mimo braku na ten cel środków może być tak silna, że osoba uzależniona podejmie decyzję zmierzającą do uzyskania środków na ten cel za wszelką cenę, jednak ma ona nadal wolną wolę, tj. możliwość zaniechania tych działań i przezwyciężenia chęci zakupów. Dodał, że omawiane zaburzenie powoduje zmniejszenie kontroli nad czynnością robienia zakupów, ale nie nad czynnością podpisywania umowy pożyczki, która to czynność w przypadku pozwanej nie była zawierana pod presją. O czym była mowa, opinia biegłego stanowi przekonujący i miarodajny dowód w sprawie. Opinia ta odzwierciedla staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, wyjaśnia wszystkie istotne okoliczności, podaje przyczyny, które doprowadziły do przyjętej konkluzji, a równocześnie jest poparta głęboką wiedzą i wieloletnim doświadczeniem zawodowym biegłego. Jednocześnie, w ocenie Sądu, opinii tej nie podważają pozostałe dowody zebrane w sprawie. W konsekwencji Sąd uznał, że opinia biegłego sądowego stanowi pełnowartościowy dowód, który może być podstawą czynionych w sprawie ustaleń faktycznych.

Uwypuklenia wymaga jednak w tym miejscu, że jak przyznała sama pozwana w toku składanych zeznań, przedmiotowa umowa nie została przez nią zawarta w celu robienia zakupów, a w celu spłaty innych zobowiązań pieniężnych. W takim stanie rzeczy wręcz traci znaczenie argumentacja pełnomocnika pozwanej z urzędu, który starał się podważyć opinię biegłego sądowego, jako, że u jej podstaw leżało zachowanie pozwanej, które w istocie nie miało miejsce. Nawet bowiem uznanie, że uzależnienie od zakupów może skutkować po stronie chorego utratą zdolności świadomego i swobodnego podjęcia decyzji i wyrażenia woli ( czego jednak w sprawie nie stwierdzono), nie mogłoby prowadzić do unieważnienia umowy stron, bowiem to nie kompulsywna chęć dokonania zakupów, której pozwana nie potrafiła przezwyciężyć, a zamiar spłaty innego zobowiązania skłoniły A. K. do zaciągnięcia zobowiązania u powoda. A. K. działała zatem z zupełnie inną motywacją, aniżeli początkowo podnosiła. Pozwana musiała przy tym postępować racjonalnie, skoro miała świadomość, iż posiada zadłużenie, które należy spłacić, a następnie przedsięwzięła w tym celu konkretne działania.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd orzekł jak w sentencji, utrzymując w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi w dniu 6 grudnia 2018 roku w sprawie VIII Nc 9331/18 w zakresie zasądzonej tym nakazem należności głównej i odsetek, w pozostałym zakresie, tj. w części orzekającej o kosztach procesu, nakaz ten uchylił.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., mając na uwadze szczególnie trudną sytuację życiową pozwanej, która zdaniem Sądu, oceniana przez pryzmat zasad współżycia społecznego, uzasadnia odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Zgodnie z treścią wskazanego przepisu, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Sposób skorzystania z art. 102 k.p.c. jest przy tym suwerennym uprawnieniem sądu orzekającego i od oceny tegoż sądu należy przesądzenie, że taki szczególnie uzasadniony wypadek nastąpił w rozpoznawanej sprawie oraz usprawiedliwia odstąpienie od obowiązku ponoszenia kosztów procesu (por. m.in. postanowienie SN z dnia 25 marca .2011 roku, IV CZ 136/10, LEX; postanowienie SN z dnia 19 stycznia 2012 roku, IV CZ 118/11, LEX; postanowienie SN z dnia 26 stycznia 2012 roku, III CZ 10/12, OSNC 2012/7-8/98; postanowienie
SN z dnia 9 lutego 2012 roku, III CZ 2/12, LEX). W ocenie Sądu taki właśnie szczególny wypadek zachodzi w stosunku do pozwanej. A. K. utrzymuje się z wynagrodzenia za pracę, którego wysokość jest niewystarczająca do pokrycia jej miesięcznych wydatków, zwłaszcza w odniesieniu do spłacanych rat zaciągniętych zobowiązań finansowych oraz zasądzonych alimentów. Jednocześnie pozwana nie posiada żadnego majątku, ani oszczędności, nie może również liczyć na pomoc innych osób. Dokonana analiza sytuacji życiowej i majątkowej A. K. doprowadziła Sąd orzekający w sprawie do przekonania, że pozwana nie posiada wystarczających środków na pokrycie kosztów procesu, które zgodnie z ogólną zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy winna ponieść, jako przegrywająca proces.

Ponadto Sąd przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz adwokata M. G. kwotę 2.952 zł tytułem zawrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu.

Mając powyższe na względzie orzeczono, jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE