UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 lipca 2020 roku powódka Kancelaria (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniosła o zasądzenie od strony pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 3.987,32 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe z odsetkami ustawowymi od dnia 8 lipca 2020 roku do dnia zapłaty, a także kwoty 1.050 zł tytułem kosztów sporządzenia opinii przez niezależnego rzeczoznawcę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 lipca 2020 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż w dniu 30 listopada 2019 roku w wyniku zdarzenia drogowego został uszkodzony pojazd marki V. o nr rej. (...), będący własnością R. Ł.. Sprawca szkody w dniu zdarzenia miał zwartą umowę ubezpieczenia OC w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z pozwanym towarzystwem ubezpieczeń. Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu, który w toku postępowania likwidacyjnego sporządził kosztorys naprawy przedmiotowego pojazdu, zgodnie z którym koszt ten wyniósł 3.050,45 zł brutto. Poszkodowany zawarł w dniu 23 czerwca 2020 roku umowę cesji, na mocy której przelał na A. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą DopłatydoAuta.pl roszczenie odszkodowawcze z policy OC sprawcy przedmiotowego zdarzenia, obejmującą odszkodowanie wynikające z przedmiotowej szkody w tym wynikające z utraty wartości handlowej pojazdu, kosztów przeprowadzonych badań pokolizyjnych opinii rzeczoznawców, wyceny kosztów naprawy oraz wartości pojazdu, kosztów dodatkowych badań technicznych.

W dniu 23 czerwca A. G. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą DopłatydoAuta.pl przelał na powoda uprawnienia do dochodzenia roszczeń odszkodowawczych z polisy OC sprawcy przedmiotowego zdarzenia. Przelana wierzytelność obejmowała odszkodowanie wynikające z przedmiotowej szkody w tym wynikające z utraty wartości handlowej pojazdu, kosztów przeprowadzonych badań pokolizyjnych, opinii rzeczoznawców, wyceny kosztów naprawy oraz wartości pojazdu, kosztów dodatkowych badań technicznych.

Poszkodowany nie zgadzając się z kalkulacją pozwanego, zlecił wykonanie opinii technicznej dotyczącej przedmiotowej szkody, zgodnie z którą koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 7.037,77 zł brutto. Koszt sporządzenia prywatnej opinii wyniósł 1.050 zł.

Pismem z dnia 23 czerwca 2020 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty, pomimo tego pozwany nie zajął stanowiska w zakresie wypłaty dalszego świadczenia tytułem odszkodowania na rzecz powoda. Powód domaga się również zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy bowiem zmuszony był ponieść wskazane wydatki w celu wykazania zasadności swoich roszczeń. Dochodzona pozwem kwota stanowi różnicę pomiędzy kwotą wypłaconą w toku postępowania likwidacyjnego przez pozwanego a kwotą wynikającą z przedmiotowego kosztorysu naprawy nr (...) z dnia 19 czerwca 2020 roku sporządzonego przez niezależnego rzeczoznawcę.

(pozew k.5-10)

Pismem z dnia 17 lipca 2020 roku pełnomocnik powoda cofnął powództwo w zakresie kwoty 2.258,76 zł, z uwagi na dokonaną przez pozwanego dopłatę do odszkodowania, domagając się zasądzenia od strony pozwanej na swoją rzecz odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 2.258,76 zł od dnia 8 lipca 2020 roku do dnia zapłaty tj. do dnia 13 lipca 2020 roku oraz zasądzenia kwoty 2.778,56 zł tytułem bieżącej należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 8 lipca 2020 roku do dnia zapłaty, nadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu od pierwotnej należności głównej.

(pismo k. 42-43)

Postanowieniem z dnia 30 lipca 2020 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi umorzył postępowanie w zakresie kwoty 2.258,76 zł.

(postanowienie k. 45)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany wskazał, iż wobec faktu, że poszkodowany nie złożył faktur dokumentujących wydatki poniesione na naprawę przedmiotowego samochodu, ubezpieczyciel ustalił odszkodowanie w oparciu o udokumentowany wcześniej zakres uszkodzeń pojazdu i kalkulację naprawy w konsekwencji czego wypłacono kwotę 3.050,45 zł tytułem odszkodowania, a następnie dopłacono kwotę 2.258,76 zł. Pozwany podniósł, iż w jego przekonaniu dotychczas wypłacona poszkodowanemu kwota odszkodowania jest adekwatna do wysokości szkody powstałej w wyniku przedmiotowego zdarzenia i zapewniała możliwość przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Pozwany zakwestionował również zasadność dochodzenia roszczenia w zakresie zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy, wskazując iż koszt jej wykonania nie był konieczny i niezbędny do wytoczenia powództwa przez powoda.

(odpowiedź na pozew k. 48-50)

Do końca postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie. Pełnomocnik powódki wypowiedział się nadto co do opinii biegłego sadowego.

(protokół rozprawy z dnia 21 czerwca 2021 roku k.110, pismo k. 103-106)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 listopada 2019 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został należący do R. Ł. samochód marki V. o nr rej. (...). Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela.

(okoliczności bezsporne)

R. Ł. zgłosił szkodę ubezpieczycielowi sprawcy. Ubezpieczyciel wdrożył postępowanie likwidacyjne, w toku którego na podstawie sporządzonej przez siebie kalkulacji naprawy decyzją z dnia 16 kwietnia 2020 roku przyznał poszkodowanemu kwotę 3.050,45 zł.

(kalkulacja k. 21 , pismo k. 28, okoliczności bezsporne)

Poszkodowany R. Ł. zawarł z A. G. w dniu 22 czerwca 2020 roku umowę cesji wierzytelności, na podstawie której cedent przelał na cesjonariusza swoje wierzytelności przysługujące mu z tytułu odszkodowania z polisy OC sprawcy za szkodę komunikacyjną o numerze 115- (...) w pojeździe marki V. nr rej. (...) mającą miejsce w dniu 30 listopada 2019 roku.

(umowa przelewu wierzytelności k.15)

A. G. zawarł z powodem w dniu 23 czerwca 2020 roku umowę cesji nr (...), na mocy której cedent przelał na cesjonariusza swoje wierzytelności przysługujące mu z tytułu odszkodowania z polisy OC sprawcy za szkodę komunikacyjną o numerze 115- (...) w pojeździe marki V. nr rej. (...) mającą miejsce w dniu 30 listopada 2019 roku. Powód pismem z dnia 23 czerwca 2020 roku powiadomił pozwanego o przelewie wierzytelności i wezwał do zapłaty kwoty 5.037,32 zł tytułem odszkodowania za przedmiotową szkodę oraz zwrotu kosztów sporządzenia opinii przez niezależnego rzeczoznawcę w terminie 7 dni od doręczenia pisma.

(umowa przelewu wierzytelności k.16-17, pismo wraz z dowodem nadania k. 33-35)

Nie zgadzając się z ustaleniami ubezpieczyciela w zakresie wysokości przyznanego odszkodowania powód zlecił wydanie prywatnej ekspertyzy, w treści której koszt naprawy samochodu marki V. nr rej. (...) został ustalony na kwotę 7.037,77 zł. W związku z ekspertyzą powód poniósł wydatek w wysokości 1.050 zł.

(prywatny kosztorys k. 29-32, faktura VAT k. 36)

W toku niniejszego postępowania decyzją z dnia 10 lipca 2020 roku pozwane towarzystwo przyznało dodatkową kwotę odszkodowania w wysokości 2.258,76 zł. Powód otrzymał powyższą kwotę w dniu 13 lipca 2020 roku.

(okoliczności bezsporne)

Hipotetyczne (technologicznie uzasadnione), konieczne i uzasadnione ekonomicznie koszty naprawy pojazdu marki V. o nr rej. (...) uszkodzonego w dniu 30 listopada 2019 roku, w nieautoryzowanej stacji obsługi samochodów, z zachowaniem reżimu technologicznego wymaganego przez producenta pojazdu, wynoszą 4.868,40 zł brutto.

Jedyne części oryginalne zamienne zastosowane do naprawy przedmiotowego pojazdu to reflektor lewy o jakości (...), wyprodukowany przez firmę (...)., dostarczającą elementy na pierwszy montaż do wielu marek samochodów, będący w ciągłej sprzedaży w wielu hurtowniach. O jakości produktów tej firmy świadczy wprowadzenie od 1 października 2020 roku dożywotniej gwarancji na reflektory. Zastosowanie w naprawie części zamiennych o jakości innej niż O lub (...) nie gwarantuje przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody, zarówno pod względem technicznym, wytrzymałościowym jak i estetycznym. Zamienniki o jakości P, (...) itp. wykonane są z gorszych jakościowo materiałów, ich tolerancje wykonania zarówno, co do wymiarów jak i kształtu geometrycznego, pozostawiają wiele do życzenia, mają mniejszą wytrzymałość itd. Użycie ich do naprawy powoduje znaczne zwiększenie czasu wymiany, określonego przez producenta pojazdu, gdyż samo pasowanie tych elementów wymaga zdecydowanie więcej czasu niż zamontowanie oryginalnej części.

Przedmiotowy pojazd nie został naprawiony.

(pisemna opinia biegłego k. 66-70)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się ponadto na opinii biegłego sądowego J. S.. Oceniając opinię biegłego sądowego, Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zawartych w jej treści wniosków, opinia ta była bowiem rzetelna, jasna, logiczna oraz w sposób wyczerpujący objaśniająca budzące wątpliwości kwestie. Wydając opinię biegły oparł się na zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym, w tym na dokumentacji sporządzonej w toku procesu likwidacji szkody oraz prywatnej ekspertyzie, których zawartość biegły uwzględnił podczas opracowywania opinii. Strony nie zgłaszały do żadnych zastrzeżeń do opinii, nie wnosiły także o jej uzupełnienie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w znikomej części w zakresie roszczenia odsetkowego.

W niniejszej sprawie znajdują zastosowanie zasady odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody statuowane w przepisie art. 436 k.c., oraz – w związku z objęciem odpowiedzialności posiadacza pojazdu obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej – przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j Dz.U. z 2013 r., poz. 392 ze zm.).

W kwestii zakresu szkody i odszkodowania obowiązują reguły wyrażone w przepisach ogólnych księgi III Kodeksu cywilnego, tj. przepisy art. 361 § 2 k.c. oraz art. 363 k.c. Zastosowanie w przedmiotowej sprawie znajdują także przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące ubezpieczeń majątkowych.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie może wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale również nie może być mniejsza niż wynikła na skutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda. W sferze odpowiedzialności odszkodowawczej podstawowym założeniem wszelkich rozważań jest z reguły zasada pełnego odszkodowania. Wynika z niej, że wszelka szkoda wyrządzona przez posiadacza lub kierowcę pojazdu mechanicznego, powinna być w świetle obowiązujących przepisów prawa pokrywana przez zakład ubezpieczeń w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, art. 822 § 4 k.c.).

Odnosząc się do wartości szkody przypomnienia wymaga, że odszkodowanie za szkodę powstałą na skutek zdarzenia komunikacyjnego ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (sprawcy szkody). Przy czym dla ustalenia granic odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody koniecznym jest odwołanie się do podstawowych zasad przewidzianych przepisami kodeksu cywilnego (art. 361 i art. 363 § 2 k.c.).

Reguła wyrażona w przepisie art. 361 § 1 k.c. stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Stosownie zaś do § 2 przepisu art. 361 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, jakie poszkodowany poniósł, a także korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. W myśl przepisu art. 363 § 2 k.c. jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. W tym miejscu wskazać należy, że w warunkach gospodarki rynkowej dla obrotu towarowego decydujące znaczenie mają reguły ekonomiczne podaży i popytu, a więc rynek, dlatego też bezsprzecznie podstawą przy obliczaniu wysokości odszkodowania powinny być ceny rynkowe.

Zgodnie z przyjętym zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie poglądem pod pojęciem szkody należy rozumieć różnicę pomiędzy stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie doszło do zdarzenia szkodzącego (tzw. dyferencyjna metoda ustalania szkody). W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku (por. m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 20 listopada 2014 roku, I Aca 685/14, LEX). Co do zasady wysokość odszkodowania winna odpowiadać kosztom usunięcia wskazanej wyżej różnicy w wartości majątku poszkodowanego (kosztom naprawy uszkodzonego pojazdu). Podmiot odpowiedzialny jest zobowiązany zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należy zaliczyć w zasadzie także koszt nowych części i innych materiałów (por. wyrok SN z dnia 20 października 1972 roku, II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). W tym miejscu koniecznym jest dodatkowo wskazanie, iż obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać. Przy takim rozumieniu obowiązku odszkodowawczego nie ma w zasadzie znaczenia prawnego okoliczność, czy poszkodowany dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił (por. uchwała SN z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01, OSPiKA 2002, nr 7-8, poz. 103, wyrok SN z dnia 27 czerwca 1988 roku, I CR 151/88, LEX; wyrok SN z dnia 7 sierpnia 2003 roku, IV CKN 387/01, LEX). Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, to nie poniesione przez poszkodowanego koszty naprawy, a równowartość hipotetycznie określonych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, wyznacza poziom odpowiedzialności ubezpieczyciela sprawcy szkody. Także zbycie pojazdu przez właściciela nie wpływa na wysokość należnego mu odszkodowania. Poszkodowany nie może żądać zapłaty kosztów hipotetycznej restytucji wyłącznie w sytuacji, w której przywrócenie stanu poprzedniego byłoby niemożliwe albo pociągało za sobą nadmierne trudności lub koszty. Koszty naprawy uszkodzonego w wypadku pojazdu, nieprzewyższające jego wartości sprzed wypadku, nie są jednak nadmierne w rozumieniu art. 363 § 1 k.c. Sąd Najwyższy podkreślił przy tym, że wyrażone przezeń stanowisko jest utrwalone do tego stopnia, że za niezgodne z prawem są uznawane przez ten Sąd orzeczenia, w których stanowisko to jest podważane przez sądy powszechne (por. m.in. postanowienie SN z dnia 20 lutego 2019 roku, III CZP 91/18, Biul. Sn 2019/2 oraz postanowienie SN z dnia 11 kwietnia 2019 roku, III CZP 102/18, LEX i powołane w uzasadnieniu obu postanowień orzecznictwo). W konsekwencji ewentualny fakt naprawy samochodu przez powoda i poniesiony koszt tejże naprawy, mają irrelewantne znaczenie dla oceny rozmiaru odpowiedzialności pozwanego.

W oparciu o opinię biegłego sądowego, która nie była podważana przez strony, Sąd ustalił, że rzeczywisty koszt naprawy samochodu marki V. o nr rej. (...) uszkodzonego w wyniku opisanego powyżej zdarzenia komunikacyjnego z dnia 30 listopada 2019 roku, w nieautoryzowanej stacji obsługi samochodów, z zachowaniem reżimu technologicznego wymaganego przez producenta pojazdu, wynosi 4.868,40 zł brutto. Godzi się przypomnieć, że poszkodowany jest w pełni uprawniony do naprawy rzeczy poprzez zastosowanie części nowych i oznaczonych logo producenta, a nie tzw. zamienników. Zastosowanie elementów oryginalnych pochodzących od oznaczonego producenta jest ściśle związane z możliwością naprawy uszkodzonego samochodu w warsztacie autoryzowanym przez producenta pojazdu, z korzystania usług, którego nie można w żadnym razie pozbawić poszkodowanego. Poszkodowany, w tym także poszkodowany właściciel pojazdu używanego, ma prawo wyboru zarówno miejsca, w którym zostanie przeprowadzona naprawa jego pojazdu jak i zastosowanych elementów oraz materiałów. Pokrzywdzony nie ma przy tym obowiązku poszukiwania sprzedawcy oferującego części najtaniej (por. wyrok SN z dnia 25 kwietnia 2002 roku, I CKN 1466/99, OSNC 2003/5/64). Odmienne stanowisko skutkowałoby w zasadzie przerzuceniem częściowo ciężaru przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego na poszkodowanego. Zaś do takiego obciążenia poszkodowanego skutkami zawinionego działania sprawcy szkody lub innej osoby odpowiedzialnej cywilnie za tę szkodę nie ma uzasadnionej podstawy prawnej. Przywrócenie, bowiem rzeczy uszkodzonej (także używanej) do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Dlatego też, jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów oznaczonego producenta, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztu naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego, a w konsekwencji wydatki te w ostatecznym wyniku obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę. W ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania za zasadne naprawę pojazdu używanego wyłącznie przy zastosowaniu tzw. zamienników, a nie części autoryzowanych z logo producenta pojazdu, tylko z uwagi na rok produkcji pojazdu, czy też przebieg. Tego typu postępowanie byłoby całkowicie bezzasadne i krzywdzące dla poszkodowanego, którego szkoda powstała na skutek zawinionego działania innego podmiotu. Jednocześnie niesporne jest, że zamienniki cechują się niższą jakością i trwałością od części oryginalnych, co znajduje bezpośrednie przełożenie na okres ich eksploatacji, do czego wystarcza sama wiedza życiowa.

Skoro zatem niezbędny koszt naprawy samochodu marki V. o nr rej. (...) uszkodzonego w wyniku zdarzenia komunikacyjnego z dnia 30 listopada 2019 roku wynosi 4.868,40 zł brutto, wysokość należnego powodowi odszkodowania kształtuje się na tym samym poziomie. Do dnia wyrokowania pozwany wypłacił powodowi świadczenie w łącznej wysokości 5 309,21 zł, dlatego też żądanie powoda dalszej kwoty 2,778,56 należało uznać za nie zasadne.

W przedmiotowej sprawie powód dochodził także zapłaty kwoty 1.050 zł tytułem poniesionych kosztów związanych ze zleceniem prywatnej ekspertyzy. Jak wyjaśnił Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 31 stycznia 2013 roku (I ACa 1011/12, L.; por. także uchwała SN z dnia 18 maja 2004 roku, III CZP 24/04, OSNC 2005/7-8/117), odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia majątkowego może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy. Pojęcie szkody ubezpieczeniowej jest tożsame z pojęciem szkody zawartym w art. 361 k.c. W skład takiej szkody wchodzą wydatki i koszty związane ze zdarzeniem wywołującym szkodę. Ocena czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela, musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności uzależniona od ustalenia, czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem, oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione. W niniejszej sprawie nie może budzić wątpliwości, że zlecenie wykonania prywatnej ekspertyzy jawiło się jako w pełni zasadne, kosztorys sporządzony na zlecenie pozwanego był bowiem zaniżony i uniemożliwiał przywrócenie samochodu marki V. do stanu sprzed zdarzenia. Natomiast wysokość wynagrodzenia za sporządzenie prywatnej ekspertyzy w kwocie 1.050 zł jest w ocenie Sądu znacznie zawyżona, gdyż w innych sprawach tego rodzaju koszty uzyskania kalkulacji wynoszą od około 300 do 500 zł. Warto przy tym zauważyć, że różnica pomiędzy kwotą wypłacona łącznie przez pozwanego (5.309,21 zł), a niezbędnym kosztem naprawy samochodu marki V. o nr rej. (...) (4.868,40 zł) mieści się właśnie we wskazanym przedziale.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.08 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 2.258,76 zł wypłaconej poprzez pozwanego w toku niniejszego postępowania liczonymi zgodnie z żądaniem powoda od dnia 8 lipca 2020 roku do dnia 13 lipca 2020 roku zaś powództwo w pozostałym zakresie należało oddalić.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 k.p.c. znosząc je wzajemnie między stronami. Jak podnosi się w orzecznictwie, wzajemne zniesienie kosztów procesu między stronami jest słuszne wówczas, gdy obie strony są w takim samym lub zbliżonym stopniu przegrywającym i wygrywającym i zarazem wysokość kosztów każdej ze stron jest zbliżona (por. m.in. postanowienie SN z dnia 11.09.2013 r., III CZ 37/13, LEX nr 1402619; wyrok SA w Lublinie z dnia 13.03.2013 r., I ACa 799/12, LEX nr 1293653; wyrok SO w Nowym Sączu z dnia 14.11.2013r., III Ca 694/13, LEX nr 1716509). Jednocześnie za utrwalony w judykaturze należy uznać pogląd, iż sam charakter roszczenia nie może przesądzać o zastosowaniu art. 100 k.p.c. (por. m.in. cyt. postanowienie SN z dnia 11.09.2013 r.; postanowienie SN z dnia 10.10.2012 r., I CZ 102/12, LEX nr 1232737). Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie zaistniały przesłanki do wzajemnego zniesienia kosztów między stronami.

Zgodnie z przepisem art.113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 zd. 2 k.p.c., Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 244,74 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, zaś od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 299,13 zł.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE